Πιο δεξιά η πλατφόρμα της προεδρίας Ομπάμα-Μπάιντεν

Η επερχόμενη προεδρία του Δημοκρατικού Κόμματος στις ΗΠΑ δεν αποτελεί μια προοδευτική εναλλακτική στροφή σε σχέση με την καταστροφική προεδρία Μπους. Η πλατφόρμα Ομπάμα-Μπάιντεν για την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ σηματοδοτεί μια πολιτική δραστήριων υποχωρήσεων, ακόμα και συνεργασίας, με το νεοναζιστικό άξονα Μόσχας-Πεκίνου-Τεχεράνης, διευκολύνει τους παράγοντες του φασισμού και του πολέμου και βρίσκεται μίλια πιο δεξιά από την πλατφόρμα Μακ Κέιν.
Στο ίδιο τον Ομπάμα πρέπει να αναγνωριστεί ωστόσο μια μεγάλη προσφορά: ότι εμπόδισε την άνοδο στην εξουσία των ΗΠΑ της προβοκατόρικης ρωσόφιλης συμμορίας Μπιλ και Χίλαρι Κλίντον. Αν αυτοί έρχονταν για δεύτερη φορά στην εξουσία, θα προωθούσαν στο έπακρο τις συνθήκες για μια συνολική σύγκρουση με τον Τρίτο Κόσμο και την Ευρώπη και θα διευκόλυναν συνειδητά την προέλαση του ρωσοκινεζικού άξονα παντού στον κόσμο. Το μεγάλο όμως κακό με τον Ομπάμα, και για μας το αποφασιστικό ζήτημα, είναι ότι η προεδρία του θα είναι σε μεγάλο βαθμό αιχμάλωτη αυτής της συμμορίας, που είναι πολύ ισχυρή μέσα στο Δημοκρατικό Κόμμα, ιδιαίτερα σε στελεχικό επίπεδο. Αυτή τον εκβίασε ότι δε θα τον υποστήριζε στη μάχη με τον Μακ Κέιν, αν αυτός δεν ενσωμάτωνε στο στενό πολιτικό του επιτελείο τα βασικά στελέχη και στο πρόγραμμά του τις βασικές πολιτικές επιλογές των Κλίντον. Για να κάνει αυτόν τον εκβιασμό η Χίλαρι Κλίντον τράβηξε την πάλη της για το χρίσμα του δημοκρατικού κόμματος ακόμα και αφού αυτή είχε κριθεί υπέρ του Ομπαμα.
Ήδη η συμμορία πέτυχε και αλλαγές στο επιτελείο Ομπάμα, και κυρίως να επιλεγεί ως αντιπρόεδρός του ο άνθρωπός της Μπάιντεν, ο κατεξοχήν προβεβλημένος ειδικός στη διαχείριση της εξωτερικής πολιτικής του Δημοκρατικού Κόμματος στο Κογκρέσο. Ο Μπάιντεν υπήρξε ένθερμος θιασώτης της θέσης Κλίντον υπέρ της πάση θυσία εισβολής στο Ιράκ. Μετά, μόλις η εξουσία εκεί παραδόθηκε από τις ΗΠΑ στις φιλοϊρανικές δυνάμεις της χώρας, ο Μπάιντεν τάχθηκε εξίσου σθεναρά υπέρ της άμεσης αποχώρησης των αμερικανικών στρατευμάτων χωρίς παράλληλα να δοθούν εγγυήσεις ασφάλειας στους σουνίτες και στους Κούρδους του Ιράκ. Επίσης ο Μπάιντεν είναι δραστήριος θιασώτης της θέσης που προωθεί το φιλοϊρανικό κόμμα ΑΣΙΕΙ στο Ιράκ υπέρ του εθνοθρησκευτικού συνομοσπονδιακού διαμελισμού της χώρας. Το χειρότερο είναι ότι και ο ίδιος ο Ομπάμα ήδη υιοθέτησε στην προεκλογική του εκστρατεία την τερατώδη προβοκατόρικη θέση των Κλίντον και της πιο δεξιάς τάσης του ρεπουμπλικανικού κόμματος ότι οι ΗΠΑ οφείλουν να κυνηγήσουν την Αλ Κάιντα μέσα στο πακιστανικό έδαφος ακόμα και παρά την θέληση των κυβερνήσεων του Πακιστάν. Στο Πακιστάν δίνεται σήμερα η κεντρική παγκόσμια γεωστρατηγική μάχη από το ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό για το κατέβασμα του ρώσικου στρατού στις θερμές θάλασσες για τον έλεγχο της νότιας Ασίας και της Αφρικανικής ηπείρου. Ήδη η Ρωσία έχει κάνει ένα μεγάλο βήμα προς το Πακιστάν ελέγχοντας