Ο ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ

Φαινομενικά η ΟΑΚΚΕ είχε τους λιγότερους λόγους από κάθε άλλο κόμμα και κάθε άλλη πολιτική οργάνωση ή προσωπικότητα να υπερασπίσει την Ελευθεροτυπία. Εδώ και λίγα χρόνια η Ελευθεροτυπία είχε πάψει να φιλοξενεί τακτικά τις ανακοινώσεις της ΟΑΚΚΕ, και μόνο μετά από πολλή επιμονή δημοσίευε σπάνια κάποιες από αυτές σε αντίθεση με ότι έκανε στο ίδιο διάστημα με τις υπόλοιπες μικρές, τις μικροαστικές οργανώσεις. Αυτό δεν θα πρέπει να ήταν τυχαίο καθώς από γενική πολιτική άποψη τα πράγματα ήταν ακόμα χειρότερα. Η Ελευθεροτυπία όλο και περισσότερο βυθιζόταν στον αντιδραστικό μικροαστικού τύπου αντιαμερικανισμό, κρατούσε ευνοϊκή στάση απέναντι στον 17νοεμβριτισμό, στήριζε την οικολογική αντιβιομηχανική προπαγάνδα και υπεράσπιζε τα «ταξικά» κινήματα του σοσιαλφασισμού. Τέλος, σε κανένα ζήτημα βαλκανικής ελληνικής εξωτερικής πολιτικής δεν έπαιρνε θέσεις λιγότερο αντιδραστικές και εθνικιστικές από την επίσημη κρατική (πχ τούρκικο, μακεδονικό), αν και είχε δείξει κάπου-κάπου θετική στάση στο βοσνιακό. Αν η Ελευθεροτυπία ήταν μια εφημερίδα μιας δημοκρατικής ευρωπαϊκής χώρας δύσκολα θα μπορούσε να τοποθετηθεί στην πρόοδο. Όμως κάθε τι πρέπει να κρίνεται στο χώρο του και συγκεκριμένα να κρίνεται σε σχέση με τα αντίθετά του. Σα γαλλική εφημερίδα, η Ελευθεροτυπία θα ήταν αγαπημένη του “Κ”ΚΓ, αλλά στην Ελλάδα το ψευτοΚΚΕ την απεχθάνεται, όπως και αυτή απεχθάνεται το ψευτοΚΚΕ. Γιατί τα περισσότερα ελαττώματα της Ελευθεροτυπίας είναι πια πανεθνικά, αλλά τα προτερήματά της όπως θα δούμε παρακάτω δεν είναι. Η γενική πολιτική γραμμή της «Ε» αντανακλά την πολιτική κατηφόρα που πήρε το μεταπολιτευτικό δημοκρατικό κίνημα και η πολυτεχνειακή δημοκρατική διανόηση, όμως ταυτόχρονα εκφράζει και το γεγονός ότι αυτή η διανόηση έμεινε δημοκρατική στο πνεύμα της παρά το ότι έγινε αντιδραστική στις διεθνείς και βαλκανικές πολιτικές αντιλήψεις της. Η κατηφόρα της μεταπολυτεχνειακής δημοκρατίας οφείλεται στο ότι το ίδιο το αντιφασιστικό κίνημα, όντας βασικά κίνημα της μικροαστικής δημοκρατικής διανόησης δηλαδή στερημένο από ιδεολογικοπολιτική αυτονομία και ανεξάρτητη πολιτική ανάλυση, καταβροχθίστηκε πολιτικά και σύρθηκε πίσω από τον αντιδραστικό αντιαμερικανισμό και αντικαπιταλισμό του Παπανδρέου και του ψευτοΚΚΕ. Αλλά ο δημοκρατισμός αυτού του μαζικού ιστορικού ρεύματος στο ιδεολογικό επίπεδο δεν χάθηκε. Αυτός είναι ο λόγος που αυτό το ρεύμα δεν έγινε ποτέ εντελώς κνίτικο στην πολιτική. Αυτή την αντίφασή της η δημοκρατική διανόηση την έλυσε με το να γίνει «Πασόκ εκτός του Πασόκ» ή ακόμα περισσότερο «Συνασπισμός εκτός του Συνασπισμού». Έτσι ενώ στη γενική πολιτική, ιδιαίτερα τη διεθνή, έγινε κνίτικος Συνασπισμός του Αλαβάνου, στην ιδεολογία και σε μια σειρά πρακτικά πολιτικά μέτωπα, ιδιαίτερα στο εσωτερικό μέτωπο, έμεινε κάτι σαν παλιό ΚΚΕεσ, δηλαδή ΣΥΝ σαν πρόσχημα. Στην πραγματικότητα ο ίδιος ο Συνασπισμός είναι η οργανωμένη εκμετάλλευση αυτής της αντιφατικότητας της πολυτεχνειακής δημοκρατικής διανόησης, ή με καθαρά