Η ΕΚΘΕΣΗ ΤΟΥ ΟΗΕ ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΧΑΡΙΡΙ: ΚΟΛΑΦΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΗΣ ΔΑΜΑΣΚΟΥ

Το πόρισμα της ειδικής επιτροπής των Ηνωμένων Εθνών για τη διερεύνηση της δολοφονίας του πρώην πρωθυπουργού του Λιβάνου, Ραφίκ Χαρίρι, τον περασμένο Φλεβάρη επιβεβαίωσε αυτό που ο λαός του Λιβάνου γνώριζε από την πρώτη κιόλας στιγμή: ότι δηλαδή ο δολοφόνος δεν είναι άλλος από το φασιστικό καθεστώς της γειτονικής Συρίας. Τώρα η Δύση απειλεί την τελευταία με οικονομικό και διπλωματικό αποκλεισμό σε περίπτωση άρνησής της να συνεργαστεί με τη διεθνή κοινότητα.
Στην αναφορά του γερμανού επιθεωρητή και επικεφαλής της επιτροπής, Ντέτλεβ Μέλις, σημειώνεται πως εφόσον εκείνη την περίοδο οι συριακές στρατιωτικές δυνάμεις λειτουργούσαν ως κατοχική δύναμη στο Λίβανο και διόριζαν τους αξιωματούχους των λιβανικών μυστικών υπηρεσιών, «είναι πρακτικώς αδύνατο να σχεδιάστηκε και να εκτελέστηκε η δολοφονία Χαρίρι ερήμην τους». «Υπάρχουν συγκλίνουσες αποδείξεις που δείχνουν λιβανέζικη και συριακή ανάμιξη σε αυτή την τρομοκρατική ενέργεια», όλα τα στοιχεία «δείχνουν απευθείας εμπλοκή στη δολοφονία σύριων αξιωματούχων ασφαλείας» (New York Times, 21-10) ενώ «Το πιθανό κίνητρο της δολοφονίας ήταν πολιτικό». Σύμφωνα με ορισμένες καταθέσεις, υψηλόβαθμα στελέχη του καθεστώτος της Δαμασκού, όπως είναι ο αδερφός του προέδρου Μπασάρ Αλ Άσαντ, Μαχέρ, και ο γαμπρός του Ασέφ Σαουκάτ, ο επικεφαλής των συριακών στρατιωτικών πληροφοριών, αλλά και ορισμένοι εγκάθετοί τους στις μυστικές υπηρεσίες του Λιβάνου φέρονται ως άμεσα εμπλεκόμενοι στο έγκλημα. Κύρια αιτία φαίνεται τελικά πως ήταν τα εμπόδια που έθετε για τη διατήρηση της συριακής παρουσίας στο Λίβανο η εθνικοανεξαρτησιακή και φιλοδυτική πολιτική στάση του πρώην πρωθυπουργού.
Η 54σέλιδη αναφορά, που στηρίχτηκε στην ανάκριση άνω των 400 ατόμων και στην επιθεώρηση έως και 60.000 εγγράφων, παραθέτει πληθώρα αποδείξεων. Είναι πολύ χαρακτηριστική η συνομιλία του Ρ. Χαρίρι με το σύριο πρόεδρο Άσαντ στις 26-8-04, με τον τελευταίο να απαιτεί εντελώς αλαζονικά την παράταση της θητείας του εγκαθέτου του στην προεδρία του Λιβάνου Λαχούντ, λέγοντας: «Εγώ αυτό θέλω! Αν νομίζετε ότι εσείς και ο Σιράκ θα διοικήσετε το Λίβανο, κάνετε λάθος. Κάτι τέτοιο δε θα συμβεί. Ο πρόεδρος Λαχούντ είμαι εγώ και κάνει ό,τι του πω. Η παράταση θα ισχύσει, γιατί αλλιώς θα κάνω το Λίβανο να πληρώσει με το κεφάλι σας, όπως και με εκείνο του Ουαλίντ Τζουμπλάτ (…) Λοιπόν, ή θα κάνετε αυτό που σας λέμε, ή θα σας στείλουμε οικογενειακώς εκεί που ξέρετε». Υπάρχει ακόμη καταγεγραμμένη τηλεφωνική συνομιλία του Χαρίρι στις 1-2-04, δηλαδή λίγες ημέρες πριν τη δολοφονία του, όπου ο άτυχος πρωθυπουργός διηγείται προηγούμενη συνομιλία του με το σύριο δικτάτορα: «Είπε: “Αποφάσισα”. Δεν αναφέρθηκε σε μένα λέγοντας “πρωθυπουργέ” ή “Ραφίκ” ή κάτι παρόμοιο. Είπε απλά: “Αποφάσισα”. Ήμουν εντελώς συγχυσμένος, χαμένος. Αυτή ήταν η χειρότερη μέρα της ζωής μου (…) Μόλις βγήκα, ο σωματοφύλακάς μου με είδε και με ρώτησε γιατί ήμουν χλωμός». Ακόμη πιο χαρακτηριστική ήταν η φράση που ξεστόμισε ο αρχηγός της προεδρικής φρουράς του Λιβάνου, στρατηγός Χαμντάν, στα μέσα Οκτώβρη του 2004 σχολιάζοντας τα ανοίγματα φιλίας του πρώην πρωθυπουργού προς το Ισραήλ: «Θα τον στείλουμε ταξίδι. Αντίο Χαρίρι…» (Le Monde, 22-10). Ο Χαμντάν συνελήφθη μαζί με άλλους τρεις υπευθύνους των λιβανικών μυστικών υπηρεσιών οι οποίοι φέρονται εξίσου αναμεμιγμένοι. Στο μεταξύ, συνεχίζονται οι δολοφονίες των πολιτικών αντιπάλων της Δαμασκού σε Συρία και Λίβανο, με τελευταίο κρούσμα την «αυτοκτονία» του διαλλακτικού και φιλικού προς το Χαρίρι σύριου υπουργού εσωτερικών Γκαζί Κενάαν.
