31 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ

ΓΙΑΤΙ “ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΑΝ” ΤΟΝ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ

Τριάντα ένα χρόνια (1η Αυγούστου 1973) πέρασαν από τη δολοφονία του γενικού γραμματέα του παλιού ΚΚΕ, Νίκου Ζαχαριάδη, από τους ρώσους προδότες του μαρξισμού και τους έλληνες συνεργάτες τους. Σήμερα οι θύτες προσπαθούν να οικειοποιηθούν το θύμα. Γιατί ο Ζαχαριάδης παρά τα όποια λάθη του, λάθη μιας εποχής, συμβολίζει και εκφράζει την επαναστατική γραμμή του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος για μια ολόκληρη ιστορική περίοδο, εκείνη του αντιφασιστικού αγώνα και κυρίως του ηρωικού Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Πάνω απ’ όλα όμως είναι ο ηγέτης όλων των τίμιων στελεχών και μελών του ΚΚΕ που σαν πολιτικοί πρόσφυγες στην ΕΣΣΔ, μετά την ήττα του ΔΣΕ, βρέθηκαν στη δύσκολη θέση να υπερασπιστούν το κόμμα τους απέναντι στους σοσιαλφασίστες αντικομμουνιστές. Οι τελευταίοι αφού μετέτρεψαν τη Σοβιετική Ένωση από σοσιαλιστική σε φασιστική χώρα καταπιάστηκαν να τσακίσουν την αριστερά μέσα στο ΚΚΕ.
Ο Ζαχαριάδης καθαιρέθηκε από γραμματέας, διαγράφηκε και εξορίστηκε. Μαζί του διαγράφηκε ολόκληρη η κομματική οργάνωση της Τασκένδης, χιλιάδες μέλη διώχτηκαν, εξορίστηκαν και βασανίστηκαν. Κι είναι αυτή την ώρα που εκείνος πέταξε πιο ψηλά και απέδειξε την αξία του σαν πολιτικού ηγέτη. Με την ανυποχώρητη και αταλάντευτη ως το τέλος στάση του να μην υποταχτεί στους διώχτες του ο Ζαχαριάδης όχι μόνο αναδείχτηκε σε μορφή του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, αλλά άφησε σε ένα μεγάλο αριθμό πολιτικών προσφύγων ανοιχτό τον πολιτικό δρόμο προς το τελευταίο κάστρο του μαρξισμού, τη μαοϊκή Κίνα. Βοήθησε έτσι αντικειμενικά στη γρήγορη συγκρότηση των νέων μαρξιστικών-λενινιστικών οργανώσεων στην Ελλάδα που αντιστάθηκαν στην πολιτική και ιδεολογική κυριαρχία του σοσιαλφασισμού σαν ψευτο-ΚΚΕ και σαν ΕΣΣΔ. Κι αν είναι για κάτι που συζητιέται το ζήτημα Ζαχαριάδη μέχρι τις μέρες μας είναι ακριβώς γι’ αυτή του την μεγαλειώδη πάλη και την τεράστια προσφορά που διαπαιδαγωγεί νέες γενιές επαναστατών που έλκονται από τον μαρξισμό.

ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΜΟΙΡΑΖΟΥΝ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

Είναι για τον ίδιο λόγο που ο Περισσός προσπαθεί να τον οικειοποιηθεί με τον βολικό ισχυρισμό ότι αυτοκτόνησε. Έτσι μπορεί εύκολα να ισχυριστεί ότι “ο Νίκος Ζαχαριάδης έμεινε πιστός στο ΚΚΕ και στην ΕΣΣΔ έως το τέλος της ζωής του” φέρνοντας σαν απόδειξη το “τελευταίο γράμμα του”, τρεις μέρες πριν πεθάνει στις 28 Ιούλη 1973:
“Το ΚΚΕ ήταν και παραμένει το κόμμα μου και κανένας δεν μπορεί να το χτυπήσει και να το λερώσει χρησιμοποιώντας το όνομά μου... Το Κουκουέδικο πέρασε πολλές αντάρες και μπόρες, όμως να το ξεριζώσει κανένας δεν μπόρεσε, γιατί αφτό θα σήμαινε να ξεριζώσει τον ίδιο το λαό. Παρόλες τις δοκιμασίες που τόδερναν και το δέρνουν το ΚΚΕ είναι αθάνατο. Το γράμμα αφτό το γράφω για να βουλώσω το στόμα σε όλους αφτούς που θα βάλουν τώρα τις φωνές. Με το ΚΚΕ δεν είχα ούτε έχω ανοιχτούς λογαριασμούς. Ούτε μπορούσα ποτέ νάχω. Απόλη μου την ψυχή εύχομαι σ’ αυτούς που φορτώθηκαν το πολύ δύσκολο έργο να ξαναστήσουν το κουκουέδικο στα πόδια του, να πετύχουν απόλυτα και ολοκληρωτικά”.