πολιτικούς όρους ο συνειδητός εισοδισμός του ψευτοΚΚΕ μέσα στο νεκρό κέλυφος του ΚΚΕεσ, των ανεξάρτητων αριστερών δημοκρατών. Αν σήμερα η Ελευθεροτυπία δέχεται αυτήν την επίθεση, αυτό οφείλεται στο ότι και η ίδια μένοντας στο βάθος «Συνασπισμός εκτός του Συνασπισμού», δεν παρατάχθηκε τελικά με αυτόν και αρνήθηκε να γίνει η απογευματινή έκδοσή της Αυγής. Η βασική αιτία της τρομακτικής πολιτικής μοναξιάς της «Ε» την ώρα που δέχεται τη μάξιμουμ επίθεση από το βαθύ καθεστώς είναι ότι είχε καταφέρει όλα αυτά τα χρόνια να δυσαρεστήσει το τελευταίο χωρίς να εκπροσωπεί ή να έχει διαμορφώσει έναν στενά δεμένο με αυτήν αυτόνομο πολιτικό οργανισμό που θα μπορούσε να τη στηρίξει στην ουσία. Αυτό θα πρέπει μάλλον να οφείλεται στο ότι οι πολιτικές καμπάνιες της «Ε», ιδιαίτερα εκείνες της κάθαρσης, οπότε σε ένα βαθμό και της διαδοχής των ηγεσιών μέσα στο ΠΑΣΟΚ, αλλά εν μέρει και μέσα στη ΝΔ, ήταν πάντα νικηφόρες και της έδιναν μια αίσθηση μεγάλης πολιτικής, στην ουσία υπερκομματικής ισχύος. Αυτές οι καμπάνιες ήταν όμως νικηφόρες σε όσο βαθμό ακολουθούσαν την κεντρική «αντικαπιταλιστική» τακτική των ρωσόδουλων ή συνέπιπταν εν μέρει με αυτήν.

Σήμερα χάρη σε αυτήν την επίθεση που δέχεται φωτίζεται περισσότερο ο ρόλος της εφημερίδας αυτής και αξιολογείται βαθύτερα ακόμα και για μας. Στην πολιτική τα στρατόπεδα τα ξεκαθαρίζει ο εχθρός καλύτερα από όσο ο φίλος. Η επίθεση στην Ελευθεροτυπία αποδεικνύει από μόνη της ότι ο φανατικός αντιαμερικανισμός της και ο συχνά κρατικίστικος και μικροαστικός αντικαπιταλισμός της δεν έφτασαν ποτέ στον αντιευρωπαϊσμό και στον αντιδυτικισμό. Κυρίως όμως δεν έφτασαν στο φιλορωσισμό, ούτε στα διεθνή, ούτε ακόμα περισσότερο στα εσωτερικά ζητήματα. Αυτό το έχει αποδείξει πολλές φορές η αρθρογραφία της «Ε» που συχνά εμφανίζεται και με τις δυο αντίθετες γραμμές, δείγμα της γενικής αντιφατικότητας του πολιτικού προσανατολισμού της. Όμως από αυτήν την αρθρογραφία και από μια σειρά αντικειμενικά άρθρα με αξιόλογα διαφωτιστικά στοιχεία ο τακτικός αναγνώστης της έχει μια αρκετά καλή και γενικά θετική εικόνα για τα αντισοσιαλφασιστικά δημοκρατικά κινήματα στον χώρο της πρώην ΕΣΣΔ, αλλά και στον τρίτο κόσμο (όπως τελευταία τα «πορτοκαλιά» κινήματα, το λιβανέζικο αντισυριακό κίνημα) και μια επίσης αντικειμενική εικόνα του ρώσικου, του κινέζικου και του τριτοκοσμικού φασισμού. Είναι χαρακτηριστική από αυτήν την άποψη η αντίθεσή της «Ε» στην πρώτη απόπειρα για επίσκεψη του Πούτιν στο Άγιο Όρος και η γενικά αντικειμενική της αρθρογραφία στη σύγκρουση Φαναριού-Χριστόδουλου. Είναι ακόμα πιο χαρακτηριστικά θετικός ο τρόπος με τον οποίο η «Ε» κάλυψε το σκάνδαλο με τους ρώσικους ΤΟR. Όμως περισσότερο από ότι για την ίδια τη Ρωσία, η «Ε» είχε σε γενικές γραμμές αρνητική αρθρογραφία και για το κατ εξοχήν ρώσικο κόμμα, το ψευτοΚΚΕ, τόσο ώστε πριν από λίγα χρόνια να καταγγελθεί δραστήρια από αυτό σαν όργανο μιας σκληρής εργοδοσίας. Δηλαδή ποτέ η υπεράσπιση από τη μεριά της των «αντικαπιταλιστικών» κινημάτων του ψευτοΚΚΕ δεν έφτασε στην υποστήριξή του ίδιου.
