Φτώχεια και δικτατορία έφερε ο σοσιαλφασισμός στην Ουκρανία όπως και σε όλες τις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ. Ο μέσος μισθός το 1999 ήταν 22 ευρώ και το ΑΕΠ 23,5 δις δολάρια! Η οικονομία της διαλύθηκε και λεηλατήθηκε από την ολιγαρχία των σοσιαλφασιστών. Δεν είναι παρά ένα συμπλήρωμα της ρώσικης. Κάθε έννοια πραγματικού δημοκρατισμού καταργήθηκε από τη δεσποτική διακυβέρνηση αυτής της ολιγαρχίας. Ένα πλατύ κίνημα αντίστασης σε αυτό το δεσποτισμό, σε αυτή την ελάχιστα καλυμμένη δικτατορία έχει αναπτυχθεί εδώ και χρόνια. Με τις πρόσφατες εκλογές της βίας και της νοθείας το ποτήρι ξεχείλισε. Ο λαός ενώθηκε με τα παράνομα και μισοπαράνομα δημοκρατικά του κόμματα και το πορτοκαλί ποτάμι ξεχύθηκε στους δρόμους για δημοκρατία και για ανεξαρτησία από τη Ρωσία. Πολιόρκησε αμέσως τα κυβερνητικά κτίρια της πρωτεύουσας. Η πολιορκία και η επιτήρηση του διεφθαρμένου κράτους και των μηχανισμών του καθεστώτος συνεχίζεται. Το δημοκρατικό κίνημα είναι σε επαγρύπνηση. Αυτό δείχνει το μέτρο της πολιτικής συνειδητοποίησης του λαού. Ο διχασμός και ο εμφύλιος αποφεύχθηκε προς το παρόν χάρις στην ευρύτητα και την ωριμότητα αυτού του κινήματος.
Το πορτοκαλί κίνημα ενεργοποιεί την παγκόσμια αντίθεση ανάμεσα στη δημοκρατία και τους λαούς από τη μια μεριά και το νέο χιτλερισμό από την άλλη. Ο λαός απέρριψε το δόγμα της Μόσχας για την υποτέλεια της Ουκρανίας και των άλλων πρώην ανατολικών χωρών που βρίσκονται υπό τον έλεγχό της. Απέρριψε το ευρασιατικό δόγμα της υποτέλειας των χωρών της πρώην ΕΣΣΔ στην αυτοκρατορική Ρωσία.
Η γελοιοποίηση του Πούτιν και του προπαγανδιστικού μηχανισμού της Ρωσίας σε όλο τον κόσμο για τις δήθεν τίμιες εκλογές ήταν αναμενόμενη. Όταν οι δικτάτορες προκαλούν μιλώντας για εκλογές και μάλιστα τίμιες αυξάνουν όπως πάντα την οργή. Οι καταγγελίες του ρωσοουκρανικού καθεστώτος σε όλες τις χώρες ήταν συντριπτικές. Ακόμα και οι δημοσιογράφοι στη χώρα μας δεν υστέρησαν αρκετές φορές. Η πολιτική των Σρέντερ και Μπλερ της “ειρηνικής” συνεργασίας με τη Ρωσία αμφισβητείται από τα γεγονότα για άλλη μια φορά. Το πορτοκαλί κίνημα αποδεικνύει ότι η Ενωμένη Ευρώπη πρέπει να αναθεωρήσει τη στάση της προς τη Μόσχα. Η σύμμαχος και συνέταιρος των Γκένσερ και Μπλερ αποδεικνύεται στα μάτια όλης της δημοκρατικής ανθρωπότητας ότι όχι μόνο δεν μεταλλάσσεται όπως προπαγάνδιζαν οι ρωσόφιλοι σε μια ανεκτή δημοκρατική χώρα αλλά αντίθετα, με την πολιτική της ανοχής, ανδρώνεται ραγδαία σε ένα ναζιστικό τέρας. Η Δύση δεν μπορεί να αγνοήσει την πραγματικότητα και ήδη αρχίζει να αντιδρά έντονα στη ρώσικη επιθετικότητα.
