Αν το κίνημα που προετοίμασε το πραξικόπημα είχε προοδευτικό χαρακτήρα θα χτυπούσε καταρχήν τον ισλαμισμό των αδελφών μουσουλμάνων σαν ιδεολογία και πολιτική. Εδώ αντίθετα ενώθηκαν δύο εντελώς αντίθετες  μεταξύ τους πολιτικο-ιδεολογικές γραμμές στο ζήτημα της θρησκευτικής ελευθερίας ενάντια σε μια κομματική ηγεσία και ιδιαίτερα σε ένα πρόσωπο, εκείνο του Μόρσι. Δηλαδή ενώνονται οι υποτιθέμενοι φιλελεύθεροι οπαδοί του κοσμικού κράτους με τους πιο σκληρούς ισλαμοφασίστες, τους σαλαφιστές του κόμματος Νουρ (20% στις εκλογές) ενάντια στο πιο μετριοπαθές ισλαμικό κόμμα των Αδελφών Μουσουλμάνων (40%). Στην πραγματικότητα, ο σκληρός ισλαμοφασισμός είναι βασικό συστατικό στοιχείο αυτού του κινήματος, όπως είναι και ο τροτσκιστικού τύπου σοσιαλφασισμός. Έτσι, την υποστήριξή τους στο κίνημα υπογραφών για την εκδίωξη του Μόρσι (κίνημα Ταμαρόντ) πρόσφεραν μεταξύ άλλων τα ριζοσπαστικά-μικροαστικά αντισημιτικά μορφώματα «νεολαιίστικο κίνημα 6 Απρίλη» και «Κιφάγια», το κόμμα «Δυνατή Αίγυπτος» του αποχωρήσαντα από τους Αδελφούς Μουσουλμάνους Αμπούλ Φοτούχ, ενώ ο Ναμπίλ Ναέμ, πρώην ηγετικό στέλεχος της «Αιγυπτιακής Ισλαμικής τζιχάντ», που συνδέεται με την Αλ Κάιντα, δήλωσε ότι θα συμμετάσχει κι αυτός στις κινητοποιήσεις (Ahram online, 13/6). Δεν είναι να απορεί κανείς που τα συνθήματα των συγκεντρωμένων στην Ταχρίρ διαπνέονται από το αντισημιτικό (εμφανίζεται σαν αντισιωνιστικό) δηλητήριο, που είναι το τσιμέντο της ενότητας ισλαμοφασιστών και ψευτοαριστερών σοσιαλφασιστών παντού στον κόσμο. Αυτά τα συνθήματα  (παρουσιάζουν π.χ. το Μόρσι σαν εβραιόφιλο σιωνιστή), δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από αυτά που χρησιμοποίησαν προηγούμενα οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι για να ρίξουν τον τριτοκοσμικό, ειρηνόφιλο εθνικό αστό Μουμπάρακ από την εξουσία στο πρώτο στρατιωτικό πραξικόπημα.  

 Εννοείται ότι με τέτοια πολιτικο-ιδεολογική πλατφόρμα καμία δημοκρατία δεν υπάρχει στην οργάνωση των διαδηλώσεων, κανενός είδους ανοιχτό στο λαό σώμα ή κάποια πολιτικά σώματα που να αποφασίζουν οτιδήποτε δημοκρατικά. Υπάρχει μόνο η γνωστή και από το κίνημα των αγανακτισμένων στην Ελλάδα δήθεν «άμεση δημοκρατία» όπου από το διαδίκτυο κάποιες οργανωμένες μειοψηφίες, (εδώ η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ), που εμφανίζονται σαν το «λαϊκό αυθόρμητο», ή με ονόματα της στιγμής, όπως «μέτωπο της 30 Ιούνη», στήνουν κινήματα και ορίζουν διαδηλώσεις στη βάση της γενικής δυσαρέσκειας  και της άρνησης χωρίς καμιά συγκεκριμένη πολιτική πρόταση και πλατφόρμα διακυβέρνησης. Πρόκειται για κινήματα κρυφών πολιτικών διεργασιών στα οποία διάφορα κομματικά κέντρα, χωρίς ανοιχτές διαδικασίες ενώνουν εντελώς περιστασιακά στο δρόμο δημοκράτες και φασίστες. Η μεγαλύτερη απόδειξη ότι αυτά τα κινήματα είναι φασιστικά είναι ότι δεν διεκδικούν κατά κανένα τρόπο την εξουσία του εξεγερμένου λαού αλλά  του στρατού, και μάλιστα του αρχηγού του στρατού. Αυτόν τον καλούν να ποδοπατήσει κάθε δημοκρατική και κοινοβουλευτική επίφαση  που οι αδελφοί μουσουλμάνοι όσο και να μην πίστευαν, σε κάποιο βαθμό τηρούσαν. Ούτε είναι τυχαίο που στο τηλεοπτικό διάγγελμα που έβγαλε ο στρατηγός Αλ-Σίσι αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας υπήρχε στην πιο περίοπτη θέση δίπλα του ο γνωστός στους αναγνώστες μας αρχιπροβοκάτορας στην υπηρεσία του Πούτιν, Ελ Μπαραντέι. Έχουμε αναλύσει την πολιτική του την εποχή που ήταν διευθυντής της Διεθνούς Υπηρεσίας Ατομικής Ενέργειας, οπότε οργάνωσε την προβοκατόρικη κατηγορία στον Σαντάμ ότι διέθετε μέσα μαζικής καταστροφής, και έτσι έβαλε τη διεθνή «νομική» βάση για την επίθεση στο Ιράκ. Αυτό το έκανε με τόσο διφορούμενο τρόπο ώστε επέτρεψε στις ΗΠΑ να εισβάλουν και στη Ρωσία να απέχει  παριστάνοντας τον φίλο του Ιράκ. Εδώ και λίγα χρόνια αυτός παριστάνει τον φιλελεύθερο, φιλοδυτικό και κοσμικό ηγέτη του συνασπισμού «Εθνικό Μέτωπο Σωτηρίας» της Αιγύπτου. Αφού πρωτοστάτησε στην πτώση του Μουμπάρακ τώρα επιλέχτηκε από τους στρατιωτικούς πραξικοπηματίες να εκπροσωπήσει όλη την «λαϊκή εξέγερση» στις διαπραγματεύσεις για την νέα μεταβατική διακυβέρνηση*.  

