Επίσημη σελίδα ΟΑΚΚΕ

 Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ-ΣΥΖΗΤΗΣΗ "ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΔΥΟ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ-ΠΟΥΤΙΝ" - Ουκρανία - Ισραήλ - Χαμάς, 22/12

 

 

 

ΝΕΑ ΑΝΑΤΟΛΗ

Νέα Ανατολή αρ.φ.559 (εδώ μπορείτε να βρείτε τα φύλλα από φ.486-Μάρτης 2013-και νεώτερα)

  Που μπορείτε να βρείτε την έντυπη έκδοση της Νέας Ανατολής

1pag559

 

crisis russia

Άρθρα Αναφοράς

OAKKE WEB TV

Εκδόσες Μεγάλη Πορεία

ΑΝΤΙΝΑΖΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ

http://www.antinazi.gr/ 

www.antinazi.gr

ΑΝΤΙ ΝΑΖΙ

 

ΠΡΟΧΩΡΑΕΙ Η ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΖΩΗΣ ΙΣΟΒΙΑ ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΝΑ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΣΤΟΝ Β. ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟ

Το σκεπτικό της δικαστικής απόφασης στο διακομματικό πνεύμα του ναζιστικού συνθήματος “Θάνατος στους πολιτικούς”   H κα­τα­δί­κη του πρώ­ην δή­μαρ­χου Θεσ­σα­λο­νί­κης Β. Πα­πα­γε­ωρ­γό­που­λου με ι­σό­βια κά­θειρ­ξη για υ­πε­ξαί­ρε­ση
πο­σού 18 ε­κα­τομ­μυ­ρί­ων ευ­ρώ πε­ρί­που α­πό τα τα­μεί­α του δή­μου Θεσ­σα­λο­νί­κης χει­ρο­κρο­τή­θη­κε α­πό τα ψευ­το­α­ρι­στε­ρά κοι­νο­βου­λευ­τι­κά κόμ­μα­τα (ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ΔΗ­ΜΑΡ, ψευ­τοΚ­ΚΕ) και τη να­ζι­στι­κή συμμο­ρί­α της “Χρ. Αυ­γής” σαν έ­ναρ­ξη της κά­θαρ­σης στα “λα­μό­για” της πο­λι­τι­κής. Ο Σα­μα­ράς τι­μώ­ρη­σε το στέ­λε­χος του με α­να­στο­λή της κομ­μα­τι­κής του ι­διό­τη­τας μέ­χρι να δι­κα­στεί η έ­φε­ση και να βγει τε­λε­σί­δι­κη α­πό­φα­ση.
Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα πρό­κει­ται για μί­α φα­σι­στι­κή α­πό­φα­ση πο­λιτι­κής ε­ξό­ντω­σης και “πα­ρα­δειγ­μα­τι­σμού”, για­τί στη­ρί­χθη­κε α­πο­κλει­στι­κά και μό­νο στη μαρ­τυ­ρί­α του αυ­τουρ­γού της υ­πε­ξαί­ρε­σης τα­μί­α του δή­μου. Αυ­τό εί­ναι πρω­το­φα­νές για­τί σύμ­φω­να με τη δι­κο­νο­μί­α, τη νομο­λο­γί­α αλ­λά και την κοινή αί­σθη­ση δι­καί­ου του λα­ού δεν μπο­ρεί να υ­πάρ­ξει κα­τα­δί­κη με μονα­δι­κό στοι­χεί­ο την κα­τά­θε­ση ε­νός συ­γκα­τη­γο­ρού­με­νου για το ί­διο α­δί­κημα που εί­χε κά­θε λό­γο να ε­λα­φρώ­σει τη θέ­ση τους φορ­τώ­νο­ντας το κύ­ριο βά­ρος σε έ­ναν τρί­το. 