Η απάντηση του Πούτιν στο κίνημα για την πολιτική και την κοινωνική χειραφέτηση της Ουκρανίας, είναι η απειλή του ότι θα διασπάσει τη χώρα με την ταυτόχρονη απορρόφηση του ανατολικού της μέρους από τη Ρωσία. Στο Ντόνετσκ σαν παράδειγμα οι ντόπιοι αξιωματούχοι είχαν ανακοινώσει για τις 5 Δεκεμβρίου δημοψήφισμα για την απόσχιση της περιοχής και την ενσωμάτωσή της στη Ρωσία. Ο Κρυζλώφ πρόεδρος του ρώσικου κοινοβουλίου και διαπραγματευτής για το ουκρανικό πρόβλημα δηλώνει πριν λίγες ημέρες ότι η Ουκρανία πρέπει να διασπαστεί σε ανατολική και δυτική και δηλώνει ότι η Ουκρανία είναι ένα τεχνητό κράτος! (Μοντ, 10 Δεκέμβρη). Μπροστά στο λαϊκό ξεσηκωμό η ρώσικη δικτατορία συγκλονίζεται και η Ρωσία αναγκάζεται να ξανακάνει εκλογές, δηλαδή να αναγνωρίσει ουσιαστικά την προεδρία Γιούσενκο, αν και της αφαιρεί μέρος των εξουσιών της με μια αλλαγή του Συντάγματος που ψηφίζει βιαστικά η ελεγχόμενη από αυτή Βουλή. Αναδιατυπώνει το δόγμα της εξάρτησης της χώρας μέσω της απειλής της διάσπασης. Η απειλή της διάσπασης της Ουκρανίας δεν είναι τίποτα άλλο παρά η επαναπροσαρμογή του δόγματος των σφαιρών επιρροής της Ρωσίας στις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ. Διάσπαση σημαίνει ότι η ανατολική Ουκρανία κταλαμβάνεται από τη Ρωσία και η Δυτική συντρίβεται σε έναν πόλεμο για την απελευθέρωση της ανατολικής. Τελικά διάσπαση σημαίνει ότι οποιαδήποτε νέα εξέλιξη αποφασίζεται από τη Ρωσία. Έτσι συντηρείται ο επιθετικός ιδεολογικοπολιτικός πυρήνας της Ρωσίας του Πούτιν και διασώζεται το ίδιο το καθεστώς.
Δημοκρατική Ουκρανία, επομένως ευρωπαϊκά προσανατολισμένη, και ναζιστική Ρωσία του Πούτιν δεν μπορούν να συνυπάρξουν από μόνες τους ειρηνικά, χωρίς την αποτελεσματική υποστήριξη της Ουκρανίας από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Η υποστήριξη όμως της Δύσης σε μια δημοκρατική Ουκρανία που σαν τέτοια θα είναι αντικειμενικά αποξενωμένη από τη Ρωσία σημαίνει αλλαγή του παγκόσμιου πολιτικού σκηνικού και σύγκρουση Δύσης-Ρωσίας. Σημαίνει δηλαδή πρώτα την ακύρωση των ανόητων προσδοκιών ότι η φαιοκόκκινη Ρωσία μπορεί χωρίς μια βαθιά πολιτική επανάσταση να μετατραπεί σε δημοκρατική χώρα, και δεύτερο ότι η ιμπεριαλιστική και παρακμασμένη Δύση θα τολμήσει να χάσει τα πλούσια κέρδη της στον τρίτο κόσμο συγκρουόμενη μετωπικά με μια τέτοια Ρωσία. Ειδικά δεν είναι δυνατό να υιοθετήσει σήμερα μια τέτοια στάση η ΕΕ με τους Σρέντερ και Μπλερ. Έτσι η ΕΕ, θα ταλαντευτεί ανάμεσα σε μια Ουκρανία που θα βγει από τις εκλογές της 26 Δεκεμβρίου με νικητή τον Γιούσενκο και θα προχωρήσει προς τη Δημοκρατία και σε μια άλλη μισοανεξάρτητη Ουκρανία, που θα συνεργάζεται με τη Ρωσία κάτω από τις δυτικές εγγυήσεις και την προστασία των βασικών συμφερόντων της Ρωσίας σε αυτήν. Ο κύριος ρυθμιστής της νέας πορείας της Ουκρανίας και της Ευρώπης γενικότερα, θα είναι τελικά ο ουκρανικός λαός. Προς τα που δηλαδή θα γείρει η πλάστιγγα, το πόσο θα αντισταθεί η Ευρώπη στους ενεργειακούς και στους άλλους πολιτικούς εκβιασμούς του Κρεμλίνου, θα το καθορίσει το δημοκρατικό κίνημα και η νέα προεδρία Γιούσενκο. Η Ευρώπη δεν μπορεί να εγκαταλείψει τελείως την Ουκρανία στα χέρια της Ρωσίας. Αυτό ωστόσο που θα κάνουν οι Σρέντερ, Μπλερ και Σιράκ σε συνεργασία με τη Ρωσία θα είναι να μπλοκάρουν τη δημιουργία και τη λειτουργία του νέου δημοκρατικού πολιτειακού καθεστώτος δίνοντας προστασία στους ολιγάρχες και στον ουκρανικό κρατικό μηχανισμό που θα συνεχίσει σε ένα ισχυρό μέρος του να ελέγχεται από το σοσιαλφασισμό. Κάθε φορά που θα προωθούνται οι δημοκρατικές εκκαθαρίσεις και οι αναδιατάξεις ισχύος μέσα στο κράτος η Ρωσία θα απειλεί τη χώρα με διάσπαση και οι Σρέντερ και Μπλερ θα επαναλαμβάνουν το γνωστό τροπάρι τους για ειρηνικές λύσεις και για “ίσες τάχα αποστάσεις” και από τους δύο “ακραίους πόλους” της αντίθεσης. Έτσι αυτοί θα αδυνατίζουν την πολιτική υποστήριξη της ΕΕ στη δημοκρατική εξέλιξη της Ουκρανίας και θα τρέφουν την επιθετικότητα του ρώσικου καθεστώτος.

