Τα σκάνδαλα και οι θεσμοί

Ο χορός των σκανδάλων που αποκαλύπτεται αφορούν υποθέσεις ποινικά κολάσιμες που μάλιστα έχουν εξεταστεί και έχουν δει το φως της δημοσιότητας σε ανύποπτο χρόνο του παρελθόντος χωρίς να προκαλέσουν κανένα συγκλονισμό και κανένα ενδιαφέρον στο πολιτικό σύστημα. Ξαφνικά τώρα μιλούν όλοι για “κρίση θεσμών”, κρίση που περιέργως εντοπίζεται ειδικά στην εκκλησία και στη δικαιοσύνη. Όμως όλοι αυτοί που τώρα καταπλήσσονται ξέρουν ότι η διαφθορά είναι ουσιώδες συστατικό στοιχείο της σύγχρονης αστικής κοινωνίας και ακόμα πιο ουσιώδες συστατικό στοιχείο της αστικής τάξης. Κάθε εκμεταλλεύτρια τάξη είναι δεμένη με τη διαφθορά και ακόμα πιο πολύ είναι βυθισμένη στη διαφθορά την εποχή της παρακμής της. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για την αστική τάξη στην εποχή του ιμπεριαλισμού. Σε αυτήν την εποχή το ιμπεριαλιστικό κράτος έχει γίνει ο σπόνσορας και διεκπεραιωτής κάθε πράξης δωροδοκίας σε διεθνή κλίμακα. Αλλά σαν διεφθαρμένο το κράτος στις σχέσεις του με το εξωτερικό γίνεται υποχρεωτικά διεφθαρμένο και στις σχέσεις του στο εσωτερικό. Η σύμφυση του οικονομικού μονοπώλιου με την πολιτική εξουσία, η διαρκής ροή των στελεχών από την ανώτατη διοικητική και πολιτική μηχανή στην διοίκηση του μονοπώλιου και αντίστροφα δεν επιτρέπουν πια στην κρατική γραφειοκρατική μηχανή να παίζει τον σχετικά ουδέτερο ρόλο που κατάφερε να παίζει στις λίγες μεγάλες στιγμές της φωτισμένης απολυταρχίας ή της αστικής επανάστασης. Η αληθινή απάντηση στη διαφθορά από στρατηγική άποψη μπορεί λοιπόν να βρίσκεται μόνο στην κατάργηση κάθε εκμεταλλεύτριας τάξης και τελικά του κράτους. Ως τότε εκείνο που μπορούν να κάνουν οι λαοί ενάντια στη διαφθορά είναι πολιτικά κινήματα βάσης για τον έλεγχο και τη διαφάνεια, όσο γίνεται, της κρατικής μηχανής σε όλα τα επίπεδα. Τέτοια πολιτικά κινήματα σε επίπεδο όμως κορυφής και περιορισμένα στο χρόνο κάνουν και οι αστικές τάξεις για να καθαρίζουν τις γραμμές της διοίκησής τους. Παντού σήμερα στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες ξεσπάνε σκάνδαλα διαφθοράς και μετά από αυτά γίνονται πολιτικές και νομοθετικές μεταρρυθμίσεις και νέοι μηχανισμοί εφευρίσκονται για να περιορίζεται η διαφθορά ως ότου ένα νέο σκάνδαλο τους ανατινάζει ή τους σχετικοποιεί.
Αλλά αυτά συμβαίνουν αλλού. Εδώ στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια δεν έχουμε να κάνουμε με κινήματα κατά της διαφθοράς. Έχουμε μόνο κινήματα κορυφής αλλά και “βάσης” υπέρ της διαφθοράς. Τι άλλο από κίνημα διαφθοράς ήταν το κίνημα των μαθητών ενάντια στον Αρσένη που καθοδηγήθηκε από την αρχή ως το τέλος από τη συντεχνία των πιο διεφθαρμένων και τεμπέληδων γραφειοκρατών καθηγητών που ήθελαν να εμποδίσουν τον έλεγχο και την αξιολόγησή τους; Τι άλλο από μαζικό κίνημα διαφθοράς είναι αυτό των Θεσσαλών βαμβακοπαραγωγών που ζουν σε βάρος των ευρωπαϊκών λαών και του δικού τους, παράγοντας βαμβάκι που δεν χρειάζεται, στη χειρότερη ποιότητα, διπλομετρημένο ή ανύπαρκτο ή και εμποτισμένο σε μαρμαρόσκονη;

Αλλά και τούτο δω όπως θα δούμε το κίνημα “κάθαρσης” είναι ένα κίνημα κορυφής υπέρ της διαφθοράς. Στο βάθος είναι κίνημα υπέρ της νέας ολιγαρχίας των Κόκκαλη, Μπόμπολα, Μυτιληναίου, κίνημα υπέρ της διεφθαρμένης γραφειοκρατίας γενικά, υπέρ της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας ειδικά. Εδώ εκκαθαρίζουν τα παράσιτα τους αντιπάλους τους. Δεν έχουν παρά να ανακαλύψουν τα τρωτά τους σημεία. Οι διεφθαρμένοι ξέρουν καλύτερα από τον καθένα ότι είναι εύκολο πράγμα να εντοπίσεις τα αδύνατα σημεία ενός ανθρώπου και ακόμα πιο εύκολο τα αδύνατα σημεία ενός σύγχρονου αστού. Ποιος αστός από τις συνθήκες της οικονομικής και κοινωνικής του ζωής δεν έχει δωροδοκήσει για να εξουδετερώσει τους ανταγωνιστές του ή δεν έχει υποκύψει στον εκβιασμό να δωροδοκήσει για να αμυνθεί από αυτούς; Ή ποιος δεν έχει χρησιμοποιήσει τις κοινωνικές του σχέσεις με τα μέλη της τάξης του που έχουν εξουσία για να πετύχει ένα επιχειρηματικό ρουσφέτι; Ή μήπως είναι λίγοι εκείνοι που ζουν την υποκριτική και τεμαχισμένη ανάμεσα σε διαφορετικούς συντρόφους ερωτική ζωή; Ειδικά για τους παπάδες υπάρχει μεγαλύτερη υποκρισία από το να εξανίσταται κανείς για την ομοφυλοφιλία τους όταν αυτός είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί να πάρει το ένστικτο από τη στιγμή που τα φεουδαρχικά τους ήθη τους επιβάλλουν τη στέρηση της σεξουαλικής επαφής με το άλλο φύλλο; Ένας μητροπολίτης σήμερα δεν μπορεί παρά να είναι ηθικά υποκριτής. Όποιος λοιπόν θέλει να ξεκάνει σύγχρονους αστούς δεν έχει παρά να μπει με κάμερα στην κρεβατοκάμαρα και στο γραφείο τους. Όλη η υπόθεση είναι να μην τιμωρηθεί για αυτό αφού ο αστικός νόμος, και σωστά, το απαγορεύει. Μόνο οι φασίστες εκκαθαριστές δεν φοβούνται μήπως τιμωρηθούν γιατί είναι οι ίδιοι το βαθύ καθεστώς. Αυτό είναι το αποκαλυπτικό σημείο ετούτης εδώ της κάθαρσης. Είναι η κάθαρση μέσα από τις υποκλοπές. Μια αληθινή, μια δημοκρατική κάθαρση, ακόμα και αστική δεν έχει καμιά ανάγκη από υποκλοπές. Τα στοιχεία του αληθινού και μεγάλου σκανδάλου έρχονται οπωσδήποτε στην επιφάνεια γιατί έρχονται πάντα σε σύγκρουση με τους απλούστερους νόμους της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής ζωής, γιατί τελικά έρχονται σε επαφή με ένα μεγάλο πλήθος συναλλασσομένων και εξαπατημένων. Τέτοια είναι τα σκάνδαλα Κόκκαλη και Μπόμπολα. Είναι απτά στον καθένα και γνωστά από την πρώτη στιγμή τους. Δεν χρειάζονται κάμερες. Σε τέτοιες περιπτώσεις το μόνο που μπορούν να κάνουν οι κρυφές κάμερες είναι να εξουδετερώσουν τα ευρύτερα δίκτυα ενός πόλου διαφθοράς. Αλλά κάτι τέτοιο, αν αποδειχθεί απαραίτητο, μπορεί να γίνει νόμιμα με εισαγγελική παρέμβαση όταν ήδη τα στοιχεία που συνιστούν το σκάνδαλο είναι υπεράφθονα.