Εκεί όμως που η «Ε» ενοχλούσε το βαθύ καθεστώς ήταν αναμφίβολα στο ζήτημα των σχέσεών της με την κρατικοφασιστική ολιγαρχία. Η πάντα αρνητική της αρθρογραφία ενάντια στον Κόκκαλη, που έφτασε ως τα δικαστήρια υπολείπεται σε ένταση σήμερα μόνο από εκείνη της Καθημερινής. Όμως μόνο η «Ε» έχει μαχαιρωμένο δημοσιογράφο, τον Συρίγο, επειδή τόλμησε να τα βάλει με τις ποδοσφαιρικο-οικονομικές ατασθαλίες του ρωσόδουλου ολιγάρχη. Λιγότερο έντονη είναι η ανοιχτή της αντίθεση με το συγκρότημα Μπόμπολα στο ζήτημα της οικονομικής του αρπαγής, αλλά είναι έντονη στη σχέση του Μπόμπολα με τα ΜΜΕ. Αυτή η σύγκρουση εκδηλώθηκε και πρακτικά όταν ο Μπόμπολας σε συμμαχία με το Λαμπράκη απαίτησε την απόλυση του Χατζηνικολάου από το ΜΕΓΚΑ παρά την αντίθεση Τεγόπουλου και Βαρδινογιάννη (Αυγή, 1/8/2003).
Όμως πιο πολύ εκδηλώθηκε σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο. Η καμπάνια της «Ε» ενάντια στη διαπλοκή και υπέρ της διάταξης του βασικού μετόχου αποδείχτηκε ότι δεν ήταν ευκαιριακή, όπως ήταν για τους ρωσόδουλους. Οι τελευταίοι ήθελαν και πέτυχαν με την νομοθεσία περί βασικού μετόχου να εμποδίσουν για μια περίοδο την ιδιωτική εμποροβιομηχανική αστική τάξη να πάρει στα χέρια της σταθμούς τηλεόρασης, δηλαδή να διαμορφώνει απ ευθείας την πολιτική συνείδηση στις μάζες. Όταν όμως η δικιά τους κρατική ολιγαρχία έγινε αρκετά ισχυρή οικονομικά αλλά και οι ίδιοι έγιναν πανίσχυροι πολιτικά, ο βασικός μέτοχος έγινε εμπόδιο στην άλωση των τηλεοπτικών ΜΜΕ από τους ίδιους. Έτσι με πρόσχημα την ΕΕ κατάργησαν το νόμο αυτό. Αντίθετα η «Ε» έμεινε ως το τέλος να εννοεί την ανάγκη αυτού του διαχωρισμού. Στην πραγματικότητα επέμενε σε μια μικροαστική φαντασίωση, ότι δηλαδή είναι δυνατό η οικονομική εξουσία να μην έχει πολιτική εξουσία και αντίστροφα η πολιτική εξουσία να μην έχει οικονομική. Ποτέ η πολιτική δεν έμεινε, τουλάχιστον για πολύ πάνω και έξω από την οικονομία.

Στο σημείο αυτό άρχισε να εκδηλώνεται η επίθεση στην Ελευθεροτυπία.
