Logo
Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Φτάνει με το θέατρο που σκοτώνει

  • Πέμπτη, 14 Νοεμβρίου 2013
Φτάνει με το θέατρο που σκοτώνει

 

Κάτω οι απατεώνες, μπαταχτσήδες και πράκτορες της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης

 

Άλ­λη μια θε­α­τρι­κή πα­ρά­στα­ση δό­θη­κε στη Βου­λή με τη συ­ζή­τη­ση της πρό­τα­σης μομ­φής. Πολ­λοί το κα­τά­λα­βαν αυ­τό για την πρό­τα­ση μομ­φής του ΣΥΡΙ­ΖΑ για­τί ού­τε η υ­πο­τι­θέ­με­νη α­φορ­μή της, η ει­σβο­λή των ΜΑΤ στην ΕΡ­Τ,
ού­τε ο στό­χος της, η πτώ­ση ή έ­στω η πο­λι­τι­κή φθο­ρά της κυ­βέρ­νη­σης δεν ε­πι­τεύχθη­κε. Φαι­νο­με­νι­κά έ­χα­σε κα­τά κρά­τος ο Τσί­πρας. Ό­μως κα­νείς δεν έ­δω­σε μια πει­στι­κή ε­ξή­γη­ση για­τί χρειά­στη­κε αυ­τή η μομ­φή.

 

Η ε­ξή­γη­ση δεν εί­ναι εύ­κο­λα ο­ρα­τή για­τί και αυ­τή η πα­ρά­στα­ση, ό­πως κά­θε άλ­λη “κρί­σι­μη” κοι­νο­βου­λευ­τι­κή ή ε­ξω­κοι­νο­βου­λε­τι­κή, δό­θη­κε τα τε­λευταί­α χρό­νια για τις α­νά­γκες α­πο­κλει­στι­κά της ε­ξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής. Συ­γκε­κρι­μέ­να έ­πρε­πε να εμ­φα­νι­στεί η κυ­βέρ­νη­ση στα μάτια των δα­νει­στών ότι α­πει­λεί­ται με πτώ­ση α­πό το δή­θεν α­πό­λυ­το κα­κό, που εί­ναι για την ΕΖ οι ΣΥΡΙ­ΖΑ - Α­ΝΕΛ, ώ­στε να υ­πο­χω­ρή­σουν  οι δα­νει­στές στο βα­σι­κό πα­νε­θνι­κό αί­τη­μα που εί­ναι το κού­ρε­μα του χρέ­ους, και βα­θύ­τε­ρα η συ­νέ­χι­ση της ελ­λη­νι­κής ακή­ρυ­χτης χρε­ωκο­πί­ας με τη χώ­ρα να πα­ρα­μέ­νει ε­ντός του Ευ­ρώ.

 