Γενικά για την “κάθαρση” στην εκκλησία και τη δικαιοσύνη

Tο καθεστώς απαιτεί τώρα την κάθαρση στην εκκλησία και πιέζει για να πάρει μέτρα η πολιτεία ώστε να διεκπεραιωθεί αυτή η κάθαρση. Αντιμετωπίζουν στην πράξη την εκκλησία σαν ένα κρατικό θεσμό στον οποίο μάλιστα ζητούν να επιβληθεί διακομματική διαχείριση. Μιλάνε για διαχωρισμό εκκλησίας - κράτους αλλά εννοούν στο βάθος την κρατικοποίηση της εκκλησίας και τίποτα περισσότερο. Θέλουν μία εκκλησία στην υπηρεσία μιας εντελώς ρώσικης εκδοχής της πολιτικής του "ορθόδοξου τόξου", εκδοχής που μέχρι σήμερα υπηρετεί πιστά μόνο μια πολύ μικρή ομάδα με επικεφαλής το Χριστόδουλο. Ο στόχος της “κάθαρσης” είναι η εκκαθάριση κάποιων από αυτούς που βοήθησαν στην ανάδειξη του Χριστόδουλου, χωρίς να βρίσκονται όμως κάτω από τον έλεγχό του. Εδώ επαναλαμβάνεται το σενάριο που παίχτηκε με τον Α. Παπανδρέου το 1989 όταν βρέθηκε ο ίδιος κατηγορούμενος μαζί με τους Κουτσόγιωργα, Τσοβόλα και Αθανασόπουλο. Οι τελευταίοι πήγαν είτε στο χώμα είτε στο φυλακή, ενώ ο πρώτος έμεινε άθικτος σαν "εθνικός ηγέτης".
Οι εκκαθαριστές με επικεφαλής τους την ψευτοαριστερά δεν δίνουν δεκάρα για τον αληθινό χωρισμό εκκλησίας και κράτους, γι αυτό δεν ασχολούνται καν με τα δημοκρατικά δικαιώματα των θρησκευτικών μειονοτήτων, και με τη διασφάλιση της ανεξιθρησκείας. Το μεγαλύτερο σκάνδαλο σήμερα στην Ελλάδα σε ότι αφορά την εκκλησία είναι η επιβολή της ορθόδοξης θρησκείας στο κράτος, η στήριξη και προπαγάνδιση της με κρατικά μέσα, καθώς και το ότι οι ηγεσίες των τεσσάρων κομμάτων συνεργάζονται πολιτικά με τον αρχηγό αυτής της Εκκλησίας, Χριστόδουλο, τον κήρυκα του εθνορατσισμού και του υστερικού αντιδυτικισμού, ο οποίος έχει μεταξύ άλλων επισκεφθεί τον Περισσό μετά από επίσημη πρόσκληση της Παπαρρήγα και είχε συνάντηση με τον Καραμανλή λίγο πριν το ξέσπασμα των σκανδάλων. Είναι χαρακτηριστικό ότι παρουσιάστηκαν σα σκάνδαλο οι ομοφυλοφιλικές περιπέτειες των παπάδων, αλλά δεν θεωρήθηκε σκάνδαλο ότι ο Χριστόδουλος επιτέθηκε (ένα μήνα πριν) ενάντια στους ομοφυλόφιλους παρουσιάζοντας τους σχεδόν σα "λεπρούς" (κατά τα πρότυπα της "ηθικής διαπαιδαγώγησης" του ναζιστικού κράτους).
Σε ότι αφορά το ζήτημα της διαφθοράς στη δικαιοσύνη, παρουσιάζουν σαν πυρήνα της καταρχήν τον επηρεασμό από την εκκλησία και δευτερευόντως τις συμπεριφορές δικαστών οι οποίες είτε προσβάλλουν το δικαστικό ήθος (εδώ θεωρείται ως λόγος καθαίρεσης έως και η παρουσία ενός δικαστή σε χώρο καζίνου) είτε είναι ποινικά κολάσιμες όπως ο χρηματισμός. Πρόκειται ουσιαστικά για μία σειρά από μεμονωμένα φαινόμενα που θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν αθόρυβα με τα θεσμικά και νομικά μέσα που ήδη υπάρχουν. Η μεγέθυνση τους, η υστερική διαπόμπευση των πρωταγωνιστών τους και τα συνωμοτικά σενάρια με τα οποία διασυνδέονται δημιουργούν το αναγκαίο κλίμα ώστε το σοσιαλφασιστικό μέτωπο να διεκπεραιώσει τις πραγματικές εκκαθαρίσεις του και κυρίως να επιβάλει τον έλεγχό του στους δύο αυτούς χώρους που δεν ελέγχει.