Αρχικά όταν ο Τεγόπουλος άρχισε να αρθρογραφεί ενάντια στα τηλεδικεία σκεφτήκαμε ότι αυτός ξεκινούσε πρώτος την επίθεση στον γκεμπελίσκο Τριανταφυλλόπουλο. Φάνηκε όμως ότι την πολιτική πρωτοβουλία της επίθεσης την είχε το σοσιαλφασιστικό μπλοκ. Ήταν το Φλεβάρη του 2005 που ο βασικός άνθρωπος του στον Πειραιά, ο βουλευτής Π. Μαντούβαλος, «ολυμπιακός» με την χειρότερη έννοια, επισκέπτης της ρώσικης εκκλησίας και τακτικός θαμώνας των τηλεδικείων του Τριανταφυλλόπουλου, έκανε επερώτηση στη Βουλή για την απευθείας ανάθεση έργου 90.000 Ευρώ στη Βεντουράκη από το υπουργείο άμυνας, επί υπουργίας Παπαντωνίου και ενώ την ίδια στιγμή ο Παπαντωνίου αντιμετώπιζε τη δικιά του επίθεση εξόντωσης.
Το ότι την αληθινή πρωτοβουλία δεν την είχε η «Ε» αποδείχτηκε όταν από την πρώτη στιγμή ο Τριανταφυλλόπουλος απάντησε στην αρθρογραφία του Τεγόπουλου με μια ολομέτωπη επίθεση στην «Ε» για την οποία ωστόσο δεν είχε ετοιμάσει όλα τα στοιχεία. Αυτά τα ανέσυρε στη συνέχεια όπως συνηθίζει να κάνει με όλα τα θύματά του. Οπωσδήποτε πάντως με το να επιτεθεί στην «Ε», αφού αυτή τον κατηγόρησε, ο Τριανταφυλλόπουλος απέδειξε για μια ακόμα φορά και πιο τρανταχτά από κάθε άλλη ότι δεν χτυπάει τα θύματά του επειδή υπάρχει το σκάνδαλο, αλλά αναζητάει ή εφευρίσκει το σκάνδαλο επειδή κάποιοι προδιαγεγραμμένοι στόχοι πρέπει να μετατραπούν σε θύματα και να καρατομηθούν.

Ο ΓΚΕΜΠΕΛΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΘΟΔΟΣ ΤΗΣ «ΚΑΘΑΡΣΗΣ» ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕΘΟΔΟΣ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΑΣ ΤΩΝ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ ΜΜΕ

Αυτή ακριβώς η επιλεκτικότητα είναι η ουσία του γκεμπελισμού του Τριανταφυλλόπουλου που διαψεύδει όσους ισχυρίζονται ότι αυτός υπάρχει και λειτουργεί σα «δικαστής» επειδή τάχα τα ιδιωτικά κανάλια θέλουν κέρδη από την ακροαματικότητα που έχουν οι «τηλεδίκες» του, όσους δηλαδή τον κατηγορούν απλά σαν τον χειρότερο από τους σκανδαλοθήρες. Σε μεγάλο βαθμό αυτού του τύπου είναι και η κριτική της ίδιας της «Ε».
Όμως αυτό που ξεχωρίζει τον Τρ. από τους σκανδαλοθήρες γενικά είναι η επιλεκτικότητα ως προς το θύμα του σκανδάλου. Το ερώτημα δηλαδή δεν είναι αν αυτές οι δίκες φέρνουν ακροαματικότητα ή όχι, αλλά γιατί επιλέγονται αυτοί οι στόχοι και όχι άλλοι. Όσοι έχουν παρακολουθήσει συστηματικά τις εκπομπές του Τρ. θα έχουν διαπιστώσει πως συχνά ξεκινάει να χτυπάει το θύμα του με πολύ ασήμαντες κατηγορίες, καθόλου θεαματικές, πχ ένα μικροαυθαίρετο, ή κάποιο μικρορουσφέτι. Στη συνέχεια σταματάει, αλλά στη συνέχεια ο ίδιος ο διασυρμός του θύματος του και η βεβαιότητα ότι πρόκειται να καρατομηθεί φέρνει νέα στοιχεία από τους οποιουσδήποτε πολιτικούς ή προσωπικούς εχθρούς του. Πιο χαρακτηριστικά έγινε αυτό με το Ρεγκούζα που χτυπήθηκε σε τρεις φάσεις σε διάστημα ενός χρόνου. Οι πρώτες εκπομπές ήταν ότι πιο πληκτικό υπάρχει τηλεοπτικά με μια απίθανη σειρά από μικροαυθαίρετα συγγενών του και κούφιους υπαινιγμούς για δωροδοκίες υφισταμένων του εφοριακών. Η μεγάλη τηλοψία έγινε πριν την καρατόμηση με την προβολή δύο βιντεοταινιών τις οποίες δεν είχε υποκλέψει ο Τρ, αλλά κάποιοι τρίτοι που του τις παρέδωσαν. Η δουλειά του γκεμπελίσκου είναι πολύ περισσότερο να παρουσιάζει ένα σκάνδαλο και να διασύρει το θύμα του παρά να ερευνά γι αυτό. Την έρευνα μπορεί να την κάνει και την κάνει, πιστεύουμε, ένα ολόκληρο πολιτικό-διοικητικό σύστημα που βρίσκεται πίσω του και που τον καθοδηγεί υποβάλλοντάς του και το θύμα και το σκάνδαλο και που, κυρίως, τον εξοπλίζει με στοιχεία κάθε είδους ενάντια στο θύμα. Ο ρόλος του Τρ. μέσα σε αυτά τα πλαίσια είναι να δώσει το καλύτερο θέαμα στη ρωμαϊκή αρένα που περιμένει να δει τον ήρωά του να ξεγυμνώνει και σαδιστικά να ξεσκίζει το απροστάτευτο θύμα του.
