Επίσημη σελίδα ΟΑΚΚΕ

 Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ-ΣΥΖΗΤΗΣΗ "ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΔΥΟ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ-ΠΟΥΤΙΝ" - Ουκρανία - Ισραήλ - Χαμάς, 22/12

 

 

 

ΝΕΑ ΑΝΑΤΟΛΗ

Νέα Ανατολή αρ.φ.559 (εδώ μπορείτε να βρείτε τα φύλλα από φ.486-Μάρτης 2013-και νεώτερα)

  Που μπορείτε να βρείτε την έντυπη έκδοση της Νέας Ανατολής

1pag559

 

crisis russia

Άρθρα Αναφοράς

OAKKE WEB TV

Εκδόσες Μεγάλη Πορεία

ΑΝΤΙΝΑΖΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ

http://www.antinazi.gr/ 

www.antinazi.gr

ΑΝΤΙ ΝΑΖΙ

 

Για την ανάπτυξη της μαρξιστικής θεωρίας και πράξης στη σημερινή φάση εξέλιξης του ιμπεριαλισμού

Με την ευκαιρία της δημοσίευσης του φιλοσοφικού δοκιμίου του Μάο Τσε Τουνγκ  «Για την Πράξη»

Δη­μο­σιεύ­σα­με σε δύ­ο συ­νέ­χειες στα φύλ­λα 483 και 484 της Νέ­ας Α­νατο­λής το σπου­δαί­ο φι­λο­σο­φι­κό δο­κί­μιο «Για την πρά­ξη» που έ­γρα­ψε ο Μά­ο Τσε Τουν­γκ το 1937 στη διάρ­κεια του α­ντι­για­πω­νέ­ζι­κου ε­θνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τικού πο­λέ­μου. Στο κά­θε κομ­μά­τι εί­χα­με γρά­ψει και α­πό έ­να μι­κρό πρό­λο­γο. Τώ­ρα το δη­μο­σιεύ­ου­με ό­λο μα­ζί στην ι­στο­σε­λί­δα της Ο­ΑΚ­ΚΕ. 

Αρ­χι­κά εί­χα­με την πρό­θε­ση να ε­νο­ποιή­σου­με κά­πως τους δύ­ο προ­λό­γους, με έ­ναν τρί­το ε­πί­σης ο­λι­γό­λο­γο. Αρ­χί­ζοντας όμως να γρά­φου­με αυ­τόν τον τε­λευ­ταί­ο, αι­σθαν­θή­κα­με την α­νά­γκη να δια­τυ­πώ­σου­με κά­ποιες σκέ­ψεις για το γε­νι­κό­τε­ρο πλαί­σιο μέ­σα στο ο­ποί­ο κα­τά τη γνώ­μη μας ε­ξε­λίσ­σε­ται η ση­με­ρι­νή πά­λη για την α­νά­πτυ­ξη της μαρ­ξιστι­κής γνώ­σης και τε­λι­κά της πρά­ξης. Δεν εί­ναι τυχαί­ο  ό­τι α­πό ό­λα τα θεω­ρη­τι­κά κεί­με­να του Μά­ο Τσε Τουν­γκ δια­λέ­ξα­με αυ­τό για να δη­μο­σιεύ­σου­με σε αυ­τή τη φά­ση και μά­λι­στα το με­τα­φρά­σα­με και α­πό το γαλ­λι­κό πρω­τό­τυ­πο των πα­λιών κι­νέ­ζι­κων εκ­δό­σε­ων του Λα­ού για να εί­ναι πιο α­κρι­βές.

Είμα­στε στη φά­ση που η θε­ωρί­α του ε­πα­να­στα­τι­κού μαρ­ξι­σμού ναι μεν ε­ξακο­λου­θεί να εί­ναι θαμ­μέ­νη κά­τω α­πό τό­νους ά­γνοιας, δια­στρέ­βλω­σης και λά­σπης, ό­μως έ­χει αρ­χί­σει να γί­νε­ται πο­λύ πο­λυ­τι­μό­τε­ρη α­πό ό­σο πριν για­τί πολλοί κα­τα­πιε­σμέ­νοι άν­θρω­ποι, ι­διαί­τε­ρα στη χώ­ρα μας αλ­λά και πα­γκό­σμια αρ­χί­ζουν να βγαί­νουν α­πό μια αρ­κε­τά μα­κριά πε­ρί­ο­δο πο­λι­τι­κής α­πο­χαύ­νωσης στην ο­ποί­α τους έ­ρι­ξε μια α­ντί­στοι­χη πε­ρί­ο­δος σχε­τι­κής ι­μπε­ρια­λι­στι­κής στα­θε­ρο­ποί­η­σης και σχε­τι­κής ευ­η­με­ρί­ας, ι­διαί­τε­ρα στο Βορ­ρά. Αυ­τή η σχε­τι­κή ευ­η­με­ρί­α ή­ταν έ­να εί­δος οι­κο­νο­μικού α­νταλ­λάγ­μα­τος που πλή­ρω­σε η α­στι­κή τά­ξη για την α­πώ­λεια της πο­λι­τι­κής ε­ξου­σί­ας της ερ­γα­τι­κής τά­ξης στην ΕΣ­ΣΔ και στην Κί­να και τε­λι­κά για την α­πώ­λεια της α­νε­ξάρ­τη­της ορ­γα­νω­τι­κής δύ­να­μης, και της αυ­τό­νο­μης πο­λι­τι­κής σκέ­ψης του πα­γκό­σμιου συ­νει­δη­τού προ­λετα­ριά­του. Τώ­ρα αρ­χί­ζουν οι λα­οί να πλη­ρώ­νουν το βαρύ τί­μη­μα αυ­τής της α­πώ­λειας με την ά­νο­δο της φα­σι­στι­κής και σο­σιαλ­φα­σιστι­κής βαρ­βα­ρό­τη­τας πα­ντού

 Το συ­γκε­κρι­μέ­νο λοι­πόν φι­λο­σο­φι­κό κεί­με­νο του Μά­ο υ­πήρ­ξε ε­ξαι­ρε­τι­κά πο­λύ­τι­μος ο­δη­γός για την Ο­ΑΚ­ΚΕ στην ως τώ­ρα πο­ρεί­α της και πι­στεύ­ου­με πρέ­πει να με­λε­τιέ­ται σο­βα­ρά και μά­λι­στα ξα­νά και ξα­νά α­πό κά­θε ε­πανα­στά­τη.  Λέ­με ξα­νά και ξα­νά εν­νο­ώ­ντας ό­τι κάθε φο­ρά που δια­βά­ζει κα­νείς τέ­τοια κλασ­σι­κά κεί­με­να βρί­σκει μέ­σα τους νέ­ες πλου­σιό­τε­ρες α­πα­ντή­σεις σε νέ­α α­νώ­τε­ρα ε­ρω­τή­μα­τα που διαρ­κώς του βά­ζει η πεί­ρα της ζω­ής. 

Το δο­κί­μιο αυ­τό εί­ναι πο­λύ ε­πί­και­ρο για­τί οι πο­λι­τι­κές ε­ξε­λίξεις και στη χώ­ρα μας και πα­γκό­σμια, δη­λα­δή η γε­νι­κή κοι­νω­νι­κή πρα­κτι­κή έρχε­ται να κά­νει σή­με­ρα δύ­ο πράγ­μα­τα ταυ­τό­χρο­να:  Το έ­να  εί­ναι να ε­πα­λη­θεύσει τις α­να­λύ­σεις και τις προ­βλέ­ψεις μας που στηρί­χθη­καν στην πο­λύ­χρονη πρα­κτι­κή μας συμ­με­το­χή στην τα­ξι­κή πά­λη κά­τω α­πό το φως της μαρ­ξι­στικής-λε­νι­νι­στι­κής-μα­ο­ϊ­στι­κής θε­ω­ρί­ας, δη­λα­δή που εκ­πο­νή­θη­καν ε­νά­ντια στο δογ­μα­τι­σμό και στον ε­μπει­ρι­σμό. Το άλ­λο, και το ση­μα­ντι­κό­τε­ρο, εί­ναι να μας σπρώ­ξει στο να βά­λου­με τις ό­ποιες θε­ω­ρη­τι­κές μας κα­τα­χτή­σεις στην υ­πηρε­σί­α μιας νέ­ας πε­ριό­δου πρα­κτι­κής και θε­ω­ρη­τι­κής πά­λης που θα δο­θεί σε α­νώ­τε­ρο ε­πί­πε­δο, και που θα πε­ρι­λαμ­βά­νει την πά­λη για την α­πο­τρο­πή της ωμής φα­σι­στι­κής δι­κτα­το­ρί­ας και του πο­λέ­μου που ε­τοι­μά­ζουν οι σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­στές και οι πρά­κτο­ρές τους στη χώ­ρα μας και πα­γκό­σμια και την πά­λη για την ί­δρυ­ση του νέ­ου κομ­μου­νι­στι­κού κόμ­μα­τος. 

Πρέ­πει να προ­σε­χτούν ι­διαί­τε­ρα τα ση­μεί­α του δο­κι­μί­ου στα ο­ποί­α ο Μά­ο φω­τί­ζει και α­να­πτύσ­σει το ση­μα­ντι­κό­τε­ρο ρό­λο που παί­ζει η πρά­ξη στο δια­λε­κτι­κό δί­πο­λο γνώ­ση-πρά­ξη. Α­πό τη μί­α η πρά­ξη εί­ναι ο πλου­σιό­τε­ρος και γο­νι­μό­τε­ρος δρό­μος για την τρο­φο­δο­σί­α του αν­θρώ­που με αι­σθη­τη­ρια­κά δε­δο­μέ­να α­πό τα ο­ποί­α ξε­κι­νά­ει η γνω­στι­κή λει­τουρ­γί­α και α­πό την άλ­λη εί­ναι ο με­γά­λος ε­λε­γκτής της α­λή­θειας που πε­ριέ­χει κά­θε γνώ­ση κα­θώς και ο προ­ω­θη­τής της πα­ρα­πέ­ρα α­νά­πτυ­ξής της. Φτά­νει να έ­χει κα­νείς κά­ποια ιδέ­α α­πό την κα­θο­δη­γη­τι­κή πο­ρεί­α του συγ­γρα­φέ­α στην κι­νέ­ζι­κη ε­πα­νά­στα­ση για να δια­πι­στώ­σει ό­τι αυ­τά που γρά­φει έ­χουν ε­πι­βε­βαιω­θεί ξα­νά και ξα­νά α­πό την πεί­ρα του αλ­λά εί­ναι και θε­ω­ρη­τι­κές α­να­πτύ­ξεις α­πό τον ί­διο, μέ­σα α­πό τους α­γώνες του κι­νέ­ζι­κου προ­λε­τα­ριά­του και της φτω­χής α­γρο­τιάς, της μαρ­ξι­στι­κής -λε­νι­νι­στι­κής δι­δα­σκα­λί­ας για τη γνώ­ση. Εί­ναι χα­ρα­κτη­ριστι­κό ε­κεί­νο το ση­μεί­ο στο ο­ποί­ο ο νε­α­ρός τό­τε Μά­ο α­να­φέ­ρε­ται στη διαρ­κή διόρ­θω­ση των ε­πα­να­στα­τι­κών σχε­δια­σμών και την α­νά­πτυ­ξή τους μέ­σα α­πό το λά­θος και α­πό την α­πο­τυ­χί­α, που ση­μαί­νει στη διόρ­θω­ση της πο­λι­τι­κής γραμ­μής μέ­σα α­πό την ε­πι­τυ­χη­μέ­νη ή ό­χι ε­φαρ­μο­γή της στην πρά­ξη. Αυ­τή εί­ναι η θε­ω­ρη­τι­κή συ­μπύ­κνω­ση του δρό­μου για την κα­τά­κτη­ση της θε­ω­ρη­τι­κής γνώ­σης που α­κο­λού­θη­σε ο ί­διος α­πό την αρ­χή της ε­πα­να­στα­τι­κής του πο­ρεί­ας ως την  τε­λευ­ταί­α του πνο­ή. 

Αυ­τό που πρέ­πει να κρα­τά­με στο μυα­λό μας στη ση­με­ρι­νή ε­πο­χή των πιο α­σύλ­λη­πτων και πρω­τό­φα­ντων αλ­λα­γών στην ι­στο­ρί­α του ι­μπε­ρια­λι­σμού εί­ναι ι­διαί­τε­ρα δύ­ο α­πο­σπά­σμα­τα α­πό αυ­τό το κεί­μενο. Το έ­να εί­ναι: «Στις συν­θή­κες της φε­ου­δαρ­χι­κής κοι­νω­νί­ας ή­ταν α­δύ­να­το να γνω­ρί­ζουν α­πό τα πριν οι άν­θρω­ποι τους νό­μους της κα­πι­τα­λι­στι­κής κοι­νω­νί­ας, ε­φό­σον ο κα­πιτα­λι­σμός δεν εί­χε κά­μει α­κό­μα την εμ­φά­νι­σή του και δεν υ­πήρ­χε μια α­ντί­στοι­χη πρα­κτι­κή. Ο μαρ­ξι­σμός δεν μπο­ρού­σε πα­ρά να εί­ναι προ­ϊ­όν της κα­πιτα­λι­στι­κής κοι­νω­νί­ας. Στην ε­πο­χή του φι­λε­λεύ­θε­ρου κα­πι­τα­λι­σμού ο Μαρ­ξ δεν μπο­ρού­σε να γνω­ρί­ζει α­πό τα πριν, συ­γκε­κρι­μέ­να, ο­ρι­σμέ­νους νό­μους, χα­ρακτη­ρι­στι­κούς της ε­πο­χής του ι­μπε­ρια­λι­σμού, ε­φό­σον ο ι­μπε­ρια­λισμός, σαν το α­νώ­τα­το στά­διο του κα­πι­τα­λι­σμού, δεν εί­χε κά­μει α­κό­μα την εμ­φά­νι­σή του ο­πό­τε έλ­λει­πε η α­ντί­στοι­χη πρα­κτι­κή? μό­νο ο Λέ­νιν και ο Στά­λιν μπό­ρε­σαν να α­να­λά­βουν αυ­τό το κα­θή­κον. Ο Μαρ­ξ, ο Έν­γκελ­ς, ο Λέ­νιν και ο Στά­λιν μπό­ρεσαν να δη­μιουρ­γή­σουν τη θε­ω­ρί­α τους, πέ­ρα α­πό τη με­γα­λο­φυ­ί­α τους, προ­παντός για­τί πή­ραν μέ­ρος προ­σω­πι­κά στην πρα­κτι­κή της τα­ξι­κής πά­λης και της ε­πι­στη­μο­νι­κής ε­μπει­ρί­ας της ε­πο­χής τους? χω­ρίς αυ­τήν την συν­θή­κη κα­μιά με­γα­λο­φυ­ί­α δεν θα μπο­ρού­σε να το κα­τα­φέ­ρει αυ­τό».

