"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της.
Αντίθετα οι προλεταριακές επαναστάσεις, όπως οι επαναστάσεις του δέκατου ένατου αιώνα, κάνουν αδιάκοπη κριτική στον ίδιο τον εαυτό τους, διακόπτουν κάθε στιγμή την πορεία τους, γυρίζουν πάλι σε εκείνο που φαίνεται πως έχει πραγματοποιηθεί για να το ξαναρχίσουν από την αρχή, χλευάζουν με ωμή ακρίβεια τις ασυνέπειες, τις αδυναμίες και τις ελεεινότητες που παρουσιάζουν οι πρώτες δοκιμές τους, φαίνονται πως ξαπλώνουν κάτω τον αντίπαλό τους μόνο για να αντλήσει καινούργιες δυνάμεις από τη γη και να σηκωθεί μπροστά τους πιο γιγάντιος, οπισθοχωρούν ολοένα μπροστά στην απροσδιόριστη απεραντοσύνη των ίδιων των σκοπών τους, ώσπου να δημιουργηθούν οι όροι που κάνουν αδύνατο κάθε πισωγύρισμα και οι ίδιες οι περιστάσεις φωνάζουν: Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα".
Κ. Μάρξ. 18η Μπρυμέρ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ-ΣΥΖΗΤΗΣΗ "ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΔΥΟ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ-ΠΟΥΤΙΝ" - Ουκρανία - Ισραήλ - Χαμάς, 22/12
ΝΕΑ ΑΝΑΤΟΛΗ
Νέα Ανατολή αρ.φ.559 (εδώ μπορείτε να βρείτε τα φύλλα από φ.486-Μάρτης 2013-και νεώτερα)
Που μπορείτε να βρείτε την έντυπη έκδοση της Νέας Ανατολής
ΤΟ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΟ ΣΑΜΠΟΤΑΖ ΞΕΣΠΑΕΙ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΡΙΘΜΟΥΣ
ΑΥΞΗΘΗΚΕ ΤΟ ΕΜΠΟΡΙΚΟ ΕΛΛΕΙΜΜΑ!
ΝΕΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΤΗ ΧΩΡΑ ΑΝ ΔΕΝ ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙ ΜΑΖΙΚΑ ΣΤΟΥΣ ΣΑΜΠΟΤΑΡΙΣΤΕΣ
Την ώρα που η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου εξαπατά αισχρά τη χώρα λέγοντας ότι βγαίνουμε από τη διεθνή επιτήρηση των δανειστών γιατί πάμε καλύτερα και η αντιπολίτευση την εξαπατά ακόμα αισχρότερα λέγοντας ότι δεν υπήρξε ποτέ ανάγκη των πιστωτών γιατί “λεφτά υπάρχουν”
αρκεί να τρομοκρατήσει κανείς τους δανειστές για να μειώσουν το χρέος και να αδειάσει κανείς τα σεντούκια των πλούσιων, μεταφράζονται πια σε αριθμούς τα σημάδια της νέας μεγαλύτερης τραγωδίας, που είναι η αύξηση του εμπορικού ελλείμματος της χώρας.
Σύμφωνα με τα στοιχεία που ανακοίνωσε η Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛΣΤΑΤ), το εμπορικό έλλειμμα του πρώτου εξαμήνου του 2014 σε σχέση με το ίδιο διάστημα του 2013 αυξήθηκε κατά 9,6% και έφτασε στα 10,6 δις Ευρώ από 0,6 δις Ευρώ πέρυσι !
Στην εξέλιξη αυτή οδήγησε σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ: “1ον . Η αύξηση κατά 1,2% των εισαγωγών στα 23,7 δισ., έναντι 23,4 δισ. (περίπου 300 εκατ.). Χωρίς τα πετρελαιοειδή παρουσίασε αύξηση κατά 1,3 δισ. ευρώ, δηλαδή 8,9%. Και 2ον . Η μείωση των εξαγωγών κατά περίπου 600 εκατ., στα 13,1 δισ., όταν στο πρώτο εξάμηνο του 2013 ήταν 13,7 δισ. (πτώση 4,6%). Εξαιρουμένων των πετρελαιοειδών, η μείωση περιορίστηκε στα 336,6 εκατ. ευρώ ή στο 4%”.