 Ο Αλ Σίσι δεν τοποθετήθηκε από κανέναν ηγέτη οπαδό του κοσμικού κράτους αλλά από τον ίδιο τον ανατραπέντα Μόρσι τον Αύγουστο του ’12 για να αντικαταστήσει τον προηγούμενο αρχηγό του στρατού, τον Ταντάουι! Μάλιστα, ο Σίσι συμμετείχε και ως υπουργός άμυνας στην κυβέρνηση Καντίλ που πάλι ο Μόρσι διόρισε σ’ αυτή τη θέση. Αυτό σημαίνει πως ο φυσικός αυτουργός του «αντι-ισλαμοφασιστικού» πραξικοπήματος δεν ήταν καθόλου αντι-ισλαμοφασίστας όπως θα περίμενε ένας αισιόδοξος παρατηρητής, αλλά ένας έμπιστος των ισλαμιστών.   

 Περισσότερο απ’ όλα όμως είναι η συμμετοχή του κόμματος Νουρ στο πραξικόπημα που θα πρέπει να προβληματίζει τους δημοκράτες που έσπευσαν να το αγκαλιάσουν. Πρόκειται για φανατικούς εραστές της σαρίας και βαθιά αντιδραστικούς. Το Νουρ αποχώρησε νωρίς από το μέτωπο των Αδελφών Μουσουλμάνων αλλά υπερασπίστηκε σε γενικές γραμμές το φιλο-Σαρία σύνταγμα που θέσπισε ο Μόρσι και το οποίο οι δημοκράτες της υπόλοιπης αντιπολίτευσης, και σωστά, θέλουν να αλλάξουν. Το Νουρ φαινομενικά απείχε από τις κινητοποιήσεις για να μην χάσει την συγγενική του βάση των Αδελφών Μουσουλμάνων, αλλά ουσιαστικά τις υποστήριξε με τη θέση του για πρόωρες εκλογές και για συγκρότηση μιας «ανεξάρτητης» κυβέρνησης τεχνοκρατών και το κυριότερο με την υποστήριξη των πραξικοπηματιών τώρα. Το Νουρ επιδεικνύει εδώ έναν κεντρισμό ρώσικου τύπου, δηλαδή τον εντελώς αντίστοιχο ρόλο με εκείνον που παίζουν οι γκιουλενικοί στην Τουρκία (Δες πρόσφατο άρθρο  μας με τίτλο «Η Τακσίμ πιο κοντά στην Ταχρίρ»).  

 Φασιστικό κίνημα και πραξικοπήματα σε δύο φάσεις. Οι χτυπητές αντιστοιχίες ανάμεσα σε Τακσίμ και τη δεύτερη Ταχρίρ.