Η πολιτική των ίσων αποστάσεων των Σρέντερ και Μπλερ υποχρεώνει την αντιπολίτευση σε συμβιβασμό

Τι σημαίνει όμως ίσες αποστάσεις ανάμεσα στο φασισμό και στη Δημοκρατία, ανάμεσα στην υποτέλεια και στην ανεξαρτησία, ανάμεσα στην ελευθερία και στη σκλαβιά; Ο κατακτητής πρέπει να αντιμετωπιστεί από την αρχή. Διαφορετικά είναι αναπόφευκτη η γέννηση του νέου Χίτλερ. Η πολιτική των ίσων αποστάσεων δεν είναι παρά η συγκάλυψη, με νομικίστικο τρόπο, της αναγνώρισης του πολύ πρακτικού ρώσικου δόγματος για την υποτέλεια των πρώην ανατολικών χωρών και επομένως δεν είναι παρά η έμμεση αναγνώριση του νεοναζιστικού ρώσικου καθεστώτος σαν τέτοιου. Στην περίπτωση της Ουκρανίας οι ίσες αποστάσεις δεν είναι παρά η αναγνώριση του “δικαιώματος” της Ρωσίας να συνεχίσει την επέμβαση της στην Ουκρανία με την απειλή ή και την πραγματοποίηση της διάσπασης. “Ίσες” αποστάσεις από το Ρώσο υποψήφιο και από το φιλελεύθερο Γιούσενκο ανακοίνωσε μετά την πολιτική ήττα του ο Πούτιν, λέγοντας ότι θα συνεργαστεί με όποια κυβέρνηση προκύψει από τις νέες εκλογές. Μόνο που την ίδια στιγμή ο πρόεδρος της ρώσικης Βουλής Κρυζλώφ δίνει το μέτρο των πραγματικών αποστάσεων και δηλώνει ότι η Ρωσία 1) δεν αναγνωρίζει την ακύρωση των εκλογών της βίας και της νοθείας και 2) η Ουκρανία πρέπει να διασπαστεί. “Ίσες” αποστάσεις κρατάει και ο Ριζοσπάστης από το ρώσικο δικτατορικό καθεστώς της Ουκρανίας και από τις δημοκρατικές επισημοποιημένες εδώ και μερικά χρόνια επιλογές του Ουκρανικού λαού για πολιτική δημοκρατία και ένταξη στην ΕΕ. Το εντυπωσιακό είναι ότι πρώτος ο Ριζοσπάστης, πριν ακόμα και από τον Πούτιν, δημοσίευσε αυτή τη θέση! Αυτό είναι κατανοητό, γιατί η διάσπαση δουλεύεται εδώ και χρόνια από τη Ρωσία σαν εναλλακτική λύση στην περίπτωση του λαϊκού ξεσηκωμού όπως συμβαίνει σήμερα. Το μίσος τους για το δημοκρατικό πολιτικό κίνημα του Ουκρανικού λαού που κινεί όλες τις εξελίξεις, που αντιστέκεται στη ρώσικη δικτατορία και την επέμβαση και υπερασπίζεται τη δημοκρατική πορεία της Ουκρανίας είναι τεράστιο.
Ήδη η συμπαράσταση των δυτικών ιμπεριαλιστών στο ουκρανικό δημοκρατικό κίνημα έχει υποχωρήσει και αυτό φαίνεται και από τις αποφάσεις της ουκρανικής βουλής. Η ουκρανική βουλή που δεν ελέγχεται από τον Γιούσενκο αφαίρεσε εξουσίες από τον πρόεδρο και τις μεταβίβασε στο κοινοβούλιο και στις περιφέρειες και σε αντιστάθμισμα άλλαξε υπέρ του Γιούσενκο σημεία του εκλογικού νόμου που αποτρέπουν τη νοθεία. Αυτός ήταν ένας συμβιβασμός του Γιούσενκο με τη Ρωσία που ο πρώτος δέχτηκε προφανώς κάτω από την πίεση των ευρωπαίων μεσολαβητών. Η καρδιά των λαών της Ευρώπης μπορεί να χτυπάει υπέρ της Ουκρανίας, αλλά η καρδιά της αμαρτωλής ισχυρής τριάδας Μπλερ, Σρέντερ, Σιράκ όπως και η καρδιά του μεσολαβητή πρωθυπουργού της Πολωνίας, του μεταμφιεσμένου γιαρουζελσκικού Κβασνιέφσκι, χτυπάνε υπέρ της Μόσχας. Η νέα απόφαση θα εφαρμοστεί στο τέλος του 2005. Στην Ουκρανία μέχρι το τέλος του 2005 κυβερνήτης θα είναι ο πρόεδρος και όχι ο πρωθυπουργός, όπως θα είναι μετά το 2006. Έτσι ο Γιούσενκο όταν αναδειχτεί πρόεδρος στις 26 Δεκεμβρίου θα έχει μόνο ένα χρόνο για να ανασκευάσει το πολιτειακό καθεστώς και να κυνηγήσει στην κοινωνία και το κράτος την ολιγαρχία και τη σοσιαλφασιστική μαφία. Όλα πρέπει να πάρουν τη μορφή του κατεπείγοντος. Η μεταβίβαση εξουσιών στη Βουλή σημαίνει ότι τα νομικά εμπόδια για την πολιτειακή μεταμόρφωση της Ουκρανίας μεγαλώνουν. Ταυτόχρονα οι αποσχιστικές τάσεις θα δυναμώσουν στην περιφέρεια αφού πάντα εκεί δρουν στην πιο οργανωμένη και δραστήριά τους μορφή όλοι οι μηχανισμοί του καθεστώτος που ελέγχουν ακόμα και τις μικρές λεπτομέρειες της ζωής. Η ισχυρή κεντρική διοίκηση και η λαϊκή επαγρύπνηση για την περιφρούρηση και την ανάπτυξη της πολιτικής δημοκρατίας είναι το ζητούμενο για την επόμενη περίοδο. Η Τιμοσένκο, πρώτο πρόσωπο στην ιεραρχία της αντιπολίτευσης μετά τον Γιούσενκο, είπε ότι ο συμβιβασμός στη Βουλή ήταν νίκη του Κούτσμα (Μοντ, 10 Δεκέμβρη).

