Σύμφωνα με πληροφορίες που
δημοσιεύτηκαν στο Βήμα της 21-11: «η Ολομέλεια του Συμβουλίου της
Επικρατείας σε διάσκεψη, ‘‘κεκλεισμένων των θυρών’’, ακύρωσε ως παράνομη την
απόφαση της Πολιτείας που επέτρεψε τη συνέχιση των έργων».
Το ΣτΕ ακυρώνει αρχικά με την υπ' αριθμ. 3478/2000 απόφασή του, σαν πλημμελή,
την έγκριση των περιβαλλοντικών όρων της εκτροπής του Αχελώου του έτους 1995.
Το κράτος στη συνέχεια επέτρεψε με την από 19-3-2003 υπουργική απόφαση τη συνέχιση
των έργων ‘‘μερικής εκτροπής του Άνω ρου του Αχελώου στη
Θεσσαλία’’ κατόπιν μιας συμπληρωματικής μελέτης της αρχικής μελέτης περιβαλλοντικών
όρων που είχε παραπάνω ακυρώσει το ΣτΕ. Έτσι τα έργα συνεχίστηκαν. Όμως οικολογικές
οργανώσεις (όπως η Ορνιθολογική εταιρεία κ.ά.) και μέλη της τοπικής αυτοδιοίκησης
καθοδηγούμενα κύρια από το Συνασπισμό με επικεφαλής τον βουλευτή του ΣΥΝ Παπαγιαννάκη,
προσέφυγαν πάλι στο ΣτΕ, υποστηρίζοντας «ότι οι νέοι περιβαλλοντικοί όροι
είναι αντισυνταγματικοί (αντίθετοι στα άρθρα 24 και 106 περί προστασίας φυσικού
περιβάλλοντος και ορθολογικής αξιοποίησης των πηγών του εθνικού πλούτου), στη
σύμβαση της Γρανάδας, στην κοινοτική οδηγία 92/43/ΕΟΚ (Natura 2000) και στη
νομοθεσία» (στο ίδιο). Έτσι το ΣτΕ «ακύρωσε το έργο της επιτροπής γιατί
δεν υπήρχε το επιβαλλόμενο από το Σύνταγμα και τη νομοθεσία πρόγραμμα βιώσιμης
διαχείρισης υδατικών πόρων».
Για την έγκριση περιβαλλοντικών όρων ενός έργου αξιοποίησης υδάτων χρειάζεται
η προηγούμενη ένταξή του στον εθνικό σχεδιασμό διαχείρισης των υδατικών πόρων.
Έτσι κρίθηκε από το ΣτΕ ότι πριν από την έκδοση της προσβαλλόμενης απόφασης
και πριν από την έναρξη των έργων δεν είχε συνταχθεί η εκπόνηση ειδικής μελέτης.
Αλλά σε αυτή τη χώρα του ατελείωτου σαμποτάζ της οικονομίας από το ρωσόδουλο
καθεστώς για ποιο εθνικό σχεδιασμό διαχείρισης υδάτινων πόρων συζητάμε; Κατά
κανόνα οι εγκρίσεις μεγάλων έργων από το κράτος γίνονται με τέτοιο τρόπο ώστε
να υπάρχει πάντα ένα παραθυράκι για να μπορούν να προσφεύγουν οι κάθε είδους
σαμποταριστές στο ΣτΕ και αυτό στη συνέχεια να ακυρώνει το έργο. Άλλωστε μπορεί
το τετρακομματικό καθεστώς αν ήθελε να επικαλεσθεί ότι το έργο έχει επείγουσα
εθνική σημασία, όπως και πράγματι έχει, και να παρακάμπτονταν έτσι το ΣτΕ