Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

ε­νώ λί­γα χρό­νια αρ­γό­τε­ρα α­κό­μα περισ­σό­τε­ροι έ­τρω­γαν ε­κεί­νο το πα­ρα­μύ­θι που έ­λε­γε ό­τι ε­ξαι­τί­ας ε­νός φι­λοδυ­τι­κού αναί­μα­κτου πρα­ξι­κο­πή­μα­τος κο­ρυ­φής η υ­περ­δύ­να­μη αυ­τή έ­πα­ψε να υ­πάρ­χει.

Η Ο­ΑΚ­ΚΕ, προ­ση­λω­μέ­νη στο μαρ­ξι­σμό-λε­νι­νι­σμό-μα­ο­ϊ­σμό, α­πό την πρώ­τη στιγ­μή κα­τάγ­γει­λε αυ­τή την ξαφ­νι­κή με­τα­στρο­φή των ρώ­σων σο­σια­λι­μπερια­λι­στών σαν μια ε­πι­χεί­ρη­ση με­ταμ­φί­ε­σης και κα­θη­συ­χα­σμού της Δύ­σης που θα ο­δη­γού­σε σε με­γα­λύ­τε­ρη εκ­με­τάλ­λευ­ση και κα­τα­πί­ε­ση στο ε­σω­τε­ρι­κό της πρώ­ην ΕΣ­ΣΔ, και τε­λι­κά στην ι­σχυ­ρο­ποί­η­ση ε­κεί μέ­σα της ί­διας της Ρω­σί­ας, πράγ­μα που θα της ε­πέ­τρε­πε να πραγ­μα­το­ποι­ή­σει τα στρα­τη­γι­κά της η­γε­μο­νικά σχέ­δια: να κα­τα­λά­βει με στρα­τιω­τι­κή έ­φο­δο ο­λά­κε­ρη την Ευ­ρώ­πη για να α­πο­κτή­σει έ­τσι την πα­γκό­σμια η­γε­μο­νί­α α­πό τους α­με­ρι­κα­νούς α­ντα­γω­νιστές της σε συμ­μα­χί­α με τη σο­σιαλ­φα­σι­στι­κή Κί­να. Η στά­ση αυ­τή της Ο­ΑΚ­ΚΕ την ο­δή­γη­σε σε μια πο­λύ­χρο­νη πο­λι­τι­κή α­πομό­νω­ση. Ό­μως τα γε­γο­νό­τα ήρ­θαν να ε­πι­βε­βαιώ­σουν τις θέ­σεις της, και μά­λιστα με τον πιο πα­νη­γυ­ρι­κό τρό­πο.
Να λοι­πόν που σή­με­ρα η φαιο-”κόκ­κι­νη” Ρω­σί­α έ­χει ή­δη α­νά­ψει τον πόλε­μο μέ­σα στο έ­δα­φος της Ευ­ρώ­πης δια­με­λί­ζο­ντας με τα στρα­τεύ­μα­τά της την Ου­κρα­νί­α, α­φού προ­η­γού­με­να κα­τά­σφα­ξε την Τσε­τσε­νί­α και δια­μέ­λι­σε τη Γε­ωρ­γί­α. Να που ο Πού­τιν πρω­το­στα­τεί σε πο­λε­μι­κές δη­λώ­σεις κα­τά της Δύ­σης, την ώ­ρα που ο θε­ω­ρού­με­νος α­πό πολ­λούς “πιό­νι της Α­με­ρι­κής” προ­κά­το­χός του Γκορ­μπα­τσόφ δεν κρύ­βει την α­πέ­ρα­ντη α­φο­σί­ω­σή του στο ση­με­ρι­νό η­γέτη της χώ­ρας του. “Εί­μαι α­πό­λυ­τα πε­πει­σμέ­νος ό­τι ο Πού­τιν προ­στα­τεύ­ει τα συμ­φέ­ρο­ντα της Ρω­σί­ας κα­λύ­τε­ρα α­πό ο­ποιον­δή­πο­τε άλ­λον”, ο­μο­λό­γη­σε σύμ­φω­να με την Deutche Welle (6/11) ο τε­λευ­ταί­ος η­γέ­της της Σο­βιε­τι­κής Έ­νω­σης. Ό­σο για τη συ­μπά­θειά του προς την α­ντί­πα­λη υ­περδύ­να­μη, ο Γκορ­μπα­τσόφ, α­να­φε­ρό­μενος στην ου­κρα­νι­κή κρί­ση ή­ταν αρ­κε­τά ξε­κά­θα­ρος: <<“Η Ρω­σί­α συμ­φώ­νη­σε για νέ­ες σχέ­σεις, [και] δη­μιούρ­γη­σε νέ­ες δο­μές συ­νερ­γα­σί­ας. Και ό­λα θα πή­γαι­ναν κα­λά, ό­μως αυ­τό δεν ά­ρε­σε σε ό­λους μέ­σα στις Η­νω­μέ­νες Πο­λι­τεί­ες”, εί­πε σε συνέ­ντευ­ξη στο ει­δη­σε­ο­γρα­φι­κό πρα­κτο­ρεί­ο Ι­ντερ­φάξ την Πέ­μπτη. “Έ­χουν διαφο­ρε­τι­κά σχέ­δια, χρειά­ζο­νται μια δια­φο­ρε­τι­κή κα­τά­στα­ση, μί­α η ο­ποί­α θα τους ε­πέ­τρε­πε να πα­ρεμ­βαί­νουν πα­ντού. Εί­τε κα­λό θα εί­ναι αυ­τό εί­τε κα­κό, δεν τους εν­δια­φέ­ρει”, εί­πε ο Γκορ­μπα­τσόφ, α­να­φε­ρό­με­νος στην Ουά­σι­γκτον”>>.