Η Ρωσία θέλει το διαμελισμό της Ουκρανίας αλλά οι Ουκρανοί θέλουν την ενότητα

Το επιχείρημα της Ρωσίας για να προωθήσει τη διάσπαση είναι ότι η ανατολική Ουκρανία δεν ξεσηκώθηκε σε διαδηλώσεις γιατί έχει διαλέξει τάχα τη Ρωσία και όχι τη δημοκρατία. Τυπικό επιχείρημα όλων των δικτατοριών, όπως σαν παράδειγμα της χούντας στη χώρα μας. Ασκούν μια πελώρια βία στο λαό καταργώντας με τους εκβιασμούς και τις απειλές, τα βασανιστήρια, τις φυλακίσεις και τις δολοφονίες κάθε δικαίωμα έκφρασης διαφωνίας και αντίστασης και ύστερα λένε ότι αφού ο λαός δεν διαδηλώνει στην ίδια κλίμακα στην ανατολική Ουκρανία όπως στη δυτική, δεν διαφωνεί και δεν αντιστέκεται. Η πραγματικότητα βέβαια είναι ότι στην ανατολική Ουκρανία η ρώσικη δικτατορία αύξανε μεθοδικά εδώ και χρόνια τη βία της σε σχέση με τη δυτική επειδή μεθόδευε την απορρόφηση της ανατολικής Ουκρανίας σαν εναλλακτική λύση, μια λύση που χρησιμοποιεί σήμερα. Αυτό είναι το σχέδιο υποχώρησης της Ρωσίας στην περίπτωση του λαϊκού ξεσηκωμού για ανεξάρτητη Ουκρανία. Η αυξημένη βία στην ανατολική Ουκρανία και τα σχέδια της διχοτόμησης έχουν επιβάλλει στο δημοκρατικό κίνημα εκεί διαφορετικές μορφές αντίστασης από ότι στη δυτική. Σε άλλο άρθρο μας δίνονται τέτοια στοιχεία. Το μέτρο της βίας στην Ουκρανία δίνεται από τη δηλητηρίαση του ηγέτη του δημοκρατικού κινήματος Γιούσενκο από τις Ουκρανικές μυστικές υπηρεσίες. Όταν ο αρχηγός του δημοκρατικού κινήματος είναι θύμα της Ρώσικης βιοτρομοκρατίας μπορούμε να καταλάβουμε πόσο εύκολες είναι οι δολοφονίες και η άσκηση βίας στους απλούς πολίτες.
Το Ουκρανικό έθνος έχει πλήρη συνείδηση της εθνικότητάς του και στο ανατολικό και στο δυτικό μέρος. Ουδέποτε διασπάστηκε η συνείδησή του, ούτε με την απόσπασή του από την πρώην ΕΣΣΔ αλλά ούτε και στη μακρόχρονη ιστορία του. Αντίθετα όλη η Ουκρανία μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ κινήθηκε προς την αποστασιοποίησή της και την ανεξαρτησία της από τη Μόσχα. Η Ουκρανία όπως και άλλες χώρες από τότε απέρριψαν τη συμμετοχή τους στο ρώσικο ευρασιατικό συνασπισμό. Επιπλέον η Ουκρανία θέλει να προσχωρήσει στην ΕΕ και η αίτησή της έχει γίνει δεκτή. Εθνική εσωτερική πόλωση στην Ουκρανία δεν σημειώθηκε ποτέ. Γι’ αυτό και μια πιθανή διάσπαση της Ουκρανίας θα σημαίνει για τον Ουκρανικό λαό αλλά και για όλο τον πλανήτη κατοχή της χώρας του από μια ξένη δύναμη. Το ότι η δυτική Ουκρανία είναι ουνιτική και η ανατολική ορθόδοξη αυτό δεν έχει διαμορφώσει καμιά εθνική πόλωση. Το αντίθετο μάλιστα συνέβη. Ο ορθόδοξος μητροπολίτης Κιέβου και πάσης Ουκρανίας Βλαδίμηρος που υπάγεται στο