 Για να ερμηνεύσει κανείς σωστά την ανατροπή στην Αίγυπτο, όπως και στη Τουρκία, θα πρέπει να τη δει έξω από την επιφανειακή αντίθεση «ισλαμοφασίστες-κοσμικοί δημοκράτες» για να ανακαλύψει ότι το κίνημα ενάντια στο Μόρσι ήταν η συνέχεια του κινήματος ενάντια στο Μουμπάρακ. Ο Μόρσι δε χτυπιέται εδώ για τον ισλαμοφασισμό του αλλά για τις κάποιες σχετικά ανεξάρτητες από το σοσιαλιμπεριαλισμό πλευρές της πολιτικής του γραμμής, ιδιαίτερα στην εξωτερική πολιτική. Δηλαδή χτυπιέται ακριβώς από την ίδια πλευρά από την οποία χτυπιέται ο σύμμαχός του Ερντογάν πάλι για λόγους που έχουν να κάνουν με λόγους κύρια εξωτερικής πολιτικής και πάλι από μια συμμαχία των ψευτοφιλελεύθερων με τους σκληρούς ισλαμοφασίστες. Από ότι δείχνουν τα γεγονότα σε μια πρώτη φάση όλοι μαζί οι αντιδυτικοί και χοντρικά ρωσόφιλοι στις δύο χώρες συμμάχησαν με τους εθνικιστές- ισλαμιστές για να ρίξουν από την εξουσία τους Κεμαλιστές της Τουρκίας και τους Μουμπαρακικούς της Αιγύπτου αντίστοιχα. Αφού τους ρίξανε και πήραν ένα κομμάτι της εξουσίας, ιδιαίτερα στο στρατό στην Αίγυπτο, και στην αστυνομία και τη δικαιοσύνη στην Τουρκία, οι στρατηγικά ρωσόφιλοι, ακραίοι ισλαμοφασίστες, αντιδυτικοί σοβινιστές, ψευτοκομμουνιστές, προχώρησαν στο δεύτερο βήμα: Επιτέθηκαν στους εθνικιστές ισλαμοφασίστες (που είναι στην ουσία κόμματα των Αδελφών Μουσουλμάνων και στις δύο χώρες) σε σχετική συμμαχία με τους νικημένους τριτοκοσμικούς εθνικούς αστούς και τους δυτικόφιλους φιλελεύθερους. Ο Ερντογάν άντεξε σε πρώτη φάση ίσως γιατί η πάλη του ΑΚΠ ενάντια στους τούρκους Κεμαλιστές υπήρξε τόσο μακρόχρονη, ώστε το ΑΚΠ μπόρεσε να στήσει δικούς του μηχανισμούς εξουσίας, και να εφαρμόσει μέρος του αστικού του αναπτυξιακού προγράμματος που έδινε ικανοποίηση στα νέα μεσοστρώματα της βάσης του. Όμως ο Μόρσι, δηλαδή οι αιγύπτιοι Αδελφοί Μουσουλμάνοι δεν πρόλαβαν να κάνουν τίποτα απ όλα αυτά, γιατί έμειναν ουσιαστικά έξω από τον παλιό κρατικό μηχανισμό και συνετρίβησαν σχεδόν απνευστί. 

 Πρόκειται για μία γραμμή που αν πήγαινε ως την άκρη της θα έφερνε τις 4 χώρες σε σύγκρουση με τις δύο υπερδυνάμεις και πιο πολύ με τη Ρωσία που είχε μετά από πολλά κύματα περάσει στον Άσαντ, στις ΗΠΑ και στην ΕΕ την πρότασή της για σύγκληση Διεθνούς Συνδιάσκεψης στη Γενεύη για την επίλυση του Συριακού εμφύλιου, του οποίου η ίδια η Ρωσία όπως έχουμε αποδείξει είναι ο αρχιτέκτονας. Η γραμμή για συνεργασία των 4 πιο ισχυρών μουσουλμανικών χωρών της Μέσης ανατολής θα έκανε αχρείαστη τη Διεθνή Συνδιάσκεψη που θα έδινε στη Ρωσία τη δυνατότητα για πρώτη φορά να ορίσει την πολιτική εσωτερική εξέλιξη όχι μόνο της Συρίας αλλά όλων των χωρών της Μέσης Ανατολής. Φαινομενικά μια στενότερη ενότητα αυτών των 4 ισλαμικών καθεστώτων θα δυνάμωνε τον ισλαμισμό και θα απομάκρυνε μια δημοκρατική επανάσταση ειδικά στο πιο έτοιμο γι αυτήν Ιράν. Στην ουσία θα δυνάμωνε τους όρους κάθε δημοκρατικής επανάστασης γιατί αυτοί που σπέρνουν τους φασισμούς στον τρίτο κόσμο είναι οι υπερδυνάμεις και βασικά η νεοναζιστική Ρωσία, που ειδικεύεται στο να παροξύνει τις θρησκευτικές αντιθέσεις. Μπορεί να φανταστεί κανείς τι θα σήμαινε μόνο να υπάρξει αντιυπερδυναμική ενότητα του σιιτικού Ιράν με την σουνιτική Σ. Αραβία σχετικά και με το συριακό. Τον Αύγουστο του 2012, στη σύνοδο της Οργάνωσης Ισλαμικής Συνεργασίας στη Μέκκα της Σ. Αραβίας, ο Μόρσι παρουσίασε για πρώτη φορά την πρωτοβουλία του για τη σύσταση μιας τέτοιας τετραμελούς ομάδας επαφής, ενώ το Σεπτέμβρη του ίδιου έτους οι 4 ξεκίνησαν τη δράση τους. Τότε ο αιγύπτιος πρόεδρος έκανε την πρώτη του επίσκεψη στην Τουρκία, που αποτέλεσε αιτία για να εκδηλωθεί η ανοιχτή αντίθεση του Γκιουλ με τον Ερντογάν, στο βάθος η αντίθεση γκιουλενικών, δηλαδή των ρωσόδουλων ισλαμιστών, με τους ερντογανικούς, αντίθεση που κατέληξε στο πρόσφατο κίνημα της Ταξίμ. Συγκεκριμένα, ο Γκιούλ διαφώνησε με την πρόσκληση στο Μόρσι από τον Ερντογάν να παρακολουθήσει μία σύνοδο του κόμματός του (ΑΚΠ), προφασιζόμενος ότι ήθελε να τον καλέσει αργότερα ο ίδιος σε μία πιο επίσημη κρατική επίσκεψη (Hurriyet Daily News, 28/9/12). Ήταν λίγους μήνες μετά από αυτή την πρωτοβουλία του Μόρσι που ξεκίνησαν οι πρώτες κινητοποιήσεις ενάντιά του και δεν είναι καθόλου τυχαίο το πόσο πολύ συνέπεσαν χρονικά το κίνημα της Ταξίμ και η δεύτερη Ταχρίρ. 