Το άλ­λο α­πό­σπα­σμα που κλεί­νει συ­μπε­ρα­σμα­τι­κά ό­λο το δο­κί­μιο εί­ναι το ε­ξής:

 «Α­πό την πρα­κτι­κή να α­να­κα­λύ­πτου­με τις α­λή­θειες, και α­κό­μα από την πρα­κτι­κή να ε­πι­βε­βαιώ­νου­με τις α­λή­θειες και να τις α­να­πτύσ­σου­με. Να ξε­κι­νά­με α­πό την αι­σθη­τη­ρια­κή γνώ­ση για να υ­ψω­θού­με ε­νερ­γά στη λο­γι­κή γνώ­ση, με­τά να ξε­κι­νά­με α­πό τη λο­γι­κή γνώ­ση για να κα­θο­δη­γού­με δρα­στή­ρια την ε­πα­να­στα­τι­κή πρα­κτι­κή για να με­τα­σχη­μα­τί­σου­με τον υ­πο­κει­με­νι­κό και α­ντι­κει­με­νι­κό κό­σμο. Η πρα­κτι­κή, η γνώ­ση, με­τά ξα­νά η πρα­κτι­κή και η γνώση. Αυ­τή η κυ­κλι­κή μορ­φή δεν έ­χει τέ­λος, και ε­πί πλέ­ον, σε κά­θε κύ­κλο, το περιε­χό­με­νο της πρα­κτι­κής και της γνώ­σης υ­ψώ­νε­ται σε έ­να α­νώ­τε­ρο ε­πί­πε­δο». 

Μπο­ρεί να δει κα­νείς πως αυ­τά τα λό­για του νε­α­ρού τό­τε Μά­ο βρήκαν την ε­πα­λή­θευ­σή τους πολ­λές δε­κα­ε­τί­ες με­τά ό­ταν και ο ί­διος χρειά­στη­κε να α­να­πτύξει τις θε­ω­ρη­τι­κές α­να­κα­λύ­ψεις του Λέ­νιν και με­τά του Στά­λιν για την πε­ρί­ο­δο του ι­μπε­ρια­λι­σμού α­κρι­βώς ε­πει­δή ο τε­λευ­ταί­ος συ­νέ­χι­σε να ε­ξε­λίσ­σε­ται με διαρ­κώς νέ­ες και πιο α­νε­πτυγ­μέ­νες μορ­φές ως τα σή­με­ρα.

 

Πως φτάσαμε στη θεωρία του μαρξισμού-λενινισμού-μαοϊσμού μέσα από τις μεγάλες στροφές της ταξικής πάλης

 

Ο Λέ­νιν εί­ναι ο ι­δρυ­τής της μαρ­ξι­στι­κής θε­ω­ρη­τι­κής α­νά­λυ­σης του κα­πι­τα­λι­σμού για α­νώ­τε­ρο στά­διο του αυ­τό του ι­μπε­ρια­λι­σμού, και κα­θοδή­γη­σε πρα­κτι­κά το πα­γκό­σμιο προ­λε­τα­ριά­το και τους λα­ούς ε­νά­ντια ταυτό­χρο­να και στα δύ­ο ι­μπε­ρια­λι­στι­κά στρα­τό­πε­δα που πο­λέ­μη­σαν α­νάμε­σά τους για το μοί­ρα­σμα των α­ποι­κιών προ­κα­λώ­ντας τον α΄ πα­γκό­σμιο πό­λεμο. Α­να­λύ­ο­ντας τον ι­μπε­ρια­λι­σμό ο Λέ­νιν συ­νέ­λα­βε τη δυ­να­τό­τη­τα της νί­κης της ε­πα­νά­στα­σης κατ αρ­χήν σε μια χώ­ρα και μά­λι­στα ό­χι α­νε­πτυγ­μέ­νη κα­πιτα­λι­στι­κά ε­ξαι­τί­ας της ό­ξυν­σης των εν­δο-ι­μπε­ρια­λι­στι­κών α­ντι­θέ­σε­ων. Στη βά­ση αυ­τή α­νέ­πτυ­ξε τη στρα­τη­γι­κή και τα­κτι­κή της ρώ­σι­κης ε­πα­νά­στα­σης που γεν­νή­θη­κε μέ­σα α­πό αυ­τόν τον πό­λε­μο. 

Ό­μως ο Λέ­νιν δεν ή­ταν κα­θό­λου υ­πο­χρε­ω­μέ­νος να προ­βλέ­ψει και ακό­μα λι­γό­τε­ρο να α­να­λά­βει να α­ντι­με­τω­πί­σει το γε­γο­νός ό­τι οι νι­κη­μέ­νοι ιμπε­ρια­λι­στές του ε­νός στρα­το­πέ­δου μα­ζί με την Ια­πω­νί­α θα δο­κί­μα­ζαν 23 χρόνια με­τά έ­να νέ­ο πα­γκό­σμιο πό­λε­μο με τον ο­ποί­ο θα ε­πε­δί­ω­καν ό­χι α­πλά έ­να νέ­ο μοί­ρα­σμα των α­ποι­κιών αλ­λά να με­τα­τρέ­ψουν τη μεν σο­σια­λι­στι­κή ΕΣ­ΣΔ σε α­ποι­κί­α δού­λων ε­ξο­ντώ­νο­ντας μά­λι­στα φυ­σι­κά τα μέ­λη του κομ­μου­νι­στι­κού κόμ­μα­τος, τις δε ευ­ρω­πα­ϊ­κές ι­μπε­ρια­λι­στι­κές χώ­ρες σε μι­σο­α­ποι­κί­ες. Ή­ταν το σοβιε­τι­κό ε­πα­να­στα­τι­κό προ­λε­τα­ριά­το που εί­χε την υ­πο­χρέ­ω­ση να απα­ντή­σει στα ι­διαί­τε­ρα πο­λι­τι­κά προ­βλή­μα­τα που έ­βα­ζε η νέ­α αυ­τή φά­ση του ι­μπε­ρια­λι­σμού με­τά το θά­να­το του Λέ­νιν. Ή­δη ο ε­πό­με­νος η­γέ­της του σο­βιετι­κού προ­λε­τα­ριά­του και τε­λι­κά και του πα­γκό­σμιου, ο Στά­λιν εί­χε α­να­πτύ­ξει τη θε­ω­ρί­α της σο­σια­λι­στι­κής ε­πα­νά­στα­σης σε μια χώ­ρα με τη θε­ω­ρί­α και της οι­κο­δό­μη­σης του σο­σια­λι­σμού σε μια μό­νο χώ­ρα. Η τε­λευ­ταί­α δεν θα είχε προ­κύ­ψει χω­ρίς την πο­λύ ο­δυ­νη­ρή ε­μπει­ρί­α του λυσ­σα­λέ­ου ι­μπε­ρια­λι­στικού α­πο­κλει­σμού της ΕΣΣΔ με­τά το 1917 αλ­λά και χω­ρίς τη θε­τι­κή ε­μπει­ρί­α του πο­λι­τι­κού και πα­ρα­γω­γι­κού εν­θου­σια­σμού του σο­βιε­τι­κού προ­λε­τα­ριά­του που έ­κα­νε δυ­να­τή μια τέ­τοια οι­κο­δό­μη­ση. Χά­ρη σε αυ­τή τη θε­ω­ρί­α και την α­ντίστοι­χη πρα­κτι­κή πά­λη ο Στά­λιν έ­βα­λε τη βά­ση για τη νι­κη­φόρα πο­λι­τι­κο-οι­κο­νο­μι­κή και στρα­τιω­τι­κή ά­μυ­να της ΕΣ­ΣΔ στην κα­το­πι­νή ε­πί­θε­ση της ναζι­στι­κής ι­μπε­ρια­λι­στι­κής α­ντε­πα­νά­στα­σης. Αλ­λά  η κο­σμο­ϊ­στο­ρι­κή αυ­τή νίκη θα ή­ταν α­δύ­να­τη αν ο Στά­λιν, με συ­νερ­γά­τη του τον Γ. Δη­μη­τρόφ, δεν εκ­πο­νούσε τη στρα­τη­γι­κή θε­ω­ρί­α του πα­γκό­σμιου α­ντι­φα­σι­στι­κού με­τώ­που στο ο­ποί­ο κά­λε­σε πο­λύ πριν α­πό τον πα­γκό­σμιο πό­λε­μο να συμ­με­τά­σχουν και τις νική­τριες χώ­ρες του πρώ­του ι­μπε­ρια­λι­στι­κού πο­λέ­μου, δη­λα­δή αν δεν προσ­διόρι­ζε στην ου­σί­α σαν κύ­ριο ε­χθρό του πα­γκό­σμιου προ­λε­τα­ριά­του το έ­να α­πό τα δύ­ο ι­μπε­ρια­λι­στι­κά στρα­τό­πε­δα. Βέ­βαια αυ­τές οι χώ­ρες δεν έ­σπευ­σαν να μπουν σε έ­να τέ­τοιο μέ­τω­πο αλ­λά εί­τε κρά­τη­σαν ου­δέ­τε­ρη στά­ση ή και προσπά­θη­σαν να κα­τευ­νά­σουν τη χι­τλε­ρι­κή Γερ­μα­νί­α σε βά­ρος άλ­λων χω­ρών ή και της ί­διας της ΕΣ­ΣΔ. Ό­μως τε­λι­κά υ­πο­χρε­ώ­θη­καν σε συμ­με­το­χή σε αυ­τό το μέτω­πο. Ό­σοι, με πρώ­τους τους τρο­τσκι­στές, δεν κα­τα­λά­βα­νε τη δια­φο­ρε­τι­κή φύση του δεύ­τε­ρου πα­γκό­σμιου πο­λέ­μου σε σχέ­ση με τον πρώ­το και που ή­ταν οι ίδιοι που α­ντι­τά­χθη­καν στη θε­ω­ρί­α και πρα­κτι­κή του σο­σια­λι­σμού σε μια χώ­ρα, βρέ­θηκαν ου­σια­στι­κά στο φι­λο­να­ζι­στι­κό στρα­τό­πε­δο. Αν ο Στά­λιν υ­ιο­θετού­σε τις α­πό­ψεις τους ο κό­σμος θα εί­χε βυ­θι­στεί στη χει­ρό­τε­ρη βαρ­βα­ρό­τητα. 

Μέ­σα α­πό αυ­τή την νι­κη­φό­ρα θε­ω­ρί­α και πρα­κτι­κή της λε­νι­νι­στικής και στα­λι­νι­κής Γ΄ Διε­θνούς γεν­νή­θη­κε η λα­ϊ­κή δη­μο­κρα­τι­κή και με­τά σοσια­λι­στι­κή ε­ξου­σί­α στην Κί­να, κα­θώς και οι λα­ϊ­κές δη­μο­κρα­τί­ες της Ευ­ρώ­πης και δη­μιουρ­γή­θη­κε το σο­σια­λι­στι­κό στρα­τό­πε­δο. 

Ό­μως ο Στά­λιν, ό­πως και ό­λη η τρί­τη Διε­θνής, ε­νώ διεί­δαν με με­γάλη ο­ξυ­δέρ­κεια την αυ­ξα­νό­με­νη έ­ντα­ση της ε­ξω­τε­ρι­κής ι­μπε­ρια­λι­στι­κής περι­κύ­κλω­σης και τις ε­σω­τε­ρι­κές της συ­νέ­πειες για την ΕΣ­ΣΔ δεν μπό­ρε­σαν να συλ­λά­βουν δια­λε­κτι­κά το γε­γο­νός ό­τι η τα­ξι­κή πά­λη ο­ξυ­νό­ταν και α­πό καθα­ρά ε­σω­τε­ρι­κούς λό­γους μέ­σα στην ΕΣ­ΣΔ, ι­διαί­τε­ρα μέ­σα α­πό το πε­λώ­ριο και πο­λύ­πλο­κο κί­νη­μα της κολ­λε­κτι­βο­ποί­η­σης, και ό­τι μια α­στι­κή τά­ξη νέ­ου τύ­που γεν­νιό­ταν μέ­σα σε αυ­τήν. Έ­τσι τε­λι­κά αυ­τή συ­γκρο­τή­θη­κε πο­λι­τι­κά και μά­λι­στα συ­νω­μο­τι­κά μέ­σα στο ί­διο το πο­λι­τι­κό κόμ­μα του προ­λε­τα­ριά­του, κα­τέ­λα­βε κε­ντρι­κές η­γε­τι­κές θέ­σεις σε αυ­τό και στα 1956 α­νέ­τρε­ψε την ε­ξου­σί­α της ερ­γα­τι­κής τάξης χω­ρίς αυ­τή στο με­γά­λο της ό­γκο να συλ­λά­βει την ποιο­τι­κή αλ­λα­γή που συ­ντε­λέ­στη­κε σε βά­ρος της. Πά­ντως και αν τα διέ­κρι­ναν όλα αυ­τά α­πό πιο νω­ρίς οι ε­πα­να­στά­τες η­γέ­τες του ΚΚΣΕ με ε­πι­κε­φα­λής τον Στά­λιν, δεν θα μπο­ρού­σαν α­πό τα πριν να ξέ­ρουν ό­τι αυ­τή η τά­ξη α­φού θα κα­τελάμ­βα­νε πρα­ξι­κο­πη­μα­τι­κά την ε­ξου­σί­α θα με­τέ­τρε­πε την ΕΣ­ΣΔ σε μια ι­μπε­ριαλι­στι­κή χώ­ρα με μορ­φή α­ντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή και ου­σί­α χι­τλε­ρι­κή, ό­τι με τη βο­ή­θεια της α­με­ρι­κά­νι­κης υ­περ­δύ­να­μης και των άλ­λων δυ­τι­κών ι­μπε­ρια­λι­στών θα ε­ξα­πέ­λυε μια α­ντε­παναστα­τι­κή λαί­λα­πα που θα κα­τά­φερ­νε να με­τατρέ­ψει πα­ντού (με την ε­ξαί­ρε­ση, σε πρώ­τη φά­ση, της Κί­νας) τα προ­λε­τα­ρια­κά κόμμα­τα σε σο­σιαλ-φα­σι­στι­κά, ό­τι θα υ­πο­νό­μευε τις προ­λε­τα­ρια­κές και λα­ϊ­κές δη­μο­κρα­τι­κές ε­πα­να­στά­σεις σε ό­λο τον κό­σμο, ό­τι θα τις με­τέ­τρε­πε, όσο μπο­ρού­σε, στο α­ντί­θε­τό τους και τε­λι­κά ό­τι θα υ­ψω­νό­ταν α­πέ­να­ντι στους δυτι­κούς ι­μπε­ρια­λι­στές σαν ο βα­σι­κός α­νοι­χτός ι­μπε­ρια­λι­στής α­ντα­γω­νι­στής τους ζη­τώ­ντας για μια α­κό­μα φο­ρά έ­να νέ­ο χι­τλε­ρι­κού τύ­που ξα­να­μοί­ρα­σμα του κό­σμου. 

