Το ψευτοΚΚΕ και ο ΣΥΝ μαζί με το ΠΑΣΟΚ υπόσχονται όπως και η ΓΣΕΕ ότι θα καταργήσουν στην πράξη αυτόν το νόμο, όμως ποτέ δεν τόνισαν και κυρίως ποτέ δεν απέρριψαν την συμμετοχή των δύο εκπροσώπων από το εργατικό κέντρο κάθε νομού στην πενταμελή. Αντίθετα η μόνη διαφωνία τους με την ΕΔΧΕ ήταν ότι θέλουν εξ αρχής την πλειοψηφία σ’ αυτήν να την έχουν οι συνδικαλιστές. Όμως και έτσι όπως είναι τα πράγματα ο φαιοκόκκινος συνδικαλισμός και ο εκπρόσωπος της πολιτικής κρατικής εξουσίας μπορούν να συγκροτούν, σύμφωνα με το νομοσχέδιο, μια πλειοψηφία απέναντι στην εργοδοσία τρία προς δύο και έτσι να αναδεικνύονται σε πραγματικούς διαχειριστές του ελαστικού ωραρίου στην συγκεκριμένη επιχείρηση.
Αντιγράφουμε από το σχέδιο νόμου τα σημαντικά κομμάτια που τα ΜΜΕ και τα τέσσερα κόμματα κρύβουν συστηματικά και που αποδεικνύουν τα παραπάνω: “Άρθρο 2α: ...Σε περίπτωση αποτυχίας των διαπραγματεύσεων προς σύναψη συμφωνίας για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας ή μη υποβολής κοινού σχετικού αιτήματος, από πλευράς εργαζομένων και εργοδότη, υποβάλλεται από τον εργοδότη σχετική αίτηση στην επιτροπή διευθέτησης του Χρόνου Εργασίας της παραγράφου 11 (εφεξής Επιτροπή). Η επιτροπή αποφασίζει επί της αιτήσεως μέσα σε προθεσμία (3) εργάσιμων ημερών... Οι διαπραγματεύσεις θεωρείται ότι απέτυχαν, αν μετά δεκαήμερο από τη γραπτή πρόταση του εργοδότη τα μέρη δεν κατέληξαν σε συμφωνία. Αντίγραφο της αιτήσεως του εργοδότη κοινοποιείται κατά την ημέρα της υποβολής της και στην πλέον αντιπροσωπευτική συνδικαλιστική οργάνωση της επιχείρησης ή στο συμβούλιο εργαζομένων, καθώς και στο τοπικό εργατικό κέντρο. Η πλέον αντιπροσωπευτική συνδικαλιστική οργάνωση ή το συμβούλιο εργαζομένων, καθώς και το Εργατικό Κέντρο μπορούν να υποβάλουν στην αρμόδια Επιτροπή υπόμνημα με τις θέσεις τους αναφορικά με την αιτούμενη διευθέτηση. Η απόφαση της Επιτροπής που κάνει δεκτή την αίτηση του εργοδότη, κατατίθεται στην τοπική Επιθεώρηση Εργασίας και δεσμεύει το σύνολο των εργαζομένων της επιχείρησης».
Επομένως η συμφωνία εργασίας ανάμεσα στον εργαζόμενο και στην εργοδοσία συμπεριλαμβάνει με το νέο νόμο και ένα τρίτο μέρος, το συνδικαλιστή και τον κρατικό εκπρόσωπο που θα αποφασίζουν σαν διαιτησία για την εφαρμογή ή όχι του ελαστικού ωραρίου. Με λίγα λόγια το ψευτοΚΚΕ, ο ΣΥΝ και η φαιοκόκκινη ΓΣΕΕ με αυτή την διαιτησία θα ελέγχουν την εργασία στις επιχειρήσεις επομένως και την παραγωγική διαδικασία σε μεγάλο βαθμό. Οποιαδήποτε επιχείρηση θα θελήσει να εφαρμόσει το ελαστικό ωράριο, θα πρέπει προηγούμενα να φροντίσει να τα έχει καλά με το τετρακομματικό καθεστώς. Σε μια επιχείρηση στην οποία οι εργαζόμενοι δεν θέλουν ελαστικό ωράριο ο επιχειρηματίας θα καταφύγει στη διαιτησία, στην ΕΔΧΕ, που θα αποφασίσει αν του επιτρέψει το ελαστικό ή όχι. Το ελαστικό λοιπόν θα μπορεί να το δίνει η ΕΔΧΕ σαν δώρο στον καπιταλιστή ακόμα και όταν οι εργαζόμενοι διαφωνούν. Δεν υπάρχει δηλαδή κανένα διευθυντικό δικαίωμα του καπιταλιστή, αλλά της επιτροπής. Για να δώσει δηλαδή το καθεστώς τη φτηνή εργατική δύναμη που προβλέπει το ελαστικό ωράριο σε ένα εργοδότη αυτός θα πρέπει να υποκύπτει στους πολιτικούς και στους οικονομικούς εκβιασμούς του σοσιαλφασισμού.
