Logo
Εκτύπωση αυτής της σελίδας

ΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ: ΟΡΓΑΝΩΘΕΙΤΕ ΚΑΙ ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΗΝ ΕΠΕΛΑΣΗ ΤΩΝ ΦΑΙΟ-”ΚΟΚΚΙΝΩΝ” ΦΑΣΙΣΤΩΝ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΥΣ

  • Κυριακή, 31 Μαρτίου 2013
Η ρωσική συμμορία κορυφής με τα 7 κεφάλια Η ρωσική συμμορία κορυφής με τα 7 κεφάλια
Οι φαιο-”κόκ­κι­νοι” σα­μπο­τα­ρι­στές ε­πι­τί­θε­νται σε ό­λα τα μέ­τω­πα της πο­λι­τι­κής και οι­κο­νο­μι­κής ζω­ής.  Το πιο βα­σι­κό εί­ναι η φα­σι­στι­κο­ποί­η­ση της πο­λι­τι­κής  ε­ξου­σί­ας  που σαν κυ­βέρ­νη­ση και α­ντι­πο­λί­τευ­ση, ε­νω­μέ­νες
στην ου­σί­α, και ε­λέγ­χο­ντας τα μι­σο­χρε­ω­κο­πη­μέ­να κανά­λια μιας χού­φτας ολι­γαρ­χών, έ­χουν σύ­ρει για τα κα­λά και τη δι­καιο­σύ­νη στο φα­σι­σμό και τώ­ρα πια σέρ­νουν και την υ­πό­λοι­πη κοι­νω­νί­α. Τώ­ρα η ου­σί­α της πο­λι­τι­κής εί­ναι σε δύ­ο ε­πί­πε­δα.
 
Α­πό τη μί­α εί­ναι οι ε­πι­λε­κτι­κές εκ­κα­θα­ρί­σεις των δυ­τι­κό­φι­λων και ντό­πιων πο­λι­τι­κών που α­πο­φα­σί­ζο­νται δια­κομ­μα­τι­κά α­πό τη ρώ­σι­κη συμ­μορί­α κο­ρυ­φής με τα 7 κε­φά­λια,  και διεκ­πε­ραιώ­νο­νται στις ε­ξε­τα­στι­κές ε­πι­τρο­πές της Βου­λής και στα δι­κα­στή­ρια α­φού προ­η­γού­μενα τα θύ­μα­τα έ­χουν για και­ρό κα­λά στο­χο­ποι­η­θεί α­πό τα ΜΜΕ του πο­λι­τι­κού κα­θε­στώ­τος. 
Α­πό την άλ­λη εί­ναι η ω­μή πα­ρα­κρα­τι­κή βί­α που έ­χει δύ­ο αλ­λη­λο­συ­μπλη­ρού­με­να ε­ξει­δι­κευ­μέ­να α­πο­σπά­σμα­τα που λει­τουρ­γούν κά­τω α­πό το ί­διο πο­λι­τι­κό κέ­ντρο. Το έ­να εί­ναι το α­νοι­χτό να­ζι­στι­κό και ρα­τσι­στι­κό α­πό­σπασμα της Χρ. Αυ­γής, που οι­κο­δο­μεί το νέ­ο κτη­νώ­δες ρατσι­στι­κό, α­νοι­χτά α­ντι­λα­ϊ­κό και α­ντι­δη­μο­κρα­τι­κό κρά­τος  του φα­σι­σμού και της υ­πο­τέ­λειας στους νέ­ους, α­να­το­λι­κούς χί­τλερ και το άλ­λο εί­ναι το πο­λυ­πρό­σω­πο αλ­λά στην ουσί­α του ε­νω­μέ­νο α­πό­σπα­σμα του σο­σιαλ­φα­σι­σμού που έ­χει α­να­λά­βει να τσα­κίσει τις α­ντι­στά­σεις των τμη­μά­των της α­στι­κής τά­ξης και του ι­μπε­ρια­λισμού που βρί­σκουν στο δρό­μο τους οι α­να­το­λι­κοί χί­τλερ δη­λα­δή τα νέ­α α­φε­ντι­κά της χώ­ρας.
