Στις 27 του Απρίλη αντιπροσωπεία της ΟΑΚΚΕ παραβρέθηκε στην εναρκτήρια διαδικασία του ιδρυτικού συνέδριου της Φιλελεύθερης Συμμαχίας μετά από πρόσκληση της. Στο συνέδριο απηύθυνε χαιρετισμό ο γραμματέας της ΚΕ της ΟΑΚΚΕ Ηλίας Ζαφειρόπουλος.

Η ΟΑΚΚΕ αποφάσισε να ανταποκριθεί στην πρόσκληση του νέου αυτού κόμματος και να κάνει μια τοποθέτηση κατ αρχήν στήριξης του παρά τις βαθιές στρατηγικές ιδεολογικές και πολιτικές αντιθέσεις που τη χωρίζουν από αυτό. Πρόκειται για ένα πρακτικό πολιτικό βήμα στη γραμμή του αντισοσιαλφασιστικού μετώπου . Σήμερα ακόμα περισσότερο από κάθε άλλη φορά πρέπει να επιδιωχθεί η αντιφασιστική ενότητα καθώς η χώρα βαδίζει προς μια μορφή φαιοκόκκινης δικτατορίας με όλο κι πιο γοργά βήματα. Ήδη τόσο από το χώρο της επαναστατικής διανόησης όσο και από την πλευρά του αστικού δημοκρατισμού μας έρχονται μηνύματα ότι οι θέσεις της ΟΑΚΚΕ ενάντια στο φαιοκόκκινο μέτωπο κερδίζουν διαρκώς έδαφος. Ο βασικός υπεύθυνος γι αυτό είναι ο ίδιος ο σοσιαλφασισμός που για κάθε το βήμα του προς την εξουσία κάνει δυο βήματα εναντίον του λαού και της προόδου.

Οι πολιτικές και ιδεολογικές θέσεις τις Φ.Σ (Φιλελεύθερης Συμμαχίας) και η πολιτική κατατομή μερικών βασικών ιδρυτικών στελεχών της μας δίνουν την ελπίδα ότι αυτή μπορεί να αποτελέσει μια συνιστώσα του αντισοσιαλφασιστικού μετώπου. Από ταξική άποψη, ανεξάρτητα από την ατομική κοινωνική-οικονομική θέση των μελών του, αλλά ακόμα και ανεξάρτητα από τις ίδιες τις ιδεολογικές αναφορές του, το συγκεκριμένο κόμμα αποτελεί αντικειμενικά πολιτική έκφραση του πιο δημοκρατικού κομματιού της ελληνικής αστικής τάξης και ενός μέρους της προοδευτικής διανόησης.

Στον χαιρετισμό της προς το συνέδριο της ΦΣ η ΟΑΚΚΕ ξεκαθάρισε τις σχέσεις της με αυτήν, αλλά και με τον πολιτικό και οικονομικό φιλελευθερισμό γενικότερα με ένα τρόπο αρχειακό και σαφή.
Έτσι από την αρχή της ομιλίας του ο σύντροφός μας τοποθέτησε την στρατηγική διάσταση ανάμεσα στις δύο γραμμές στην πολιτική και στην οικονομία και στη συνέχεια τοποθέτησε τα δύο βασικά στοιχεία του προγράμματος της ΦΣ που δίνουν τη δυνατότητα για συνεργασίες στα πλαίσια του αντιφασιστικού μετώπου: Το πρώτο και το βασικότερο στοιχείο είναι τα καίρια δημοκρατικά σημεία του προγράμματος της ΦΣ που περιέχουν και την μεγάλης πολιτικής σημασίας καταγγελία του φαιοκόκκινου μετώπου. Το δεύτερο στοιχείο είναι τα μέτρα εκείνα του οικονομικού φιλελευθερισμού που βοηθάνε στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων δηλαδή εκείνα που αντικειμενικά στρέφονται ενάντια στο παραγωγικό σαμποτάζ και στον παρασιτισμό του κρατικοφασιστικού μονοπώλιου.