 Να γιατί ο ρωσόφιλος Ομπάμα κάλυψε ουσιαστικά το πραξικόπημα του στρατού στην Αίγυπτο πιέζοντας το Μόρσι για περαιτέρω βήματα, δηλ. να δεχτεί το τελεσίγραφο του στρατού, παρότι εκείνος είχε προηγούμενα προτείνει σα λύση μία οικουμενική κυβέρνηση με τη μη ισλαμική αντιπολίτευση. Αυτή ήταν στη δοσμένη στιγμή μια αρκετά λογική πρόταση που απαντούσε στην εξαιρετικά διχαστική για το λαό και ανώμαλη εξέλιξη.  Ο Λευκός Οίκος απάντησε στην πρόταση αυτή του Μόρσι προς την αντιπολίτευση και το στρατό με τη φράση: «Δεν την προωθούμε σαν μία προτιμητέα αμερικανική επιλογή» (ΝΥΤ, 2/7). Θυμόμαστε με πόση λύσσα στο παρελθόν η κυβέρνηση Ομπάμα είχε στηρίξει το Μόρσι και τις αντι-συνταγματικές του παραβιάσεις ενάντια στο κοσμικό κράτος και στη λαϊκή-εθνική ενότητα.    

 Η ρωσική υπερδύναμη πρέπει να θύμωσε υστερικά από τις τολμηρές πρωτοβουλίες του Μόρσι. Στην προσπάθειά τους να ανακόψουν τη βελτίωση των αιγυπτο-ιρανικών σχέσεων οι ισλαμοφασίστες σαλαφιστές φίλοι της σκότωσαν τέσσερις σιίτες ηγέτες στις 23/6. Αμέσως η αντιπολίτευση κατηγόρησε τον πρόεδρο Μόρσι ότι απέτυχε να διασφαλίσει την ειρήνη. Νομίζουμε ότι και οι δολοφονίες τούρκων αλεβιτών στην Τουρκία από σύριους σουνίτες την ίδια πρωτοβουλία ήθελαν να υπονομεύσουν. Κάποιοι όμως κατηγορούν το κόμμα Νουρ για το κλίμα εχθρότητας που έχει καλλιεργηθεί στην Αίγυπτο ενάντια στο σιίτικο στοιχείο. Σύμφωνα με την Ahram online (24/6): «Η σκληροπυρηνική ομάδα (το Νουρ), καθώς και η οργάνωση ιδεολογικός της προπάτορας το Σαλαφικό Κάλεσμα, έχει πολύ κατηγορηθεί για την αυξανόμενη ρητορική ενάντια στους Σιίτες Μουσουλμάνους. Αφίσες που φέρουν το σήμα του Σαλαφικού Καλέσματος και του κόμματος Νουρ έχουν τελευταία εμφανιστεί σε αρκετές αιγυπτιακές πόλεις δαιμονοποιώντας τη σέχτα και τους οπαδούς της. Σαλαφιστές βουλευτές έχουν επίσης εκφράσει αμφιβολίες σχετικά με την αποκατάσταση διπλωματικών σχέσεων με το σιιτικά πλειοψηφικό Ιράν, και τα σχέδια που ενθαρρύνουν ιρανούς τουρίστες να επισκεφτούν την Αίγυπτο. Ένας βουλευτής το Μάη έφτασε να χαρακτηρίσει τους σίιτες «πιο επικίνδυνους από γυμνές γυναίκες» και απειλή για την εθνική ασφάλεια».   