Αν ο Τρ. ήταν απλά σκανδαλοθήρας και το κέρδος κινούσε τους σταθμούς που φιλοξενούν την αρένα του, δεν θα υπήρχε πιο δημοφιλές, πιο συναρπαστικό, πιο μεγαλοπρεπές θέαμα από το να τον δείχνουν να ξεσκίζει τους πιο ανοικτούς φορείς σκανδάλων στη χώρα, τους δυο κρατικοολιγάρχες με την ιλιγγιώδη σκοτεινή άνοδο. Αλλά αν το τολμούσε αυτό ο «δημοσιογράφος» όχι μόνο θα σταματούσε στην πρώτη εκπομπή του, όχι μόνο το κανάλι του θα έκλεινε λίγο μετά από τη συνδυασμένη επίθεση του ΕΣΡ, του ΣΔΟΕ, της ΕΣΗΕΑ κλπ αλλά σύντομα το κοινό θα έβλεπε στο κέντρο της αρένας τον αγαπημένο δημοσιογράφο του στο ρόλο όχι του λιονταριού, αλλά του πρώτου χριστιανού. Όχι. Ο Τρ. ξεκίνησε σαν φιλόδοξος σκανδαλοθήρας αλλά κατάλαβε, έδωσαν να καταλάβει σε αυτόν τον νάρκισσο, ότι θα μπορούσε να γίνει ένας «εθνικός τιμωρός», ένας γίγας, αν παρουσίαζε τα κατάλληλα σκάνδαλα και ασελγούσε πάνω στα κατάλληλα θύματα.

Μα μπορεί κανείς στα σοβαρά να βλέπει να διασύρεται στο κέντρο της αρένας η εφημερίδα που διαμορφώνει τη μισή συνείδηση της πολιτικοποιημένης μάζας (την άλλη μισή τη διαμορφώνουν το Βήμα και η Καθημερινή), και αυτό να οφείλεται στην ανάγκη για τηλεοπτική επιτυχία ενός ιδιωτικού καναλιού που για λόγους που θα εξηγήσουμε παρακάτω βρίσκεται σε καταδίωξη με τη σειρά του από τη λαλιωτική φασιστοειδή εφημερίδα Αυριανή; Κυρίως όμως είναι δυνατό αυτόν το διασυρμό μιας εφημερίδας έξω και ανεξάρτητα από την πολιτική της γραμμή να τον αποδέχονται και να τον στηρίζουν λίγο ή πολύ όλα τα πολιτικά κόμματα, όλες οι πολιτικές τάσεις αυτών των κομμάτων και όλες οι πολιτικές προσωπικότητες; Είναι δυνατό στο πλευρό της «Ε» την κρίσιμη αυτή στιγμή να μη βρεθεί ούτε ένας βουλευτής, ούτε μια πολιτική οργάνωση (με εξαίρεση την «καταραμένη» ΟΑΚΚΕ) και αυτή η ασύλληπτη για μια έγκυρη και μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδα πολιτική απομόνωση να οφείλεται στην υποταγή όλης της αστικής τάξης και όλου του ιμπεριαλισμού στο κέρδος ενός καναλιού; Και κυρίως είναι δυνατό αυτό το κέρδος και αυτόν τον υποτιθέμενο θρίαμβο των ιδιωτικών καναλιών πάνω στην πολιτική ζωή της χώρας να τον αποδέχονται και μάλιστα να τον υποδαυλίζουν το ψευτοΚΚΕ και ο ΣΥΝ, δηλαδή οι πιο μεγάλοι εχθροί αυτών των τελευταίων; Πως είναι δυνατό το ψευτοΚΚΕ σε μια τέτοια στιγμή του υποτιθέμενου θριάμβου του ιδιωτικού καναλιού πάνω σε μια εφημερίδα, (που αποδείχτηκε ότι δεν έλεγχε πολιτικά ούτε μέρος του ΜΕΓΚΑ), να παριστάνει το ουδέτερο μιλώντας για πόλεμο εκδοτών, και πως γίνεται να προδίδεται ότι στο βάθος είναι με το μέρος του Τρ. καθώς καλεί την Ελευθεροτυπία να απαντήσει στις κατηγορίες του Τριανταφυλλόπουλου (Ριζοσπάστης, 19 