 
Αυ­τές τις εκ­δη­λώ­σεις του φα­σι­σμού στα δύ­ο ε­πί­πε­δα τις βλέ­που­με πλέ­ον κα­θη­με­ρι­νά.
 
Στο πρώ­το ε­πί­πε­δο, αυ­τό της φα­σι­στι­κής κά­θαρ­σης:
Τι κι αν ο αρ­μό­διος υ­πουρ­γός οι­κο­νο­μι­κών Βε­νι­ζέ­λος κρά­τη­σε έ­να χρό­νο τη λί­στα Λα­γκάρ­ντ στο συρ­τά­ρι του, τι κι αν ο Πα­παν­δρέ­ου ή­ταν ο πρω­θυπουρ­γός ό­σο την έ­κρυ­βαν και οι δύ­ο υ­πουρ­γοί του οι­κο­νο­μι­κών, τι κι αν ο υ­πεύ­θυ­νος του ΣΔΟ­Ε πρώ­ην κνί­της Διώ­της εί­πε ψέμα­τα ό­τι δεν την εί­δε και δεν την πεί­ρα­ξε και ψέ­μα­τα ό­τι δεν έ­πρε­πε να χρη­σι­μο­ποι­η­θεί, τι κι αν δεν βρέ­θη­κε ί­χνος μαύ­ρου χρή­μα­τος στις κα­τα­θέ­σεις των συγ­γε­νών του Πα­πα­κων­στα­ντί­νου, τι δη­λα­δή κι αν κα­ταρ­ρί­φθη­κε το βα­σι­κό κί­νη­τρο του τε­λευ­ταί­ου για την υ­ποτι­θέ­με­νη συ­γκά­λυ­ψη της λί­στας. Αυ­τός που έ­πρε­πε να δι­κα­στεί, να δια­πο­μπευ­θεί και εν­δε­χό­με­να να τι­μω­ρη­θεί ή­ταν ο δυ­τι­κό­φι­λος Πα­πα­κων­στα­ντί­νου και ό­λοι οι άλ­λοι έ­πρε­πε να βγουν εξ ο­ρι­σμού και προ­κα­τα­βο­λι­κά α­θώ­οι. Το ί­διο και χειρό­τε­ρο με τον Πα­πα­γε­ωρ­γό­που­λο. Τι κι αν έ­νας κλέ­φτης τα­μί­ας ή­ταν ο μό­νος μάρ­τυ­ρας ε­να­ντί­ον του, τι κι αν μια σει­ρά α­νώ­τε­ροι εντε­ταλ­μέ­νοι ά­με­σοι ε­λε­γκτές του κλέ­φτη α­θω­ώ­θη­καν, τι κι αν σε έ­να δή­μο με μέ­σο χρο­νιά­τι­κο προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό 400 εκ. Ευ­ρώ το να κλα­πούν κα­τά μέ­σο ό­ρο 1,8 εκ Ευ­ρώ το χρό­νο, δη­λα­δή πο­σο­στό 0,004% δεν ση­μαί­νει με τί­πο­τα ευ­θύ­νη του πο­λι­τικού της ντό­πιας α­στι­κής τά­ξης δη­μάρ­χου. Ή­ταν αυ­τός που έ­πρε­πε ό­χι α­πλά να κα­τα­δι­κα­στεί αλ­λά να κα­τα­δι­κα­στεί χω­ρίς α­να­γνώ­ρι­ση του πρό­τε­ρου έ­ντι­μου βί­ου που θα α­να­γνω­ρι­ζό­ταν σε κά­θε διε­θνή πρω­τα­θλη­τή της χώ­ρας και να φά­ει ι­σό­βια ό­πως ι­σό­βια έ­πρε­πε να φά­ει και ο γε­νι­κός γραμ­μα­τέ­ας του δήμου που το μό­νο έ­γκλη­μά του ή­ταν ό­τι ή­ταν το δε­ξί χέ­ρι του πρώ­του. 