 Λίγο νωρίτερα – όταν η ναζιστική σιιτική Χεζμπολάχ επενέβη στη Συρία – ο Μόρσι ανακοίνωσε το πάγωμα των διπλωματικών σχέσεων με τη Δαμασκό και τάχθηκε υπέρ της επιβολής μίας ζώνης περιορισμού των πτήσεων, δηλαδή υπέρ μίας μορφής στρατιωτικής επέμβασης πάνω στη Συρία στο πλευρό της σουνίτης αντιπολίτευσης. Αυτή ήταν άμεση αντι-Άσαντ σύμπλευση με τον Ερντογάν. Η αντιπολίτευση έσπευσε να κατηγορήσει το Μόρσι για φιλοαμερικανισμό, ακριβώς όπως και η τουρκική αντιπολίτευση κατηγορούσε τον Ερντογάν για το ίδιο. Στην πραγματικότητα οι σοσιαλναζί δυσκολεύονται να συμβιβαστούν με την ιδέα ότι άλλες περιφερειακές δυνάμεις και όχι το ρωσόφιλο Κατάρ έρχονται να αναλάβουν την προστασία της συριακής αντιπολίτευσης (αν και κακώς για μας οι τρίτες χώρες ανακατεύονται στρατιωτικά στα εσωτερικά της Συρίας). Ανακοίνωση του σοσιαλ-φασιστικού Κινήματος «6 Απρίλη» που στηρίζει φανατικά τον Μπαραντέι σημείωνε ότι: «Η ομιλία του Μόρσι φανερώνει ότι ο φάκελος Συρία έχει παραδοθεί από το Κατάρ στη Σαουδική Αραβία και στην Αίγυπτο και ότι ο Μόρσι απαντά στις οδηγίες της Αμερικής» (16/6), ενώ πολύ αποκαλυπτικά για τη ρωσοφιλία του ο ηγέτης του Νουρ, Ναντέρ Μπακάρ σημείωσε ότι «η [νέα γραμμή] του προέδρου δε συμφωνεί με τη δήλωση που έκανε νωρίτερα στη Μόσχα για την ταύτιση της αιγυπτιακής και της ρωσικής στάσης [απέναντι στη Συρία]» αναφερόμενος στη συμφωνία του Απριλίου με τους Ρώσους για τη σημασία της διατήρησης γεφυρών επικοινωνίας με τη Δαμασκό (στο ίδιο). Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο ΥΠΕΞ του Μόρσι Μοχάμεντ Καμέλ Αμρ είναι από τους πρώτους υπουργούς που παραιτήθηκε μόλις ξεκίνησε το κίνημα εναντίον του Μόρσι. Μόλις έπεσε ο Μόρσι, αυτός διορίστηκε από τους πραξικοπηματίες νέος υπουργός Εξωτερικών, τον οποίο αμέσως αναγνώρισε ο Λαβρόφ επικοινωνώντας τηλεφωνικά μαζί του. Βεβαίως κατά τα άλλα ο Λαβρόφ, όπως και ο Πούτιν προσποιήθηκε τον ουδέτερο. Λίγα 24ωρα μετά ο Μπαραντέι διοριζόταν πρωθυπουργός. 

 Δύο χωρίς δημοκρατικές αρχές πόλοι προοιωνίζουν έναν ατέλειωτο πολιτικό ή και θερμό εμφύλιο με ωφελημένη τη Ρωσία