Κάποιοι είπαν ότι η ΕΔΧΕ συμφέρει το κεφάλαιο γιατί ο επόπτης εργασίας σαν κρατικός υπάλληλος θα ψηφίζει τις προτάσεις της εργοδοσίας μέσα στην ΕΔΧΕ γιατί το κράτος ανήκει στο κεφάλαιο. Αυτοί κάνουν πως αγνοούν την πολιτική πραγματικότητα και τη σημερινή φύση του ελληνικού κράτους. Κάνουν πως δεν γνωρίζουν το βαθμό εξάρτησης και ελέγχου της κρατικής μηχανής από το τετρακομματικό καθεστώς και τον ηγεμονικό ρόλο που παίζουν μέσα σε αυτό το καθεστώς οι ηγετικές ομάδες των κρατικοκομματικών συνδικαλιστών. Αν δεν ήταν έτσι τότε η βιομηχανική αστική τάξη θα ήθελε αυτή τη σύνθεση των επιτροπών. Όμως ο ίδιος ο ΣΕΒ είπε ανοιχτά και οργισμένα με το στόμα του Κυριακόπουλου ότι διαφωνεί με αυτήν την επιτροπή ακριβώς γιατί το κράτος θα έχει τον τελικό λόγο σε αυτήν.
Η γενική θέση ότι το κράτος είναι κράτος των καπιταλιστών δεν παύει να ισχύει αλλά έχει αξία όταν μέσα από την πραγματικότητα γίνεται το ξεκαθάρισμα από ποιους καπιταλιστές ελέγχεται το κάθε κράτος. Το κεφάλαιο στη χώρα μας είναι διασπασμένο σε δυο μέρη: στο εξαρτημένο κεφάλαιο από τη ρώσικη πολιτική, κρατικό και κρατικολογαρχικό, και στο δυτικόφιλο κεφάλαιο που γενικά το εκπροσωπεί ο ΣΕΒ που έχει ελάχιστη εξουσία στο κράτος και γι’ αυτό ακριβώς δεν θέλει τον επιθεωρητή εργασίας στην ΕΔΧΕ. Τα συμφέροντα όλων των κεφαλαίων δεν ταυτίζονται πάντα. Το αμερικάνικο μονοπώλιο που έριχνε για παράδειγμα δυναμίτες κάποτε και ανατίναζε τα εργοστάσια των μικρότερων καπιταλιστών παλιότερα σίγουρα ήλεγχε το κράτος ενώ οι μικρότερες επιχειρήσεις που έτρωγαν τους δυναμίτες δεν το ήλεγχαν.
Το δώρο στις επιχειρήσεις που θα δίδεται στην ουσία από την ΕΔΧΕ, αφού όλες οι διαφορές θα παραπέμπονται σε αυτήν και οι αποφάσεις της θα είναι υποχρεωτικές, θα είναι η κατάργηση του 8ωρου και η κατάργηση ή η αντικατάσταση των υπερωριών με απλήρωτη εργασία σε μεγάλο βαθμό. Η επέκταση του 8ωρου, με πρόσχημα το ελαστικό ωράριο, σε ένα ανεξέλεγκτο χρόνο εργασίας εξαιτίας της τεράστιας δεξαμενής του δουλεμπορίου των μεταναστών και της τεράστιας ανεργίας είναι δεδομένη ιδιαίτερα στις μικρές επιχειρήσεις. Οι επιθεωρήσεις εργασίας σε μια χώρα που στηρίζει την ύπαρξη της οικονομίας της στο δουλεμπόριο και στο φτηνό μεροκάματο, στην κατάργηση δηλαδή στην πράξη της εργατικής νομοθεσίας, είναι αδύνατο να εφαρμόσουν τη νομοθεσία για την προστασία της εργασίας. Επομένως ειδικά στις μικρές επιχειρήσεις η καταγραφή των ωρών εργασίας του ελαστικού θα είναι πάντα κατά του εργαζόμενου αφού σε όλες αυτές τις επιχειρήσεις ήδη δεν εφαρμόζεται σχεδόν ποτέ το 8ωρο.