Αυ­τή ό­λη τη βί­α και την α­δι­κί­α, α­κό­μα και τα ί­δια τα θύ­μα­τα της την α­ντι­λαμ­βά­νο­νται σαν ι­κα­νο­ποί­η­ση α­πό τα δι­κα­στή­ρια των σκο­τει­νών δια­θέσε­ων του λα­ού που α­πο­ζη­τά αί­μα πο­λι­τι­κών για την τρα­γω­δί­α που ζει. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα τώ­ρα α­πλά έ­χει κο­ρυ­φω­θεί έ­να φαινό­με­νο που άρ­χι­σε και γι­γα­ντώ­θη­κε στην ε­πο­χή της ευ­μά­ρειας με τα κλο­πι­μαί­α και τα δα­νει­κά. 
 
Ε­δώ και 25 χρό­νια η πο­λι­τι­κή ζω­ή διε­ξά­γε­ται μέ­σα α­πό ε­ντε­λώς ε­πι­λεγμέ­να σκάν­δα­λα, και μά­λι­στα συ­νή­θως α­νύ­παρ­κτα σε μια χώ­ρα ό­που οι κρα­τικοί κλε­πτο­κρά­τες α­κό­μα και τώ­ρα ό­λο και πε­ρισ­σό­τε­ρο ι­σχυ­ρο­ποιού­νται, και ό­που τα ά­πει­ρα μι­κρο­με­σαί­α κρα­τι­κά λα­μό­για μένουν στη θέ­ση τους α­κόμα και ό­ταν ε­ντε­λώς α­πο­κα­λυ­φθούν και ό­ταν ό­λη η κοι­νω­νί­α και ό­λες οι τρό­ικες ε­πι­μέ­νουν ό­τι πρέ­πει να α­πο­λυ­θούν α­πό το δη­μό­σιο. Η ε­πι­λε­κτι­κή πο­λι­τική εκ­κα­θά­ρι­ση μέ­σα α­πό τα σκάν­δα­λα εί­ναι το ψω­μο­τύ­ρι των φα­σι­σμών γιατί μια τέ­τοια πο­λι­τι­κή ζω­ή δεν διε­ξά­γε­ται γύ­ρω α­πό α­νοι­χτές στο λα­ό πο­λιτι­κές δια­μά­χες δη­λα­δή σε ζη­τή­μα­τα πο­λι­τι­κής γραμ­μής ό­που ό­λοι μπο­ρούν να έ­χουν μια ά­πο­ψη, αλ­λά διε­ξά­γε­ται γύ­ρω α­πό α­στυ­νο­μι­κά και λο­γι­στι­κά στοιχεί­α, πά­μπολ­λες δι­κα­στικές κα­τα­θέ­σεις και νο­μι­κές πε­ρι­πλο­κές κά­θε εί­δους. Το βα­σι­κό σε αυ­τές τις κα­θάρ­σεις εί­ναι ό­τι η φα­σι­στι­κή κρα­τι­κή βί­α με την ευ­ρύ­τε­ρη έν­νοια (βί­α ε­κτε­λε­στι­κή, νο­μο­θε­τι­κή, δι­κα­στι­κή και βί­α των ΜΜΕ) α­ντι­κα­θι­στά την πο­λι­τι­κή κομ­μα­τι­κή α­ντι­πα­ρά­θε­ση. Αυ­τού του εί­δους η κά­θαρ­ση εί­ναι μια άλ­λη μέ­θο­δος πο­λι­τι­κής δο­λο­φο­νί­ας των πο­λι­τι­κών α­ντι­πά­λων του φα­σι­σμού, μό­νο που α­ντί για φυ­σι­κή εί­ναι η­θι­κή. 