Το κού­ρε­μα, τα νέ­α δά­νεια και οι κά­θε λο­γής ε­λα­φρύν­σεις, ό­πως διαρκώς το­νί­ζου­με, δεν σώ­νουν την Ελ­λά­δα ό­σο το σα­μπο­τάζ της πα­ρα­γω­γής συ­νεχί­ζε­ται α­πό σύσ­σω­μο το δια­κομ­μα­τι­κό κο­ρυ­φής -κυ­βέρ­νη­σης και α­ντι­πο­λί­τευσης- των ρω­σό­δου­λων, ο­πό­τε η χώ­ρα υ­πο­χρε­ω­τι­κά θα βυ­θί­ζε­ται ό­λο και βαθύ­τε­ρα στην ά­βυσ­σο. Δεν πά­νε να γε­μί­ζουν κά­θε τό­σο τα τα­μεί­α του κρά­τους με δά­νεια και χα­ρί­σμα­τα χρέ­ους. Ό­σο η βιο­μη­χα­νί­α κα­τα­στρέ­φε­ται σε ι­στο­ρι­κό βαθ­μό μέ­σα α­πό την ε­ντε­λώς τε­χνη­τή αύ­ξηση της τι­μής της ε­νέρ­γειας και την υ­περ­φο­ρο­λό­γη­ση, ό­σο ε­μπο­δί­ζο­νται ό­λες οι με­γά­λες βιο­μη­χα­νι­κές και του­ρι­στι­κές ε­πεν­δύ­σεις με τα ί­δια νο­μο­θε­τι­κά, φο­ρο­λο­γι­κά, γρα­φειο­κρα­τι­κά και οι­κο­λο­γι­κά προ­σχή­μα­τα, α­κό­μα και με ε­γκλη­μα­τι­κούς ε­μπρη­σμούς (Sprider), και  α­γο­ρά­ζο­νται τα πά­ντα α­πό μια χού­φτα κο­μπρα­δό­ρους ο­λι­γάρ­χες και ρω­σοκι­νέ­ζους μο­νο­πω­λι­στές η χώ­ρα θα λιώ­νει και οι φό­ροι και οι μι­σθοί και οι συ­ντά­ξεις θα πέ­φτουν. Ό­ταν οι σα­μπο­τα­ρι­στές λέ­νε ό­τι ο λα­ός δεν α­ντέ­χει άλλο λέ­νε τη μι­σή α­λή­θεια. Ο λα­ός δεν μπο­ρεί να ζή­σει με α­ξιο­πρέ­πεια και σαν σύγ­χρο­νος λα­ός. Αλ­λά αν οι πα­ρα­γω­γι­κές του δυ­νά­μεις κα­τα­στρα­φούν και υ­πάρ­χουν μό­νο οι α­να­το­λι­κοί δου­λο­κτή­τες να τον εκ­με­ταλ­λεύ­ο­νται σε λί­γες βιο­μη­χα­νι­κές ρε­ζέρ­βες, δη­λα­δή αν ζή­σει σαν α­να­το­λι­κός σκλά­βος, τό­τε δεν θα υ­πάρ­χει κά­τω ό­ριο που μπο­ρεί κα­νείς σή­με­ρα να φα­ντα­στεί ού­τε για τις συ­ντά­ξεις, ού­τε για τους μι­σθούς, ού­τε για την πε­ρί­θαλ­ψη ού­τε για τί­πο­τα.  Μό­νο μια ε­ξέ­γερ­ση ε­νά­ντια στους ρω­σό­δου­λους σα­μπο­τα­ρι­στές και ορ­γα­νωτές της πεί­νας μπο­ρεί να τα α­να­τρέ­ψει αυ­τά, αλ­λά αυτή προ­ϋ­πο­θέ­τει τη συντρι­βή ό­λου αυ­τού του φαιο-”κόκ­κι­νου” πο­λι­τι­κού και κυ­ρί­ως συν­δι­κα­λι­στικού ο­χε­τού που δε­σμέ­υει ι­δε­ο­λο­γι­κά και ορ­γα­νω­τι­κά την ερ­γα­τι­κή τά­ξη και τη φτω­χο­λο­γιά.

 

 

 

