Επίσημη σελίδα ΟΑΚΚΕ

 Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Για τους ψευτοαριστερούς απολογητές των ισλαμοφασιστών σφαγέων της Charlie Hebdo

 

Η δο­λο­φο­νι­κή ε­πί­θε­ση των ι­σλα­μο­φα­σι­στών στη γαλ­λι­κή δη­μο­κρα­τική ε­φη­με­ρί­δα Charlie Hebdo, με πρό­σχη­μα τη σκλη­ρή α­ντι­θρη­σκευ­τι­κή και α­ντι­κλη­ρι­καλι­στι­κή της κρι­τι­κή, έ­φε­ρε - τις πρώ­τες μέ­ρες με­τά το χτύ­πη­μα - σε μια σχε­τική α­μη­χα­νί­α τους ε­παγ­γελ­μα­τί­ες υ­πε­ρασπιστές του ι­σλα­μο­φα­σι­σμού, “αντι­ι­μπε­ρια­λι­στές” ψευ­το­α­ρι­στε­ρούς στη χώ­ρα μας.

Το τε­ρά­στιο ρεύ­μα δη­μο­κρα­τι­κής ορ­γής που α­κο­λού­θη­σε, κύ­ρια στη Γαλ­λί­α αλ­λά και σε πολ­λά άλ­λα ση­μεί­α του πλα­νή­τη - κυ­ρί­ως στην Ευ­ρώ­πη - έ­φερε τους κάθε λο­γής κνί­τες σε θέ­ση ά­μυ­νας, κα­θώς ή­ταν αρ­κε­τά δύ­σκο­λο να “χρε­ώ­σουν” στη Charlie Hebdo ό­λα τα πραγ­μα­τι­κά ή φα­ντα­στι­κά κρί­μα­τα του δυ­τι­κού ι­μπερια­λι­σμού, ό­ταν η τε­λευ­ταί­α ή­ταν φα­να­τι­κά α­ντι­λε­πε­νι­κή, εμ­φα­τι­κά α­ρι­στερή και ά­θε­η, α­ντι­κει­με­νι­κά προ­στα­τευ­τι­κή α­πέ­να­ντι στις μειο­νό­τη­τες στη Γαλ­λί­α που κιν­δυ­νεύ­ουν α­πό την πο­λι­τι­κή γι­γά­ντω­ση της γαλ­λι­κής φα­σι­στι­κής Α­κρο­δε­ξιάς.

Ω­στό­σο, οι σο­σιαλ­φα­σί­στες και τα ρω­σι­κά α­φε­ντι­κά τους δεν εί­ναι τί­πο­τε “χτε­σι­νοί” στην ι­δε­ο­λο­γι­κή δια­πά­λη. Πε­ρί­με­ναν λοι­πόν υ­πο­μο­νε­τι­κά τους δυ­τι­κούς φι­λε­λεύ­θε­ρους να βγουν να δη­λώ­σουν Charlie και στη συ­νέ­χεια επι­τέ­θη­καν με μια εύ­κο­λα προ­βλέ­ψι­μη γραμ­μή, η ο­ποί­α έ­χει πολ­λές πα­ραλ­λα­γές, αλ­λά μί­α κε­ντρι­κή ου­σί­α: έ­νο­χος για το έ­γκλη­μα και πά­λι εί­ναι “φυ­σι­κά” ο “μό­νος” ε­πί Γης ι­μπε­ρια­λι­στι­κός πό­λος, ο δυ­τι­κός, που έ­χει μά­λι­στα το “θρά­σος” να δια­δη­λώ­νει υ­πέρ της ε­λευ­θε­ρί­ας του λό­γου διά των η­γε­τών του.

Οι πιο πλα­τείς σο­σιαλ­φα­σί­στες, που πο­ζά­ρουν για “ευ­ρείς” α­ρι­στεροί (π.χ. ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, Μπο­γιό­που­λος του ψευ­τοΚ­ΚΕ), χρη­σι­μο­ποιούν τη δι­καιο­λο­γί­α ότι πράγ­μα­τι οι φο­νιά­δες που χτύ­πη­σαν τη Charlie Hebdo εί­ναι φα­σί­στες και πα­λιάν­θρω­ποι, ω­στό­σο ο μό­νος υ­πεύ­θυ­νος για την ά­νο­δο της πο­λι­τι­κής ε­πιρ­ρο­ής και των ε­πι­χει­ρη­σια­κών ι­κα­νο­τή­των του ι­σλα­μο­φα­σι­σμού εί­ναι η Δύ­ση που τά­χα “πά­ντα” τον ε­νί­σχυε, ει­δι­κά ε­νά­ντια στη μπρεζ­νιε­φι­κή ΕΣ­ΣΔ (δι­καιώ­νουν έ­τσι, συ­νή­θως, τη βάρβα­ρη ρώ­σι­κη ει­σβο­λή και κα­το­χή του Αφ­γα­νι­στάν τη δε­κα­ετί­α του ’80 ως “προ­ο­δευ­τι­κή”, ε­πει­δή στην αφ­γα­νι­κή α­ντί­στα­ση πο­λε­μού­σαν - αν και δια­σπα­στι­κά και με τε­λι­κά  φι­λο­ρώ­σι­κη στρα­τη­γι­κή - κά­ποια  ι­σλα­μι­στικά ρεύ­μα­τα με ά­ξο­να το Χεζ­μπί Ι­σλά­μι του Χεκ­μα­τιάρ.

Δεν πε­ρι­λαμ­βά­νου­με σε αυ­τά τα ρεύ­μα­τα τους Τα­λι­μπάν του σε­ΐ­χη Ομάρ που δεν μπο­ρούν να χα­ρα­κτη­ρι­στούν σαν ι­σλα­μο­φα­σί­στες, αλ­λά σαν εκ­φράστες της υ­περ­συ­ντη­ρη­τι­κής κοι­νω­νί­ας των κα­θυ­στε­ρη­μέ­νων α­γρο­τι­κών φυ­λών που ξε­ση­κώ­θη­καν ε­νά­ντια στους κτη­νώ­δεις με­γα­λο­ρώσους ει­σβο­λείς που φο­ρού­σαν σο­βιε­τι­κή, δη­λα­δή ά­θε­η και εκ­συγ­χρο­νι­στι­κή προ­βιά).