Από την άλλη μεριά πάλι με σαφήνεια η ΟΑΚΚΕ καθόρισε σαν το πιο βασικό στοιχείο των διαφωνιών ανάμεσα στα δύο κόμματα και σαν εμπόδιο γενικότερα στον αντιφασιστικό αγώνα τον οικονομικό φιλελευθερισμό στα ζητήματα της διαβίωσης και των κοινωνικών δικαιωμάτων του λαού.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι ο σοσιαλφασισμός θα επιχειρήσει να συκοφαντήσει την ΟΑΚΚΕ ότι με αυτή της τη στάση απέναντι στη ΦΣ στηρίζει γενικά τον οικονομικό φιλελευθερισμό και κατά συνέπεια συμπλέει με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.

Η ΟΑΚΚΕ σαν προλεταριακή αντιιμπεριαλιστική οργάνωση είναι από στρατηγική άποψη ενάντια και στον ρώσικο και στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Αλλά δεν είναι οππορτουνιστική ώστε να κρύβει πίσω από έναν γενικευμένο αντιιμπεριαλισμό του τύπου: ούτε Αμερική-ούτε Ρωσία, το γεγονός ότι θεωρεί έναν από αυτούς, το ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό σαν τον κύριο εχθρό των λαών σήμερα. Μάλιστα αν ποτέ αυτός εξαπολύσει τον μεγάλο του υποδουλωτικό πόλεμο ενάντια στην Ευρώπη και αν οι ΗΠΑ παραταχθούν με την τελευταία τότε και αυτές θα μετατραπούν, για όσο θα διαρκεί αυτός ο πόλεμος, σε έναν τακτικό σύμμαχο για τους λαούς. Όμως η ΟΑΚΚΕ στέκεται σήμερα και από τακτική άποψη κύρια ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό επειδή αυτός στην κύρια πλευρά του είτε συνεργάζεται με τον σοσιαλιμπεριαλισμό, είτε επιτίθεται και επεμβαίνει άδικα σε μια σειρά χώρες του τρίτου κόσμου προκαλώντας παντού φιλορώσικες αντι-συσπειρώσεις, την ώρα μάλιστα που οι χώρες αυτές αποτελούσαν και βασικό ανάχωμα στο σοσιαλιμπεριαλισμό (Αφγανιστάν, Ιράκ) .

Όμως η στάση των φιλελεύθερων στις χώρες που βρίσκονται κάτω από ανατολικού τύπου δικτατορία ή είναι πιασμένες στα δίχτυα του σοσιαλιμπεριαλισμού έχει αντικειμενικά άλλο πολιτικό περιεχόμενο από εκείνο που έχει στις δυτικές ιμπεριαλιστικές χώρες. Στις τελευταίες ο σύγχρονος πολιτικός και οικονομικός φιλελευθερισμός αποτελεί μια από τις κυρίαρχες μορφές της ιδεολογίας της δυτικής μονοπωλιακής αστικής τάξης οπότε ένα εργαλείο επίθεσης στο προλεταριάτο και στους μικρούς παραγωγούς στην χώρα της και ένα εργαλείο οικονομικής κυριαρχίας στον γ κόσμο. Όμως είναι άλλο πράγμα να είναι κανείς φιλελεύθερος στις ΗΠΑ και στην Αγγλία και εντελώς άλλο να είναι φιλελεύθερος στη Ρωσία, στη Συρία, στην Κούβα, στην Κίνα, στο Ιράν, αλλά και στην Ελλάδα. Όχι τυχαία το κεντρικό σύνθημα των δήθεν κόκκινων και στις τελευταίες χώρες είναι ο «αντινεοφιλελευθερισμός» και όχι ο αντιφασισμός όπως συνέβαινε πάντα με τους επαναστάτες μαρξιστές από την ώρα που εμφανίστηκαν οι φασιστικές δικτατορίες. Αυτό συμβαίνει γιατί στις χώρες αυτές ο φιλελευθερισμός είναι η αστική δημοκρατική απάντηση στην πολιτική δικτατορία και στην αρπαγή της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας από το σοσιαλφασισμό. Μάλιστα