Αυ­τό που θέ­λουν σή­με­ρα οι σα­μπο­τα­ρι­στές εί­ναι μια διαρ­κή α­κή­ρυχτη ελ­λη­νι­κή χρε­ω­κο­πί­α και νέ­α κου­ρέ­μα­τα του ελ­λη­νι­κού χρέ­ους για­τί αυ­τά  ι­σο­δυ­να­μούν σή­με­ρα με βα­θειά υ­πο­νό­μευ­ση της ευ­ρω­πα­ϊ­κής οι­κο­νο­μι­κής και πο­λι­τι­κής συ­νο­χής α­φού  στρέ­φουν τη Γερ­μα­νί­α ε­νάντια στις χώ­ρες του ευ­ρω­πα­ϊ­κού Νό­του και την ί­δια τη Γερ­μα­νί­α τη δια­σπούν ε­σωτε­ρι­κά. Αυ­τό εί­ναι που θέ­λει σή­με­ρα η Ρω­σί­α, η Κί­να, η φι­λι­κή προς αυ­τές προ­ε­δρί­α Ο­μπά­μα και κα­τά συ­νέ­πεια το ΔΝΤ που η­γε­μο­νεύ­ε­ται α­πό ό­λους αυ­τούς. Γι αυ­τό ό­λες αυ­τές οι δυ­νά­μεις έ­χουν κά­νει το ελ­λη­νι­κό χρέ­ος κε­ντρι­κή ευ­ρω­πα­ϊ­κή και παγκό­σμια υ­πό­θε­ση και την ευ­θύ­νη για την α­στα­μά­τη­τη αύ­ξη­ση του την α­πο­δίδουν ό­λο  και πιο έ­ντο­να στους δα­νει­στές, κυ­ρί­ως στη Γερ­μα­νί­α και ό­χι στους έλ­λη­νες σα­μπο­τα­ρι­στές. 

 

Μέ­ρος της διαρ­κώς ο­ξυ­νό­με­νης πα­γκό­σμιας μά­χης για το ελ­λη­νι­κό κού­ρε­μα εί­ναι η φαι­νο­με­νι­κή ε­δώ και με­ρι­κούς μή­νες κυ­βερ­νη­τι­κή “α­ντί­στα­ση” στα δη­μο­σιο­νο­μι­κά μέ­τρα που ε­πι­βά­λει η τρό­ι­κα. Ε­πί­ση­μα αυ­τά τα δύ­ο δεν συ­σχε­τί­ζο­νται αλ­λά ου­σια­στι­κά ό­ταν η κυ­βέρ­νη­ση λέει “δεν παίρ­νω νέ­α μέ­τρα” εν­νο­εί ό­τι “αν δεν μου χα­ρί­σε­τε χρέ­ος, ο­πό­τε και το­κο­χρε­ο­λύ­σια, δεν θα μπο­ρώ να μειώ­σω το δη­μο­σιο­νο­μι­κό βά­ρος ο­πό­τε θα πά­ρω νέ­α μέ­τρα ο­πό­τε θα πέ­σω για πο­λι­τι­κούς λό­γους”. Γι αυ­τό κά­νει τό­ση φα­σα­ρί­α με το δή­θεν πρω­τογε­νές πλε­ό­νασμα. Λέ­ει δη­λα­δή ό­τι “αρ­κεί να μην με βα­ραί­νει ό­λο το πα­λιό χρέ­ος και ε­γώ δεν θα πα­ρά­γω και­νούρ­γιο, ο­πό­τε δε θα χρειά­ζο­νται τα μέ­τρα  που ζη­τά­ει η τρό­ι­κα που θα με σκο­τώ­σουν πο­λι­τι­κά”. Α­να­φε­ρό­μα­στε σε δή­θεν δημο­σιο­νο­μι­κό πλε­ό­να­σμα για­τί οι φό­ροι που ο­δη­γούν σε αυ­τό το πλε­ό­να­σμα δεν ο­φεί­λο­νται σε φο­ρο­λό­γη­ση νέ­ου προ­ϊ­ό­ντος αλ­λά σε ε­ξα­φά­νι­ση πα­ρα­γω­γι­κού κε­φά­λαιου. Ό­ταν για πα­ρά­δειγ­μα το κρά­τος μα­ζεύ­ει πολ­λά δις σε μια χρονιά  α­πό την υ­περ­φο­ρο­λό­γη­ση των ι­διο­κτη­τών των α­κι­νή­των, ξο­δεύ­ει λε­φτά κατα­θέ­σε­ων των ι­διο­κτη­τών, δη­λα­δή σπα­τα­λά­ει τρα­πε­ζι­κό ρευ­στό που θα μπο­ρού­σε να πά­ει στην πα­ρα­γω­γή, να με­τα­τρα­πεί σε νέ­α α­ξία που έ­να τμή­μα της θα γί­νει  νέ­α φο­ρο­λο­γη­τέ­α ύ­λη. Ε­φό­σον το κε­φά­λαιο κα­τα­στρέ­φε­ται και ο μελ­λο­ντι­κός φό­ρος, που πα­ρά­γε­ται α­πό αυ­τό πε­θαί­νει. Αυ­τό ι­σχύ­ει α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο με την υ­περ­φο­ρο­λό­γη­ση της βιο­μη­χα­νί­ας που κυ­βέρ­νη­ση και α­ντι­πο­λίτευ­ση την ο­δη­γούν σε κλεί­σι­μο δη­λα­δή σε κα­τα­στρο­φή και του ζω­ντα­νού (του ερ­γα­τι­κού δυ­να­μι­κού) και του πά­γιου της κε­φά­λαιου.  