Οι πιο κτη­νώ­δεις, πιο “α­ρι­στε­ρι­στές κομ­μου­νι­στές” α­ντι­δρα­στι­κοί ή κα­λύ­τε­ρα νε­ο-α­κρο­δε­ξιοί, δεν έ­χουν τέ­τοιες κρα­τη­μά­ρες. Δι­καιώ­νουν τους φο­νιά­δες ως - έ­στω και με λα­θε­μέ­νες μέ­θο­δες - εκ­προ­σώ­πους των κα­τα­πιε­σμέ­νων α­πό τον ι­μπε­ρια­λι­σμό λα­ών των χω­ρών του Τρί­του Κό­σμου, κα­θώς και των με­τα­να­στών α­πό αυ­τές τις χώ­ρες που ζουν στη Δύ­ση. Φτά­νουν μά­λι­στα στο αί­σχος να κα­τη­γο­ρούν, σαν πα­πά­δες του Με­σαί­ω­να, τη Charlie Hebdo ως “ρα­τσι­στι­κή - ι­μπε­ρια­λι­στι­κή φυλ­λά­δα” που τα­πεί­νω­νε τά­χα τους κα­τα­πιε­σμέ­νους μου­σουλμά­νους, σα­τι­ρί­ζο­ντας τη θρη­σκεί­α τους, ως μη ό­φει­λε. Αυ­τό το κά­νει τό­σο η Κό­ντρα ό­σο και η Κομ­μου­νι­στι­κή Ε­πα­να­στα­τι­κή Δρά­ση (πρώ­ην Κ.Σ. Ερ­γα­τι­κή Εξου­σί­α), αλ­λά σχε­δόν α­προ­κά­λυ­πτα και το ΣΕΚ, βα­σι­κή συ­νι­στώ­σα της Α­ΝΤΑΡ­ΣΥΑ, που δεν έ­βγα­λε ά­χνα κα­τα­δί­κης για το χτύ­πη­μα, κά­τι που κα­ταγ­γέλ­θη­κε α­κόμη και μέ­σα α­πό το τρο­τσκι­στι­κό στρα­τό­πε­δο (π.χ. Ξε­κί­νη­μα).

Σύμ­φω­να με τους νε­ο­κα­λό­γε­ρους αυ­τούς της ψευ­το­Α­ρι­στε­ράς, η αθε­ϊ­στι­κή α­ντι­θρη­σκευ­τι­κή κρι­τι­κή δεν εί­ναι α­να­φαί­ρε­το δι­καί­ω­μα και υπο­χρέ­ω­ση κά­θε προ­ο­δευ­τι­κού αν­θρώ­που  α­πό τη Γαλ­λι­κή Ε­πα­νά­στα­ση και δώ­θε, αλ­λά “ι­μπε­ρια­λι­στι­κός κο­σμο­πο­λι­τι­σμός” των χορ­τά­των ε­νά­ντια στους πει­να­σμέ­νους θρη­σκευό­με­νους. Τώ­ρα, το γε­γο­νός ό­τι η θρη­σκεί­α εί­ναι α­πό τους βα­σι­κούς πα­ρά­γο­ντες που κρα­τά­νε τη συ­νεί­δη­ση των κα­τα­πιε­σμέ­νων και εκμε­ταλ­λευό­με­νων μα­κριά α­πό την α­ντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κή πά­λη και ε­πα­νά­στα­ση, στρέ­φο­ντάς τους εί­τε στη μοι­ρο­λα­τρί­α εί­τε στο να α­κο­λου­θούν τη χει­ρότε­ρη ι­μπε­ρια­λι­στι­κή α­ντί­δρα­ση, αυ­τό μάλ­λον οι κνί­τες “μας” δεν το έ­χουν ακού­σει ού­τε δια­βά­σει στους κλα­σι­κούς του μαρ­ξι­σμού - λε­νι­νι­σμού - μα­ο­ϊ­σμού, τους πε­ρισ­σό­τε­ρους εκ των ο­ποί­ων τά­χα α­να­γνω­ρί­ζουν κι ε­κεί­νοι, ού­τε το βλέ­πουν α­νά­γλυ­φα μπρο­στά τους.

“Τα θέ­λα­νε”, κραυ­γά­ζουν οι σο­σιαλ­φα­σί­στες της “Κό­ντρα” και διά­φο­ρα ι­στο­λό­για ο­πα­δών και με­λών του ψευ­τοΚ­ΚΕ, που περ­νά­νε την κε­ντρι­κή πο­λιτι­κή γραμ­μή στη βά­ση της ψευ­το­Α­ρι­στε­ράς, ό­ταν αυ­τό δεν μπο­ρεί να το κά­νει ανοι­χτά ο ψευ­το­Ρι­ζο­σπά­στης ή η Αυ­γή.

Η γραμ­μή αυ­τή κα­ταρ­ρί­πτε­ται και α­πό την ι­στο­ρί­α και α­πό τη λο­γική, με την ο­ποί­α οι σύγ­χρο­νοι α­πο­λο­γη­τές του Πού­τιν έ­χουν λά­βει δια­ζύ­γιο, α­φού η α­λή­θεια εί­ναι ε­πα­να­στα­τι­κή (Α­ντ. Γκράμ­σι) κι ε­κεί­νοι εί­ναι οι χει­ρότε­ροι α­ντε­πα­να­στά­τες και προ­δό­τες της πά­λης για την πρό­ο­δο της αν­θρω­πότη­τας, ά­ρα ε­χθροί της α­λή­θειας, ξε­τσί­πω­τοι ψεύ­τες.

Το πιο βάρβαρο χτύπημα των ισλαμοφασιστών είναι στους λαούς του Τρίτου Κόσμου

Πρώ­τα πρώ­τα, οι σο­σιαλ­φα­σί­στες δε μας εί­παν α­πό πό­τε οι λα­οί του Τρί­του Κό­σμου εκ­χώ­ρη­σαν στους ι­σλα­μο­να­ζί φο­νιά­δες τύ­που Αλ Κά­ι­ντα και Ισλα­μι­κού Κρά­τους την εκ­προ­σώ­πη­ση των συμ­φε­ρό­ντων τους ε­νά­ντια στον ι­μπε­ρια­λι­σμό, δυ­τι­κό ή α­να­το­λι­κό (αν και α­να­το­λι­κός για τους κνί­τες δεν υ­πάρχει).