Τις θε­ω­ρη­τι­κές βά­σεις για την α­νά­λυ­ση αυ­τής της δια­δι­κα­σί­ας της πα­λι­νόρ­θω­σης που ο­δή­γη­σε σε μια νέ­α φά­ση στην ε­ξέ­λι­ξη του ι­μπε­ρια­λισμού και του σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­σμού τις έ­βα­λε ο Μά­ο Τσε Τουν­γκ. Αυ­τός ή­ταν ο ηγέ­της του μό­νου προ­λε­τα­ριά­του, του κι­νέ­ζι­κου, που έ­μει­νε όρ­θιο για πολ­λά χρό­νια με­τά την ε­πί­θε­ση των πα­λι­νορ­θω­τών της ΕΣ­ΣΔ. Για να λύ­σει το πρα­κτι­κό ζή­τη­μα της ά­μυ­νας της κόκ­κι­νης Κί­νας α­πέ­να­ντι στην πα­λι­νόρ­θω­ση ο Μά­ο α­νέ­πτυ­ξε το μαρ­ξι­σμό-λε­νι­νι­σμό με δύ­ο με­γά­λες θε­ω­ρη­τι­κές α­να­κα­λύ­ψεις. Η μί­α, η ση­μα­ντι­κό­τε­ρη, εί­ναι η θε­ω­ρί­α της συ­νέ­χι­σης της ε­πα­νά­στα­σης κάτω α­πό τις συν­θή­κες της δι­κτα­το­ρί­ας του προ­λε­τα­ριά­του που το ΚΚ Κί­νας την έ­βα­λε σε πρά­ξη με τη με­γά­λη προ­λε­τα­ρια­κή πο­λι­τι­στι­κή ε­πα­νά­στα­ση, και η άλ­λη εί­ναι η στρα­τη­γι­κή θε­ω­ρί­α των 3 κό­σμων που ή­ταν ου­σια­στι­κά και η βά­ση της ε­ξωτε­ρι­κής πο­λι­τι­κής του ΚΚ Κί­νας με­τά τη ρώ­σι­κη ει­σβο­λή στην Τσεχο­σλο­βα­κί­α το 1968. 

Σύμ­φω­να με την πρώ­τη α­να­κά­λυ­ψη η πο­λι­τι­κή πά­λη του προ­λε­τα­ριάτου κά­τω α­πό την κα­θο­δή­γη­ση του κομ­μου­νι­στι­κού κόμ­μα­τος ε­νά­ντια στην α­στι­κή τά­ξη νέ­ου τύ­που και τους εκ­προ­σώ­πους της μέ­σα στο κόμ­μα δεν φτά­νει να δί­νε­ται βα­σι­κά μέ­σα στο κόμ­μα, ι­διαί­τε­ρα στα η­γε­τι­κά του όρ­γα­να, ό­πως δό­θη­κε στην ΕΣ­ΣΔ, ι­διαί­τε­ρα στην τε­λευ­ταί­α με­τα­πο­λε­μι­κή φά­ση πριν την παλι­νόρ­θω­ση, αλ­λά να δί­νε­ται κάτω α­πό κομ­μα­τι­κή κα­θο­δή­γη­ση κυ­ρί­ως α­πό τις ί­διες τις πλα­τιές κομ­μα­τι­κές και ε­ξω­κομ­μα­τι­κές μά­ζες μέ­σα α­πό α­νοι­χτά και θυελ­λώ­δη κι­νή­μα­τα κρι­τι­κής και αυ­το­κρι­τι­κής. Στό­χος αυ­τών των κι­νη­μά­των δεν εί­ναι τό­σο η διόρ­θω­ση των λα­θών των κομ­μα­τι­κών στε­λε­χών που έ­χουν πά­ρει τον κα­πι­τα­λι­στι­κό δρό­μο και ού­τε καν η α­πο­μά­κρυν­ση α­πό το κόμ­μα των πιο ε­χθρι­κών και α­διόρ­θω­των α­στι­κών στοι­χεί­ων α­νά­με­σα σε αυτά, αλ­λά η α­νά­πτυ­ξη του πο­λι­τι­κού και ι­δε­ο­λο­γι­κού ε­πι­πέ­δου των μα­ζών μέ­σα α­πό την ί­δια την πρα­κτι­κή πο­λι­τι­κή τους ε­μπει­ρί­α ό­πως γί­νε­ται στην κλασ­σι­κή προ­ε­πα­να­στα­τι­κή τα­ξι­κή πά­λη αλ­λά χω­ρίς τον αι­μα­τη­ρό γε­νι­κά αντα­γω­νι­στι­κό χα­ρα­κτή­ρα της τε­λευ­ταί­ας. Για να διευ­κο­λυν­θεί η πά­λη των γραμ­μών και να μειω­θούν οι μά­ταιοι και βλα­πτι­κοί α­ντα­γω­νι­σμοί ώ­στε οι άν­θρω­ποι να μπο­ρούν να α­σκήσουν και να δε­χτούν την κρι­τι­κή, ο Μά­ο έ­κα­νε με σα­φή­νεια το σπου­δαί­ο και καί­ριο δια­χω­ρι­σμό α­νά­με­σα στις α­ντι­θέ­σεις στους κόλ­πους του λα­ού και ε­κεί­νες α­νά­με­σα στο λα­ό και τον ε­χθρό. Κά­θε κρι­τι­κή δη­λα­δή πρέ­πει να ξε­κι­νά­ει με πρό­θε­ση τη διόρ­θω­ση των λα­θών και την ε­πί­τευ­ξη α­νώ­τε­ρης ε­νό­τη­τας μέ­σα στο κόμ­μα και στις μά­ζες και ό­χι τη συντρι­βή του φο­ρέ­α της λα­θε­μέ­νης θέ­σης. Διορ­θώ­νο­ντας το βα­σι­κό λά­θος του Στά­λιν, ο Μά­ο δεν αρ­κέ­στη­κε στο να πε­τύ­χει χά­ρη και στο δι­κό του πε­λώ­ριο κύρος, μια ε­νό­τη­τα στο ΚΚ Κί­νας με την εύ­κο­λη αυ­το­κρι­τι­κή του φο­ρέ­α μιας λα­θε­μέ­νης θέ­σης, αλ­λά με την α­νά­δει­ξη των με­γά­λων ι­δε­ο­λο­γι­κο-πο­λι­τι­κών αντι­θέ­σε­ων που βρί­σκο­νται πί­σω α­πό μια τέ­τοια θέ­ση, α­ντι­θέ­σε­ων οι ο­ποί­ες δια­περ­νούν το κόμ­μα και την κοι­νω­νί­α και οι ο­ποί­ες ξε­περ­νιού­νται μέ­σα α­πό μια μα­κριά, κα­τά κύ­μα­τα και ε­πώ­δυ­νη δια­δι­κα­σί­α ε­νό­τη­τας-κρι­τι­κής-ε­νότη­τας στην ο­ποί­α να ε­μπλέ­κο­νται και οι ί­διες οι μά­ζες. Κά­θε άλ­λη κομ­μα­τι­κή και παλ­λα­ϊ­κή ε­νό­τη­τα έ­ξω α­πό την α­ντί­λη­ψη της συ­νέ­χι­σης της τα­ξι­κής πά­λης μέ­σα στην κοι­νω­νί­α και μέ­σα στο κόμ­μα είναι για το μα­ο­ϊ­σμό ε­πί­πλα­στη και ε­ξαι­ρε­τι­κά προ­σω­ρι­νή και εύ­θραυ­στη. Αλ­λά α­κό­μα και αν μια κρι­τι­κή απο­δει­χτεί στην πρά­ξη χω­ρίς α­ντί­κρυ­σμα, δη­λα­δή αν η α­ντί­θε­ση που βρί­σκε­ται α­πό κά­τω της εί­ναι α­ντί­θε­ση με τον ε­χθρό, α­κό­μα και τό­τε, ε­φό­σον ο ε­χθρός δεν ορ­γανώ­νει έ­νο­πλη α­ντε­πα­νά­στα­ση και δεν δια­πράτ­τει τέ­τοιου εί­δους ε­γκλή­μα­τα, δεν ε­ξο­ντώ­νε­ται. Έ­τσι δεν α­κο­λου­θού­νται ή πε­ριο­ρί­ζο­νται στο ελά­χι­στο πρα­κτι­κές της σο­βιε­τι­κής ε­πα­να­στα­τι­κής δι­κτα­το­ρί­ας του προ­λετα­ριά­του να τι­μω­ρού­νται α­κό­μα και με θά­να­το πο­λι­τι­κά στελέ­χη του κόμ­μα­τος, δί­χως να έ­χει α­πο­δει­χτεί πέ­ρα α­πό κά­θε αμ­φι­βο­λί­α στις κομ­μα­τι­κές και ε­ξω­κομ­μα­τι­κές μά­ζες η βί­αι­η α­ντε­πα­να­στα­τι­κή τους πρό­θε­ση και δρά­ση. Στο ση­μεί­ο αυ­τό πά­τη­σαν οι χρου­στσο­φι­κοί πα­λι­νορ­θω­τές και οι δυ­τι­κοί α­ντι­κομ­μου­νι­στές για να διο­γκώσουν και να δια­στρε­βλώ­σουν με α­σύλ­λη­πτο τρό­πο την τα­ξι­κή φύ­ση αυ­τής της βί­ας και να κα­τα­συ­κο­φα­ντή­σουν την ΕΣ­ΣΔ σαν μια τε­ρα­τώ­δη φα­σι­στι­κή δι­κτα­το­ρί­α και τον Στά­λιν σαν έ­ναν αι­μο­δι­ψή α­πόλυ­το μο­νάρ­χη. 

Με τη δεύ­τε­ρη θε­ω­ρη­τι­κή του α­νά­πτυ­ξη ο Μά­ο προ­χώ­ρη­σε πα­ρα­πέ­ρα τη στρα­τη­γι­κή του λε­νι­νι­στι­κού και στα­λι­νι­κού ε­νιαί­ου με­τώ­που για το σπά­σι­μο της ι­μπε­ρια­λι­στι­κής πε­ρι­κύ­κλω­σης αυ­τή τη φο­ρά της κόκ­κι­νης Κί­νας με­τά τη ρώ­σι­κη πα­λι­νόρ­θω­ση. Αυ­τή η στρα­τη­γι­κή θε­ω­ρία, που συ­νέ­θε­τε στις νέ­ες συν­θή­κες τις 4 με­γά­λες βα­σι­κές α­ντι­θέ­σεις του ι­μπε­ρια­λι­στι­κού κό­σμου (α­ντί­θε­ση ι­μπε­ρια­λι­σμός-λα­οί, εν­δο-ι­μπε­ρια­λι­στι­κές α­ντι­θέ­σεις, α­ντίθε­ση α­στι­κή τά­ξη-προ­λε­τα­ριά­το στις κα­πι­τα­λι­στι­κά α­νε­πτυγ­μέ­νες χώ­ρες, κα­πι­τα­λι­στι­κό-σο­σια­λι­στι­κό στρα­τό­πε­δο), α­ντι­στοι­χού­σε στη νέ­α φά­ση της ιμπε­ρια­λι­στι­κής υ­περ­συ­γκέ­ντρω­σης ι­σχύ­ος σε δύ­ο υ­περ­δυ­νά­μεις, στις Η­ΠΑ και στη Ρω­σί­α. Α­πέ­να­ντι σε αυ­τές ο Μά­ο α­να­κά­λυ­ψε ό­τι  υ­ψω­νό­ταν σε γε­νι­κό στρα­τη­γι­κό ε­πί­πεδο, ε­κτός α­πό την Κί­να, μια νέ­α με­γά­λη διε­θνής δύ­να­μη που ήταν οι χώ­ρες του Τρί­του κό­σμου, που ή­ταν στην πλειο­ψη­φί­α τους οι χώ­ρες που με­τά τον β΄ πα­γκό­σμιο εί­χαν βγει α­πό την α­ποι­κιο­κρα­τί­α και έ­παιρ­ναν το δρό­μο της ε­θνι­κής κα­πι­τα­λι­στι­κής ή λα­ϊ­κο­δη­μο­κρα­τι­κής α­νά­πτυ­ξης και σε κά­θε πε­ρί­πτω­ση το δρό­μο της πο­λι­τι­κής α­νε­ξαρ­τη­σί­ας α­πό τον ι­μπε­ρια­λισμό. Αυ­τό το στρα­τό­πε­δο, στο ο­ποί­ο ο Μά­ο έ­ντασ­σε και την ί­δια την Κί­να, το έβα­λε στο κέ­ντρο της στρα­τη­γι­κής του ε­νιαί­ου με­τώ­που ε­νά­ντια στις δύ­ο υ­περδυ­νά­μεις με αιχ­μή το ρώ­σι­κο σο­σια­λι­μπε­ρα­λι­σμό που α­πό τό­τε κα­τήγ­γει­λε σαν χι­τλε­ρι­κού τύ­που και τον ο­ποί­ο σε ό­τι α­φο­ρού­σε την Κί­να, τον θε­ω­ρού­σε σαν με­γα­λύ­τε­ρο ε­χθρό α­νά­με­σα στις δύ­ο υ­περ­δυ­νά­μεις. Ε­πί­σης στο ε­νιαί­ο αντι­υ­περ­δυ­να­μι­κό μέ­τω­πο συ­μπε­ριέ­λα­βε και τις ι­μπε­ρια­λι­στι­κές χώρες δεύ­τε­ρης γραμ­μής (τις τό­τε δυ­τι­κές χώ­ρες της Ευ­ρώ­πης, την Ια­πω­νί­α, τον Κα­ναδά, και την Αυ­στρα­λί­α) κα­θώς η ί­δια αυ­τή ι­μπε­ρια­λι­στι­κή υ­περ­συ­γκέ­ντρω­ση, που έ­φε­ρε στο ι­στο­ρι­κό προ­σκή­νιο τις δύ­ο ι­μπε­ρια­λι­στι­κές υ­περ­δυ­νά­μεις, α­νέ­δει­ξε α­ντι­κει­με­νι­κά σε πρώ­το πλά­νο και τις α­ντι­θέ­σεις αυ­τών των υπερ­δυ­νά­με­ων με τις πο­λύ πιο α­δύ­να­μες χώ­ρες του δεύ­τε­ρου κό­σμου που υ­φί­στανται τις ε­πεμ­βά­σεις και την πί­ε­ση των πρώ­των. 