Όλα αυτά τα στοιχεία δείχνουν όχι απλά επέμβαση στα εσωτερικά του Λιβάνου από έναν τοπικό τραμπούκο, όπως είναι η Συρία, αλλά την ουσιαστική ισοπέδωση αυτής της χώρας ως ανεξάρτητης και κυρίαρχης οντότητας. Οι ανά τον κόσμο σοσιαλφασίστες και ψευτο-αντιιμπεριαλιστές ξεχνούν αυτό τον παράγοντα της συνάρτησης όταν εκφράζουν την αμέριστη συμπαράστασή τους «στο συριακό λαό, που με ηρωισμό αντιστέκεται στην πίεση των ΗΠΑ και Ισραήλ, υπερασπίζοντας την ανεξαρτησία και την εθνική ακεραιότητά του» (βλ. ανακοίνωση του “Κ”Κ Ρωσίας στο «Ριζοσπάστη» της 27-10) ή όταν στέλνουν καραβάνια αλληλεγγύης να επισκεφθούν το κοινοβούλιο της Συρίας, όπως έκανε το ψευτοΚΚΕ τον περασμένο Σεπτέμβρη αποστέλλοντας 150μελή αντιπροσωπεία συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ. Για κείνους δεν υπάρχει κανένα δημοκρατικό δικαίωμα του λιβανικού λαού για εθνική ανεξαρτησία, παρά μόνο το δικαίωμα της Συρίας να αμυνθεί απέναντι στην «επιθετικότητα» των ΗΠΑ και των συμμάχων τους που χρησιμοποιούν την έκθεση Μέλις, και την άρνηση της Συρίας να συλλάβει και να παραδώσει στους ανακριτές ορισμένους από τους ενόχους, ως πρόσχημα για να την υποτάξουν.
Στην πραγματικότητα, εάν αξίζει κανείς να κατηγορηθεί για επιθετικότητα στις μέρες μας, τόσο στην ευρύτερη περιοχή όσο και παγκόσμια, αυτός είναι πάνω απ’ όλους ο ρώσικος σοσιαλιμπεριαλισμός. Δείγμα αυτής της τάσης αποτελεί η ανεξέλεγκτη δράση των ισλαμοφασιστικών συμμοριών που δολοφονούν μαζικά, απαγάγουν και αποκεφαλίζουν αμάχους στο Ιράκ, το Ισραήλ κ.α., η αθόρυβη και μέσω ΗΠΑ επέμβαση Ρωσίας-Κίνας στον τρίτο κόσμο με το πρόσχημα της τρομοκρατίας (βλ. Ιράκ-Αφγανιστάν) και η προσπάθεια διαμελισμού των εθνικών κρατών, όπως π.χ. της Τουρκίας μέσω του ΡΚΚ, ή ακόμα η άνοδος του ρωσοκίνητου μικροαστικού αντικαπιταλισμού και αντισημιτισμού σε ολόκληρο τον αραβικό κόσμο. Το καθεστώς της Δαμασκού έχει παίξει ενεργό ρόλο στην παραπάνω διαδικασία, είτε υποθάλποντας τη γενοκτονική βία κατά του Ισραήλ, είτε τελευταία σαν βάση στήριξης για τις ισλαμοφασιστικές συμμορίες που μπαίνουν στο Ιράκ. Αυτές κινούνται με ρώσικη γραμμή για να υποκαταστήσουν οποιαδήποτε γνήσια εσωτερική αντιαμερικάνικη-αντιιρανική αντίσταση με τη δικιά τους προβοκατόρικη δράση κατά αμάχων σιιτών και κατά δημοκρατών σουνιτών.