 

 

 

Η “α­ντί­στα­ση” στα μέ­τρα δεν α­φο­ρά λοι­πόν τα μέ­τρα σαν τέ­τοια, ού­τε τις α­ντο­χές του λα­ού, ό­πως δια­τεί­νο­νται οι σα­μπο­τα­ρι­στές πα­ρα­γω­γοί της ανερ­γί­ας, της πεί­νας και του χρέ­ους. Α­φο­ρά μό­νο την πο­λι­τι­κή δια­κή­ρυ­ξη  του “πέ­φτω α­πό τα μέ­σα αν δεν με βο­η­θή­σε­τε απ έξω μειώ­νο­ντας το χρέ­ος”. Γι αυ­τό αυ­τή η “α­ντί­στα­ση” εί­ναι συν­δυα­σμέ­νη και κα­τάλ­λη­λα κα­τα­νε­μη­μέ­νη: Η αντι­πο­λί­τευ­ση λέ­ει ό­χι στην κυ­βέρ­νη­ση για να μπο­ρεί  η κυ­βέρ­νη­ση να λέ­ει όχι στην Γερ­μα­νί­α, χω­ρίς η Γερ­μα­νί­α να αι­σθά­νε­ται ό­τι η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση της είναι ε­χθρι­κή. Μό­νο έ­τσι η Γερ­μα­νί­α τα­λα­ντεύ­ε­ται και μπο­ρεί  να υ­ποκύ­ψει τε­λι­κά στις ελ­λη­νι­κές πιέ­σεις. Αλ­λά αν μπο­ρεί να υ­πο­κύ­ψει εί­ναι γιατί έ­χει α­δυνα­τί­σει πο­λύ πο­λι­τι­κά. Μά­λι­στα η Γερ­μα­νί­α λό­γω κυ­ρί­ως του ελλη­νι­κού ά­λυ­του προ­βλή­μα­τος χρέ­ους, που εμ­φα­νί­ζε­ται σαν εκ­δή­λω­ση της α­ποτυ­χί­ας της γερ­μα­νι­κής πο­λι­τι­κής μεί­ω­σης του δη­μο­σιο­νο­μι­κού ελ­λείμ­μα­τος για ό­λες τις χώ­ρες του ευ­ρω­πα­ϊ­κού Νό­του, δεν μπο­ρεί ακό­μα  να σχη­μα­τίσει κυ­βέρ­νη­ση. Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά η α­δυ­να­μί­α αυ­τή ο­φεί­λε­ται στην η­γε­σί­α του σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κού κόμ­μα­τος που ζη­τά­ει α­πό τη Μέρ­κελ να διώ­ξει τον Σό­ι­μπλε δη­λα­δή τον αρ­χι­τέ­κτο­να ό­λης της οι­κο­νο­μι­κής πο­λι­τι­κής σύ­γκλι­σης της ΕΖ. Ε­πί­σης οι Η­ΠΑ ω­μά ε­πιτίθε­νται πια στη Γερ­μα­νί­α για την ελ­λη­νι­κή λιτό­τη­τα και τη λι­τό­τη­τα ό­λου του Νό­του. Ταυ­τό­χρο­να ο Ντρά­γκι, πρό­ε­δρος της Ε­ΚΤ  ε­πι­τέ­θη­κε προ­χθές για πρώ­τη φο­ρά α­νοι­χτά στη γραμ­μή Σό­ι­μπλε που θέλει πε­ριο­ρι­σμό της πι­στω­τι­κής ε­πέ­κτα­σης της Ε­ΚΤ. Η Ε­ΚΤ υ­πό τον Ντράγκι προ­ω­θεί την πι­στω­τι­κή ε­νί­σχυ­ση στις χώ­ρες του ευ­ρω­πα­ϊ­κού Νό­του μέ­σω της διά­θε­σης χει­μάρ­ρων κε­φα­λαί­ων στις συ­στη­μι­κές ευ­ρω­πα­ϊ­κές τρά­πε­ζες που με τη σει­ρά τους α­γο­ρά­ζουν κρα­τι­κά ο­μό­λο­γα των χω­ρών τους. Αυ­τή εί­ναι μια άλλη, ή­πια και ά­τυ­πη μορ­φή  έκ­δο­σης ευρω­ο­μο­λό­γων, που α­πο­τε­λούν τον ε­φιάλτη της Γερ­μα­νί­ας και τη χα­ρά των ρω­σό­δου­λων μπα­τα­χτζή­δων που κυ­βερ­νά­νε τη χώ­ρα μας.  