Το ποσοστό 9,6% κατά το οποίο αυξήθηκε το εμπορικό έλλειμμα το 2014 είναι ένα καταπληκτικό νούμερο που θυμίζει την περίοδο πριν από την εκδήλωση της κρίσης όπου συσσωρευόταν επίσης ορμητικά ο βασικός παράγοντας της καταστροφικής κρίσης χρέους, που ήταν και πάλι ο αυξητικός ρυθμός του εμπορικού ελλείμματος.
Το εμπορικό έλλειμμα ήταν το 2009 η βαθύτερη, η γενεσιουργός αιτία της πελώριας συσσώρευσης του εξωτερικού χρέους της χώρας μας, που τελικά μεταφράστηκε και σε ένα πελώριο δημόσιο χρέος. Το εμπορικό έλλειμμα οφειλόταν στο ότι οι εισαγωγές μεγαλώνανε πολύ γρήγορα και οι εξαγωγές πολύ αργά ή ακόμα και μειώνονταν. Εφόσον το εμπορικό έλλειμμα μεγάλωνε αλματώδικα, το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών μεγάλωνε επίσης γιατί ο τουρισμός, οι επιδοτήσεις της ΕΕ και τα ναυτιλιακά εμβάσματα δεν μπορούσαν να αντισταθμίσουν την πελώρια αύξηση του εμπορικού ελλείμματος, οπότε το εξωτερικό χρέος της χώρας, και εξ αιτίας αυτού και το χρέος του κράτους, έγινε πελώριο. Μετά, με λίγη διαφήμιση του χρέους αυτού και λίγο φούσκωμα του από τον προβοκάτορα, και δεύτερης γενιάς πράκτορα της Ρωσίας Γ. Παπανδρέου, αυτό το συσσωρευμένο χρέος οδήγησε στην άρνηση των πιστωτών να συνεχίσουν το δανεισμό της χώρας μας κι ουσιαστικά στη χρεωκοπία.
Οι απατεώνες πολιτικοί της χώρας μας, κυρίως οι ρωσόδουλοι που ελέγχουν εδώ και 20 περίπου χρόνια την κρατική εξουσία στο ιδεολογικό επίπεδο και οι εξαγορασμένοι από αυτούς ή και ανίκανοι κρατικοί “οικονομολόγοι” καθηγητές, πέρασαν στον πληθυσμό της χώρας την αντίληψη ότι το χρέος δεν ήταν αποτέλεσμα ενός πελώριου κενού στην παραγωγική ικανότητα της χώρας, αλλά αποτέλεσμα του ότι κάποιοι, βασικά οι πολιτικοί, έκλεβαν τα κρατικά ταμεία, καθώς και του ότι οι πλούσιοι έβγαζαν τα λεφτά τους έξω. Από την άλλη σύμφωνα με τους φιλελεύθερους επίσης κρατικούς αλλά πιο δυτικούς οικονομολόγους ήταν και τα κρατικά υπαλληλικά λαμόγια και η τεμπέλικη γραφειοκρατία και οι διάφοροι κομπιναδόροι που κλέβανε το κράτος, οπότε αυτό χρεωκόπησε.
