Το συνεχιζόμενο ελλειμματικό Ισοζύγιο Τρεχουσών Συναλλαγών: Tο βασικό αίτιο της χρεοκοπίας που κρύβουν από το λαό

Μια οικονομία που εμφανίζει ελλειμματικό ΙΤΣ σημαίνει ότι κατανάλωσε προϊόντα και υπηρεσίες που εισήγαγε από το εξωτερικό, επομένως που δεν παρήγαγε, και άρα το ΙΤΣ συνιστά τις δανειακές ανάγκες της χώρας που καλύπτονται από το εξωτερικό. Το έλλειμμα στο ΙΤΣ εμφανίζεται ως εξωτερικό χρέος της οικονομίας -κρατικό και ιδιωτικό- που καθορίζει τη διεθνή θέση της οικονομίας, καλύπτεται αναγκαστικά με δάνεια του κράτους και του ιδιωτικού τομέα και με συμμετοχές των ξένων στις ελληνικές επιχειρήσεις που καταναλώνουν τα εισαγόμενα εμπορεύματα και υπηρεσίες.

Το ΙΤΣ της χώρας μας είναι επί δεκαετίες καταστροφικά ελλειμματικό σε τέτοιο βαθμό, που κάθε χρόνο προσθέτει νέες, υπερβολικά υψηλές δανειακές ανάγκες στο κράτος και στους ιδιώτες, με αποτέλεσμα δίπλα στο παραγωγικό κενό το κρατικό χρέος να διογκώνεται επί δεκαετίες, να μην μπορεί από ένα σημείο και πέρα να εξυπηρετηθεί, μέχρι που το κράτος χρεοκόπησε εξαιτίας της συσσώρευσης των χρεών παρασύροντας μαζί του μια αναιμική σαμποταρισμένη παραγωγή και όλη τη χώρα. Τον Αύγουστο του 2002 δείξαμε για πρώτη φορά, στο άρθρο που αναρτάται στην ιστοσελίδα της ΟΑΚΚΕ «Το βιομηχανικό σαμποτάζ οδηγεί στη χρεοκοπία», την πορεία της χώρας προς τη χρεοκοπία εξαιτίας των υψηλών ελλειμμάτων, που στο μεγαλύτερο ποσοστό τους διαμορφώνονται από το πελώριο εμπορικό έλλειμμα. Ένα διαρκές βιομηχανικό στην ουσία έλλειμμα, που καμιά ευρωπαϊκή οικονομία δεν παρουσιάζει σε τέτοιο καταστροφικό βαθμό και με τόση χρονική διάρκεια. Στην ιστοσελίδα της ΟΑΚΚΕ είναι αναρτημένα σε ειδικό χώρο τα βασικά άρθρα της Ν. Ανατολής που αναλύουν από τότε την πορεία της χρεοκοπίας.

Το παραγωγικό κενό δεν είναι αποτέλεσμα μιας στιγμιαίας αμέλειας, είναι εγκατεστημένο επί δεκαετίες, είναι ιστορικό φαινόμενο και οφείλεται στο επί δεκαετίες οργανωμένο σαμποτάζ της παραγωγής από τους γκαουλάιτερ της νεοτσαρικής Ρωσίας: το ψευτοΚΚΕ, τον ΣΥΝ, καθώς και από τους πρωθυπουργούς των Παπανδρέου Α. και Γ., Σημίτη και Καραμανλή τον Β΄. Για να καλύψουν τα εγκλήματά τους δείχνουν τώρα τελευταία ως υπεύθυνους για τη χρεοκοπία το μνημόνιο, την ΕΕ και το κεφάλαιο. Αντί δηλαδή να παραδέχονται ότι η χρεοκοπία οδήγησε τη χώρα στο μνημόνιο και στη λιτότητα, λένε ότι το μνημόνιο και η λιτότητα έφεραν τη χρεοκοπία. Η αλήθεια είναι ότι μέσα στη χρεοκοπία και στη λιτότητα οι ίδιοι συνεχίζουν το παραγωγικό σαμποτάζ που μας χρεοκόπησε χρησιμοποιώντας προς το συμφέρον τους επιλεκτικά και το μνημόνιο, κρατώντας έτσι στα ύψη το έλλειμμα του ΙΤΣ, καθώς και το εμπορικό έλλειμμα, για να δημιουργούν νέα ελλείμματα και να σωρεύουν νέα χρέη και να κρατούν τη χώρα στη χρεοκοπία. Αυτό το κάνουν για να την εξαρτάνε πολιτικοοικονομικά στη Ρωσία και την Κίνα, αλλά και για να τη χρησιμοποιεί η πρώτη σαν εργαλείο εκβιασμού και χρεοκοπίας της ΕΕ, την οποία θέλει να αποσαθρώσει και να υποδουλώσει ο ρώσικος σοσιαλιμπεριαλισμός στην πορεία του για παγκόσμια κυριαρχία.