Τα παραπάνω ισχυρίζεται ο Ριζοσπάστης σ’ ένα αφιέρωμα του στις 3-9 Αυγούστου 2003. Μάλιστα αποδίδει την κατηγορία της “προσωπολατρίας” εναντίον του Ζαχαριάδη στην ομάδα Παρτσαλίδη-Δημητρίου- Ζωγράφου που το 1968 δημιούργησαν το ΚΚΕεσ. όταν η ΕΣΣΔ εισέβαλε στην Τσεχοσλοβακία. Φυσικά ο Περισσός θέλει να ξεχνάει ότι η ομάδα Κολιγιάννη-Φλωράκη ενώθηκε αρχικά μαζί τους για να εξοντώσει τους ζαχαριαδικούς και τελικά εξόντωσε τον ίδιο τον Ζαχαριάδη μόνη της.
Το συγκεκριμένο αφιέρωμα ήταν μια μεγάλη κίνηση από τον σοσιαλφασισμό που η συνέχεια της είναι η ντροπιαστική παράδοση των προσωπικών ιδιόχειρων (;) σημειώσεων του Ν. Ζαχαριάδη από τα χέρια του γιου του Σήφη στην Α. Παπαρήγα στις 31 Μάρτη 2004. Αυτό έγινε στην παρουσίαση του βιβλίου “Η καθαίρεση του Νίκου Ζαχαριάδη. Επέμβαση του ΚΚΣΕ στο ΚΚΕ” (εκδόσεις Προσκήνιο) το οποίο παρουσιάζει για πρώτη φορά τα απόρρητα πρακτικά της “6ης Ολομέλειας”. Το βιβλίο εκδόθηκε με την πολιτική άδεια του ψευτο-ΚΚΕ μια που την εισαγωγή και την επιμέλεια έκανε ο δημοσιογράφος του Ριζοσπάστη Γιώργος Πετρόπουλος. Ακόμα όμως και σ’ αυτή τη στημένη γιορτή βρέθηκε κάποιος από το ακροατήριο για να φωνάξει: “Έχω μία ένσταση, οι επίγονοι των διωκτών του Ζαχαριάδη που ευθύνονται για την εξόντωσή του δεν μπορούν να πάρουν τα αρχεία του” (Νέα, 1/4). Αυτό δίχασε το ακροατήριο ενώ ανάγκασε τον Σήφη Ζαχαριάδη να επικαλεστεί το γράμμα που αναφέραμε παραπάνω και την Παπαρήγα να πει ότι θα υπάρξει ειδικό κεφάλαιο για τον Ζαχαριάδη στην ιστορική αποτίμηση.
