ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ: Η ΑΠΑΤΗ ΓΙΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ

Σε προηγούμενο φύλλο της Νέας Ανατολής (Ιούνιος 2007) είχαμε αναφερθεί αναλυτικά στην προσπάθεια του σοσιαλφασισμού να απομονώσει τη Δημοκρατία της Μακεδονίας από τη Δύση -μην αφήνοντάς τη να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση και, κυρίως, στο ΝΑΤΟ- με απώτερο στόχο να την εντάξει στο ορθόδοξο τόξο. Το τελευταίο διάστημα, αρχής γενομένης από την τηλεμαχία (debate) των πέντε ρωσόδουλων αρχηγών των κομμάτων προ των εκλογών, η λυσσώδης αυτή πάλη των ελλήνων ρωσόδουλων έχει φτάσει στο αποκορύφωμά της. Μάλιστα πρόκειται να συνεχιστεί μ’ αυτή την ένταση τουλάχιστον μέχρι τον Απρίλη του 2008, οπότε και θα ξεκαθαριστεί αν το ΝΑΤΟ θα απευθύνει, τελικά, πρόσκληση στη χώρα αυτή να ενταχθεί στους κόλπους της ή θα υποχωρήσει μπροστά στον τραμπουκισμό της καλυμμένης ρώσικης διπλωματίας (δηλαδή στην απειλή του ελληνικού βέτο) και θα την αφήσει απέξω.
Μέσα στο κλίμα αυτό δεν είναι παράξενο που στις διάφορες δημοσκοπήσεις που είδαν το φως της δημοσιότητας η άποψη υπέρ του βέτο κινείται από 70,8% (Πρώτο Θέμα) ως και 83,4% (σφυγμομέτρηση της MRB για τον τηλεοπτικό σταθμό Alpha).
Στο μεταξύ, όσο περνάει ο καιρός και οι ρωσόδουλοι βλέπουν τις χώρες-μέλη του ΟΗΕ τη μια μετά την άλλη να αναγνωρίζουν τους γείτονές μας με το συνταγματικό τους όνομα, οπότε και να δημιουργείται μια ντε φάκτο κατάσταση καθόλου συμφέρουσα για τους Ρώσους, τόσο σκυλιάζουν και εντείνουν τις προσπάθειές τους. Το τελευταίο επεισόδιο κι αυτό που έκανε το ποτήρι του Πούτιν να ξεχειλίσει ήταν η αναγνώριση της Δημ. της Μακεδονίας από τον Καναδά στις 20 Σεπτέμβρη, με το συνταγματικό της όνομα για χρήση στις διμερείς τους σχέσεις, αλλά με χρήση της ονομασίας ΠΓΔΜ σε όλους τους διεθνείς οργανισμούς.