πατριαρχείο Μόσχας υποστήριξε στην αρχή τη δημοκρατική αντιπολίτευση τελικά υπέκυψε στις πιέσεις της Μόσχας και υποστήριξε τον πράκτορα Γιανουκόβιτς. Ο ουνιάτης μητροπολίτης Φιλάρετος που έχει αποσχισθεί από το πατριαρχείο της Μόσχας ζήτησε από το Φανάρι να αναγνωρίσει την απόσχιση της εκκλησίας της Ουκρανίας από τη Μόσχα και την ανακήρυξή της σε ανεξάρτητο πατριαρχείο ή έστω να δεχτεί την ενσωμάτωσή της ως αυτόνομης εκκλησίας στη δικαιοδοσία του Φαναρίου. Πριν από αυτή την πρόταση οι ουνίτες είχαν ζητήσει από το Βατικανό την μετατροπή της εκκλησίας τους από αρχιεπισκοπή σε πατριαρχείο που ματαιώθηκε εξαιτίας της παρέμβασης του Βαρθολομαίου. Οι πολιτισμικές θρησκευτικές διαφορές ανατολικής και δυτικής Ουκρανίας βλέπουμε ότι όχι μόνο δεν δημιουργούν σχισματικές τάσεις, αλλά συμβαίνει το αντίθετο. Κανείς αρχιερέας, όταν αποφασίζει ελεύθερα, δεν θέλει τη Μόσχα. Αυτός είναι ο κοινός τους παρανομαστής που παραμερίζει τη θρησκευτική διαφορά απέναντι στον κοινό εχθρό του έθνους. Οι Ουκρανοί αρχιερείς θέλουν να ενωθούν με οποιονδήποτε αρκεί να απαγκιστρωθούν από το καγκεμπίτικο πατριαρχείο της Μόσχας. Η διάσπαση της Ουκρανίας όμως είναι η μόνη λύση για τη διάσωση της πολιτικής του “ορθόδοξου τόξου” του οποίου η ρωσο-ουκρανική συμμαχία είναι ο πρώτος και βασικός κρίκος, μπορούμε να πούμε ο πυρήνας του. Η δυτική Ευρώπη χωρίζεται από την ανατολική από ένα τοίχος ορθόδοξων, κυρίως σλαβικών λαών υπό την κατοχή της Ρωσίας. Μια δημοκρατική Ουκρανία αδιάσπαστη, που σαν τέτοια θα είναι αντιμέτωπη με τη νεοτσαρική Ρωσία είναι ένα καίριο πλήγμα στους όρους ύπαρξης του ορθόδοξου τόξου. Η όποια παγκόσμια πολιτική αναγνώριση και επιρροή αυτού του τόξου, επιρροή που τόσο δραστήρια έχει προωθήσει εδώ και χρόνια η Μόσχα θα ακυρωθεί σε μεγάλο βαθμό. Αντίθετα μια διασπασμένη Ουκρανία διασώζει αυτή την πολιτική διότι η πλειοψηφία του ορθόδοξου μη ουνιτικού πληθυσμού της ανατολικής Ουκρανίας φυλακίζεται μέσα στα σύνορα της Ρωσίας, οπότε εκπροσωπείται απ’ ευθείας από τον πράκτορα της KGB πατριάρχη Αλέξιο της Μόσχας. Αλλά μια τεχνητά διασπασμένη Ουκρανία δεν είναι κάτι το εύκολο για τους προβοκάτορες του Κρεμλίνου. Οι εξευρωπαϊσμένοι από την εποχή της Πολωνικής και της Λιθουανικής κυριαρχίας σλάβοι της δυτικής Ουκρανίας και οι ανατολικοί ορθόδοξοι Ουκρανοί δεν έχουν παρά πολιτισμικές διαφορές που δεν πήραν ποτέ στην ιστορία αυτού του λαού τη μορφή της εθνικής πόλωσης, όπως άλλωστε συμβαίνει και σήμερα. Σήμερα για άλλη μια φορά εκφράζουν την εθνική τους ενότητα με την έκφραση της επιθυμίας τους για δημοκρατία και ανεξαρτησία από τη Ρωσία.