Ε­μείς, ό­πως και ό­λοι ό­σοι πα­ρα­κο­λου­θούν τις διε­θνείς ε­ξε­λί­ξεις, βλέ­που­με τους λα­ούς του Τρί­του Κό­σμου, που για την Ο­ΑΚ­ΚΕ και το μαρ­ξι­σμό - λε­νι­νι­σμό - μα­ο­ϊ­σμό α­πο­τε­λούν και την πρω­το­πο­ρί­α του α­γώ­να ε­νά­ντια στον ι­μπε­ρια­λι­σμό, να μι­σούν βα­θιά και να κυ­νη­γάν με μα­νί­α τους ι­σλα­μο­φα­σίστες, ό­που αυ­τοί έ­χουν ό­πλα και δύ­να­μη.

Με πό­σο μί­σος α­λή­θεια εκ­φρά­ζο­νται π.χ. οι Ι­ρα­κι­νοί, σι­ί­τες αλλά και σου­νί­τες μου­σουλ­μά­νοι, α­πλοί άν­θρω­ποι, για τις ι­σλα­μο­φα­σι­στι­κές συμ­μο­ρί­ες, της Αλ Κά­ι­ντα πα­λιό­τε­ρα και του “Ι­σλα­μι­κού Κρά­τους” τώ­ρα, που σκο­τώ­νουν τα παι­διά, τους φί­λους, τους γνω­στούς και συ­να­δέλ­φους τους κά­θε τό­σο με α­να­τι­νά­ξεις αυ­το­κτο­νί­ας σε ι­σλα­μι­κά τε­μέ­νη, α­γο­ρές, πάρ­κα. 

Με πό­σο μί­σος εκ­φρά­ζο­νται ε­πί­σης οι Σο­μα­λοί και Κε­νυά­τες για τους φο­νιά­δες της Αλ Σε­μπά­μπ, που χτυ­πά­νε στο σω­ρό με μπό­μπες σε ε­μπορι­κά κέ­ντρα και κα­φε­τέ­ριες, α­κό­μη και την ώ­ρα που οι άν­θρω­ποι μα­ζεύ­ο­νται για την πιο α­πλή δραστη­ριό­τη­τα, ό­πως π.χ. το να δουν έ­ναν α­γώ­να του Μου­ντιάλ, ό­πως έ­γι­νε το κα­λο­καί­ρι.

Πό­σο πό­νο κρύ­βει μέ­σα του ο λα­ός της Νι­γη­ρί­ας, του ο­ποί­ου οι κα­νί­βα­λοι της Μπό­κο Χα­ράμ α­πά­γουν τα κο­ρί­τσια του, του ι­σο­πε­δώ­νουν πό­λεις και χω­ριά, τον σκο­τώ­νουν χω­ρίς προ­ει­δο­ποί­η­ση με μα­ζι­κά πυ­ρά στο μου­σουλμα­νι­κό βορ­ρά της χώ­ρας!

Πό­σο σκλη­ρά λό­για ε­πι­φυ­λάσ­σουν οι Πα­λαι­στί­νιοι πα­τριώ­τες, τους ο­ποί­ους η Χα­μάς τρο­μο­κρα­τεί και σκο­τώ­νει ή τους α­πει­λεί να μέ­νουν μες στα σπί­τια τους, ό­ταν ο στρα­τός του Ισ­ρα­ήλ χτυ­πά­ει τη Λω­ρί­δα της Γά­ζας, ώ­στε με­τά, πα­ρέ­α με τη Ρω­σί­α και τα κα­νά­λια της, οι ι­σλα­μο­φα­σί­στες να παρου­σιά­ζουν το κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ ως να­ζι­στι­κό, που θέ­λει τά­χα “ε­κα­τόμ­βες θυμά­των, ά­μα­χων Πα­λαι­στί­νιων” και ά­ρα πρέ­πει να δια­λυ­θεί.

Πό­σο ορ­γι­σμέ­νοι ή­ταν οι Λι­βα­νέ­ζοι πα­τριώ­τες, ό­ταν οι σι­ί­τες ι­σλα­μο­φα­σί­στες της Χεζ­μπο­λάχ έ­φε­ραν τον ά­δι­κό πό­λε­μό τους με το Ισ­ρα­ήλ στο έ­δα­φος του Λι­βά­νου για τους προ­βο­κα­τό­ρι­κους σκο­πούς τους το 2006, με α­ποτέ­λε­σμα να ι­σο­πε­δώ­νο­νται ο­λό­κλη­ρες γει­το­νιές των λι­βα­νι­κών πό­λε­ων και να ρέ­ει ά­φθο­νο το αί­μα των α­μά­χων.

Πό­σον η­ρω­ι­σμό κρύ­βουν μέ­σα τους οι ε­κα­τομ­μύ­ρια πια α­ντι­ι­σλα­μιστές Ι­ρα­νοί δη­μο­κρά­τες, που ζουν κά­τω α­πό τη βα­ριά δι­χτα­το­ρί­α του μουλά­δων φα­σι­στών, που ό­ποιον ση­κώ­σει το κε­φά­λι του για δη­μο­κρα­τί­α τον κρε­μάνε α­πό γε­ρα­νούς και τον α­φή­νουν να κρέ­με­ται νε­κρός για πα­ρα­δειγ­μα­τι­σμό, προς γνώ­ση και “συμ­μόρ­φω­ση”.

Πό­σο βα­θιά πλη­γω­μέ­νος νιώ­θει ο λα­ός της Συ­ρί­ας, δι­χα­σμέ­νος ανά­με­σα στον Ά­σα­ντ και την α­ντι­πο­λί­τευ­ση, ό­ταν στο μι­σό σχε­δόν έ­δα­φος της χώ­ρας του τα κα­θάρ­μα­τα του Ι­σλα­μι­κού Κρά­τους κρε­μάν και σκο­τώνουν α­διά­κρι­τα, ε­νώ έ­χουν α­πα­γο­ρέ­ψει κά­θε πα­τριω­τι­κό και δη­μο­κρα­τι­κό τρα­γού­δι, αφού ο πα­τριω­τι­σμός και η α­γά­πη για τη Συ­ρί­α σαν χώ­ρα εί­ναι - λέ­ει - “ε­νά­ντια στο Ι­σλάμ”;

Τα θύ­μα­τα του “μα­χη­τι­κού” ι­σλα­μο­φα­σι­σμού, σου­νι­τι­κού και σι­ι­τικού, στον Τρί­το Κό­σμο, τον ο­ποί­ο τά­χα εκ­φρά­ζουν οι φο­νιά­δες των η­ρω­ι­κών δημο­κρα­τών - ά­θε­ων της Charlie Hebdo, εί­ναι α­πεί­ρως πε­ρισ­σό­τε­ρα απ’ ό­σα “δυ­τι­κά μα­κά­ρια κα­θάρ­μα­τα” (κα­τά τους Κο­ντραί­ους και τους κνί­τες κά­θε λο­γής) έ­χουν σκο­τώσει οι ι­σλα­μο­φα­σι­στι­κές ε­γκλη­μα­τι­κές ορ­γα­νώ­σεις.

