Η ταξική πάλη παίζει πολλές φορές περίεργα παιχνίδια στους ανθρώπους. Μεγάλους επαναστάτες, που αφιέρωσαν τη ζωή τους στην υπόθεση της προόδου τους μετατρέπει σε τσιράκια του ιμπεριαλισμού. Και αντίθετα, πατενταρισμένους αντιδραστικούς μπορεί να τους μεταμορφώσει προς το τέλος της ζωής τους σε εθνικούς ηγέτες που έπαιξαν σε κάποια ιστορικη στιγμή προοδευτικό και αντικειμενικά επαναστατικό ρόλο. Τέτοια υπήρξε η μοίρα του Μουαμάρ Καντάφι, που από σκληρός δικτάτορας, περιφερειακός τραμπούκος και ακόλουθος του σοσιαλιμπεριαλισμού έμελλε να πεθάνει με αξιοπρέπεια υπερασπιζόμενος την εθνική ανεξαρτησία της χώρας του και την ειρήνη βάζοντάς τα σχεδόν με όλους τους ιμπεριαλιστές.

Ο τρόπος με τον οποίον πέθανε και η μετέπειτα διαπόμπευσή του από τη νέα εξουσία των ισλαμοφασιστών, που τον λίντσαρε εν αιχμαλωσία και στη συνέχεια εξέθεσε το σώμα του μέσα σε ένα ψυγείο κρεάτων στη πολυήμερη χλεύη του πλήθους μέχρι που άρχισε να αποσυντίθεται, δείχνει και το πραγματικό, αποκρουστικό πρόσωπο των εκπροσώπων της λιβυκής «άνοιξης», που κρύβεται πίσω από τις υποκριτικές κραυγές για «ελευθερία» και «δημοκρατία». Αυτοί οι αδίσταχτοι κρυφοναζήδες κανίβαλοι ισχυρίστηκαν αρχικά ότι ο Καντάφι σκοτώθηκε ύστερα από ανταλλαγή πυρών. Μόλις όμως βγήκαν στην επιφάνεια τα πρώτα βίντεο της αιχμαλωσίας του βρέθηκαν σε δύσκολη θέση, αλλά απέρριψαν την πρόταση ανθρωπιστικών οργανώσεων για διεξαγωγή ανεξάρτητης νεκροψίας.

Η σημασία της αντίστασης που προέβαλε ο Καντάφι έγκειται πριν απ’ όλα στο ότι επέτρεψε να αποκαλυφθεί η βαθύτερη φυσιογνωμία του δυτικού ιμπεριαλισμού και σε ένα μικρότερο βαθμό εκείνη του πιο ύπουλου και πιο κτηνώδους ανατολικού σοσιαλιμπεριαλισμού που ήταν ο κρυφός καθοδηγητής όλης της επίθεσης. Κατέδειξε πόσο φρικτά αρπακτικά μπορούν να γίνουν οι σημερινοί άγγλοι και κυρίως οι γάλλοι μονοπωλιστές έξω από τη χώρα τους αν κάποιος χειρότερος ιμπεριαλισμός τους ξυπνήσει τα καταπιεσμένα τους αποικιακά ένστιχτα. Αυτοί λοιπόν δεν δίστασαν να καταπατήσουν την προηγούμενη ενεργειακή τους συνεργασία και τις συμφωνίες τους με τον Καντάφι που τους επέτρεπαν την πρόσβαση σε μια από τις ελάχιστες ανεξάρτητες από τη Ρωσία κοντινές στην ΕΕ ενεργειακές πηγές για να τον ανατρέψουν, σε συνεργασία με τους ισλαμοναζήδες εχθρούς του, μόλις μυρίστηκαν ότι τα λάφυρα από μια τέτοια κίνηση αναμένονταν πολλαπλάσια. Κατέδειξαν τον βουλιμικό καιροσκοπισμό τους, όταν θυσίασαν τη διακηρυγμένη πάλη τους ενάντια στον ισλαμοφασισμό προκειμένου να συμμετάσχουν κι αυτοί-όπως νόμισαν- σε μια πιο προσοδοφόρα εκμετάλλευση των πετρελαϊκών αποθεμάτων της μικρής αυτής χώρας.

Αμέσως μετά την ανατροπή Καντάφι ο βρετανός και ο γάλλος ηγέτης έκαναν ένα ταξίδι αστραπή σε Βεγγάζη και Τρίπολη για να διεκδικήσουν τα εκεί οικονομικά τους συμφέροντα, αν και χωρίς άμεση ανταπόκριση από τους νικητές που είναι ρωσόφιλοι. Ενδεικτική των προθέσεών τους είναι η δήλωση που έκανε μετά την ανατροπή ανώτερος γάλλος αξιωματούχος θέλοντας να πετύχει ευνοϊκότερη μεταχείριση της χώρας του σε σχέση με άλλες χώρες από τις νέες αρχές της Λιβύης: «Εμείς θέσαμε τις ζωές μας σε κίνδυνο. Έχουμε εμπλακεί από την αρχή» (βλ. Financial Times, 15/9).