κατά ένα μέρος το Αφγανιστάν, από τη μια με την κυβέρνηση Καρζάι και από την άλλη με την ισλαμοναζιστική φιλο-Αλ Κάιντα πλευρά των Ταλιμπάν. Αν η προεδρία Ομπάμα χτυπήσει το Πακιστάν κυνηγώντας το φάντασμα του Μπιν Λάντεν, οι ΗΠΑ, εκτός από μια παγκόσμια οργή και μια αντίσταση ύψους όσο εκείνη 20 Ιράκ, θα προκαλέσουν έναν ασύλληπτο εμφύλιο στο Πακιστάν και τελικά την κυριαρχία του νεοναζιστικού άξονα σε αυτό. Τη γραμμή αυτή για το Πακιστάν, που εκτός από τον Ομπάμα υιοθέτησε τελευταία και ο Μπους, την καταδίκασε με σαφήνεια ο Μακ Κέιν στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας. Όταν μιλάμε για εκλογές και για εξουσίες σε μια ιμπεριαλιστική χώρα, πρέπει να κοιτάμε πρώτα απ’ όλα την παγκόσμια πολιτική γραμμή του κάθε κόμματος. Όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα, όπως π.χ. ότι στη βάση του και στην ιδεολογία του το Δημοκρατικό Κόμμα είναι λιγότερο ρατσιστικό, λιγότερο συντηρητικό, λιγότερο θρησκόληπτο από το Ρεπουμπλικανικό. Εκείνο που μετράει με τους συγκεκριμένους συσχετισμούς μέσα στο Δημοκρατικό Κόμμα είναι ότι αυτό σήμερα είναι το κατεξοχήν ιμπεριαλιστικό-επεμβατικό. Και αυτό γιατί είναι το κατεξοχήν κόμμα των μονοπωλίων που επιδιώκουν διεθνή οικονομική διείσδυση και ηγεμονία και ήρεμη διεθνή αγορά. Αλλά αυτήν μπορούν να την εξασφαλίσουν μόνο με τη συμφιλίωσή τους με το ρώσικο και τον κινέζικο σοσιαλιμπεριαλισμό και τον ιρανικό περιφερειακό ηγεμονισμό. Γι’ αυτό το Δημοκρατικό Κόμμα και οι Μπάιντεν-Ομπάμα έχουν μια υφεσιακή φιλο-Πούτιν γραμμή και στο γεωργιανό και, ιδιαίτερα, στο ουκρανικό ζήτημα, όπου έχουν πια ορμητικά ταχθεί με τη ρωσόδουλη Τιμοσένκο ενάντια στον πατριώτη και δημοκράτη Γιούσενκο. Η αντίστοιχη αντίληψη τους διαπερνά και στη Μέση Ανατολή, όπου η γραμμή Μπάιντεν-Ομπάμα αναζητά συνεργασία με το αντισημιτικό-γενοκτονικό Ιράν σε βάρος του Ισραήλ, αλλά και των αστικοδημοκρατικών δυνάμεων στο Λίβανο και στον υπόλοιπο αραβικό κόσμο. Αντίθετα, το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, και πιο πολύ η σχετικά πιο προοδευτική γραμμή Μακ Κέιν μέσα σε αυτό, έχουν μια στάση μεγαλύτερης αντίστασης και στην πουτινική Ρωσία και στο Ιράν. Αυτό συμβαίνει γιατί εκπροσωπούν κομμάτια της αμερικάνικης μονοπωλιακής αστικής τάξης που είναι ωστόσο σε μεγαλύτερο βαθμό δεμένα με την εσωτερική αγορά των ΗΠΑ, ιδιαίτερα με την αγορά ενέργειας και βαριάς βιομηχανίας, με την αγροτική βιομηχανία, καθώς και με τη στρατιωτική βιομηχανία σε επίπεδο διαστημικής τεχνολογίας. Ως τέτοια αυτά τα τμήματα δίνουν μεγαλύτερη έμφαση στη γεωπολιτική περιχαράκωση των ΗΠΑ στην αμερικανική ήπειρο. Χρειάστηκε η επίθεση της ΚαΓκεΜπε στους δίδυμους πύργους για να βγάλει από τον απομονωτισμό αυτήν την τάση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και να τη ρίξει στην ατέλειωτη μεσανατολική περιπέτεια, δίνοντας για μια τετραετία την πολιτική ηγεμονία μέσα στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα στους νεοσυντηρητικούς υπεραντιδραστικούς ιμπεριαλιστές.