Η με­γά­λη προ­λε­τα­ρια­κή πο­λι­τι­στι­κή ε­πα­νά­στα­ση και η πο­λι­τι­κή του ε­νιαί­ου με­τώ­που ε­νά­ντια στις δύ­ο υ­περδυ­νά­μεις κα­θυ­στέ­ρη­σαν την καπι­τα­λι­στι­κή πα­λι­νόρ­θω­ση της Κί­νας και έ­δω­σαν α­θά­να­τα μα­θή­μα­τα στις μελλο­ντι­κές προ­λε­τα­ρια­κές ε­ξου­σί­ες, αλ­λά  δεν ή­ταν δυ­να­τό α­πό μό­νες τους να την ε­μπο­δί­σουν. 

Μί­α βα­σι­κή αι­τί­α γι αυ­τό πέ­ρα α­πό τις πο­λι­τι­κές και πο­λι­τι­στικές α­δυ­να­μί­ες του νε­α­ρού α­κό­μα κι­νέ­ζι­κου ε­πα­να­στα­τι­κού προ­λε­τα­ριά­του, ήταν ό­τι αυ­τό δεν εί­χε α­ντι­κει­με­νι­κά τον και­ρό, ό­πως και η ί­δια η μα­ο­ϊ­στι­κή α­ρι­στε­ρά του κόμ­μα­τος, να α­φο­μοιώ­σει γρή­γο­ρα τα πο­λι­τι­κά δι­δάγ­μα­τα από την ε­ξαι­ρε­τι­κά πο­λύ­πλο­κη πά­λη γραμ­μών της πολι­τι­στι­κής ε­πα­νά­στα­σης. Αυ­τή η α­ρι­στε­ρά εί­χε α­πέ­να­ντί της τους α­σύλ­λη­πτα δι­πρό­σω­πους, κα­λο­διαβα­σμέ­νους α­πό τους ρώ­σους πα­λι­νορ­θω­τές και με πολ­λές μορ­φές, «α­ρι­στε­ρές» και δε­ξιές, κι­νέ­ζους σο­σιαλ­φα­σί­στες που πά­ντα  πα­ρι­στά­να­νε ό­τι ή­ταν πιο «κομ­μα­τι­κοί» α­πό εκεί­νην. Εί­ναι έ­να με­γά­λο και ε­ντε­λώς υ­πο­χρε­ω­τι­κό έργο για το ε­πα­να­στα­τι­κό κί­νη­μα να με­λε­τή­σει βα­θειά και να βγά­λει με­γά­λα μα­θή­μα­τα α­πό την ε­μπει­ρί­α της πο­λι­τι­κής πά­λης στην πο­λι­τι­στι­κή ε­πα­νά­σταση και α­πό τα λά­θη της πραγ­μα­τι­κής α­ρι­στε­ράς του ΚΚ Κί­νας σε αυτήν*. 

Ει­δι­κά πρέ­πει να α­να­λυ­θεί ο τρό­πος με τον ο­ποί­ο οι σο­σιαλ­φα­σίστες κα­τά­φε­ραν στα­δια­κά, χά­ρη στις προ­βο­κά­τσιες του «α­ρι­στε­ρού» σο­σιαλ­φα­σι­σμού του Λιν Πιά­ο και α­ξιο­ποιώ­ντας την α­πο­μό­νω­ση μέ­σα στις μά­ζες και μέ­σα στο κόμ­μα του μι­κρο­α­στι­κού α­ρι­στε­ρού οπ­πορ­τουνι­σμού των «τεσ­σάρων», να συ­σπει­ρώ­σουν ε­κτός α­πό τους δε­ξιούς οπ­πορ­του­νι­στές και έ­να μέ­ρος α­πό το α­μή­χα­νο κέ­ντρο του κόμ­μα­τος ε­νά­ντια στην πραγ­μα­τι­κή μα­ο­ϊ­στι­κή αρι­στε­ρά και τε­λι­κά ε­νά­ντια στην ί­δια την πο­λι­τι­στι­κή ε­πα­νά­στα­ση στη μοιραί­α για την πα­λι­νόρθω­ση του κα­πι­τα­λι­σμού 3η ο­λο­μέ­λεια της ΚΕ, που βγή­κε α­πό το 11ο συ­νέ­δριο, το Μάρ­τη του 1978. Δέ­κα χρό­νια με­τά οι σο­σιαλ­φα­σί­στες με επι­κε­φα­λής τον Τε­γκ ά­σκη­σαν την α­νοι­χτή δι­κτα­το­ρί­α τους με το πρα­ξι­κό­πη­μα της Τιεν Αν Μεν συ­ντρί­βο­ντας ή πα­ρα­με­ρί­ζο­ντας παράλ­λη­λα τους μη σο­σιαλφα­σί­στες δε­ξιούς οπ­πορ­του­νι­στές και α­στο­φι­λε­λεύ­θε­ρους με τους ο­ποί­ους συ­νερ­γά­στη­καν για να νι­κή­σουν την μα­οι­στι­κή α­ρι­στε­ρά.

Ε­πί­σης έ­νας άλ­λος βα­θύ­τε­ρος και α­ντι­κει­με­νι­κός λό­γος που έ­κανε δυ­να­τή την πα­λι­νόρ­θω­ση ή­ταν η δι­πλή σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­στι­κή και δυ­τι­κή ι­μπε­ρια­λι­στι­κή (αυ­τής κυ­ρί­ως οι­κο­νο­μι­κή) πε­ρι­κύ­κλω­ση της κόκ­κι­νης Κί­νας. Αυ­τοί οι ι­μπε­ρια­λι­σμοί, με τα ψευ­το­κομ­μου­νι­στι­κά αλλά και με τα σο­σιαλδη­μο­κρα­τι­κά τους κόμ­μα­τα, κόμ­μα­τα της που­λη­μέ­νης σε αυ­τούς ερ­γα­τι­κής α­ρι­στο­κρα­τί­ας εί­χαν α­πο­διορ­γα­νώ­σει ορ­γα­νω­τι­κά, πο­λι­τι­κά και ι­δε­ο­λο­γικά το τό­τε δυ­τι­κό προ­λε­τα­ριά­το, και εί­χαν στο­μώ­σει τα τα­ξι­κά-διε­θνι­στι­κά και δη­μο­κρα­τι­κά α­ντα­να­κλα­στι­κά του. Αυ­τό ε­πέ­τρε­ψε στους κι­νέ­ζους σο­σιαλ-φα­σί­στες πα­λινορ­θω­τές σε συ­νερ­γα­σί­α με τους ρώ­σους δα­σκά­λους τους, αλλά και με την α­πό­λυ­τη κα­τα­νό­η­ση των δυ­τι­κών φι­λε­λεύ­θε­ρων ι­μπε­ρια­λι­στών να πνί­ξουν στο αί­μα την ι­στο­ρι­κή ε­ξέ­γερ­ση της Τιεν Αν Μεν. Αυ­τή η ε­ξέ­γερ­ση, πα­ρά τα αρ­κε­τά α­στο­δη­μο­κρα­τι­κά στοι­χεί­α στη μορ­φή της, ή­ταν στο βάθος της η ύ­στα­τη προ­λε­τα­ρια­κή έκ­φρα­ση και η συ­νέ­χεια της πο­λι­τι­στι­κής ε­πανά­στα­σης. Εί­ναι στην ε­ξέ­γερ­ση της Τιεν Αν Μεν που κυ­ρί­ως εκ­δη­λώ­νε­ται πρακτι­κά η κι­νέ­ζι­κη α­πό τη ρώ­σι­κη πα­λι­νόρ­θω­ση η ο­ποί­α δεν συ­νά­ντη­σε πο­τέ απέ­να­ντι της έ­να σταθ­μό παλ­λα­ϊ­κής ε­ξέ­γερ­σης που να δια­χω­ρί­ζει ο­ρι­στι­κά και κυ­ρί­ως φα­νε­ρά την ε­πο­χή της ερ­γα­τι­κής α­πό την ε­πο­χή της νε­ο-κα­πιτα­λι­στι­κής φα­σι­στι­κής ε­ξου­σί­ας. Με­τά την Τιεν Αν Μεν οι α­πο­μο­νω­μέ­νοι τότε α­πό τον κι­νέ­ζι­κο λα­ό κι­νέ­ζοι σο­σιαλ­φα­σί­στες στη­ρί­χθη­καν κυ­ριο­λε­κτικά στην ε­ξου­σί­α χά­ρη στην πε­λώ­ρια οι­κο­νο­μι­κή βο­ή­θεια που τους έ­δω­σαν οι δυ­τι­κοί μο­νο­πω­λι­στές κα­θώς α­πο­δέ­χτη­καν την έκ­κλη­ση του Τε­γκ Σιά­ο Πι­γκ και με­τέ­φε­ραν τε­ρά­στια πα­ρα­γω­γι­κά κε­φά­λαια στην Κί­να με­τα­τρέ­πο­ντάς την σε έ­να πα­γκό­σμιο βιο­μη­χα­νι­κό ερ­γα­τι­κό κά­τερ­γο, κέ­ντρο της διε­θνούς εκμε­τάλ­λευ­σης, α­να­το­λι­κής και δυ­τι­κής. Αυ­τή η εκ­με­τάλ­λευ­ση τι­μω­ρεί σή­με­ρα το δυ­τι­κό προ­λε­τα­ριά­το κα­θώς γκρέ­μι­σε και γκρε­μί­ζει, με τους ό­λο και σχετι­κά πιο χα­μη­λούς μι­σθούς του, τη μί­α με­τά την άλ­λη ό­λες τις πο­λι­τι­κές και οι­κο­νο­μι­κές καταχτή­σεις του. Τε­λι­κά θα πλη­ρώ­σουν το δι­κό τους τί­μη­μα και τα ί­δια τα δυ­τι­κά α­φε­ντι­κά που ή­δη οι κι­νέ­ζοι μο­νο­πω­λι­στές τα εκ­βιάζουν οι­κο­νο­μι­κά-πι­στω­τι­κά για να πε­τύ­χουν πο­λι­τι­κο­στρα­τιω­τι­κά και δα­σμο­λο­γι­κά α­νταλ­λάγ­μα­τα.

 

Η εξέλιξη του ιμπεριαλισμού και της ταξική πάλης συνεχίζεται με νέα άλματα και αλλαγές

 

Ό­μως ο ι­μπε­ρια­λι­στι­κός κό­σμος δεν μέ­νει α­πλά στην ε­πο­χή της κινέ­ζι­κης πα­λι­νόρ­θω­σης. Συ­νε­χί­ζει α­στα­μά­τη­τα και μπρο­στά στα μά­τια μας να αλ­λά­ζει κα­θη­με­ρι­νά και νέ­ες μορ­φές του α­να­δύ­ο­νται σε ό­λα τα ε­πί­πε­δα, κυρί­ως στο οι­κο­νο­μι­κό-τε­χνο­λο­γι­κό, αλ­λά και στο δι­πλω­μα­τι­κό και στρα­τιωτι­κό και νέ­ες με­γά­λες δυ­νά­μεις έρ­χο­νται στο φως και νέ­οι συ­σχε­τι­σμοί δύνα­μης, ο­πό­τε νέ­α προ­βλή­μα­τα αλ­λά και νέ­ες ευ­και­ρί­ες δη­μιουρ­γού­νται για τους λα­ούς και τις κα­τα­πιε­ζό­με­νες χώ­ρες. Σή­με­ρα η ρώ­σι­κη υ­περ­δύ­να­μη έ­χει πολ­λα­πλα­σιά­σει τη δύ­να­μή της κα­θώς έ­χει βρει σαν ταί­ρι της τη δι­κιά της α­ντί­στοι­χη «αυ­το­κρα­το­ρι­κή Ια­πω­νί­α» που βρή­κε η χι­τλε­ρι­κή Γερ­μα­νί­α στα 1942, δη­λα­δή την Κί­να. Οι Η­ΠΑ εί­ναι σε διαρ­κή και ό­λο και πιο έ­ντο­νη πτώ­ση οι­κονο­μι­κά (α­πό με­γα­λύ­τε­ρη δα­νεί­στρια που ή­ταν για πολ­λά χρό­νια με­τά το β΄ παγκό­σμιο έ­χει γί­νει η πιο με­γά­λη χρε­ώ­στρια χώ­ρα) και α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο εί­ναι σε πτώ­ση πο­λι­τι­κο-δι­πλω­μα­τι­κά, ό­που α­ντι­με­τω­πί­ζει α­πώ­λεια θέ­σε­ων τη μια με­τά την άλ­λη (Ι­ράκ, Αφ­γα­νι­στάν, Αί­γυ­πτο, Τυ­νη­σί­α). Η στρα­τη­γι­κή συμ­μα­χί­α Ρω­σί­ας-Κί­νας υ­πό τη στρα­τιω­τι­κο-δι­πλω­μα­τική η­γε­μο­νί­α της πρώ­της α­πο­θρα­σύ­νει και τις δύ­ο αυ­τές νε­ο­χι­τλε­ρι­κές δυ­νά­μεις και φέρ­νει πιο κοντά έ­ναν τρί­το πα­γκό­σμιο πό­λε­μο μέ­σα α­πό τον ο­ποί­ο αυ­τές θα ε­πι­χει­ρή­σουν να με­τα­τρέ­ψουν σε α­ποι­κί­ες την Ευ­ρώ­πη η πρώ­τη και την Ια­πω­νί­α η δεύ­τε­ρη κα­θώς και μια σειρά χώ­ρες του Τρί­του κό­σμου στη Βό­ρεια Α­φρι­κή, στη Μέ­ση Α­να­το­λή και στην Ά­πω Α­σί­α. Α­πό την άλ­λη ό­μως έ­χουν α­να­δυ­θεί μέ­σα α­πό τον παλιό Τρί­το κό­σμο νέ­ες ι­σχυ­ρές βιο­μη­χα­νι­κές χώ­ρες που βα­δί­ζουν στο δρό­μο του ι­μπε­ρια­λι­σμού, ό­πως η Ιν­δί­α, το Με­ξι­κό, η Βρα­ζι­λί­α, η Νό­τια Κο­ρέ­α, η Νότια Α­φρι­κή και άλ­λες. Αυ­τές α­πό τη μια εκ­με­ταλ­λεύ­ο­νται ε­πί­σης τον υ­πό­λοιπο Τρί­το κό­σμο, α­πό την άλ­λη μοι­ραί­α θα α­ντι­στέ­κο­νται στον Ά­ξο­να και στις ΗΠΑ, ό­πως θα α­ντι­στέ­κο­νται και οι βυ­θι­σμέ­νες στην κερ­δο­σκο­πι­κή χαύ­νω­ση των χρη­μα­τι­στι­κών μονο­πω­λί­ων τους δευ­τε­ρο­κο­σμι­κές α­στο­δη­μο­κρα­τί­ες.