Ο σοσιαλφασισμός λοιπόν και ο κρατικοκομματικός συνδικαλισμός αναδεικνύονται με το νέο νόμο σε διαχειριστές της εργασίας. Το διευθυντικό δικαίωμα, που κατηγορούν τον υπουργό εργασίας ότι το δίνει στο κεφάλαιο, σύμφωνα με τα ψέματα όλου του καθεστώτος και των πιο «σοβαρών» ακόμα δημοσιογράφων, το κρατούν για τον εαυτό τους! Το σύνθημα όχι στο διευθυντικό δικαίωμα είναι λοιπόν σωστό αρκεί να ξεκαθαρίζεται ότι οι διευθυντές του ελαστικού ωράριου θα είναι οι σοσιαλφασίστες και ο κρατικοκομματικός συνδικαλισμός.
Οι τέσσερις κρατικοκομματικές συνδικαλιστικές παρατάξεις καμώνονται ότι διαφωνούν με το ελαστικό ωράριο, ενώ στην πράξη το στηρίζουν. Ξεγελούν το λαό με τα «ταξικά» τους συνθήματα που προσπαθούν να τα παρουσιάσουν σαν σοσιαλιστικά. Κάτω όμως από αυτή την ψεύτικη ταξικότητα κρύβεται μια απίστευτη κοινωνική αντίδραση που εκμεταλλεύεται και καταπιέζει όλο και πιο πολύ την εργατική τάξη και όλους τους εργαζόμενους. Το εργατικό μέτωπο του ψευτοΚΚΕ, το ΠΑΜΕ, βάζει σε όλες τις τελευταίες συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις του το ζήτημα του ελαστικού ωράριου μαζί με το ωράριο των καταστημάτων! Ο σοσιαλφασισμός εξισώνει την κατάργηση του 8ωρου και την αντικατάστασή του με 10 και 12 ώρες εργασίας καθώς και το ζήτημα των υπερωριών με το ωράριο των καταστημάτων που αφορά τους εμπόρους! Για το ελαστικό ωράριο των εμποροϋπάλληλων ούτε λέξη. Ωράριο το ένα ωράριο και το άλλο! Έτσι θάβει το τεράστιο κεντρικό ζήτημα της επιβολής του εργασιακού μεσαίωνα που φέρνει το ελαστικό ωράριο.
Στο βάθος οι σοσιαλφασίστες, ιδιαίτερα οι φαιοκόκκινοι του ψευτοΚΚΕ, δεν ενδιαφέρονται καν να είναι σήμερα εκπρόσωποι της αποδεκατισμένης από τους ίδιους (λόγω βιομηχανικού σαμποτάζ) βιομηχανικής εργατικής τάξης. Εκείνο που τους ενδιαφέρει είναι να είναι ηγέτες της μικρής αστικής και μικροαστικής τάξης, όπως εκείνης του εμπόριου και των υπηρεσιών, της υπαίθρου, της κρατικής υπαλληλίας κλπ, που θα τις ξεσηκώνουν για να αποτελούν τον πολιτικό μοχλό του φασιστικού και σοσιαλιμπεριαλιστικού «αντικαπιταλισμού» και «αντιιμπεριαλισμού» τους. Η πάλη τους ενάντια στο παρατεταμένο ωράριο των μαγαζιών είναι δημαγωγική και αποσκοπεί περισσότερο στο να φτιάξει έναν πολιτικό φασιστικό στρατό από συντριμμένους μικρεμπόρους, παρά να καθυστερήσει το μεγάλο εμπορικό κεφάλαιο από το να υπερσυγκεντρωθεί μέσα από την επιμήκυνση του ωραρίου των μαγαζιών. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι σοσιαλφασίστες θέλουν όχι μόνο να σύρουν τους εμποροϋπαλλήλους πίσω από τους μαγαζάτορες, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση να σύρουν όλους τους εργαζόμενους της χώρας που τσακίζονται από την κατάργηση του 8ώρου, πίσω από τους μαγαζάτορες.