Το 2010, σαν παράδειγμα, πρώτη χρονιά της ακήρυχτης χρεοκοπίας, το εμπορικό έλλειμμα ήταν περίπου 28 δις και το έλλειμμα του ΙΤΣ περίπου 23 δις. Αυτό το έλλειμμα των 23 δις αντιστοιχεί κατευθείαν σε δανειακές ανάγκες του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα 23 περίπου δις, σε δανειακές ανάγκες δηλαδή που γεννήθηκαν μόνο το 2010 και πριν ακόμα πατώσουν μισθοί, συντάξεις -οπότε και δουλειές- από τη μείωση της εσωτερικής κατανάλωσης. Τους έντεκα πρώτους μήνες του 2011, σύμφωνα με τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας, το έλλειμμα στο ΙΤΣ ήταν 18,9 δις ευρώ. Αυτό το έλλειμμα και αυτές οι νέες δανειακές ανάγκες θα μπορούσαν να είναι εξαιρετικά μειωμένες, μπορεί και μηδενικές, αν το καθεστώς επέτρεπε να πραγματοποιηθούν μόνο τα δεκάδες δις επενδύσεων που απαγόρευσε τα τρία τελευταία χρόνια. Οι σαμποταριστές τσακίζουν την οικονομία και γδέρνουν με ευχαρίστηση το λαό, αφού για κάθε νέα φορολογία και για κάθε νέα περικοπή μισθού δείχνουν ως υπεύθυνη την ΕΕ και την τρόικα. Μια δουλειά εύκολη για το καθεστώς, αφού η ΕΕ από την αστική και φιλοσοσιαλιμπεριαλιστική της φύση δεν μπορεί να αναλύσει την ελληνική οικονομία και την ελληνική πολιτική και να ανακαλύψει το σαμποτάζ και -από την άλλη- δεν μπορεί να διανοηθεί ότι οι κυβερνήτες μιας χώρας μπορούν να προδίδουν τόσο ωμά τη χώρα τους.

