Μόνο η ΟΑΚΚΕ μπορεί να είναι περήφανη για τη στάση της απέναντι στο σφαγέα Κάρατζιτς
Η ΔΙΑΚΟΜΜΑΤΙΚΗ «ΕΘΝΙΚΗ» ΣΥΝΕΝΟΧΗ ΣΤΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΒΟΣΝΙΑΚΟΥ ΛΑΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΤΟ ΦΩΣ

Όταν ένας ειδεχθής εγκληματίας, ένας δολοφόνος συλλαμβάνεται τότε οι συνεργοί και οι φίλοι του παύουν συνήθως να έχουν επαφές μαζί του, αποποιούνται κάθε συμπάθεια προς το άτομό του, και ελπίζουν ότι με τον καιρό οι όποιες σχέσεις είχαν αναπτυχθεί και στιγματίζουν και τους ίδιους θα σβηστούν από τη συλλογική μνήμη.
Τώρα που συνελήφθη και δικάζεται ο αρχιναζιστής εγκληματίας Κάρατζιτς, ο διαμελιστής της Βοσνίας και άμεσος υπεύθυνος για την αναβίωση της χιτλερικής κτηνωδίας στην Ευρώπη, οι φίλοι του στην Ελλάδα, αυτοί που οδήγησαν τον ελληνικό λαό στο να παραταχθεί με τον εγκληματία, έχουν λουφάξει σαν τα ποντίκια μέσα στα λαγούμια τους και ίσα-ίσα ψελλίζουν καμιά κουβεντούλα συμπάθειας. Το φαινόμενο περιγράφει πολύ όμορφα η δημοκράτισσα δημοσιογράφος Τέτα Παπαδοπούλου με άρθρο της στην Ελευθεροτυπία της 30/10:
«Η έναρξη στη Χάγη της δίκης του Κάρατζιτς (και τα καμώματά του). Παρακολουθώ τα σχετικά ρεπορτάζ στον ελληνικό Τύπο και την κάλυψη του θέματος στα τηλεοπτικά δελτία. Κατάπληξη. Πόσο αποστασιοποιημένα είναι τα δημοσιεύματα τώρα. Πόσο προσεκτικά τα κανάλια. Δυο φράσεις όλες κι όλες σε τόνο ουδέτερο.
Ας φρεσκάρουμε λίγο τη μνήμη μας. Ποιος δικάζεται εκεί στην κακούργα Χάγη; Δικάζεται ο Κάρατζίτς «μας». Δικάζεται ο ήρωάς «μας» κατά την προηγούμενη δεκαετία, ο ένας από τους τρεις ήρωες (Μιλόσεβιτς και Μλάντιτς, οι άλλοι δύο). Ο δικός «μας». Ο «αδελφός» Κάρατζιτς. Αυτός δικάζεται.
Αυτός που (παρ’ ότι υπεραπασχολημένος με την κοπιαστική εθνοκάθαρση) άφησε για λίγο τη σφαγή στη Βοσνία για να έρθει στην Αθήνα να παραστεί σε εκδήλωση προς τιμήν του! Θυμάστε; Ήταν Ιούνιος του 1993.
Στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας είχε γίνει η εκδήλωση υπέρ του Κάρατζιτς. Ήταν όλοι εκεί. Η πολιτική και πνευματική ηγεσία της χώρας, μεγαλοσχήμονες υπουργοί, η αξιωματική αντιπολίτευση, τα άλλα κόμματα, η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ, η ΠΑΣΕΓΕΣ, η Εκκλησία και, βεβαίως, χιλιάδες κόσμου. Χειροκρότησαν τον προσκεκλημένο θύτη με ενθουσιασμό. Πολύ συγκινητικό. Ιδιοφυές ρεζιλίκι. Κι αυτό, την ώρα που η υπόλοιπη Ευρώπη καταδίκαζε χωρίς εξαίρεση τα μαζικά εγκλήματα και τις σφαγές αμάχων στη Βοσνία.