Νοέμβρη) και καθώς το πιο μαζικό από όλα τα στελέχη του, η Κανέλλη παίρνει το μέρος του Τριανταφυλλόπουλου; Και πως γίνεται τελικά και πάνω απ’ όλα, ο αγαπημένος της «Ε» Συνασπισμός, ο ιεραπόστολος αυτός της αντιτηλεοπτικής εκστρατείας να κάθεται προκλητικά τη στιγμή της μάξιμουμ επίθεσης στην «Ε» στην έδρα του «τηλεδικείου» του με το μέλος της πολιτικής γραμματείας του Φλαμπουράρη, δηλαδή με επίσημη εκπροσώπηση;

Η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ ΔΙΩΚΕΤΑΙ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ «ΚΑΘΑΡΣΗΣ»

Όχι η «Ε» δεν διώκεται από το ιδιωτικό τηλεοπτικό κεφάλαιο εξαιτίας της δικιάς της αρκετά επικριτικής στα τηλεοπτικά ΜΜΕ αρθρογραφίας της, αλλά στα πλαίσια της ευρύτερης εκστρατείας εκκαθάρισης όλων των τμημάτων της αστικής τάξης που αντιστέκονται στον σοσιαλφασισμό. Η «Ε» διώκεται από το σημερινό κυρίαρχο φασισμό που λέγεται σοσιαλφασισμός γιατί η βία του ασκείται στο όνομα του αντικαπιταλισμού, του οικονομικού αντιφιλελευθερισμού κλπ. Παρ όλα τα αρνητικά της, η «Ε» διώκεται γιατί βρίσκεται εδώ και χρόνια στον ένα ή στον άλλο βαθμό αντιμέτωπη με το οικονομικό σκέλος του σοσιαλφασισμού που εκφράζεται κυρίως από τους ανατολικούς κρατικοολιγάρχες Κόκκαλη, Μπόμπολα. Αυτό το οικονομικό σκέλος του σοσιαλφασισμού έχει ένα στόχο που δεν είναι οικονομικός αλλά πολιτικός: Να φέρει στην εξουσία ολοκληρωτικά το ρωσόφιλο μπλοκ που σήμερα αποτελείται από το ψευτοΚΚΕ, τον ΣΥΝ και δύο πολύ μικρούς κύκλους εξουσίας στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και λιγότερο της ΝΔ. Δίχως τους δυο αυτούς ολιγάρχες, αλλά και τους υπόλοιπους ακόμα λιγότερο «παχυμένους» Μυτιληναίο, Γερμανό, και Αποστολόπουλο δεν μπορεί να δημιουργηθεί μια αυτόνομη οικονομική βάση πάνω στην οποία μόνο μπορεί να οικοδομηθεί μια σταθερή πολιτική εξουσία. Αυτή η βάση είναι δυνατό να δημιουργηθεί σήμερα γιατί η νέα ολιγαρχία έχει ολοκληρώσει την πρωταρχική της ληστρική συσσώρευση ώστε να μπορεί να αγοράσει τεράστια τμήματα του ελληνικού κρατικού καπιταλισμού, δηλαδή των ΔΕΚΟ σε συνεργασία πάντα για πολιτικούς και οικονομικούς λόγους με το δυτικό μονοπωλιακό κεφάλαιο. Άλλωστε ο λόγος για τον οποίο τώρα τα εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων των ΔΕΚΟ καταπατούνται είναι να μπορούν αυτές να γίνουν φτηνές και συμφέρουσες και μετά να πουληθούν μισοτιμής στους κρατικοολιγάρχες. Όσο οι τελευταίοι ήταν ανέτοιμοι κεφαλαιικά οι ρωσόδουλοι ήταν σύμμαχοι με την υπαλληλία των ΔΕΚΟ και τη διέφθειραν οικονομικά και στήριζαν τις πολιτικές απεργίες της ενάντια στις δυτικόφιλες κυβερνήσεις. Τώρα που είναι να παραδώσουν τις ΔΕΚΟ στους ολιγάρχες τα δυο μεγάλα