Οι σαμποταριστές τώρα δα μέσα σε τρία χρόνια χρεοκοπίας, με τσακισμένα τα μεροκάματα και τον εφεδρικό στρατό να ξεπερνάει κατά πολύ το ένα εκατομμύριο, δεν επιτρέπουν καμιά συγκέντρωση και ένωση του κεφαλαίου με την εργασία, δεν επιτρέπουν καμιά επένδυση. Με αυτούς τους μισθούς πείνας οι επενδυτές θα έπρεπε να είναι στην ουρά, και όμως δεν αφήνουν από το 2009 να επενδύσει κανένα κεφάλαιο ούτε ντόπιο ούτε ξένο, εκτός από τα ανατολικά. Εδώ πρέπει να απαντήσουμε στο συνηθισμένο επιχείρημα των ρωσόφιλων «οικονομολόγων» και του ίδιου του Πούτιν ότι κανείς δεν επενδύει σε μια χώρα που κινδυνεύει με χρεοκοπία. Αλλά εδώ πάλι υπάρχει δικολαβικό σχήμα πρωθύστερο. Αν οι ρωσόδουλοι κυβερνήτες δεν έκαναν σαμποτάζ και επέτρεπαν τις επενδύσεις από το 2009, οπότε εκδηλώθηκε η υπερχρέωση (με παραφούσκωμα μάλιστα από τον Παπανδρέου, για να υπάρξει απειλή πανευρωπαϊκής χρεοκοπίας), σε συνδυασμό με την πρωτοφανή πιστωτική στήριξη της ΕΕ, τότε πάρα πολλοί θα επένδυαν σε αυτό το διάστημα, ιδιαίτερα σε εξαγωγικές επιχειρήσεις, οπότε το χρέος ολοένα και θα μειωνόταν και δε θα υπήρχε καθόλου κίνδυνος χρεοκοπίας. Ακόμα και τώρα που μιλάμε υπάρχουν πολλές έτοιμες επενδύσεις που σαμποτάρονται, όπως γίνεται με το ΕΣΠΑ και τον τουρισμό. Άλλωστε, ακριβώς επειδή οι σαμποταριστές έχουν συντρίψει τα μεροκάματα μέσω της συντριβής του παραγωγικού κεφαλαίου, δηλαδή μέσω της ανεργίας, ένα ολόκληρο σμήνος καπιταλιστών θα ήταν έτοιμο να επενδύσει σε μια χώρα με μορφωμένο εργατικό δυναμικό, αρκετά καλές υποδομές λόγω ΕΕ και εξαιρετικά πλούσιους, εντελώς ανεκμετάλλευτους λόγω σαμποτάζ φυσικούς πόρους και στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα και στον τουρισμό.

Γι’ αυτό το λόγο ακόμα και τώρα και αρκετά ανώδυνα για το λαό, η χώρα και ο λαός και τα μεροκάματα μπορούν να σωθούν και το χρέος μπορεί να αρχίσει να μειώνεται, αρκεί να φύγουν από τη μέση οι σαμποταριστές. Δεν υπάρχει στην πραγματικότητα ουσιαστικό πρόβλημα για ένα σχέδιο παραγωγικής ανάπτυξης στην Ελλάδα. Υπάρχει πολιτικό πρόβλημα. Η Ελλάδα χρειάζεται μια πολιτική λαϊκή επανάσταση επειδή η σαπίλα έχει προχωρήσει βαθιά μέσα στην ντόπια και στη φιλοδυτική εκσυγχρονιστική αστική τάξη, η οποία είναι δεσμευμένη από το κράτος των σαμποταριστών και η οποία από ελληνική παράδοση έχει μάθει να μην αντιστέκεται στον ισχυρό ιμπεριαλισμό κάθε φάσης.

Από την έκδοση της ΕΕ European Economic Forecast - autumn 2009, σελ. 222, πήραμε ενδεικτικά μερικές χώρες για να συγκρίνουμε το ΙΤΣ τους σαν % ποσοστό του ΑΕΠ με τις ΚΔΑ (Καθαρές Δανειακές τους Ανάγκες), επίσης σαν % ποσοστό του ΑΕΠ. Βλέπουμε στον παρακάτω πίνακα ότι το ύψος των ετήσιων δανειακών αναγκών καθορίζεται άμεσα από το ελλειμματικό ΙΤΣ. Οι χώρες με θετικό ΙΤΣ δανείζουν στο εξωτερικό το περίσσευμα ΚΔΑ (+). Αυτός ο πίνακας απαντά στη σοσιαλφασιστική καθεστωτική προπαγάνδα, για το πώς πραγματικά γεννιούνται και συσσωρεύονται τα χρέη, καθώς και στις ιδεοληψίες εκείνων των ντόπιων φιλελεύθερων που σκέφτονται σαν απλοί ραντιέρηδες και την κρατική χρεοκοπία την ανάγουν σε μια απλή αφαίρεση κρατικών εσόδων μείον έξοδα.

Από τον παρακάτω πίνακα (από στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος και των κρατικών προϋπολογισμών) βλέπουμε ότι το κέντρο της χρεοκοπίας είναι το πελώριο εμπορικό έλλειμμα. Τα -338 δις αθροιζόμενο εμπορικό έλλειμμα κάθε χρονιάς από το 1999-2000 συνεισφέρουν στο σχηματισμό των -214 δις του ΙΤΣ σε πολύ μεγαλύτερο ποσοστό από το περίσσευμα των 153 δις των υπηρεσιών, από το έλλειμμα των -64 δις των εισοδημάτων και από το περίσσευμα των 35 δις των μεταβιβάσεων της ΕΕ.

