Όσο πλησιάζουν οι αμερικανικές εκλογές του Νοέμβρη, τόσο περισσότερο θα δυναμώνουν οι συγκρούσεις και η αιματοχυσία στο Ιράκ, κυρίως γιατί ο πόλεμος στο Ιράκ είναι το βασικό πεδίο της εκλογικής αντιπαράθεσης στις ΗΠΑ. Ο Μπους νικάει όσο φαίνεται οι ΗΠΑ να διοικούν στο Ιράκ. Ο Κέρρυ νικάει όσο φαίνεται ότι τα αμερικανικά στρατεύματα και οι φίλοι τους βυθίζονται στα λασπόνερα του Ευφράτη . Η πρώτη δουλειά του αντιαμερικανικού μετώπου στο Ιράκ και παγκόσμια είναι τώρα δα να φέρει στην προεδρία τον Κέρρυ, δηλαδή την γραμμή Κλίντον, (αν όχι τον ίδιο τον Κλίντον που τα στελέχη του έχουν κατακλύσει το επιτελείο του Κέρρυ). Έτσι όλα τα πυρά μέσα στο Ιράκ συγκεντρώνονται στο να κάνουν όσο πιο ανυπόστατο και γελοίο γίνεται τον ισχυρισμό του Μπους ότι οι ΗΠΑ θα νικήσουν. Πράγμα που βέβαια δεν είναι καθόλου δύσκολο.

Ένα αντιδραστικό αντάρτικο

Το πραγματικά δύσκολο κάτω από τις δοσμένες συνθήκες είναι να γεννηθεί μια πραγματικά αντιιμπεριαλιστική αντίσταση στη βασανισμένη αυτή και τόσο καίρια για τις παγκόσμιες εξελίξεις χώρα.
Έχουμε ξαναγράψει ότι μια τέτοια αντίσταση δεν μπορεί να προκύψει όσο την ηγεμονία στον αντιαμερικανικό αγώνα θα τον έχουν οι πράκτορες του Ιράν, της Συρίας και τελικά της Μόσχας, δηλαδή οι άνθρωποι του σοσιαλιμπεριαλιστικού μετώπου. Αυτό το μέτωπο είναι ότι το πιο απεχθέστερο υπάρχει σήμερα στο Ιράκ και στον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο ευρύτερα. Δεν είναι δυνατό να θεωρηθεί αντιιμπεριαλιστική αντίσταση η απαγωγή και ο αργός αποκεφαλισμός εργατών που δουλεύουν σε έργα υποδομών ή ακόμα περισσότερο η ανατίναξη και ο σφαγιασμός γυναικόπαιδων στις αγορές. Είναι γεγονός ότι οι πιο πολιτικοί από τους ισλαμοφασίστες, όπως είναι ο Σαντρ αναγκάζονται από την ίδια την κοινή γνώμη να καταδικάζουν τους αποκεφαλισμούς και τις ανατινάξεις αμάχων, αλλά ποτέ δεν έχουν συγκρουστεί και δεν έχουν εξουδετερώσει στρατιωτικά τέτοιες δολοφονικές ομάδες. Ακόμα πιο χαρακτηριστικό είναι επίσης το γεγονός ότι οι ίδιοι ασκούν την πιο μεγάλη καταπίεση στο ντόπιο πληθυσμό στις πόλεις που έχουν καταφέρει να επιβάλουν την εξουσία τους. Αυτό συμβαίνει με την εξουσία του Σαντρ και τον στρατό του, τον στρατό του Μαχντί, στην περιοχή Σαντρ Σίτυ στη Βαγδάτη όπου αυτός έχει επιβάλει την πιο στυγνή δικτατορία. Όποιος παράγοντας της πόλης τολμήσει να διαφωνήσει με την πολιτική του Σαντρ παίρνει απειλητικά γράμματα και αν επιμείνει δολοφονείται ή βασανίζεται δημόσια σαν προδότης. Η εφημερίδα Μοντ, που μόνο για υποστηρίκτρια της αμερικάνικης επέμβασης στο Ιράκ δεν μπορεί να θεωρηθεί, δημοσιεύει στο φύλλο της 10 του Σεπτέμβρη ένα απόσπασμα από τα απειλητικά γράμματα που πήρε ένας ιρακινός ηγέτης μιας από τις Φυλές - ( ισχυρά πατριαρχικά δομημένες κοινωνικές συγγενικές ομάδες)- του Σαντρ Σίτυ και υποχρεώθηκε να υποταχθεί στον Σαντρ. Σε αυτό αναφέρεται: “αν είστε με το Θεό, ο Θεός θα σας βοηθήσει να νικήσετε. Σας έχουμε ήδη προειδοποιήσει ότι αυτοί που βρίζουν τους Μουτζαχεντίν θα σκοτωθούν. Ακολουθούμε το δρόμο του Θεού και είμαστε έτοιμοι να εκτελέσουμε τις απειλές του”.