Η δημαγωγία ενάντια στη “δυτική επέμβαση” από τους αληθινούς επεμβασίες

Η ρώσικη προπαγάνδα κατηγορεί τη Δύση ότι υπέθαλψε και μάλιστα ότι δημιούργησε το δημοκρατικό κίνημα στην Ουκρανία για να την αποσπάσει τάχα από τη ρώσικη σφαίρα επιρροής. Συμβαίνει όμως το αντίθετο. Όπως θα δείξουμε παρακάτω η Δύση έχει κάθε δικαίωμα αλλά και υποχρέωση, όπως και κάθε χώρα του πλανήτη να υποστηρίξει πολιτικά και χωρίς άσκηση βίας τον παλλαϊκό και πανεθνικό αγώνα του ουκρανικού λαού για ανεξαρτησία και δημοκρατία. Από την άλλη ειδικά η Ενωμένη Ευρώπη που συνορεύει με την Ουκρανία έχει κάθε λόγο να πάρει θέση σε αυτήν την κρίση που προκύπτει ακριβώς από το γεγονός ότι μια τρίτη χώρα με φασιστικά και επεκτατικά χαρακτηριστικά, η Ρωσία του Πούτιν, επεμβαίνει ωμά και απειλεί την Ουκρανία με διαμελισμό, που σημαίνει τελικά με εισβολή. Πραγματικά οι πουλημένες στη Ρωσία πένες που μιλάνε για δυτική επέμβαση φτάνουν σήμερα στη γελοιότητα όταν δεν είναι κανένας δυτικός πρωθυπουργός, αλλά αποκλειστικά ο πρόεδρος της Ρωσίας εκείνος που ταξίδεψε δύο φορές στην Ουκρανία και στον πρώτο και στον δεύτερο γύρο των εκλογών για να σταθεί στο πλευρό του ενός υποψήφιου και ενάντια στον άλλο, ή όταν είναι μόνο η ρώσικη και καμιά άλλη Βουλή στον κόσμο που υπερασπίζει και προπαγανδίζει το “δικαίωμα” της ανατολικής Ουκρανίας να αποσχιστεί και το “δικαίωμα” της Ρωσίας να την προστατέψει όταν το κάνει. Αυτές είναι πραγματικές και μάλιστα βίαιες εσωτερικές επεμβάσεις σε μια ανεξάρτητη χώρα τις οποίες κάθε άνθρωπος κάθε κόμμα και κάθε κράτος πρέπει να καταδικάζει και να στέκεται στο πλευρό των εκατοντάδων χιλιάδων ενός λαού που στέκεται αγκαλιασμένος και εξεγερμένος σε μια παγωμένη πλατεία για βδομάδες με ένα πείσμα που καμιά πληρωμένη ομάδα πρακτόρων δεν μπορεί να γεννήσει.
Από πού κι ως που λοιπόν ένα οποιοδήποτε ευρωπαϊκό κράτος, πόσο μάλλον μια δημοκρατική και εθελοντική ενότητα ευρωπαϊκών κρατών, επιτρέπεται να μείνουν εντελώς αδιάφορα σε μια τέτοια απειλή που παραβιάζει κάθε έννοια διεθνούς νομιμότητας και κάθε αρχή του ΟΗΕ; Ακόμα περισσότερο πως επιτρέπεται κάτι τέτοιο όταν η Ρωσία με την επέμβασή της στην Ουκρανία, παραβιάζει τις συμφωνίες που έχει υπογράψει με την ΕΕ και την Ουκρανία, ανάμεσά τους και τη συμφωνία ΕΕ-Ουκρανίας για τη μελλοντική είσοδο της τελευταίας στην ΕΕ; * Με τη συγκεκριμένη συμπεριφορά της στο ουκρανικό η Ρωσία αμφισβητεί όχι μόνο την ανεξαρτησία της Ουκρανίας αλλά και την ασφάλεια των συνόρων της ΕΕ επομένως και την παγκόσμια ασφάλεια!
Το δόγμα ότι τα σύνορα της Ρωσίας είναι στην ουσία τα σύνορα της Ουκρανίας με την ΕΕ πέρα από το πολιτικά φασιστικό του περιεχόμενο ακυρώνει και την πολιτική της ΕΕ για ενεργειακή ανεξαρτησία από τη Ρωσία και επιπλέον βάζει κάτω από τον έλεγχο της Ρωσίας και τα οδικά δίκτυα που θα ξεκινούν από το Ελσίνκι μέχρι την Αλεξανδρούπολη και από την δυτική Ευρώπη μέχρι την Κασπία και την Κίνα. Στις 22/7/99 η Ουκρανία υπέγραψε την συμφωνία πλαίσιο INOGATE με την ΕΕ που αφορά τη συντήρηση των δικτύων των πετρελαιαγωγών και τη μεταφορά πετρελαίου και αερίου από τη Μαύρη θάλασσα, την Κασπία και τη Ρωσία στην ΕΕ. Το δίκτυο αυτό θα είναι μέρος του συνολικού δικτύου που περιλαμβάνει και τα δίκτυα της Μέσης Ανατολής. Η Ουκρανία είναι ο δρόμος του πετρελαίου και του φυσικού αερίου που παρακάμπτει τη Ρωσία, είτε από τη Μαύρη Θάλασσα είτε από τον Καύκασο. Το πρόγραμμα TRACECA αφορά τις συγκοινωνίες Δύσης-Ανατολής και Βορά-Νότου. Είναι πολυμερής συμφωνία και υπογράφτηκε το Σεπτέμβριο του 1998. Το πρόγραμμα TACIS που αφορά την οικονομική συνεργασία, το πρόγραμμα της διασυνοριακής συνεργασίας, το πρόγραμμα για το περιβάλλον, για την εγκληματικότητα, για την ασφάλεια από το Τσέρνομπιλ και μια ολόκληρη σειρά συμφωνιών και κοινών αποφάσεων της Ουκρανίας και άλλων χωρών ακυρώνονται ή υπονομεύονται από το ρώσικο δόγμα των σφαιρών επιρροής και από τη διάσπαση της Ουκρανίας σε τέτοιο βαθμό ώστε να μιλάμε για την παρεμπόδιση της ελεύθερης πολιτικής και οικονομικής επικοινωνίας στην ευρωπαϊκή ήπειρο.