Το εμπορικό έλλειμμα είναι κυρίως το βιομηχανικό έλλειμμα, αφού το αρνητικό ετήσιο ισοζύγιο με το εξωτερικό της αγροτικής παραγωγής δεν ξεπερνά γενικά τα δύο δις. Γι’ αυτό και η βιομηχανία είναι ο βασικός στόχος του παραγωγικού σαμποτάζ του σοσιαλφασισμού και των άλλων προδοτών.

Οι  μετοχές, που είναι αξίας 2,4 δις και δίνουν κάλυψη του ΙΤΣ κατά 13,5%, είναι στην ουσία δάνεια με τη μορφή μετοχών. Συνολικά το ποσοστό κάλυψης του ΙΤΣ είναι 52,5+ 13,5-0,2= 65,8% και αντιστοιχεί σε δανεισμό. Οι λοιπές «επενδύσεις» είναι τα δάνεια από κατοίκους  εξωτερικού -2,4 δις που αναλογούν σε -13,4 %, οι καταθέσεις 4,7 δις των κατοίκων εξωτερικού που το καλύπτουν κατά 26,6 % , και άλλα 0,1 δις που το καλύπτουν κατά -0,4%. Όλα αυτά είναι (-13,4%+26,6%-0,4) που κάνουν 13,6%. Το ισοζύγιο κεφαλαιακών μεταβιβάσεων είναι 2,6 δις και συνεισφέρει στην κάλυψη των ελλειμμάτων κατά 14,7%. Αυτό  είναι το δωρεάν χρήμα της ΕΕ. Επομένως το εξωτερικό χρέος από το 2000 ως το 2008 αύξανε κατά 17,7 δις λόγω ελλειμματικής παραγωγής και το 14,7% αυτού του ελλείμματος το κάλυπτε η ΕΕ. Το υπόλοιπο 100-14,7= 85,3%  καλύπτονταν με δανεισμό κράτους και ιδιωτών και με το ξεπούλημα των επιχειρήσεων στους ξένους.

Τελικά, επειδή η ιδιωτική και η κρατική κατανάλωση πάει σε μεγάλο βαθμό σε εισαγωγές βιομηχανικών προϊόντων, γιατί δεν έχουμε αρκετή και κυρίως δεν έχουμε ψηλής τεχνολογίας βιομηχανία, η χώρα συνολικά χρεώνεται και χρεώνεται και το κράτος. Δε χρεοκοπούμε γιατί κλέβουμε το κράτος ή γιατί το κράτος τεμπελιάζει. Γιατί όταν συμβαίνουν μόνον αυτά χρεοκοπεί το κράτος και μεγαλώνει εσωτερικά η κοινωνική ανισότητα, αλλά δε χρεοκοπεί η χώρα, όπως π.χ. στην Ιαπωνία, όπου το κρατικό χρέος είναι 200%, αλλά η χώρα έχει ένα πελώριο εξωτερικό πλεόνασμα, δηλαδή ένα πελώριο ΙΤΣ. Χρεωκοπούμε γιατί κάτω από την καθοδήγηση των ρωσόδουλων σαμποταριστών γκρεμίζουμε τα εργοστάσιά μας και ζούμε από εργοστάσια άλλων χωρών. Κανένα μνημόνιο δε μας χρεοκόπησε. Το χρέος σωρεύτηκε επί δεκαετίες και πληρώναμε επί χρόνια πριν τη χρεοκοπία χρεολύσια και μόνο τόκους της τάξης των 10 δις περίπου (5% του ΑΕΠ), γιατί η παραγωγή δε στήριζε την αναπαραγωγή της ζωής σε ένα ανώτερο επίπεδο, γιατί αυτή χρηματοδοτούνταν με δανεικά.