 

Στα πα­ρα­πά­νω στοι­χεί­α συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νε­ται και το γε­γο­νός ό­τι η Ιτα­λί­α υ­πό τη ρω­σό­φι­λη κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά του Λέ­τα συ­γκρο­τεί με την Ελ­λά­δα έ­να “α­ντι-λι­τό­τη­τα” μέ­τω­πο του Νό­του κα­θώς και ό­τι έρ­χε­ται το Γε­νά­ρη η προ­ε­δρία της Ελ­λά­δας στην ΕΖ και τον Ιού­νη αυ­τή της Ιτα­λί­ας. Α­πό αυ­τά κα­τα­λα­βαί­νει κα­νείς για­τί τώ­ρα οι ε­πι­στή­μο­νες, διε­θνούς ε­πι­πέ­δου μπα­τα­χτζή­δες που μας διοι­κούν αρ­χί­ζουν με κα­θη­συ­χα­στι­κές φρα­σού­λες αλ­λά στα­θε­ρά να ο­ξύ­νουν τις σχέ­σεις με μια Τρό­ι­κα που εί­ναι φυ­σι­κό να εί­ναι ό­λο και πιο δια­σπα­σμέ­νη στο ε­σω­τε­ρι­κό της. Για­τί το ΔΝΤ μέ­σα της θέ­λει δυ­νά­μω­μα των χειρό­τε­ρων μέ­τρων  ώ­στε να υ­πο­χρε­ω­θεί η ΕΖ να προ­χω­ρή­σει σε κού­ρε­μα, η Κο­μι­σιόν έ­χει τη γερ­μα­νι­κή θέ­ση, (αν και αυ­τήν την προ­βο­κά­ρει ό­σο μπο­ρεί ο Ο­λι Ρεν), ε­νώ η Ε­ΚΤ εί­ναι φυ­σι­κό να έ­χει τη θέ­ση Ντρά­γκι που συγ­γε­νεύ­ει με αυ­τήν του ΔΝΤ. Γι αυ­τό η κυ­βέρ­νη­ση διαρ­ρέ­ει τα πε­ρί σύ­γκρου­σης ε­ντός της τρό­ι­κας και η τρό­ι­κα α­πο­φεύ­γει α­κό­μα και να τη δια­ψεύ­δει. Αυ­τό δεν ση­μαί­νει ότι το ΔΝΤ δεν θέ­λει ε­πι­βο­λή νέ­ων μέ­τρων. Α­ντί­θε­τα θέ­λει να ε­πι­βά­λει τα πιο α­ντι­δη­μο­φι­λή μέ­τρα για να διευ­κο­λύ­νει την πο­λι­τι­κή άρ­νη­ση της Ελ­λά­δας να τα πραγ­μα­το­ποι­ή­σει ώ­στε να στρι­μώ­χνε­ται η Γερ­μα­νί­α. 