Ό­μως το πιο με­γά­λο και­νούρ­γιο, αυ­τό που δει­λά ξε­προ­βάλ­λει  τις δύ­ο τε­λευ­ταί­ες δε­κα­ε­τί­ες εί­ναι οι α­στο­δη­μο­κρα­τι­κές ε­ξε­γέρ­σεις που ξεσπά­νε κά­θε τό­σο κυ­ρί­ως στη σφαί­ρα ε­πιρ­ρο­ής των α­να­το­λι­κών φα­σι­σμών. Αυ­τό ση­μαί­νει ό­τι σε βά­θος χρό­νου ού­τε οι α­να­το­λι­κοί κρατι­κο­φα­σι­στι­κοί και μι­λι­τα­ρι­στι­κοί ι­μπε­ρια­λι­σμοί, ού­τε οι δυ­τι­κοί φι­λε­λεύ­θε­ροι χρη­μα­τι­στι­κοί ι­μπε­ρια­λι­σμοί, ως τώ­ρα συ­νερ­γά­τες των πρώ­των ε­νά­ντια στον Τρί­το Κόσμο, δεν θα κι­νού­νται για πο­λύ α­πε­ρί­σπα­στοι α­πό τις με­γά­λες προ­λε­τα­ριακές και λα­ϊ­κές δη­μο­κρα­τι­κές ε­πα­να­στά­σεις που σά­ρω­σαν τον πλα­νή­τη τον προη­γού­με­νο αιώ­να. Γι αυ­τό οι α­ντι­δρα­στι­κοί δη­μο­σιο­λό­γοι, α­κα­δη­μα­ϊ­κοί και μη χτυ­πά­νε πια ό­χι μό­νο τον Στά­λιν (πα­ρά το ό­τι τα σο­βιε­τι­κά αρ­χεί­α που έ­χουν α­νοί­ξει τα τε­λευταί­α χρό­νια και νέ­ες με­λέ­τες α­πο­κα­λύ­πτουν ό­λο και περισ­σό­τε­ρο σαν α­πό­λυ­τα α­να­ξιό­πι­στο ψεύ­τη και συ­κο­φά­ντη τον Χρου­στσόφ στον ο­ποί­ο κυ­ρί­ως εί­χε στη­ρι­χθεί ό­λη η δυ­τι­κή σο­βιε­το­λο­γί­α), αλ­λά με αυ­ξα­νόμε­νη μα­νί­α και τον Μά­ο Τσε Τουν­γκ που τον βγά­ζουν α­κό­μα με­γαλύτε­ρο «γε­νο­κτό­νο» α­πο­δί­δο­ντάς του ελ­λεί­ψει ε­παρ­κών νε­κρών και τους λι­μούς που εξό­ντω­σαν δε­κά­δες ε­κα­τομ­μύ­ρια κι­νέ­ζων (οι ο­ποί­οι ό­μως πα­ρα­δό­ξως ε­ξα­κο­λου­θούν να τον α­γα­πούν).

 Ή­δη ε­νώ­νο­νται πολ­λά α­ντι­κει­με­νι­κά στοι­χεί­α-προ­ϋ­πο­θέ­σεις για μια νέ­α σει­ρά ε­πα­να­στα­τι­κών ε­ξε­γέρ­σε­ων, κα­θώς η πα­γκό­σμια οι­κο­νο­μι­κή κρί­ση που ξε­κί­νη­σε το 2008 εί­ναι στρα­τη­γι­κού-δο­μι­κού χα­ρα­κτή­ρα για ό­λο τον ιμπε­ρια­λι­σμό α­να­το­λι­κό και δυ­τι­κό και δεν θα αρ­γήσει να βα­θύ­νει α­γκα­λιάζο­ντας τε­λι­κά και την Κί­να ε­νώ και οι φα­σι­σμοί που ε­ξα­πο­λύ­ο­νται α­πό τον Ά­ξο­να κυ­ρί­ως στον Τρί­το κό­σμο θα δυ­να­μώ­νουν, ό­πως θα δυ­να­μώ­νουν και οι δυτι­κές ι­μπε­ρια­λι­στι­κές ε­πεμ­βά­σεις που σε με­γά­λο βαθ­μό προ­κα­λού­νται ή ενι­σχύ­ο­νται α­πό τους ρώ­σους αρ­χι­προ­βο­κά­το­ρες. Ή­δη νέ­α α­ντι­φα­σι­στι­κά κι­νήμα­τα, ό­πως αυ­τά των πορ­το­κα­λί ε­πανα­στά­σε­ων και τώ­ρα αυ­τά ε­νά­ντια στους ι­σλα­μο­φα­σί­στες που πα­γί­δευ­σαν τους α­ρα­βι­κούς λα­ούς με τις ψευ­το-«α­νοίξεις» τους αρ­χί­ζουν να φέρ­νουν μα­ζι­κά τους λα­ούς ξα­νά στο προ­σκή­νιο. 

Αν τα κι­νή­μα­τα που έρ­χο­νται δεν α­πο­τρέ­ψουν τον πό­λε­μο και το φασι­σμό τό­τε αυ­τοί θα σύ­ρουν ο­πωσ­δή­πο­τε στην πο­λι­τι­κή δρά­ση πο­λύ πιο πλα­τειές μά­ζες, ι­διαί­τε­ρα τη βιο­μη­χα­νι­κή ερ­γα­τι­κή τά­ξη που, ό­χι μό­νο στο δεύ­τερο κό­σμο αλ­λά και στο βιο­μη­χα­νι­κό Τρί­το κό­σμο εί­ναι πια ε­ξαι­ρε­τι­κά πολυά­ριθ­μη. Η νέ­α πα­γκό­σμια ερ­γα­τι­κή τά­ξη βρί­σκε­ται μά­λι­στα πια πο­λύ πιο ψη­λά πο­σο­τι­κά και ποιο­τι­κά α­πό το ε­πί­πε­δο στο ο­ποί­ο βρι­σκό­ταν πριν α­πό τον πρώ­το και το δεύ­τε­ρο πα­γκό­σμιο η ρώ­σι­κη και η κι­νέ­ζι­κη α­ντί­στοι­χα. Δη­λαδή η ση­με­ρι­νή ερ­γα­τι­κή τά­ξη ε­κτός α­πό πο­λύ πιο πο­λυά­ριθ­μη εί­ναι και πο­λύ πιο μορ­φω­μέ­νη σε σχέ­ση με τό­τε. Βέ­βαια η α­στι­κή τά­ξη συ­νε­χί­ζει να σπου­δάζει χι­λιά­δες φο­ρές κα­λύ­τε­ρα τα δι­κά της παι­διά και τους ει­δι­κούς της και ε­πί­σης να ε­πι­λέ­γει, να μορ­φώ­νει με υ­πο­τρο­φί­ες και δά­νεια και να α­στο­ποιεί, ό­σο της εί­ναι δυ­να­τό, τα κα­λύ­τε­ρα τα­λέ­ντα μέ­σα α­πό τα φτω­χά και με­σαία στρώ­μα­τα του λα­ού. Ό­μως με την πο­λύ ε­κτε­τα­μέ­νη σχε­δόν κα­θο­λι­κή γε­νι­κή εκπαί­δευ­ση που έ­χει ορ­γα­νώ­σει ο σύγ­χρο­νος κα­πι­τα­λι­σμός για τις δι­κές του πα­ρα­γω­γι­κές α­νά­γκες έ­χει δη­μιουρ­γή­σει ε­κα­τομ­μύ­ρια και δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια ερ­γα­ζο­μέ­νων που έ­χουν τις στοι­χειώ­δεις γνώ­σεις για να φέ­ρουν σε πέ­ρας το πιο κρί­σι­μο κα­θή­κον της ερ­γα­τι­κής ε­ξου­σί­ας στο ε­πί­πε­δο της πα­ρα­γω­γής που εί­ναι ο έ­λεγ­χος και η κα­τα­γρα­φή των προ­ϊ­ό­ντων της δου­λειάς τους. Εί­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ό­τι  η ρώ­σι­κη ε­πα­νά­στα­ση δεν διέ­θε­τε πα­ρά ε­λά­χι­στους εργάτες που να ξέ­ρουν α­νά­γνω­ση και γρα­φή, τό­σους λί­γους που τε­λι­κά ο Λένιν α­να­γκά­στη­κε να πε­ρά­σει το 1918 α­πό τη γραμ­μή της συλ­λο­γι­κής διοί­κη­σης στη μο­νο­πρό­σω­πη διοί­κη­ση των βιο­μη­χα­νι­κών μο­νά­δων, δη­λα­δή να δώ­σει ξα­νά εξου­σί­α στους λι­γό­τε­ρο ε­χθρι­κούς στην ερ­γατι­κή ε­ξου­σί­α, α­στούς μά­να­τζερ. Ε­πί­σης με την ό­λο και μα­ζι­κό­τε­ρη α­νώ­τα­τη εκ­παί­δευ­ση  και τη διά βί­ου εκ­παί­δευ­ση ο σύγ­χρο­νος κα­πι­τα­λι­σμός έ­χει φτιά­ξει ε­κα­τομ­μύ­ρια ει­δι­κών της έρευ­νας και της πα­ρα­γω­γής ώ­στε να τους ρί­χνει μι­σθο­λο­γι­κά στο ε­πί­πε­δο του προ­λε­τα­ριάτου και μι­σο­προ­λε­τα­ριά­του. Έ­να με­γά­λο μέ­ρος α­πό αυ­τούς τους ει­δι­κούς το δί­χως άλ­λο θα στα­θούν τώ­ρα δί­πλα στο κα­θαυ­τό βιο­μη­χα­νι­κό προ­λε­τα­ριά­το στην ε­ξου­σί­α του ό­πως ή­δη το δεί­χνουν πολ­λοί α­περ­για­κοί αγώ­νες στη Δύ­ση. 

Αλ­λά πέ­ρα α­πό την εκ­παί­δευ­ση η σύγ­χρο­νη ερ­γα­τι­κή τά­ξη έ­χει τώρα πρό­σβα­ση σε πε­λώ­ρια α­το­μι­κά και συλ­λο­γι­κά μέ­σα ε­πι­κοι­νω­νί­ας και πλη­ροφό­ρη­σης χά­ρη στη με­γα­λύ­τε­ρη τε­χνο­λο­γι­κή ε­πα­νά­στα­ση που γέν­νη­σε ο ι­μπερια­λι­σμός, κυ­ρί­ως μέ­σα α­πό κα­πι­τα­λι­στι­κές χώ­ρες με συνθή­κες σχε­τι­κού εσω­τε­ρι­κού πο­λι­τι­κού δη­μο­κρα­τι­σμού, την ε­πα­νά­στα­ση της πλη­ρο­φο­ρι­κής και του ί­ντερ­νετ. Αυ­τή η τε­χνο­λο­γι­κή ε­πα­νά­στα­ση έ­κα­νε δυ­να­τό το σπά­σι­μο της ί­διας της πα­ρα­γω­γι­κής δια­δι­κα­σί­ας σε πολ­λά δια­φο­ρε­τι­κά πα­ρα­γω­γι­κά προ­τσές που το κα­θέ­να τους συ­ντε­λεί­ται ό­χι σε έ­να ερ­γο­στά­σιο μιας χώ­ρας αλλά σε δια­φο­ρε­τι­κές χώ­ρες, ό­πως πχ στην α­ε­ρο­ναυ­πη­γι­κή ό­που οι μη­χα­νές ενός αίρ­μπας κα­τα­σκευά­ζο­νται στην Αγγλί­α, τα η­λε­κτρο­μη­χα­νο­λο­γι­κά του στη Γερ­μα­νί­α και ο α­ε­ρο­δυ­να­μι­κός του σχε­δια­σμός και η συ­ναρ­μο­λό­γη­ση στη Γαλλί­α. Αυ­τή η λει­τουρ­γί­α θα δυ­να­μώ­σει στο μέλ­λον τις δυ­να­τό­τη­τες της διεθνι­κής συν­δι­κα­λι­στι­κής ορ­γά­νω­σης των ερ­γα­τών ό­σο πο­τέ πριν. Α­νά­λο­γα συμ­βαί­νουν και με την ε­νό­τη­τα των ε­πι­στη­μό­νων α­φού στη θέ­ση του με­μο­νω­μένου πα­νε­πι­στη­μια­κού ή βιο­μη­χα­νι­κού ερ­γα­στη­ρί­ου του πε­ρα­σμέ­νου αιώ­να τώρα χτί­ζο­νται γι­γα­ντιαί­α διε­θνή ε­ρευ­νη­τι­κά ερ­γα­στή­ρια α­φού τα ε­πι­μέ­ρους κρά­τη και κε­φά­λαια έ­χουν α­δυ­να­μί­α να ε­ξα­σφα­λί­σουν τα τε­ρά­στια πια κεφά­λαια που χρειά­ζο­νται για πει­ρά­μα­τα σαν και αυ­τά του CERN. Αυ­τή ό­λη η δια­δι­κα­σί­α συν­δυα­σμέ­νη με την κοι­νή πα­γκό­σμια γλώσ­σα που έ­δω­σαν δυο με­γάλοι η­γε­μο­νι­κοί ι­μπε­ρια­λι­σμοί, ο αγ­γλι­κός και ο α­με­ρι­κά­νι­κος, δεν μπο­ρεί πα­ρά να ε­νο­ποι­ή­σει πα­ρα­πέ­ρα τους κοι­νούς τα­ξι­κούς α­γώ­νες και τη διά­δοση της ε­πα­να­στα­τι­κής θε­ω­ρί­ας ό­ταν η που­λη­μέ­νη συν­δι­κα­λι­στι­κή ερ­γα­τι­κή α­ρι­στο­κρα­τί­α δεν θα μπο­ρεί πια να τους συ­γκρα­τεί. 