Μόνο αυτές οι γενικές στρατηγικές διαφορές ανάμεσα στα δύο κόμματα και στους δυο υποψήφιους μπορούν να εξηγήσουν τους λόγους για τους οποίους ο νεοναζιστικός άξονας και όλοι οι απέναντί του υφεσιακοί της Ευρώπης πήραν σε γενικές γραμμές θέση υπέρ μιας προεδρίας Ομπάμα. Αν αυτή η υποστήριξη συνδυαστεί με το ότι το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα ανέλαβε μόνο του την ευθύνη για μια καταστροφική μεσανατολική και μια οικονομική πολιτική που με το ίδιο πάθος τις υποστήριξε και το Δημοκρατικό Κόμμα, δηλαδή την πολιτική που οδήγησε στο φιάσκο του Ιράκ και επιτάχυνε την παγκόσμια οικονομική κρίση, μπορεί να καταλάβει κανείς γιατί οι λαοί της υδρογείου είναι αναφανδόν υπέρ του Ομπάμα.
Ασφαλώς σε ό,τι αφορά τους λαούς και την ιδεολογία τους υπάρχουν πολύ καλά σημάδια σε αυτήν την επιλογή τους. Με αυτήν δέχεται ένα μεγάλο χτύπημα ο κλασικός αποικιακού τύπου ρατσισμός, η θρησκοληψία και ο κοινωνικός συντηρητισμός. Αυτά όλα τα αντιδραστικά στοιχεία της αμερικάνικης αστικής τάξης τα εκπροσωπούσε η υποψήφια για την αντιπροεδρία του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος και επιλογή των νεοσυντηρητικών Πέιλιν. Επίσης, πέρα από το τι τους επιφυλάσσουν οι παλιάνθρωποι που διοικούν το Δημοκρατικό Κόμμα, οι μάζες στις ΗΠΑ και στον κόσμο υπερασπίστηκαν τη γραμμή Ομπάμα ως γραμμή αντιιμπεριαλιστική-αντιεπεμβατική. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Ομπάμα νίκησε την Κλίντον πρώτα απ’ όλα γιατί ήταν ένας από τους ελάχιστους μέσα στην αμερικάνικη αστική τάξη που διαφώνησε με την εισβολή στο Ιράκ. Τώρα ως καλός αμερικανός υποψήφιος πρόεδρος, δηλαδή ως απόλυτος οπορτουνιστής, ο Ομπάμα έχει υιοθετήσει τη χειρότερη επεμβατική-ιμπεριαλιστική γραμμή. Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι μπορεί να την αλλάξει ξανά στο μέλλον. Δεν μπορούμε να το αποκλείσουμε. Άλλωστε, αυτός πρέπει να είναι και ένας λόγος για τον οποίο η ανεπίσημη Ρωσία δηλώνει πως τον προτιμά από τον Μακ Κέιν, αλλά και πως δεν τον εμπιστεύεται. Φοβόμαστε ότι η εγγύηση για το ότι θα παραμείνει «εμπιστοσύνης» η πολιτική της νέας προεδρίας είναι ο αντιπρόεδρός της. Ήδη η Κλίντον στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας για το χρίσμα είχε δηλώσει ότι ο Ομπάμα δεν είναι κατάλληλος για πρόεδρος, γιατί κινδυνεύει, ως μαύρος, να δολοφονηθεί. Αν αυτό συμβεί, τότε πρόεδρος αυτόματα γίνεται ο «σίγουρος» Μπάιντεν.
Το βέβαιο είναι ότι έτσι κι αλλιώς η αμερικάνικη και η παγκόσμια πολιτική έχουν μπει στην εποχή των μεγάλων πολιτικών και στρατιωτικών αναστατώσεων που προετοιμάζουν το νέο παγκόσμιο πόλεμο.