 Από εκείνη τη στιγμή φαίνεται ότι προετοιμάστηκε το έδαφος για την ανατροπή του Μόρσι και τη μετέπειτα εποχή που προοιωνίζεται σαν εποχή μεγάλης πολιτικής ανωμαλίας και διαρκούς πολιτικού αλλά κατά περιόδους και θερμού εμφυλίου. Το χειρότερο είναι ότι τα δύο στρατόπεδα στην Αίγυπτο, όπως και στην Τουρκία δεν θα είναι πολιτικά σαφή, δηλαδή δεν θα είναι από τη μια μεριά η δημοκρατία και η εθνική ανεξαρτησία και από την άλλη ο φασισμός και η ξένη εξάρτηση. Και τούτο γιατί ο φασισμός και η ξένη εξάρτηση, και βασικά ο κύριος εχθρός, ο ρώσικος σοσιαλιμπεριαλισμός-νεοχιτλερισμός είναι ισχυρός και στα δυο στρατόπεδα και θα τα εκκαθαρίζει σταδιακά από τα καλύτερα στοιχεία  τους και θα προωθεί τα χειρότερα, ενώ και τα δύο θα τα σπρώχνει στην δικιά του στρατηγική. Αν δηλαδή οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι ξέρανε ότι η πηγή της φασιστικής και πραξικοπηματικής βίας που τους ασκείται τώρα είναι ο ρωσοκινεζικός άξονας, τουλάχιστον θα συγκροτούνταν εναντίον του, όπως κάποτε ξεσηκώθηκαν στο Αφγανιστάν ενάντιά του οι Ταλιμπάν. Όμως τώρα η Ρωσία ελάχιστα φαίνεται πίσω από το φασισμό. Γιατί η Ρωσία χτυπάει το τριτοκοσμικό κομμάτι του Ισλάμ στην Αίγυπτο κυρίως μέσω των πρακτόρων της που παριστάνουν τους δυτικόφιλους φιλελεύθερους. Εξωτερικά αφήνει το χτύπημα στους αμερικανούς και στους ευρωπαίους φιλελεύθερους ιμπεριαλιστές που ευχαρίστως προστατεύουν τους Αιγύπτιους δήθεν φιλελεύθερους και στηρίζουν τα άθλια στρατιωτικά πραξικοπήματα. Σε κάθε περίπτωση αυτό που βλέπουν οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι στην Αίγυπτο είναι ότι τους χτυπάει ανοιχτά η Ευρώπη και οι ΗΠΑ, ο «φιλελεύθερος και δυτικός» Μπαραντέι και οι οπαδοί του τάχα αμερικάνου Μουμπάρακ. Βεβαίως τους χτυπάει και το αντιδυτικό ισλαμοφασιστικό Νουρ, αλλά το Νουρ δεν κάνει θόρυβο μπαίνοντας δραστήρια μπροστά στις διαδηλώσεις, ούτε εξυμνεί το πραξικόπημα αλλά επίτηδες κάνει πως σέρνεται πίσω του και πίσω από τους φιλοδυτικούς και ζητάει κυβέρνηση τεχνοκρατών. Από την άλλη μεριά ενώ η ίδια η Ρωσία εμφανίζεται, όπως είπαμε, να  παίζει έναν ουδέτερο ρόλο, ανέθεσε το ρόλο του υπερασπιστή του Μόρσι στο δουλικό της Κατάρ και στην Αλ Κάιντα,. Δηλαδή ο Μπαραντέι κάνει την σκούπα και το ρωσόδουλο πιο μαύρο Ισλάμ κάνει το φαράσι. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, ανεξάρτητα από το τι θα κάνει η ηγεσία Μόρσι, το κίνημα των Αδελφών Μουσουλμάνων  είναι πολύ πιθανό ότι θα κινηθεί στο μεγαλύτερο μέρος του προς τον πιο φασιστικό ισλαμισμό και τον τζιχαντισμό, οπότε και προς το ρωσοκινεζικό αντιδυτικό στρατόπεδο. Ήδη έχουν δυναμώσει οι φωνές μέσα στο κόμμα του Μόρσι που λένε το εξής: «Δοκιμάσαμε να παίξουμε το παιχνίδι της κοινοβουλευτκής δημοκρατίας, που είναι αντίθετο με τις ισλαμικές αρχές μας, και να τι πάθαμε από τους «κοινοβουλευτικούς». Τώρα θα εφαρμόσουμε το Τζιχάντ». Δεν ξέρουμε τι θα εφαρμόσουν τελικά και πόσο θα το εφαρμόσουν. Αλλά ένα κομμάτι από αυτό το ρεύμα θα πάει στο Τζιχάντ και το μεγαλύτερο υπόλοιπο, τέλεια προβοκαρισμένο, θα κινηθεί στη βαθύτερη φασιστική λογική του. Άλλωστε και αυτό το ρεύμα με στρατιωτικό πραξικόπημα ήρθε στην εξουσία και όταν ήρθε παραβίασε από μπόλικες πλευρές το αστικό κοινοβουλευτικό παιχνίδι. Δεν είναι εύκολο να αντισταθεί στην καταστροφική πορεία του διχασμού του λαού και του φασισμού καθώς του λείπουν στοιχειώδη δημοκρατικά ανακλαστικά.   