Εί­ναι μια α­πό­φα­ση υ­πα­γο­ρευ­μέ­νη α­πό το δια­κομ­μα­τι­κό πο­λι­τι­κό καθε­στώς των σα­μπο­τα­ρι­στών κυ­βέρ­νη­σης και α­ντι­πο­λί­τευ­σης που κα­τα­στρέ­φουν α­πό κοι­νού τη  χώ­ρα και κλεί­νουν στη φυ­λα­κή τις πε­ρισ­σό­τε­ρες φο­ρές αυτούς που εί­ναι έ­ντι­μοι και κα­λύ­πτουν τους χει­ρό­τε­ρους κλέ­φτες εί­τε αυτοί εί­ναι διε­φθαρ­μέ­νοι με­γά­λοι ο­λι­γάρ­χες, εί­τε μι­κρό­τε­ροι γρα­φειο­κράτες α­πα­τε­ώ­νες και εκ­βια­στές. Ό­χι τυ­χαί­α τους τε­λευ­ταί­ους ό­λοι μα­ζί αρ­νούνται να τους α­πο­λύ­σουν α­πό το δη­μό­σιο.
Αλ­λά σύμ­φω­να με το σκε­πτι­κό του δι­κα­στη­ρί­ου ο τα­μί­ας, δη­λα­δή ο απλός υ­πάλ­λη­λος, δεν μπο­ρεί να έ­κα­νε έ­να τέ­τοιο α­πε­χθές έ­γκλη­μα, ό­πως το να κλέ­ψει δη­μό­σιο χρή­μα μό­νο με τη συ­νέρ­γεια ε­νός κυ­κλώ­μα­τος υ­παλ­λή­λων μέ­σα στο δή­μο των μό­νων που ή­ταν ε­πι­φορ­τι­σμέ­νοι με τον έ­λεγ­χο του τα­μία, και οι ο­ποί­οι στην πλειο­ψηφί­α τους δεν έ­πα­θαν α­πο­λύ­τως τί­πο­τα, χω­ρίς να υ­πάρ­χουν “ά­νω­θεν” ε­ντο­λές. Δη­λα­δή θα έ­πρε­πε να ξέ­ρει για την κλε­ψιά ένας δή­μαρ­χος σε έ­ναν δή­μο που εί­ναι έ­να μι­κρό κρά­τος και δια­χειρί­ζε­ται κε­φά­λαια πε­ρί­που 400 εκ Ευ­ρώ κά­θε χρό­νο ε­πί δέ­κα χρό­νια ί­σον με τέσσερα δις Ευ­ρώ αλ­λά δεν ό­φει­λαν να ξέ­ρουν οι υ­πάλ­λη­λοι που ό­φει­λαν να ελέγ­χουν τον κλέ­φτη υ­πάλ­λη­λο. Το ποσό των 18 εκ ευρώ δεν είναι μεγάλο για τον όγκο των ποσών που διαχειρίζεται ο δήμος, παρόλο που είναι μεγάλο για τον κλέφτη που το ιδιοποιείται. Η έγκριση της κίνησης ενός τέτοιου ποσού που περνάει από το λογιστήριο και τις ελεγκτικές υπηρεσίες, δεν είναι υποχρεωτικό να περνάει από το δήμαρχο. Το δι­κα­στή­ριο της “λα­ϊ­κής κά­θαρ­σης” δεν δέ­χε­ται ό­τι υ­πάρ­χουν συμ­μο­ρί­ες λη­στών και