Το καθεστώς καλύπτει την πραγματική διαφθορά στη δικαιοσύνη που κυρίως προέρχεται από το γεγονός ότι αυτή υποκύπτει σε πολιτικές εντολές από το νέο βαθύ σοσιαλφασιστικό παρακράτος. Το πιο ισχυρό ωστόσο σημείο της δικαιοσύνης σήμερα είναι ότι ακόμα δεν υποτάσσεται πλήρως στις πολιτικές εντολές του σοσιαλφασιστικού παρακράτους, όπως γίνεται με τις άλλες πλευρές του κράτους δηλαδή το ότι δεν υποτάσσεται πλήρως στη συντριπτική τετρακομματική δικτατορία της κορυφής. Το βασικό χαρακτηριστικό της ελληνικής δικαιοσύνης δεν είναι ότι είναι το πιο διεφθαρμένο, αλλά ακριβώς αντίθετα το λιγότερο διεφθαρμένο τμήμα του κρατικού μηχανισμού. Το “κράτος των δικαστών” όπως το ονομάζουν οι σoσιαλφασίστες είναι πολύ λιγότερο διεφθαρμένο από το υπόλοιπο κράτος της διοίκησης, δηλαδή από τις Εφορίες, τις Πολεοδομίες, τις Υπηρεσίες υγείας (νοσοκομεία), τις Επιθεωρήσεις εργασίας, τις ΔΕΚΟ ή από το κράτος του στρατού και της αστυνομίας, ή ακόμα χειρότερα από το κράτος των συνδικάτων και των δήμων. Ο πολιτικός και επιλεκτικός χαρακτήρας αυτής εδώ της “κάθαρσης” άλλωστε αποκαλύπτεται στο ότι ενώ το κέντρο της διαφθοράς βρίσκεται στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, όπως πολλές φορές έχουν αποκαλύψει οι έρευνες και οι διεθνείς στατιστικές, αυτή τη διαφθορά το καθεστώς που σήμερα εκκαθαρίζει φροντίζει μόνο να την ενισχύει και να εμποδίζει οποιαδήποτε μέτρα την περιορίζουν.
Η επίθεση σε μερικούς δικαστές διεφθαρμένους ή όχι γίνεται για να εξοντωθούν μαζικά οι λιγότερο διεφθαρμένοι και πάνω από όλα για να επιβληθεί ο έλεγχος της πολιτικής εξουσίας πάνω στη δικαστική. Είναι ακριβώς η μη αλωμένη δικαστική εξουσία που επιτρέπει ακόμα στην ελληνική διοίκηση και στη μη ελεγχόμενη από το κράτος πλευρά της οικονομικής και κοινωνικής ζωής να αντιστέκονται στο σοσιαλφασιστικό πολιτικό μονοπώλιο. Αν δεν υπήρχαν τα δικαστήρια δεν θα υπήρχε καμιά αθώωση της Καθημερινής για δυσφήμιση του Κόκκαλη, καμιά καταδίκη του Λαλιώτη για δυσφήμιση του Μητσοτάκη, καμιά καταδίκη του Τριανταφυλλόπουλου για δυσφήμιση εκατοντάδων επιλεγμένων θυμάτων, καμιά αντίσταση στην αρπαγή της ΑΕΚ από το καθεστώς Παπανδρέου-Καραμανλή, καμιά αθώωση βιομηχανίας για το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου που ήταν στη βάση του σκάνδαλο Σημίτη-κρατικών τραπεζών (που παρότρυναν τους παίκτες να παίξουν κι άλλο στο χρηματιστήριο) και της ΔΕΚΑ για τη διατήρηση του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Ακόμα και για το εργατικό κίνημα το παράδειγμα των Λιπασμάτων είναι χαρακτηριστικό. Μόνο στα δικαστήρια και μάλιστα του βαλλόμενου σήμερα Πειραιά υπήρξε έστω μια δίκαιη πράξη απέναντι στον αγώνα αυτό, όταν τα δικαστήρια του Πειραιά αναγνώριζαν σα νόμιμο το Σωματείο που ήταν στα χέρια των εργατών της Επιτροπής Αγώνα και την ώρα ακριβώς που το Εργατικό Κέντρο Πειραιά και όλες οι εργατικές παρατάξεις, πειθήνια όργανα του καθεστώτος ήταν με τον Τσιρμούλα ενάντια στον αγώνα και μάλιστα με επικεφαλής το ψευτοΚΚΕ διέγραφαν αυτό το σωματείο από τις τάξεις του Εργατικού Κέντρου.
Απέναντι σε αυτό το γεμάτο διαφθορά σοσιαλφασιστικό κράτος οι δικαστές έχουν δείξει κάποια ανεξαρτησία, κάποια τόλμη μερικές φορές, φαινόμενο το οποίο παρουσιάζεται ιδιαίτερα στα δικαστήρια του Πειραιά (αποφάσεις υπέρ Καθημερινής και κατά Κόκκαλη) που όχι τυχαία έχουν μπει στο στόχαστρο των επίδοξων εκκαθαριστών. Αυτές τις αντιστάσεις προσπαθεί να κάμψει το σοσιαλφασιστικό μέτωπο που συντονισμένα κινήθηκε πριν λίγες μόλις μέρες για να εξαναγκάσει την αθλητική δικαιοσύνη να αθωώσει τον Ολυμπιακό και τον Κόκκαλη για τη βία των οπαδών του πριν ξεκινήσει το παιχνίδι με τον Πανιώνιο (δες σύσκεψη βουλευτών που καλέστηκαν από τον Κόκκαλη στα γραφεία της ομάδας στον Πειραιά πριν από τη συζήτηση της έφεσης του Ολυμπιακού κατά της απόφασης που του αφαιρούσε βαθμούς).
Μέσα σε αυτά τα πλαίσια μπορούμε να δούμε τις ειδικότερες συνθήκες κάτω από τις οποίες εκτυλίσσεται αυτή η επιχείρηση και τη δυσωδία που αναδίδει όχι από τις "αποκαλύψεις", αλλά από τις μεθόδους που χρησιμοποιούν και τον τρόπο που κινούνται οι διεκπεραιωτές της κάθαρσης. Λέμε διεκπεραιωτές γιατί ο πραγματικός εκκαθαριστής είναι το τετρακομματικό κράτος και όχι βέβαια ο Τριανταφυλλόπουλος ή ακόμα ο νέος πρόεδρος του Αρείου Πάγου Κάπος.

Φασιστική και βρώμικη η “κάθαρση”

Το εναρκτήριο λάκτισμα έδωσε ο Τριανταφυλλόπουλος όταν ξέθαψε από το ντουλάπι κυριολεκτικά την υπόθεση του αρχιμανδρίτη Γιοσάκη ο οποίος είχε κατηγορηθεί πριν χρόνια για αρχαιοκαπηλία στα Κύθηρα. Ο Τριανταφυλόπουλος εντόπισε ταυτόχρονα μία ανακρίτρια του Πειραιά, την Τόνια Ηλία, η οποία είχε χειριστεί υποθέσεις του Γιοσάκη και είχε κρατήσει ευνοϊκή στάση απέναντί του ενώ σε μία κασέτα ακουγόταν η ίδια να ζητάει χρήματα για να αφήνει ελεύθερους κατηγορούμενους για εμπορία ναρκωτικών. Γύρω από τον Γιοσάκη και τα δικαστήρια του Πειραιά, άρχισε να ξετυλίγει ένα κουβάρι. Σύμφωνα λοιπόν με τα "στοιχεία" Τριανταφυλλόπουλου μία σειρά δικαστών του Πειραιά είχαν δείξει έναν αξιοπερίεργο ζήλο να βγάζουν αποφάσεις υπέρ του Γιοσάκη, οι οποίες αθώωναν έναν κατά τον Τριανταφυλλόπουλο ειδεχθή εγκληματία.
Αυτό το "συγκλονιστικό ντοκουμέντο" προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων από τα κόμματα για διαφθορά στη δικαιοσύνη και την Εκκλησία, ενώ ήταν αρκετό για να κινήσει τους μηχανισμούς πειθαρχικών διώξεων και στους δύο χώρους.