Να υποστηρίξουμε με όλη μας τη δύναμη τη μεγάλη ουκρανική δημοκρατική εξέγερση

Αυτό που κρίνεται αυτή την εποχή στην Ουκρανία είναι κάτι το πολύ βαθύ και πολύ σημαντικό για το μέλλον του κόσμου. Τα εκατομμύρια των ουκρανών δημοκρατών βρίσκονται σήμερα στην πρωτοπορία του παγκόσμιου αντισοσιαλφασιστικού και τελικά του παγκόσμιου αντιιμπεριαλσιτικού μετώπου. Γιατί το κέντρο σήμερα και η συμπύκνωση όλου του ιμπεριαλιστικού κόσμου, ανατολικού και δυτικού βρίσκεται στο σοσιαλιμπεριαλισμό και πιο ειδικά στο νεοναζιστικό άξονα Μόσχας-Πεκίνου-Τεχεράνης. Δεν πρέπει να έχει κανείς την παραμικρή αμφιβολία ότι αν ο σοσιαλιμπεριαλισμός νικηθεί θα είναι ανοικτός ο δρόμος για την ήττα όλου του ιμπεριαλιστικού συστήματος. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι και οι ΗΠΑ και πιο πολύ η ΕΕ δείξανε ένα συμβιβαστικό πνεύμα απέναντι στη Ρωσία στο ουκρανικό παρά τη μεγάλη της αντίθεση σε αυτήν. Το δείξανε γιατί τα συμφέροντα των δυτικών μονοπωλιστών βρίσκονται σε σύμφυση σε μεγάλο βαθμό με τα οικονομικά και μεγαλοκρατικά συμφέροντα των μονοπωλιστών του άξονα και λειτουργούν συχνά σε καθεστώς ομηρίας από αυτά.(δυτικά βιομηχανικά μονοπώλια στη μεγάλη δεξαμενή φτηνών σκλαβωμένων εργατικών χεριών στην Κίνα, πετρελαϊκά δυτικά μονοπώλια κάτω από τη γαιοπολιτική ομπρέλα του Κρεμλίνου κλπ). Εκείνοι που δείχνουν το πιο ασυμβίβαστο πνεύμα και πολεμάνε για την απελευθέρωσή τους ως το τέλος είναι οι λαοί. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι στη διάρκεια της νέας αντιφασιστικής εποχής θα δημιουργηθούν με κέντρο τα δημοκρατικά κινήματα της Ανατολής και του Τρίτου κόσμου οι πιο πλατειές αντισοσιαλφασιστικές συμμαχίες που θα περιλαμβάνουν λαούς, έθνη και κράτη αλλά που στον πυρήνα τους όλο και περισσότερο θα αναπτύσσεται η ανάγκη για τη νέα διεθνή ενότητα των προλετάριων. Με αυτή την έννοια κάθε επαναστάτης κάθε αριστερός άνθρωπος ο καθένας που παλεύει για την κοινωνική αλλαγή θα πρέπει να σταθεί σήμερα στο πλευρό του ουκρανικού λαού που μόλις μπήκε με ορμή για το δικό του μεγάλο σόλο στο ιστορικό προσκήνιο. Η βία των σοσιαλφασιστών γεννάει κάθε τόσο τέτοιες δραματικές κινήσεις των λαών που άλλοτε γεύονται μια ανάπαυλα δημοκρατίας και άλλοτε πνίγονται στο αίμα. Αλλά κάθε φορά είτε πρόκειται για την Πράγα, είτε για το Γκντάνσκ, είτε για τα βουνά του Αφγανιστάν, είτε για την Τιεν αν Μεν, είτε για το μαρτυρικό Γκρόζνι, είτε για το Σεράγεβο, το αποτέλεσμα είναι πάντα μια μεγάλη συσσώρευση πείρας για το παγκόσμιο προλεταριάτο. Μέχρι τώρα όλα αυτά τα κινήματα τα έχει καθοδηγήσει η αστική, συνήθως η εθνική αστική τάξη και τα έχει στηρίξει ο δυτικός ιμπεριαλισμός. Το προλεταριάτο δεν ηγείται σε αυτά γιατί έχει νικηθεί στην προηγούμενη μεγάλη έφοδο του και αφομοιώνει ακόμα την αρνητική πείρα του από αυτήν. Δεν θα ξαναηγηθεί αν δεν μάθει περισσότερα και δεν οργανωθεί στη βάση αυτής της γνώσης. Αλλά δεν θα μάθει περισσότερα, ούτε θα οργανωθεί αν δεν συμμετέχει σε αυτά τα αντισοσιαλφασιστικά κινήματα, γιατί ο σοσιαλφασισμός νίκησε τις πρώτες προλεταριακές εξουσίες, γιατί αυτός είναι ο μεγάλος εχθρός του και οφείλει να τον μελετήσει καλύτερα αντιμετωπίζοντάς τον ζωντανά. Κυρίως πρέπει να συμμετέχει γιατί μόνο μέσα στη μάχη θα μπορέσει να ξεχωρίσει το σοσιαλφασισμό από το σοσιαλισμό. Αυτός ο τελευταίος λόγος κάνει το προλεταριάτο να δέχεται να ακολουθεί τη δημοκρατική αστική τάξη όπως το είχε κάνει και στις δημοκρατικές εξεγέρσεις της αυγής της προλεταριακής σοσιαλιστικής επανάστασης (πχ στο γερμανικό 1848). Τώρα κάνει το ίδιο στο τέλος αυτής της εποχής, αυτή τη φορά όχι γιατί είναι πολύ αδύναμο αλλά γιατί είναι πολύ δυνατό και δεν αποφασίζει εύκολα να οργανωθεί και να ηγηθεί αν δεν σιγουρευτεί για τη νίκη του. Αλλά νομίζουμε ότι αυτό θα το κάνει αρκετά πιο σύντομα από όσο φαίνεται γιατί το παγκόσμιο προλεταριάτο καταλαβαίνει ότι τα αντισοσιαλφασιστικά κινήματα κάτω από την ηγεσία της αστικής τάξης ποτέ δεν έχουν οδηγηθεί στη μεγάλη νίκη στην εποχή του ιμπεριαλισμού. Κι αυτό γιατί η αστική τάξη που ηγείται σε αυτά όντας με τη σειρά της κάτω από τη σκιά των δυτικών ιμπεριαλιστών τα οδηγεί πάντα στο συμβιβασμό με το σοσιαλφασισμό με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο.
