ΓΙΑ ΤΗΝ «ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ» ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΦΑΣΙΣΜΟ

Για το ζήτημα της «αποκατάστασης» μιας ψεύτικης καρικατούρας του Νίκου Ζαχαριάδη από το ψευτοΚΚΕ, είχαμε γράψει και στο εκτεταμένο κεντρικό άρθρο της ΝΑ του Ιούλη, και θα γράψουμε και στο μέλλον πιο εκτεταμένα. Οι κνίτες προχώρησαν με παράτες σε εκδήλωση «αποκατάστασης» στο Α’ Νεκροταφείο της Αθήνας στις 2 του Οχτώβρη, στην οποία ολόκληρος ο αστικός τύπος γλοιώδικα υποκλίθηκε και την πρόβαλε, χωρίς ούτε ένα τόσο δα κριτικό ψέλλισμα.

Κανείς δεν αναρωτήθηκε πώς γίνεται οι ηθικοί συναυτουργοί δολοφονίας να αποκαθιστούν το θύμα τους, χωρίς μια βαθιά, συντριπτική αυτοκριτική ή χωρίς να έρθουν ποτέ σε ρήξη με τους φυσικούς αυτουργούς της δολοφονίας, δηλαδή τους Ρώσους σοσιαλιμπεριαλιστές. Το ψευτοΚΚΕ όχι μονάχα δε ζητάει και δεν κάνει ποτέ θέμα το άνοιγμα των εφτασφράγιστων αρχείων της ΚαΓκεΜπε για τη δολοφονία Ζαχαριάδη, όχι μόνο συνεχίζει να διαδίδει την ψευτιά περί «αυτοκτονίας», αλλά επιχειρεί να μπάσει το φάντασμα ενός ανύπαρκτου Ζαχαριάδη, ψευτοΚΚΕδικης κοπής, στα σημερινά πολιτικά παιχνίδια του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού.

Δημιουργεί δηλαδή την καρικατούρα ενός Ζαχαριάδη αρνητή των μετώπων και του αντιφασισμού, διαπαστή και πραξικοπηματιστή (στοιχεία που προσιδιάζουνε κύρια στο Βελουχιώτη-Κλάρα, που ο Περισσός «αποκαθιστάει» μαζί με το Ζαχαριάδη), κι έτσι τον κάνει πρόδρομο της γραμμής του φιλοναζιστικού και γι αυτό μονόμπαντου «αντιδυτικού αγώνα»!! Πρόκειται όχι φυσικά για αποκατάσταση, αλλά για πολιτική ολοκλήρωση της δολοφονίας του ήρωα Νίκου Ζαχαριάδη.

Αλλά πρόκειται ταυτόχρονα και για το πιστοποιητικό θανάτου όλου εκείνου του κατάμαυρου πια «μ-λ» οπορτουνισμού, που παρίστανε ως σήμερα την «αντιρεφορμιστική» ουρά του «ρεφορμιστικού» Περισσού, ενώ έχει σε όλα τα διεθνή και εσωτερικά ζητήματα ταυτόσημη γραμμή μαζί του. Αυτοί οι υπεραντιδραστικοί πλέον μικροαστοί των «ΚΚΕ(μ-λ)», Διαρρηχτών («ΜΛΚΚΕ»), «Κίνησης για Ανασύνταξη 18-55», «ΕΚΚΕ» του Μπίστη κλπ. δεν έχουν πια κανέναν «ιδεολογικό» λόγο να μην στρουγγιστούν στον Περισσό. Η Παπαρήγα τους αφαίρεσε και τον τελευταίο τυπικό λόγο ξεχωριστής ύπαρξης.