Το συγκεκριμένο “τελευταίο” γράμμα ταιριάζει απόλυτα στον σοσιαλφασισμό, αλλά αντιφάσκει μ’ ένα άλλο γράμμα που παρουσιάζεται για να τεκμηριώσει τη δήθεν αυτοκτονία. Μια επιστολή της 26.6.1973 προς το ΚΚΣΕ, το KKE και τα δύο από τα τρία παιδιά του, τον Σήφη και την Όλγα (με τον Κύρο είχε ήδη έρθει σε ιδεολογική ρήξη). Σύμφωνα με αυτήν (από την πλευρά μας έχουμε απόλυτη επιφύλαξη για όλα τα γράμματα που έρχονται στη δημοσιότητα μέσω ΚαΓκεΜπε-ψευτοΚΚΕ), ο Ζαχαριάδης κατήγγειλε ότι μετά τις αλλεπάλληλες απεργίες πείνας που είχε κάνει από το 1966 τα “παράνομα και επαίσχυντα μέτρα εναντίον του συνεχίζονταν”. Και προειδοποιούσε ότι “αν δεν αρθούν όλα τα μέτρα περιορισμού, εξορίας, στέρησης, ελευθερίας μετακίνησης και αναχώρησης από τη Σοβιετική Ένωση κτλ., κτλ.”, τότε “την 1η Αυγούστου 1973, σαν έκφραση έσχατης διαμαρτυρίας, θ’ αφτοκτονήσω”. Στο αντίγραφο του γράμματος προς τα παιδιά του υπήρχε και το εξής “στερνόγραφο”: “Το κουφάρι μου το κληροδοτώ στους Μπρέζνιεφ, Κολιγιάννη, Φλωράκη και Σία. Χαλάλι τους”. Με την παράκληση μάλιστα να γίνει γνωστό “στους κληρονόμους του κουφαριού μονάχα ύστερα απ’ την 1η Αυγούστου 1973” (Π. Ανταίος, “N. Ζαχαριάδης. Θύτης και θύμα”, εκδόσεις Φυτράκη, 1991).
Πως όμως γίνεται τον Ιούνη να διαμαρτύρεται για τη βία που ασκείται εναντίον του από τους Μπρέζνιεφ, Κολιγιάννη, Φλωράκη και Σία και μόλις ένα μήνα αργότερα να εύχεται επιτυχία σε κείνους που ανέλαβαν να ξαναστήσουν το κουκουέδικο στα πόδια του, δηλ. τη νέα ηγεσία Φλωράκη; Πράγμα που θα σήμαινε ότι έτρεφε την ελπίδα ή την πίστη ότι κάτι θ’ άλλαζε στο ΚΚΕ; Ένας άνθρωπος αυτοκτονεί όταν φτάσει σε πλήρες αδιέξοδο και δεν έχει καμιά ελπίδα πια. Πως λοιπόν θα αυτοκτονούσε ένας πεισματάρης επαναστάτης σαν τον Ζαχαριάδη αν πίστευε ότι κάτι ήταν δυνατό να αλλάξει; Πως ένας κομμουνιστής ηγέτης που επί 11 συνεχή χρόνια εξορίας στη Σιβηρία και 17 χρόνια απομόνωσης του στην ΕΣΣΔ που με αλλεπάλληλες απεργίες πείνας (1966, 1967, 1968, 1969-1970, 1972) επέμενε στην πολιτική του γραμμή και μέχρι τέλους να καταδικάζει την “εγκληματική επέμβαση της επιτροπής Κούσινεν-Ντεζ και σια στα εσωτερικά του ΚΚΕ στα 1956” και τη διορισμένη ηγεσία σε όλες τις επιστολές διαμαρτυρίας του ξαφνικά να “σπάσει” και να αυτοκτονεί; Το λογικό συμπέρασμα είναι ότι κάποιο από τα δύο γράμματα ή και τα δύο είναι πλαστά ή παραποιημένα.
Ένα άλλο μυστηριώδες γράμμα που επικαλούνται οι υποστηρικτές της “αυτοκτονίας” είναι εκείνο που ο Ζαχαριάδης είχε στείλει στη δεύτερη γυναίκα του, Ρούλα Κουκούλου, “μέσω του γιου τους Σήφη με τη ρητή εντολή να της το παραδώσει μετά την 1η Αυγούστου - τη μοιραία ημέρα. Το γράμμα αυτό παραμένει ως σήμερα άγνωστο και κατά πληροφορίες είχε παραδοθεί από την ίδια στο κόμμα προτού πεθάνει” (Βήμα, 27/7/03)
Εκείνο που προκύπτει από τα πολιτικά στοιχεία και τη στάση του Ζαχαριάδη είναι ότι απείλησε ξανά με απεργία πείνας γι’ αυτό και οι έλληνες αποστάτες του μαρξισμού με την καθοδήγηση των ρώσων πατρώνων τους έστειλαν αντιπροσωπεία να συναντηθεί με το Ζαχαριάδη. Σύμφωνα με ένα δημοσίευμα από το Βήμα, 27/7/2003: “Στις 26 Ιουλίου 1973 ταξίδεψε στο Σουργκούτ ο Κώστας Λουλές, μέλος του νεοεκλεγέντος τότε Πολιτικού Γραφείου - ο οποίος επίσης δεν ζει πια - ως απεσταλμένος του ΠΓ και του X. Φλωράκη (είχε εκλεγεί γενικός γραμματέας του κόμματος στη 17η Ολομέλεια του Δεκεμβρίου 1972 στη Βουδαπέστη). Το KKE έστειλε τον Λουλέ για να μεταπείσει τον άλλοτε χιλιοτραγουδισμένο ηγέτη.