Αυτές οι απειλές κλιμακώθηκαν από την ώρα που ο στρατός του Σαντρ άρχισε να χάνει θέσεις από τους αμερικανούς μέσα στο προάστιο και άρχισε να χάνει ακριβώς γιατί δεν έχει την πολιτική υποστήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας των σιιτών κατοίκων του. Οι τελευταίοι είναι αντίθετοι με την παρουσία των ΗΠΑ στο Ιράκ αλλά δεν υπερασπίζουν το αντάρτικο του Σαντρ. Ο λαοί έχουν διαίσθηση. Όλο και περισσότερο αντιπαθούν τους αμερικάνους , αλλά όλο και περισσότερο δυσπιστούν στους ισλαμοφασίστες “απελευθερωτές” τους.
Δεν μπορεί να έχει περάσει απαρατήρητο ότι οι άνθρωποι του Σαντρ σκοτώνουν στο Σαντρ Σίτυ κατά κανόνα πρώην στελέχη του Μπάαθ, δηλαδή κάνουν ακριβώς το αντίθετο από εκείνο που θα έκανε μια αντιιμπεριαλιστική αντίσταση, που γνωρίζει ότι ο κρατικός-πολιτικός σκελετός του ιρακινού εθνικισμού βρισκόταν και βρίσκεται στο Μπάαθ και γενικότερα στις φιλοσανταμικές δυνάμεις. Οι ισλαμοφασίστες σιίτες σκοτώνουν τους μπααθικούς όχι από δημοκρατισμό αλλά γιατί δουλεύουν για τον ιρανικό επεκτατισμό των μουλάδων. Γι αυτό από στρατηγική άποψη είναι βαθύτεροι και πιο ορκισμένοι εχθροί της ιρακινής ανεξαρτησίας από όσο οι αμερικάνοι, που το μόνο για το οποίο ενδιαφέρονται είναι μια σταθερά φιλοαμερικανική κυβέρνηση στη χώρα-κέντρο του Κόλπου των πετρελαίων. Είναι χαρακτηριστικό ότι και στο σουνίτικο τρίγωνο Φαλούτζα, Σαμάρα, Ραμαντί κλπ οι ισλαμοφασίστες έχουν επίσης καταφέρει να πάρουν την ηγεσία του αντιαμερικάνικου πολέμου και να επιβάλουν και αυτοί μια στρατιωτική δικτατορία ακόμα πιο σκληρή από εκείνη που έχουν επιβάλει οι ομόλογοί τους σιίτες. Σύμφωνα με έναν ειδικό των υπηρεσιών πληροφοριών της ιρακινής κυβέρνησης που παραθέτει η Μοντ της 19 Σεπτέμβρη: “το ισλαμικό αντάρτικο απορρόφησε τους σανταμιστές γιατί τα τζαμιά των ριζοσπαστών ισλαμιστών έχουν χρήμα και σχέδιο για το μέλλον. Ο ιρακινός εθνικισμός αναμιγνύεταιι σε μερικούς κύκλους με ένα πρόγραμμα παραπλήσιο με εκείνο της Αλ Κάιντα, δηλαδή απελευθέρωση και ισλαμική Δημοκρατία!”

Η αληθινή πολιτική δύναμη του φιλο-ιρανικού μετώπου

Πραγματικά σπάνια λαός θα βρέθηκε σε ένα τέτοιο δίλημμα όπως ο ιρακινός σήμερα. Πηγαίνοντας με τις ΗΠΑ δικαιώνει μια στρατηγική ιμπεριαλιστικής επέμβασης και εισβολής που μπορεί να καταστρέψει όλο τον τρίτο κόσμο. Πηγαίνοντας με τους ισλαμοφασίστες ενάντια στις ΗΠΑ φέρνει έναν ακόμα σκληρότερο χομεϊνισμό στο Ιράκ το οποίο και τελικά διαλύει, ενώ δίνει τα πετρέλαια του Κόλπου στους Χίτλερ του Κρεμλίνου. Στην πραγματικότητα οι αμερικανοί επεμβασίες-εισβολείς αποτελούν τον καλύτερο προβοκάτορα για τους ισλαμοφασίστες που από τη φύση των συσχετισμών στο εσωτερικό και διεθνές επίπεδο προορίζονται να είναι οι τελικοί νικητές όσο τα αμερικανικά στρατεύματα μένουν στο Ιράκ.