Οι κρυ­φοί ε­ρα­στές λοι­πόν της ι­σλα­μο­να­ζι­στι­κής δρα­στη­ριό­τη­τας και βί­ας α­πο­δει­κνύ­ο­νται ά­θλιοι και βρω­με­ροί υ­πο­στη­ρι­κτές δο­λο­φό­νων των λα­ών του Τρί­του Κό­σμου, οι ο­ποί­οι δρουν σε α­πί­στευ­τα ευ­ρεί­α κλί­μα­κα, η ο­ποί­α μά­λι­στα δε συ­γκρί­νε­ται ού­τε στο ε­λά­χι­στο με τα ά­μα­χα θύ­μα­τα των δυ­τι­κών ι­μπε­ρια­λι­στι­κών ε­πεμ­βά­σε­ων στις μου­σουλ­μα­νι­κές χώ­ρες, που ναι μεν κτη­νω­δώς ει­σβά­λα­νε και α­νε­βο­κα­τέ­βα­ζαν ε­κεί κα­θε­στώ­τα και κυ­βερ­νήσεις, αλ­λά του­λά­χι­στον πο­τέ δεν στό­χευ­σαν να σκο­τώ­σουν μα­ζι­κά α­μά­χους. 

Αυ­τό α­πλώς α­πο­δει­κνύ­ει τα δύ­ο μέ­τρα και τα δύ­ο σταθ­μά των ψευ­το­αρι­στε­ρών υ­πο­κρι­τών και α­κο­λού­θων της Ρω­σί­ας του φα­σί­στα Πού­τιν, που έ­σφαξε 200.000 α­μά­χους στην Τσε­τσε­νί­α και 2.000.000 στο Αφ­γα­νι­στάν. Αυ­τοί ό­μως δε με­τρά­νε, για­τί “τα θέ­λα­νε”, ό­πως και οι σκι­τσο­γρά­φοι, α­φού δεν ή­ταν “φί­λοι του α­ντι­ι­μπε­ρια­λι­στή Βλα­δί­μη­ρου Πού­τιν” ή πα­λιό­τερα του “κομ­μου­νι­στή” Μπρέζ­νιεφ...

Τα πραγματικά αντιιμπεριαλιστικά κινήματα δεν χτυπούν ποτέ λαό

Τα κνι­το­ει­δή προ­σπά­θη­σαν να πα­ρου­σιά­σουν το δη­μο­κρα­τι­κό κί­νημα Je Suis Charlie ως κί­νη­μα “λευ­κών μα­κά­ριων κα­λο­φα­γά­δων”, που μι­σούν τά­χα “τους με­λαμψούς της Α­να­το­λής και του Νό­του” και θέ­λουν α­πλώς να συ­νε­χί­ζουν την “ή­συ­χη ζω­ού­λα τους”, η ο­ποί­α τά­χα βα­σί­ζεται στην εκ­με­τάλ­λευ­ση των λα­ών του Τρίτου Κό­σμου. Εί­ναι η θέ­ση ό­λου του “α­ρι­στε­ρού” ρε­βι­ζιο­νι­σμού κι α­κό­μα πιό­τερο του σο­σιαλ­φα­σι­σμού, που τη σω­στή λε­νι­νιστι­κή θέ­ση για την ι­μπε­ρια­λιστι­κή εκ­με­τάλ­λευ­ση του Τρί­του Κό­σμου α­πό τη μο­νο­πω­λια­κή α­στι­κή τά­ξη των ι­μπε­ρια­λι­στι­κών χω­ρών την έ­χουν δια­στρέ­ψει με­το­νο­μά­ζο­ντας σε “ιμπε­ρια­λι­στές εκ­με­ταλ­λευ­τές” ο­λό­κλη­ρους τους λα­ούς των χω­ρών του μονο­πω­λια­κού κα­πι­τα­λι­σμού.

Η φα­σι­στι­κή αυ­τή θέ­ση, δεί­χνει την ου­σια­στι­κά ρα­τσι­στι­κή α­πο­κτήνω­ση των ψευ­το­α­ρι­στε­ρών, α­ντι­δρα­στι­κών “θε­ω­ρη­τι­κών” και τα­γών για­τί δεν κα­τη­γο­ρούν πλέ­ον κυ­βερ­νή­σεις, στρα­τούς και άρ­χου­σες  τά­ξεις, αλ­λά ο­λό­κληρους λα­ούς σαν εκ­με­ταλ­λευ­τές, ο­πό­τε συγ­χω­ρούν - αν δεν ε­πι­κρο­τούν α­νοι­χτά - την ε­ξό­ντω­σή τους, ό­πως α­κρι­βώς κά­νουν οι κλα­σι­κοί ρα­τσι­στές. Αυ­τή η στά­ση έρ­χε­ται σε πλή­ρη α­ντί­θε­ση με τη θέ­ση που εί­χαν τα προ­ο­δευ­τι­κά, επα­να­στα­τι­κά α­ντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κά κι­νή­μα­τα των λα­ών του Τρί­του Κό­σμου, ακό­μη και την ε­πο­χή που οι λα­οί αυ­τοί και τα έ­θνη δεν εί­χαν καν κρα­τι­κές ο­ντότη­τες και ζού­σαν υ­πό την α­ποι­κιο­κρα­τι­κή μπό­τα των κλα­σι­κών α­ποι­κιο­κρατών ή και των νε­ο­α­ποι­κι­στών των Η­ΠΑ.

Πο­τέ μα πό­τε, ό­ση βί­α κι αν υ­πέ­στη­σαν α­πό τους ι­μπε­ρια­λι­στές μα­κελά­ρη­δες τα α­ντι­ι­μπε­ρια­λι­στικά κι­νή­μα­τα και ρεύ­μα­τα στον Τρί­το Κό­σμο, δεν χτύ­πη­σαν τους ί­διους τους λα­ούς των α­ποι­κιο­κρα­τι­κών δυ­νά­με­ων και ποτέ δεν με­τέ­φε­ραν τη μά­χη στη “μη­τρό­πο­λη” των τε­λευ­ταί­ων. Κεί­νο που δί­καια ζη­τού­σαν, π.χ. ο βιετ­να­μέ­ζι­κος, ο κο­ρε­α­τι­κός, ο αλ­γε­ρι­νός ή ο ελ­λη­νικός λα­ός (ε­πί ΔΣΕ) ή­ταν οι Γάλ­λοι, οι Εγ­γλέ­ζοι, οι Α­με­ρι­κά­νοι στρα­τιω­τι­κοί και πολι­τι­κοί ε­πεμ­βα­σί­ες να ξε­κου­μπι­στούν α­πό τη χώ­ρα τους και να τους α­φή­σουν να ζή­σουν σαν άν­θρω­ποι, να ορ­γα­νώ­σουν ε­λεύ­θε­ρα τη ζω­ή τους και να κά­νουν οι ί­διοι κου­μά­ντο στην πα­τρίδα τους.