Αλ­λά πέ­ρα α­πό την πο­λι­τι­στι­κή μόρ­φω­ση και ε­πι­κοι­νω­νί­α της παγκό­σμιας ερ­γα­τι­κής τά­ξης νο­μί­ζου­με ό­τι έ­να με­γά­λο και καί­ριο διε­θνή ρό­λο προ­ο­ρί­ζε­ται να παί­ξει η κι­νέ­ζι­κη ερ­γα­τι­κή τά­ξη. Αυ­τή ό­χι μό­νο γνώ­ρι­σε το σο­σια­λι­σμό προ­η­γού­με­να - αν και δεν πρό­λα­βε να χαρεί τις α­νε­πτυγ­μέ­νες πα­ρα­γω­γι­κές δυ­νά­μεις που έ­στη­σε με τον ι­δρώ­τα το δι­κό της και ε­κεί­νον της σύμ­μα­χής της φτω­χής α­γρο­τιάς - έ­κα­νε ε­πί δύ­ο δε­κα­ε­τί­ες ε­ντα­τι­κά μα­θή­ματα στο σχο­λεί­ο του πιο α­νε­πτυγ­μέ­νου και ταυ­τό­χρο­να του πιο σά­πιου και εκμε­ταλ­λευ­τι­κού κα­πι­τα­λι­σμού, ε­νώ πο­τέ δεν έ­πα­ψε να ε­ξε­γεί­ρε­ται (πά­νω α­πό 70.000 ε­ξε­γέρ­σεις ση­μειώ­νο­νται κά­θε χρόνο στην Κί­να). Έ­τσι δια­θέ­τει τώ­ρα πια, μπρο­στά στο εν­δε­χό­με­νο μιας νέ­ας ε­πα­νά­στα­σης, και την πεί­ρα και τις παρα­γω­γι­κές δυ­νά­μεις που χρειά­ζο­νται για μια νέ­α ε­ξου­σί­α της, πο­λύ πιο βα­θειά και πο­λύ πιο στα­θε­ρή α­πό ό­σο πριν ό­ταν η Κί­να έ­βγαι­νε πά­μπτω­χη α­πό τη μισο­φε­ου­δαρ­χί­α και την ι­μπε­ρια­λι­στι­κή λε­η­λα­σί­α. Βέ­βαια τα μι­ση­τά ση­μερι­νά α­φε­ντι­κά της έ­χουν δου­λέ­ψει πο­λύ τον κι­νέ­ζι­κο σο­βι­νι­σμό (Χαν) και θα ε­πι­χει­ρή­σουν να τη ρί­ξουν σε φα­σι­στι­κό πό­λε­μο αν η οι­κο­νο­μι­κή κρί­ση α­γκαλιά­σει την Κί­να, αλ­λά κά­θε τέ­τοιος πό­λε­μος δεν μπο­ρεί πο­τέ να εί­ναι νι­κηφό­ρος και σε αυ­τήν την πε­ρί­πτω­ση έ­να προ­λε­τα­ριά­το που έ­χει δι­δα­χτεί το λε­νι­νι­σμό και το μα­ο­ϊ­σμό θα βρει σύ­ντο­μα τι πρέ­πει να κά­νει για να τον σταμα­τή­σει. 

Τα α­νά­λο­γα ι­σχύ­ουν σε με­γά­λο βαθ­μό σε πα­γκό­σμια κλί­μα­κα. Για­τί πα­ντού οι κα­τα­πιε­σμέ­νοι κυ­ρί­ως α­πό τους α­να­το­λι­κούς φα­σι­σμούς λα­οί εξε­γεί­ρο­νται και διαρ­κώς προ­δί­νο­νται α­πό τους δυ­τι­κούς ψευ­το­δη­μο­κρά­τες μο­νο­πω­λι­στές και στους ε­σω­τε­ρι­κούς δη­μο­κρα­τι­κούς και στους ε­θνο­α­νε­ξαρτη­σια­κούς α­γώ­νες τους (Τσε­τσε­νί­α, Βο­σνί­α, Ου­κρα­νί­α, Γε­ωργί­α, Ζι­μπά­μπουε, Βιρ­μα­νί­α, Ι­ράν κλπ). Έ­τσι  και αυ­τοί, κα­θώς και οι ό­λο και πε­ρισ­σό­τε­ρο πο­δοπα­τη­μέ­νοι οι­κο­νο­μι­κά και α­πό τους δυ­τι­κούς μο­νο­πω­λι­στές λα­οί του δεύ­τερου και του τρί­του κό­σμου, θα α­να­γκα­στούν να στη­ρι­χθούν τε­λι­κά στις δυ­νάμεις τους. Αυ­τό ση­μαίνει ό­τι θα α­να­ζη­τή­σουν ό­χι μό­νο νέ­ες κα­τευ­θύν­σεις για τα κι­νή­μα­τά τους αλ­λά θα α­να­ζη­τή­σουν βα­θύ­τε­ρες ε­ξη­γή­σεις για το πως πρό­κυ­ψαν τέ­τοιες οι­κο­νο­μι­κές κρί­σεις, τέ­τοιοι φα­σι­σμοί και τέ­τοιοι πόλε­μοι και τό­τε θα α­να­ρω­τη­θούν ξα­νά και σε πιο πλα­τειά κλί­μα­κα τι έγι­νε με τις προ­η­γού­με­νες νι­κη­μέ­νες ε­πα­να­στά­σεις τους. Μέ­σα σε τέ­τοιες συν­θή­κες δεν υ­πάρ­χει πε­ρί­πτω­ση και ο ελ­λη­νι­κός λα­ός να μεί­νει ά­ναυ­δος να τον βυ­θίζουν στην ά­βυσ­σο της πεί­νας και του φα­σι­σμού μια χού­φτα πρά­κτο­ρες και τα τσι­ρά­κια τους. Σε αυ­τή τη φά­ση ακο­λου­θεί γε­νι­κά τους σο­σιαλ­φα­σί­στες και τους φα­σί­στες α­πα­τε­ώ­νες, αλ­λά αυ­τό θα συμ­βαί­νει μό­νο ό­σο οι νε­ο­τσα­ρικοί προ­βο­κά­το­ρες θα κρύ­βο­νται εύ­κο­λα πί­σω α­πό τους ευ­ρω­παί­ους ι­μπε­ρια­λιστές μο­νο­πω­λι­στές που ευ­χα­ρί­στως και η­λι­θί­ως υ­πο­γρά­φουν την πεί­να και την κατα­στρο­φή της ζω­ής του λα­ού μας. Αλ­λά κά­ποια στιγ­μή, ή­δη έ­χουν αρ­χίσει να το κά­νουν, οι σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­στές θα δεί­ξουν τα μού­τρα τους κα­θώς θα α­γο­ρά­ζουν τζά­μπα τη χώ­ρα και θα συρ­μα­το­φρά­ζουν και θα φυ­λά­νε με τους τρα­μπού­κους τους τη λεί­α τους. Δεν αρ­γεί πο­λύ η ώ­ρα που ο ελ­λη­νι­κός λα­ός θα κα­θα­ρί­σει με τους νέ­ους Τσά­ρους που στην πα­λιά τους έκ­δο­ση τον φόρ­τω­σαν ι­στο­ρι­κά με την πιο ξε­νό­δου­λη ί­σως α­στι­κή τά­ξη του κό­σμου και στην πιο και­νούρ­για έκ­δο­σή τους αιχ­μα­λώ­τι­σαν τον πρώ­το γνή­σιο πα­τριω­τι­κό και ταξι­κά ε­πα­να­στατι­κό στρα­τό του και ε­ξό­ρι­σαν και τε­λι­κά δο­λο­φό­νη­σαν το μεγα­λύ­τε­ρο η­γέ­τη του,  Ν. Ζα­χα­ριά­δη. 

 

Τη νύχτα βλέπουμε πιο μακριά ή η ανάγκη για νέα εμβάθυνση στη θεωρία και στην πρακτική του μαρξισμού-λενινισμού-μαοϊσμού

 

Οι  α­ντι­κομ­μου­νι­στές, ι­διαί­τε­ρα οι δυ­τι­κοί, κά­νουν το μοι­ραί­ο λά­θος να νο­μί­ζουν  ό­τι η δι­κτα­το­ρί­α του προ­λε­τα­ριά­του πέ­θα­νε ε­πει­δή αυτοί κα­τα­φέ­ρα­νε να δώ­σουν με­ρι­κά προ­σω­ρι­νά οι­κο­νο­μι­κά α­νταλ­λάγ­μα­τα στο δυ­τι­κό κυ­ρί­ως προ­λε­τα­ριά­το και με­ρι­κές κά­τω α­πό την ε­πα­να­στα­τι­κή πί­ε­ση αυ­τού του προ­λε­τα­ριά­του πο­λι­τι­κές ε­λευ­θε­ρί­ες που δεν ή­ταν πο­λύ ε­πι­κίν­δυνες για τους ί­διους μό­νο όσο θα διαρ­κού­σαν αυ­τά τα υ­λι­κά α­νταλ­λάγ­μα­τα. Στη πραγ­μα­τι­κό­τη­τα η προ­λε­τα­ρια­κή ε­πα­νά­στα­ση νι­κή­θη­κε μό­νο προ­σω­ρι­νά και α­πό έ­ναν ε­χθρό που βγή­κε α­πό το κέ­ντρο της πρώ­της κομ­μου­νι­στι­κής ε­πανά­στα­σης και ο ο­ποί­ος για να πε­τύ­χει το στό­χο της τσα­ρι­κής-ι­μπε­ρια­λιστικής πα­λι­νόρ­θω­σης α­να­γκά­στη­κε να α­νε­βά­σει την πο­λι­τι­κή προ­βο­κά­τσια, την ι­δε­ο­λο­γι­κή με­ταμ­φί­ε­ση, την πιο αι­σχρή συ­κο­φα­ντί­α και πά­νω α­πό ό­λα τον τρο­τσκι­στι­κό ει­σο­δι­σμό στο ύ­ψος της ε­πι­στή­μης. Έ­μα­θε δη­λα­δή να διεισ­δύ­ει ό­χι πια μό­νο σε κυ­βερ­νή­σεις, ό­πως ε­πί παλιών Τσά­ρων, αλ­λά και σε κά­θε κόμμα, ι­διαί­τε­ρα στα ε­πα­να­στα­τι­κά. Ό­μως, λει­τουρ­γώ­ντας έ­τσι, υ­πο­χρε­ώ­νει τους νέ­ους ε­πα­να­στά­τες πα­ντού στον κό­σμο να με­λε­τή­σουν και αυ­τοί βα­θιά το σύ­νο­λο της κά­θε ε­θνι­κής πο­λι­τι­κής σκη­νής και το κά­θε κά­πως ση­μα­ντι­κό πο­λιτι­κό-ιδε­ολο­γι­κό ρεύ­μα σε ε­θνι­κό και σε πα­γκό­σμιο ε­πί­πε­δο και κυ­ρί­ως να με­λε­τή­σουν και να ε­ξη­γή­σουν την τα­κτι­κή και τη στρα­τη­γι­κή των σο­σιαλ­φασι­στών στο προ­τσές της πα­λι­νόρ­θω­σης στην ΕΣ­ΣΔ και στην Κί­να. 

Οι α­ντι­δρα­στι­κοί, και πρώ­τοι οι σο­σιαλ­φα­σί­στες υ­πο­τι­μούν τη θε­τι­κή πλευ­ρά που κρύ­βει αυ­τή η πα­ρα­τε­τα­μέ­νη σχε­τι­κή νύ­χτα για την κομ­μουνι­στι­κή ε­πα­νά­στα­ση που ξε­κι­νά­ει α­πό την ά­νο­δο των σο­σιαλ­φα­σι­στών της Κίνας στην ε­ξου­σί­α στα 1978 ως τα σή­με­ρα. Δεν έ­χουν προ­σέ­ξει ό­τι μό­νο η νύ­χτα επι­τρέ­πει στον άν­θρω­πο να βλέ­πει πο­λύ μα­κριά. Το φως του ή­λιου μοιά­ζει με το λα­μπρό φως της νί­κης. Βλέ­πει  κα­νείς κα­θα­ρά με αυ­τό αλ­λά βλέ­πει μό­νο σε μι­κρές και με­σαί­ες α­πο­στά­σεις πά­νω στη γη. Ό­μως τα πιο μα­κρι­νά ά­στρα και οι γα­λα­ξί­ες φαί­νο­νται και με­λε­τιού­νται στις πιο σκο­τει­νές νύ­χτες και τα πιο δυ­να­τά τη­λε­σκό­πια εί­ναι χτι­σμέ­να στις πιο ψη­λές και α­πό­μα­κρες βουνο­κορ­φές ή τα­ξι­δεύ­ουν με δο­ρυ­φό­ρους στο α­στρο­φώ­τι­στο διά­στη­μα. Με λί­γα λόγια ο πιο κο­ντι­νός μας ή­λιος πρέ­πει να χα­θεί για έ­να διά­στη­μα για να μπο­ρέσουν να μας «μι­λή­σουν» και οι πιο μακρινοί και πιο γι­γα­ντιαί­οι ή­λιοι. Α­κό­μα και ως χθες στα τα­ξί­δια του πά­νω στη γη, ο άν­θρω­πος προ­σα­να­το­λι­ζό­ταν κα­λά χά­ρη στον πο­λι­κό α­στέ­ρα, δη­λα­δή έ­ναν ή­λιο με 6 φο­ρές πιο με­γά­λη μά­ζα α­πό το δι­κό μας και 2.200 φο­ρές λα­μπρό­τε­ρο, που μό­νο τη νύ­χτα μπο­ρού­με να δούμε. 