 

 

 

Έ­τσι ε­ξη­γού­νται πολ­λά μυ­στή­ρια ό­πως πχ για­τί κρα­τά­ει τό­σο πο­λύ η α­περ­γί­α των διοι­κη­τι­κών στα Πα­νε­πι­στή­μια χω­ρίς ο συ­νή­θως σού­περ­μαν Σαμα­ράς να τους ε­πι­στρα­τεύ­ει ό­πως τις ε­πο­χες που κά­νει ε­πί­δει­ξη ι­σχύ­ος στην ΕΖ. Τώ­ρα χρειά­ζε­ται μια ε­πί­δει­ξη α­δυ­να­μί­ας α­πέναντι στην α­ντι­πο­λίτευ­ση γα να τρο­μο­κρα­τή­σει τους δα­νει­στές. Το ε­ρώ­τη­μα για­τι έ­δει­ξε πυγ­μή στην ΕΡ­Τ νο­μί­ζου­με ό­τι α­πα­ντιέ­ται με το ό­τι η ΕΡ­Τ δεν χρειά­στη­κε κα­μιά αλη­θι­νή πυγ­μή για να κλεί­σει, για­τί την εί­χαν κα­τα­που­λή­σει και την εί­χαν κάνει ζό­μπι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και το ψευ­τοΚ­ΚΕ. Περισ­σό­τε­ρο η ει­βο­λή των ΜΑΤ στην ΕΡΤ  χρη­σί­μευ­σε σαν πρό­σχη­μα στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για να κά­νει τη μομ­φή. Ό­μως μπαί­νει ε­δώ το ε­ξής ε­ρώ­τη­μα: Α­φού η μομ­φή έ­γι­νε για να εμ­φα­νι­στεί στα μά­τια της ΕΖ σε κίν­δυ­νο ο Σα­μα­ράς, πως έ­γι­νε και ο Τσί­πρας έ­χα­σε πο­λι­τι­κά; Ο Τσί­πρας έχα­σε πο­λι­τι­κά στο ε­σω­τε­ρι­κό, αλ­λά ο βα­σι­κός στό­χος του, αυ­τός σε σχέ­ση με το ε­ξω­τε­ρι­κό ε­πι­τεύ­χθη­κε. Ε­πι­τεύ­χθη­κε χά­ρη στην α­πο­στα­σί­α της Τζά­κρη  που μεί­ω­σε κι άλ­λο τη μι­κρή, φαι­νο­με­νι­κά εύ­θραυ­στη κυ­βερ­νη­τι­κή πλειο­ψη­φί­α στη Βου­λή. Ε­πί­σης ε­πι­τεύ­χθη­κε με τις ο­ξύ­τα­τες στη μορ­φή αλ­λά κού­φιες προ­σω­πι­κές ε­πι­θέ­σεις με­τα­ξύ Σα­μα­ρά- Βε­νι­ζέ­λου- Τσί­πρα. Αυ­τές έ­χουν και μια άλ­λη ε­σω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή χρη­σι­μό­τη­τα: Κά­νουν σπου­δαί­ους τους αρ­χη­γούς και ά­χρη­στα τα κόμ­μα­τα. Αυ­τό εί­ναι ση­μα­ντι­κό για κόμ­μα­τα σαν τη ΝΔ, το ΠΑ­ΣΟΚ και τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ό­που οι αρ­χη­γοί εί­ναι σί­γου­ροι ως πρά­κτο­ρες, αλ­λά τα κόμμα­τα εί­ναι αρ­κε­τά α­νε­ξέ­λε­γκτα.