Σύμφωνα με κάποιες πηγές, στις 24 του μήνα είχε συνεδριάσει στη Βουδαπέστη το ΠΓ παρουσία του M. Πονομαριόφ, ηγετικού στελέχους του ΚΚΣΕ και υπευθύνου των διεθνών σχέσεων του κόμματος, ο οποίος και απέτρεψε, όπως υποστηρίζεται, τον X. Φλωράκη να μεταβεί ο ίδιος στη Σιβηρία. Έτσι επελέγη ο Λουλές. Όπως αναφέρεται στην πολιτική βιογραφία του X. Φλωράκη (X. Θεοχαράτος, “Χαρίλαος Φλωράκης και λαϊκό κίνημα”, εκδόσεις Τυποεκδοτική, 2001), ο K. Λουλές στάλθηκε για να προτείνει στον N. Ζαχαριάδη “να συνεργαστεί με τη νέα ηγεσία” του κόμματος και μάλιστα να μεταφερθεί για τον σκοπό αυτόν στη Βουδαπέστη, όπου ήταν η έδρα της KE (λέγεται ότι θα του πρότειναν να βοηθήσει ως σύμβουλός της). Δεν γίνεται όμως αναφορά στον πραγματικό σκοπό του ταξιδιού, ούτε στην παρουσία του Πονομαριόφ”.
“Συνεργασία με τη νέα ηγεσία” σημαίνει πολιτικά να υπέγραφε ο Ζαχαριάδης δήλωση μετάνοιας και μεταμέλειας. Αλλά σύμφωνα με το ίδιο δημοσίευμα “Ο Ζαχαριάδης διαφώνησε με τον απεσταλμένο του κόμματος σε πολλά ζητήματα που τον αφορούσαν. H συζήτηση ήταν βασανιστική, όπως μαρτυρούν τα γραπτά του Ζαχαριάδη. Τις τελευταίες τρεις ημέρες της ζωής του γράφει το “Μήνυμα από την άλλη μεριά”, ένα σημείωμα που του ζήτησε ο Λουλές και προοριζόταν “μονάχα για τους Φλωράκη, Λουλέ, Πλάτανο (σ.σ.: N. Γκένιος)”. Δηλαδή ο εξόριστος επαναστάτης αρνήθηκε για μια ακόμα φορά να υποταχτεί στους ψευτοκομμουνιστές. Το “μήνυμα” είναι “το τελευταίο γράμμα” του που ανέφερε ο Ριζοσπάστης άρα πως μπορούσε να υποστηρίζει τη νέα ηγεσία αφού υπήρχαν πολλές διαφωνίες; Ωστόσο εκτίμηση του Λουλέ ήταν ότι δεν θα αυτοκτονήσει. Μια εκτίμηση που ταιριάζει απόλυτα με τον πολιτικό χαρακτήρα και τη δράση του Ζαχαριάδη που βρισκόταν υπό 24ωρη παρακολούθηση από την Κα Γκε Μπε.