Οι νί­κες ε­πα­λη­θεύ­ουν τις πα­λιές βε­βαιό­τη­τες, αλ­λά οι νέ­ες βε­βαιό­τη­τες δεν προ­έρ­χο­νται κυ­ρί­ως α­πό τις νί­κες αλ­λά α­πό τις ήτ­τες. Το πιο γόνι­μο πε­ρι­βάλ­λον για την ε­πι­στη­μο­νι­κή αμ­φι­βο­λί­α και την έ­ρευ­να το γεν­νάνε στην ε­πι­στή­μη κυ­ρί­ως οι α­πο­τυ­χί­ες, που στην ε­πι­στή­μη της τα­ξι­κής πά­λης ο­νο­μά­ζο­νται ήτ­τες. Ό­σο πιο με­γά­λες εί­ναι οι α­πο­τυ­χί­ες και πιο μα­κρό­χρονα τα α­πο­τε­λέ­σμα­τά τους τό­σο πιο με­γά­λη η ε­πι­στη­μο­νι­κή αμ­φι­βο­λί­α, ο­πό­τε και η έ­ρευ­να, ο­πό­τε τό­σο πιο μα­κρύ εί­ναι το άλ­μα σε α­νώ­τε­ρα ε­πί­πε­δα της α­λήθειας, δη­λα­δή το άλ­μα σε νέ­ες, στα­θε­ρό­τε­ρες και βα­θύ­τε­ρες ε­πι­στη­μο­νι­κές βε­βαιό­τη­τες. Η με­γα­λύ­τε­ρη ε­πα­νά­στα­ση στη φυ­σι­κή με­τά α­πό την ε­πο­χή του Νεύ­τω­να, η αιν­σται­νι­κή θε­ω­ρί­α της σχε­τι­κό­τη­τας, προ­έ­κυ­ψε α­πό την ε­πί­μο­νη ε­πί 15 χρό­νια α­πο­τυ­χί­α της νευ­τώ­νειας μη­χα­νι­κής να ερ­μη­νεύ­σει τα α­προσδό­κη­τα α­πο­τε­λέ­σμα­τα του α­στρο­νο­μι­κού πει­ρά­μα­τος του Μά­ι­κελ­σον που επέ­με­ναν, ό­σες φο­ρές και αν αυ­τό ξα­να­γι­νό­ταν, ό­τι εί­ναι στα­θε­ρή η τα­χύ­τη­τα του φω­τός ό­ποια και αν ή­ταν η τα­χύ­τη­τα της πη­γής του. Μή­πως αυ­τό ση­μαί­νει ότι εί­ναι λα­θε­μέ­νη η νευ­τώ­νεια μη­χα­νι­κή; Ό­χι, εί­ναι ο­λό­σω­στη αλ­λά σε τα­χύτη­τες πο­λύ μι­κρό­τε­ρες α­πό την τα­χύ­τη­τα του φω­τός στις ο­ποί­ες μας πλη­σί­α­σε μό­νο η α­νά­πτυ­ξη της τε­χνο­λο­γί­ας και ο ε­πι­στη­μο­νι­κός πει­ρα­μα­τι­σμός. Σε τα­χύ­τη­τες δη­λα­δή κο­ντι­νές στην τα­χύ­τη­τα του φω­τός η κλασσική μη­χα­νική πρέ­πει να α­νε­βεί στο ε­πί­πε­δο της πιο γε­νι­κής θε­ω­ρί­ας της σχε­τι­κό­τη­τας και μά­λι­στα να γί­νει μια υ­πο­πε­ρί­πτω­ση της. 

Α­νά­λο­γα συμ­βαί­νουν και στον ε­πι­στη­μο­νι­κό σο­σια­λι­σμό, στην επι­στή­μη της τα­ξι­κής πά­λης. Το μαρ­ξι­σμό σαν θε­ω­ρί­α της προ­λε­τα­ρια­κής ε­πα­νάστα­σης τον έ­φτα­σε στον ώ­ρι­μο πυ­ρή­να του, δη­λα­δή στην α­να­κά­λυ­ψη της α­να­γκαιό­τη­τας της δι­κτα­το­ρί­ας του προ­λε­τα­ριά­του, η ήτ­τα των α­στι­κο­δη­μο­κρατι­κών και των ερ­γα­τι­κών ε­πα­να­στά­σε­ων του 1848. Α­πό ε­κεί ξε­κί­νη­σε μια αρ­κε­τά μα­κριά νύ­χτα της σχε­τι­κής στα­θε­ρο­ποί­ησης της ε­ξου­σί­ας της α­στι­κής τά­ξης που έ­φτα­σε χο­ντρι­κά μέ­χρι το γαλ­λο­γερ­μα­νι­κό πό­λε­μο του 1871 α­πό ό­που γεν­νή­θη­κε η πρώ­τη προ­λε­τα­ρια­κή ε­ξου­σί­α στην ι­στο­ρί­α, η πα­ρι­σι­νή Κομ­μούνα. Αυ­τή με την η­ρω­ι­κή ήτ­τα της ε­πι­βε­βαί­ω­σε την ορ­θό­τη­τα της δι­δα­σκα­λί­ας του Μαρ­ξ για την α­να­γκαιό­τη­τα της δι­κτα­το­ρί­ας του προ­λε­τα­ριά­του. Α­πό την άλ­λη στη διάρ­κεια αυ­τής της σχε­τι­κής νύ­χτας γρά­φτη­κε και το Κε­φά­λαιο, ενώ προς το τέ­λος της δη­μιουρ­γή­θη­κε η Α΄ Διε­θνής. Μι­λά­με για σχε­τι­κή στα­θερο­ποί­η­ση, ο­πό­τε τε­λι­κά και για σχε­τι­κή νύ­χτα, επει­δή πο­τέ ο κα­πι­τα­λισμός δεν εί­ναι στα­θε­ρός, ού­τε α­πό την ά­πο­ψη της διε­ξα­γω­γής της τα­ξι­κής πάλης που συ­νε­χί­ζε­ται α­στα­μά­τη­τα με πο­λύ­μορ­φες, πο­σο­τι­κές αλ­λά και ποιο­τικές, έ­στω και ε­λάσ­σο­νες αλ­λα­γές, ού­τε α­πό την ά­πο­ψη της α­νά­πτυ­ξης των πα­ραγω­γι­κών δυ­νά­με­ων οι ο­ποί­ες α­να­πτύσ­σο­νται με πε­λώ­ρια ε­πι­στη­μο­νι­κο­τε­χνι­κά άλ­μα­τα. Βέ­βαια αυ­τές οι πα­ρα­γω­γι­κές δυ­νά­μεις την ί­δια ώ­ρα που α­να­πτύσσο­νται δε­σμεύ­ο­νται κιό­λας α­πό τον ί­διο τον κα­πι­τα­λι­στι­κό τους τρό­πο ανά­πτυ­ξής τους. Αυ­τό φαί­νε­ται πο­λύ πιο κα­θα­ρά σή­με­ρα που κά­θε στιγμή χιλιά­δες νέ­ες μι­κρές και με­γά­λες ε­πι­στη­μο­νι­κές και τε­χνι­κές α­να­κα­λύ­ψεις φυ­λα­κί­ζο­νται με τη μορ­φή της πα­τέ­ντας α­πό κά­θε ε­ται­ρι­κό και κρα­τι­κό ερ­γαστή­ρι και δεν κυ­κλο­φο­ρούν ή μέ­νουν α­χρη­σι­μο­ποί­η­τες ε­νώ μέ­σα πα­ρα­γω­γής και άν­θρω­ποι κα­τα­στρέ­φο­νται κά­θε τό­σο α­πό τις ό­λο και πιο συ­χνές οι­κο­νομι­κές υ­φέ­σεις και κρί­σεις και α­πό τους ό­λο και πιο κα­τα­στρο­φι­κούς και πιο κα­νι­βα­λι­κούς πο­λέ­μους που γεν­νά­νε αυ­τές οι κρί­σεις. Ό­λα αυ­τά εί­ναι πράγμα­τα που κά­νουν πο­λύ πιο α­να­γκαί­α α­πό πο­τέ την προ­λε­τα­ρια­κή ε­πα­νά­στα­ση και εξου­σί­α. 

Ο λε­νι­νι­σμός, σαν α­νά­πτυ­ξη του μαρ­ξι­σμού, γεν­νή­θη­κε μέ­σα α­πό την πά­λη του ρώ­σι­κου ε­πα­να­στα­τι­κού προ­λε­τα­ριά­του ε­νά­ντια στην ά­νο­δο και στη στα­δια­κή κυ­ριαρ­χί­α των δε­ξιών οπ­πορ­του­νι­στών μέ­σα στη Β΄ Διε­θνή, που ή­ταν οι πο­λι­τι­κοί εκ­πρό­σω­ποι της ερ­γα­τι­κής α­ρι­στοκρα­τί­ας και έ­γι­ναν τε­λι­κά στην πλειο­ψη­φί­α τους υ­πη­ρέ­τες των ι­μπε­ρια­λι­στών-μο­νο­πω­λι­στών κάθε χώ­ρας. Αυ­τοί, α­φού έ­θα­ψαν ου­σια­στι­κά ε­πί χρό­νια τη μαρ­ξι­στι­κή δι­δα­σκαλί­α για την ε­πα­να­στα­τι­κή δι­κτα­το­ρί­α του προ­λε­τα­ριά­του και α­φού έ­ρι­ξαν του ερ­γά­τες της Γερμα­νί­ας στις χει­ρό­τε­ρες ρε­φορ­μι­στι­κές κοι­νο­βου­λευτι­κές αυ­τα­πά­τες, τε­λι­κά, α­ντί να α­πα­ντή­σουν με α­ντί­στα­ση στον α΄ πα­γκό­σμιο πό­λε­μο, έ­φτα­σαν στο ση­μεί­ο να ρί­ξουν το προ­λε­τα­ριά­το της Ευ­ρώ­πης στο σοσιαλ­σο­βι­νι­σμό και στην πιο αι­σχρή αλ­λη­λο­σφα­γή. Κυ­ρί­ως μέ­σα από αυ­τή τη σχε­τι­κή νέ­α νύ­χτα που ση­μα­το­δο­τεί­ται α­πό την ψυ­χρό­τη­τα, ως και ε­χθρό­τη­τα της η­γε­σί­ας της β΄ Διε­θνούς α­πέ­να­ντι στο ι­δρυ­τι­κό συ­νέ­δριο των μπολ­σε­βίκων του 1903 και φτά­νει ως την πρώ­τη νι­κη­φό­ρα ε­πα­νά­στα­ση του 1917, βγή­κε η λε­νι­νιστι­κή θε­ω­ρί­α για τον ι­μπε­ρια­λι­σμό. 

Α­κό­μα πιο κα­θα­ρά ο μα­ο­ϊ­σμός σαν α­νά­πτυ­ξη του μαρ­ξι­σμού-λε­νι­νισμού γεν­νή­θη­κε μέ­σα α­πό την πε­λώ­ρια και στρα­τη­γι­κού χα­ρα­κτή­ρα ήτ­τα που λέ­γε­ται κα­πι­τα­λι­στι­κή πα­λι­νόρ­θω­ση της ΕΣ­ΣΔ. Αυ­τό δεν ση­μαί­νει ό­τι η α­κόμα πιο μα­κρι­νή και ο­δυ­νη­ρή πε­ρί­ο­δος με­τά και την κι­νέ­ζι­κη πα­λι­νόρ­θω­ση που ση­μα­το­δο­τεί­ται α­πό την 3η ο­λο­μέ­λεια της ΚΕ του 11ου Συ­νέ­δριου του ΚΚ Κί­νας του 1978 και φτά­νει ως σή­με­ρα α­παι­τεί έ­να νέ­ο μα­ο­ϊ­σμό, έ­να νέ­ο κο­σμο­ϊ­στορι­κό θε­ω­ρη­τι­κό άλ­μα για να ξε­πε­ρα­στεί. Ο μα­ο­ϊ­σμός δί­νει ου­σια­στι­κά τις βασι­κές κα­θο­δη­γη­τι­κές γραμ­μές και για αυ­τή την πε­ρί­ο­δο. Το ό­τι αυ­τός ο με­γάλος δια­λε­κτι­κός και διε­θνι­στής ά­φη­σε πριν πε­θά­νει στην πα­γκό­σμια ερ­γατι­κή τά­ξη και τους λα­ούς α­νά­με­σα στις άλ­λες και την πο­λύ συ­γκε­κρι­μέ­νη πο­λι­τι­κή κλη­ρο­νο­μιά  ό­τι «αν η Κί­να αλ­λά­ξει χρώ­μα οι λα­οί θα πρέ­πει να ε­νωθούν και να τη συ­ντρί­ψουν», δεί­χνει ό­τι ο μα­ο­ϊ­σμός εί­ναι θε­ω­ρί­α για πο­λύ μα­κρι­νά τα­ξί­δια. Άλ­λω­στε πα­τώ­ντας στα­θε­ρά πά­νω στο μα­ο­ϊ­σμό και ι­διαί­τε­ρα στη θε­ωρί­α των Τριών κό­σμων μπο­ρέ­σα­με και ε­μείς να α­να­λύ­σου­με τα βα­σικά στοι­χεί­α της ρώ­σι­κης πα­γκό­σμιας στρα­τη­γι­κής και τα­κτι­κής του «ψό­φιου κο­ριού» για την πε­ρι­κύ­κλω­ση της Ευ­ρώ­πης. Έ­τσι α­πο­κα­λύ­ψα­με τη στρα­τη­γι­κή προ­σποί­η­ση ό­τι δή­θεν η σο­βιε­τι­κή αυ­το­κρα­το­ρί­α αυ­τοκτό­νη­σε, και έ­τσι προ­βλέ­ψα­με α­νά­με­σα στα άλ­λα και τον ει­δι­κό, αρ­νη­τι­κό ρό­λο που θα έ­παι­ζε η δι­κιά μας χώ­ρα, σαν το πρώ­το και τρα­γι­κό θύ­μα και πει­ρα­μα­τό­ζω­ο αυ­τής της στρα­τη­γι­κής, στις ευ­ρω­πα­ϊ­κές ε­ξε­λί­ξεις. Για να  συλ­λά­βου­με κα­λύ­τε­ρα τις νέ­ες κα­τα­στά­σεις και να α­πα­ντή­σου­με σε αυ­τές προ­σπα­θή­σα­με να ε­φαρ­μό­σουμε τη θε­ω­ρί­α των Τριών Κό­σμων, προ­σαρ­μό­ζο­ντας την ό­σο μπο­ρού­σα­με στις συνθή­κες του σχη­μα­τι­σμού του νε­ο­να­ζι­στι­κού ρω­σο­κι­νε­ζι­κού Ά­ξο­να, δη­λα­δή του Ά­ξο­να των δύ­ο κα­νί­βα­λων με πυ­ρη­νι­κά που ε­τοι­μά­ζουν έ­ναν πα­γκόσμιο πό­λε­μο. Ή­δη οι θε­ω­ρη­τι­κοί του Πού­τιν έ­χουν εκ­πο­νή­σει χο­ντρι­κά τη νο­μι­μοποι­η­τι­κή «θε­ω­ρί­α» αυ­τού του πο­λέ­μου που εί­ναι ο ρα­τσι­στι­κός νε­ο- Ευ­ρα­σιατι­σμός, που ση­κώ­νει σαν πα­γκό­σμια ε­νο­ποι­η­τι­κή, γε­νο­κτο­νι­κή ση­μαί­α του, τον α­ντι­ση­μι­τι­σμό, ό­πως έ­κα­ναν και οι να­ζι­στές προ­κά­το­χοί του. Η α­πά­ντη­ση στο νε­ο­χι­τλε­ρι­κό ά­ξο­να θα εί­ναι κα­τά τη γνώ­μη μας μια νέ­α ε­ξε­λιγ­μέ­νη έκ­δο­ση του πα­γκό­σμιου α­ντι­φα­σι­στι­κού με­τώ­που, κά­τω α­πό το φως της στρα­τη­γικής θε­ω­ρί­ας των Τριών κό­σμων.