Ήδη από πρακτική στρατιωτική και ακόμα περισσότερο από πολιτική άποψη οι ισλαμοφασίστες και γενικότερα οι ρωσόφιλοι έχουν αυτή τη στιγμή το πάνω χέρι στον πόλεμο που διεξάγουν ενάντια στις ΗΠΑ και ενάντια στο εσωτερικό μέτωπο που αυτές προσπαθούν να συγκροτήσουν γύρω τους. Η αληθινή ισχύς των ρωσόφιλων δεν βρίσκεται στα αντάρτικά τους, αλλά στην επιδέξια κατανομή ρόλων μέσα στην πολιτική σκηνή, δηλαδή στη συνηθισμένη διείσδυσή τους και στις δύο πλευρές της αντίθεσης.
Αν όλο το δυναμικό του αντιαμερικάνικου μετώπου εξαντλούνταν στους ισλαμοφασίστες του Σαντρ και σε εκείνους του σουνίτικου τριγώνου γύρω από τη Βαγδάτη τα πράγματα δεν θα ήταν πολύ δύσκολα για τους αμερικανούς σε μακροπρόθεσμη βάση ακριβώς λόγω της δικτατορικής φύσης αυτών των κινημάτων και της βαρβαρότητάς τους που τα απομονώνει από τις μάζες. Σήμερα η στρατηγική του αποκεφαλισμού και της δολοφονίας κάθε ιρακινού ή ξένου που συνεργαστεί με τους αμερικανούς σε έργα υποδομής αποδίδει γιατί δεν επιτρέπει στους αμερικανούς να εμφανιστούν σαν παράγοντες υλικής σταθεροποίησης και ανάπτυξης στο Ιράκ. Είναι χαρακτηριστικό ότι από τα 18 δις. δολάρια που ψήφισε η αμερικανική Γερουσία για να δοθούν στο Ιράκ για έργα υποδομής, δεν μπόρεσε να διατεθεί ούτε το 1 δις και αυτό στο μεγαλύτερο μέρος του διατέθηκε για την εκπαίδευση του νέου ιρακινού στρατού. Επίσης είναι αποδοτικός για τους ισλαμοφασίστες ο τρόπος με τον οποίο οι αμερικανοί προσπαθούν να τους εξουδετερώσουν. Χοντρικά ακολουθούν την ισραηλινή μέθοδο. Βομβαρδίζουν με αεροπορία ή πυροβολικό σπίτια που τους υποδεικνύουν κατάσκοποι στο έδαφος που τοποθετούν πομπούς πάνω στους στόχους. Όμως έτσι σκοτώνουν μαζί με τους ενόπλους πολλαπλάσιους αμάχους εκτός σύγκρουσης και έτσι εξοργίζουν ακόμα περισσότερο τον ιρακινό λαό και σπρώχνουν νέες δυνάμεις στα αντάρτικα των ισλαμοφασιστών. Μόνο σε μια νύχτα βομβαρδισμών στη Φαλλούτζα οι αμερικάνοι σκότωσαν 100 ανθρώπους ανάμεσα τους και πολλά γυναικόπαιδα. Οι Αμερικανοί θα είχαν ξεσηκώσει σήμερα μια απέραντη θάλασσα αντάρτικου αν δεν ήταν τόσο αποκρουστικές στο λαό η πολιτική δικτατορία, το παραγωγικό σαμποτάζ και οι βάρβαρες μέθοδες του ισλαμοφασιστικού μετώπου.