Μέ­σα σε τέ­τοιες συν­θή­κες εί­ναι ε­πό­με­νο η καθ αυ­τή πα­ρά­νο­μη, η ποινι­κού τύ­που βί­α που α­σκούν στους δη­μο­κρά­τες οι φα­σί­στες και οι σο­σιαλ­φασί­στες να εί­ναι ε­ντε­λώς νό­μι­μη. Τι λοι­πόν κι αν εί­δαν το να­ζι-Κα­σι­διά­ρη  δύ­ο αυ­τό­πτες μάρ­τυ­ρες, (το έ­να ή­ταν θύ­μα της επίθε­σης της συμ­μο­ρί­ας του), να μπαί­νει σε έ­να α­μά­ξι που εί­χαν κα­τα­γρά­ψει τον α­ριθ­μό του και πράγ­μα­τι του α­νή­κε, τι κι αν οι μάρ­τυ­ρες που έ­δω­σαν άλ­λο­θι στον αρ­χι­να­ζι­στή ή­ταν κά­ποιοι της δου­λειάς του -αν τολ­μού­σαν ας κά­να­νε κι αλ­λιώς-, τι κι αν η συμ­μορι­τι­κή βί­α εί­ναι το σή­μα κα­τα­τε­θέν του κόμ­μα­τος στο ο­ποί­ο α­νή­κε αλ­λά σήμα κα­τα­τε­θέν και του ί­διου ό­ταν έ­δερ­νε γυ­ναί­κες μπροστά σε ό­λη την Ελ­λάδα, ο τρα­μπού­κος ή­ταν ε­ντε­λώς α­θώ­ος α­νά­με­σα στα άλ­λα και για­τί, ό­πως εί­πε ο ει­σαγ­γε­λέ­ας μπο­ρεί οι μάρ­τυ­ρες να τον στό­χευ­σαν για την πο­λι­τι­κή του δράση, κοι­νώς να του την έ­στη­σαν. 
 
Α­πό την άλ­λη με­ριά η σο­σιαλ­φα­σι­στι­κή έ­νο­πλη συμ­μο­ρί­α που χτύπη­σε και ου­σια­στι­κά βα­σά­νι­σε με ψυ­χο­λο­γι­κό βα­σα­νι­στή­ριο τους ερ­γα­ζό­μενους στις Σκου­ριές της Χαλ­κι­δι­κής με­τε­τρά­πη α­πό το κα­θε­στώς, και μά­λι­στα α­πό το πρώ­το σή­με­ρα κα­θε­στω­τι­κό κόμ­μα τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, πρα­κτι­κά σε ε­ξε­γερ­μένο λα­ό. Για­τί σαν ε­ξε­γερ­μέ­νο λα­ό την α­ντι­με­τώ­πι­σε στην πρά­ξη το α­ντι-χρυσός, πο­λι­τι­κά συ­ρι­ζέ­ι­κο, κί­νη­μα της Ιε­ρισ­σού κα­τά της ε­πέν­δυ­σης, α­φού  προστά­τε­ψε τη συμ­μο­ρί­α α­πό την α­στυ­νο­μί­α η ο­ποί­α α­μέ­σως ο­ρί­στη­κε και α­ντι­μετω­πί­στη­κε σαν η α­στυ­νομί­α των κα­το­χι­κών δυ­τι­κών δυ­νά­με­ων. Αλ­λά και ο ί­διος ο ει­σαγ­γε­λέ­ας της Θεσ­σα­λο­νί­κης α­να­γνώ­ρι­σε έμ­με­σα σαν α­ντί­στα­ση τη συμ­μο­ρί­α α­φού κά­λε­σε το α­ντι-χρυ­σός κί­νη­μα της Ιε­ρισ­σού και την ε­ται­ρί­α του χρυ­σού, στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα τον Μπό­μπο­λα, να συ­ζη­τή­σουν υ­πό τη με­σολά­βη­ση του μέ­τρα για την ε­κτό­νω­ση της κρί­σης. Τους