Αυ­τό που γε­νι­κό­τε­ρα θέ­λου­με να πού­με, με την ευ­και­ρί­α της δη­μοσί­ευ­σης του δο­κι­μί­ου του Μά­ο Τσε Τουν­γκ «Για την Πράξη», εί­ναι ό­τι έ­τσι κι αλ­λιώς μας χρειά­ζο­νται νέ­ες θε­ω­ρη­τι­κές ε­πε­ξερ­γα­σί­ες και νέ­ες πρα­κτικές α­πα­ντή­σεις σε έ­να πλή­θος με­τώ­πων της τα­ξι­κής πά­λης και μά­λι­στα ό­χι μόνο στην πο­λι­τι­κή, αλ­λά και στη φι­λο­σο­φί­α και στην πο­λι­τι­κή οι­κο­νο­μί­α. Αυτή εί­ναι η υ­πο­χρέ­ω­ση ό­λων των μαρ­ξι­στών ε­πα­να­στα­τών σε ό­λο τον κό­σμο. Αυτοί δεν θα πρέ­πει να πε­ρι­μέ­νουν νέ­ες με­γα­λο­φυ­ί­ες για να α­πα­ντή­σουν στα μεγά­λα ε­ρω­τή­μα­τα που τους βά­ζει η ζω­ή. Α­πλά, ό­πως μας λέ­ει ο Μά­ο, ο­φεί­λουν να βυ­θι­στούν και να α­φε­θούν στην τα­ξι­κή πά­λη και ταυ­τό­χρονα να με­λε­τά­νε και να ε­ρευ­νούν με στό­χο να λύ­σουν τα συ­γκε­κρι­μέ­να πο­λι­τι­κά προ­βλή­μα­τα που βά­ζει η ζω­ή. Έ­τσι θα  σκά­βουν κα­τά χι­λιά­δες στο έ­δα­φος της θε­ω­ρί­ας του επι­στη­μο­νι­κού σο­σια­λι­σμού, ό­πως άλ­λες χι­λιά­δες σκά­βουν στο έ­δα­φος του ε­πιστη­μο­νι­κού πει­ρα­μα­τι­σμού και προ­χω­ρά­νε την ε­πι­στή­μη και την τε­χνι­κή σε ύ­ψη πρω­το­φα­νή. Δεν ξέ­ρου­με αν θα εί­ναι κά­ποιοι με­μο­νω­μέ­νοι άν­θρω­ποι ή νέ­α συλ­λο­γι­κά πο­λι­τι­κά ε­πι­τε­λεί­α με κά­ποιους τα­λα­ντού­χους αν­θρώ­πους ανά­με­σά τους που θα συ­μπυ­κνώ­σουν θε­ω­ρη­τι­κά ό­λη αυ­τή την α­να­ζή­τη­ση. Το σίγου­ρο ό­μως εί­ναι ό­τι ό­ποια ση­μα­ντι­κή  ε­πε­ξερ­γα­σμέ­νη σκέ­ψη προ­κύ­ψει αυτή θα ο­φεί­λε­ται στο βά­θος στο ό­τι πολ­λές χι­λιά­δες και ε­κα­τομ­μύ­ρια πραγ­ματι­κοί ε­πα­να­στά­τες θα μπουν στην τα­ξι­κή πά­λη της νέ­ας πε­ριό­δου και θα ε­ρευνούν, θα σκέ­φτο­νται και θα συ­ζη­τά­νε για να δώ­σουν θε­ω­ρη­τι­κές και πρα­κτικές α­πα­ντή­σεις στα νέ­α μι­κρά και με­γά­λα προ­βλή­μα­τα που πά­λι η πρά­ξη βά­ζει μπρο­στά τους. Χω­ρίς τα ε­κα­τομ­μύ­ρια των ε­πα­να­στα­τών και των χι­λιά­δων δια­νο­ού­με­νων ό­λης της δη­μο­κρα­τι­κής και προ­λε­τα­ρια­κής μά­ζας στην Ευ­ρώ­πη δεν θα υ­πήρ­χε κα­νέ­νας Μαρ­ξ, χω­ρίς τους α­ντί­στοι­χους μα­χη­τές της ρώ­σι­κης ε­πα­νά­στα­σης και της αρ­χι­κά ε­πα­να­στα­τι­κής β΄ διε­θνούς δεν θα υ­πήρ­χε κανέ­νας Λέ­νιν και χω­ρίς τη Γ΄ Διε­θνή και τη ρώ­σι­κη και την κι­νέ­ζι­κη ερ­γα­τι­κή τά­ξη και α­γρο­τιά δεν θα υ­πήρ­χε κα­νέ­νας Στά­λιν και κανέ­νας Μά­ο. Αυ­τό συμ­βαί­νει και στον πο­λι­τι­σμό και στην τέ­χνη γε­νι­κό­τε­ρα. Ο ό­γκος και η ποιό­τητα του α­νή­συ­χου καλ­λιερ­γη­μέ­νου κοι­νού α­πο­φα­σί­ζει για τον α­ριθ­μό και την ποιό­τη­τα των και­νο­τό­μων καλ­λι­τε­χνών, σο­φών κλπ που θα πα­ρα­χθούν. Το κα­λύτε­ρο πα­ρά­δειγ­μα για το ζή­τη­μα αυ­τό μας το δί­νει η αρ­χαί­α Α­θή­να. Ε­κεί καμιά πε­νη­ντα­ριά χι­λιά­δες καλ­λιερ­γη­μέ­νοι άν­θρω­ποι, δου­λο­κτή­τες και ε­λεύθε­ροι χει­ρώ­να­κτες, που εί­χαν αρ­κε­τό χρό­νο και κυ­ρί­ως δί­ψα για φι­λο­σο­φι­κές συ­ζη­τή­σεις πα­ρή­γα­γαν μέ­σα σε μια γε­νιά και μέ­σα σε λί­γα οι­κο­δομι­κά τετρά­γω­να τους πε­ρισ­σό­τε­ρους αρ­χη­γούς φι­λο­σο­φι­κών ρευ­μά­των και με­γά­λους τρα­γω­δούς και ποι­η­τές που έ­βγα­λε πο­τέ η αν­θρω­πό­τη­τα. 

Μπο­ρεί να υ­πο­θέ­σει κα­νείς τι θα βγά­λουν ε­κα­τομ­μύ­ρια  ε­πα­να­στατη­μέ­νων λα­ών που θα πα­λεύ­ουν πυ­ρε­τώ­δι­κα να αλ­λά­ξουν τον κό­σμο, παίρ­νο­ντας ε­δώ και ε­κεί την ε­ξου­σί­α, με τό­σα μέ­σα έ­ρευ­νας, με­λέ­της και κυ­ρί­ως ε­πικοι­νω­νί­ας και συ­ζή­τη­σης α­πό ά­κρου σε ά­κρο στον πλα­νή­τη. Μπο­ρεί κα­νείς να υπο­θέ­σει πό­σο εύ­κο­λα, ό­ταν έρ­θει αυ­τή η στιγ­μή θα νι­κη­θούν τα α­κα­δη­μα­ϊ­κά κλει­στά ιε­ρα­τεί­α της ντό­πιας και κυ­ρί­ως της πα­γκό­σμιας α­ντιδρα­στι­κής αστι­κής δια­νό­η­σης, ι­διαί­τε­ρα ε­κεί­να των κρα­τι­κών ψευ­το­μαρ­ξι­στών και ψευτο­ε­πα­να­στα­τών που ει­δι­κεύ­ο­νται σε έ­να πράγ­μα πά­νω απ ό­λα: στον ι­δε­ο­λο­γικό θά­να­το κά­θε γνή­σιας ε­πα­να­στα­τι­κής πρω­το­πο­ρί­ας και σκέ­ψης. 

Α­πλά αυ­τές οι με­γά­λες στιγ­μές θέ­λουν με­γάλη και ε­πώ­δυ­νη προε­τοι­μα­σί­α και προ­πα­ντός α­νοι­χτό μυα­λό και βα­θιά και πά­ντα ει­λι­κρι­νή και α­κού­ρα­στη θέ­λη­ση για τη διόρ­θω­ση των λα­θών και των α­δυ­να­μιών μας. Γι αυ­τό έ­χου­με γρά­ψει μό­νι­μα στην ι­στο­σε­λί­δα μας για να μην τα ξε­χνά­με πο­τέ, τα παρα­κά­τω α­θά­να­τα λόγια του Μαρ­ξ:   

“Οι α­στι­κές ε­πα­να­στά­σεις, σαν τις ε­πα­να­στά­σεις του δέ­κα­του όγδο­ου αιώ­να, ορ­μούν γρή­γο­ρα α­πό ε­πι­τυ­χί­α σε ε­πι­τυ­χί­α, τα δρα­μα­τι­κά τους απο­τε­λέ­σμα­τα ξε­περ­νούν το έ­να το άλ­λο, άν­θρω­ποι και πράγ­μα­τα φαί­νο­νται σαν σε φω­τιές δια­μα­ντιών. Η έκ­στα­ση εί­ναι το πνεύ­μα κά­θε η­μέ­ρας. Μα η ζω­ή τους εί­ναι μι­κρή. Σε λί­γο φτά­νουν κιό­λας στο α­νώ­τα­το ση­μεί­ο τους και μια μακρυά α­πο­χαύ­νω­ση κυ­ριεύ­ει ύ­στε­ρα την κοι­νω­νί­α πριν μά­θει να α­φο­μοιώ­νει νηφά­λια τα α­πο­τε­λέ­σμα­τα της ορ­μη­τι­κής και θυελ­λώ­δι­κης ε­πο­χής της. Α­ντίθετα οι προ­λε­τα­ρια­κές ε­πα­να­στά­σεις, ό­πως οι ε­πα­να­στά­σεις του δέ­κα­του ένα­του αιώ­να, κά­νουν α­διά­κο­πη κρι­τι­κή στον ί­διο τον ε­αυ­τό τους, δια­κό­πτουν κά­θε στιγ­μή την πο­ρεί­α τους, γυ­ρί­ζουν πά­λι σε ε­κεί­νο που φαί­νε­ται πως έχει πραγ­μα­το­ποι­η­θεί για να το ξα­ναρ­χί­σουν από την αρ­χή, χλευά­ζουν με ω­μή α­κρί­βεια τις α­συ­νέ­πειες, τις α­δυ­να­μί­ες και τις ε­λε­ει­νό­τη­τες που πα­ρου­σιά­ζουν οι πρώ­τες δο­κι­μές τους, φαί­νο­νται πως ξα­πλώ­νουν κά­τω τον α­ντί­παλό τους μό­νο για να α­ντλή­σει και­νούρ­γιες δυ­νά­μεις α­πό τη γη και να ση­κω­θεί μπρο­στά τους πιο γι­γά­ντιος, ο­πι­σθο­χω­ρούν ο­λο­έ­να μπρο­στά στην α­προσ­διό­ρι­στη α­πε­ρα­ντο­σύ­νη των ί­διων των σκο­πών τους, ώ­σπου να δη­μιουρ­γη­θούν οι ό­ροι που κά­νουν α­δύ­να­το κά­θε πι­σω­γύ­ρι­σμα και οι ί­διες οι πε­ρι­στά­σεις φω­νά­ζουν: Ι­δού η Ρό­δος, ι­δού και το πή­δη­μα”.

Κ. Μαρ­ξ. 18η Μπρυ­μέρ

*  Η α­νά­λο­γη δου­λειά πρέ­πει εν­νο­εί­ται να γί­νει και για την πα­λι­νόρθω­ση στη ΕΣ­ΣΔ, α­πλά ε­κεί η με­λέ­τη εί­ναι πο­λύ δυ­σκο­λό­τε­ρη για­τί η πά­λη ή­ταν λι­γό­τε­ρο α­νοι­χτή α­φού διε­ξά­χθη­κε ως ε­πί το πλεί­στον μέ­σα στα α­νώ­τε­ρα όρ­γα­να του κόμ­μα­τος. Να μην ξε­χνά­με ό­τι η προϋ­πό­θε­ση της κα­τά­κτη­σης της πολι­τι­κής ε­ξου­σί­ας με­τά την ήτ­τα της πρώ­της  προ­λε­τα­ρια­κής ε­ξου­σί­ας, της παρι­σι­νής Κομ­μού­νας, ή­ταν η με­λέ­τη της ήτ­τας της, που πρώ­τος έ­κα­νε ο  ί­διος ο Μαρ­ξ.

 

-Δημοσιεύτηκε στο φ 485 της Νέας Ανατολής (Γενάρης-Φλεβάρης 2013)-

http://www.oakke.gr/ideology/item/86-%CE%BC%CE%AC%CE%BF-%CF%84%CF%83%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%B3%CE%BA-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%80%CF%81%CE%AC%CE%BE%CE%B7-1937

http://www.oakke.gr/ideology/item/99-%CE%BC%CE%AC%CE%BF-%CF%84%CF%83%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%B3%CE%BA-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%80%CF%81%CE%AC%CE%BE%CE%B7-1937