εκείνο που μετράει πιο πολύ σε αυτές τις περιπτώσεις είναι το δημοκρατικό πολιτικό πρόγραμμα του φιλελεύθερου και όχι το οικονομικό του. Αυτός είναι ο λόγος που στη Δύση ο φιλελεύθερος μπορεί να είναι ο πρωθυπουργός των πιο κυρίαρχων μονοπωλίων, ενώ στην Ανατολή είναι ένας τολμηρός δημοκράτης που είτε θα βρίσκεται στη φυλακή σαν κατάσκοπος, είτε με μια σφαίρα στο κεφάλι σαν «θύμα της μαφίας». Κι αυτό ανεξάρτητα από το πόσο στενές ή χαλαρές πολιτικές σχέσεις έχει με τη Δύση και τη δυτική μονοπωλιακή πολιτική. Στην Ελλάδα ο αστοφιλελεύθερος μπορεί να δεχτεί μια σφαίρα μόνο αν είναι μεγαλοαστός, αλλά ο σοσιαλφασισμός δεν μπορεί ακόμα να τον φυλακίσει (με εξαίρεση το επιλεκτικό σκάνδαλο). Και δεν τον φυλακίζει γιατί φοβάται την ευρωπαϊκή επέμβαση και την αποκάλυψή του που θα του στερήσει το πλεονέκτημα να κάνει εισοδισμό στην ΕΕ για λογαριασμό της Ρωσίας και επίσης θα του στερήσει τα κεφάλαια για να θρέψει τον ψηφοφορικό του στρατό. Εκείνο λοιπόν που κάνει ο σοσιαλφασισμός στον συνεπή φιλελεύθερο στην Ελλάδα είναι να τον απομονώνει πολιτικά. Είναι χαρακτηριστικό το πως απομόνωσε τους παλιούς φιλελεύθερους πολιτικούς, όταν επεχείρησαν να αυτονομηθούν από την καραμανλική ΝΔ. Όλοι τους ξεκίνησαν με κάπως καλά ποσοστά υποστήριξης στην κοινή γνώμη, μετά έμειναν στο 2% και μετά διέλυσαν τα κόμματά τους γιατί είδαν ότι δεν μπορούν να παίξουν σε επίπεδο κρατικής εξουσίας. Τελικά είτε γύρισαν στην ΝΔ (Αβραμόπουλος) ή οι κάπως πιο ριζοσπάστες από αυτούς πήγαν στο ΠΑΣΟΚ (Μάνος, Ανδριανόπουλος) όπου έτρεφαν αυταπάτες για τον Παπανδρέου. Το αποτέλεσμα ήταν να εκτεθούν πολιτικά και να φέρουν σύγχυση στο παλιό τους στρατόπεδο, αν και στη συνέχεια κάπως αυτονομήθηκαν. Το πολιτικό πρόγραμμα εκείνων των σχηματισμών ήταν διαποτισμένο από την προσπάθεια τους για οικονομική και πολιτική συμφιλίωση με το κυρίαρχο πολιτικό μπλοκ εξουσίας και έκφρασαν το συμφιλιωτικό πνεύμα της σύγχρονης μεγάλης και μεσαίας, δυτικού τύπου επιχείρησης απέναντι στο κράτος του νέου μπλοκ εξουσίας. Η ΦΣ είναι από ότι φαίνεται η απόπειρα των πιο ριζοσπαστών αστοδημοκρατών, που εκφράζουν κοινωνικά περισσότερο τα μεσαία σύγχρονα στρώματα παρά τη μεσαία και μεγάλη αστική τάξη, να πάνε ως την άκρη το φιλελεύθερο πρόγραμμα τους πηγαίνοντας σε ρήξη με την κρατικίστικη σοσιαλφασιστική γραμμή και στο οικονομικό αλλά κυρίως στο πολιτικό επίπεδο. Ήδη αυτό το είχαμε διαπιστώσει στην πράξη όταν σημερινά ηγετικά στελέχη της ΦΣ, όπως ο Τ. Αβραντίνης και ο Θ. Παπανδρόπουλος είχαν σταθεί δίπλα μας, ο πρώτος ως το τέλος σαν μάρτυρας υπεράσπισης στη Δίκη της ΟΑΚΚΕ για το μακεδονικό όταν όλοι σχεδόν οι «αριστεροί διεθνιστές» μας είχαν εγκαταλείψει, και ο δεύτερος όταν κάθησε δίπλα μας σε πάνελ στο Ακροπόλ το 1999 με άλλους δημοκράτες για να καταδικάσει τη φιλοσέρβικη γκεμπελίστική προπαγάνδα των ΜΜΕ σχετικά με την εθνοκάθαρση στο Κόσσοβο.