Το βασικό που κρύψανε εδώ όλοι οι παραπάνω, ιδίως οι ψευτοαριστεροί, ήταν ότι στην πραγματικότητα δεν χρεωκόπησε το κράτος, αλλά η χώρα. Η Ιαπωνία είχε διπλάσιο κρατικό χρέος από την Ελλάδα αλλά αυτό δεν την οδήγησε ποτέ σε χρεωκοπία, δηλαδή στο να μην τη δανείζει κανείς από το εξωτερικό. Κι αυτό γιατί το ιαπωνικό κράτος χρωστούσε -και ακόμα χρωστάει- όλα αυτά τα λεφτά στους υπηκόους του, βασικά στις ιαπωνικές τράπεζες που έχουν μια πελώρια εξαγωγική βιομηχανία πίσω τους, γι αυτό προς τα έξω η χώρα έχει ένα μεγάλο εμπορικό πλεόνασμα και ένα σχετικά μικρό εξωτερικό χρέος.
Η ΟΑΚΚΕ δεν κουράζεται εδώ και πέντε χρόνια να ξεσκεπάζει την οικονομολογία της “κλεπτολογίας” ή της κρατικής σπατάλης λέγοντας ότι και η κλεψιά και η κρατική σπατάλη από μόνες τους είτε μετατοπίζουν εισοδήματα από τους εκμεταλλευόμενους στους εκμεταλλευτές είτε μεταφέρουν κεφάλαιο από μια σφαίρα της παραγωγής σε μια άλλη, όμως δεν εξαφανίζουν από μόνες τους το παραγωγικό κεφάλαιο. Ας πούμε στην Κίνα ο κλέφτης κομματικός καπιταλιστής, ή το υπαλληλικό λαμόγιο ή ο τεμπέλης γραφειοκράτης θα μετατρέψει το προϊόν της ληστείας του σε βιομηχανική ή οικιστική επένδυση ή σε τραπεζική κατάθεση που θα γίνει πάλι επένδυση ή έστω θα το μετατρέψει σε επένδυση στο εξωτερικό. Σε όλες τις περιπτώσεις, είτε παραγωγικό κεφάλαιο θα επενδύεται στη χώρα ή κέρδη από τις ξένες επενδύσεις θα επιστρέφουν σε αυτήν τα οποία είναι πολύ πιθανό επίσης κατά ένα μέρος τους να επενδυθούν στο εσωτερικό. Γι αυτό ο κινέζικος καπιταλισμός αναπτύχθηκε παρόλο που έφτιαξε χιλιάδες πάμπλουτα φασιστικά αφεντικά και εκατονταδες εκατομμύρια εργαζόμενους κολλήγους.
Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι ότι οι υπαρκτοί κλέφτες, τα υπαρκτά λαμόγια μικρά και μεγάλα, η υπαρκτή τεμπέλικη γραφειοκρατία και πολύ λιγότερο οι πολιτικοί, που οι φαιο-”κόκκινοι” φασίστες τους υπερενοχοποιούν για να τσακίσουν τον παραπαίοντα αστικό κοινοβουλευτισμό, δεν επιτρέπεται να επενδύσουν τα κλεμμένα τους στην παραγωγή, ή άμεσα ή έμμεσα μέσα από τις τραπεζικές καταθέσεις. Έτσι, είτε πάνε τα κλεμμένα έξω, όπου παίρνουν μικρότερα επιτόκια από όσο αν τα κατέθεταν στη χώρα τους (πάντως αυτά τα λεφτά αποδείχτηκαν πολύ λιγότερα από όσα ισχυρίζονταν αρχικά οι δημαγωγοί και φασίστες), ή τα μετατρέπουν σε εισαγόμενα είδη πολυτελούς κατανάλωσης, δηλαδή δυναμώνουν το εμπορικό ισοζύγιο άλλων χωρών. Η χώρα μας χρεωκόπησε γιατί δεν παρήγαγε και αυτό φάνηκε στο ότι δεν είχε εξαγωγές, ενώ όλο και περισσότερο κατανάλωνε προϊόντα που παράγονταν αλλού.