Η εκδήλωση στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας είναι απλώς ένα παράδειγμα. Μικρογραφία της απίστευτης κατάστασης που κυριαρχούσε τότε στην Ελλάδα (εξαιρέσεις ασφαλώς υπήρξαν, λίγες και τιμητικές)». Η πιο σοβαρή εξαίρεση σ’ αυτή την «εθνική» τρέλα ήταν βεβαίως η στάση της ΟΑΚΚΕ που εξαρχής αντιτάχθηκε στο σέρβικο μεγαλοϊδεατισμό και υποστήριξε ολόψυχα τον αγώνα του βοσνιακού λαού ενάντια στο διαμελισμό της πατρίδας του. Είχε μάλιστα την τιμή να τιμωρηθεί γι’ αυτό από τις ελληνικές αρχές με τη σύλληψη και ποινική δίωξη τριών μελών της που έγραφαν στον τοίχο το σύνθημα: «Έξω από την Ελλάδα ο σφαγέας Κάρατζιτς» (αθωώθηκαν στη δίκη που ακολούθησε). Το γεγονός έχει αναφέρει μεταξύ άλλων και ο δημοσιογράφος Τάκης Μίχας στο εξαιρετικό βιβλίο του «Ανίερη Συμμαχία» (εκδ. Ελάτη).
Και συνεχίζει η αντιφασίστρια δημοσιογράφος: «Θα σταθώ λίγο ακόμη σε εκείνη την αξέχαστη εποχή. Ειδικότερα, στον χώρο των μέσων ενημέρωσης. Ο, λα, λα. Αν κοιτάξετε τον Τύπο της περιόδου 1992-1995, θα πάθετε. Τι ύμνοι, τι λιβανωτοί στον Κάρατζιτς και όχι μόνον σε αυτόν. Όσο η σφαγή επεκτεινόταν, μεγάλωναν και τα εγκώμια.
Απαξίωση της δημοσιογραφίας, αλλά και κάθε έννοιας ανθρωπισμού και στοιχειώδους λογικής. Να με συγχωρείτε, δημοσιογραφία δεν είναι να εγκωμιάζεις τους θύτες. Και το κερασάκι: στις διθυραμβικές συνεντεύξεις και τα ρεπορτάζ για τον Κάρατζιτς υπήρχε πάντα η πληροφορία ότι «ο Σερβοβόσνιος ηγέτης είναι και ποιητής». Ευαίσθητη ψυχή δηλαδή.
Φυσικά, οι Έλληνες θαυμαστές και φίλοι του Κάρατζιτς δεν περιορίζονταν μόνον στον χώρο των μέσων ενημέρωσης. Ήταν επίσης διανοούμενοι, καλλιτέχνες, πανεπιστημιακοί, γνωστοί δικηγόροι.
Αλήθεια, πού έχουν πάει όλοι αυτοί οι πολυάριθμοι φίλοι του Κάρατζιτς; Ουδείς διαμαρτυρήθηκε όταν τον συνέλαβαν. Ουδείς του συμπαραστέκεται τώρα στη Χάγη. Ούτε μια διαδήλωση υπέρ. Ούτε καν μια δήλωση. Ούτε ένας Ελληνας νομικός μετέχει στην ομάδα των συμβούλων που προετοιμάζουν την υπερασπιστική του γραμμή. Δεν τον είδαν, δεν τον ξέρουν. Έτσι κάνουν οι φίλοι;»
Όταν μια φιλία θεμελιώνεται πάνω στο έγκλημα και την αδικία τότε λερώνει αυτόν που τη διαπράττει, και μάλιστα τον λερώνει για πάντα. Η Ελλάδα, σαν τσιράκι της Ρωσίας στα Βαλκάνια, στιγματίστηκε για πάντα από τη στήριξη που έδωσε, ηθική και υλική, σε τέτοιου μεγέθους χιτλερικούς βασανιστές και διαμελιστές κρατών. Στιγματίστηκαν κι εκείνοι που, με πιο ύπουλο τρόπο, επιχείρησαν να αθωώσουν το σέρβικο επεκτατισμό σχετικοποιώντας τη δίκαιη και άδικη πλευρά του πολέμου και φωνάζοντας ότι «όλοι κάνανε εγκλήματα» στον πόλεμο. «Η δίκη του Κάρατζιτς θα διαρκέσει δύο χρόνια», συνεχίζει η Τ. Παπαδοπούλου. «Είναι μια καλή ευκαιρία να κοιταχθούμε, έστω με μεγάλη καθυστέρηση, στον καθρέφτη. Προσωπικά, δεν έχω τέτοιες ψευδαισθήσεις».