πα­λιαν­θρώ­πων, κομ­μα­τι­κά διο­ρι­σμέ­νων και ε­γκά­θε­των, μέ­σα στους δή­μους και στο δη­μό­σιο. Σύμ­φω­να με το δι­κα­στή­ριο μό­νο κα­τό­πιν ε­ντο­λής κά­ποιου που έ­χει κά­νει χρό­νια σε δημό­σιες θέ­σεις και εί­ναι κα­τά τεκ­μή­ριο γι’ αυ­τό το λό­γο “λα­μό­γιο” της πο­λι­τικής, ό­πως ο Πα­πα­γε­ωρ­γό­που­λος, μπο­ρεί να γί­νει υ­πε­ξαί­ρε­ση α­πό έ­ναν α­πλό υ­πάλλη­λο. Έ­τσι έ­γι­νε δε­κτό ό­τι ο Πα­πα­γε­ωρ­γό­που­λος (πρώ­ην υ­φυ­πουρ­γός α­θλη­τισμού επί κυ­βέρ­νη­σης Μη­τσο­τά­κη) μα­ζί με το συ­νερ­γά­τη του Μ. Λε­μού­σια έ­δι­ναν ε­ντο­λές στον τα­μί­α να κλέ­βει τα χρή­μα­τα, οι ί­διοι έ­κα­ναν πα­ρεμ­βά­σεις στους ε­λε­γκτι­κούς υ­παλ­λή­λους και τους ε­μπό­δι­ζαν να κά­νουν τη δου­λειά τους (!) και οι ί­διοι έ­παιρ­ναν το με­γα­λύ­τε­ρο μέρος των χρη­μά­των ε­νώ ο τα­μί­ας κρα­τού­σε μί­α μι­κρή προ­μή­θεια. Ό­λα αυ­τά, που τα εί­πε ο τα­μί­ας του δή­μου, τα δέ­χτη­κε το δι­κα­στή­ριο σαν πα­νί­σχυ­ρα α­πο­δει­κτι­κά στοι­χεί­α, πα­ρό­λο που δεν μπό­ρε­σε να α­πο­δει­χτεί α­πό την έ­ρευ­να στους λο­γα­ρια­σμούς του Πα­πα­γε­ωργό­που­λου και στο πό­θεν έ­σχες ό­τι εί­χε πα­ρά­νο­μα έ­σο­δα. 
Κα­τά συ­νέ­πεια το δι­κα­στή­ριο α­πόρ­ρι­ψε ε­πί­σης την ει­σαγ­γε­λι­κή πρό­τα­ση να γί­νει δε­κτό το ε­λα­φρυ­ντι­κό του πρό­τε­ρου έ­ντι­μου βί­ου, ε­πει­δή σύμφω­να με το σκε­πτι­κό ο Πα­πα­γε­ωρ­γό­που­λος ή­ταν κλέ­φτης και πριν α­πό το συγκε­κρι­μένο α­δί­κη­μα, σε ό­λες τις δη­μό­σιες θέ­σεις που κα­τεί­χε στην κα­ριέρα του σαν πο­λι­τι­κός, για­τί ό­ποιος πο­λι­τι­κός πια­στεί μί­α φο­ρά κλέ­φτης ήταν πά­ντα και κα­τά συρ­ρο­ή κλέ­φτης, α­κό­μα και αν δεν έ­χει κα­τη­γο­ρη­θεί ή ε­ρευνη­θεί πο­τέ για άλ­λο α­δί­κη­μα σύμ­φω­να με το πρω­το­φα­νές στα νο­μι­κά χρο­νι­κά α­μά­χη­το τεκ­μή­ριο που κα­θιέ­ρω­σε το Τρι­με­λές Ε­φε­τεί­ο Κα­κουρ­γη­μά­των Θράκης!!! Δεν μπο­ρού­σε να σώ­σει τον Πα­πα­γε­ωρ­γό­που­λο ού­τε καν το γε­γο­νός ό­τι κάπο­τε εί­χε κερ­δί­σει με­τάλ­λια σε βαλ­κα­νι­κούς και ευ­ρω­πα­ϊ­κούς α­γώ­νες στίβου.
 