Οι απατεώνες που κυβέρνησαν τη χώρα έμειναν στην “κλεπτολογία” (αυτό κυρίως το τόνιζαν οι ψευτοαριστεροί), στην κρατική “σπαταλολογία” (αυτό κυρίως το τόνιζαν οι κρατικοί φιλελεύθεροι) και στην ανάγκη, από κοινού ψευτοαριστεροί και φιλελύθεροι, για ένα κανόνι στους ιδιώτες ξένους και ντόπιους πιστωτές ώστε να σβήσουν ένα μεγάλο μέρος του κρατικού χρέους. Αυτό το κανόνι οι θεωρητικά παρακμασμένοι δυτικοί μονοπωλιστές και οι οικονομολόγοι τους το αποδέχτηκαν από τρόμο μήπως η κρίση επεκταθεί και στον ευρωπαϊκό νότο.
Η ελληνική κυβερνητική πολιτική οικονομία αυτής της πενταετίας με γενικά ευρωπαϊκή έγκριση είχε σαν επίσημο στόχο: 1. να μειωθεί η κλεψιά, πράγμα που έγινε μόνο ελάχιστα κυρίως επειδή δεν υπήρχε πολύς πλούτος απομείνει και νέος δεν μπορούσε να παραχθεί, και 2. να μειωθεί η κρατική σπατάλη πράγμα που έγινε με διεστραμμένο τρόπο. Δηλαδή έγινε με μείωση των κρατικών επενδύσεων, με μείωση της κοινωνικής φροντίδας της φτωχολογιάς, με το να στυφτούν οι μισθοί και η κατανάλωση όλων των εργαζομένων, και όλων των συνταξιούχων κλπ, και να στυφτεί φορολογικά ό,τι κεφάλαιο είχαν καταθέσει οι αστοί, και οι μικροαστοί στις τράπεζες. Αυτό το τελευταίο συνοδεύτηκε με ένα πρωτοφανές για υπερχρεωμένη χώρα παραγωγικό έγκλημα που αποδεικνύει μόνο του ότι έχουμε κυβερνήσεις αλλά και αντιπολιτεύσεις πρακτόρων και εθνοπροδοτών, αληθινών σαμποταριστών: Την υπερφορολόγηση, άμεσα ή έμμεσα της βιομηχανίας. Έμμεσα εννοούμε μέσω της πελώριας επιβάρυνσης της τιμής της ενέργειας, ηλεκτρικής και πετρελαϊκής, ιδιαίτερα αυτήν της ενεργοβόρας εξαγωγικής βιομηχανίας (χαλυβουργία, τσιμέντο κλπ).
Την ίδια αυτή περίοδο συνεχίστηκε απτόητο και μάλιστα εντάθηκε το άμεσο παραγωγικό σαμποτάζ, ιδιαίτερα στη βιομηχανία. Σαμποτάζ με διοικητική και δικαστική καθυστέρηση ή με απόρριψη αιτήσεων για χιλιάδες επενδύσεις (χαρακτηριστική η απόρριψη ταινιοδρόμου της χαλυβουργίας Ασπροπύργου), ή, ακόμα, απόρριψη από δικαστήρια αιτήσεων για διάσωση επιχειρήσεων που ήταν υπερχρεωμένες λόγω υπερφορολόγησης και ταυτόχρονης κρίσης, ή με άρνηση του δανεισμού τους από τράπεζες που είναι σήμερα ουσιαστικά υπό κρατικό έλεγχο, ή με κοινοβουλευτική απόρριψη ρυθμιστικών σχεδίων, ή με διακοπή μεγάλων έργων υποδομής με κατάλληλα σαμποταριστικά κινήματα της αντιπολίτευσης (τα δεν πληρώνω κατά των εθνικών δρόμων), ή με απεργίες μέχρι να κλείσουν υπερχρεωμένες επιχειρήσεις με το αίτημα “καμιά απόλυση” που είναι προβοκατόρικα ανεδαφικό όσο δεν υπάρχει δουλειά σε μια επιχείρηση (Ελίτ), μέχρι και με καταδίκη εργοστασιαρχών και κλείσιμο των εργοστασίων τους που τα έκαψαν ψευτοαναρχικά ντου του καθεστώτος των σαμποταριστών (Σπρίντερ).