Αυτή η ριζοσπαστικοποίηση και η ιδεολογικοπολιτική αυτονόμηση του πολιτικού φιλελευθερισμού στην Ελλάδα ήταν αναπόφευκτη από την ώρα που ο σοσιαλφασισμός επιτίθεται σε όλη τη γραμμή και σταδιακά σαρώνει και ενσωματώνει μέσα του όλο τον παλιό πολιτικό κόσμο. Άλλωστε σήμερα ακόμα και για πολλούς λαϊκούς ανθρώπους ο αστικός δημοκρατισμός είναι μια πρακτική διέξοδος για να ξεφύγουν από τις δαγκάνες του σοσιαλφασισμού. Είναι χαρακτηριστικό ότι υπάρχουν μέσα στους κόλπους της ΦΣ και άνθρωποι με αριστερές ιδεολογικές καταβολές. Δεν είναι δηλαδή μόνο άλλο πράγμα να είναι κανείς ριζοσπάστης φιλελεύθερος στην Αμερική και άλλο στην Ελλάδα, αλλά είναι άλλο να είναι κανείς φιλελεύθερος στα 1970 και άλλο στα 2007.
Αυτός είναι ο λόγος που κι όλας στο ιδρυτικό της συνέδριο η ΦΣ δοκίμασε την απόλυτη απομόνωση από τα τηλεοπτικά ΜΜΕ και το μποϋκοτάζ σχεδόν από όλους τους φιλελεύθερους βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που είχε καλέσει. (Μόνο οι Μάνος και Ανδριανόπουλος στείλανε πολύ φιλικούς γραπτούς χαιρετισμούς). Ο μόνος που ήρθε ήταν ο μεταμφιεσμένος κνίτης Μπίστης από το ΠΑΣΟΚ, που επέπληξε τους συνέδρους για τον ακραίο οικονομικό φιλελευθερισμό τους και τους κάλεσε να μπουν στο τρίτο κατά σειρά κόμμα του. Έτσι οι μόνοι ζωντανοί φιλικοί χαιρετισμοί που έγιναν στο συνέδριο ήταν από το Παρατηρητήριο του Ελσίνκι, από την ΟΛΚΕ (ομοφυλόφιλοι), από το Ουράνιο Τόξο και από την ΟΑΚΚΕ. Ειδικά το κάλεσμα στις δυο τελευταίες οργανώσεις - η πρώτη εξοβελισμένη σαν κόκκινο πανί για όλο τον ελληνικό εθνικισμό αλλά και αντιπαθής στον «επαναστατικό» σοσιαλφασισμό επειδή είναι ευρωπαιόφιλη και η δεύτερη ο πιο μισητός σχηματισμός για όλο το φαιοκοκκινο μπλοκ εξουσίας - είναι η πιο έμπρακτη απόδειξη του δημοκρατισμού της ΦΣ.
Αυτή η απομόνωση δεν θα υπήρχε αν η ΦΣ ήταν μια πραγματική συνιστώσα του μπλοκ εξουσίας.
Είναι φανερό ότι ο στόχος του ρωσόδουλου τετρακομματικού συντονιστικού κορυφής (Λαλιώτης, Καραμανλής, Παπαρήγα, Αλαβάνος) είναι να σπείρει την απογοήτευση, να διασπάσει και να διαλύσει στη γέννησή του αυτό το νέο κόμμα ή να το σπρώξει σε υποχωρήσεις που θα αλλοιώσουν το χαρακτήρα του. Αυτός είναι ο λόγος που στο τέλος της ομιλίας του ο σ. Ζαφειρόπουλος ανέλυσε τους λόγους για τους οποίους δεν πρέπει να περιμένουν μια γρήγορη ανάπτυξη, αλλά να ετοιμάζονται για έναν δρόμο αντοχής.