Δεν μπο­ρού­σαν τά­χα οι Βιετ­να­μέ­ζοι κομ­μου­νι­στές και πα­τριώ­τες που ζού­σαν με­τα­νά­στες στη Γαλ­λί­α ή οι Έλ­λη­νες α­ρι­στε­ροί και κομ­μου­νι­στές με­τα­νά­στες στις Η­ΠΑ να χτυ­πή­σουν το γαλ­λι­κό ή τον α­με­ρι­κά­νι­κο λα­ό π.χ. το 1948, ό­ταν σε Βιετ­νάμ και Ελ­λά­δα διε­ξα­γό­ταν η πά­λη ε­νά­ντια στη γαλ­λι­κή α­ποι­κιο­κρα­τί­α και στον α­με­ρι­κά­νι­κο ι­μπε­ρια­λι­σμό α­ντί­στοι­χα; Μπο­ρού­σαν, και μά­λι­στα θα μπο­ρού­σαν να πε­τύ­χουν ε­κα­τόμ­βες θυ­μά­των, με στοι­χειω­δώς οργα­νω­μέ­νες ε­νέρ­γειες.

Ω­στό­σο, ό­χι α­πλώς δεν το έ­κα­ναν, αλ­λά ού­τε καν το σκέ­φτη­καν. Για­τί ε­μείς, οι λα­οί, οι δη­μο­κρά­τες, οι κομ­μου­νι­στές και οι ε­πα­να­στά­τες δεν εί­μα­στε πα­λιάν­θρω­ποι και φο­νιά­δες σαν τους ι­μπε­ρια­λι­στές, δε χτυ­πά­με πο­τέ αν­θρώ­πους πα­ρά μό­νο ό­ταν χρειά­ζε­ται να υ­πε­ρα­σπι­στού­με τη ζω­ή, την τι­μή, την α­ξιο­πρέ­πεια και το μέλ­λον του λα­ού μας και της αν­θρω­πό­τη­τας α­πένα­ντι στην ά­δι­κη στρα­τιω­τι­κή βί­α των ι­μπε­ρια­λι­στών και των ντό­πιων εκ­με­ταλ­λευ­τών κά­θε χώ­ρας. Και τό­τε α­κό­μα χτυ­πά­με στρα­τούς και α­πο­δε­δειγ­μέ­νους πο­λι­τι­κούς κα­θο­δη­γη­τές της α­ντε­πα­να­στα­τι­κής βί­ας κι ό­χι αν­θρώ­πους στο σω­ρό.

Κα­τά τα άλ­λα προ­σπα­θού­με με την πει­θώ να κερ­δί­σου­με και τους λα­ούς των χω­ρών που α­δι­κούν και κα­τα­πιέ­ζουν άλ­λες χώ­ρες, να τους έ­χου­με δί­πλα μας σα συ­μπα­ρα­στά­τες και σα βο­η­θούς στη νί­κη μας ε­νά­ντια στον ι­μπερια­λι­σμό (π.χ. πο­λύ βο­ή­θη­σε τον α­γώ­να του λα­ού του Βιετ­νάμ το α­ντι­πο­λε­μι­κό, δη­μο­κρα­τι­κό κί­νη­μα μέ­σα στις Η­ΠΑ το 1967 - 1975).

Αυ­τή εί­ναι η δια­λε­κτι­κή της α­ντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κής πά­λης που ενώ­νει την πρω­το­πο­ρί­α στον Τρί­το Κό­σμο με την πρό­ο­δο μέ­σα στους λα­ούς των υπερ­δυ­νά­με­ων και των ι­μπε­ρια­λι­στι­κών χω­ρών δεύ­τερης γραμ­μής, ό­ταν αυτές οι δεύ­τε­ρες βγά­ζουν την ε­πεμ­βα­τι­κή - ι­μπε­ρια­λι­στι­κή πλευ­ρά τους α­πένα­ντι στις μη ι­μπε­ρια­λι­στι­κές χώ­ρες.

Για τη θεωρία περί “απάντησης στις δυτικές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις”

Εν πά­ση πε­ρι­πτώ­σει ό­μως, πριν τους Δί­δυ­μους Πύρ­γους, ποια α­νοι­χτή και ά­δι­κη ι­μπε­ρια­λι­στι­κή στρα­τιω­τι­κή ε­πέμ­βα­ση στον α­ρα­βι­κό και μου­σουλ­μα­νι­κό κό­σμο εί­χε κά­νει ο δυ­τι­κός ι­μπε­ρια­λι­σμός (κυ­ρί­ως η η­γέ­τι­δα υ­περδύ­να­μή του, οι Η­ΠΑ), η ο­ποί­α να δι­καιο­λο­γεί έ­να πο­λι­τι­κό ρεύ­μα (ι­σλα­μο­φασι­σμός) που να στο­χεύ­ει α­διάκρι­τα δυ­τι­κούς α­μά­χους;

Η μό­νη δυ­τι­κή ε­πέμ­βα­ση κα­τά του Ι­ράκ το 1991 εί­χε τό­τε τη στή­ρι­ξη ό­λου σχε­δόν του ε­πί­ση­μου α­ρα­βι­κού κό­σμου και δεν έ­φε­ρε πα­να­ρα­βι­κή ή πα­νι­σλαμι­κή κα­τα­κραυ­γή σε ε­πί­πε­δο λα­ών. Αυ­τό για­τί το Ι­ράκ εί­χε κά­νει το ω­μό διεθνές έ­γκλη­μα να κα­τα­λά­βει εξ ο­λο­κλή­ρου μια α­νε­ξάρ­τη­τη και μά­λι­στα τριτο­κο­σμι­κή χώ­ρα, ό­πως ή­ταν το Κου­βέ­ιτ.

