Μέσα σε τρεις μήνες το βιομηχανοκτόνο Συμβούλιο της Επικρατείας έδωσε δύο μεγάλα χτυπήματα στη βιομηχανική ανάπτυξη και την ενεργειακή ανεξαρτησία της χώρας και ταυτόχρονα δύο μεγάλα χτυπήματα στο επίπεδο ζωής και στις ανάγκες των πολιτών.

Με μια απόφασή της του περασμένου Απρίλη η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας ακύρωσε την εκμετάλλευση από τη ΔΕΗ λιγνιτωρυχείου στην Πτολεμαΐδα. «Το δικαστήριο αποφάνθηκε ότι είναι παράνομη η υπουργική απόφαση του 2003 που ενέκρινε τους περιβαλλοντικούς όρους για τη λειτουργία του ορυχείου εξόρυξης λιγνίτη, καθώς δεν έλαβε υπόψη τις συνέπειες τόσο από την καταστροφή του δάσους της Μαυροπηγής, έκτασης 406 στρεμμάτων, που βρίσκεται στην περιοχή, όσο και από τη σχεδιαζόμενη μετεγκατάσταση του οικισμού της Μαυροπηγής. Στην Ολομέλεια είχαν προσφύγει ο Δήμος Πτολεμαΐδας και κάτοικοι του χωριού Μαυροπηγή» (Ελευθεροτυπία, 6 /4/2005)
Τρεις μήνες μετά πάλι το ΣτΕ, μέσα από το Τμήμα Aναστολών αυτή τη φορά, αποφάσισε να παγώσει την επέκταση του λιγνιτωρυχείου της ΔΕΗ στη Μεγαλόπολη (Κυπαρισσία) Αρκαδίας κάνοντας δεκτή αίτηση του Δήμου Γόρτυνος και τοπικών επαγγελματικών και οικολογικών συλλόγων που υποστήριζαν ότι «η αναγκαστική απαλλοτρίωση έκτασης 45.683.463 τ.μ. για την επέκταση του λιγνιτωρυχείου θα επιβαρύνει το περιβάλλον στο λεκανοπέδιο της Μεγαλόπολης και τον παραδοσιακό οικισμό της Καρύταινας και θα οδηγήσει σε εκτροπή της κοίτης του ποταμού Αλφειού».
Το ΣτΕ αποφάσισε «ότι δεν έχουν εγκριθεί περιβαλλοντικοί όροι για την εκτροπή της κοίτης του Αλφειού και εκτιμά (η υπογράμμιση δική μας) ότι θα θιγούν οι δασικές εκτάσεις και ο αρχαιολογικός χώρος της περιοχής και ότι …τα έργα της ΔΕΗ θα επιφέρουν βλάβη, η αποκατάσταση της οποίας θα είναι αδύνατη «ή πάντως δυσχερής». Σταθμίζοντας όπως λέει, «τους λόγους δημόσιου συμφέροντος μεταξύ ενίσχυσης και αξιοπιστίας του συστήματος ηλεκτροδότησης της χώρας και της βλάβης που θα επέλθει, απαγορεύει προσωρινά κάθε μορφής επέμβαση στο χώρο, χωρίς όμως να παρεμποδίζεται η συνέχιση των σχετικών διοικητικών ή νομικών διαδικασιών».
Τι κι αν η ΔΕΗ υποστήριζε μπροστά στο δικαστήριο «ότι η επέκταση του λιγνιτωρυχείου είναι αναγκαία για την επίλυση των προβλημάτων επάρκειας ηλεκτρικής ενέργειας», τι κι αν οι τηλεοράσεις μεταδίδουν κάθε λίγη ώρα ένα σποτάκι που καλεί τον κόσμο να μη χρησιμοποιεί τις ηλεκτρικές του συσκευές και βασικά τα κλιματιστικά στις ώρες που τα χρειάζεται περισσότερο, δηλαδή ανάμεσα στις 11 και τις 4 το απόγευμα, τι κι αν για πρώτη φορά στα μεταπολεμικά χρονικά η συνολική εγκατεστημένη ισχύς των 10.300 Μεγαβάτ είναι τόση λίγη σε σχέση με την κατανάλωση των 9500ΜW μιας ζεστής καλοκαιρινής μέρας και αν μάλιστα η έλλειψη σε άεργο ισχύ (η ισχύς που συνυπολογίζει και τις ενεργειακές απώλειες της μεταφοράς από μακριά του ρεύματος) είναι για την Αθήνα 50% του απαιτούμενου (Ελευθεροτυπία, 13 Ιούλη 2004), τι κι αν όλα αυτά είναι τόσο προφανή στον τελευταίο ενημερωμένο πολίτη; Το ανώτατο διοικητικό δικαστήριο αποφάσισε να μειώσει την παραγωγή του κυριότερου ηλεκτρενεργειακού καυσίμου. Τι σημασία έχουν οι ανάγκες όλου του πληθυσμού και οι στρατηγικές ανάγκες της χώρας; Τι σημασία έχει το ότι είμαστε οι τελευταίοι σε βιομηχανική ανάπτυξη στη Ευρώπη; Εκείνο που μετράει για το ΣτΕ είναι τι θα πει για το μέλλον της χώρας και του λαού ο Δήμος Πτολεμαϊδας, ο Δήμος Γόρτυνος και οι απαραίτητοι τοπικοί φορείς ανεξάρτητα από κάθε σοβαρή επιστημονική μελέτη. Το ΣτΕ δεν ζητάει μελέτες ειδικών, ούτε το ίδιο κάνει ειδικές μελέτες. Απλά εκτιμά με εμπειρικά και υποκειμενικά κριτήρια για την πληρότητα ή την ελλειμματικότητα ή ακόμα και την πειστικότητα των μελετών που του κατατίθενται. Αυτό που αποφασίζει κατά κανόνα το ΣτΕ είναι αυτό που θα του υποδείξει ο κάθε φορά Δήμος Πτολεμαϊδας και Γόρτυνος, οι τοπικοί φορείς σφραγίδες ή οι στημένες από το ψευτοΚΚΕ και τον ΣΥΝ γνωστές επιτροπές κατοίκων για τη ματαίωση των παραγωγικών επενδύσεων. Όσο για τα προσχήματα αυτά αφθονούν, πάντα θα υπάρχει κάπου κοντά ένα δάσος που θίγεται, ένας αρχαιολογικός χώρος που προσβάλλεται, ένα φυσικό κάλος που βεβηλώνεται, ένας υπόγειος ορίζοντας που δηλητηριάζεται, ένας βιότοπος που απειλείται.