Παρ όλα αυτά όπως κάθε στρατηγική που στηρίζεται στην τρομοκράτηση του ντόπιου πληθυσμού έτσι και αυτή των ισλαμοφασιστικών ταγμάτων δεν μπορεί να τα οδηγήσει σε τελική νίκη. Δεν μπορούν δηλαδή αυτοί σε βάθος χρόνου να αποδείξουν ότι είναι σωστό πράγμα μια “λαίκή αντίσταση” να ανατινάζει τον σταθμό που καθάρισε τα νερά του Ευφράτη και έδινε φρέσκο νερό στο Σαντρ Σίτυ, επειδή τον επισκεύασαν οι αμερικάνοι και μάλιστα να ανατινάζει μαζί με το σταθμό και 37 παιδιά. (1η Οκτώβρη), ούτε, ακόμα περισσότερο, μπορεί να πείσει τους ιρακινούς ότι αφού υπέφεραν για αρκετές δεκαετίες από τον δικτάτορα Σαντάμ πρέπει να υποφέρουν άλλες τόσες από μια “Ισλαμική δημοκρατία” τύπου Ιράν.
Η αληθινή δύναμη των ρωσόφιλων βρίσκεται στις καθ αυτό πολιτικές φιλικές τους δυνάμεις στο εσωτερικό της χώρας, δηλαδή στις μη ένοπλες δυνάμεις, οι οποίες όπως είπαμε βρίσκονται και στις δύο πλευρές της αντίθεσης.
Αποδεικνύεται όλο και περισσότερο ότι η βασική τέτοια δύναμη είναι το σιίτικο ιερατείο της Νατζάφ με ηγέτη του τον Σιστανί. Η έντονη, παραλίγο βίαιη αντιπαράθεση του Σιστανί με τον Σαντρ από την πρώτη στιγμή της νέας κατάστασης που πρόκυψε από την αμερικάνικη εισβολή και οι επίμονες διαβεβαιώσεις του ότι δεν θέλει να γίνει το Ιράκ μια ισλαμική Δημοκρατία τύπου Ιράν μας έκαναν να υποθέσουμε αρχικά ότι ο Σιστανί έκφραζε τις αντιισλαμοφασιστικές τάσεις μέσα στο σιίτικο ιερατείο.
Τα γεγονότα δεν συμφωνούν πλέον με αυτήν την υπόθεση. Ο Σιστανί, αφού χαιρέτησε την αμερικανική επέμβαση επειδή ανέτρεψε τον Σαντάμ είναι ο πρώτος που ζήτησε και επέβαλε ανάμειξη του ΟΗΕ στο σχηματισμό της νέας κυβέρνησης, είναι αυτός που ζήτησε και ζητάει ρητή αποδοχή της υπεροχής του σιιτισμού στο νέο Σύνταγμα και στα νέα κρατικά όργανα ειδικά σε βάρος των φιλοδυτικών κούρδων, είναι αυτός που έβγαλε άθικτες τις στρατιωτικές δυνάμεις και το πολιτικό κύρος του απομονωμένου και νικημένου Σαντρ από την πολιορκημένη Νατζάφ και πάνω απ όλα είναι αυτός που αποθεώθηκε από την επίσημη Τεχεράνη για όλες αυτές τις υπηρεσίες του στην ιρανική πολιτική.
Αυτός λοιπόν ο Σιστανί είναι σήμερα ο πιο δημοφιλής πολιτικός ηγέτης του Ιράκ ακριβώς επειδή έχει καταφέρει να παίξει τέλεια το ρόλο του “ειρηνόφιλου και μετριοπαθούς κέντρου” που παίζουν πάντα οι πράκτορες εξουσίας του σοσιαλιμπεριαλιστικού μετώπου . Από τη θέση αυτού του φαινομενικού κέντρου ο Σιστανί μπορεί να κρατάει από το ένα χέρι τον “αριστερό αντιαμερικάνο” πράκτορα του Ιράν, τον Σαντρ για να δημιουργεί ασυγκράτητη στρατιωτική και πολιτική αιμορραγία στις ΗΠΑ και από την άλλο τον “δεξιό φιλοαμερικάνο” πράκτορα του Ιράν, τον Χακίμ του ΑΣΙΕΙ, (του Ανώτατου Συμβούλιου της Ισλαμικής Επανάστασης στο Ιράκ) ο οποίος δουλεύει μέσα στην κυβέρνηση Αλλάουι και αποτελεί το δικό της κέντρο. Είναι στην πραγματικότητα το ΑΣΙΕΙ που επέβαλε στους αμερικανούς να διορίσουν τον σιίτη, άνθρωπο του Τένετ Αλλάουι στην ηγεσία της χώρας και είναι γι αυτό που η Ρωσία και η Κίνα αναγνώρισαν την νέα κυβέρνηση στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Χάρις στον Αλλάουι επιβιώνει κάθε φορά ο Σαντρ και είναι αυτός που κράτησε τα αμερικανικά στρατεύματα από το να δώσουν ένα αποτελεσματικό χτύπημα στη Φαλλούτζα την περασμένη Άνοιξη πριν οι ισλαμοφασίστες αποκτήσουν την απόλυτη εξουσία σε αυτήν.