Ακόμα κι αν πιστέψουμε για μια στιγμή στην απίθανη υπόθεση ότι ο Ζαχαριάδης αυτοκτόνησε για να αποκαλύψει και να καταγγείλει τους διώκτες του (όπως έμμεσα ισχυρίζονται οι πλαστογράφοι) πώς μπορούσε να εμπιστευτεί ότι αυτό θα γινόταν γνωστό στους πολιτικούς πρόσφυγες όταν κάθε κίνηση του παρακολουθούνταν και κάθε είδηση που τον αφορούσε φιλτράρονταν από το Κρεμλίνο; Όταν του είχε αφαιρεθεί το καθεστώς του πολιτικού πρόσφυγα και είχε απαγορευτεί κάθε πολιτική δραστηριότητα, κάθε ελευθερία κίνησης του στην ΕΣΣΔ; Πως ο Ζαχαριάδης που είχε απευθυνθεί στην ελληνική πρεσβεία στη Μόσχα το 1962 για να επιστρέψει στην Ελλάδα και γι’ αυτό εξορίστηκε στη Σιβηρία θα μπορούσε έστω και στο ελάχιστο να πιστέψει ότι μια πολιτική αυτοκτονία θα μεταφέρονταν από τους εχθρούς του σαν διαμαρτυρία στα μέλη του ΚΚΕ που θα εξεγείρονταν και όχι σαν σπάσιμο;
Τα πολιτικά στοιχεία δείχνουν δολοφονία. Οι νέοι τσάροι του Κρεμλίνου προέβλεπαν στα 1973 την κατάρρευση της χούντας στην Ελλάδα. Η χουντική “φιλελευθεροποίηση”, η προσπάθεια του Μαρκεζίνη να συνεννοηθεί με τον παλιό αστικό πολιτικό κόσμο, η φοιτητική εξέγερση της Νομικής που προανήγγειλε άλλες μεγαλύτερες, έδειχναν τι επρόκειτο να συμβεί. Παράλληλα το Μάη του 1973 ήρθε στην Αθήνα ο υπουργός εξωτερικών της Βουλγαρίας και αποκαταστάθηκαν οι διπλωματικές σχέσεις της χούντας με την Ανατολική Γερμανία. Ταυτόχρονα υπήρχε η κάθοδος του σοβιετικού στόλου στη Μεσόγειο, το Κυπριακό, ο επερχόμενος αραβο-ισραηλινός πόλεμος στον οποίο η χούντα κράτησε ουδετερότητα μην επιτρέποντας στις ΗΠΑ να χρησιμοποιήσουν τον ελληνικό θαλάσσιο και εναέριο χώρο για να υποστηρίξουν το Ισραήλ - όπως και η Τουρκία- που έδειχναν πόσο γερά είχε βάλει το πόδι του ο σοσιαλιμπεριαλισμός στην περιοχή. Αναγκαστικά με μια αποκατάσταση κάποιας μορφής αστοδημοκρατισμού θα ήταν αδύνατο να εμποδιστεί για πολύ η κάθοδος του Ζαχαριάδη στη χώρα. Αυτό θα έδινε ένα τεράστιο χτύπημα από το οποίο δεν θα συνερχόταν ποτέ το πραχτορείο της Ρωσίας, το ψευτο ΚΚΕ. Ποιος θα ακολουθούσε το Φλωράκη όταν θα υπήρχε ο ζωντανός θρύλος, ο Ζαχαριάδης, με την τεράστια ακτινοβολία, το κύρος και τη μεγάλη υποστήριξη της μάζας των πολιτικών προσφύγων που θα έρχονταν μαζί του;
Αμέσως θα συγκροτούνταν ένα πολιτικό κόμμα της αριστεράς με αντιρεβιζιονιστική κατεύθυνση άρα και αντιρώσικη. Ακόμα κι αν ο ίδιος ο Ζαχαριάδης δεν ήταν σε θέση να συγκροτήσει ένα νέο πόλο στην κατεύθυνση του ΚΚ Κίνας η Ρωσία θα στερούνταν το πιο πολύτιμο πολιτικό και ιδεολογικό εργαλείο της για τη διείσδυση και την εξάρτηση της Ελλάδας που εκείνη την εποχή ήταν αδύναμο πολιτικά και οργανωτικά στο εσωτερικό της χώρας. Όλα θα ήταν διαφορετικά.
Η δολοφονία του γερόλυκου της επανάστασης ήταν μια κίνηση υποχρεωτική για τους νέους τσάρους του Κρεμλίνου.