μό­νους που δεν κά­λε­σε ο ει­σαγ­γε­λέ­ας εί­ναι τους με­ταλ­λω­ρύ­χους που έ­κα­ναν το μα­ζι­κό­τε­ρο κί­νη­μα στη Χαλ­κι­δι­κή και που ή­ταν τα κυ­ρί­ως θύ­μα­τα της ε­πί­θε­σης της συμ­μο­ρί­ας. Από ό­τι μας εί­πα­νε οι με­ταλ­λω­ρύ­χοι στην πρά­ξη η ε­ται­ρεί­α κα­θυ­στε­ρεί  την ετοι­μα­σί­α της εξόρυ­ξης, ε­νώ βγαί­νο­ντας α­πό τη συ­νά­ντη­ση με τον ει­σαγ­γελέ­α οι κά­τοι­κοι της Ιε­ρισ­σού ή­ταν ευ­χα­ρι­στη­μέ­νοι.  Στο πο­λι­τι­κό ε­πί­πε­δο το ί­διο το κά­λε­σμα για ε­κτό­νω­ση εί­ναι δι­καί­ω­ση των τρα­μπού­κων. Βέ­βαια και ε­μείς εί­μα­στε υ­πέρ της α­πο­χώ­ρη­σης της α­στυ­νο­μί­ας ό­μως όχι ε­πει­δή είμα­στε υ­πέρ των τρα­μπού­κων, αλ­λά ε­πει­δή ό­σο η κυ­βέρ­νη­ση δεν υ­πο­στη­ρί­ζει πολι­τι­κά την ε­πέν­δυ­ση δη­λα­δή δεν δια­φω­τί­ζει με τους ε­πι­στή­μο­νες το λα­ό, το α­ντι-χρυ­σός κί­νη­μα της Ιε­ρισ­σού και ο λα­ός γε­νι­κό­τε­ρα θα εί­ναι με τους τρα­μπού­κους.
Αυ­τό που μπερδεύ­ει τον κό­σμο εί­ναι ό­τι στην ε­πι­φά­νεια φαί­νε­ται σαν οι δύ­ο φα­σι­σμοί, ο να­ζι­στι­κός και  ο σο­σιαλ­φα­σι­στι­κός να εί­ναι α­ντίπα­λοι. Στην ου­σί­α δεν εί­ναι κα­θό­λου. Εί­ναι σε κά­ποιο βαθ­μό α­ντί­θε­τοι στη βάση τους ό­που η πιο ρα­τσι­στι­κή και α­ντι­δρα­στι­κή εί­ναι η να­ζι­στι­κή βά­ση, όμως στην κο­ρυ­φή και στην πο­λι­τι­κή γραμ­μή οι δύ­ο φα­σι­σμοί εί­ναι στο ί­διο με­τε­ρί­ζι. Και ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και ο α­ναρ­χο­φα­σι­σμός (α­ναρ­χι­σμός στην μορ­φή φα­σι­σμός στην πρά­ξη) υ­πο­στη­ρι­κτής των “πυ­ρή­νων της φω­τιάς”, και η “Χρ. Αυ­γή” εί­ναι  φα­να­τι­κά ε­νά­ντια στην ε­πέν­δυ­ση και σε ό­λες τις με­γά­λες δυ­τι­κές ε­πεν­δύσεις για τους ί­διους λό­γους, ό­πως εί­ναι και υ­πέρ της κά­θε φα­σι­στι­κής κά­θαρσης. Δεν εί­ναι τυ­χαί­ο ό­τι ει­δι­κά οι “πυ­ρή­νες” θε­ω­ρούν τον ε­θνι­κο­σο­σια­λισμό σαν θε­τι­κή α­ντι­συ­στη­μι­κή δύ­να­μη αρ­κεί ό­πως λέ­νε στην α­να­τρι­χια­στική προ­κή­ρυ­ξή τους του 2010 να εί­ναι πραγ­μα­τι­κά ε­νά­ντιος στο σύ­στη­μα ό­πως είναι ο να­ζι­στής Κα­λέ­τζης και ό­χι ό­πως εί­ναι η κα­θε­στω­τι­κή “Χρ. Αυ­γή”. 