Ε­μείς ω­στό­σο, κρί­νο­ντας την ε­πέμ­βα­ση ε­κεί­νη α­πό πα­γκό­σμια πο­λιτι­κή σκο­πιά, την εί­χα­με σω­στά χα­ρα­κτη­ρί­σει ι­μπε­ρια­λι­στι­κή, για­τί εί­χε γίνει σε συμ­μα­χί­α με την ε­πε­κτα­τική Συ­ρί­α, που στην ου­σί­α εί­χε ά­τυ­πα προ­σαρτή­σει το Λί­βα­νο, με το φα­σι­στι­κό ε­πεμ­βα­τι­κό Ι­ράν και πά­νω απ’ ό­λα με την νεο­να­ζι­στι­κή Ρω­σί­α,  ε­νώ ή­ταν ο ρω­σό­δου­λος Κλί­ντον που εί­χε προ­βο­κα­τό­ρι­κά εν­θαρ­ρύ­νει τον Σα­ντάμ να κά­νει την ει­σβο­λή. Η πιο ση­μα­ντι­κή α­πό­δειξη του ι­μπε­ρια­λι­στι­κού χα­ρα­κτή­ρα αυ­τού του πο­λέ­μου ή­ταν ό­τι δεν α­φέ­θη­καν α­πό τις υ­περ­δυ­νά­μεις να η­γη­θούν πο­λι­τι­κά στην α­πε­λευ­θέ­ρω­ση του Κου­βέ­ιτ οι πιο αρ­μό­διες γι’ αυ­τό χώ­ρες, που ή­ταν οι γει­το­νι­κές α­ρα­βι­κές. 

Α­ντί­θε­τα, ή­ταν η ε­ντε­λώς κτη­νώ­δης και προ­βο­κα­τόρι­κη σφα­γή των 3000 Α­με­ρι­κα­νών α­μά­χων στους Δί­δυ­μους Πύρ­γους που έ­φε­ρε ου­σια­στι­κά τις δύ­ο α­νοι­χτά ά­δι­κες ό­σο και βλα­κώ­δεις δυ­τι­κές ι­μπε­ρια­λι­στι­κές ει­σβο­λές και κα­το­χές δύ­ο χω­ρών, του Αφ­γα­νι­στάν το 2001 και του Ι­ράκ το 2003. Αυ­τές πα­ρέ­δω­σαν, όπως ή­ταν σχεδια­σμέ­νο, το μεν Αφ­γα­νι­στάν στους χει­ρό­τε­ρους ρω­σό­δου­λους και ι­ρα­νό­φι­λους της Βό­ρειας Συμ­μα­χί­ας, το δε Ι­ράκ στους σι­ί­τες φα­σί­στες του Ι­ράν, στον σου­νι­τι­κό αλ­κα­ϊ­ντια­νό ι­σλα­μο­φα­σι­σμό και τε­λι­κά και τις δύο αυ­τές χώ­ρες στον πα­γκό­σμιο νε­ο­να­ζι­στι­κό Ά­ξο­να υ­πό την προ­στά­τι­δα και ε­μπνεύ­στρια πα­σών των με­γά­λων προ­βο­κα­τσιών σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­στι­κή Ρωσί­α. Τό­τε και μό­νο τό­τε δυ­νά­μω­σε ο ρω­σο­κί­νη­τος ρα­τσι­στι­κού τύ­που α­ντι­δυτι­κι­σμός στον μου­σουλ­μα­νι­κό και α­ρα­βι­κό κό­σμο, δη­λα­δή ο κα­νι­βα­λι­κός ι­σλαμο­να­ζι­σμός τύ­που Αλ Κά­ι­ντα - Ισλα­μι­κού Κρά­τους που ά­με­σα ή έμ­με­σα τον υπο­στη­ρί­ζουν οι δή­θεν “κόκ­κι­νοι”, α­πα­ντα­χού της γης σο­σιαλ­φα­σί­στες.

Ό­σο για το “αιώ­νιο” ε­πι­χεί­ρη­μα των φι­λο­ϊ­σλα­μο­φα­σι­στών, τη βί­α του Ισ­ρα­ήλ κα­τά της ε­θνι­κής α­νε­ξαρ­τη­σί­ας της Πα­λαι­στί­νης, α­φε­νός αυ­τή τη βί­α την α­ντιμε­τώ­πι­ζε με η­ρω­ι­σμό και την α­ντι­πά­λευε η Ο­ΑΠ (με πυ­ρή­να της τη Φα­τάχ του Γ. Α­ρα­φάτ), γε­νι­κά με την υ­πο­στή­ρι­ξη α­κό­μη και δυ­τι­κό­φι­λων αρα­βι­κών κα­θε­στώ­των (π.χ. Αί­γυ­πτος του Μου­μπά­ρακ, Σα­ου­δι­κή Α­ρα­βί­α, Ιορ­δα­νία, τό­τε Τυ­νη­σί­α, Μα­ρό­κο κλπ.), α­φε­τέ­ρου αυ­τό ή­ταν έ­να πε­ρι­φε­ρεια­κό ε­θνι­κό πρό­βλη­μα που θα το έ­λυ­νε η α­ντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κή πά­λη του λα­ού της Πα­λαι­στίνης και των α­ρα­βι­κών χω­ρών, σε σύ­γκρου­ση βέ­βαια με τους ι­σλα­μο­να­ζή­δες αντι­ση­μί­τες της Χα­μάς.

Άλ­λω­στε, α­κό­μη και οι δυ­τι­κές χώ­ρες άρ­χι­σαν α­πό έ­να ση­μεί­ο και μετά να χτυ­πούν την ισ­ρα­η­λι­νή σο­βι­νι­στι­κή Δε­ξιά για τους ε­ποι­κι­σμούς και την α­ντί­θε­σή της σε μια πραγ­μα­τι­κή λύ­ση. Αυ­τό άλ­λο­τε α­πό δη­μο­κρα­τι­κή σκο­πιά και άλ­λο­τε για να ε­νι­σχύ­σουν τους ι­σλα­μο­να­ζι­στές (Ο­μπά­μα και οι φιλο­ρώ­σι­κες τά­σεις μέ­σα στις κυ­βερ­νή­σεις της Ε­Ε).  Ως εκ τού­του, κι αυ­τό το επι­χεί­ρη­μα ι­σλα­μο­να­ζι­στών και ψευ­το­α­ρι­στε­ρών α­πο­λο­γη­τών τους, που ει­ρήσθω εν πα­ρό­δω α­πο­θε­ώ­νουν την προ­βο­κα­τό­ρι­κη, γε­νο­κτο­νι­κή δο­λο­φο­νι­κή συμ­μο­ρί­α της Χα­μάς, κα­ταρ­ρέ­ει.