Η ΚΑ ΓΚΕ ΜΠΕ ΕΦΕΥΡΙΣΚΕΙ ΤΗΝ “ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ”
Αυτοί για να μην προκαλέσουν θύελλα στις τάξεις των πολιτικών προσφύγων της Τασκένδης είπαν τότε ότι “πέθανε από καρδιακή προσβολή”, γεγονός που θα μπορούσε να γίνει πιο εύκολα πιστευτό μετά από τόσες κακουχίες και απεργίες πείνας. Το πιστοποιητικό θανάτου με αυτή την αιτιολογία συνέταξε ο ρώσος ιατροδικαστής Πλετενιόφ κατά παραγγελία της Κα Γκε Μπε. Η δικαιολογία που προβλήθηκε αργότερα για την αλλαγή της εκδοχής του θανάτου ήταν ότι “στην Ελλάδα ήταν ακόμη οι μαύροι συνταγματάρχες και θα χρησιμοποιούσαν την αυτοκτονία του για αντικομμουνιστική προπαγάνδα”. Σύμφωνα με το Βήμα (27/7/03) στο πρωτόκολλο θανάτου ο ιατροδικαστής έγραψε τότε “θάνατος από ασφυξία” δηλ. από “απαγχονισμό” ενώ οι συγγενείς και η κομματική ηγεσία ήξεραν ήδη την “αλήθεια”. Αυτή είναι η εκδοχή της ΚαΓκε Μπε.
Η θεωρία της αυτοκτονίας έγινε γνωστή στην Ελλάδα από τη Ρωσία και συγκεκριμένα από ένα αξιωματούχο της Κα Γκε Μπε. “Μια αξιωματικός της Μιλίτσια του Σουργκούτ, η Βέρα Κουζνετσόβα, έγραψε το 1990 σε τοπική εφημερίδα για τον μυστηριώδη εξόριστο. Τον είχε γνωρίσει όταν η ίδια ήταν ακόμη παιδί. H απόπειρά της να φωτίσει τη μυστηριώδη παρουσία αυτού του ανθρώπου είχε στεφθεί αρχικά από αποτυχία και μόνο ύστερα από έρευνες που διεξήγαγε θα διαπίστωνε ότι το πρόσωπο αυτό δεν ήταν άλλο από τον πρώην κομμουνιστή ηγέτη του KKE. Κατάφερε να αποκτήσει πρόσβαση στον φάκελό του. Έναν φάκελο “όπου υπήρχαν τα πάντα” όπως μας έχει πει, “από την περίοδο ακόμη της διαμονής του στο Νόβγκοραντ, με εισηγήσεις, εκθέσεις, διαβατήρια, φωτογραφίες και άλλα ντοκουμέντα”. Από αυτά σήμερα δεν υπάρχει τίποτε στα τοπικά αρχεία. Τα πάντα φυλάσσονται στα αρχεία της Μόσχας. Κάποια έχουν “αποχαρακτηριστεί” και έχουν δημοσιευθεί ελεγχόμενα. Άλλα παραμένουν στο σκοτάδι. Ποιοι φοβούνται τι ύστερα από τόσα χρόνια;
H προσπάθεια της λοχαγού Κουζνετσόβα άνοιξε ωστόσο τον δρόμο στην KGB! Λίγο καιρό μετά τις πρώτες δημοσιεύσεις έφτανε στο Σουργκούτ ένας αντισυνταγματάρχης της υπηρεσίας από το Τιουμέν, ο Αλεξάντρ Αντόνοβιτς Πετρούσκιν, ο οποίος “συμπτωματικώς” θα γράψει σε τοπική εφημερίδα για την υπόθεση Ζαχαριάδη και θα αποκαλύψει το γεγονός της αυτοκτονίας. Προφανώς η KGB ήθελε να προλάβει τις εξελίξεις ή κάτι περισσότερο: να τις ελέγξει... H “Κομσομόλσκαγια Πράβντα” της Μόσχας θα αναδημοσιεύσει τον Δεκέμβριο του 1990 την είδηση”.
Η αυτοκτονία λοιπόν εφευρέθηκε από την ΚαΓκεΜπε το 1990. Η στιγμή που “διέρρευσε” η είδηση στην Ελλάδα ήταν ακίνδυνη πολιτικά για το ψευτοΚΚΕ.