Στη συνέχεια εμφανίστηκε και η ιστορία για την εμπλοκή του "έλληνα 007" Απ. Βαβύλη. Ο Βαβύλης είναι ένα σκοτεινό πρόσωπο που είχε την κακή και ασυνήθιστη πρακτική να αφήνει παντού τα ίχνη του, στιγματίζοντας όποιον ακουμπούσε και αποδείχτηκε πρόσφορος για "κάθε χρήση". Κυρίως χρησιμοποιήθηκε για να προβοκαριστεί ο πατριάρχης Ιεροσολύμων Ειρηναίος, αντίπαλος του υποστηριζόμενου από τη Ρωσία Τιμόθεου Βόστρων.
Σε όλη τη διάρκεια των "αποκαλύψεών" του, ο Τριανταφυλλόπουλος είχε δίπλα του και από κοντά το καθεστώς. Δηλαδή, μία σειρά βουλευτών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ παρέλασε από τις εκπομπές του, ενώ το παρόν δήλωσαν ο γνωστός Ζουράρις, οι Τριγάζης και Στρατούλης από το Π.Γ. του ΣΥΝ, και οι παλιοί κνίτες Μ. Κοψίδης και Ν. Μπίστης.
Με την προστασία αυτού του καθεστώτος ο Τριανταφυλλόπουλος φέρνει συνήθως στην επιφάνεια σκάνδαλα που στόχο έχουν από τα πριν διαλεγμένους αντίπαλους του ενώ έχει χαρακτηριστικά φροντίσει να αφήσει έξω από το πεδίο των ερευνών του τα κραυγαλέα σκάνδαλα Κόκκαλη και Μπόμπολα. Και όχι μόνο, αλλά έχει χτυπήσει αυτούς που αντιστέκονται στον Κόκκαλη. Έτσι, το Νοέμβρη του 2004 διέσυρε τον πρόεδρο του ΟΠΑΠ Φιλιππίδη για μια νόμιμη η ανάθεση την ώρα που αυτός προσπαθούσε να ανεξαρτητοποιήσει τον ΟΠΑΠ από την Ιντραλότ του Κόκκαλη. Την ίδια εποχή διέσυρε τον υπουργό Ορφανό για ένα ανύπαρκτο προσωπικό ρουσφέτι την ώρα που αυτός ήταν σε σύγκρουση με τον Κόκκαλη για την εκλογή Γκαγκάτση στην ΕΠΟ.
Στον Τριανταφυλλόπουλο το καθεστώς έδωσε να διαχειρίζεται το υλικό των τηλεφωνικών υποκλοπών που αφορά το ποινικό - πολιτικό σκέλος της υπόθεσης, ενώ επέτρεψε στον Σπ. Καρατζαφέρη να διαχειριστεί το "ροζ υλικό" με τις κασέτες και βιντεοκασέτες που είχαν σχέση με την ομοφυλοφιλία των παπάδων (μητροπολίτης με τάνγκα κ.λπ.).
Παράλληλα και ταυτόχρονα με τον Τριανταφυλλόπουλο κινήθηκε ο Κάπος. Θα περίμενε κανείς από οποιονδήποτε δικαστή και πολύ περισσότερο από τον πρόεδρο του Αρείου Πάγου να αντιμετωπίσει με επιφύλαξη κατηγορίες που εξαπολύονται με βάση υλικό που προέρχεται από υποκλοπές. Ακόμα περισσότερο θα έπρεπε να διαταχθεί κάποια δικαστική έρευνα για αυτούς που χρησιμοποιούσαν και πρόβαλαν δημόσια αυτό το υλικό. Πως απόκτησαν τις κασέτες; Έκαναν οι ίδιοι υποκλοπές παράνομα οπότε επιβαλλόταν η ποινική τους δίωξη; Αν όχι, ποιοι τους το έδωσαν και πως το χρησιμοποίησαν αν αυτοί που τους το έδωσαν δεν το είχαν αποκτήσει νόμιμα; Δεν έπρεπε αυτοί που χρησιμοποίησαν το υλικό αυτό να αποκαλύψουν την προέλευσή του για να μπορούν να αμυνθούν αυτοί που βρέθηκαν στο στόχαστρο; Θα περίμενε κανείς να επέμβει άμεσα το ΕΣΡ και οι βουλευτές που παρακολουθούσαν τις εκπομπές αυτές να ζητήσουν αμέσως εξηγήσεις. Πρέπει εδώ να θυμηθούμε πως είχε επιτεθεί το καθεστώς στα κανάλια όταν επιχείρησαν να παρουσιάσουν στοιχεία δημοσιογραφικής έρευνας για την υπόθεση της "17Ν" (με πρώτο και καλύτερο κατήγορο των συναδέλφων του τον Τριανταφυλλόπουλο), και πως τότε όλοι έκαναν κηρύγματα για τα δικαιώματα των κατηγορούμενων, πως κανείς δεν είναι ένοχος πριν δικαστεί και πως πρέπει να εξασφαλιστεί η "δίκαιη δίκη". Για την υπεράσπιση της δολοφονικής συμμορίας της "17Ν" το καθεστώς επέβαλε φίμωση στα κανάλια και ουσιαστικά φίμωση στα θύματά της. Για τις ανάγκες της τρέχουσας κάθαρσης το καθεστώς επιβάλει και πάλι φίμωση αλλά αυτή τη φορά στα θύματα - κατηγορούμενους και μάλιστα προωθεί δραστήρια τη διαπόμπευσή τους και την ηθική εξόντωση τους πριν από κάθε δικαστική απόφαση.
Ο πρόεδρος του Αρείου Πάγου έκρινε ότι έπρεπε να διερευνηθούν κατά απόλυτη προτεραιότητα οι καταγγελίες Τριανταφυλλόπουλου ανεξάρτητα από οποιονδήποτε προηγούμενο έλεγχο των στοιχείων και της προέλευσης τους. Αμέσως στιγμάτισε τη διαφθορά στη δικαιοσύνη και κήρυξε τον "ανένδοτο" για την κάθαρση. Μάλιστα, απεύθυνε διαγγέλματα στο λαό (!) και κάλεσε τους πολίτες να προβούν σε καταγγελίες. Χρησιμοποίησε τη μέθοδο της επανεξέτασης παλιών φακέλων που αφορούσαν πειθαρχικά παραπτώματα δικαστών κάτω από το φως του νέου δεδομένου ότι η δικαιοσύνη είναι διεφθαρμένη και πρέπει να καθαρθεί.