Οι εισαγωγές εμπορευμάτων είναι τριπλάσιες από τις εξαγωγές. Η χώρα εξάγει ένα και εισάγει τρία. Π.χ. το εμπορικό ισοζύγιο το 2008 ήταν -44 δις με 19,81 δις εξαγωγές και 63,86 δις εισαγωγές. Οι εξαγωγές της χώρας πρέπει να αυξηθούν, εισαγόμενα προϊόντα πρέπει να εκτοπιστούν από την ντόπια παραγωγή για να δημιουργηθεί εμπορικό πλεόνασμα και πλεόνασμα στο ΙΤΣ. Από εκεί θα πληρώνονται και τα προηγούμενα χρέη. Αυτό όμως, εκτός από το χτύπημα του άμεσου παραγωγικού σαμποτάζ, δηλαδή της μη αδειοδότησης ή ματαίωσης ή γκρεμίσματος των κλασικών βιομηχανικών επενδύσεων, σημαίνει και μετατόπιση της βιομηχανικής παραγωγής σε κλάδους σύγχρονους υψηλής παραγωγικότητας της εργασίας, και επομένως σε κλάδους που ενσωματώνουν τις τελευταίες επιστημονικοτεχνικές προόδους, σημαίνει ανάπτυξη της έρευνας και ειδικότερα της εφαρμοσμένης, σύνδεση της εκπαίδευσης με τη βιομηχανία, της παραγωγής με την εκπαίδευση, της θεωρίας με την πράξη. Μόνο αυτά τα τελευταία σημαίνουν αποκάλυψη και πολιτική συντριβή των φαιοκόκκινων ΠΟΣΔΕΠ, ΟΛΜΕ και ΔΟΕ και των φιλικών τους φοιτητικών συμμοριών. Με πολύ πιο εύκολο τρόπο μπορεί να εκτιναχτεί το τουριστικό πλεόνασμα στα ύψη, αν χτυπηθούν οι ψευτοοικολόγοι σαμποταριστές. Το πλεόνασμα των υπηρεσιών δεν μπορεί όμως σε καμιά περίπτωση να είναι η απάντηση στον ελλειμματικό χρεοκόπο κύκλο της ελληνικής οικονομίας. Η ραχοκοκαλιά της παραγωγής είναι η βιομηχανία. Εκεί αρθρώνονται οι υπηρεσίες.*

Το πώς θα ανασυγκροτηθεί η χώρα παραγωγικά και θα βγει από τη χρεοκοπία είναι πολιτικό ζήτημα. Είναι το ιστορικό καθήκον του λαού και της ραχοκοκαλιάς του παραγωγικού του δυναμικού, της εργατικής τάξης.

*Δύο καθηγητές στην έκδοση της Eurobank Research «Οικονομία και Αγορές» (Απρίλιος 2011) μέτρησαν τις απαιτούμενες μειώσεις των ελλειμμάτων της βιομηχανικής παραγωγής, που βρίσκεται στο κέντρο του ελλείμματος του ΙΤΣ, για να ξεφύγει η οικονομία από τον κύκλο των ελλειμμάτων και της χρεοκοπίας και βρήκαν τα εξής: «Για να σταματήσει η ανοδική πορεία του καθαρού εξωτερικού χρέους (π.χ. να σταθεροποιηθεί περί το 80-85% του ΑΕΠ, κοντά στο σημερινό 97,3%), πρέπει το εμπορικό ισοζύγιο να δημιουργεί στο μέλλον πλεονάσματα της τάξης του 0,5-1,5% του ΑΕΠ ετησίως, από ελλείμματα της τάξης του 8% που έχει σήμερα. Αν η χώρα καταφέρει να ισοσκελίσει το εμπορικό της ισοζύγιο μέχρι το 2014 και να δημιουργήσει διατηρήσιμα εμπορικά πλεονάσματα της τάξης του 1,5% ετησίως μετά το 2015, το εξωτερικό χρέος θα πέσει στο 80% του ΑΕΠ το 2040 κάτω από αρκετά συντηρητικές υποθέσεις για την ανάπτυξη, τα επιτόκια και τον πληθωρισμό. Η προσπάθεια λοιπόν θα είναι μακροχρόνια.»