Είμαστε λοιπόν μαζί με τον ουκρανικό λαό, μαζί με τους βόσνιους, μαζί με τους τσετσένους. Μαζί τους ως το τέλος και πάντα πιο κοντά στην πιο λαϊκή και πιο ασυμβίβαστη με το σοσιαλφασισμό πτέρυγα τους. Τους βοηθάμε να νικήσουν τους νέους Χίτλερ για το καλό της πολιτικής δημοκρατίας και της ειρήνης στον κόσμο. Τους βοηθάμε για να αποκτήσουμε πείρα μαζί τους για το ποιος είναι και πως πολεμιέται ο σοσιαλφασισμός. Τους βοηθάμε για το καλό της παγκόσμιας αντιιμπεριαλιστικής επανάστασης, ουσιαστικά της παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης που είναι σε εξέλιξη.

* Οι θεσμικές σχέσεις ΕΕ και Ουκρανίας
Από το site του ελληνικού υπουργείου εξωτερικών αντιγράφουμε: "Η Ουκρανία έχει ζητήσει να χαρακτηρισθεί ως υποψήφια προς ένταξη στην Ε.Ε. χώρα. Η Ε.Ε. καλωσορίζει την ευρωπαϊκή επιλογή της Ουκρανίας και εργάζεται για τη σταδιακή προσέγγισή της προς τις ευρωπαϊκές δομές. Δίνει έμφαση στην πλήρη εφαρμογή της Συμφωνίας Εταιρικής Σχέσης και Συνεργασίας (PCA, δική μας συντομογραφία), και στην ολοκλήρωση των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων στη χώρα. Σε μια πρώτη κίνηση, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Γκέτεμποργκ (15-16/6/01) ανακοίνωσε την πρόθεση της Ε.Ε. να καλέσει στο μέλλον την Ουκρανία να συμμετάσχει στην Ευρωπαϊκή Διάσκεψη. Η ελληνική Προεδρία αποφάσισε να υλοποιήσει την απόφαση αυτή και προσκάλεσε, για πρώτη φορά ως πλήρες μέλος, την Ουκρανία (και τη Μολδαβία) στην Ευρωπαϊκή Διάσκεψη των Αθηνών (17.4.03)".
Στη διάσκεψη της Αθήνας γίνεται το πρώτο πρακτικό βήμα, μετά τη συμφωνία του Ελσίνκι, της αναγνώρισης του αιτήματος της Ουκρανίας, βάσει της Πρωτοβουλίας της Νέας Γειτονίας, για τη μελλοντική ένταξη της χώρας στην ΕΕ. Η συμφωνία PCA που υπογράφτηκε από τις χώρες που αποσπάστηκαν από την πρώην ΕΣΣΔ στις 1/3/2003 και μπήκε σε ισχύ στις 1/3/1998 υπογράφτηκε και από την Ουκρανία αλλά και τη Ρωσία. Προβλέπει τις πολιτικές σχέσεις και τις πολιτικές διεργασίες των συμβαλλομένων για τη λύση των προβλημάτων που προκύπτουν, εμπορικές και επενδυτικές σχέσεις και τη σύνδεση όχι μόνο της Ουκρανίας αλλά και της Ρωσίας με τον ΠΟΕ. Στο Ελσίνκι το Δεκέμβριο του 1999 στα πλαίσια της Κοινής Στρατηγικής υπογράφτηκε λεπτομερής συμφωνία με την Ουκρανία και τη Ρωσία που αφορούσε 1) την εδραίωση της δημοκρατίας 2) τη διατήρηση της σταθερότητας και της διεθνούς ασφάλειας 3) τη διμερή συνεργασία και τη διεύρυνση της ΕΕ. Η συμφωνία αυτή ανανεώθηκε έως και τις 23/12/2004.