Η ΥΠΟΤΑΓΗ ΣΤΗ ΡΩΣΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΟΜΟΝΩΝΕΙ ΤΗ ΧΩΡΑ

Η μακροχρόνια αδιέξοδη πολιτική του συνόλου του ελληνικού πολιτικού κόσμου στο ζήτημα της ονομασίας της Δημοκρατίας της Μακεδονίας προκάλεσε κατά καιρούς και προκαλεί συνεχώς τριγμούς στο σαθρό αυτό οικοδόμημα, που μόνο στήριγμά του έχει τη βαθιά ρώσικη πολιτική και τους κοντόθωρους σοβινιστές μας, που δεν μπορούν να δουν πιο μακριά από τη μύτη τους. Όταν μιλάμε για ρώσικη πολιτική εννοούμε το εξής: Η ίδια η Ρωσία αναγνωρίζει τη Δημοκρατία της Μακεδονίας με το όνομά της, αλλά βάζει τους ανθρώπους της στην Ελλάδα να πιέζουν τη Δύση να μην την αναγνωρίζει και να μην την εντάσσει στους κόλπους της έτσι ώστε να μένει αδύναμη, μισοδιασπασμένη και έτσι επιρρεπής στην ανατολική προστασία. εναγκαλισμό. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Ελλάδα μόνιμα απαιτεί από τη Δύση να μην αναγνωρίζει τη Δημοκρατία της Μακεδονίας αλλά ποτέ δεν έχει κατηγορήσει τη «φίλη Ρωσία» για το ότι το έπραξε από τις πρώτες.

Η ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ ΣΤΟ ΕΥΡΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ

Η πολιτική αυτή δέχεται, κατά διαστήματα, μικρά ή μεγάλα χτυπήματα, καθώς οι λαοί και οι περισσότερες (119 χώρες του ΟΗΕ) κυβερνήσεις δεν μπορούν (και με το δίκιο τους) να κατανοήσουν το ακατανόητο, πώς δηλαδή είναι δυνατό μια χώρα να υποχρεώνεται επί ποινή θανάτου να ζητά την άδεια από μια άλλη για να έχει το όνομα που επιθυμεί και με το οποίο αποκαλείται από τους πάντες.
Στις 5 του Ιούνη η Επιτροπή Εξωτερικών Σχέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου υπερψήφισε έκθεση ολλανδού ευρωβουλευτή, η οποία:
α) Καλεί τις χώρες-μέλη της ΕΕ να σταματήσουν να ορθώνουν εμπόδια στην αναγνώριση διαβατηρίων που εκδίδει η Δημοκρατία της Μακεδονίας και στα οποία αναφέρεται η συνταγματική ονομασία της χώρας.
β) Αναφέρει ότι προκαλείται σύγχυση με τη χρήση του όρου FYROM, από τη στιγμή που πολλές χώρες την έχουν αναγνωρίσει με το συνταγματικό της όνομα.
γ) Τέλος, υπογραμμίζει το δικαίωμα κάθε κράτους να επιλέγει το όνομά του ελεύθερα, σημειώνοντας ότι στην Ευρώπη υπάρχουν κι άλλες περιπτώσεις χωρών των οποίων οι ονομασίες συμπίπτουν με μέρος εδάφους γειτονικού κράτους, χωρίς αυτό να λειτουργεί αρνητικά (αναφέρονται οι περιπτώσεις Μολδαβίας-Ρουμανίας και Βελγίου-Λουξεμβούργου).
Έχει σημασία να δούμε και τους αριθμούς των ψήφων, για να καταλάβουμε το μέγεθος της απομόνωσης στην οποία ρίχνει τη χώρα η ρώσικη πολιτική.
Την έκθεση υπερψήφισαν 59 ευρωβουλευτές και οι μόνοι που την καταψήφισαν είναι οι εξής θλιβεροί τέσσερις: Γ. Δημητρακόπουλος (ΝΔ), Π. Μπεγλίτης (ΠΑΣΟΚ), Θ. Παφίλης (ψευτοΚΚΕ) και Γ. Καρατζαφέρης (ΛΑΟΣ). Η πιο κατακριτέα ψήφος είναι αυτή του Παφίλη, καθότι υποτίθεται ότι ένα κομμουνιστικό κόμμα μόνο εθνικιστικό δεν πρέπει να είναι. Ας όψεται η ρώσικη πολιτική, που επιφυλάσσει για το ψευτοΚΚΕ το ρόλο του συνοδοιπόρου του εθνικισμού.

Η ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ ΣΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Με πρωτοβουλία του ολλανδού σοσιαλιστή βουλευτή Ε. Γιούργκερ, αρκετά μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης (16 βουλευτές από Αγγλία, Βέλγιο, Ουγγαρία, Λετονία, Ελβετία, Ουκρανία, Αζερμπαϊτζάν και Σουηδία – ας σημειωθεί εδώ ότι ανήκουν σχεδόν σε όλες τις πολιτικές ομάδες της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου) είχαν μέχρι τις 27 Μαΐου υπογράψει ψήφισμα, με το οποίο:
α) Ζητούν την αναγνώριση εθνικής μακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα και καλούν τη χώρα μας να τηρήσει την αρχή της ελευθερίας της έκφρασης των εν Ελλάδι Μακεδόνων.
β) Κατηγορούν την ελληνική κυβέρνηση, επειδή συστηματικά, εδώ και χρόνια, απαγορεύει την ανάδειξη εκπροσώπων της μακεδονικής μειονότητας και δεν αναγνωρίζει τη μακεδονική γλώσσα, αποκλείοντας έτσι την εκμάθησή της στα σχολεία.
γ) Ζητούν τη λειτουργία της Ένωσης «Σπίτι του Μακεδονικού Πολιτισμού» στη Φλώρινα, καθώς η Ελλάδα έχει καταδικαστεί για το θέμα από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο το 1998.
δ) Προτείνουν την άμεση διεξαγωγή ειδικής έρευνας, ώστε οι εκπρόσωποι της μακεδονικής μειονότητας να μιλήσουν για τα προβλήματά τους.
Το ψήφισμα αυτό δεν προβλέπεται να υιοθετηθεί σύντομα, αφού πρέπει πρώτα να συζητηθεί στις ειδικές επιτροπές και μετά να κατατεθεί για ψήφιση στην ολομέλεια της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης. Άσχετα πάντως απ’ αυτό, το γεγονός και μόνο είναι ένα ακόμη ράπισμα στη ρώσικη πολιτική απομόνωσης και εκβιασμού της Δημοκρατίας της Μακεδονίας, προκειμένου αυτή η χώρα να ενταχθεί στο ορθόδοξο τόξο.