Βεβαίως ποτέ ένα ΣτΕ δεν θα είχε από μόνο του δυνατότητα να καταστρέφει ενεργειακά και αναπτυξιακά μια χώρα, ούτε θα είχε αυτή τη δυνατότητα ο κάθε Δήμος Γόρτυνος, αν αυτή η δυνατότητα δεν είχε εκχωρηθεί στους καταστροφείς από την κεντρική πολιτική και κρατική εξουσία. Είναι το κράτος που έδωσε στο ΣτΕ από κάποιον συγκεκριμένο νόμο το δικαίωμα να παίρνει αποφάσεις με φτηνά, εμπειρικά και υποκειμενικά κριτήρια για στρατηγικά ζητήματα και κυρίως αν η σύνθεσή του δεν κατασκευαζόταν σε μεγάλο βαθμό από την πολιτική εξουσία και μάλιστα από τα πιο αντιβιομηχανικά κομμάτια της. Είναι επίσης το ελληνικό κράτος και η κεντρική πολιτική εξουσία που με νόμο εκχωρεί και στους μικρότερους Δήμους της χώρας το δικαίωμα να αποφασίζουν κατά κύρια προτεραιότητα για το αν θα εγκατασταθούν στην περιοχή τους παραγωγικές μονάδες που ο όγκος τους και η σημασία τους αφορά όλη τη χώρα. Μόνο ένα ολόκληρο αντιβιομηχανικό καθεστώς θα μπορούσε να επιτρέψει μια τέτοια νομοθεσία και μια τέτοια χρήση αυτής της νομοθεσίας που να καταστρέφει δεκάδες και εκατοντάδες μεγάλες επενδύσεις μέσα σε δυο δεκαετίες. Άλλωστε και μόνο το γεγονός ότι οι δυο αυτές αποφάσεις για την παρεμπόδιση ή και ακύρωση της εκμετάλλευσης δύο μεγάλων λιγνιτωρυχείων έπιασαν λίγες γραμμούλες στις εφημερίδες, δεν ήρθαν σε γνώση της πλατιάς μάζας μέσα από την τηλεόραση και δεν σχολιάστηκαν από κανέναν δημοσιογράφο ή κόμμα, δείχνει πόσο πολύ ολόπλευρο, δηλαδή πόσο καθεστωτικό έχει γίνει το βιομηχανικό σαμποτάζ.
Πρέπει πραγματικά να υποπτεύεται κανείς ότι κάποια ποια μεγάλη δύναμη κρύβεται πίσω από αυτές τις αρνήσεις για να συλλάβει ότι υπάρχει ένα συστηματικό και καθεστωτικό σαμποτάζ που τις ερμηνεύει και για μπορέσει να εξηγήσει τις ειδικές μορφές που παίρνει αυτό το σαμποτάζ. Στην προκειμένη περίπτωση για παράδειγμα πρέπει να ξέρει κανείς ότι ένας βασικός στόχος των ρωσόδουλων σε ότι αφορά την ηλεκτρενέργεια εκτός από τη γενική της υπονόμευση είναι αυτή να έχει την πηγή της στο ρώσικο φυσικό αέριο και όχι στον λιγνίτη. Το λιγνιτωρυχείο σημαίνει σήμερα απεξάρτηση της παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από το φυσικό αέριο που σημαίνει στις δοσμένες συνθήκες ενεργειακή οπότε και πολιτική ανεξαρτησία από τη Ρωσία. Αυτό είναι πολύ μεγάλο έγκλημα για τους ρωσόδουλους που η εξουσία τους σήμερα μπορεί να φτάσει από χίλιες πλευρές σε ένα μικρό Δήμο, σε μια στημένη επιτροπή και στο πιο διαβρωμένο από όλα τα δικαστήρια, το καταστροφικό Συμβούλιο της Επικρατείας.