Ο πρό­ε­δρος του δι­κα­στη­ρί­ου διά­βα­σε το σκε­πτι­κό της α­πό­φα­σης τριά­ντα σε­λί­δων ε­πί της έ­δρας, κά­τι ε­πί­σης πρω­το­φα­νές στην πρα­κτι­κή των δι­κα­στη­ρί­ων, που δεν εί­χε άλ­λο νό­η­μα, α­πό έ­να δη­μό­σιο δια­συρ­μό και λι­ντσάρι­σμα που α­πό­κτη­σε νο­μι­κό μαν­δύ­α. Πρό­κει­ται στην πραγμα­τι­κό­τη­τα για σκε­πτι­κό που δι­καιώ­νει το να­ζι­στι­κό σύν­θη­μα “Θά­να­τος στους πο­λι­τι­κούς”.
Το πιο τρα­ντα­χτό ση­μεί­ο της υ­πό­θε­σης εί­ναι ό­τι τον τα­μί­α τον είχε κα­ταγ­γεί­λει ο ί­διος ο Πα­πα­γε­ωρ­γό­που­λος!
Την ί­δια τύ­χη με τον Πα­πα­γε­ωρ­γό­που­λο εί­χε και ο στε­νός συ­νερ­γάτης του στο δή­μο Θεσ­σα­λο­νί­κης Μ. Λε­μού­σιας για τον ο­ποί­ο τα α­πο­δει­κτικά στοι­χεί­α ή­ταν ό­τι ή­ταν το alter ego του Πα­πα­γε­ωρ­γό­που­λου (!!!). Με ι­σό­βια τι­μωρή­θη­κε ο αυ­τουρ­γός της υ­πε­ξαί­ρε­σης, τα­μί­ας του δή­μου, ε­νώ ποι­νές δέκα και δεκαπέντε ετών με α­να­στο­λή πή­ραν δύ­ο διευ­θυ­ντές της τα­μεια­κής υ­πη­ρε­σί­ας που έ­κα­ναν έ­λεγ­χο στον τα­μί­α. Οι υ­πό­λοι­ποι υ­πάλ­λη­λοι που βρέ­θη­καν κα­τη­γο­ρού­με­νοι για την ί­δια υπό­θε­ση και εί­χαν την ευ­θύ­νη του ε­λέγ­χου του τα­μί­α α­θω­ώ­θη­καν!!!     
Το ό­τι δεν υ­πήρ­ξε α­ντί­δρα­ση στους νο­μι­κούς κύ­κλους για την α­πόφα­ση της κα­τα­δί­κης Πα­παγε­ωρ­γό­που­λου εί­ναι άλ­λο έ­να δείγ­μα για την πα­ρακμή και την προϊού­σα φα­σι­στι­κο­ποί­η­ση ό­λων των θε­σμών και πιο πο­λύ της δικα­στι­κής ε­ξου­σί­ας στη χώ­ρα. 
 