Η αντίσταση κατέδειξε ακόμα τις αντιφάσεις της ρωσικής και της κινεζικής στάσης. Ο Καντάφι δε δέχτηκε ποτέ να παραιτηθεί, όπως του πρότεινε η ρωσική διπλωματία, ή να έρθει σε διαπραγμάτευση με αυτήν για μια πιο ομαλή παραίτηση, όπως ανησυχούσαμε. Αυτή η άρνηση δεν θα επιτρέψει στους διαδόχους του Κανταφι στην αναπόφευκτη αντισταση που θα ξαναδυναμώσει να εμπιστευτούν ποτέ τη Ρωσία και να γίνουν υποχείριά της. Επίσης η Κίνα έπαιξε ως το τέλος και στα δύο ταμπλώ και εκτέθηκε και στα δύο. Όσο για τους δυτικούς επεμβασίες αυτοί θα την πληρώσουν χειρότερα απ όλους. Στην νέα κυβέρνηση σήμερα φιγουράρουν αρκετοί ανοιτοί ισλαμοφασίστες. Για παράδειγμα, ο προεξάρχων υπουργός οικονομίας, Αμπνταλά Σαλία, είναι ηγέτης των Αδελφών Μουσουλμάνων, ενώ αρκετοί είναι εκείνοι που φοβούνται ότι οι νέες αρχές θα τιμήσουν την πρόθεσή τους να επιβάλουν τη σαρία (βλ. El Pais, 1/11).

Η αντίσταση του εθνικού αντιιμπεριαλιστικού στρατού του Καντάφι επέτρεψε να αποκαλυφθούν και να κάνουν το γύρο του κόσμου οι φρικαλεότητες των «εξεγερμένων», οι μαζικές σφαγές, το λιντσάρισμα, ο βασανισμός και βιασμός αιχμαλώτων, και φυσικά να αποκαλυφθεί ο ξενόδουλος και διπρόσωπος πολιτικός τους ρόλος. Η ισοπέδωση της ηρωικής πόλης της Σύρτης από τους «εξεγερμένους» και κυρίως από τη γαλλική αεροπορία και το ΝΑΤΟ που οι πρώτοι κάλεσαν για να τους δώσει τη νίκη θα στοιχειώνει για πάντα την καλή φήμη της λιβυκής «άνοιξης» και θα απομυθοποιεί τις «ανθρωπιστικές» ανησυχίες των ιμπεριαλιστών και σοσιαλιμπεριαλιστών. Στο τελευταίο αυτό προπύργιο της αντίστασης βρέθηκαν τουλάχιστον 76 πτώματα λίβυων πατριωτών πολλοί εκ των οποίων είχαν δεμένα τα χέρια (25/10).

Έτσι, παρά το διασυρμό που επεφύλαξαν στον Καντάφι οι αντίπαλοί του, ο θάνατος του θα τους στοιχειώνει. Στο βάθος θα τους στοιχειώνει η αντίσταση του λιβυκού λαού που αψήφησε τους εκβιασμούς των ισχυρών του πλανήτη, αψήφησε τις απειλές τους για βίαιη επέμβαση, και τελικά προτίμησε να αντισταθεί με το όπλο στο χέρι από το να υποταχθεί ήσυχα-ήσυχα στην παράλογη και αλαζονική απαιτήσή τους να διοικούν τις χώρες όπως νομίζουν. Με την αξιοπρεπή και ασυμβίβαστη στάση του, αυτό το μικρό έθνος και ο ηγέτης του δίδαξαν σε όλους τους λαούς του πλανήτη το δρόμο του αδιαπραγμάτευτου αγώνα ενάντια στην ιμπεριαλιστική επιβολή. Σε ό,τι αφορά τις άμεσες συνέπειές της, η μάχη της Λιβύης βοήθησε ώστε να καθυστερήσει η επέλαση των ισλαμο-ναζί στη Συρία, την Υεμένη, και σε άλλες μουσουλμανικές χώρες. Πιστεύουμε ότι αυτή η μάχη θα συνεχιστεί. Ήδη το νέο καθεστώς αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα αναγνώρισης από ένα μεγάλο τμήμα της μαθητικής νεολαίας, ιδιαίτερα των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων. Σε ένα λύκειο, για παράδειγμα, που βρίσκεται στην υποβαθμισμένη συνοικία της Τρίπολης Αμπού Σαλίμ, ελάχιστοι ήταν οι μαθητές που εμφανίστηκαν κατά την έναρξη του σχολικού έτους. Σε ένα άλλο σχολείο, το Σαγίντα Ζεϊνάμπ, τα παιδιά αρνήθηκαν να τραγουδήσουν τον καινούργιο εθνικό ύμνο και κάποιοι έσκισαν τη νέα επίσημη σημαία του σχολείου, ενώ σε μια λογομαχία κάποιοι καθηγητές χαστούκισαν μια συνάδελφό τους που υποστήριζε το νέο καθεστώς (βλ. New York Times, 25/9). Καμιά χώρα, κανένα έθνος, κανένας λαός στη σύγχρονη εποχή δεν υποκύπτει σε εισβολείς, πόσο μάλλον αφού εχει προβάλλει μια τέτοια αντίσταση σε τόσους στρατούς και τόση δύναμη πυρός.

Παρά την ήττα της, λοιπόν, η αποφασιστική, θαρραλέα και ηρωική αντίσταση της Λιβύης αποτελεί μεγάλη παρακαταθήκη για τους λαούς, τα έθνη και τα κράτη του πλανήτη στην πάλη τους ενάντια στον ιμπεριαλισμό και σοσιαλιμπεριαλισμό, στην πάλη τους για ειρήνη, εθνική ανεξαρτησία και σε τελευταία ανάλυση, για κοινωνική απελευθέρωση.