 Από την άλλη μεριά βέβαια ούτε το «φιλελεύθερο» ρεύμα που με ενθουσιασμό συμμετείχε σε δύο στρατιωτικά πραξικοπήματα μέσα σε δύο χρόνια, πρόκειται να κινηθεί προς τη Δύση που το υποστήριξε. Γιατί ποτέ του πέρα από τον δικό του πραξικοπηματισμό και τον ρωσόδουλο αρχηγό του (τον Ελ Μπαραντέι) δεν έπαιξε ανεξάρτητο πολιτικό ρόλο στις τελευταίες εξεγέρσεις. Τον ηγετικό ρόλο τον παίζουν οι αντιδυτικοί σοβινιστές, που εμφανίζονται και σαν νασερικοί (ένας τέτοιος είναι ο ρωσόφιλος Αμρ Μουσά, του κόμματος του Κογκρέσου), οι σοσιαλφασίστες ψευτοκομμουνιστές και τροτσκιστές, και οι διάφορες ριζοσπαστικές ισλαμοφασιστικές φράξιες, δηλαδή όλος ο φιλορώσικος συρφετός που κινεί τις αντίστοιχες κάλπικες «λαϊκές εξεγέρσεις» στην Τουρκία ή και αλλού. Είναι χαρακτηριστικό ότι η πιο αιχμηρή κατηγορία που απευθύνουν στον Μόρσι οι διαδηλωτές της δεύτερης Ταχρίρ είναι ότι είναι άνθρωπος του Ισραήλ και των Αμερικάνων! Αυτή η κατηγορία, που στηρίζεται όπως είπαμε στο ότι ο Μόρσι είναι με τη συριακή αντιπολίτευση όπως και η Δύση και όχι με τον Άσαντ, που υποστηρίζεται (υποτίθεται) από τη Ρωσία και την Κίνα, είναι γελοία, αλλά και θρασύτατη από την ώρα που η Δύση ρίχνει τον Μόρσι και υποστηρίζει την αντιπολίτευση. Στην πραγματικότητα ο πολιτικός σκοπός αυτής της κατηγορίας είναι να θωρακίσει το πλήθος της δεύτερης Ταχρίρ απέναντι σε κάθε πολιτική συμπάθεια προς τη Δύση, δείχνοντάς του ότι και ο συγκεκριμένος εχθρός του, ο Μόρσι, είναι όπως κάθε άλλος εχθρός της Αιγύπτου σύμμαχος της Δύσης.   

 Έχοντας λοιπόν εξασφαλίσει ότι και τα δύο σημερινά αντιμαχόμενα μέτωπα της Αιγύπτου θα παραμένουν σε γενικές γραμμές αντιδυτικά η Ρωσία θα έχει μόνο όφελος από την όξυνση των μεταξύ τους αντιθέσεων ακόμα και αν αυτή φτάσει μέχρι το στρατιωτικό εμφύλιο. Ήδη η Συρία αποδεικνύει ότι μπορεί μια χώρα να πνίγεται στο αίμα και κανένας από τους δύο πόλους του εμφύλιου της να μην εξελίσσεται σε προοδευτικό, δημοκρατικό και εθνοανεξαρτησιακό, αλλά και οι δύο να βυθίζονται στην βαρβαρότητα και να εξαρτιούνται όλο και περισσότερο από τον νεοναζιστικό άξονα. Ο πόλος Άσαντ ανοιχτά εξαρτιέται από αυτόν τον άξονα και ο πόλος της αντιπολίτευσης εξαρτιέται μέσο Κατάρ, Αλ Κάιντα. Εφόσον και εάν η ρώσικη πολιτική ηγεμονία εξασφαλίζεται μέσα και στα δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα της Αιγύπτου ο πολιτικός ή θερμός της εμφύλιος θα ματώνει, θα αδυνατίζει και θα εκβαρβαρίζει τη χώρα αυτή ηγέτιδα του αραβικού κόσμου, ενώ μέσω αυτού οι αμοιβαίες εκκαθαρίσεις των πιο προοδευτικών στοιχείων στο εσωτερικό και των δύο στρατοπέδων θα διευκολύνονται και θα γίνονται ριζικές. Λέγοντας αμοιβαίες εκκαθαρίσεις εννοούμε η Ρωσία μέσω του ενός εμφυλιοπολεμικού στρατοπέδου εκκαθαρίζει το εσωτερικό του άλλου από τους εχθρούς της. Τώρα για παράδειγμα στην Αίγυπτο μέσω των φιλελεύθερων του στρατοπέδου Μπαραντέι η Ρωσία εκκαθαρίζει τον Μόρσι και όσους άλλους Αδελφούς Μουσουλμάνους την ενοχλούν πολύ, ενώ αφήνει στη θέση τους εκείνους που την ενοχλούν λιγότερο ή είναι και εντελώς φίλοι της ή πράκτορες.  Ο μεταβατικός πρωθυπουργός Μανσούρ στην ορκωμοσία του έτεινε το χέρι στους Αδελφούς Μουσουλμάνους λέγοντας ότι αποτελούν τμήμα της αιγυπτιακής κοινωνίας και τους αξίζει να συμμετέχουν στην πολιτική διεργασία ενώ παρόμοιες δηλώσεις έκανε και ο Μπαραντέι (βλ. ΝΥΤ, 4/7).  Στο μέλλον αν αυτές οι εκκαθαρίσεις πετύχουν, τότε μέσω των πιο «εκρωσισμένων» Αδελφών Μουσουλμάνων η ρώσικη υπερδύναμη θα εκκαθαρίζει ανελέητα τους φιλελεύθερους, τους Μουμπαρακικούς, και τους Κόπτες που μπήκαν με χαρά στο νέο πραξικόπημα. Και ενόσω το μακελειό αυτό θα διαιωνίζεται δεν θα αργήσουμε να δούμε εκκλήσεις για νέες ειρηνευτικές συνδιασκέψεις, μεσολαβητικές ειρηνευτικές προσπάθειες και άλλα δηλητηριασμένα δώρα του ιμπεριαλισμού για τη «σωτηρία της Αιγύπτου».  