Οι πραγματικές ευθύνες του δυτικού ιμπεριαλισμού και η Ρωσία

Ο δυ­τι­κός ι­μπε­ρια­λι­σμός, στην ε­πο­χή πριν το ρε­βι­ζιο­νι­στι­κό - σοσιαλ­φα­σι­στι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα που με­τέ­τρε­ψε τη Σο­βιε­τι­κή Έ­νω­ση α­πό προ­μα­χώνα της προ­ό­δου και του σο­σια­λι­σμού, σε κα­πι­τα­λι­στι­κή και με­τά σε φα­σι­στική ι­μπε­ρια­λι­στι­κή χώ­ρα (το 1956 και τε­λειω­τι­κά το 1968) πράγ­μα­τι εί­χε χρη­σιμο­ποι­ή­σει την ι­σλα­μι­στι­κή φε­ου­δαρ­χι­κή κα­θυ­στέ­ρη­ση ε­νά­ντια στους α­ντι­ιμπε­ρια­λι­στι­κούς α­γώ­νες των λα­ών. Ο α­ντι­δρα­στι­κός ι­σλα­μι­σμός, δη­λαδή το πο­λι­τι­κό Ι­σλάμ του πα­νι­σλα­μι­σμού, με τη θέ­ση άρ­νη­σης που έ­χει για τον ε­θνι­κό α­ντι­ιμπε­ρια­λι­στι­κό πα­τριω­τι­σμό, τον ο­ποί­ο θε­ω­ρεί παι­δί της άθε­ης γαλ­λι­κής ε­πα­νά­στα­σης, ή­ταν κα­λό ερ­γα­λεί­ο για να χτυ­πιέ­ται το ρεύμα ε­θνι­κής α­νε­ξαρ­τη­σί­ας στον α­ρα­βι­κό και ευ­ρύ­τε­ρα στο μου­σουλ­μα­νι­κό κόσμο. Το πρα­ξι­κό­πη­μα της CIA κα­τά του ε­θνι­κο­δη­μο­κρά­τη Μο­σα­ντέκ στο Ι­ράν το 1953 ή­ταν ό­χι τυ­χαί­α σε συμ­μα­χί­α με τον ι­σλα­μο­φα­σι­σμό. 

Με την ί­δια λο­γι­κή οι Α­με­ρι­κά­νοι ε­νί­σχυ­σαν πο­λύ τον ι­σλα­μο­φασί­στα Χεκ­μα­τιάρ (που ου­σια­στι­κά έ­παι­ξε φι­λο­ρώ­σι­κο, προ­βο­κα­τό­ρι­κο και δια­σπα­στι­κό ρό­λο) και λι­γό­τε­ρο τους Τα­λι­μπάν στο Αφ­γα­νι­στάν έ­να­ντι του αυ­θε­ντι­κά ι­σλα­μο­δη­μο­κρα­τι­κού, στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα κο­σμι­κού προ­ο­δευ­τικού ρεύ­μα­τος του Αχ­μά­ντ Σαχ Μα­σού­ντ, ε­θνι­κού ή­ρω­α της αφ­γα­νι­κής α­ντί­στασης ε­νά­ντια στους Ρώ­σους σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­στές, τη δε­κα­ε­τί­α του ’80.

Γε­νι­κώς, ό­ταν ο δυ­τι­κός ι­μπε­ρια­λι­σμός και ει­δι­κά οι Α­με­ρι­κα­νοί υ­πε­ρε­πεμ­βα­σί­ες ι­μπε­ρια­λι­στές έ­βλε­παν α­πει­λή για τα συμ­φέ­ρο­ντά τους, από την α­νά­δυ­ση ε­θνι­κών - α­ντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κών ή και βα­θύ­τε­ρα α­ρι­στε­ρών προ­ο­δευ­τι­κών ρευ­μά­των στον μη ι­μπε­ρια­λι­στι­κό κό­σμο, δεν δί­στα­ζαν να συμ­μαχή­σουν και με τα χει­ρό­τε­ρα κα­τα­κά­θια της κοι­νω­νί­ας, με ό­λη τη βαρ­βα­ρό­τητα ε­νά­ντια στην πρό­ο­δο.

Πρω­τα­θλη­τής ω­στό­σο αυ­τής της γραμ­μής ε­νό­τη­τας με ό­λη την πα­γκόσμια α­ντί­δρα­ση και νε­ο­βαρ­βα­ρι­κή ι­δε­ο­λο­γι­κή και πο­λι­τι­κή κα­θυ­στέ­ρη­ση ενά­ντια στην πρό­ο­δο, πιό­τε­ρο κι α­πό τους Α­με­ρικά­νους, την ο­ποί­α μά­λι­στα έ­χει κά­νει και ι­δε­ο­λο­γί­α, εί­ναι ο α­γα­πη­μέ­νος των κνι­τών νε­ο­να­ζι­στικός, α­νερ­χό­με­νος ι­μπε­ρια­λι­σμός της υ­περ­δύ­να­μης Ρω­σί­ας.

Αυ­τός, με θε­ω­ρη­τι­κό του τον Α­λέ­ξαν­δρο Ντού­γκιν, σύμ­βου­λο του Πούτιν, ο ο­ποί­ος έ­χει εκ­πο­νή­σει την “Τέ­ταρ­τη Πο­λι­τι­κή Θε­ω­ρί­α” (σύν­θε­ση του φασι­σμού - ε­θνι­κο­σο­σια­λι­σμού και μιας μορ­φής α­ντε­στραμ­μέ­νου, κάλ­πι­κου “κομ­μου­νι­σμού” ε­νά­ντια στον δυ­τι­κό φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό, ό­πως πα­ρα­δέ­χε­ται και ο ίδιος), ι­σχυ­ρί­ζε­ται ό­τι ό­ποιος πο­λε­μά­ει το δυ­τι­κό α­στο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό, α­διά­φο­ρο αν το κά­νει α­πό “προ­ο­δευ­τι­κή” ή α­ντι­δρα­στι­κή, ο­πι­σθο­δρο­μι­κή σκο­πιά, πρέ­πει να ε­ντάσ­σε­ται σε έ­να ε­νιαί­ο μέ­τω­πο με α­ντί­πα­λο την  α­με­ρι­κάνι­κη υ­περ­δύ­να­μη και τον δυ­τι­κό δια­φω­τι­σμό, ο ο­ποί­ος εί­ναι τά­χα κάλ­πι­κος και ψευ­δε­πί­γρα­φος και πρέ­πει να πε­θά­νει. Ο ι­σλα­μο­φα­σι­σμός δεν α­πο­κλεί­ε­ται κα­θό­λου α­πό τον Ντού­γκιν σαν σύμ­μα­χος στον α­γώ­να ε­νά­ντια στην α­στο­φι­λε­λεύ­θε­ρη Δύ­ση.

