Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

 

Εί­χα­με ή­δη κα­τα­λή­ξει μέ­σα α­πό το “ό­χι” του ά­κυ­ρου δη­μο­ψη­φί­σμα­τος, και ι­διαί­τε­ρα με­τά την έ­ντο­νη λε­κτι­κή φα­σι­στι­κή εκ­στρα­τεί­α στη διάρ­κειά του κα­θώς και την α­να­φο­ρά του Καμ­μέ­νου για ε­μπλο­κή του στρα­τού στα ε­σωτε­ρι­κά της χώ­ρας, ό­τι οι ρω­σό­δου­λοι σχε­διά­ζουν να φύ­γουν α­πό το Ευ­ρώ και να πά­νε σε δι­κτα­το­ρί­α.

Με­τά τη πα­ρα­βί­α­ση του σου­η­δι­κού και φι­λαν­δι­κού ε­να­έ­ριου χώ­ρου, την α­πα­γω­γή ε­νός ε­σθο­νού μυ­στι­κού πρά­κτο­ρα και την κα­τά­σχε­ση μιας λι­θουα­νι­κής ψα­ρό­τρα­τας, οι χι­τλε­ρι­κοί σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­στές  συ­νε­χί­ζουν τις προ­κλή­σεις τους στη Σκαν­δι­να­βι­κή χερ­σό­νη­σο και Στη Βαλτι­κή. Αυ­τή τη φορά στέλ­νουν πο­λε­μι­κό τους υ­πο­βρύ­χιο στο αρ­χι­πέ­λα­γος της Στοκ­χόλ­μης.

Ένα νέο μέτωπο του παγκόσμιου πολέμου που έχουν ξεκινήσει στην Ουκρανία οι δυνάμεις του νεοναζιστικού άξονα Μόσχας-Πεκίνου για να κατακτήσουν την παγκόσμια κυριαρχία είναι και η τωρινή ένοπλη σύγκρουση στο Σουδάν.

Πρόκειται στην πραγματικότητα για μια απόπειρα πραξικοπήματος μέσα στους κόλπους της στρατιωτικής χούντας που κυβερνάει τη χώρα ανοιχτά από το φθινόπωρο του 2021. Οι επικεφαλής της βγήκαν μέσα από το δικτατορικό καθεστώς αλ-Μπασίρ και πάτησαν στη λαϊκή εξέγερση που το ανέτρεψε το 2019 για να αναρριχηθούν στην εξουσία. Από τη μία μεριά της σύγκρουσης έχουμε το στρατηγό Αμπντέλ Φατάχ αλ-Μπουρχάν, επικεφαλής των σουδανικών ενόπλων δυνάμεων (SAF), και από την άλλη τον Νο.2 του καθεστώτος, στρατηγό Μοχάμεντ Χαμντάν Νταγκάλο (γνωστό με το ψευδώνυμο Χεμέτι), επικεφαλής μιας παραστρατιωτικής συμμορίας που ονομάζεται Δυνάμεις Ταχείας Υποστήριξης (RSF) και η οποία στα μέσα Απρίλη κινήθηκε ανοιχτά για την ανατροπή του πρώτου. Ο Χεμέτι κατηγορεί τον αλ-Μπουρχάν ότι προωθεί στον κρατικό μηχανισμό φιλο-ισλαμικά στοιχεία του παλιού καθεστώτος αλ-Μπασίρ, που έχει στενές σχέσεις με το κίνημα της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, όπως άλλωστε και ο ανατραπείς προκάτοχός του Μπασίρ.  

 

Ο Γιέλτσιν δήλωσε στις πρώτες ώρες μετά το πραξικόπημα: «Πιστεύω ότι η Ρωσία πρέπει να αντιπροσωπεύεται περισσότερο στην κυβέρνηση της ΕΣΣΔ, γιατί η Ρωσία υπερασπίστηκε τη δημοκρατία σ’ αυτή τη δύσκολη στιγμή».

Αν θα μπορούσε να βρεθεί μια φράση που να συνοψίζει το νόημα όλου αυτού του θυελλώδους τριήμερου αυτή θα ήταν η καταλληλότερη.

Όλα όσα έγιναν αυτές τις μέρες κι όλα όσα έχουν ξεκινήσει να γίνονται αναδείχνουν μια καινούργια ποιότητα: την άνοδο της Ρωσίας σαν ανοιχτής ηγεμονικής δύναμης στις εξελίξεις της ΕΣΣΔ.

 

Με­τά το χα­στού­κι που έ­φα­γε α­πό το Μό­νι­μο Διαι­τη­τι­κό Δι­κα­στή­ριο της Χά­γης ό­σον α­φο­ρά τη διέ­νε­ξή της με τις Φι­λιπ­πί­νες για τους πό­ρους της Νό­τιας Σι­νι­κής Θά­λασ­σας, το κι­νε­ζι­κό υ­πουρ­γεί­ο ά­μυ­νας προ­α­νήγ­γει­λε τη διε­ξα­γω­γή κοι­νών ναυ­τι­κών α­σκή­σε­ων με τη Ρω­σί­α στη θά­λασ­σα αυ­τή μέ­σα στο Σε­πτέμ­βρη που μας έρ­χε­ται. Ο ρω­σο­κι­νε­ζι­κός ά­ξο­νας του φα­σι­σμού και του πο­λέ­μου συ­γκρο­τεί­ται με γορ­γούς ρυθ­μούς. Οι κοι­νές ναυ­τι­κές α­σκή­σεις των δύ­ο κρα­τών γί­νο­νται ο­λο­έ­να και πιο συ­χνές ε­νώ τον Ιού­νη οι δύ­ο η­γέ­τες, Πού­τιν και Χσι Τζιν­πίν­γκ, υ­πέ­γρα­ψαν κοι­νή δια­κή­ρυ­ξη για την «ε­νί­σχυ­ση της πα­γκό­σμιας στρα­τη­γι­κής στα­θε­ρό­τη­τας» ε­πι­βε­βαιώ­νο­ντας τη συμ­φω­νί­α τους για αρ­κε­τά ζη­τή­μα­τα (Τά­ιμ­ς της Νέ­ας Υόρ­κης, 29/7).