Και μό­νο α­πό τις πα­ρα­πά­νω δη­λώ­σεις μπο­ρεί πε­ρί­τρα­να να α­πο­δει­χτεί η ε­νιαί­α στρα­τη­γι­κή που συν­δέ­ει ό­λες τις φά­σεις και με­ταμ­φιέ­σεις του ρω­σι­κού σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­σμού, ξε­κι­νώ­ντας α­πό την ε­πο­χή του Χρου­στσόφ και φτά­νο­ντας μέ­χρι τη ση­με­ρι­νή του α­νοι­χτού και “βελτιω­μέ­νου” χί­τλερ Πούτιν. Εί­ναι η στρα­τη­γι­κή της ε­πί­θε­σης για την κα­τά­κτη­ση της πα­γκό­σμιας κυριαρ­χί­ας με ω­μή βί­α, που μό­νο η μαρ­ξι­στι­κή-λε­νι­νι­στι­κή α­νά­λυ­ση και η ε­φαρμο­γή της μα­ο­ϊ­κής θε­ω­ρί­ας των Τριών Κό­σμων μας ε­πέ­τρε­ψαν να δού­με σε ό­λη της την πο­ρεί­α.

Πό­σο προ­φη­τι­κά α­πο­δει­κνύ­ο­νται σή­με­ρα τα κεί­με­να της Νέ­ας Α­να­τολής, ό­ταν, 27 χρό­νια πριν, κα­τέρ­ρι­πταν το ψεύ­τι­κο συ­μπα­θές προ­φίλ που εί­χε κα­τα­σκευά­σει η KGB για το κα­θε­στώς που υ­πη­ρε­τού­σε. Γρά­φα­με τό­τε στο άρ­θρο μας με τί­τλο “ΓΚΟΡ­ΜΠΑ­ΤΣΩΦ: Η ΠΡΟ­ΒΙΑ ΔΕΝ ΜΠΟ­ΡΕΙ ΝΑ ΚΡΥ­ΨΕΙ ΤΑ ΔΟ­ΝΤΙΑ ΤΟΥ ΛΥ­ΚΟΥ” (βλ. φ. 43-45, 28/5, 12/6 και 26/6/87) με­τα­ξύ άλ­λων και τα ε­ξής:
“Ο Γκορ­μπα­τσώφ, που δεν εί­ναι πα­ρά η τε­λευ­ταί­α με­τα­μόρ­φω­ση της ανώ­τα­της γρα­φειο­κρα­τι­κής α­στι­κής τά­ξης του Κρεμ­λί­νου, κα­θώς και μια φράξια αυ­τής της γρα­φειο­κρα­τί­ας που έ­χει σαν κύ­ριο στό­χο να δη­μιουρ­γή­σει ένα μέ­τω­πο συ­μπά­θειας προς τον σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­σμό σπά­ζο­ντας την πο­λι­τική α­πο­μό­νω­ση της φα­σι­στι­κής κλί­κας της ο­ποί­ας εί­ναι η­γέ­της, και στο διε­θνές ε­πί­πε­δο και στο ε­σω­τε­ρι­κό της χώ­ρας του.
Αυ­τή η με­τα­μόρ­φω­ση έ­χει σαν στό­χο της να ε­πι­τα­χύ­νει τη δια­δι­κασί­α της ε­πί­θε­σης ε­νά­ντια στα υ­πο­ψή­φια θύ­μα­τα του σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­σμού και ταυ­τό­χρο­να να τα κα­θη­συ­χά­σει α­πέ­να­ντι σ’ αυ­τόν τον ά­με­σο και πε­λώ­ριο κίνδυ­νο” (Ν.Α., φ. 43).
Ι­διαί­τε­ρα: “Στο ζή­τη­μα της πα­γκό­σμιας πο­λι­τι­κής θα πρέ­πει να δώ­σου­με πε­ρισ­σό­τε­ρη έμ­φα­ση στην διε­θνή πρα­χτι­κή της γκορ­μπα­τσω­φι­κής ηγε­σί­ας και κά­τω α­πό αυ­τό το πρί­σμα θα πρέ­πει να με­λε­τή­σου­με τα λό­για της.
Πραγ­μα­τι­κά ε­δώ βρί­σκε­ται η με­γά­λη δια­φο­ρά α­νά­με­σα στα λό­για και τις πρά­ξεις.