 

 

 

Την άλ­λη μέ­ρα ε­πί­σης με­τά τη νί­κη στη Βου­λή για να μην υ­πάρ­χει καμιά αμ­φι­βο­λί­α έ­ξω πό­σο α­δύ­να­μο έ­χει γί­νει το ΠΑ­ΣΟΚ, έ­γι­νε και μια α­νταρ­σιού­λα πα­σό­κων που ξαφ­νι­κά σκέ­φτη­καν να αμ­φι­σβη­τή­σουν με­τω­πι­κά, αλ­λά αρ­κετά κα­θυ­στε­ρη­μέ­να με αυ­τήν την έ­ντα­ση, το φο­ρολογι­κό για τα α­κί­νη­τα. Γράφου­με γι αυ­τό το ζή­τη­μα διε­ξο­δι­κά σε άλ­λο άρ­θρο αυ­τού του φύλ­λου της Νέ­ας Α­να­το­λής. Ε­δώ α­πλά λέ­με ό­τι η α­νταρ­σιού­λα αυ­τή ε­πί της ου­σί­ας δεν αμ­φι­σβη­τεί την τρό­ι­κα, και ού­τε κα­τά διά­νοια την κυ­βέρ­νη­ση, αλ­λά προ­σπα­θεί να πνί­ξει την α­λη­θι­νή και δί­και­η α­ντί­θε­ση αρ­κε­τών βου­λευ­τών της ΝΔ ε­νά­ντια στη δή­μευ­ση της α­κρι­βής α­στι­κής οι­κο­πε­δι­κής γης, υ­πέρ των νέ­ων ρω­σο­κι­νέ­ζων α­φε­ντι­κών, προ­βά­λο­ντας μια ρύθ­μι­ση α­κό­μα πιο δη­μευ­τι­κή ε­να­ντί­ον τους, υ­πέρ τά­χα των φτω­χών ι­διο­κτη­τών. Αν αυ­τό το τε­λευ­ταί­ο το εν­νο­ού­σαν θα πάλευαν να πέ­σει ο αυ­θαί­ρε­τος και πα­ρά­λο­γος στό­χος των 3,2 δις για τη φο­ρο­λο­γία και θα ζη­τού­σαν να φο­ρο­λο­γη­θεί πε­ρισ­σό­τε­ρο η με­γά­λη γαιοκτη­σί­α της υ­παί­θρου. Ε­κτός α­πό αυ­τές τις στη­μέ­νες κό­ντρες, υ­πάρ­χουν και γνή­σιες ό­πως αυ­τή με τις δί­καια ορ­γι­σμέ­νες κα­θα­ρί­στριες του υ­πουρ­γεί­ου οι­κο­νο­μι­κών που α­πο­λύ­ο­νται για να α­ντι­κα­τα­στα­θούν α­πό ε­ται­ρεί­ες δου­λο­κτη­τών. Ό­μως και αυ­τές, διευ­κο­λύν­θη­καν α­πό την α­στυ­νο­μί­α να πλη­σιά­σουν τους τροι­κανούς για να δεί­ξουν αυ­τήν την ορ­γή. 

 

 

 

Ό­λα υ­πη­ρε­τούν ε­δώ και και­ρό, ι­διαί­τε­ρα α­πό δω και μπρος το με­γά­λο σκο­πό, την α­στα­μά­τη­τη αιμ­μορ­ρα­γί­α, την οι­κο­νο­μι­κή συρ­ρί­κνω­ση και την α­πόλυ­τη ε­ξά­ντλη­ση του λα­ού μας α­πό την κυ­βέρνη­ση και την α­ντι­πο­λί­τευ­ση. Αυτοί θέ­λουν το λα­ό μας να μπει σε πραγ­μα­τι­κή αν­θρω­πι­στι­κή κρί­ση για να γίνει έ­νας τέ­λειος διε­θνής ζη­τιά­νος και μα­ζί έ­νας ε­ξα­θλιω­μέ­νος προ­λε­τά­ριος που να μι­σεί τις πιο δη­μο­κρα­τι­κές χώ­ρες και τους λα­ούς τους σαν υ­πεύ­θυνους της δυ­στυ­χί­ας του και να υ­πη­ρε­τεί σαν εί­λω­τας τις πιο φα­σι­στι­κές χώρες που έ­χει γνωρί­σει η ε­πο­χή του ι­μπε­ρια­λι­σμού.  