ΤΑ ΠΡΟΣΧΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΡΩΣΟΔΟΥΛΩΝ

Το περιτύλιγμα με το οποίο προσπαθούν να πείσουν οι ρωσόδουλοι τη Δύση να κάνει πίσω στο ζήτημα της ένταξης της Δημ. της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ είναι διπλό.
Από τη μια προσπαθούν -απεγνωσμένα θα λέγαμε- να αποδείξουν αυτό που κάθε λογικός άνθρωπος σ’ αυτόν τον κόσμο θα θεωρούσε παράλογο και πρακτικά αδύνατο: ότι δηλαδή η χώρα αυτή ασκεί, ως κράτος, «ανιστόρητη και προκλητική προπαγάνδα» (δήλωση της υπουργού Εξωτερικών Μπακογιάννη στις 13 Σεπτέμβρη), άρα «αυτό συνιστά ευθεία παραβίαση του άρθρου 7 της Ενδιάμεσης Συμφωνίας, που ρητά απαγορεύει άμεσες ή έμμεσες ενέργειες αλυτρωτικής προπαγάνδας» (Βήμα, 14 Σεπτέμβρη). Προσπαθούν δηλαδή στα σοβαρά να πείσουν ότι αυτή η χώρα των 2 εκατομμυρίων ψυχών, με τα τόσα εσωτερικά προβλήματα, που κυριολεκτικά «καίγεται» να ενταχθεί στους δυτικούς οργανισμούς (ΕΕ, ΝΑΤΟ), ώστε να προχωρήσει και στην οικονομική της ανάπτυξη και στον τομέα της ασφάλειας, προβάλλει εδαφικές διεκδικήσεις απέναντι στην πολλαπλάσια αριθμητικά και στρατιωτικά ισχυρότερη χώρα μας. Δηλαδή μια χώρα δύο εκατομμυρίων απειλεί την εθνική ασφάλεια μιας χώρας που είναι εδώ και μισό αιώνα ενταγμένη στο ΝΑΤΟ και εδώ και 27 χρόνια στην ΕΕ! Πραγματικά, δεν μπορεί να χωρέσει ανθρώπου νους έναν τέτοιο τερατώδη ισχυρισμό!
Ας επανέλθουμε όμως στο «επιχείρημα» των ρωσόδουλων περί παραβίασης της Ενδιάμεσης Συμφωνίας. Πρόκειται για τη συμφωνία που είχε υπογραφεί στη Νέα Υόρκη στις 15 Σεπτεμβρίου 1995 ανάμεσα στις δύο χώρες, μετά την επιβολή του ελληνικού εμπάργκο το Φλεβάρη του 1994 (μόλις ξαναπήρε την εξουσία ο Παπανδρέου), με την οποία η Δημοκρατία της Μακεδονίας υποχρεωνόταν να αλλάξει τη σημαία της (το δεκαεξάκτινο αστέρι) και να κάνει τις προσθήκες στο Σύνταγμά της που είχε απαιτήσει η τότε ελληνική κυβέρνηση. Οι υποχωρήσεις δηλαδή είχαν γίνει μονομερώς, ουσιαστικά, από τη γειτονική μας χώρα.
Σήμερα λοιπόν οι ρωσόδουλοι λένε: Εσείς, Σκοπιανοί, με την αλυτρωτική σας προπαγάνδα έχετε παραβιάσει το άρθρο 7 της ΣυμφωνίαςΧ άρα, δικαιούμαστε κι εμείς να παραβιάσουμε κάποιο άλλο άρθρο της ίδιας συμφωνίας, αφού η τήρηση των όρων της στηρίζεται στην αμοιβαιότητα.
Αυτό ακριβώς είχε ρωτήσει και η δημοσιογράφος του Mega Σπυράκη τον Καραμανλή στη συνέντευξη Τύπου της 72ης Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης (9 Σεπτέμβρη): «Ανατρέχοντας στην Ενδιάμεση Συμφωνία, στο άρθρο 11, βλέπω ότι προβλέπει ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να ανακόψει την είσοδο της γειτονικής χώρας σε διεθνή Οργανισμό, εφ’ όσον αυτή πάει με το όνομα Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας. Θέλω, λοιπόν, να σας ρωτήσω: Θεωρείτε ότι δεν σας δεσμεύει η Ενδιάμεση Συμφωνία; Ποιον τρόπο θα βρείτε να την υπερβείτε, καθώς την έχουμε προσυπογράψει;» (από το απομαγνητοφωνημένο κείμενο της συνέντευξης)
Βέβαια, η απάντηση του Καραμανλή ήταν άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε, αφού, αν ασκηθεί το βέτο στην εισδοχή της Δημ. της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ, θα είναι πρόδηλη η παραβίαση της Ενδιάμεσης Συμφωνίας από την πλευρά της ελληνικής κυβέρνησης (κατά τα άλλα, οι κυβερνήσεις μας είναι υπέρ της πιστής εφαρμογής του Διεθνούς Δικαίου!). Ας λάβουμε εδώ υπόψη μας ότι η αίτηση των γειτόνων μας για ένταξη σε ΕΕ και ΝΑΤΟ έχει γίνει με την ονομασία ΠΓΔΜ, οπότε από την πλευρά τους δεν κάνουν τίποτε το ασύμβατο με την Ενδιάμεση Συμφωνία. Η μόνη ασυμβατότητα βρίσκεται σε σχέση με τα ρώσικα συμφέροντα.
Όταν άρχισε να προβάλλεται από την ελληνική κυβέρνηση όλο και πιο έντονα το ενδεχόμενο του βέτο, ο πρόεδρος της Δημ. της Μακεδονίας Μπράνκο Τσερβενκόφσκι το είχε χαρακτηρίσει «„άμεση παραβίαση από την πλευρά της Ελλάδας της Ενδιάμεσης Συμφωνίας“, προειδοποιώντας μάλιστα ότι σε αυτή την περίπτωση „ολόκληρη η Ενδιάμεση Συμφωνία δεν θα είχε καμία ισχύ“, περιλαμβανομένων των διαπραγματεύσεων για την εξεύρεση λύσης σχετικά με την ονομασία» (Βήμα, 14 Σε-πτέμβρη).
Ας μπούμε όμως στην ουσία του «επιχειρήματος» περί «ανιστόρητης και προκλητικής προπαγάνδας» των γειτόνων. Απ’ όσο είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε, από τον καιρό της υπογραφής της Ενδιάμεσης Συμφωνίας και δώθε δεν έχει γίνει από την πλευρά τους τίποτε το συνταρακτικό που να μπορεί να δικαιολογεί έστω και στο ελάχιστο έναν τόσο βαρύ χαρακτηρισμό. Το μόνο που θα μπορούσε να φέρει κανείς ως δικαιολογία είναι η μετονομασία του αεροδρομίου των Σκοπίων σε «Μέγας Αλέξανδρος» και της Οχρίδας σε «Απόστολος Παύλος». Στο σχετικό μας άρθρο στη Νέα Ανατολή είχαμε αναφερθεί αρκετά αναλυτικά στο ζήτημα αυτό. Εδώ χρειάζεται μόνο να αποκαλύψουμε πόσο σαθρός είναι αυτός ο ισχυρισμός.
Σε άρθρο που υπογράφει η Κύρα Αδάμ (Ελευθεροτυπία, 14 Οκτώβρη) αναφέρονται τα εξής ξεκαρδιστικά: «…τα ελληνικά επιχειρήματα στα αρμόδια διεθνή όργανα κινδυνεύουν να προκαλούν γέλωτες (…) Το 2007, όταν τα Σκόπια προχώρησαν σ’ αυτές τις απαράδεκτες ενέργειές τους, ενημέρωσαν σχετικώς με τη μετονομασία των αεροδρομίων τους τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Πολιτικής Αεροναυτιλίας, τονίζοντας όμως ότι δεν ζητούν την έγκριση από το Διεθνή Οργανισμό Αεροναυτιλίας ΙCAO προκειμένου να καθιερωθούν οι μετονομασίες αυτές διεθνώς. Με άλλα λόγια, οι μετονομασίες των αεροδρομίων των Σκοπίων ισχύουν μόνο σε εθνικό επίπεδο για „εσωτερική κατανάλωση“ (…) Η ΠΓΔΜ γνωρίζει πολύ καλώς ότι δεν μπορεί να κατοχυρώσει διεθνώς, δηλαδή μέσω του ΙCAO, τη μετονομασία του αεροδρομίου της σε „Μέγας Αλέξανδρος“. Σύμφωνα με τις διατάξεις του Οργανισμού (European Region Air Navigation Plan Κεφ. 3), για να κατοχυρωθεί διεθνώς η αλλαγή ονομασίας στο Κέντρο Ελέγχου περιοχής του αεροδρομίου (και όχι μόνο στο „οικόπεδο“ στο οποίο βρίσκεται το αεροδρόμιο), απαιτείται „περιοχική“ συμφωνία των κρατών-μελών του οργανισμού. Η συγκεκριμένη απόφαση λαμβάνεται μόνο με ομοφωνία. Επομένως, η Ελλάδα δεν πρόκειται ποτέ να συναινέσει και γι’ αυτό το αεροδρόμιο „Μέγας Αλέξανδρος“ των Σκοπίων είναι μόνο για εσωτερική κατανάλωση (…) Στην πραγματικότητα, η ΠΓΔΜ δεν έκανε τίποτε άλλο από το να εφαρμόσει… μεταχρονολογημένα την ίδια ακριβώς κίνηση που είχαν κάνει και οι ελληνικές κυβερνήσεις από το 1992 και εντεύθεν. Τότε εμφανίστηκε υπουργική απόφαση, που „μετονόμαζε“ το αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης και το Κέντρο Ελέγχου περιοχής σε „Αεροδρόμιο Μακεδονίας“ και το αεροδρόμιο της Καβάλας σε „Μέγας Αλέξανδρος“. Αλλά και η Ελλάδα δεν προχώρησε στη διεθνή κατοχύρωση των μετονομασιών αυτών στον ΙCAO και έτσι τα ελληνικά αεροδρόμια „ Μακεδονία“ και „Μέγας Αλέξανδρος“ λειτουργούν με τις ονομασίες αυτές μόνον για να τονώνεται το εθνικό αίσθημα (…) Κατ’ αυτόν τον τρόπο, πράγματι έχει τεθεί σε κίνδυνο όχι η „ασφάλεια των αερομεταφορών“, αλλά η αξιοπιστία και η αποτελεσματικότητα των ελληνικών χειρισμών. Γιατί, τι να κάνει ο ΙCAO για ένα αεροδρόμιο „ Μακεδονίας“, για μια περιοχή ελέγχου Μακεδονίας, για ένα αεροδρόμιο „Μέγας Αλέξανδρος“ που δεν υπάρχουν στα επισήμως κατοχυρωμένα έγγραφά του και δεν χρησιμοποιούνται στις διεθνείς επικοινωνίες; Μάλλον θα γελάνε με την καρδιά τους».
Από τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι πρώτη η Ελλάδα έκανε το εθνικό τονωτικό κόλπο με τα αεροδρόμιά της και μετά από πολλά χρόνια ακολούθησαν οι γείτονες. Πέρα όμως απ’ αυτό, θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι οι εθνικά Μακεδόνες δεν έχουν το δικαίωμα, έστω και για «εσωτερική κατανάλωση», να προβούν σε μια τέτοια ενέργεια, άρα ξαναγυρίζουμε στο «επιχείρημα» της «ανιστόρητης και προκλητικής προπαγάνδας». Αν όντως ήταν έτσι, θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι πιθανή αλλαγή του ονόματος του αεροδρομίου των Σκοπίων σε κάτι διαφορετικό από το σημερινό θα έλυνε το πρόβλημα και θα αφαιρούσε το ελληνικό «επιχείρημα». Αμ δε! Διαβάστε να καταλάβετε: «Η Ελλάδα έχει διαμηνύσει πως ενδεχόμενες θετικές κινήσεις, όπως η μετονομασία του αεροδρομίου των Σκοπίων από „Μέγας Αλέξαν-δρος“, δεν αντικαθιστούν την ανάγκη αλλαγής του ονόματος» (Καθημερινή, 4 Νοέμβρη). Άρα, ό,τι λιγότερο κάνουν οι γείτονες από το ν’ αλλάξουν το όνομά της χώρας τους είναι ανώφελο. Εδώ φαίνεται πως αυτό που λέει η ελληνική κυβέρνηση για «προκλητικές ενέργειες» και τα τοιαύτα είναι καθαρή πρόφαση. Αλλού είναι το πρόβλημα, όπως είπαμε και στην αρχή του άρθρου μας.

ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΡΟΣΧΗΜΑ

Η ελληνική πλευρά πάντα καμώνεται πως είναι η διαλλακτική και καταγγέλλει την άλλη πλευρά ως αδιάλλακτη, για να την εκθέσει στα μάτια των πάντα «επιρρεπών στη διαλλακτικότητα» (υποχωρητικών απέναντι στο σοσιαλφασισμό, θα ήταν ο σωστός χαρακτηρισμός) Ευρωπαίων και Αμερικανών σε τέτοια ζητήματα. Έτσι και τώρα, η λογική που προβάλλει προς τα έξω είναι η εξής: «Όταν μιλάω για αμοιβαία αποδεκτή λύση, σας απαντώ ευθέως ότι, ναι, εννοώ σύνθετη ονομασία. Είναι ακριβώς η συνέχεια της λογικής που σας ανέπτυξα πριν, ότι εάν ο καθένας μείνει στη θέση του, δεν θα βρεθεί ποτέ λύση. Το „Δημοκρατία της Μακεδονίας“ βεβαίως δεν μπορεί να ισχύσει, εννοείται. Είναι η εκκίνηση της πλευράς των Σκοπίων. Η δική μας εκκίνηση ήταν να μην υπάρχει το όνομα Μακεδονία ή παράγωγό του. Μια αμοιβαία αποδεκτή λύση πρέπει να ακολουθήσει τη λογική μιας διακριτής ονομασίας. Η συγκεκριμένη χώρα δεν μπορεί να μπερδεύεται με την υπόλοιπη γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας, με την ελληνική Μακεδονία ή το τμήμα της περιοχής αυτής που ανήκει στη Βουλγαρία» (από συνέντευξη της Μπακογιάννη στην Καθημερινή, 14 Οκτώβρη).
Τι λέει δηλαδή; Εμείς, λέει, ξεκινήσαμε από πλήρη άρνηση του ονόματος Μακεδονία και καταλήξαμε να δεχόμαστε σύνθετη ονομασία, που να περιέχει δηλαδή και τη λέξη «Μακεδονία». Άρα, κάναμε ένα βήμα πίσω. Κάναμε τα μισά του δρόμου, όπως είχε πει σε μια συνέντευξή του ο πατέρας της. Το ίδιο πρέπει να κάνουν και οι «Σκοπιανοί». Να μετακινηθούν δηλαδή από το συνταγματικό τους όνομα και να πάνε σε όνομα με γεωγραφικό προσδιορισμό. Δεν το κάνουν όμως, άρα είναι αδιάλλακτοι. Επομένως, εσείς οι Δυτικοί πρέπει ή να τους ασκήσετε πίεση να δεχθούν τη σύνθετη ονομασία ή να μην τους απευθύνετε καθόλου πρόσκληση να μπουν στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ ή να μην τα βάλετε μαζί μας, αν προβάλουμε βέτο, γιατί θα έχουμε κάθε δίκιο, αφού εμείς επιδείξαμε τη διαλλακτικότητά μας.
Αυτά ισχυρίζεται η θλιβερή δυτικόφιλη, αλλά πάντα αντιδραστική σοβινίστρια Μπακογιάννη, αυτά ισχυρίζονται και οι ρωσόδουλοι.
Η αλήθεια, βέβαια, είναι εντελώς διαφορετική. Ο μόνος που έχει κάνει πραγματικές υποχωρήσεις, και μάλιστα βαριές, στην υπόθεση αυτή είναι η Δημ. της Μακεδονίας. Κάτω από την πίεση του εμπάργκο που επέβαλε ο Α. Παπανδρέου αναγκάστηκε, όπως είπαμε, να αλλάξει τη σημαία της και να βάλει προσθήκες και επεξηγήσεις στο Σύνταγμά της, όπως απαιτούσε η τότε ελληνική κυβέρνηση. Επέτρεψε στους έλληνες κεφαλαιοκράτες να γίνουν οι πρώτοι σε μέγεθος επενδυτές στη χώρα, υπερσκελίζοντας πολύ μεγαλύτερες και πιο ανεπτυγμένες χώρες. Δέχθηκε τη λύση της λεγόμενης διπλής ονομασίας, να έχει δηλαδή διαφορετικό όνομα από το συνταγματικό της στις διμερείς σχέσεις της με την Ελλάδα, προκειμένου αυτή να μην αισθάνεται ότι υφίσταται «αλυτρωτικές προκλήσεις» και τα τοιαύτα.
Απέναντι σε όλα αυτά οι ρωσόδουλοι δεν έδωσαν απολύτως τίποτε. Το μόνο που πήραν πίσω είναι το εμπάργκο, αλλά κι αυτό είναι κάτι που μπορεί οποιαδήποτε στιγμή κρίνει πρόσφορο ο σοσιαλφασισμός να επαναφέρει ως μέσο πίεσης. Αυτή ακριβώς η ανακοίνωση έδωσε αφορμή στο ΛΑΟΣ να εκδώσει δελτίο Τύπου θριαμβολογώντας ότι ο βουλευτής του απέσπασε «δέσμευση της κυβέρνησης ότι δεν θα μπουν τα Σκόπια σε κανέναν διεθνή οργανισμό ούτε με το όνομα FYROM» (στο ίδιο).
Αυτό που τώρα εμφανίζεται ως σύνθετη ονομασία δεν αποτελεί καλόπιστη και ανυστερόβουλη υποχώρηση της Ελλάδας, όπως θέλουν να το εμφανίζουν οι ρωσόδουλοι. Από την εποχή ακόμη των κυβερνήσεων Α. Παπανδρέου ένα πράγμα τους ένοιαζε: να μην ενταχθεί η Δημοκρατία της Μακεδονίας πολιτικά στη Δύση, αλλά στο ρώσικο ορθόδοξο τόξο των Βαλκανίων. Αυτό η ΟΑΚΚΕ το είχε πει από την πρώτη στιγμή της διαμάχης για το όνομα, τότε που σε όλους φαινόταν ότι ακριβώς το όνομα παιζόταν. Το όνομα απλώς αποτέλεσε ένα λογικοφανές πρόσχημα, που θα μπορούσε να συμπαρασύρει και τους τυφλωμένους εθνικιστές και σοβινιστές (όπως κι έγινε), ώστε να ασκηθούν παντοειδείς πιέσεις στη χώρα, να απομακρυνθεί αυτή από τη Δύση (μια που η Δύση, βασικά η πολιτικά ασήμαντη ΕΕ, υποχρεώθηκε -έστω και βρίζοντας- να αποδεχθεί τις ελληνικές θέσεις) και να πέσει στην αγκαλιά της Ρωσίας, είτε της Σερβίας, είτε της Ελλάδας, σε κάθε περίπτωση του ορθόδοξου τόξου. Γι’ αυτό, ενώ όλη η Δύση τη δεκαετία του ’90 την αναγνώριζε ως ΠΓΔΜ, η Ρωσία και η Κίνα την αναγνώρισαν με τη μία με το συνταγματικό της όνομα χωρίς εδώ στην Ελλάδα ν’ ανοίξει μύτη, χωρίς καμία διαμαρτυρία από κανένα κόμμα, χωρίς συλλαλητήρια και χωρίς ίχνος αντιρωσισμού. Εδώ αποδεικνύεται πάνω απ’ όλα πόσο «ρώσικη» είναι η πηγή της εκστρατείας του ονόματος.
