Tην 1η του Ιούνη, δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο της ΟΑΚΚΕ μια κριτική, όχι μάλιστα η πρώτη μας, στο παρακλάδι του συριζαϊκού σοσιαλφασιστικού παρακράτους, που ονομάζεται «Αναρχική Ομάδα Ρουβίκωνας» (http://www.oakke.gr/antifasism/2013-02-16-20-19-25/item/828-).

Σε όλα τα ζητήματα που φέρνουν σήμερα αντιμέτωπη την αστοδημοκρατική Ευρώπη με τη χιτλερική Ρωσία, το ελληνικό πολιτικό καθεστώς παίρνει φανερά το μέρος της δεύτερης. Ένα τέτοιο ζήτημα δημιουργήθηκε γύρω από τη διάσκεψη για τα «θύματα των ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων»  που διοργάνωσε η εσθονική προεδρία της ΕΕ στις 23/8 και που έδειξε ότι η Αθήνα λειτουργεί σαν δούρειος ίππος της ρωσικής υπερδύναμης μέσα στην Ευρώπη έχοντας αναλάβει η ίδια να διασπάσει την ΕΕ και να προετοιμάσει τον ελληνικό λαό για την υποδούλωσή της στη Μόσχα.

Έχουμε γράψει πολλές φορές ότι η Βόρεια Κορέα έχει δικαίωμα να έχει πυρηνικά όπλα, όπως έχει κάθε άλλη χώρα στον κόσμο από την ώρα που είναι τίγκα στα πυρηνικά οι μεγαλύτεροι επιθετιστές και επεμβατιστές του κόσμου, οι δύο υπερδυνάμεις. Η θεωρία ότι ώσπου να καταργήσουν οι δύο υπερδυνάμεις και οι άλλες μικρότερες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις τα πυρηνικά τους όπλα όλες οι άλλες χώρες δεν πρέπει να έχουν πυρηνικά, είναι μια ιμπεριαλιστική και μάλιστα φασιστική στη λογική της θεωρία.

Η δήλωση του Τραμπ ότι έχει το δικαίωμα και εξετάζει το ενδεχόμενο να επέμβει στρατιωτικά στη Βενεζουέλα υπέρ της αντιπολίτευσης αποτελεί μια μεγάλη προβοκάτσια υπέρ της φασιστικής δικτατορίας Μαδούρο και κυρίως του στρατηγικού προστάτη της που είναι ο ρώσικος σοσιαλ-ιμπεριαλισμός.

Με την ευκαιρία της δημοσίευσης του φιλοσοφικού δοκιμίου του Μάο Τσε Τουνγκ  «Για την Πράξη»

Δη­μο­σιεύ­σα­με σε δύ­ο συ­νέ­χειες στα φύλ­λα 483 και 484 της Νέ­ας Α­νατο­λής το σπου­δαί­ο φι­λο­σο­φι­κό δο­κί­μιο «Για την πρά­ξη» που έ­γρα­ψε ο Μά­ο Τσε Τουν­γκ το 1937 στη διάρ­κεια του α­ντι­για­πω­νέ­ζι­κου ε­θνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τικού πο­λέ­μου. Στο κά­θε κομ­μά­τι εί­χα­με γρά­ψει και α­πό έ­να μι­κρό πρό­λο­γο. Τώ­ρα το δη­μο­σιεύ­ου­με ό­λο μα­ζί στην ι­στο­σε­λί­δα της Ο­ΑΚ­ΚΕ. 

Αρ­χι­κά εί­χα­με την πρό­θε­ση να ε­νο­ποιή­σου­με κά­πως τους δύ­ο προ­λό­γους, με έ­ναν τρί­το ε­πί­σης ο­λι­γό­λο­γο. Αρ­χί­ζοντας όμως να γρά­φου­με αυ­τόν τον τε­λευ­ταί­ο, αι­σθαν­θή­κα­με την α­νά­γκη να δια­τυ­πώ­σου­με κά­ποιες σκέ­ψεις για το γε­νι­κό­τε­ρο πλαί­σιο μέ­σα στο ο­ποί­ο κα­τά τη γνώ­μη μας ε­ξε­λίσ­σε­ται η ση­με­ρι­νή πά­λη για την α­νά­πτυ­ξη της μαρ­ξιστι­κής γνώ­σης και τε­λι­κά της πρά­ξης. Δεν εί­ναι τυχαί­ο  ό­τι α­πό ό­λα τα θεω­ρη­τι­κά κεί­με­να του Μά­ο Τσε Τουν­γκ δια­λέ­ξα­με αυ­τό για να δη­μο­σιεύ­σου­με σε αυ­τή τη φά­ση και μά­λι­στα το με­τα­φρά­σα­με και α­πό το γαλ­λι­κό πρω­τό­τυ­πο των πα­λιών κι­νέ­ζι­κων εκ­δό­σε­ων του Λα­ού για να εί­ναι πιο α­κρι­βές.