Θα μπορούσε κάποιος να σκεφτεί ότι πρόκειται για έναν εξαιρετικά έντιμο δικαστικό που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του και θέλει να ξεκαθαρίζει τα πράγματα. Όμως, ο ίδιος αυτός άνθρωπος ήταν που το Νοέμβρη του 2003 είχε καταγγείλει με δριμύτητα τον πρώην εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Κρουσταλλάκη όταν εκείνος σε συνέντευξη του στο περιοδικό Αντί είχε μιλήσει για διαφθορά στη δικαιοσύνη που πηγάζει από τον επηρεασμό της από πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα. Μάλιστα, είχε αναφερθεί συγκεκριμένα στην απόρριψη του αιτήματος του να διορισθεί εφέτης ανακριτής για τη διερεύνηση της υπόθεσης της δίωξης κατά του Κόκκαλη για κατασκοπία, δωροδοκία και ξέπλυμα χρήματος σε βαθμό κακουργήματος. Η Ολομέλεια Εφετών με απόφασή της είχε απορρίψει το αίτημά του. Ο Κρουσταλλάκης κατάγγειλε αυτή την απόφαση και άφησε αιχμές για πολιτικό επηρεασμό των δικαστών στη συγκεκριμένη περίπτωση ενώ με σαφήνεια δήλωσε ότι υπήρξε ενόχληση σε πολιτικούς κύκλους από την κίνησή του. Ο διορισμός εφέτη - ανακριτή στην υπόθεση ήταν αναγκαίος για την εξέλιξη της δίωξης. Αυτό φάνηκε στη συνέχεια όταν ο εισαγγελέας που είχε οριστεί για να χειριστεί την ανακριτική έρευνα πρότεινε να κλείσει η ανάκριση και να μπει η υπόθεση στο αρχείο. Η φίμωση εκείνη την περίοδο του Κρουσταλλάκη που είχε αναλάβει την πρωτοβουλία για να προωθηθεί αυτή η υπόθεση ήταν επίσης αναγκαία για να γίνει το θάψιμο ήσυχα και αθόρυβα. Η έντονη αποδοκιμασία του από τον πρόεδρο του Αρείου Πάγου ο οποίος μάλιστα επέλεξε εκείνη τη στιγμή να κάνει για πρώτη φορά τοποθέτηση για γενικότερα θέματα που αφορούν τη δικαιοσύνη ήταν αντικειμενικά στάση υπεράσπισης του Κόκκαλη.
Ένας άλλος πρωταγωνιστής της σημερινής “κάθαρσης” είναι επίσης ο πρόεδρος της Ένωσης Εισαγγελέων, Σωτ. Μπάγιας, ο οποίος καταγγέλλει διαρκώς τελευταία το “παραδικαστικό κύκλωμα” και μάλιστα αναφέρεται σε απειλές και εκβιασμούς των εκπροσώπων του κυκλώματος απέναντι στους ανώτερους δικαστικούς που διενεργούν τις πειθαρχικές διώξεις. Ο Μπάγιας δείχνει την ίδια ανεκτικότητα με τον Κάπο στην κατάργηση του απόρρητου της ιδιωτικής ζωής και στη διαπόμπευση προσώπων χωρίς δικαίωμα υπεράσπισης και χωρίς δίκη. Όμως το βασικό του χαρακτηριστικό είναι ότι ο ίδιος είχε δείξει άλλου είδους ευαισθησίες σαν προϊστάμενος της εισαγγελίας Πρωτοδικών όταν βρέθηκαν κατηγορούμενοι οι δολοφόνοι της "17Ν".
Σε ημερίδα που είχε διοργανώσει η Ένωση Εισαγγελέων ενάντια στις "τηλε-δίκες", τον Σεπτέμβρη του 2002, την περίοδο που βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη η επίθεση του καθεστώτος κατά των ΜΜΕ για την αρνητική προβολή των δολοφόνων της "17Ν", ο Σωτ. Μπάγιας είχε με τη σειρά του καταγγείλει τα ΜΜΕ: “Το τεκμήριο αθωότητας αποτελεί αρχή λησμονημένη ή και περιφρονητέα”. “Δεν είναι υπερβολή αν λεχθεί ότι σε πολλές περιπτώσεις ο δημόσιος διασυρμός που υφίσταται ο δράστης υπερβαίνει σε βαρύτητα την ποινή που τελικά του επιβάλλεται από το δικαστήριο”. Ο κ. Μπάγιας αναφέρθηκε και στην προσπάθεια (κάποιες φορές επιτυχημένη) φορέων που διευθύνουν τα ΜΜΕ να κατευθύνουν τις ενέργειες της εισαγγελικής αρχής με σκοπό την ικανοποίηση ιδιοτελών πολιτικών ή οικονομικών σκοπών" (Ελευθεροτυπία, 30/9/2002).
Με κατεπείγουσα παραγγελία του μάλιστα είχε διατάξει προκαταρκτική έρευνα για να εντοπιστεί “ο υπαίτιος ή οι υπαίτιοι της διαρροής εγγράφων της δικογραφίας για τη "17Ν" στα ΜΜΕ". Αντί να εντοπιστούν όμως αυτοί που διέρρευσαν τα έγγραφα, ασκήθηκε ποινική δίωξη για το αδίκημα της “υπόθαλψης εγκληματία” σε βάρος των δημοσιογράφων Παναγιώτη Στάθη (“Ελευθεροτυπία”) και Δέσποινας Μπρούσαλη (“Το Βήμα”), οι οποίοι αρνήθηκαν να αποκαλύψουν με ποιο τρόπο πήραν στα χέρια τους τα στοιχεία που όμως είχαν διασταυρωθεί και ήταν ακριβή (Ελευθεροτυπία, 11/7/2003). Ποια έρευνα και ποια δίωξη διατάχθηκε αντίθετα τώρα κατά των Τριανταφυλλόπουλου και σία; Πως διασφαλίστηκε το "τεκμήριο της αθωότητας" και τι μέτρα πήρε η Ένωση Εισαγγελέων για να αποφευχθεί ο "δημόσιος διασυρμός"; Γιατί δεν έθεσε κανείς αυτά τα ερωτήματα όταν ο Σωτ. Μπάγιας εμφανίστηκε μπροστά στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής για να καταγγείλει το "παραδικαστικό κύκλωμα";
Πως αντέδρασε επίσης ο πρόεδρος της Ένωσης Εισαγγελέων όταν μέσα στον απόλυτο οδοστρωτήρα της νομιμότητας, έγινε η παράνομη προφυλάκιση του Γιοσάκη, χωρίς να υπάρχει απόφαση του αρμόδιου δικαστικού οργάνου και βάσει ενός εντάλματος σύλληψης που είχε πάψει να ισχύει; Το φρικτό στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ότι όλοι συμφωνούσαν και παραδέχονταν πως η προφυλάκιση είναι παράνομη, αλλά κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε γι' αυτό. Για τους διώκτες του ο Γιοσάκης θα μπορούσε και να είχε λιθοβοληθεί ή πυροβοληθεί, θα τους άφηνε το ίδιο αδιάφορους. Όταν η "λαϊκή δικαιοσύνη" αποφασίζει ποιος είναι το "απόλυτο κακό", οι νόμοι καταργούνται. Η νομιμότητα στην επικράτεια της ελληνικής δημοκρατίας (;) έχει γίνει ένας όρος τελείως σχετικός. Αυτή η σχετικοποίηση της αστικής νομιμότητας είναι απαραίτητη συνθήκη για την επικράτηση του φασισμού και των φασιστικών εκκαθαρίσεων.