Τα με­γά­λα ω­ραί­α λό­για για την ει­ρή­νη υ­πη­ρε­τούν την πρα­χτι­κή του πο­λέ­μου. Η τα­χτι­κή που εκ­θειά­ζει με χει­μάρ­ρους λέ­ξε­ων την ει­ρή­νη και τη δη­μο­κρα­τί­α υ­πη­ρε­τεί τη στρα­τη­γι­κή της πα­γκό­σμιας πο­λε­μι­κής ε­πί­θε­σης και της ά­σκη­σης του πιο ά­γριου φασι­σμού ε­νά­ντια στους λα­ούς” (Ν.Α., φ. 45).
Η ε­πί­θε­ση των νέ­ων χί­τλερ προ­ϋ­πέ­θε­τε ό­χι μό­νο την ε­ντα­τι­κο­ποί­ηση της φα­σι­στι­κής κα­τα­πί­ε­σης και εκ­με­τάλ­λευ­σης των ερ­γα­ζο­μέ­νων στην πρώην ΕΣ­ΣΔ, αλ­λά και την ι­σχυ­ρο­ποί­η­ση του ρω­σι­κού σε βά­ρος των υ­πό­λοι­πων ε­θνι­κών ε­νω­σια­κών κρα­τών, που ο­λο­κλη­ρώ­θη­κε σε πρώ­τη φά­ση με τη διά­λυ­ση της ΕΣ­ΣΔ. Σχε­τι­κά με αυ­τό, γρά­φα­με ή­δη στα 1987: “Αυ­τή η με­γα­λο­ρώ­σι­κη α­στι­κή τάξη εί­ναι α­πο­φα­σι­σμέ­νη να συ­ντρί­ψει τις ε­θνό­τη­τες. (…) Δεν εί­ναι κα­θό­λου τυχαί­ο που σή­με­ρα α­να­βιώ­νουν με ορ­μή μέ­σα α­πό τον ε­πί­ση­μο τύ­πο δύ­ο δί­δυ­μα ι­δε­ο­λο­γι­κά ψευ­το-θε­ω­ρη­τι­κά ε­κτρώ­μα­τα που εί­χαν προ­βλη­θεί, αλ­λά και σε σημα­ντι­κό βαθ­μό ε­γκα­τα­λει­φθεί εξαι­τί­ας των α­ντι­στά­σε­ων του λα­ού α­πό την μπρεζ­νιε­φι­κή κλί­κα. Το έ­κτρω­μα της συγ­χώ­νευ­σης των ε­θνο­τή­των και ε­κεί­νο της σλα­βο­φιλί­ας (ή παν­σλα­βι­σμού). (…) Ο παν­σλα­βι­σμός που εκ­φρά­ζε­ται κα­λυμμέ­να με τη σλα­βο­φι­λί­α α­ντι­στοι­χεί σε ε­πί­πε­δο ρώ­σι­κου σο­σιαλ­φα­σι­σμού με τη χι­τλε­ρι­κή θε­ω­ρί­α της ά­ρειας φυ­λής. Αυ­τή η θε­ω­ρί­α έ­χει σαν βα­θύ­τε­ρο στό­χο της την προς τα έ­ξω ε­πέ­χτα­ση του λε­γό­με­νου “ανώτε­ρου έ­θνους” για λο­γα­ρια­σμό μιας χού­φτας α­ντι­δρα­στι­κών” (Ν.Α., φ. 44).

Σή­με­ρα μια σει­ρά α­νοι­χτά νε­ο­να­ζι­στι­κά τέ­ρα­τα, φαιο-”κόκ­κι­νοι” παν­σλα­βι­στές και ευ­ρα­σια­τι­στές (σ’ αυ­τούς συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νου­με και τους να­ζί του Δε­ξιού Το­μέ­α) α­πό διά­φο­ρες χώ­ρες της πρώ­ην ΕΣ­ΣΔ βρί­σκο­νται στο έ­δα­φος της Ου­κρα­νί­ας υ­λο­ποιώ­ντας τους ε­πε­κτα­τι­κούς σχε­δια­σμούς του Κρεμ­λί­νου σε βά­ρος του ου­κρα­νι­κού και των υ­πό­λοι­πων ευ­ρω­πα­ϊ­κών λα­ών. Ό­λοι αυ­τοί χρω­στά­νε την εν­δυ­νά­μω­σή τους και στο η­γε­τι­κό στέ­λε­χος της KGB που α­κού­ει στο ό­νο­μα Μ. Γκορ­μπα­τσόφ. Εί­ναι τι­μή για το κόμ­μα μας που α­πο­κά­λυ­ψε α­πό τό­σο νω­ρίς την πραγ­μα­τι­κή φυ­σιο­γνω­μί­α αυ­τού του τέ­ρα­τος και συ­νε­χί­ζει έ­ως τα σή­με­ρα να κα­ταγ­γέλ­λει με συ­νέ­πεια το νέ­ο αι­μα­το­κύ­λι­σμα του πλα­νή­τη, που μό­λις έ­χουν ξε­κι­νή­σει οι νε­ο­χι­τλε­ρι­κοί σο­σια­λι­μπερια­λι­στές του Κρεμ­λί­νου.