Φυσικά το «κοίταγμά μας στον καθρέπτη» δεν έχει καμία σχέση με το φαινόμενο που περιγράφει η δημοσιογράφος. Αυτό είναι περισσότερο μία προσπάθεια διάσωσης του εθνικού γοήτρου από το διεθνή χλευασμό και σε καμία περίπτωση μία γενναία αυτοκριτική. Υπάρχουν όμως και κάποιοι που δεν τηρούν ούτε τα προσχήματα. Κι αναφερόμαστε εδώ στις μόνες ίσως δυνάμεις που έμειναν συνεπείς ως προς την έμπρακτη υποστήριξή τους προς τους χασάπηδες. Πρόκειται για τους ναζιστές της «Χρυσής Αυγής» – που ντρόπιασαν όσο κανείς άλλος τη χώρα μας υψώνοντας την ελληνική σημαία στη Σρεμπρένιτσα και επισφραγίζοντας μ’ αυτό τον τρόπο τη συμμετοχή τους στη σφαγή 8.400 βόσνιων αμάχων – και τους σοσιαλφασίστες του ψευτοΚΚΕ που μέσα από τις στήλες του Ριζοσπάστη καταγγέλλουν σήμερα τη «δίκη παρωδία» από «ένα δικαστήριο που έχει» όπως γράφουν «προτίμηση στις καταδίκες Σέρβων». Αυτοί οι τύποι δεν αισθάνονται ίχνος ντροπής γι’ αυτή τους τη στάση και δε διαθέτουν ίχνος αυτοσεβασμού. Άλλοι πρώην φανατικοί φιλοτσέτνικ είχαν τουλάχιστο τη στοιχειώδη ευαισθησία να σιωπήσουν.

Η ΟΑΚΚΕ ούτε σιωπά ούτε αισθάνεται ένοχη για τη στάση της όλα αυτά τα χρόνια. Εξακολουθεί να υπερασπίζεται το δίκιο και να υποστηρίζει τους λαούς και τα έθνη που καταπιέζονται. Η αντίδραση επιχειρεί να μετατρέψει το λαό μας σε κανίβαλο βάζοντάς τον να κατασπαράξει έναν άλλο λαό και να εμποδίσει την άμυνά του απέναντι στον «ορθοδοξο-φασιστικό άξονα» και το δικαίωμά του να ενταχθεί στην ΕΕ (βλ. μακεδονικό). Όμως η Οργάνωση μας δεν παύει να καταγγέλλει το έγκλημα και ταυτόχρονα, σαν σάρκα απ’ τη σάρκα του λαού μας, προσπαθεί υπομονετικά και με σταθερότητα να του εξηγήσει το λάθος του και να τον οδηγήσει μπροστά στο δρόμο της προόδου. Αυτός ο δρόμος είναι σκληρός γιατί σημαίνει μια μεγάλη πάλη απελευθέρωσης από τα δεσμά του σοσιαλιμπεριαλισμού και κάθε σοβινιστικής και φασιστικής αντίδρασης, αλλά είναι ο μόνος που μπορεί να κάνει αυτό το λαό να ατενίζει το μέλλον με αυτοπεποίθηση, αληθινή αξιοπρέπεια και αισιοδοξία.