Μά­λι­στα στην υ­πό­θε­ση της Χαλ­κι­δι­κής φαί­νε­ται πως ε­νώ­νε­ται και πως οι­κο­δο­μεί­ται η σύν­δε­ση της πο­λι­τι­κής-κομ­μα­τι­κής και της δι­κα­στι­κής φα­σι­στι­κής βί­ας με την πα­ρα­κρα­τι­κή, ό­ταν οι κά­τοι­κοι της Ιε­ρισ­σού σή­κω­σαν πα­νώ στην εκ­πο­μπή του σο­σιαλ­φα­σί­στα Λα­ζό­που­λου, το ο­ποί­ο ζη­τού­σε τη φυ­λά­κι­ση του βα­σι­κού το­πι­κού πο­λι­τι­κού υ­πε­ρα­σπι­στή της ε­πέν­δυ­σης, του Πά­χτα. Ζη­τού­σαν τη φυ­λά­κι­ση του Πά­χτα για το σκάν­δα­λο της με­τα­βί­βα­σης των ο­ρυ­χεί­ων φτη­νά στον Μπό­μπο­λα το 2003 α­πό σύσ­σω­μη την κυ­βέρ­νη­ση και την κοινο­βου­λευ­τι­κή ο­μά­δα του ΠΑ­ΣΟΚ του Ση­μί­τη. Εί­ναι τρο­με­ρό να ζη­τά­νε οι φί­λοι του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ  την κα­τα­δί­κη του Πά­χτα που υ­πέ­γρα­ψε μια με­τα­βί­βα­ση πραγ­ματι­κά σχε­δόν τζά­μπα αλ­λά στις συν­θή­κες της α­κό­μα πιο σκαν­δα­λώ­δους α­πα­γό­ρευ­σης της με­ταλ­λευ­τι­κής δρα­στη­ριό­τη­τας α­πό το ΣτΕ και να μην κα­τη­γο­ρούν τον ί­διο τον Μπό­μπο­λα και τις κυ­βερ­νή­σεις που ε­πέ­τρε­ψαν στον Μπό­μπο­λα να τσε­πώ­σει μι­σό δις Ευ­ρώ α­πό τη με­τα­βί­βα­ση στους κα­να­δούς και μά­λι­στα με α­βα­ντα­δό­ρο τον ΣΥΝ-ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.
