Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

  Αναδημοσιεύουμε άρθρο που δημοσιεύτηκε στο φ. 418 της Νέας Ανατολής, Οκτώβρης 2006 Η λαϊκή εξέγερση του Πολυτεχνείου ωρίμασε κόντρα στη γραμμή της “φιλελευθεροποίησης” που προωθούσε εκείνη την περίοδο η φασιστική χούντα κάτω από την πίεση όλης της Ευρώπης και της κοινής γνώμης των ΗΠΑ.

Στην περίπτωση των Ρομά πολύ πιο χτυπητά απ’ ότι σε άλλα καταπιεσμένα και περιθωριοποιημένα κομμάτια του πληθυσμού εκδηλώνονται δύο μορφές φασισμού που η μία βοηθάει την άλλη να δυναμώνει. Η μία μορφή είναι η κλασική ρατσιστική του αστυνομικού φιλοχρυσαυγίτη που μισεί και γι’ αυτό κυνηγάει με μανία και πυροβολεί τον Ρομά (συνήθως μάλιστα τον μικροπαραβατικό και όχι το βαρύ εγκληματία). Η άλλη, πιο λεπτή και πιο σύγχρονη, είναι εκείνη της συριζέικης φιλο17νοεμβρίτικης ψευτοαριστεράς, που προστατεύει και βοηθάει να ανδρωθεί ένα εγκληματικό μεγαλοσυμμορίτικο στρώμα μέσα στους Ρομά.

Η ό­λο και ευ­ρύ­τε­ρη α­πο­δο­χή και α­πή­χη­ση των θέ­σε­ων της Ο­ΑΚ­ΚΕ μέ­σα στους α­ρι­στε­ρούς και ευ­ρύ­τε­ρα στους δη­μο­κρα­τι­κούς αν­θρώ­πους, προ­ϊ­όν με­τα­ξύ άλ­λων της ρα­γδαί­ας ε­πέ­λα­σης του ρώ­σι­κου και κι­νέ­ζι­κου κρα­τι­κο­μο­νο­πώ­λιου στη χώ­ρα μας,

Με αφορμή την 30η επέτειο από την έναρξη της διαδικασίας ανατροπής των σοσιαλφασιστικών, ψευτοκομμουνιστικών καθεστώτων στην Ανατολική Ευρώπη, το 1989, ο Σουηδός πολιτικός Carl Bildt, προσωπικότητα με οικουμενικό σεβασμό από τις βασικές φράξιες της δυτικού τύπου φιλελεύθερης αστικής τάξης ανά τον κόσμο, έγραψε ένα άρθρο στο οποίο ουσιαστικά αποτίει «φόρο τιμής» στη φράξια Γκορμπατσόφ - Γέλτσιν εντός του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλιστικού καθεστώτος, αναλογιζόμενος «πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα» εάν τότε στο Κρεμλίνο είχαν επικρατήσει οι «σκληροί», κλασικού μπρεζνιεφικού τύπου ψευτοκομμουνιστές*.

Οι τελευταίες κατακλυσμιαίου χαρακτήρα εξελίξεις τόσο όσον αφορά στο συριακό σφαγείο, όσο και συνολικά στη Μέση Ανατολή αποτελούν ουσιαστικά την ταφόπλακα μιας ανάλυσης που καταταλαιπώρησε το τσακισμένο σήμερα προοδευτικό κίνημα χοντρικά από το 1980, όταν και το τελευταίο κάστρο των προλεταριακών και αντιιμπεριαλιστικών επαναστάσεων, η Λαϊκή Κίνα, έπεσε στα χέρια της κινέζικης κρατικομονοπωλιακής αστικής τάξης νέου τύπου, που είχε για ηγέτη της τον σοσιαλφασίστα ρεβιζιονιστή Τενγκ Σιάο Πινγκ.

Τούτη η Πρωτομαγιά δεν είναι σαν τις άλλες. Κι αυτό γιατί, για πρώτη φορά μετά την Πρωτομαγιά του 1945, που συνέπεφτε τότε με τις τελευταίες μέρες του χιτλερικού τέρατος που ξεψυχούσε, η ανθρωπότητα και η ραχοκοκαλιά της, η παγκόσμια εργατική τάξη, βρίσκονται αντιμέτωπες με το φάσμα ενός παγκόσμιου πολέμου. Αυτός προς το παρόν μπορεί να εκδηλώνεται μόνο στο ματωμένο σώμα της μαρτυρικής Ουκρανίας, αλλά όλοι λίγο-πολύ καταλαβαίνουν ότι δεν είναι μακριά από το να αγκαλιάσει όλη την Ευρώπη κι αργότερα ίσως όλο τον κόσμο. Η ισοπεδωμένη μέχρι εξαφάνισης από προσώπου γης, γενοκτονικά αδειασμένη από τον πληθυσμό της Μαριούπολη μιλάει πιο πολύ από 100.000 λέξεις, για όποιον μπορεί να δει τι σηματοδοτεί.