ΓΙΑΤΙ “ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΑΝ” ΤΟΝ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ
Στα 1990, ότι είχε μείνει οργανωμένο από το μ-λ κίνημα είχε περάσει πολιτικά με το ψευτοΚΚΕ και τη Ρωσία και μόνο η ΟΑΚΚΕ έμενε στον επαναστατικό μαρξισμό, αλλά αυτή έδινε τότε έναν πολύ μοναχικό αγώνα γιατί δεν είχε επαληθευτεί πολιτικά η ανάλυσή της για το σοσιαλιμπεριαλισμό και δεν είχε το κύρος που έχει σήμερα. Μόνο τότε λοιπόν μπορούσε η ΚαΓκεΜπε να βγάλει τη λάσπη περί αυτοκτονίας για να πετύχει ένα στόχο: να συμφιλιώσει τον Ζαχαριάδη με το ψευτοΚΚΕ. Με την υποτιθέμενη αυτοκτονία ο Ζαχαριάδης κόνταινε στο ύψος των εχθρών του και μάλιστα τόσο όσο χρειαζόταν για να αρχίσει τάχα να συζητάει μαζί τους και να ζητάει τη μεσολάβησή τους απέναντι στις ρώσικες αρχές. Εμφανίζεται αυτός ο επαναστάτης να κρατάει σαν όμηρο τη ζωή του και τελικά να ζητάει βοήθεια και κατανόηση από υποκείμενα που τον είχαν καταπροδώσει και τα σιχαινόταν σαν την Κουκούλου, τον Λουλέ, τον Φλωράκη, κλπ. Η απεργία πείνας είναι τελείως άλλο πράγμα. Στην επαναστατική απεργία πείνας ο απεργός παλεύει ως την τελευταία του πνοή, απεργεί για να ζήσει όχι για να πεθάνει. Ποτέ ο Ζαχαριάδης δεν θα πέθαινε χωρίς να παλέψει και ακόμα λιγότερο ποτέ δεν θα έβαζε ο ίδιος τέλος στη ζωή του. Μόνο ένας τέτοιος “μικρός” Ζαχαριάδης λοιπόν θα μπορούσε να έχει γράψει γράμματα που θα εκθειάζανε το κόμμα των διωκτών του σαν αυτό το “τελευταίο” της 28 του Ιούλη. Αυτοκτονία και πολιτική προδοσία του Ζαχαριάδη από τον Ζαχαριάδη πάνε μαζί. Μόνο ένας φουκαράς που θα είχαν αρχίσει να τον δέρνουν οι τύψεις και οι συναισθηματισμοί με τους διώκτες και δήμιους του θα μπορούσε να αυτοκτονήσει. Μόνο η πολιτική ταλάντευση μπορεί να σπάσει έναν επαναστάτη. Και το τελευταίο πράγμα που θα μπορούσε να αδράξει έναν οξυδερκή ηγέτη και μάλιστα έναν επαναστάτη που άντεξε 17 χρόνια στους πάγους. είναι η ταλάντευση για τη φύση του ψευτοΚΚΕ το 1973 που είχε ολότελα σαπίσει και απομακρυνθεί από κάθε ίχνος μαρξισμού στη θεωρία και την πράξη ή έστω η ταλάντευσή του και η απελπισία του για τις πολιτικές εξελίξεις την ώρα και που ο πιο άσχετος παρατηρητής της πολιτικής ήξερε ότι η ελληνική δικτατορία παρέπαιε και από την άνοιξη του 1973 μόνο απελπιστικά δεν ήταν τα πράγματα.
Όχι η “αυτοκτονία” του Ζαχαριάδη δεν είναι ανακάλυψη του 1973, αλλά της περεστρόικας, αυτής της οργανωμένης και καλά σκηνοθετημένης βύθισης του “υπαρκτού σοσιαλισμού” για την ανάδυση μιας πανίσχυρης Ρωσίας που θα ένωνε σε νέα βάση το σφυροδρέπανο με την ορθοδοξία και τον τσαρισμό, στο γνωστό φαιοκόκκινο μέτωπο. Η “αυτοκτονία” του Ζαχαριάδη είναι τόσο καλά σκηνοθετημένη όσο και η “αυτοκτονία” της ΕΣΣΔ και από τον ίδιο σκηνοθέτη.