Δεν μπο­ρού­με να γνω­ρί­ζου­με αν ο Β. Πα­πα­γε­ωρ­γί­ου εί­ναι έ­ντι­μος πολι­τι­κός, ε­άν έ­χει κά­νει κα­κο­δια­χεί­ρι­ση στα οι­κο­νο­μι­κά του δή­μου ή α­κό­μα και αν έ­χει κα­τα­χρα­στεί δη­μό­σιο χρή­μα. Για τη συ­γκε­κρι­μέ­νη υ­πό­θε­ση ω­στόσο, σύμ­φω­να με τα στοι­χεί­α που πα­ρου­σιά­στη­καν και α­πό το γε­γο­νός ό­τι ένα δι­κα­στή­ριο τό­σο φα­να­τι­σμέ­νο και α­πο­φα­σι­σμέ­νο να τον κα­τα­δι­κά­σει δεν μπό­ρε­σε να βρει στοι­χεί­α, και κυ­ρί­ως ό­τι τον χτυ­πά­ει με τό­ση λύσ­σα και χω­ρίς στοι­χεί­α έ­να τό­σο διε­φθαρ­μέ­νο πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα, ο Πα­πα­γε­ωρ­γό­πουλος έ­πρε­πε να κη­ρυ­χθεί α­θώ­ος. Το πιο α­νη­συ­χη­τι­κό που δια­πι­στώ­νου­με εί­ναι ό­τι το σκε­πτι­κό αυ­τής της α­πό­φα­σης χρη­σι­μο­ποιεί σαν τεκ­μή­ριο ε­νο­χής την ι­διό­τη­τα του πο­λι­τι­κού που έ­χει α­σκή­σει ε­ξου­σί­α και στην ο­ποί­α ο σο­σιαλ­φα­σι­σμός έ­χει δώ­σει το χα­ρα­κτή­ρα του “ε­χθρού του λα­ού”. Μί­α τέ­τοια από­φα­ση ή­ταν δυ­να­τή ε­πει­δή σε αυ­τό συμ­φώ­νη­σαν ό­λες οι κοι­νο­βου­λευ­τι­κές ηγε­σί­ες που εί­ναι σή­με­ρα ο πραγμα­τι­κός ε­χθρός του λα­ού, ό­πως φά­νη­κε α­πό τις ε­πευ­φη­μί­ες τους στο δι­κα­στή­ριο. Αυ­τοί, με πρώ­τη την ψευ­το­α­ρι­στε­ρά, δεί­χνουν τους πο­λι­τι­κούς τους α­ντι­πά­λους στο λα­ό σαν ε­νό­χους για την ε­ξαθλί­ω­ση και την πεί­να του, και κρύ­βουν το με­γά­λο τους έ­γκλη­μα που εί­ναι η κατα­στρο­φή της πα­ρα­γω­γι­κής βά­σης της χώ­ρας και το ξε­πού­λη­μα στο ρώ­σι­κο ι­μπερια­λι­σμό και τους συμ­μά­χους του Κί­να και Κα­τάρ. Θυ­μί­ζου­με ό­τι το πολι­τι­κό τέ­λος του Πα­πα­γε­ωρ­γό­που­λου το εί­χε υ­πο­γρά­ψει ο ί­διος ο Σα­μα­ράς ό­ταν α­πέ­συ­ρε την υ­πο­ψη­φιό­τη­τά του στις δη­μοτι­κές του 2010 και έ­βα­λε στη θέση του τον Γκιου­λέ­κα. Εί­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ε­πί­σης πως α­παί­τη­σε ο Τσί­πρας α­πό τον Σα­μα­ρά να ξη­λώ­σει τον Πα­πα­γε­ωρ­γό­που­λο και α­πό το κόμ­μα, ε­νώ ο ί­διος φαί­νε­ται ό­τι έ­χει κά­ποια κομ­μα­τι­κή ι­σχύ και προ­σω­πι­κό κύ­ρος α­φού και με­τά τα ι­σό­βια εί­χαν συ­γκε­ντρω­θεί υ­πο­στη­ρι­κτές του έ­ξω α­πό το δικα­στή­ριο που φώ­να­ζαν “α­θώ­ος, α­θώ­ος”.
 