Άλλωστε, αυτόν τον εργαλειακό χαρακτήρα του ονόματος τον απέδειξε και η περίπτωση του παρ’ ολίγον εμπάργκο, όταν ο υφυπουργός Εξωτερικών Κασσίμης ανακοίνωσε αρχικά στη συνεδρίαση της Επιτροπής Οικονομικών της Βουλής το «πάγωμα» της ελληνικής οικονομικής βοήθειας προς τη Δημ. της Μακεδονίας, με αφορμή έγγραφό της στο οποίο η χώρα αναφερόταν με το συνταγματικό της όνομα. Είπε τότε ο Κασίμης χαρακτηριστικά: «Κλείνει η στρόφιγγα των χρηματοδοτήσεων προς τα Σκόπια» (Βήμα, 18 Οκτώβρη). Αμέσως μετά μια εντολή προφανώς από το Μαξίμου τον υποχρέωσε να ανασκευάσει εντελώς. Την επόμενη μέρα δηλαδή, απαντώντας σε ερώτηση του καρατζαφερικού βουλευτή Αϊβαλιώτη, υποστήριξε ότι «Η Ελλάς δεν θα ήθελε σε καμία περίπτωση να στραγγαλίσει οικονομικά τη γειτονική χώρα, διότι η οικονομική εξαθλίωση των Σκοπίων σε καμία περίπτωση δεν θα δημιουργήσει έναν καλύτερο γείτονα», ενώ λίγες γραμμές παρακάτω επαναλαμβάνει ότι «Η Ελλάς δεν θα δεχθεί την είσοδο της FYROM με καμία ονομασία, εφόσον αυτή η ονομασία δεν αποτελεί προϊόν συναινέσεως των δύο πλευρών» (Βήμα, 19 Οκτώβρη).
Αν διακοπτόταν τώρα η βοήθεια της Ελλάδας στη Δημοκρατία της Μακεδονίας, θα φαινόταν στους Μακεδόνες ότι η Ελλάδα είναι μια εχθρική χώρα που απαιτεί να αλλάξουν το όνομά τους. Με την άρση της απειλής Κασίμη φάνηκε η αληθινή ελληνική πολιτική, που είναι η εξής: Αρκεί να μην μπείτε στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, και τότε θα έχετε τη φιλία μας. Αυτή τη γραμμή δεν την ήξερε ο μητσοτακικός Κασσίμης, γι’ αυτό πήρε τη απόφαση να κόψει τη βοήθεια, ενέργεια που πραγματικά θα ήταν αυτονόητη, αν το όνομα δεν ήταν απλά ένα πρόσχημα. Γιατί πραγματικά, πώς μπορεί να εμποδίζει η Ελλάδα τη Μακεδονία να μπει στο ΝΑΤΟ, όταν αυτό το επιχειρεί με το όνομα FYROM, και την ίδια ώρα να συνεχίζει να της δίνει βοήθεια, όταν αυτή τη βοήθεια εκείνη θέλει να την παίρνει με το όνομα Δημοκρατία της Μακεδονίας; Υπάρχει πιο ξεδιάντροπη και αποκαλυπτική αντίφαση; Αυτή η διακοπή της βοήθειας μάλλον ήταν συμβουλή της Μπακογιάννη στον επίσης μητσοτακικό Κασσίμη. Γιατί είναι πολύ πιθανό ότι και αυτή η δυτικόφιλη ανόητη, φιλόδοξη και δίχως χαρακτήρα Μπακογιάννη δεν ξέρει ακόμα τι νόημα έχει το παιχνίδι που ο Καραμανλής την έβαλε να παίξει με το όνομα σ’ αυτή τη φάση. Προφανώς αυτός της έδωσε μία εντολή: η Δημοκρατία της Μακεδονίας δεν μπαίνει στο ΝΑΤΟ αν δεν αλλάξει το όνομά της (αν, βέβαια, άλλαζε το όνομα, τότε η δυτικόφιλη αστική τάξη της γειτονικής χώρας θα κατέρρεε, και μαζί η φιλοδυτική της στρατηγική). Γι’ αυτό μένει αυτή η δυτικόφιλη στη θέση της υπουργού Εξωτερικών παρά τα αλλεπάλληλα φάλτσα της σε σχέση με την «εθνική στρατηγική», όπως εκείνο με την υποστήριξη της αντιπυραυλικής ασπίδας στην Πολωνία και Τσεχία, πράγμα που εξόργισε τον Πούτιν και αυτή αναγκάστηκε να ανακαλέσει. Ο Καραμανλής της συγχωρεί πολλά τέτοια, γιατί ο ανεκτίμητος ρόλος της είναι να παίζει το ρώσικο παιχνίδι στα Βαλκάνια χωρίς η Δύση να θυμώνει με την Ελλάδα και χωρίς να υποπτεύεται ότι υπάρχει μια στρατηγική πίσω από το όνομα και όχι μια απλή εθνική παραξενιά.
Αν η χώρα μας ήθελε πράγματι σύνθετη ονομασία, έστω και ως έσχατη γραμμή υποχώρησης, τότε αυτό θα το δεχόταν τον Απρίλιο του 1992, μιας που κάτι τέτοιο περιλαμβανόταν στο λεγόμενο «πακέτο Πινέιρο» (πρόκειται για δέσμη προτάσεων του προεδρεύοντα στο τότε Συμβούλιο Υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ πορτογάλου υπ. Εξωτερικών Ζοάο Πινέιρο). Ο Πινέιρο σε συνέντευξή του στην Ελευθεροτυπία (5 Ιούλη 1993) είχε προτείνει ως συμβιβαστική λύση την ονομασία «Νέα Μακεδονία», που καταρχάς δεν είχε απορριφθεί από τους Μακεδόνες. Το «πακέτο Πινέιρο» όμως απορρίπτεται από το Συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών υπό τον τότε πρόεδρο Κ. Καραμανλή (τον πρεσβύτερο) στις 13 Απρίλη 1992, με προεξάρχοντα της απόρριψης τον πράκτορα της Ρωσίας Ανδρέα Παπανδρέου. Ο πρόεδρος Γκλιγκόροφ, που ήταν η ψυχή της διατήρησης του συνταγματικού ονόματος στη χώρα του και ταυτόχρονα ο πιο σταθερά προσανατολισμένος στη Δύση ηγέτης της χώρας, υπέστη βομβιστική επίθεση, με αποτέλεσμα να χάσει το ένα του μάτι και να κινδυνέψει η ίδια του η ζωή από τη ρωσόπνευστη επίθεση.
Εκεί όμως που αποκαλύπτεται η απάτη και το ψέμα των ρωσόδουλων και των υποτακτικών τους είναι στην ουσία της λεγόμενης σύνθετης ονομασίας: Δε θέλουν όποιο κι όποιο όνομα για τη γειτονική χώρα, αλλά μόνο ένα όνομα που να παραπέμπει στη γεωγραφία της περιοχής και σε καμία περίπτωση να μην υποδηλώνει την ύπαρξη μακεδονικού έθνους! Θέλουν δηλαδή ένα όνομα με «γεωγραφικό προσδιορισμό». Που σημαίνει ότι, αν το δεχθούν οι γείτονες, θα έχουν δεχθεί ότι είναι ανύπαρκτοι ως έθνος, άρα θα υπόκεινται και θα υποχωρούν στις όποιες ορέξεις του όποιου γείτονα ή μη γείτονα καταπιεστή τους.
Αυτό είναι κάτι που καμία χώρα δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται να δεχθεί. Είναι η πιο βρώμικη θέση που μπορεί να πάρει ένας ιμπεριαλιστής, και αυτό ακριβώς κάνει και το ψευτοΚΚΕ υποτασσόμενο στα αφεντικά του (θα αναφερθούμε πιο κάτω στη θέση του για το ζήτημα).
Τέλος, αυτό περί «αμοιβαία αποδεκτής ονομασίας» είναι μονομερές και μονόπλευρο. Τι πάει να πει «αμοιβαία»; Ότι η χώρα που πιέζεται να τη δεχθεί τη δέχεται οικειοθελώς; Το «αμοιβαία», κανονικά, σημαίνει πως τη δέχεται και ο ένας και ο άλλος με την ελεύθερη βούλησή του. Άλλο όμως τη δέχομαι και άλλο μου επιβάλλεται. Από τη στιγμή που σου επιβάλλεται κάτι, παύει να υπάρχει η αμοιβαιότητα. Πρόκειται για ωμό καταναγκασμό.

Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΣΤΟΧΟΣ ΤΩΝ ΡΩΣΟΔΟΥΛΩΝ ΣΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΟΥ ΒΕΤΟ

Οι Ρώσοι και οι υποταχτικοί τους το τελευταίο που θα ήθελαν στο ζήτημα της εισδοχής της Δημ. της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ είναι το ελληνικό βέτο. Αν, βέβαια, δεν τους απομείνει άλλη λύση και η Δημ. της Μακεδονίας κρατήσει σθεναρή στάση (κάτι που ήδη διαφαίνεται, μέχρι τώρα τουλάχιστον) και το ίδιο σθεναρή στάση κρατήσει γενικά η Δύση (κάτι που δεν το βλέπουμε να συμβαίνει), τότε οι ρωσόδουλοι θα υποχρεωθούν από τα πράγματα να προβάλουν βέτο, αφού, αν δεν το κάνουν, η χώρα αυτή θα ενταχθεί για τα καλά στη Δύση και τότε θα είναι πολύ πιο δύσκολο για τους Ρώσους να την αποσπάσουν από τη Δύση και να την εντάξουν στο ορθόδοξο τόξο. Το βέτο, λοιπόν, είναι η τελευταία και χειρότερη τους λύση. Και είναι τέτοια, γιατί με το βέτο η Ελλάδα θα απομονωθεί απ’ όλη τη Δύση, που δεν καταλαβαίνει τι κρύβεται (και τι παίζεται) πίσω από τη διαμάχη για το όνομα. Αλλά η Ελλάδα είναι βασικό ευρωπαϊκό χαρτί των Ρώσων στο παιχνίδι τους, ειδικά στα Βαλκάνια και στον ευρύτερο χώρο της Μέσης Ανατολής. Είναι η μόνη τόσο ρωσόδουλη χώρα που επιπλέον έχει κάνει εισοδισμό στην Ευρωπαϊκή Ένωση και έτσι μπορεί από ισχυρότερες θέσεις να φέρνει τα πάνω-κάτω υπερασπιζόμενη τα ρώσικα συμφέροντα σε συνεργασία με την ψήφο της Κύπρου. Επίσης είναι βασικός παίχτης στο ενεργειακό παιχνίδι της Ρωσίας (βλέπε αγωγοί πετρελαίου και φυσικού αερίου), που σκοπό έχει να εξαρτήσει ενεργειακά και τελικά να στραγγαλίσει τη Δύση. Ενδεχόμενο βέτο θα αδυνάτιζε πάρα πολύ τη δυνατότητά της να παρεμβαίνει μέσω των ελλήνων υποταχτικών της στα ευρωπαϊκά πράγματα.
Ποιος είναι τότε ο μύχιος στόχος της; Το λένε οι εφημερίδες.
«Ωστόσο ο „κρυφός πόθος“ της κυβέρνησης θα ήταν η αναβολή της πρόσκλησης αυτής (σσ.: το δημοσίευμα εννοεί την πρόσκληση προς τη Δημ. της Μακεδονίας να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ) (…) Σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες, οι οποίες πάντως διαψεύδονται από το περιβάλλον του υπουργείου Εξωτερικών, η Αθήνα προωθεί διακριτικά μια τέτοια εξέλιξη» (Βήμα, 4 Νοέμβρη). Κάπως έτσι πρέπει να έχουν τα πράγματα. Αυτή είναι η καλύτερη λύση για τους Ρώσους, αφού έτσι θα μπορούν να συνεχίσουν τις πιέσεις στους εθνικά Μακεδόνες να ενδώσουν κάτω από τις απειλές και τους εκβιασμούς τους, ενώ ταυτόχρονα οι τελευταίοι θα απομακρύνονται ολοένα και περισσότερο από τη Δύση, καθώς αυτή μπροστά στα μάτια τους θα υποχωρεί συνεχώς στις ελληνικές πιέσεις και απειλές. Κάπως έτσι δεν έγινε και με την Τουρκία, που έχει καταντήσει να είναι μια από τις πιο αντιαμερικάνικες και ταυτόχρονα φιλορώσικες χώρες στον κόσμο;

Η ΣΥΝΘΕΤΗ ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΕΘΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Στην πολιτική τους αυτή οι ρωσόδουλοι βάζουν σ’ ενέργεια όλο το ντόπιο σινάφι τους, τα πιστά τους κόμματα και τους υποταχτικούς και φίλους τους στη χώρα. Είναι χαρακτηριστική η ευκολία με την οποία έγινε η στροφή από την απόλυτη άρνηση του ονόματος «Μακεδονία» με τα παράγωγά του στη λεγόμενη σύνθετη ονομασία χωρίς, σχεδόν, απώλειες από την πλευρά των εθνικιστών και των σοβινιστών (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων). Ο καιροσκοπισμός και η ρώσικη διπλωματία σε όλο τους το μεγαλείο.
Και τα πέντε ρωσόδουλα στην ηγεσία τους ελληνικά κόμματα έπαιξαν τον ίδιο σκοπό. Ακόμη κι ο δήθεν εθνικιστής Καρατζαφέρης, αυτός ο πολιτικός μεγαλοαπατεώνας που προεκλογικά είχε παίξει πολύ το χαρτί του ακραίου στο Μακεδονικό (και συνεχίζει να το παίζει ακόμη, προκειμένου να κρατά τους σοβινοφασίστες στο μαντρί του), τώρα εμφανίζεται διακριτικά (αλλά καθαρά) τόσο αυτός όσο κι οι βουλευτές του στα κανάλια να αφήνει ανοιχτό το ζήτημα της σύνθετης ονομασίας, αρκεί, όπως λέει, να γίνει νέο Συμβούλιο πολιτικών αρχηγών, που θα επισημοποιήσει την πολιτική στροφή: «ο κ. Καρατζαφέρης ζήτησε „να διαμορφωθεί μια τελική εθνική θέση και να μην ακούγονται πυροτεχνήματα από ανεύθυνους και υπεύθυνους, τα οποία μας βλάπτουν και εξυπηρετούν την επιχειρηματολογία των Σκοπίων“» (Βήμα, 17 Οκτώβρη). Η κυβέρνηση Καραμανλή επισήμως αρνείται μια τέτοια σύγκληση, αλλά κάνει κάτι που είναι το ίδιο πράγμα: «Αυτό που αναμένεται να γίνει είναι μετά την εκλογή νέου προέδρου στο ΠΑΣΟΚ να συγκαλέσει η κ. Μπακογιάννη το Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής» (Βήμα, 17 Οκτώβρη). Εξάλλου, από την Τετάρτη 7 Νοέμβρη αρχίζει η ενημέρωση των πολιτικών αρχηγών από την Μπακογιάννη, με πρώτη και καλύτερη την Παπαρήγα. Επίσης ο Καρατζαφέρης, σε δήλωσή του μετά το τέλος της παρέλασης της 28ης Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη, απηύθυνε ευθεία πολεμική απειλή: «Όσοι δεν ακούνε τη φωνή της Ελλάδας ας δουν τη δύναμη των Ενόπλων της Δυνάμεων. Όσο καλύτερα δουν, τόσο καλύτερα για όλους» (Βήμα, 30 Οκτώβρη).
Ο Γ. Παπανδρέου, βάζοντας πλάτη στην κυβέρνηση Καραμανλή, δηλώνει: «Δεν θα ανεχτούμε να μην τηρηθεί η υποχρέωση των Σκοπίων για μια αμοιβαίως αποδεκτή ονομασία προς κάθε διεθνή χρήση» (Βήμα, 21 Σεπτέμβρη). Ο Αλαβάνος συνήθως μεταθέτει το θέμα λέγοντας: «Πατριωτισμός δεν είναι να κάνουμε κεντρικό θέμα το όνομα της ΠΓΔΜ, αλλά να κάνουμε τη Μακεδονία, τη Βόρεια Ελλάδα, διεθνή πόλο ανάπτυξης, με πρωτοπόρα Πανεπιστήμια και αξιοποίηση του εθνικού πλούτου» (Ελευθεροτυπία, 1 Οκτώβρη). Δηλαδή, δεν είναι κεντρικό θέμα, που σημαίνει είναι θέμα! Και όταν στην τηλεμαχία στριμώχτηκε από κάποιο δημοσιογράφο του πάνελ, αναγκάστηκε να πάρει θέση κι αυτός υπέρ της σύνθετης ονομασίας… Ο ρόλος του μάλιστα είναι προεξάρχων, αφού κάνει διήμερη επίσκεψη στα Σκόπια για να έρθει σε επαφή με την πολιτική και πολιτειακή ηγεσία της χώρας και να ασκήσει κι αυτός τις σχετικές πιέσεις (ο ρόλος του καλού ασφαλίτη) για τη σύνθετη ονομασία. Η επίσκεψη αυτή του Αλαβάνου ισοδυναμεί με επίσκεψη ρώσου αξιωματούχου στη γειτονική χώρα.