Έτσι λοιπόν το 1991 που ήρθαν τα οστά του Ζαχαριάδη στην Ελλάδα ήταν δυνατό για τους φυσικούς και πολιτικούς θύτες του, το Χ. Φλωράκη και την Α. Παπαρήγα να σταθούν δίπλα στο φέρετρο του θύματός τους για να αποδείξουν ότι είναι οι δικοί του άνθρωποι και ότι αποτελούν τη συνέχεια του παλιού επαναστατικού ΚΚΕ. Τώρα προσπαθούν να χωρέσουν ένα λιοντάρι μέσα σε μια μπαμπούσκα ακρωτηριάζοντας το επαναστατικό του πνεύμα και έργο με ένα απύθμενο θράσος. Γιατί μένουν κατάπτυστες οι πράξεις και οι αποφάσεις τους ενάντια στον ανθό του ελληνικού προλεταριάτου και τον ηγέτη του. Μένει εκεί το κατάπτυστο “Πόρισμα για την υπόθεση του Ν. Ζαχαριάδη” της Επιτροπής Κομματικού Ελέγχου (ΕΚΕ), διορισμένης από την “7η Ολομέλεια” (Φλεβάρης 1957) που τελειώνει ως εξής: “Οπωσδήποτε, όμως η περίπτωση του Ν. Ζαχαριάδη δείχνει ότι ο τυχοδιωκτισμός, η περιφρόνηση και καταπάτηση των λενινιστικών κομματικών αρχών, της κομματικής ηθικής, ο αντικομματικός και αντισοβιετικός κατήφορος οδηγούν αναπόφευκτα σε πράξεις που αντικειμενικά δεν προκαλούν μικρότερη ζημιά στο Κόμμα και στο λαϊκό κίνημα από τις πράξεις πρακτόρων του εχθρού”.
Στις 30 Ιούνη του 1967 η “11η Ολομέλεια” της ΚΕ του ψευτοΚΚΕ θα καταλήξει ότι “από την εξέταση της υπόθεσης Ζαχαριάδη δε βγαίνει ότι ο Ν. Ζαχαριάδης είναι πράκτορας του εχθρού”. Θα παραμείνει όμως όλη η υπόλοιπη συκοφαντία μέχρι σήμερα και θα επαναλάβουν ξανά ότι αυτός “βαρύνεται με ενέργειες και πράξεις υπονομευτικές κατά του ΚΚΕ και ΚΚΣΕ” για την αταλάντευτη και αδιάλλακτη στάση του ενάντια στους ρώσους και έλληνες σοσιαλφασίστες (“Το ΚΚΕ, Επίσημα Κείμενα”, Τόμος ένατος 1961-1967, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2002, σελ. 863-864).
Το σημερινό “ΚΚΕ” είναι η πλήρης άρνηση του παλιού, ο δολοφόνος που ντύθηκε τα ρούχα του θύματος και είναι καθήκον των επαναστατών να το αποκαλύψουν τέτοιο ακριβώς που είναι για να οικοδομήσουν το νέο εργατικό κόμμα. Τα λάθη του αληθινού ΚΚΕ πρέπει να ιδωθούν στο πλαίσιο μιας ιστορικής εποχής, της εποχής της Τρίτης Διεθνούς και να εξεταστούν μέσα σε εκείνο το πλαίσιο και στις συγκεκριμένες συνθήκες, να μελετηθεί η πάλη των πολιτικών γραμμών και να βγουν τα αναγκαία συμπεράσματα για την παλινόρθωση του καπιταλισμού στις σοσιαλιστικές χώρες ώστε να μπορέσει το προλεταριάτο να προετοιμάσει τις νέες νικηφόρες εφόδους του.
Σε ότι αφορά το Ν.Ζαχαριάδη αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι αποτελούσε πάντα την αριστερή γραμμή μέσα στο ΚΚΕ απέναντι σε όποιο ψηλόβαθμο στέλεχος κι αν βρέθηκε απέναντί του και αυτό αποδεικνύεται α) από το ότι οι πιο δραστήριοι εχθροί του ήταν και παραμένουν εχθροί του μαρξισμού και της επανάστασης και β) από την κατάληξη όλων των πολιτικών τους επιγόνων που συνωστίζονται σήμερα στην αυλή του Περισσού και του ΣΥΝ.