Η “κάθαρση” στην Εκκλησία

Χαρακτηριστικό της επιχείρησης "κάθαρση", και εδώ είναι ο επιλεκτικός της χαρακτήρας, είναι ότι χρησιμοποιήθηκε υλικό περασμένων ετών που είχε ελεγχθεί και απορριφθεί από τα πειθαρχικά όργανα για να αποπεμφθούν μητροπολίτες όπως ο Αττικής, αλλά για νέα στοιχεία που ήρθαν στο φως όπως στην περίπτωση του στενού συνεργάτη του Χριστόδουλου Θεόκλητου Θεσσαλιώτιδος δεν έγινε ουσιαστική έρευνα και δεν υπήρξε καμία ποινή. Ο Θεόκλητος οδηγήθηκε σε παραίτηση για να στηρίξει τον Χριστόδουλο όταν έγιναν μεγάλες οι πιέσεις που δέχτηκε από τις αποκαλύψεις που άγγιζαν και τον ίδιο, δέχτηκε τελικά την παραίτηση του Θεόκλητου.
Πρώτος στο στόχαστρο αυτής της επιχείρησης βρέθηκε ο Μητροπολίτης Αττικής Παντελεήμων, ο οποίος δεν είναι τυχαίο πρόσωπο. Ο Μητροπολίτης Αττικής έπαιζε δραστήριο ρόλο σε όλες τις διεθνείς επαφές της Ορθόδοξης Εκκλησίας ενώ είχε αναλάβει την ευαίσθητη υπόθεση των σχέσεων με τον Πάπα με τοποθέτηση υπέρ της σύσφιγξης των δεσμών των δύο εκκλησιών. Επίσης στο κέντρο των δραστηριοτήτων ήταν η συνεργασία με ιδιώτες αστούς της μη κρατικοδίαιτης ολιγαρχίας που την ίδια στιγμή χτυπιόνταν από τον ΣΥΝ και το ψευτοΚΚΕ (όπως ο Βωβός). Μάλιστα, φάνηκε ότι ο Παντελεήμων είχε μεγάλη επιρροή όταν τις πρώτες μέρες της επίθεσης πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση υπέρ του με τριακόσιους ιεράρχες, γι' αυτό άλλωστε χτυπήθηκε με τη μεγαλύτερη ένταση από οποιονδήποτε άλλο σε αυτή την κάθαρση, τόσο με κατηγορίες για ομοφυλοφιλία όσο και για κατάχρηση εκκλησιαστικών πόρων. Τελικά, ο Χριστόδουλος κατάφερε να τον κρατήσει μακριά από τη Μητρόπολή του βάζοντας τον σε προσωρινή διαθεσιμότητα με την προοπτική της οριστικής καθαίρεσης. Είναι χαρακτηριστικό ότι του απαγορεύτηκε η είσοδος στο γραφείο του στη Μητρόπολη παρόλο που ο ίδιος ζήτησε να μη γίνει αυτό γιατί μόνο εκεί υπήρχαν τα στοιχεία με τα οποία μπορούσε να υπερασπίσει την αθωότητά του.
Στη συνέχεια χτυπήθηκε το περιβάλλον του Καλλίνικου και προσπαθούν τώρα να γκρεμίσουν και τον ίδιο τον Καλλίνικο, τον πιο ισχυρό από τους εθνικιστές της Χρυσοπηγής.
Η κάθαρση όμως δεν περιορίστηκε στο εσωτερικό και στους συγκεκριμένους μητροπολίτες που εμπόδιζαν την κυριαρχία Χριστόδουλου. Φαίνεται τώρα ότι ο μεγαλύτερος στόχος της επιχείρησης κάθαρση στην εκκλησία ήταν η κατάληψη για λογαριασμό του ρωσόδουλου μετώπου μιας πολύ σημαντικής γεωπολιτικά θέσης, αυτής του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων. Ο πατριάρχης Ειρηναίος δέχτηκε μία τρομακτική επίθεση για τις σχέσεις του με τον Βαβύλη, ένα σκοτεινό πρόσωπο που χρησιμοποιείται ειδικά για τη φθορά και την τελική πτώση του. Μάλιστα, είναι τόσο σημαντικό να πέσει ο Ειρηναίος, που το μέτωπο της κάθαρσης δεν δίστασε να βγάλει στον αέρα την υπόθεση Βαβύλη, παρόλο που η σχέση Βαβύλη-Χριστόδουλου αφήνει τον τελευταίο εξαιρετικά εκτεθειμένο για το ρόλο του στην υπόθεση. Ο Ειρηναίος είχε εκλεγεί νικώντας τον ευνοούμενο από τη Ρωσία Τιμόθεο Βόστρων. Ο Βαβύλης φαίνεται ότι στάλθηκε από τον Χριστόδουλο στον Ειρηναίο με ένα στόχο: να λειτουργήσει σαν προβοκάτορας κατά του Ειρηναίου. Εμπιστευόμενος τον υποτιθέμενο εθνικιστή Χριστόδουλο, ο Ειρηναίος “κατάπιε” τη βόμβα Βαβύλη. Ο Βαβύλης έστησε προεκλογικά μια εύκολα αποκαλυπτόμενη βρώμικη συκοφαντική δουλίτσα κατά του Τιμόθεου Βόστρων, ενώ στη συνέχεια πήγε μάρτυρας του Τιμόθεου Βόστρων στην αίτηση που εκείνος υπέβαλε για την ακύρωση της εκλογής Ειρηναίου και κατάθεσε ότι ο Ειρηναίος οργάνωσε επιχείρηση δυσφήμησης!
Το σκάνδαλο Βαβύλη έχει ήδη πυροδοτήσει προγραμματισμένες εξελίξεις στην περιοχή. Με συντονισμένες ενέργειες των θρησκευτικών κοινοτήτων από το Ακο, τη Γαλιλαία και τη Βηθλεέμ, απεφασίσθη η σύνταξη μιας επιστολής με θέμα την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στο Πατριαρχείο η οποία θα απευθύνεται προς τις κυβερνήσεις Ελλάδας, Ιορδανίας και Παλαιστινιακής Αρχής. Με βάση τα όσα έχουν ήδη συμφωνήσει στις μεταξύ τους συζητήσεις οι επικεφαλής των ορθόδοξων θρησκευτικών κοινοτήτων, αυτό στο οποίο αποσκοπούν είναι να ενημερώσουν κατ' αρχήν τις κυβερνήσεις των τριών χωρών για τα τεκταινόμενα στο Πατριαρχείο και να δηλώσουν τη “θλίψη τους για το περιεχόμενο των όσων έρχονται στην επιφάνεια αλλά και την ντροπή τους για το γεγονός ότι επί μακρού χρονικού διαστήματος οι αναφορές στο πατριαρχικό περιβάλλον από τα τοπικά ή και ξένα μέσα ενημέρωσης σχετίζονται με σκάνδαλα, υποθέσεις διαπλοκής, δωροδοκίας και διαφθοράς γενικότερα”. Στους στόχους της κίνησης αυτής είναι και μια συνάντηση με τον ρωσόδουλο Μαχμούτ Αμπάς για το θέμα καθώς και η κινητοποίηση σε ένα πιο επίσημο επίπεδο, το οποίο θα αποσκοπεί στο να αποσπάσει ουσιαστικότερο ρόλο και συμμετοχή για τους Άραβες εντός του Πατριαρχείου (Ελευθεροτυπία, 22/2/2005). Λίγο μετά το ισραηλινό κράτος έδωσε το πράσινο φως σε κοινοπραξία ισραηλινών επιχειρηματιών που είχε οικονομικές αξιώσεις από το Πατριαρχείο από μία υπόθεση που εκκρεμούσε καιρό να μπλοκάρουν τους λογαριασμούς του Πατριαρχείου. Αυτή η τελευταία εξέλιξη δείχνει ότι ο Ειρηναίος έχει γίνει και στόχος της Δύσης. Είναι φυσικό. Σαν εθνικιστής ο Ειρηναίος θα είναι εύκολος στόχος του γνωστού ακατανίκητου τακτικού μετώπου Ρωσίας-Δύσης. Αυτή τη στιγμή ο Ειρηναίος βρίσκεται απέναντι στα πυρά Ελλήνων, Παλαιστινιών και Ισραηλινών. Οι σχέσεις του με το Φανάρι που είχε υποστηρίξει στις εκλογές άλλο υποψήφιο, τον Κορνήλιο, είναι κακές, ειδικά αφού ο Ειρηναίος είχε επίσημα τουλάχιστον τη στήριξη Χριστόδουλου. Δύσκολα θα αποφύγει τη συντριβή.