Έ­τσι, οι Ρώ­σοι να­ζή­δες ι­μπε­ρια­λι­στές, οι τά­χα “φί­λοι των λα­ών” και “α­μυ­νό­με­νοι” κα­τά της Δύ­σης, βά­ζουν τα μι­σά ι­δε­ο­λο­γι­κά τους πα­ρα­παί­δια, τους κνί­τες και γε­νι­κά τους ψεύ­τι­κους α­ρι­στε­ρούς, να δι­καιο­λο­γάν τους ισλα­μο­φα­σί­στες φο­νιά­δες ως τά­χα μου εκ­προ­σώ­πους των φτω­χών και κα­τα­πιε­σμέ­νων, ε­νώ τα άλ­λα μι­σά τσι­ρά­κια τους, τους “λευ­κούς - ά­ριους” φα­σί­στες τύ­που Λε­πέν και Χρυ­σής Αυ­γής, οι Ρώ­σοι τους βά­ζουν να ζη­τάν την ε­ξου­σί­α για να τσα­κί­σουν κά­θε τρι­το­κο­σμι­κό με­τα­νά­στη, ως τά­χα υ­πεύ­θυ­νο για την τρο­μο­κρα­τί­α και τους τζι­χα­ντι­στι­κούς φό­νους! Με έ­να σμπά­ρο, δυο τρι­γό­νια!! Κι α­πό κο­ντά, ο μπα­μπάς Λε­πέν δη­λώ­νει σε ρώ­σι­κη ε­φη­με­ρί­δα ό­τι “μάλ­λον” την ε­πί­θεση στη Charlie Hebdo τη στή­σα­νε “μυ­στι­κές υ­πη­ρε­σί­ες”, με τους Ρώ­σους να διαρ­ρέ­ουν σχε­δόν α­νοι­κτά: “Μάλ­λον οι Α­με­ρι­κά­νοι το έ­κα­ναν!” (βλ. ε­ξώ­φυλ­λο της ρω­σι­κής ε­φη­με­ρί­δας Κομ­σο­μόλ­σκα­για Πράβ­ντα στις 12 του Γε­νά­ρη http://www.telegraph.co.uk/news/worldnews/ europe/russia/11340360/Did-the-Americans-plan-the-Paris-terror-attacks-asks-leading-Russian-tabloid.html ).

Παρ΄ό­λα αυ­τά, ο Λα­βρόφ, υ­πουρ­γός Ε­ξω­τε­ρι­κών της Ρω­σί­ας, πο­ρεύ­τηκε με τους υ­πό­λοι­πους η­γέ­τες, δη­λώ­νο­ντας κι αυ­τός Charlie! Το ό­τι ο Πού­τιν ο ί­διος δεν πο­ρεύ­τη­κε με τους δυ­τι­κούς και με­ρι­κούς τρι­το­κο­σμι­κούς ο­μο­λό­γους του, κά­τι λέ­ει. Η α­που­σί­α του φί­λου του, του προ­βο­κά­το­ρα Ο­μπά­μα, τον διευ­κόλυ­νε σε αυ­τό.

Η Ρω­σί­α, με δυο λό­για, δου­λεύ­ει μέ­σα σε ό­λα τα στρα­τό­πε­δα, ε­φαρ­μόζο­ντας τον πο­λυει­σο­δι­σμό, μπαί­νο­ντας δη­λα­δή μέ­σα σε κά­θε πη­γαί­ο ρεύ­μα της κοι­νω­νί­ας, αλ­λά και στο α­ντί­θε­τό του, για να το κα­να­λι­ζά­ρει προς τα κει που τη βο­λεύ­ει. Δεν εί­ναι τυ­χαί­ο ό­τι ε­νώ η Ρω­σί­α εί­ναι η πη­γή του πα­γκό­σμιου α­ντι­ση­μι­τι­κού - α­ντιε­βρα­ϊ­κού μί­σους και ό­λων των σύγ­χρο­νων βρώ­μι­κων και νε­ο­χι­τλε­ρικών θε­ω­ριών ό­τι “οι Ε­βραί­οι ε­λέγ­χουν το πα­γκό­σμιο κε­φά­λαιο, ει­δι­κά στην Α­με­ρι­κή” κλπ., ταυ­τό­χρο­να η Μό­σχα δια­τη­ρεί τις κα­λύ­τε­ρες σχέ­σεις με την ε­θνι­κι­στι­κή Δε­ξιά και Α­κρο­δε­ξιά του Ισ­ρα­ήλ, ει­δι­κά με το ρατσι­στι­κό α­ντια­ρα­βι­κό - σω­βι­νι­στι­κό κόμ­μα του Ισ­ρα­η­λι­νού υ­πουρ­γού Ε­ξω­τερι­κών Λί­μπερ­μαν (Γισ­ρα­έλ Μπε­ϊ­τέ­νου), που εί­ναι το κόμ­μα των Ρώ­σων ε­βραί­ων με­τα­να­στών στο Ισ­ρα­ήλ.

Έ­να τέ­τοιο τέ­ρας - άσ­σος στις προ­σποι­ή­σεις σαν τον ρώ­σι­κο σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­σμό δε θα μπο­ρού­σε να μην εί­ναι ο βα­θύς υ­πε­ρα­σπι­στής, αλ­λά και εκ­μεταλ­λευ­τής των α­πο­τε­λε­σμά­των της ι­σλα­μο­να­ζι­στι­κής ε­πί­θε­σης στη Charlie Hebdo. Και τα δή­θεν “α­κρο­α­ρι­στε­ρά” τσι­ρά­κια του δεν θα μπο­ρού­σαν πα­ρά να εί­ναι α­πόλυ­τα ε­νω­μέ­να με τα α­κρο­δε­ξιά  τσι­ρά­κια τύ­που Λε­πέν στην κοι­νή κραυ­γή της διε­θνούς του νε­ο­να­ζι­σμού και του φα­σι­σμού υ­πέρ των σφα­γέ­ων, που εί­ναι το σύν­θη­μα “Δεν εί­μαι Charlie!”.