Με όλους αυτούς τους τρόπους και άλλους πολλούς ακόμα μειώθηκαν πολύ οι εισαγωγές γιατί ούτε οι καταναλωτές είχαν πια εισοδήματα για να πληρώσουν εισαγόμενα αγαθά, ούτε τα εργοστάσια βουλιαγμένα από την υπερφορολόγηση και το σαμποτάζ έκαναν νέες επενδύσεις, οπότε εισαγωγές μηχανημάτων και πρώτων υλών. Όσο για τις εξαγωγές αυξήθηκαν εκείνες κυρίως των δύο μεγάλων διυλιστηρίων Μοτορόιλ και ΕΛΠΕ που η κατασκευή τους ολοκληρώθηκε μόλις άρχισε η κρίση, και λίγο των γεωργικών προϊόντων από νέες αγορές που διευκόλυνε το καθεστώς με τις ανατολικές χώρες και τις χώρες του άξονα. Έτσι όλα αυτά τα χρόνια το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου μειωνόταν, οπότε και οι κυβερνητικοί απατεώνες ιδιαίτερα ο ξεδιάντροπος Μινχάουζεν Σαμαράς έλεγε ότι με τη μείωση αυτή καθώς και με την αύξηση του τουρισμού δεν θα παράγεται κάποια στιγμή νέο εμπορικό έλλειμμα και τελικά θα παύσει να αυξάνεται το χρέος.
Λοιπόν τώρα αυτό το παραμύθι τελειώνει. Το εμπορικό έλλειμμα αυξάνεται τώρα με ρυθμό 9,6% γιατί τώρα μπαίνουν στο λογαριασμό τα χιλιάδες εργοστάσια μεγάλα και μικρά που κλείνουν, ενώ ακόμα δεν έχουν μπει στο λογαριασμό οι βιομηχανίες και άλλες παραγωγικές επιχειρήσεις που σφίγγουν τα δόντια για να μην κλείσουν. Οι ρώσοι και κινέζοι φασίστες κρατικοολιγάρχες που τώρα αγοράζουν τα πάγια της χώρας, βιομηχανικά και υποδομές, δεν μπορούν να αλλάξουν αυτά τα νούμερα δραματικά, γιατί η φύση τους είναι κυρίως να λεηλατούν και όχι να συσσωρεύουν κεφάλαιο εντός της χώρας. Έτσι η χώρα θα συνεχίσει να παράγει νέο χρέος οπότε και το κράτος θα συνεχίσει να μπαίνει μέσα ακόμα και αν ο Σαμαράς πεθάνει της πείνας τους φτωχομεσαίους μισθωτούς και συνταξιούχους, και ακόμα και αν αύριο ο Τσίπρας σταυρώσει τους ακόμα υπάρχοντες εύπορους ή και πλούσιους φορολογούμενους, ή ακόμα και αν γίνει ξαφνικά πατριώτης και φορολογήσει τους ρωσοκινέζους και τα ντόπια τσιράκια τους. Οι μόνοι που μπορούν να δώσουν λίγη πολιτική ανάσα σε αυτά τα καθάρματα και κυρίως να εξασφαλίσουν λίγη αρχική άνεση στον Τσίπρα, αν ανεβεί στην κυβέρνηση για να χωθεί στο κράτος και να το πλημμυρίσει με τις ρώσικες μικροαστικές στελεχικές βδέλλες του ΣΥΡΙΖΑ και του ψευτοΚΚΕ, είναι οι ευρωπαίοι πιστωτές. Αυτό μπορούν να το κάνουν με το να χαρίσουν με κάποιο τρόπο ένα κάπως σημαντικό μέρος του χρέους πχ να μειώσουν πολύ τα επιτόκια, και να αυξήσουν πολύ το χρόνο αποπληρωμής ή να δώσουν δάνεια στις ουσιαστικά χρεωκοπημένες ελληνικές τράπεζες μέσω της ΕΚΤ.