 

Δεν πρέ­πει να α­φή­σου­με αυ­τά τα φαιο-”κόκ­κι­να” τέ­ρα­τα, αυ­τούς τους προ­βο­κά­το­ρες να ο­δη­γή­σουν το λα­ό μας σε αυ­τήν την κα­τά­στα­ση. Πρέ­πει να κάνουμε φα­νε­ρή στο λα­ό την α­νά­γκη μιας ε­ξέ­γερ­σης, που ση­μαί­νει να κά­νου­με φα­νε­ρό τον κύ­ριο ε­χθρό, τον κύ­ριο υ­πεύ­θυ­νο της δυ­στυ­χί­ας του. Για να το πε­τύ­χου­με αυ­τό πρέ­πει να δυ­να­μώ­σου­με τη φω­νή μας. Πρέ­πει να δυ­να­μώ­σου­με πιο γρή­γο­ρα την Ο­ΑΚ­ΚΕ και να με­τα­τρέ­ψου­με σύ­ντο­μα την α­πο­τυ­χη­μέ­νη μα­κρόχρο­νη προ­σπά­θειά τους να μας α­πο­μο­νώ­σουν σε δι­κιά τους α­πο­μό­νω­ση α­ξιο­ποιώ­ντας δύ­ο πράγμα­τα: α. ό­τι εί­ναι ό­λοι τους φθαρ­μέ­νοι α­πό τις πολ­λές πα­λιές γνω­στές κα­θε­στω­τι­κές βρω­μιές τους και δη­μα­γω­γί­ες τους και β. ό­τι η δικιά μας πο­λιτι­κή γραμ­μή ε­πι­βε­βαιώ­νε­ται κα­θη­με­ρι­νά μέ­σα σ’ αυ­τό το σκο­τάδι και λά­μπει. Εν­νο­εί­ται ό­τι δεν θα πε­τύ­χου­με μια ου­σιώ­δη α­να­τρο­πή της σημε­ρι­νής κα­τά­στα­σης ό­σο η χώ­ρα αρ­γο­πε­θαί­νει μέ­νο­ντας μέ­σα στην ΕΖ, ο­πό­τε οι δυ­τι­κοί μον­πω­λι­στές ει­σπρά­τουν την ορ­γή του ελ­ληνι­κού λα­ού συ­μπε­ριφε­ρό­με­νοι σαν εκ­βια­στές και α­ποι­κιο­κρά­τες κα­λύ­πτο­ντας πο­λι­τι­κά και εξω­ρα­ΐ­ζο­ντας τους α­λη­θι­νούς με­γά­λους α­ποι­κιο­κρά­τες και εκ­βια­στές. Πρέ­πει να βγού­με ε­πει­γό­ντως α­πό την ΕΖ με δια­πραγ­μά­τευ­ση, ό­σο πιο συ­ναι­νε­τι­κά γί­νε­ται και με με­τα­βα­τι­κά μέτρα στή­ρι­ξης για να ζή­σου­με και ε­μείς σαν χώ­ρα και η ΕΖ σαν ε­λεύ­θε­ρη δη­μο­κρα­τι­κή έ­νω­ση χω­ρών. Το βα­σι­κό εί­ναι ό­τι η χώ­ρα μας πρέ­πει να στη­ρι­χθεί στα πό­δια της και οι ε­χθροί της να βγουν στο ξέ­φω­το.

 

 

 

 


ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Ετικέτες

Σχετικά Άρθρα

© OAKKE