Είναι σίγουρο ότι στο μέλλον πολλοί δημοκρατικοί άνθρωποι θα κινούνται προς τον αστικό δημοκρατισμό μόνο και μόνο επειδή όλο και περισσότερο στον κόσμο η ψεύτικη κόκκινη σημαία θα γίνεται συνώνυμο της αντιλαϊκής βίας και θα προβοκάρει βαθιά την πραγματική κόκκινη σημαία. Αυτό ήδη το βλέπουμε παντού στις σοσιαλφασιστικές χώρες. Ακόμα και δω μπροστά μας είδαμε για παράδειγμα πως στις τελευταίες φοιτητικές εκλογές αρκετοί φοιτητές κινήθηκαν προς τις όλο και πιο δεξιές ΔΑΠ και ΠΑΣΠ μόνο και μόνο για να αποδοκιμάσουν εκείνους που τους κράτησαν ομήρους, συνειδητά ή όχι, προκειμένου να διατηρήσουν στα Πανεπιστήμια την εξουσία της ΠΟΣΔΕΠ, του ψευτοΚΚΕ και του ΣΥΝ. Είναι πολύ μεγάλης, είναι ζωτικής στρατηγικής σημασίας για την επανάσταση οι πραγματικοί κόκκινοι να είναι πρωτοπόροι στον δημοκρατικό αγώνα όπως το έκαναν πάντα, ιδιαίτερα στις αρχές του μαρξισμού. Γιατί ο επαναστατικός κομμουνισμός, είτε θα αποδειχτεί στις μάζες από τώρα ότι είναι ο βαθύτερος δημοκρατισμός, είτε αυτές θα τον θάψουν μαζί με το σοσιαλφασισμό σαν ασυνεπή ή σαν ανίκανο να διαχωριστεί από αυτόν. Δεν υπάρχει λοιπόν μέλλον για τους μαρξιστές-λενινιστές-μαοϊστές αν δεν σταθούν δίπλα στις μάζες -που ένα μέρος τους θα σηκώνει για καιρό και την αστοδημοκρατική σημαία - και δεν σηκώσουν κι αυτοί δίπλα τους την δικιά τους, την αληθινή κόκκινη σημαία. Και αυτό πρέπει να το κάνουν χωρίς ποτέ να εγκαταλείπουν την πολιτική και οργανωτική αυτονομία τους, δηλαδή χωρίς ποτέ να πάψουν να κάνουν διαρκώς και έμπρακτα το διαχωρισμό τους και με το σοσιαλφασισμό και με την δυτικού τύπου αστική ιδεολογία, δηλαδή να υπερασπίζονται την τακτική και την στρατηγική τους για τη δικτατορία του προλεταριάτου και για τον κομμουνισμό. Η ιδιομορφία της εποχής που ζούμε είναι ότι όλα τα αντισοσιαλφασιστικά κινήματα της Ανατολής βρίσκονται κάτω από την ιδεολογική ηγεμονία της δυτικόφιλης αστικής τάξης ενώ τα περισσότερα εργατικά κινήματα της Δύσης βρίσκονται κάτω από την ιδεολογική ηγεμονία του σοσιαλφασισμού. Αυτό που κάνει η ΟΑΚΚΕ σαν εργατικό απόσπασμα στην μισοευρωπαίκή και μισοανατολική ακόμα Ελλάδα είναι να φέρνει μέσα στον εργατικό αγώνα της Δύσης την αληθινή κόκκινη γραμμή και μέσα στα εθνικοανεξαρτησιακά και δημοκρατικά κινήματα της Ανατολής την συκοφαντημένη κόκκινη σημαία. Αυτός είναι ο βαθύτερος, ο στρατηγικότερος λόγος πέρα από την ανάγκη συγκρότησης του αντιφασιστικού μετώπου για τον οποίο η ΟΑΚΚΕ στην ομιλία της διαχώριζε διαρκώς τον επαναστατικό μαρξισμό και από τον σοσιαλφασισμό, και, με έναν άλλο τρόπο, από τον αστικό δημοκρατισμό. Πιστεύουμε ότι η ορθότητα και η συνέπεια αυτής της στάσης θα αποδειχτούν ακόμα πιο καθαρά στο μέλλον.