Αλλά αυτά όλα είναι ασπιρίνες γιατί η μηχανή παραγωγής του χρέους θα δουλεύει όσο θα αυξάνεται το εμπορικό έλλειμμα, δηλαδή όσο θα μειώνονται οι εξαγωγές, δηλαδή όσο θα μειώνεται η παραγωγή εξαγώγιμων βιομηχανικών προϊόντων στη χώρα και ουσιαστικά οι εισαγωγές θα υποκαθιστούν τα προϊόντα και των λίγων μονάδων που παράγουν για την εσωτερική αγορά. Αυτός είναι ένας λόγος που ανεβαίνουν οι εισαγωγές.
Όσο γίνονται αυτά θα αυξάνεται και το κρατικό χρέος. Ήδη δύο αριθμοί επιτίθενται στην κυβέρνηση και την αντιπολίτευση των απατεώνων. Ο ένας είναι η αύξηση των ελλειμμάτων στα ταμεία ασφάλισης γιατί αυξάνονται οι άνεργοι και μειώνονται οι εργαζόμενοι, ο άλλος είναι οι ληξιπρόθεσμες οφειλές των φορολογουμένων προς το κράτος που αυξηθήκαν με ασύλληπτους ρυθμούς σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιεύει η Καθημερινή της 31 Αυγούστου, για τις ληξιπρόθεσμες οφειλές που δημιουργήθηκαν το 2014 και έχουν ως εξής:
Τον Ιανουάριο οι ληξιπρόθεσμες οφειλές ήταν 0,962 δις, το Φεβρουάριο 2,356 δις, το Μάρτιο 3,562 δις, τον Απρίλιο 4,325 δις, τον Μάιο 5,198 δις, τον Ιούνιο 6,225 δις, τον Ιούλιο 7,237 δις, τον Αύγουστο 8,654 δις.
Αυτό χοντρικά σημαίνει ότι η κυβέρνηση έχει ξαφρίσει πολλές προσωπικές αποταμιεύσεις και έχει λιώσει πολλές επιχειρήσεις κάθε μεγέθους για να βγάλει τα κρατικά “πρωτογενή πλεονάσματα” του τρόμου ώστε να μπορεί να πει στους ευρωπα1ίους κυρίως πιστωτές: “Κύριοι έλιωσα τους πάντες εδώ και πάω καλά. Μην παραδώσετε την Ελλάδα στον Τσίπρα και στους ναζί. Χαρίστε μου λοιπόν μπόλικο χρέος αντί να μου δώσετε νέο δάνειο, που σημαίνει νέα μνημόνια και πτώση μου από έναν εξοργισμένο όχλο”. Αυτό ακριβώς σκέφτονται τώρα οι δυτικοί μονοπωλιστές, όσο μπορούν να σκεφτούν όταν οι καγκελαρίες, οι Κομισιόν τους και τα Ευρωγκρούπ τους είναι γεμάτα παλιούς και νέους φίλους και υπηρέτες του Πούτιν. Το πιθανότερο είναι για μια ακόμα φορά να σκεφτούν μοιραία λάθος και να χαρίσουν και κρατικά δάνεια. Σε αυτήν την περίπτωση, η χώρα μας δεν θα αποφύγει ένα μεγαλύτερο κανόνι, η Ευρώπη δεν θα αποφύγει ένα νέο ρήγμα μέσα της και ο λαός έναν νέο Γολγοθά πείνας και αγωνίας. Αν όλη αυτή η διακομματική συμμορία κορυφής δεν φύγει μέσα από την ανάπτυξη ενός πατριωτικού και δημοκρατικού μετώπου για την παραγωγή και την βιομηχανία, που θα έχει σαν πυρήνα του μια οργανωμένη αρκετά ισχυρή εργατική πρωτοπορία, το εθνικό βασανιστήριο δεν θα έχει τέλος.