ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΤΣΑΒΕΣ ΣΤΗ ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ
ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΣΧΟΛΙΟ

Ούτε οι μακροχρόνιες απεργίες των εργαζομένων στα πετρέλαια ενάντια στην κρατική αυθαιρεσία που παράλυσαν τη χώρα, ούτε η αντιπάθεια της βιομηχανικής και εμπορικής αστικής απέναντι στη σκληρή φορολογία του κεφαλαίου τους που επέβαλε η κρατικοφασιστική συμμορία του Τσάβες για να ικανοποιήσει τον πολιτικό της στρατό, ούτε ακόμη οι σφοδρές κινητοποιήσεις εκατομμυρίων λαού ενάντια στη σταδιακή κατάλυση των αστικοδημοκρατικών ελευθεριών από τη σοσιαλφασιστική κλίκα του προέδρου δε μπόρεσαν να τερματίσουν την επιζήμια παραμονή του τελευταίου στην εξουσία. Αντίθετα μάλιστα, τα αποτελέσματα του πρόσφατου δημοψηφίσματος για την αποπομπή του ή όχι από την προεδρία της χώρας δείχνουν ότι ο Τσάβες κατάφερε να συγκρατήσει τις δυνάμεις του αποσπώντας την υποστήριξη των φτωχότερων στρωμάτων του πληθυσμού.
Για το ελληνικό συνειδητό προλεταριάτο, μα και για τους επαναστάτες όλου του κόσμου που αγωνίζονται ενάντια στο σοσιαλιμπεριαλισμό, η σοσιαλφασιστική νίκη στη Βενεζουέλα αποτελεί πηγή άντλησης πολύτιμων συμπερασμάτων.
Το πρώτο βασικό δίδαγμα που μας προσφέρουν οι δυσάρεστες εξελίξεις στη Βενεζουέλα είναι η ικανότητα του φασισμού, και ειδικότερα του φασισμού με λαϊκή περιβολή, να κερδίζει τις μάζες, και ιδίως τα φτωχότερα στρώματα, με τη μέθοδο της εξαγοράς. Αν ο Τσάβες κατόρθωσε να κερδίσει τη συμπάθεια των πιο εξαθλιωμένων στρωμάτων αυτό έγινε δυνατό με την προσωρινή οικονομική ανακούφισή τους με μέτρα όπως είναι οι διάφορες αποστολές βοήθειας προς τις λαϊκές συνοικίες, με την εκστρατεία κατά του αναλφαβητισμού και την αποστολή κινητών ιατρείων από την Κούβα. Όμως αυτές οι παροχές που μοναδικό στόχο είχαν το πλάταιμα της μεσοπρόθεσμης απήχησης του δικτάτορα και όχι την αλλαγή των παραγωγικών και ιδιοκτησιακών σχέσεων υπέρ των εκμεταλλευομένων μαζών προετοιμάζουν τη μελλοντική εξαθλίωση και την πιο βάρβαρη από ποτέ εκμετάλλευση των μαζών. Ήδη εξαιτίας της κρατικής διαφθοράς, της υψηλής φορολογίας στις επιχειρήσεις και των εμποδίων που επέβαλε στο ξένο επενδυτικό κεφάλαιο, ο Τσάβες έπληξε ανεπανόρθωτα την παραγωγική βάση της χώρας, με άλλα λόγια την ικανότητά της να σταθεί στα πόδια της, ενώ τα καταστροφικά αποτελέσματα αυτής της πολιτικής θα φανούν αργότερα με το ξέσπασμα μιας σοβαρής και παρατεταμένης οικονομικής κρίσης. Πρόκειται για κάτι αντίστοιχο με αυτό που έχει συμβεί στη χώρα μας όπου τα θλιβερά αποτελέσματα της δημαγωγικής πολιτικής επιφανειακών παροχών στα πιο φτωχά στρώματα με προσφυγή στον κρατικό δανεισμό (σε μια πρώτη φάση μέχρι το ΠΑΣΟΚ να σταθεροποιηθεί στην εξουσία) σε συνδυασμό με το μόνιμο οικονομικό σαμποτάζ, πολιτική που εγκαινίασε ο Α. Παπανδρέου, έχουν αρχίσει ήδη να κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι το Μάη ο πρόεδρος της Βενεζουέλας απέσπασε από την κρατική πετρελαϊκή εταιρεία (PDVSA) δύο δις δολάρια για να τα διοχετεύσει στα διάφορα "φιλολαϊκά" του προγράμματα (βλ. Μοντ, 18-8). Ακόμα περισσότερο, με όπλο τον πετρελαϊκό εκβιασμό και σε συνεργασία με τους στενούς του φίλους μέσα στον ΟΠΕΧ (Χαταμί, Πούτιν και σία), συνέβαλε στην αύξηση της τιμής του μαύρου χρυσού αποσπώντας από 'κει πολύτιμη λεία. Έτσι, επέβαλε σε όλο τον πλανήτη να πληρώνει τη δημιουργία του πολιτικού του στρατού.
Το δεύτερο εξίσου σοβαρό δίδαγμα που αντλούμε από το παράδειγμα της Βενεζουέλας είναι η αδυναμία της αστικής τάξης να αντισταθεί αποφασιστικά στο σοσιαλφασισμό. Αυτό βασικά οφείλεται στην αντιλαϊκή φύση του κεφαλαίου, στην απέχθειά του προς τις μάζες, στην ανικανότητά του να τις οδηγήσει στη συντριβή ενός καθεστώτος που επιχειρεί με παροχές να τις καλοπιάσει. Στο βάθος πρόκειται για το γεγονός ότι η αστική τάξη τρέμει τη επανάσταση που πραγματικά μπορεί να αρχίσει σαν αντισοσιαλφασιστική και να εξελιχθεί σε σοσιαλιστική. Οι πραξικοπηματικές μέθοδοι με τις οποίες η δυτικόφιλη αστική τάξη της Βενεζουέλας προσπάθησε να απαλλαγεί από τον Τσάβες τον Απρίλη του 2002, συνέβαλαν μονάχα στην ενδυνάμωση της δυσπιστίας και της αποδοκιμασίας των μαζών απέναντί της. Επιπλέον, η προδιάθεσή της για συμβιβασμό με τη σοσιαλφασιστική αστική τάξη νέου τύπου εκεί όπου συμπίπτουν τα εκμεταλλευτικά τους συμφέροντα σε βάρος των λαϊκών μαζών την καθιστούν όχι μόνο πρόσκαιρο και ασταθή σύμμαχο του προλεταριάτου, αλλά και συχνά όμηρο στα σχέδια του σοσιαλφασισμού. Αυτό φάνηκε τόσο στην εξέλιξη του πραξικοπήματος, όπου η εξουσία παραδόθηκε πρόθυμα και έγκαιρα από τους στρατιωτικούς ξανά στον Τσάβες, όσο και από την ικανοποίηση που ένιωσε η αστική τάξη των ΗΠΑ μέσα από τη διασφάλιση της απρόσκοπτης παροχής πετρελαίου που η επανεκλογή Τσάβες, και άρα η σχετική πολιτική σταθερότητα στη χώρα, θα σημάνει για τους αμερικανούς μονοπωλιστές.
Η αποφασιστική συντριβή του σοσιαλφασισμού πέφτει τώρα στις πλάτες μιας τάξης αρκετά πρωτοπόρας κι επαναστατικής όπως είναι το προλεταριάτο της Βενεζουέλας που είναι αριθμητικά ισχυρό και πολιτικά έμπειρο.