Οι ΗΠΑ υποχρεώνονται να δεχτούν Διεθνή Διάσκεψη.
Ο σοσιαλιμπεριαλισμός με την προεδρία Κέρρυ

Στην πραγματικότητα είναι αυτό το “πολιτικό συνεχές”, που στην κορυφή του βρίσκεται ο Σιστανί και στις δυο του άκρες ο Σαντρ και ο Αλλάουι, εκείνο που κυριαρχεί σήμερα πολιτικά στη χώρα. Οι ΗΠΑ είναι υποχρεωμένες να κινούνται μέσα στα όρια που τους επιτρέπει αυτό το συνεχές και έτσι σε τελική ανάλυση να δουλεύουν για τα στρατηγικά συμφέροντα του Ιράν και του ρωσοκινεζικού άξονα που βρίσκεται πίσω του.
Ήδη κάτω από την πίεση του “συνεχούς” οι ΗΠΑ αναγκάστηκαν να δεχτούν την πάγια πρόταση της Ρωσίας, που την υιοθέτησε πριν από καιρό και η Γαλλία, να συγκληθεί Διεθνής Διάσκεψη για το Ιράκ.
Η πρόταση για μια τέτοια Διάσκεψη έγινε από τον Αλλάουι και την αποδέχτηκε ο Μπους. Όμως πριν από τον Αλλάουι την είχε προτείνει ο Κέρρυ, που όλη του η μεσανατολική και διεθνής πολιτική πλατφόρμα στηρίζεται σε ένα πράγμα: τη συμμαχία με τη Ρωσία, την Κίνα και τους συμμάχους αυτών των δύο χωρών στην Ευρώπη ενάντια στον τρίτο κόσμο. Η μορφή που παίρνει αυτή η συμμαχία είναι η “έγκριση του ΟΗΕ” πριν από κάθε αμερικανική επέμβαση. Η γραμμή Κέρρυ είναι η επιστροφή της γραμμής Κλίντον με δεκαπλάσια ορμή. Πολλοί άνθρωποι στην Ευρώπη εξοργισμένοι από την μονομερή και αλαζονική επεμβατική πολιτική του Μπους υποστηρίζουν με πάθος μια προεδρία Κέρρυ. Αγνοούν ότι αυτή θα είναι ότι το χειρότερο, γιατί θα αποτελεί μια κορύφωση του αμερικάνικου επεμβατισμού συν τη Ρωσία και την Κίνα σε ρόλο ρυθμιστή των επεμβάσεων. Όλοι αυτοί οι επιπόλαιοι οπαδοί του Κέρρυ-Κλίντον ξεχνάνε την πρωτοπόρα και μαχητική υποστήριξη, για την ακρίβεια την πολιτική ενθάρρυνση ως και πίεση που άσκησε αυτό το δίδυμο στον Μπους για να ξεκινήσει την επίθεση του στο Ιράκ. Από την ώρα που η επέμβαση έγινε και οι ΗΠΑ βουλιάξανε για τα καλά στο ιρακινό τέλμα η πρότασή των Κέρρυ-Κλίντον είναι μία: να αναλάβει την πολιτική μετάβαση στο Ιράκ ο ΟΗΕ, δηλαδή ο ηγεμόνας του Συμβούλιου Ασφαλείας, που είναι ο ρωσοκινεζικός άξονας. Όμως ο Κέρρυ δεν υποστηρίζει καθόλου, αντίθετα καταδικάζει τη μόνη θετική γραμμή σήμερα για το Ιράκ θα ήταν η άμεση αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων. Γιατί τουλάχιστον αυτή θα επέτρεπε στις εθνικές και δημοκρατικές δυνάμεις του Ιράκ να αντιμετωπίσουν τους ισλαμοφασίστες σε έναν παρατεταμένο εμφύλιο πόλεμο. Αντίθετα μια παραμονή των ΗΠΑ με τον ΟΗΕ και τη Ρωσία να κινούν από πίσω τα πολιτικά νήματα θα παραδώσει τελικά το Ιράκ αύτανδρο στην δεύτερη.