Η ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΨΕΥΤΟΚΚΕ: ΘΕΣΗ ΣΤΗΡΙΞΗΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

Η πιο κατάπτυστη όμως θέση είναι αυτή του ψευτοΚΚΕ. Σε ανακοίνωση του Πολιτικού του Γραφείου διαβάζουμε τα εξής: «Η προκλητική στάση του εκπροσώπου της ΠΓΔΜ στο προεδρείο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ στις 24/8/2007, όπως και η αδιαλλαξία που εκδηλώθηκε στην ίδια συνεδρίαση από τον Πρόεδρο της ΠΓΔΜ, είναι αποτέλεσμα και συνέχεια της όξυνσης των αντιθέσεων στην περιοχή, που προκλήθηκε από τη διάλυση και διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας, εντείνεται σήμερα από τις αντιθέσεις μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας, σε σχέση με τον έλεγχο των δρόμων μεταφοράς της ενέργειας. Οι ΗΠΑ επείγονται για τις εξελίξεις, με το βλέμμα στραμμένο στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ τον Απρίλη του 2008, όπου προωθούν τη διεύρυνση με την ΠΓΔΜ, την Αλβανία και την Κροατία. Οι πιέσεις θα ενταθούν (…) Οι σχεδιασμοί αυτοί έχουν άμεση σχέση με τους οξύτατους ανταγωνισμούς των ιμπεριαλιστών στο ενεργειακό τόξο της ευρύτερης περιοχής. Έχουν σχέση με τον οξύτατο ανταγωνισμό των ΗΠΑ-ΕΕ-Ρωσίας, την επιδίωξη των ΗΠΑ να απομακρύνουν όσο γίνεται περισσότερο την πιθανότητα μεγαλύτερης προσέγγισης της Ρωσικής Ομοσπονδίας με χώρες της ΕΕ και της υπόλοιπης Ευρώπης». Σε αυτή την τελευταία φράση αποκαλύπτονται τα ρώσικα σχέδια για την περιοχή, αυτά δηλ. που γράφαμε παραπάνω για το ορθόδοξο τόξο. Πίσω δηλαδή από την γενικόλογα αντιρώσικη φρασεολογία της αρχής του κειμένου για το ξεκάρφωμα του ψευτοΚΚΕ υπάρχει στη συνέχεια η αποκάλυψη του πραγματικού στρατοπέδου του: «Τα παραπάνω βρίσκουν έκφραση στην έντονη αντίδραση των ΗΠΑ για τους αγωγούς πετρελαίου και φυσικού αερίου της Ρωσίας που περνούν από την Ελλάδα και άλλες χώρες των Βαλκανίων. Το σκοπό αυτό υπηρετούν και η επέκταση του ΝΑΤΟ (…) Η κυρίαρχη πολιτική (…) έχει συναινέσει και προωθήσει όλα τα μέχρι σήμερα αμερικανοΝΑΤΟικά, ευρωενωσιακά σχέδια (σσ.: τότε προς τι η απειλή του βέτο;). (Η κυρίαρχη πολιτική) χρησιμοποιεί κατά περίπτωση την ονοματολογία, προκειμένου να αποπροσανατολίσει, να εγκλωβίσει μερίδα του ελληνικού λαού σε δήθεν αδιέξοδα» (Ριζοσπάστης, 4 Οκτώβρη).
Και τι λέει για την ταμπακιέρα το ψευτοΚΚΕ;
«Το ΚΚΕ, χρόνια τώρα, στη βάση αρχών και ενάντια στο κυρίαρχο ρεύμα, υποστήριξε ότι η εμμονή στην ονοματολογία ήταν και είναι επικίνδυνη και αδιέξοδη πολιτική, ότι σε μια διαπραγμάτευση για εξεύρεση κοινώς αποδεκτής λύσης, στην οποία περιλαμβάνεται με οποιοδήποτε τρόπο το όνομα Μακεδονία και όποια παράγωγα, θα πρέπει ρητά να γίνει αποδεκτό μόνο ως γεωγραφικός προσδιορισμός (στο ίδιο).
Να λοιπόν από πού άντλησε τη «νέα» θέση της η επίσημη ελληνική πολιτική στο ζήτημα του ονόματος! Πήρε φαρδιά-πλατιά τη θέση που είχε από τη δεκαετία του ’90 το ψευτοΚΚΕ και την έκανε εθνική θέση.
Διαβάστε όμως και το πιο ενδιαφέρον, εκεί που η Παπαρήγα σε συνέντευξη Τύπου για τα Βαλκάνια αναφέρεται στη δημιουργία Κοσοβάρικου κράτους: «Δημιουργείται ένα προτεκτοράτο, με θολά σύνορα με ένα άλλο αμερικανικό προτεκτοράτο» (στο ίδιο).
Τι βρωμεροί οι σοσιαλφασίστες! Το αποτέλεσμα της ελεύθερης βούλησης ενός ολόκληρου έθνους, του μακεδονικού, που θέλει να το πνίξει και που το καταπιέζει ο σοσιαλιμπεριαλισμός, αλλά και που ο δυτικός ιμπεριαλισμός το πιέζει να αλλάξει το όνομά του και αυτό αντιστέκεται, να το αποκαλούν «αμερικανικό προτεκτοράτο»!
Και, επειδή η ξεσκολισμένη σοσιαλφασίστρια ξέρει πολύ καλά ότι η Δύση είναι πολύ πιθανό να υποχωρήσει μπροστά στην απειλή του ελληνικού βέτο, αφήνει κι αυτό το παράθυρο ανοιχτό βρίσκοντας μια γελοία δικαιολογία: «Σιγά που θα ακούσουν την Ελλάδα τώρα αν θα βάλουν τη FYROM στο ΝΑΤΟ. Ή, θα ικανοποιήσουν ένα αίτημα της Ελλάδας και θα της ζητήσουν αλλού ανταλλάγματα».

Η (ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ) ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΣΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Ίσως θα περίμενε κανείς (εμείς πάντως όχι) να βγουν αντιστάσεις στη νέα γραμμή, αυτή της αποδοχής της σύνθετης ονομασίας, από τους σοβινιστές της Νέας Δημοκρατίας.
Ο θλιβερός και ελεεινός Μητσοτάκης πήρε εξαρχής θέση υπέρ του βέτο, αν δε γίνει αποδεκτή η σύνθετη ονομασία.
Ο άλλος ελεεινός, ο καιροσκόπος Έβερτ, στην αρχή (σε συνέντευξή του στο ραδιοσταθμό «Αθήνα 984») ήταν απόλυτος υπέρ της παλαιάς θέσης: «Το όνομα „Μακεδονία“ δεν μπορεί να υπάρχει στο όνομα των Σκοπίων. Γι’ αυτό έχουμε αποφασίσει όλα τα κόμματα» (Βήμα, 17 Οκτώβρη). Όταν όμως τον κάλεσε στο Μαξίμου ο Καραμανλής στις 25 Οκτώβρη, άλλαξε το βιολί: «Ακόμη και κομματικά στελέχη που στο παρελθόν είχαν υιοθετήσει „σκληρή γραμμή“ στο Σκοπιανό, όπως ο κ. Μ. Έβερτ, εμφανίστηκαν χθες να ακολουθούν πιο διαλλακτική στάση. Ο πρώην πρόεδρος της ΝΔ δήλωσε χθες στον ραδιοφωνικό σταθμό Alpha 98,9 ότι θα δεχόταν μια σύνθετη ονομασία εφόσον αυτή „θα είναι σαφέστατα προσδιορισμένη“» (Βήμα, 31 Οκτώβρη).
Ο πρύτανης των νέων μακεδονομάχων, ο πολύς Σαμαράς, «θέλει να αφήσει πίσω του την „κληρονομιά“ του Σκοπιανού. Γι’ αυτό και αποφεύγει τη σχετική συζήτηση με τη στερεότυπη απάντηση: „Με κάλυψε η δήλωση του Πρωθυπουργού στο προεκλογικό debate των πολιτικών αρχηγών“» (Βήμα, 4 Νοέμβρη). Δείτε τώρα τι έλεγε ο χαμαιλέων αυτός σε γραπτή δήλωσή του μετά το Συμβούλιο πολιτικών αρχηγών στις 13 Απρίλη 1992 στο προεδρικό μέγαρο, όταν τον απομάκρυνε από τη θέση του υπουργού Εξωτερικών ο Μητσοτάκης: «Χαίρομαι που έστω και καθυστερημένα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο Πρωθυπουργός υιοθέτησαν επιτέλους δημόσια ότι η ουσία του τρίτου όρου είναι να φύγει η ιερή λέξη „Μακεδονία“ από το όνομα των Σκοπίων» (Βήμα, 3 Νοέμβρη).
Τέλος, μετά από συζήτηση που είχε στις 23 Οκτώβρη η Μπακογιάννη με 40, περίπου, βουλευτές της ΝΔ που ασχολούνται με θέματα εξωτερικής πολιτικής, «οι „μακεδονομάχοι“ άλλαξαν άρδην τις αρχικές τοποθετήσεις τους και σάλπισαν παύση εχθροπραξιών (…) Οι περισσότεροι βορειοελλαδίτες βουλευτές άλλαξαν πλήρως γραμμή» (Βήμα, 4 Νοέμβρη).
Ως μόνοι μειοψηφικοί παράφωνοι (που είναι και αυτοί χρήσιμοι στο καθεστώς, γιατί κάνουν την «ελληνική υποχώρηση για το καλό του ΝΑΤΟ» ακόμα πιο συγκινητική) απέμειναν ο Παπαγεωργόπουλος και ο Ψωμιάδης, συνεπικουρούμενοι από το μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Άνθιμο. Αυτός από τη μια κραδαίνει από άμβωνος στο εκκλησίασμα χάρτη με το όνομα Βαρντάρσκα και την άλλη βγάζει από μικροφώνου πύρινους λόγους προβάλλοντας ανοιχτά εδαφικές διεκδικήσεις σε βάρος της Δημ. της Μακεδονίας.

ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ ΚΑΙ ΟΙ… ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΙ

Χαρακτηριστικό της πολιτικής υποχωρητικότητας της φιλελεύθερης αστικής τάξης είναι η θέση την οποία υιοθετεί για το ζήτημα ένας από τους λίγους αστούς δημοκράτες που έχουν δείξει ως τώρα στοιχεία ανεξάρτητης στάσης, ο Ριχάρδος Σωμερίτης. Δυστυχώς και αυτός στο Βήμα (4 Νοέμβρη) τάσσεται ανοιχτά με τη λύση της σύνθετης ονομασίας και θεωρεί το ζήτημα της ονομασίας περίπου τιποτένιο για τους γείτονες: «Αν η κυβέρνηση λύσει τελικά το νεο-μακεδονικό με μια κοινά αποδεκτή από τους γείτονες και από την παγκόσμια κοινότητα σύνθετη ονομασία της πΓΔ της Μακεδονίας, η επιτυχία της θα είναι μεγάλη. Για όλους: και για τους οπαδούς της και για τους αντιπάλους της. Δηλαδή για τη χώρα. Μακάρι να το μπορέσει (…) Φυσικά οι γείτονες έχουν συμφέρον να αποδεχθούν μια συμβιβαστική λύση που, σε κάθε περίπτωση, δεν θα αλλάξει στην πράξη κάτι το ουσιαστικό. Για να οικοδομηθεί ένα έθνος, χρειάζεται εχθρό και τους τον προσφέραμε. Ένα μικρό κράτος όμως χρειάζεται στη συνέχεια καλούς γείτονες και αυτό προϋποθέτει αλληλοκατανόηση και αμοιβαίο σεβασμό».
Πραγματικά, τώρα που ο ρωσόδουλος Αλαβάνος βρίσκεται στα Σκόπια και πιέζει κι αυτός για σύνθετη ονομασία, θα μπορούσε να βρει καλύτερα «επιχειρήματα» απ’ αυτά που του προσφέρει ο Σωμερίτης; Όχι, αγαπητέ Ριχάρδο, δεν υπάρχει τίποτα από αλληλοκατανόηση στην ελληνική στάση. Υπάρχει ένας διαρκής και ασταμάτητος εκβιασμός, που εξελίσσεται ανάλογα με το πόσο είναι διατεθειμένη να υποχωρήσει η γειτονική χώρα στα δικαιώματά της και από το πόσο είναι διατεθειμένοι να την αφήσουν ξεκρέμαστοι σε αυτούς τους εκβιασμούς οι όποιοι ιμπεριαλιστές υπό όρους σύμμαχοί της. Όταν ένας λαός θέλει για τον εαυτό του ένα όνομα, όταν ένας παγκόσμιος αντιφασιστικός πόλεμος της έχει αναγνωρίσει το 1945 αυτό το όνομα μαζί με το δικαίωμα του αποχωρισμού της από τη Γιουγκοσλαβία και όταν σήμερα αυτό το όνομα τής το έχει αναγνωρίσει επίσημα όλος σχεδόν ο πλανήτης και ανεπίσημα όλοι οι γεωγραφικοί χάρτες της γης, τότε δεν υπάρχει παρά μόνο μια χώρα που πρέπει να καταγγελθεί για αδιαλλαξία και άδικη βία, που σε αυτήν την υπόθεση είναι η Ελλάδα. Η απαίτηση μιας χώρας να αλλάξει το όνομά της μια άλλη αποτελεί φασιστικού τύπου καινοτομία μέσα στα πολύμορφα μαρτύρια, στα οποία ο ιμπεριαλισμός υποβάλλει τα μικρά και αδύναμα έθνη.

Η ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΔΥΤΙΚΩΝ

Αρχικά αυτή η στάση ήταν διφορούμενη ή και θετική απέναντι στη Δημ. της Μακεδονίας (αν λάβει κανείς υπόψη του τις πρόσφατες αναγνωρίσεις με το συνταγματικό της όνομα). Όταν όμως άρχισαν οι πιέσεις, οι απειλές και οι εκβιασμοί, τα πράγματα άλλαξαν.
Στην αρχή βλέπουμε τον αμερικανό επιτετραμμένο στην Αθήνα Τομ Κάντριμαν να «επιρρίπτει ευθύνες στην Αθήνα για την ύπαρξη αδιεξόδου» (Ελευθεροτυπία, 24 Σεπτέμβρη). Ο ίδιος ο μεσολαβητής Νίμιτς, μετά τη συνάντησή του με την Μπακογιάννη, επισήμανε ότι «εξακολουθούν να ισχύουν τόσο η Ενδιάμεση Συμφωνία όσο και οι αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας, που πρακτικά σημαίνουν ότι τα Σκόπια εξακολουθούν να αποκαλούνται ΠΓΔΜ, αλλά και ότι η Ελλάδα δεν έχει το δικαίωμα βέτο στην αίτηση ένταξής τους σε κάποιο διεθνή Οργανισμό» (στο ίδιο). Ο αμερικάνος όμως υφυπουργός Εξωτερικών Μπερνς (παλιά πρεσβευτής των ΗΠΑ στη χώρα μας και πάντα ύποπτος για τις ξεχωριστές του σχέσεις με την προεδρία Κλίντον) δήλωσε μετά από συνάντησή του πάλι με την Μπακογιάννη: «Θα ασκήσουμε την επιρροή μας και θα προτείνουμε στην κυβέρνηση των Σκοπίων ότι ήρθε η ώρα να σημειωθεί πρόοδος» (Βήμα, 26 Σεπτέμβρη).
Όταν ο εκπρόσωπος της ΕΕ για την εξωτερική πολιτική και άμυνα Χαβιέ Σολάνα συναντήθηκε με τον πρόεδρο της Δημ. της Μακεδονίας Τσερβενκόφσκι στις Βρυξέλλες, είπε πως δεν του αρέσουν τα βέτο και τον προσφωνούσε «Πρόεδρο της Μακεδονίας». Μετά όμως από διάβημα διαμαρτυρίας της Μόνιμης Ελληνικής Αντιπροσωπείας στην ΕΕ προς το Γραφείο του Σολάνα και τη συνάντησή του με την Μπακογιάννη στο Λουξεμβούργο, δήλωσε ότι «η ΕΕ στηρίζει τις ελληνικές προσπάθειες για την εξεύρεση αμοιβαίως αποδεκτής λύσης στο θέμα της οριστικής ονομασίας της πΓΔΜ (…) Παράλληλα ο εκπρόσωπος της ΕΕ πρόσθεσε ότι θα συζητήσει με „τρόπο ξεκάθαρο“ το ζήτημα της ονομασίας με την κυβέρνηση της πΓΔΜ προκειμένου, όπως είπε, „να καταστήσει σαφή την κατάσταση, τον επείγοντα χαρακτήρα της επίλυσης του προβλήματος καθώς και το χρονοδιάγραμμα“» (Βήμα, 16 Οκτώβρη).
Όταν ο Νίμιτς, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Ντνέβνικ, έκφρασε την απορία του που χιλιάδες χρόνια μετά το θάνατο του Αλέξανδρου υπάρχει τέτοιος ανταγωνισμός γύρω από την κληρονομιά του, με αρνητικές συνέπειες στον 21ο αιώνα, και διατύπωσε αρνητική γνώμη για το χαρακτήρα και το ρόλο του στρατηλάτη, η Μπακογιάννη του απάντησε ότι η Ιστορία δεν ξαναγράφεται και αυτός αναγκάστηκε άρον-άρον να τα πάρει πίσω.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση στην ετήσια έκθεση προόδου για τη Δημ. της Μακεδονίας παγώνει την έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων με τρία προσχήματα: απουσία διαλόγου με τους Αλβανούς, πολιτικοποίηση των δημόσιων υπηρεσιών και προβολή εμποδίων στην προώθηση κρίσιμων μεταρρυθμίσεων σε θέματα Δικαιοσύνης.
Στις αρχικές προτάσεις που έδωσε ο Νίμιτς στα δύο μέρη αναφέρεται ότι η Δημ. της Μακεδονίας πρέπει να αποδεχθεί όνομα για διεθνή χρήση διαφορετικό από το συνταγματικό.
Απ’ όλ’ αυτά γίνεται φανερό προς την πλευρά ποιου ασκούνται οι πιέσεις. Δεν είναι και μεγάλη γενναιότητα, θα λέγαμε, να ασκείται πίεση στον πιο αδύναμο, που τυχαίνει να έχει και δίκιο στη συγκεκριμένη διαμάχη. Αλλά τι διαφορετικό να περιμένει κανείς από ιμπεριαλιστές που ξέρουν να κάνουν τον καμπόσο μόνο στους αδύναμους, ενώ στους Ρώσους κάθονται σούζα…