Η ΓΣΕΕ, η ΠΑΣΚΕ, η ΔΑΚΕ και το ΠΑΜΕ εμφανίζονται να διαφωνούν μεταξύ τους και μάλιστα ο σοσιαλφασισμός κατηγορεί τους υπόλοιπους για υποταγή στο κεφάλαιο. Εμείς δεν βλέπουμε καμιά διαφορά ανάμεσα στους νέους αυτούς προσωπάρχες των επιχειρήσεων γιατί αυτή τους η ιδιότητα κυριαρχεί, σύμφωνα με το νομοσχέδιο, τόσο πάνω στην εργασία όσο και πάνω στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Στο τέλος βέβαια όλοι αυτοί ενωμένοι στις συγκεντρώσεις και στις απεργίες, «εχθροί» και φίλοι καμώνονται τους μεγαλύτερους εχθρούς του ελαστικού που οι ίδιοι στην πραγματικότητα προωθούν. Έτσι εξασφαλίζεται η απρόσκοπτη ψήφιση του νομοσχεδίου που θεσμοθετεί το μεγαλύτερο έγκλημα του τετρακομματικού καθεστώτος ενάντια στην ελληνική εργατική τάξη. Ειδικά μάλιστα το ψευτοΚΚΕ αντί να καταψηφίσει το νομοσχέδιο για να του μειώσει το κύρος, έκανε στη Βουλή αποχή στηρίζοντας έτσι και το νόμο και την καραμανλική ΝΔ με την οποία έχει στρατηγική συμμαχία.

Το καθεστώς ισχυρίζεται ότι το ελαστικό ωράριο που θεσμοθετεί είναι το ευρωπαϊκό ελαστικό ωράριο σύμφωνα με την οδηγία της ΕΕ. Πρόκειται για αισχρό ψέμα. Το γαλλικό ελαστικό ωράριο σαν παράδειγμα ανταλλάχτηκε με το 35ωρο και έτσι τουλάχιστον δεν μειώθηκε η συνολική αμοιβή από υπερωρίες ούτε παρατάθηκε πολύ ο υποχρεωτικός χρόνος εργασίας. Το ευρωπαϊκό μονοπώλιο, στα πλαίσια των σημερινών ταξικών και πολιτικών συσχετισμών στις ανεπτυγμένες χώρες, είναι προσανατολισμένο στην απομύζηση υπεραξίας κυρίως με τη συνεχή αύξηση της οργανικής του σύνθεσης. Αυτός ο τρόπος αύξησης της υπεραξίας είναι η ηπιότερη μορφή απομύζησης της εργατικής δύναμης που μπορεί να εφαρμόσει ο καπιταλισμός, είναι ο τρόπος που αντιστοιχεί στο σημερινό αστικό ευρωπαϊκό μισοδημοκρατισμό που η υλική του βάση είναι η σημερινή ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Έτσι την ίδια περίοδο που το Γαλλικό μονοπώλιο επιβάλλει το ελαστικό ωράριο, η Γαλλική κυβέρνηση επεξεργάζεται το σχέδιο της αναδιάρθρωσης όλης της έρευνας που το έδωσε στη δημοσιότητα πριν λίγες ημέρες. Μια αναδιάρθρωση που επενδύει παράλληλα τεράστια κονδύλια στην έρευνα και την τεχνολογία. Αντίθετα το ελληνικό πολιτικό μονοπώλιο συντηρεί την οικονομία στη βάση του όλο και πιο χαμηλού μεροκάματου. Το ελαστικό ωράριο όπως και το δουλεμπόριο των μεταναστών δεν είναι παρά η συνεχής προσφορά όλο και φθηνότερης εργασίας για την ύπαρξη της σαμποταρισμένης ελληνικής οικονομίας. Το παραγωγικό σαμποτάζ και την αντιαναπτυξιακή πολιτική, τη συνεχή πτώση της τεχνολογικής σύνθεσης του κεφαλαίου, την πληρώνουν όλοι οι εργαζόμενοι με την πτώση των μισθών αφού ο κύριος τρόπος συντήρησης του ποσοστού του κέρδους και των κερδών που έχει επιβάλλει το φιλοανατολικό ελληνικό μονοπώλιο είναι η πτώση των μισθών.