Τα μέτρα Χριστόδουλου

Πέρα από την εκκαθάριση των συγκεκριμένων προσώπων, η εκκλησιαστική “κάθαρση” έχει σα στόχο την επιβολή του ελέγχου του κράτους στην εκκλησία. Θα θυμούνται οι αναγνώστες μας ότι η πρώτη τέτοια επιχείρηση είχε γίνει επί Ανδρέα Παπανδρέου με το νόμο Τρίτση ο οποίος δεν πέρασε επειδή η εκκλησία αντέδρασε. Όμως τώρα επικεφαλής της εκκλησίας είναι ένας άνθρωπος του σοσιαλφασιστικού μετώπου, ο Χριστόδουλος, ο οποίος έχει αναδειχθεί από τα τέσσερα κόμματα σε επικεφαλής της κάθαρσης, και ο οποίος δέχθηκε ευχαρίστως να πάρει όλα εκείνα τα μέτρα που θα εξασφάλιζαν τον κρατικό, δηλαδή τον τετρακομματικό, έλεγχο.
Μόλις ξέσπασαν τα σκάνδαλα, το καθεστώς ανακάλυψε το αίτημα του διαχωρισμού θρησκείας-κράτους. Όλοι ξαφνικά αναγνώριζαν ότι ήταν κάτι που έπρεπε να γίνει αλλά όχι "εν θερμώ". Ο διαχωρισμός πρέπει να περάσει από το στάδιο της κρατικής εποπτείας και του ανοίγματος της εκκλησίας στη "συμμετοχή του λαού", δηλαδή, των φορέων, των κομμάτων και όλων των άλλων “θεσμών” στους οποίους κυριαρχούν οι σοσιαλφασίστες. Αποκαλυπτικές είναι οι προτάσεις που κατέθεσε με εισήγησή της, η οποία έγινε αποδεκτή, σε σύσκεψη των συντονιστών του ΠΑΣΟΚ υπό τον Γ. Παπανδρέου η Μαρία Δαμανάκη ως συντονίστρια Μορφωτικών Υποθέσεων. Σε αυτές περιλαμβάνονται η πλήρης διαφάνεια και έλεγχος των οικονομικών της Εκκλησίας και της εκκλησιαστικής περιουσίας, η τροποποίηση και αναμόρφωση του Εκκλησιαστικού Δικαίου και η αλλαγή του τρόπου εκλογής των μητροπολιτών με “άνοιγμα στην κοινωνία” και συμμετοχή και του “λαϊκού στοιχείου”.
Σε αυτή την κατεύθυνση κινήθηκαν τα μέτρα Χριστόδουλου, αποδεικνύοντας με τον καλύτερο τρόπο ποιοι ήταν οι πολιτικοί εμπνευστές και καθοδηγητές της κάθαρσης. Έτσι στα μέτρα που πήρε η Ιεραρχία με εισήγηση Χριστόδουλου περιλαμβάνονται τα εξής:
- Ένα νέο όργανο, το “Ανώτατο Συμβούλιο Ελέγχου”, θα ασχολείται από εδώ και στο εξής με τις καταγγελίες σε βάρος κληρικών το οποίο θα είναι πενταμελές. Πρόεδρος θα είναι ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος και μέλη τέσσερις αντιπρόεδροι - του Αρείου Πάγου, του Συμβουλίου της Επικρατείας, του Ελεγκτικού Συνεδρίου και του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους.
- Αποδοχή του λαϊκού συνηγόρου στα εκκλησιαστικά δικαστήρια. Πρόκειται για πρωτοφανή υποχώρηση της Ιεραρχίας που δεν δεχόταν να εφαρμόσει το μέτρο που περιλαμβάνεται στο νόμο Τρίτση (1700/87).
- Εισαγωγή του θεσμού των δικαστικών συμβούλων στα εκκλησιαστικά δικαστήρια
- Οι συνεδριάσεις της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας των πρώτων ημερών θα είναι ανοιχτές σε πρόσωπα όπως καθηγητές Θεολογίας.
- Υποβολή “πόθεν έσχες” από τους ιεράρχες στον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου. Θα ζητηθεί να υπάρξει νομοθετική ρύθμιση.
- Γνωμοδοτικό συμβούλιο το οποίο θα αποτελείται από πέντε κληρικούς και πέντε λαϊκούς και θα αναλαμβάνει σοβαρές υποθέσεις της μητρόπολης.
- Κληρικολαϊκές συνελεύσεις για την ενημέρωση και των ενοριτών για όσα συμβαίνουν εντός των μητροπόλεων.
- Οικονομικός έλεγχος από την Πολιτεία για τη διαχείριση των περιουσιακών στοιχείων κάθε μητρόπολης.
- Τακτικοί διαχειριστικοί έλεγχοι από ορκωτούς λογιστές.
Πρόκειται για τη θέση κάθε μητρόπολης υπό την εποπτεία κρατικών οργάνων σε ότι αφορά και την περιουσιακή διαχείριση αλλά και τα διοικητικά της θέματα. Αποδεικνύεται ότι το αποτέλεσμα της κάθαρσης στην εκκλησία δεν είναι κάποια δημοκρατική εξέλιξη πραγματικού διαχωρισμού κράτους-εκκλησίας, ούτε ένα δημοκρατικό χτύπημα στην κυριαρχία της ορθόδοξης θρησκείας. Αντίθετα, το αποτέλεσμα είναι η δημιουργία περισσότερων και πιο βαθιών δεσμών εκκλησίας και κράτους υπό τον έλεγχο ενός πολιτικού καθεστώτος που θα χρησιμοποιήσει την ορθοδοξία για να δυναμώσει τις σχέσεις της χώρας με τη Ρωσία και τους ανατολικούς φασισμούς.