Είναι γεγονός ότι η φύση αυτής της Διάσκεψης δεν έχει ακόμα προσδιοριστεί όμως προορίζεται να είναι ένα διπλωματικό τέλμα για τις ΗΠΑ που θα ολοκληρώνει το πολιτικό και στρατιωτικό τους τέλμα μέσα στο Ιράκ. Τώρα οι ΗΠΑ προσπαθούν να εγκαταστήσουν στο κέντρο της Διεθνούς Συνδιάσκεψης τις χώρες του G8 στις οποίες πλειοψηφούν ακόμα. Ο στόχος τους είναι να απαντήσουν στον Κέρρυ που τους κατηγορεί για διεθνή απομόνωση και να καταφέρουν να σπάσουν αυτήν την απομόνωση για να κερδίσουν τις αμερικανικές εκλογές του Νοέμβρη. Αν κερδίσουν αυτές τις εκλογές η ελπίδα τους είναι ότι θα έχουν καταφέρει ως τις αρχές του χρόνου να παρατάξουν απέναντι στους 20000 ισλαμοφασίστες αντάρτες ένα μόνιμο ιρακινό στρατό 100.000 που ακόμα εκπαιδεύουν.
Όμως η Γαλλία, σε συνεννόηση όπως πάντα με τη Ρωσία ανταπάντησε ότι δεν βιάζεται για μια τέτοια Διεθνή Συνδιάσκεψη και ότι αν αυτή γίνει την βλέπει να έχει κέντρο όχι τους G8, αλλά το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ! Επιπλέον προβάλλει και μια σειρά άλλες χαρακτηριστικές απαιτήσεις, όπως το να συμμετέχουν σε αυτήν και αντάρτικα κινήματα περιγράφοντας με λίγα λόγια αυτό του Σαντρ. Αυτή η απαίτηση είναι τεράστιας σημασίας αν συνδυαστεί με το γεγονός ότι στην Συνδιάσκεψη σύμφωνα με την ίδια την αμερικανική πρόταση θα συμμετέχουν και το Ιράν και η Συρία, δηλαδή οι δύο βασικοί προστάτες και χρηματοδότες του ισλαμοφασισμού. Αυτή η συμμετοχή δείχνει σε πόσο τραγική θέση έχει περιέλθει η κατερχόμενη υπερδύναμη. Από τη μια απειλεί τις δύο χώρες με μέτρα αποκλεισμού, την πρώτη για τις πυρηνικές της προετοιμασίες και τη δεύτερη για υποστήριξη στην ισλαμοφασιστική τρομοκρατία και από την άλλη τις καλεί να βοηθήσουν στην ειρήνευση του Ιράκ!

Να λοιπόν πως ξεδιπλώνονται ένα-ένα τα στοιχεία της πολιτικής αποσύνθεσης που αναπόφευκτα οδηγούν τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό στην πιο επαίσχυντη ήττα της ιστορίας του. Έχουμε πει τόσες φορές πόσο καλό θα ήταν αυτό για τους λαούς αν αυτή η ήττα δεν οδηγούσε ταυτόχρονα σε έναν γεωπολιτικό θρίαμβο το σοσιαλιμπεριαλισμό, αν δηλαδή δεν οδηγούσε στον έλεγχο του Ιράκ και από εκεί στον έλεγχο των πετρελαίων του Κόλπου το νεοχιτλερικό μέτωπο Ρωσίας- Κίνας – Ιράν. Πραγματικά μετά από έναν τέτοιο έλεγχο του Ιράκ η μόνη αντίσταση στους νεοχιτλερικούς θα ήταν η Σαουδική Αραβία, αλλά αυτήν θεωρεί κύριο εχθρό της στη Μέση Ανατολή και ετοιμάζεται να την εγκαταλείψει στους μουλάδες η υποψήφια προεδρία Κέρρυ. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που όλα τα σφυριά της παγκόσμιας σοσιαλιμπεριαλιστικής προπαγάνδας χτυπάνε σήμερα σε ένα στόχο, την εκλογή του Κέρρυ στην προεδρία των ΗΠΑ.