Η ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΑ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ

Η μέχρι στιγμής στάση της κυβέρνησης και του λαού της γειτονικής χώρας δείχνει αξιοθαύμαστη σταθερότητα. Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε αν θα αντέξουν μέχρι τέλους στην πίεση όλων των θηρίων που τους έχουν περικυκλώσει, αλλά τα μηνύματα είναι θετικά. Πολιτική και πολιτειακή ηγεσία συμφωνούν να μην κάνουν πίσω στο θέμα της συνταγματικής ονομασίας για διεθνή χρήση και συζητούν μόνο τη διπλή ονομασία. Δηλώνουν πως δεν αλλάζουν όνομα ακόμη κι αν η Ελλάδα προβάλει βέτο στην εισδοχή τους στο ΝΑΤΟ.
Ο υπουργός Εξωτερικών Μιλόσοσκι δήλωσε σε συνέντευξή του στον Ελεύθερο Τύπο (29 Οκτώβρη) πως σε περίπτωση βέτο θα προσφύγουν στον ΟΗΕ ζητώντας αναγνώριση με τη συνταγματική τους ονομασία.
Ο πρωθυπουργός Γκρούεφσκι σε συνέντευξή του στο κρατικό πρακτορείο ειδήσεων ΜΙΑ, η οποία αναδημοσιεύεται στην Καθημερινή (4 Νοέμβρη), κάνει ενδιαφέρουσες εκτιμήσεις που επιβεβαιώνουν αυτά που γράφουμε στο άρθρο μας για την τακτική των ρωσόδουλων και τη στάση της Δύσης: «Η Ελλάδα, ιδιαίτερα μετά τις εκλογές, έχει εισέλθει σε μία φάση ιδιαίτερα επιθετική, στον αγώνα της για την αλλαγή του συνταγματικού μας ονόματος. Η πολιτική αυτή ασκείται μέσω διαφόρων μορφών πίεσης και λόμπινγκ, με αβάσιμα ή ημιτελή επιχειρήματα (…) Αυτό το πράττουν με σχετική ανειλικρίνεια και με δύο τρόπους: Ο ένας τρόπος εκτυλίσσεται με επισκέψεις όπου λένε απευθείας ότι η Ελλάδα είναι αποφασισμένη να μπλοκάρει την ένταξη της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ. Αυτό το λένε ανοιχτά σε πρωθυπουργούς ευρωπαϊκών κρατών και ζητούν υποστήριξη από αυτούς, επικαλούμενοι την αλληλεγγύη στην ΕΕ. Ο δεύτερος τρόπος είναι προς την κατεύθυνση να μην αποφασιστεί πρόσκληση ένταξης στο ΝΑΤΟ, τον Απρίλιο στο Βουκουρέστι. Στην περίπτωση αυτή δημιουργείται μία κατάσταση η οποία δεν απαιτεί βέτο (…) Πιο πολύ εργάζονται προς την κατεύθυνση αυτή (…) Από τις επαφές που έχω με πρωθυπουργούς και υψηλόβαθμους αξιωματούχους χωρών οι οποίες πρέπει να λάβουν την απόφαση, παρατηρώ ότι έχουμε μεγάλες συμπάθειες, όπως παράλληλα διαπιστώνω ότι φοβούνται για το ενδεχόμενο επιδείνωσης των σχέσεών τους με την Ελλάδα, από την άποψη ότι η Ελλάδα είναι μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, ενώ εμείς δεν είμαστε, και στην Ένωση οι αποφάσεις λαμβάνονται με ομοφωνία. Έτσι συστήνουν να βρεθεί μία λύση για το όνομα για να μην έρθουν σε δύσκολη θέση (…) Σύμφωνα με τις σφυγμομετρήσεις, πάνω από το 90% των πολιτών τάσσονται υπέρ της ένταξης της χώρας στο ΝΑΤΟ».
Σύμφωνα με το ίδιο δημοσίευμα, ο πρόεδρος του Δημοκρατικού Κόμματος Αλβανών Μεντούχ Θάτσι τάσσεται ανεπιφύλακτα υπέρ της διατήρησης της συνταγματικής ονομασίας της χώρας: «Δεν είμαστε διατεθειμένοι να συνομιλήσουμε για συμβιβασμό ο οποίος απειλεί τα θεμέλια του κράτους». Τέλος, ο πρόεδρος του μικρού αλβανικού Κόμματος Δημοκρατικής Ευημερίας Αμπουλιάντι Βεϊσέλι ανέφερε ότι το συνταγματικό όνομα της χώρας είναι αδιαπραγμάτευτο και δεν πρέπει να υπάρξει κανένας συμβιβασμός, ακόμη κι αν αυτό κοστίσει την ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ.
Η δύναμη των λαών, όταν διοχετεύεται στη σωστή κατεύθυνση, μας δίνει αισιοδοξία ότι το παιχνίδι δεν είναι οπωσδήποτε χαμένο. Ο αγώνας αυτού του λαού και της πολιτικής του ηγεσίας να διαφυλάξει με όποιο κόστος την εθνική του αξιοπρέπεια, παρά το μικρό μέγεθός του και τη μικρή δύναμη επιρροής σε ξένες ηγεσίες που παίζουν αποφασιστικό ρόλο στα παγκόσμια πράγματα, δεν μπορεί να μας αφήσει ασυγκίνητους. Οι έλληνες δημοκράτες πρέπει να σταθούν στο πλευρό του και να ξεσκεπάσουν τους ψευτοδιεθνιστές τύπου Συνασπισμού και άλλων ψευτοαναρχικών και αντιεξουσιαστών που το έχουν βουλώσει.