 
Η χώ­ρα έ­χει μπει σε πε­ρί­ο­δο φα­σι­σμού, α­πλά αυ­τός ο φαιο-”κόκ­κι­νος” σο­σιαλ-φα­σι­σμός δεν φαί­νε­ται στο λα­ό σαν τέ­τοιος για­τί χτυ­πά­ει σε αυ­τή τη γε­νι­κή φά­ση τα α­ντί­πα­λά του τμή­μα­τα της α­στι­κής τά­ξης και τού­το ε­πειδή ο λα­ός δεν έ­χει δι­κά του μα­ζι­κά πο­λι­τι­κά κόμ­μα­τα και έ­τσι δεν βλέ­πει κα­νέ­ναν άλ­λον ε­χθρό πέ­ρα α­πό αυ­τόν που του δεί­χνει ο σο­σιαλ-φα­σι­σμός, δη­λαδή την Ευ­ρώ­πη και τους φι­λο­ευ­ρω­παί­ους α­στούς πο­λι­τι­κούς. Αυ­τοί βέ­βαια εύκο­λα και δί­καια ε­πι­σύ­ρουν την ορ­γή του για­τί αυ­τοί υ­πο­γρά­φουν α­νοι­χτά την πεί­να του χω­ρίς να νοιά­ζο­νται να ε­ξη­γή­σουν ποιος την προ­κα­λεί. Ό­μως τη με­γά­λη πείνα τη φέρ­νουν οι κρυμ­μέ­νοι σα­μπο­τα­ρι­στές της πα­ρα­γω­γής που εί­ναι οι ί­διοι που η­γού­νται των α­γώ­νων ε­νά­ντια στους πι­στω­τές. Ό­σο ό­μως και ό­πο­τε ο λα­ός στέ­κε­ται α­πέ­να­ντι στο σο­σιαλ­φα­σι­σμό, έ­στω και χω­ρίς πλήρη συ­νεί­δη­ση, τό­τε ο σο­σιαλ­φα­σι­σμός τον χτυ­πά­ει, ό­πως έ­γι­νε με την ε­πί­θεση στις Σκου­ριές. Ο σο­σιαλ-φα­σι­σμός αρ­χί­ζει α­πό την α­ντί­πα­λη με­ρί­δα της αστι­κής τά­ξης και συμ­μα­χεί με τμή­μα­τα του λα­ού για να τη χτυ­πή­σει. Στό­χος του εί­ναι να πά­ρει το κρά­τος στα χέ­ρια του, αλ­λά ό­ταν το πά­ρει τό­τε θα χτυ­πήσει με δύ­να­μη το λα­ό για­τί πά­ντα ο λα­ός και κυ­ρί­ως ο λα­ός ξε­ση­κώ­νε­ται τόσο έ­ντο­να και ορ­μη­τι­κά ε­νά­ντια στους α­νοι­χτούς κα­τα­πιε­στές του.
Αυ­τό ση­μαί­νει ό­τι η ώ­ρα της μα­ζι­κής α­ντι­φα­σι­στι­κής α­ντί­στα­σης δεν εί­ναι μα­κριά, ι­διαί­τε­ρα α­πό την ώ­ρα που έ­χει συ­γκρο­τη­θεί ο κλα­σι­κός α­ντιλα­ϊ­κός α­ντι­δη­μο­κρα­τι­κός πό­λος του φα­σι­σμού που εί­ναι ο φαιός φα­σι­σμός χι­τλε­ρι­κού τύ­που.  Οι να­ζή­δες της “Χρ. Αυ­γής” είναι προ­ο­ρι­σμέ­νοι να συ­σπει­ρώ­σουν πρώ­τοι το μί­σος της δη­μο­κρα­τί­ας και της προ­ό­δου που εί­ναι σε ύ­πνω­ση ό­χι α­πό α­δια­φο­ρί­α αλ­λά για­τί δεν ξέ­ρει ποιον ε­χθρό να χτυ­πή­σει πρώτον. Δεν α­γα­πά­ει τους φαιο-”κόκ­κι­νους” φα­σί­στες αλ­λά α­πό την άλ­λη δεν θέ­λει να πά­ει με τους φι­λε­λεύ­θε­ρους που τον πει­νά­νε. Το ψεύ­τι­κο αυ­τό δί­λημ­μα το λύ­νει η Ο­ΑΚ­ΚΕ. Η δι­κιά της πο­λι­τι­κο-οι­κο­νο­μι­κή α­νά­λυ­ση και γραμ­μή εί­ναι αυ­τή που θα α­πε­λευ­θε­ρώ­σει τη σκέ­ψη του λα­ού. Το ζή­τη­μα εί­ναι αυ­τή γραμ­μή να γί­νει πλα­τειά γνω­στή στο λα­ό.
ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Ετικέτες

Σχετικά Άρθρα

© OAKKE