 Πάντως προς το παρόν δεν στεκόμαστε το ίδιο απέναντι και στους δύο πόλους. Ο κύρια εχθρικός για τους λαούς σε αυτή τη φάση πόλος είναι αυτός των Σίσι και Μπαραντέι, και αυτόν πρέπει να χτυπάμε με όλη μας τη δύναμη καταγγέλλοντας το πραξικόπημα θεωρώντας το Μόρσι θύμα του. Αν αυτός μπει στο διχαστικό και φασιστικό ρώσικο παιχνίδι στο μέλλον θα επανεκτιμήσουμε τότε τη στάση μας. 

 Πάντως διχαστικά εσωτερικά δίπολα, δίπολα της ατέλειωτης προβοκάτσιας και αλληλοεγχείρησης συριακού τύπου που αποτελούν τις πιο σύγχρονες ιμπεριαλιστικές εφαρμογές του «διαίρει και βασίλευε» θα τις παρατηρούμε όλο και περισσότερο και σε άλλες χώρες και περιοχές του κόσμου. Όλα αυτά τα δίπολα διαπερνούνται από πραγματικές ταξικές αντιθέσεις που απλά τις οξύνει και τις καθοδηγεί κατάλληλα ένας ιμπεριαλισμός που έχει αναγάγει σε επιστήμη την τέχνη του εισοδισμού και στο πιο μικρό πολιτικό ρεύμα μιας χώρας καθώς και την τέχνη της προβοκάτσιας, ο ρώσικος σοσιαλιμπεριαλισμός. Αυτός έχει κάνει σύνθεση της τσαρικής, της χιτλερικής και της τροτσκιστικής  τακτικής και η πρώτη του μεγάλη επιτυχία ήταν ότι κατέφαγε από τα μέσα και μάλιστα μετέτρεψε σε όργανά του τα πρώτα προλεταριακά κόμματα εξουσίας της ιστορίας, τα κόμματα της Γ΄ Διεθνούς με πρώτο το ΚΚΣΕ και μετά όλα τα άλλα ΚΚ.  

 Αυτά τα δίπολα δεν θα συνεχιστούν  μέχρι της τελικής εξόντωσης και του τελευταίου εχθρού της ρώσικης πολιτικής γιατί αυτή η πολιτική θα αρχίσει να γίνεται κατανοητή, τοπικά και παγκόσμια, οπότε και οι κάθε φορά αλληλοεξοντωνόμενοι πόλοι θα αρχίσουν να ενώνονται ενάντιά της. Πάντως αυτή η κατανόηση δεν είναι κάτι το αταξικό. Αντίθετα σημαίνει κατανόηση όχι μόνο της ρώσικης αλλά και της αμερικάνικης ιμπεριαλιστικής πολιτικής και κάθε άλλης παλιάς και νέας ιμπεριαλιστικής πολιτικής και κάθε νέου και παλιού εθνικισμού και σοβινισμού. Και όχι μόνο. Πίσω από τις τελευταίες αντιδραστικές εξεγέρσεις ( αντιδραστικές με την έννοια ότι αντικαθιστούν κάτι ξένο στις λαϊκές μάζες με κάτι πιο εχθρικό τους) και τα στρατιωτικά πραξικοπήματα, και πίσω από τους τρομακτικούς κοσμοϊστορικούς διχασμούς των λαών που προκαλούν, βρίσκεται η αδυναμία των πλατειών μαζών και τη φτωχολογιάς κάθε χώρας να λύσουν οι ίδιες μέσα από τις δικές τους πραγματικά επαναστατικές  αντιιμπεριαλιστικές και ταξικές εξεγέρσεις τα προβλήματα που γεννά η όλο και πιο σκληρή οικονομική και πολιτική τους καταπίεση και εκμετάλλευση.  Στο βάθος λοιπόν μόνο μια τάξη  συνειδητά διεθνιστική που θα θέλει να αποτινάξει συνειδητά την κοινωνική καταπίεση πάνω της και πάνω στις άλλες καταπιεσμένες από τον ιμπεριαλισμό τάξεις θα είναι σε θέση να συλλάβει και να εφαρμόσει μια πολιτική που να τσακίζει τους δημιουργούς αυτών των διχαστικών του λαού κινημάτων. Θέλουμε να πούμε ότι χωρίς νέα κομμουνιστικά κόμματα, που θα είναι η απόλυτη άρνηση των σημερινών ψεύτικων ομώνυμών τους, ή αλλιώς που θα είναι η ανεπτυγμένη άρνηση της άρνησης των πραγματικών τριτοδιεθνιστικών κομμάτων, δεν θα υπάρχει πραγματική επαναστατική ενότητα για τους λαούς.