Πώς όμως να επέλθει η τιμωρία αυτού του τραμπούκου και επεμβασία όταν η Ρωσία σαμποτάρει κάθε σοβαρή προσπάθεια των Δυτικών να συσπειρωθούν εναντίον του προκειμένου να υπερασπιστούν τα λιγοστά εναπομείναντα ερείσματά τους στην περιοχή; Όταν παρασέρνει τη Γαλλία, που διψάει για ενεργειακές συμφωνίες με το καθεστώς Άσαντ, σε μια περισσότερο συμβιβαστική προς τη Συρία στάση, πράγμα που επιτρέπει στην ίδια να δηλώσει (δια στόματος του εκπροσώπου τού υπουργείου εξωτερικών Μ. Καλμίνιν) ότι «θα κάνει ό,τι χρειάζεται για να σταματήσει τις προσπάθειες επιβολής κυρώσεων κατά της Συρίας» (25-10); Οι Ρώσοι, που προτιμούν να κυκλοφορούν με καλυμμένο το πρόσωπο, κατάλαβαν έντρομοι ότι η αποκάλυψη των ηθικών αυτουργών της δολοφονίας Χαρίρι μπόρεσε να πραγματοποιηθεί μόνο αφότου ΗΠΑ και Γαλλία κατάφεραν να έρθουν σε συμφωνία πάνω στο λιβανικό ζήτημα. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι μια σταθερή αντι-συριακή συμμαχία ΗΠΑ-Γαλλίας, ανεξάρτητα από τα ιδιοτελή κίνητρα που θα την υπαγόρευαν θα ήταν αντικειμενικά θετική, θα έκθετε τους ίδιους ως ανοιχτά φιλοσύριους κι έτσι θα αποκάλυπτε στους λαούς όλου του πλανήτη την ανοιχτά ιμπεριαλιστική τους φυσιογνωμία. Κάτι τέτοιο θα έδινε μια τεράστια ώθηση στον παγκόσμιο αντι-σοσιαλιμπεριαλιστικό αγώνα των λαών και θα οδηγούσε πρόωρα στη δημιουργία ενός παγκόσμιου πλατιού αντιρώσικου δημοκρατικού μετώπου. Γι αυτό η Ρωσία αποφασιστικά δηλώνει ότι θα βάλει βέτο σε κάθε απόφαση του ΟΗΕ κατά της Συρίας που θα συνεπάγεται οικονομικό αποκλεισμό ή στρατιωτική πίεση. Βεβαίως οι ρώσοι σοσιαλιμπεριαλιστές δεν στηρίζονται αποκλειστικά στα βέτο. Φροντίζουν να δίνουν και ανταλλάγματα στους ανταγωνιστές τους ιμπεριαλιστές και να τους διασπούν εξασφαλίζοντας για τους ίδιους ατιμωρησία εκεί που κάνουν τα πιο αποκρουστικά τους εγκλήματα όπως στην Τσετσενία, και μέχρι στιγμής τα καταφέρνουν άψογα.
Πάντως για μια τιμωρία της Συρίας δεν φτάνει μόνο η αποκάλυψη του ρώσικου παιχνιδιού. Η πραγματική εναντίωση στη Συρία και στη ρώσικη διπλωματία θα πρέπει να έχει τη στήριξη των περισσότερων αραβικών χωρών. Όμως αυτή η στήριξη είναι απίθανη όσο οι αμερικανοί συνεχίζουν την άδικη και διχαστική επέμβαση τους στο Ιράκ. Επίσης και πέρα από αυτό όσο διαρκεί αυτή η επέμβαση οι ΗΠΑ έχουν ανάγκη τους φιλοιρανούς σιίτες οπότε και το Ιράν και όσο έχουν ανάγκη το Ιράν δεν μπορούν να συγκρουστούν με τον μοναδικό του πιστό σύμμαχο στην περιοχή, την Συρία. Αυτός είναι ο λόγος που η προεδρία Μπους όσο και να πιέζει τους δυο αυτούς φασισμούς στον ΟΗΕ, και όσο και να πιέζει την προστάτιδά τους Ρωσία δεν θα επιχειρήσει ούτε ενάντια στη Συρία, ούτε ενάντια στο Ιράν μια στρατιωτική επίθεση. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός δεν μπορεί να γίνει ούτε καν αξιόπιστη αντιφασιστική εφεδρεία στη Μέση Ανατολή όσο συνεχίζει την αλαζονική και βλακώδη ηγεμονική του πολιτική στην περιοχή, πολιτική που παίρνει την ουτοπική μορφή «της εξαγωγής της δημοκρατίας». Αυτή δεν πέτυχε καλά καλά την εποχή της ανόδου του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, θα πετύχει τώρα στην πτώση του;
Να γιατί, σε τελευταία ανάλυση, η συντριβή του συριακού φασισμού, όπως και κάθε σοσιαλφασισμού, πέφτει κύρια στις πλάτες των αραβικών λαών και κύρια του λιβανέζικου και του ιρανικού. Είναι ο αγώνας των λαών για δημοκρατία και ανεξαρτησία και εδώ συγκεκριμένα που σπρώχνει τα δυτικά μονοπώλια στο να αντιπαρατεθούν και να χτυπήσουν σε οποιοδήποτε βαθμό το σοσιαλιμπεριαλισμό και όχι το αντίστροφο.