Η κάθαρση στη δικαιοσύνη

Για την κάθαρση στη δικαιοσύνη το καθεστώς χρησιμοποίησε ένα σκάνδαλο με δύο πλοκάμια για να φέρει το πλήγμα και στους δύο χώρους, αλλά και για ενισχύσει την εικόνα της "διαφθοράς". Η κάθαρση στη δικαιοσύνη ξεκίνησε με το να διωχθούν οι "επίορκοι δικαστές" του Πειραιά που είχαν βγάλει ευνοϊκές υποθέσεις για τον Γιοσάκη. Στη συνέχεια και με πρωτοβουλία του προέδρου του Αρείου Πάγου Κάπου διαπιστώθηκε ξαφνικά από αυτό το δειγματοληπτικό έλεγχο για τη διαφθορά ότι η “αρρώστια είναι εκτεταμένη” και ότι χρειάζεται να μπει "βαθιά το νυστέρι". Οπότε μετά από κάθε εκπομπή Τριανταφυλλόπουλου και με βάση τις κασέτες που παρουσίαζε γινόταν έρευνα στους υποδεικνυόμενους ενόχους. Για να καλυφθεί απέναντι στη χρήση παράνομου υλικού για πειθαρχικές διώξεις η ηγεσία του Αρείου Πάγου ανακοίνωσε ότι οποιαδήποτε απόφαση για πειθαρχική ποινή δεν θα στηρίζεται στο υλικό αυτό. Αλλά αυτό ήταν μία τυπική κάλυψη. Γιατί μόνο μέσα από το υλικό αυτό ξεκινάει κάθε έρευνα και "ανακαλύπτονται" τα ενοχοποιητικά στοιχεία που πολλές φορές έχουν ένα χαρακτήρα φασιστικού ηθικοπλαστικού διωγμού όπως στις περιπτώσεις των δικαστών που διώχθηκαν για την εμφάνιση στο καζίνο ή για τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις.
Η κάθαρση δεν άργησε βέβαια να φτάσει στον απώτερο στόχο της που ήταν τα ανώτατα κλιμάκια της δικαστικής ηγεσίας τόσο στο ΣτΕ όσο και μέσα στον Άρειο Πάγο. Έτσι δικαστές του ΣτΕ βρέθηκαν στο στόχαστρο γιατί σε υποθέσεις με παπάδες σαν εισηγητές είχαν επαφές μαζί τους κάτι που όμως είναι συνηθισμένη πρακτική σε αυτή τη διαδικασία. Στη συνέχεια ο Τριανταφυλλόπουλος έβαλε στο κέντρο της επίθεσης τον πρόεδρο της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων τον Αχ. Ζήση ο οποίος αντιστάθηκε στην “κάθαρση” και τις μεθόδους της χαρακτηρίζοντας με δηλώσεις του απαράδεκτο το φαινόμενο δημοσιοποίησης του περιεχομένου μαγνητοταινιών και κασετών από ορισμένους τηλεοπτικούς σταθμούς, αφού αποτελούν προϊόν υποκλοπής (Ελευθεροτυπία, 21/2/2005). Τον Αχ. Ζήση κατηγορεί ο Τριανταφυλλόπουλος με το φοβερό στοιχείο ότι έκανε τη Γενική Συνέλευση στο Μέγαρο Μουσικής. Μάλιστα, "κατάγγειλε" ότι συνεργάτες του ζήτησαν από τον Αχ. Ζήση τις αποδείξεις για την πληρωμή της αίθουσας και αυτός αρνήθηκε να τις δώσει!
Τα αίτια της επιχείρησης κάθαρση στη δικαιοσύνη μπορεί κανείς εύκολα να διακρίνει μέσα από τις ανοιχτές τοποθετήσεις ΣΥΝ και ψευτοΚΚΕ κατά των δικαστών. Έτσι, σύμφωνα με το ΠΑΜΕ η κάθαρση δεν είναι ικανή να αντιμετωπίσει το “δραχμοβόρο τέρας” που λέγεται απονομή δικαιοσύνης στην Ελλάδα του 21ου αιώνα και το οποίο αποτελεί εκτροφείο και θερμοκήπιο διαφθοράς συνειδήσεων". Ενώ ο Αλαβάνος κατάγγειλε πρόσφατα τις "απαράδεκτες αποφάσεις για τους εργαζομένους, οι οποίες παραβιάζουν τους εργατικούς νόμους της χώρας μας”, και ζήτησε "να ανοίξει και ο φάκελος των διασυνδέσεων ανάμεσα στη Δικαιοσύνη και στο εφοπλιστικό κεφάλαιο" (Ελευθεροτυπία, 23/2/2005).
Το καθεστώς έχει τώρα καταφέρει να θέσει τη δικαιοσύνη υπό το καθεστώς μίας ιδιότυπης ομηρίας και για κάθε δικαστή υπάρχει "τεκμήριο ενοχής". Θα ζητήσει την "κεφαλή επί πινάκι" όσων δικαστών έχουν αντισταθεί στη σοσιαλφασιστική κυριαρχία όπως αυτοί που τόλμησαν να καταδικάσουν τους αγροτοσυνδικαλιστές για το κλείσιμο των δρόμων, αυτοί που έβγαζαν παράνομες τις σοσιαλφασιστικές εκβιαστικές απεργίες των ΔΕΚΟ κ.λπ. Με λίγα λόγια πρόκειται για μια ραγδαία επιχείρηση εκφασισμού της δικαιοσύνης με την ενεργό στήριξη του Παπαληγούρα που πρόσφερε στους εκκαθαριστές τη βοήθεια των "μέτρων για την κάθαρση" στα οποία περιλαμβάνονται το γνωστό πια εκβιαστικό μέτρο του πόθεν έσχες που λειτουργεί αναδρομικά και η επανεξέταση παλαιών φακέλων.

Η ΟΑΚΚΕ κατάγγειλε από την πρώτη στιγμή τη νέα κάθαρση με ανακοίνωση στην ιστοσελίδα της και με αφισοκόλληση και καλεί όλους τους δημοκράτες να αντισταθούν στις πρωτοφανείς φασιστικές μεθόδους που χρησιμοποιούνται για την εξόντωση ατόμων, το διασυρμό και τη σπίλωσή τους. Αναφερθήκαμε με την αφίσα μας στο γεγονός ότι ίδιες μεθόδους κάθαρσης χρησιμοποιεί ο Πούτιν στη Ρωσία ενάντια στην αστική τάξη (περίπτωση Χοντορκόφσκι). Ο τρόπος διεκπεραίωσης της νέας κάθαρσης φέρνει τη χώρα πιο κοντά στους ανατολικούς φασισμούς στους οποίους επίμονα επιχειρούν να την προσδέσουν οι σημερινοί εκκαθαριστές του τετρακομματικού καθεστώτος. Μόνο όταν καταγγελθούν και απομονωθούν πολιτικά οι εκκαθαριστές, μπορεί να ενισχυθεί η δημοκρατία στη χώρα.