Το ελληνικό ελαστικό ωράριο έχει μόνο ένα κοινό νομικό χαρακτηριστικό με το ευρωπαϊκό. Το γεγονός ότι μετατίθενται οι ώρες εργασίας του σταθερού 8ωρου μέσα σε ένα ωρισμένο χρονικό διάστημα, ώστε ο μέσος όρος των ωρών εργασίας σ’ αυτό το διάστημα ανά ημέρα να είναι το 8ωρο. Αυτό το διάστημα για το ελληνικό ωράριο είναι ένα τετράμηνο ανά έτος ή με την δεύτερη ρύθμιση του νόμου 32 εργάσιμες ημέρες μέσα στο χρονικό διάστημα 32 εβδομάδων πάλι σε ένα έτος. Με τη διάσπαση του χρόνου του σταθερού 8ωρου το κεφάλαιο μπορεί να μειώνει τα κενά χρονικά διαστήματα της εργασίας για ένα τετράμηνο ή 32 ημέρες, που υπάρχουν σε κάθε παραγωγική διαδικασία, γιατί ελλατώνει τις ώρες εργασίας στις περιόδους που παρουσιάζουν μεγάλα τέτοια κενά και ταυτόχρονα τις μεταφέρει στις περιόδους που η παραγωγή είναι αυξημένη και τα κενά της εργασίας είναι μικρότερα. Το ελαστικό ωράριο αυξάνει λοιπόν την ένταση της εργασίας με δοσμένη την τεχνική σύνθεση του κεφαλαίου. Πρόκειται για ένα μέτρο αύξησης της εκμετάλευσης της εργασίας που δεν συνοδεύεται από καμμιά αλλαγή στη σύνθεση του κεφαλαίου. Πρόκειται δηλαδή για ένα αντεργατικό μέτρο που δεν συνοδεύεται από καμμιά ανάπτυξη. Στην ΕΕ η εισαγωγή του ελαστικού αντανακλά την επιβράδυνση της ανάπτυξης και την πτώση του ποσοστού του κέρδους του ευρωπαϊκού μονοπωλίου. Στη χώρα μας είναι η εφαρμογή του πολιτικού τετρακομματικού νόμου της πτώσης των μισθών.
Το ελληνικό κτηνώδες ελαστικό ωράριο μειώνει όμως και τα εισοδήματα των εργαζομένων αφού με τη μείωση των κενών της εργασίας μειώνονται και οι υπερωρίες. Για τις υπερωρίες που μένουν το νομοσχέδιο προβλέπει μείωση στο μισό και στο ένα τρίτο της προσαύξησης. Για τους εργαζόμενους με πενθήμερο η εργοδοσία σύμφωνα με το νομοσχέδιο μπορεί να επιβάλλει πέντε ώρες υπερεργασία την εβδομάδα όπως ονομάζει αυτές τις υπερώριες ο νόμος και σ’ αυτούς που εργάζονται εξαήμερο οχτώ ώρες υπερεργασίας με προσαύξηση 25%. Έτσι το βιοτικό επίπεδο της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων πέφτει σημαντικά. Η γενική θέση που καταγγέλλει το καθεστώς των υπερωριών σαν υπερωριακή εκμετάλλευση της εργασίας δεν παύει να ισχύει. Όμως σήμερα το εργατικό κίνημα από την μειονεκτική θέση που βρίσκεται δεν μπορεί να παλέψει για τέτοιου είδους ζητήματα. Πρώτα απ’ όλα είναι η επιβίωση.
Ο νόμος για το φαιοκόκκινο ελληνικό ελαστικό ωράριο πρέπει να συντριβεί. Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να υποκύψουν στην εφαρμογή του ελαστικού ωραρίου. Να μην υποκύψουν ούτε στους εργοδότες ούτε στους φαιοκόκκινους συνδικαλιστές του κρατικοφασιστικού μονοπώλιου που θα διαπραγματεύονται μ’ αυτούς την πιο φτηνή πούληση της εργατικής τους δύναμης. Επίσης ίσως είναι η πρώτη φορά που οι συνειδητοί εργάτες είναι σε θέση να δουν καθαρά πόσο ξένο και εχθρικό τους είναι το ψευτοΚΚΕ ώστε να αναζητήσουν μια δικιά τους συνδικαλιστική και πολιτική έκφραση. Πραγματικά δεν θυμόμαστε και ίσως να μην υπάρχουν άλλες μέρες τόσο αποκαλυπτικές για τον κοινωνικά αντεργατικό χαρακτήρα αυτού του κόμματος από αυτές τις μέρες του Ιούλη του 2005. Είναι καθήκον μας να κάνουμε γνωστό στην κοινή γνώμη και στους πλατιούς εργατικούς κύκλους το διπλό σκάνδαλο με τις ΕΔΧΕ και με τη σύγχυση ωράριου μαγαζιών και ελαστικού ωράριου.