Τον πόλεμο αυτό, όχι τυχαία, τον εμπνεύστηκαν και τον κινούνε ακριβώς οι Ρώσοι (και ξωπίσω τους ως μαθητές τους οι Κινέζοι) πολιτικοί και ιδεολογικοί απόγονοι εκείνων που πρόδωσαν από τα μέσα τις πρώτες εφόδους των εργαζόμενων στον ουρανό. Αυτοί οι εμπρηστές του νέου παγκόσμιου σφαγείου είναι τα ταξικά και ιδεολογικά παιδιά αυτών που μαχαίρωσαν πισώπλατα τη ρώσικη επανάσταση του 1917 και πήραν την εξουσία από τα χέρια των Σοβιετικών εργατών στα 1956. Δίπλα τους έχουν τους ομολόγους τους, που έκαναν το ίδιο στους Κινέζους εργάτες το 1978. Αρχηγός όλου αυτού του μαύρου παγκόσμιου μπλοκ είναι ο Πούτιν, με υπαρχηγό του τον Σι της Κίνας.

Οι Ρώσοι και οι Κινέζοι φασίστες μεγαλοαστοί, αφού πρώτα μετέτρεψαν τις χώρες τους σε ταξικά κολαστήρια του πιο άγριου, μαφιόζικου και αντεργατικού καπιταλισμού, σκοτώνοντας όλα αυτά για τα οποία είχαν χύσει το αίμα τους οι πιο ευγενικοί άνθρωποι σε αυτόν τον κόσμο, ρίχτηκαν στον αγώνα για την κατάκτηση της παγκόσμιας ηγεμονίας από τους προηγούμενους αφεντάδες του κόσμου, τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές και τους άλλους δυτικούς συμμάχους τους. Όμως για να κατακτήσουν σήμερα αυτή την ηγεμονία, επειδή ο κόσμος δεν αποτελείται πια κατά τα δύο τρίτα από αποικίες, όπως το 1939, αλλά από ανεξάρτητα κράτη και έθνη, που έχουν ματώσει παλιότερα γι’ αυτή τους την ανεξάρτητη ύπαρξη, οι νέοι Χίτλερ της Μόσχας και του Πεκίνου πρέπει υποχρεωτικά να πατήσουν πάνω τους και να προσπαθήσουν να τα συντρίψουν. Πρέπει δηλαδή να αρνηθούν κάθε κρατική ανεξαρτησία, κάθε εθνική κυριαρχία, κάθε αυθόρμητη λαϊκή διάθεση για δίκιο και λευτεριά και να ασκήσουν ιμπεριαλιστική κατοχή όχι μόνο σε χώρες του Τρίτου Κόσμου, αλλά και στις ίδιες τις δυτικές χώρες του μονοπωλιακού καπιταλισμού. Γι’ αυτό ο πόλεμος που θα εξαπολύσουν πρέπει να είναι υποχρεωτικά χιτλερικού τύπου και όχι κλασικός ιμπεριαλιστικός για μοίρασμα σφαιρών επιρροής τύπου Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.

    «Μαχόμενες Λαϊκές Επαναστατικές Δυνάμεις» (ΜΛΕΔ) είναι - στα λόγια - οι σκοτεινοί τύποι που καταφέρανε να γίνουν σχεδόν το ίδιο σιχαμεροί με τους κλασσικούς ναζί της Χρυσής Αυγής στον πλατύ λαό. 

Bαριά σύννεφα συσσωρεύονται στην παγκόσμια οικονομία απειλώντας τον κόσμο με μια βαθιά οικονομική κρίση, ίσως και με ένα κραχ ανάλογο εκείνου του 1930. Από μια άποψη αυτή η κρίση ήδη έχει ξεκινήσει στις ΗΠΑ από

Το κί­νη­μα των ερ­γα­ζο­μέ­νων στα με­ταλ­λεί­α Χαλ­κι­δι­κής υ­πέρ του χρυ­σού έ­χει κα­τα­θο­ρυ­βή­σει το σο­σιαλ­φα­σι­σμό. Ι­διαί­τε­ρα τον έ­χει α­νη­συχή­σει η με­γά­λη ε­κτί­μη­ση και α­πή­χη­ση που έ­χει η Ο­ΑΚ­ΚΕ μέ­σα στους ερ­γά­τες των με­ταλ­λεί­ων, και

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έφερε και ψήφισε στη Βουλή ένα νόμο για τις συγκεντρώσεις και τις πορείες που υποτίθεται ότι θα ρύθμιζε δύο ώριμα αιτήματα πολιτικής δημοκρατίας, να μην κλείνουν τακτικά οι δρόμοι και να μην καταστρέφεται το κέντρο της πόλης, που κρύβονται πίσω από την πολύχρονη και βαθιά παραχάραξη και αντιστροφή «από τα αριστερά», δηλαδή από το σοσιαλφασισμό, των πιο κλασσικών μορφών μαζικής πολιτικής διαμαρτυρίας.