Tην 1η του Ιούνη, δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο της ΟΑΚΚΕ μια κριτική, όχι μάλιστα η πρώτη μας, στο παρακλάδι του συριζαϊκού σοσιαλφασιστικού παρακράτους, που ονομάζεται «Αναρχική Ομάδα Ρουβίκωνας» (http://www.oakke.gr/antifasism/2013-02-16-20-19-25/item/828-).

Ένα άρθρο της Wall Street Journal φαίνεται να ενισχύει τις αρχικές εκτιμήσεις μας ότι η «ανταρσία Πριγκόζιν» ήταν ένα από τα πολλά πραξικοπήματα που κατά καιρούς έχει σκηνοθετήσει η ΚαΓκεΜπε και ότι από μεν τακτική άποψη είχε σαν στόχο να επιτρέψει στον Πούτιν να συνεχίσει να δρα με τη Βάγκνερ στην Αφρική, ενώ στρατηγικά είχε σαν στόχο να ενισχύσει την εικόνα που από την πρώτη στιγμή του πολέμου στην Ουκρανία κατασκευάζει αυτός για τη Ρωσία, δηλαδή μιας υπερδύναμης και επιθετικής και σχετικά ανήμπορης να πετύχει τους στόχος της, ώστε να μπορεί και να απειλεί αλλά και να καθησυχάζει, να περικυκλώνει και να διασπάει τη Δύση. Το δεύτερο στόχο φαίνεται η «ανταρσία» να τον ικανοποιεί από την πρώτη στιγμή καθώς δεν έχουμε δει ως τώρα ούτε έναν από τους «έγκυρους αναλυτές» της ρώσικης πολιτικής σκηνής που να μην βλέπει τα «μεγάλα και πρωτοφανή ρήγματα» στο καθεστώς που φανέρωσε αυτή η «ανταρσία», ιδιαίτερα μετά την «εξευτελιστική» απόφαση του Πούτιν να συνδιαλλαγεί με τον «προδότη πραξικοπηματία» και να του εξασφαλίσει μια αξιοπρεπή υποχώρηση στην υποτελή του Λευκορωσία.

Η διαρκώς αυξανόμενη επιθετικότητα της ρωσικής νεοναζιστικής υπερδύναμης και των συμμάχων της, Κίνας-Ιράν, ανά τον πλανήτη προμηνύει το ξέσπασμα ενός νέου παγκόσμιου πολέμου. Χρόνο με το χρόνο, Ρωσία και Κίνα αυξάνουν τις στρατιωτικές τους δαπάνες και εκσυγχρονίζουν ταχύτατα το στρατό τους.

Η ανατίναξη του φράγματος Καχόφκα και η συνακόλουθη υπερχείλιση του κάτω Δνείπερου στον ουκρανικό νότο προκάλεσε μια τεράστια ανθρωπιστική και περιβαλλοντική καταστροφή. Πέρα από τις απώλειες σε ζωές και περιουσίες, καταστράφηκαν υποδομές και απέραντες αγροτικές εκτάσεις με ό,τι αυτό σημαίνει για την παγκόσμια τροφοδοσία, ενώ καθυστέρησε και η ουκρανική αντεπίθεση για την απελευθέρωση των κατεχόμενων εδαφών που μόλις είχε ξεκινήσει. Το στυγερό αυτό έγκλημα που προσιδιάζει στον αδίστακτο χαρακτήρα των ρώσων χίτλερ δεν απασχόλησε καθόλου τις ηγεσίες των επίσημων πολιτικών κομμάτων στη χώρα μας που άφησαν την κοινή γνώμη να εικάζει για το ποια από τις δύο πλευρές προκάλεσε την καταστροφή. Την απάντηση στο παραπάνω ερώτημα δίνει σχετική έρευνα των NewYorkTimes που καταδεικνύει ότι η κατάρρευση του φράγματος δεν ήταν ατύχημα ή αποτέλεσμα ουκρανικού στρατιωτικού πλήγματος αλλά εσκεμμένη ενέργεια των ρωσικών δυνάμεων κατοχής που είχαν την αποκλειστική πρόσβαση στο εσωτερικό του.

 

Η ΚΡΙΜΑΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΔΩΡΟ ΤΩΝ ΝΕΟΝΑΖI ΟΥΚΡΑΝΩΝ ΨΕΥΤΟΕΘΝΙΚΙΣΤΩΝ ΣΤΟ ΦΙΛΟ ΤΟΥΣ ΠΟΥΤΙΝ

Μετά το διαμελισμό της Γεωργίας με την απόσχιση της Αμπχαζίας και της Νότιας Οσετίας το 2008 οι ρώσοι σοσιαλ-ιμπεριαλιστές προχωράνε σε ένα ακόμα μεγαλύτερο βήμα νεοχιτλερικού επεκτατισμού με τον ουσιαστικό διαμελισμό μιας ευρωπαϊκής χώρας, της  Ουκρανίας, μέσα από τη ντεφάκτο απόσχιση  της Κριμαίας.