Η δι­κα­στι­κή α­πό­φα­ση έ­χει την ί­δια πο­λι­τι­κή βά­ση με την ο­ποί­α έ­χουν γί­νει πλή­θος πο­λι­τι­κών εκ­κα­θα­ρί­σε­ων. Η τα­κτι­κή που α­κο­λου­θού­σε το καθε­στώς μέ­χρι σή­με­ρα κα­τά των πο­λι­τι­κών του α­ντι­πά­λων ή­ταν η συ­κο­φά­ντηση μέ­σω των ΜΜΕ και η κα­τα­δί­κη για α­νύ­παρ­κτα σκάν­δα­λα πριν γί­νει ο­ποια­δήπο­τε δί­κη. Ό­ταν στα δι­κα­στή­ρια α­κο­λου­θού­σαν οι α­θω­ώ­σεις κα­νέ­νας πλέ­ον δεν α­σχο­λού­νταν. Ο πο­λι­τι­κός θά­να­τος των θυ­μά­των ή­ταν ο­ρι­στι­κός (Νε­ο­νά­κης, Μα­νί­κας, Ρου­σό­που­λος, Βουλ­γα­ρά­κης, κλπ). Ό­μως πρώ­τη φο­ρά το ί­διο το δι­καστή­ριο α­να­λαμ­βά­νει το ρό­λο του “λα­ϊ­κού δι­κα­στή” ή κα­λύ­τε­ρα του δι­κα­στή του ό­χλου που κα­τα­σκευά­ζει η πο­λι­τι­κή ε­ξου­σί­α πα­ρα­βιά­ζο­ντας κάθε κα­νό­να του γρα­πτού ή ά­γρα­φου δι­καί­ου. Πριν α­πό αυ­τή την α­πό­φα­ση τα ελλη­νι­κά δι­κα­στή­ρια εί­χαν κατ’ ε­ντο­λή του πο­λι­τι­κού κα­θε­στώ­τος α­θω­ώ­σει ληστρι­κούς ο­λι­γάρ­χες ό­πως ο Κόκ­κα­λης α­πό τις διώ­ξεις που τόλ­μη­σαν να α­σκήσουν έ­ντι­μοι ει­σαγ­γε­λείς, και κω­λυ­σιερ­γού­σαν και κω­λυ­σιερ­γούν συ­στη­ματι­κά ό­ταν πρό­κειται να δι­κά­σουν υ­πο­θέ­σεις διε­φθαρ­μέ­νων και ε­πί­ορ­κων δημο­σί­ων υ­παλ­λή­λων που α­πο­λαμ­βά­νουν μέ­χρι σή­με­ρα πλή­ρη πο­λι­τι­κή προ­στασί­α α­πό ό­λα τα κοι­νο­βου­λευ­τι­κά κόμ­μα­τα, και έ­χουν κα­τα­βα­σα­νί­σει και ξε­ζουμί­σει το λα­ό. Κυ­ρί­ως έ­χουν τη βα­ριά ευ­θύ­νη της σύ­μπλευ­σης με το να­ζι­σμό στην υ­πό­θε­ση του Κ. Πλεύ­ρη που ά­νοι­ξε το δρό­μο στη να­ζι­στι­κή συμ­μο­ρί­α της “Χρ. Αυ­γής”. Μά­λι­στα ε­κεί που δεν εί­χαν κα­μί­α αμ­φι­βο­λί­α για την ε­νο­χή του Πα­πα­γε­ωρ­γό­που­λου, εί­χαν πολ­λές αμ­φι­βο­λί­ες για τη κα­τά­θε­ση του μάρ­τυ­ρα κατη­γο­ρί­ας κα­τά του “βου­λευτή” της να­ζι­στι­κής συμ­μο­ρί­ας Κα­σι­διά­ρη στη δίκη του για λη­στεί­α, που με­τά α­πό πολ­λές α­να­βο­λές κα­τά­λη­ξε στην πα­νη­γυ­ρική του α­θώ­ω­ση. 
Και η κα­τρα­κύ­λα της ελ­λη­νι­κής δι­καιο­σύ­νης συ­νε­χί­ζε­ται με γρή­γορους ρυθ­μούς. Α­κό­μα και για τον Τσο­χα­τζό­που­λο που ό­λα τα στοιχεί­α δεί­χνουν ό­τι έ­χει πά­ρει με­γά­λες μί­ζες στην υ­πουρ­γι­κή του κα­ριέ­ρα, η ποι­νή των 8 χρό­νων που του ε­πι­βλή­θη­κε για το α­νει­λι­κρι­νές  πόθεν έ­σχες εί­ναι έ­ξω από κά­θε φα­ντα­σί­α για το συ­γκε­κρι­μέ­νο α­δί­κη­μα και α­ντι­στοι­χεί σε λο­γι­κή λυντσα­ρί­σμα­τος.
 
Τέ­τοιου εί­δους δι­κα­στι­κές α­πο­φά­σεις εί­ναι ρώ­σι­κου που­τι­νι­κού τύπου και α­νοί­γουν το δρό­μο για κα­τα­δί­κες πο­λι­τι­κών χω­ρίς στοι­χεί­α μό­νο και μό­νο ε­πει­δή αυ­τοί δεν α­ρέ­σουν στο κα­θε­στώς που πε­ρί­ο­πτο τμή­μα του τώ­ρα εί­ναι οι να­ζι­στές της “Χρ. Αυ­γής”, και τε­λι­κά για διώ­ξεις μα­χη­τι­κών δημο­κρα­τών που ο σο­σιαλ­φα­σι­σμός θα βά­λει στο πο­λι­τι­κό του στό­χα­στρο.