κόμματα, αλλά και τα δυο μικρά «φιλεργατικά» παρά τις όποιες φωνούλες αποδοκιμασίας των μέτρων, στην πράξη εγκαταλείπουν αυτήν την υπαλληλία στα χέρια των δικών τους μελλοντικών αγοραστών. Όσο η οικονομία της χώρας είναι στα χέρια δυτικόφιλων δυνάμεων, η ρωσόδουλη πολιτική εξουσία θα στηρίζεται μόνο στην πολιτική ιδεολογία και θα είναι εύθραυστη. Η σταθερότητα της πολιτικής εξουσίας απαιτεί την οικονομική εξουσία. Αυτό το μάθημα το πήραν οι σοσιαλφασίστες από το μαρξισμό και τη ρώσικη επανάσταση της οποίας αποτελούν τους προδότες και δήμιους. Για το ρωσόδουλο πολιτικό μπλοκ λοιπόν το άμεσο πρόβλημα με την «Ε» είναι ότι στέκεται εμπόδιο στο πιο βασικό κομμάτι της πολιτικής του σήμερα, το οικονομικό, παρά το ότι αυτή διευκολύνει το μπλοκ στο επίπεδο της γενικής πολιτικής γραμμής. Αξίζει να δει κανείς ότι η «Ε» εκτός από την αντίθεσή της στους δύο βασικούς κρατικοολιγάρχες πήρε από την αρχή και μια πολύ αρνητική στάση στην ισοπέδωση των εργατικών δικαιωμάτων στις ΔΕΚΟ, ενώ και με σαφήνεια τοποθετήθηκε υπέρ του Παλαιοκρασσά στη σύγκρουση του με τη ΝΔ και τους ολιγάρχες (εδώ του Μυτιληναίου).

Για τους λόγους αυτούς η επίθεση στην «Ε» είναι μέρος της γενικότερης διαδικασίας της «κάθαρσης». Μάλιστα η επίθεση ξεκίνησε με στόχο την κάθαρση μέσα στην «Ε», γι αυτό άρχισε σαν επίθεση σε ένα στέλεχός της, τον διευθυντή της Φυντανίδη και ολοκληρώθηκε με επίθεση και στον Τεγόπουλο όταν ο δεύτερος επέμεινε να στηρίζει τον πρώτο. Ο Ριζοσπάστης σε άρθρο του στις 19/11 δίνει ξεχωριστή έμφαση σε μια επίσκεψη του Χατζηνικολάου του ΑΛΦΑ στον Τεγόπουλο στην οποία ο πρώτος θα έβαζε στον δεύτερο το αίτημα να αφήσει ακάλυπτο τον Φυντανίδη. Αυτή η πρόταση συμβιβασμού, δηλαδή η μανούβρα διάσπασης απέτυχε.
Το ότι πίσω από την επίθεση στον Τριανταφυλλόπουλο βρίσκονται οι δύο κρατικο-ολιγάρχες αυτό βγήκε για πρώτη φορά στην επιφάνεια στη συγκεκριμένη μάχη και οφείλεται στο βάθος στη σταθερότητα της «Ε» στην αντεπίθεσή της στον Τρ. Η μόνη λοιπόν ημερήσια εφημερίδα που χτύπησε δυνατά την «Ε» και πήρε με σαφήνεια το μέρος του Τριανταφυλλόπουλου ήταν το Έθνος του Μπόμπολα. Αλλά μπορεί κανείς εύκολα να διαπιστώσει ότι και η εφημερίδα Πρώτο Θέμα του Τριανταφυλλόπουλου έχει στενό δεσμό με τον Κόκκαλη μέσω του συν-εκδότη της εφημερίδας Θ. Αναστασιάδη που είναι και εκδότης της εφημερίδας Πρωταθλητής η οποία είναι από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής της το αθλητικό φερέφωνο του Κόκκαλη. Ο ρόλος του Κόκκαλη στο Πρώτο Θέμα διακρίνεται επίσης εύκολα και στο περιεχόμενό του από την εκστρατεία του ενάντια σε συγκεκριμένους αντιπάλους του Κόκκαλη, όπως είναι ο υπουργός Ναυτιλίας Κεφαλογιάννης.

Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ ΣΑΝ ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΜΜΕ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΝΤΟΜΗΝΑ

Ενώ για μας που παρακαλουθούμε από πολλά χρόνια αυτές τις διεργασίες, τα πολιτικά μέτωπα της συγκεκριμένης μάχης Τριανταφυλλόπουλου-Ελευθεροτυπίας είναι σαφή δεν είναι καθόλου σαφή για όσους εμπλέκονται απευθείας στη μάχη αυτή. Γιατί αυτοί που επιτίθενται σήμερα στην «Ε» μέσω Τριανταφυλλόπουλου δεν αφήνουν τον εαυτό τους να φανεί σαν ο κύριος εχθρός της, αλλά αφήνουν αυτό το ρόλο σε άλλες δυνάμεις, ενδιάμεσες ή και εχθρικές ως προς αυτούς. Έτσι το θύμα της επίθεσης σύμφωνα με τις ριζωμένες παραστάσεις και τις πολιτικές ιδέες του αφήνεται να μπει στη λογική του δημίου του στην προσπάθεια του να σπάσει τον βρόγχο του και να αποκτήσει συμμάχους. Και έτσι κινδυνεύει να γίνει, και συνήθως γίνεται, δήμιος ο ίδιος με τη σειρά του. Πάντα μια επίθεση του σοσιαλφασισμού σε οποιονδήποτε έχει μια σημαντική διάσταση προβοκάτσιας. Καμιά φορά η προβοκάτσια είναι το κύριο.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση ενώ τα 4 κόμματα αφήνουν πολιτικά ακάλυπτη την «Ε», τη διευκολύνουν να δει σαν κύριο εχθρό της όχι τον Τρ. αλλά τον ίδιο τον Κοντομηνά και σαν έναν βασικό δευτερεύοντα εχθρό της τον Λαμπράκη, δηλαδή δύο βασικά δυτικόφιλους μεγαλοαστούς των ΜΜΕ και τη διευκολύνουν να παίξει το ρόλο του πρωταγωνιστή μιας γενικότερης τηλεοπτικής κάθαρσης, με την έννοια ενός στενότερου νεοκαθεστωτικού ελέγχου πάνω στα τηλεοπτικά μέσα. Επίσης τη σπρώχνουν να μπει στην εκστρατεία της φασιστικής κάθαρσης γενικά και πιο συγκεκριμένα της κάθαρσης ενάντια στους δικαστές. Όταν λέμε τη διευκολύνουν και τη σπρώχνουν εννοούμε ότι μέσα στην πολιτική μοναξιά της της εξασφαλίζουν σα σανίδα σωτηρίας μια πλειοψηφία στη ΕΣΗΕΑ, μια πλειοψηφία στον ΔΣΑ και μια πλειοψηφία στο ΕΣΡ (Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο) που φαινομενικά στέκονται στο πλευρό της.
Σε ότι αφορά τα ΜΜΕ αυτό το μέτωπο δεν εκστρατεύει κυρίως ενάντια στον Τριανταφυλλόπουλο, ή έστω ενάντια στον καναλάρχη οικοδεσπότη του σε όσο βαθμό αυτός στηρίζει τον Τριανταφυλλόπουλο, αλλά επιτίθεται σε όλα τα τηλεοπτικά μέσα με τη γνωστή κνίτικη γενικά αντιΜΜΕ λογική για να τιμωρήσει επιλεκτικά με οποιοδήποτε πρόσχημα οικονομικά και διοικητικά κάποια κανάλια, και από κει να τα εξαρτήσει πολιτικά. Είναι πολύ χαρακτηριστική η περίπτωση του ΕΣΡ με τον ΑΛΦΑ. Το ΕΣΡ στην ατμόσφαιρα της υπεράσπισης της «Ε» οργάνωσε ένα γενικό σχέδιο δράσης ενάντια στον ΑΛΦΑ. Ενώ η αφορμή της επίθεσης και το αληθινό κακό στον ΑΛΦΑ βρίσκεται στον Τριανταφυλλόπουλο, το ΕΣΡ άρχισε την πρακτική επίθεσή του στο σταθμό όχι τόσο από το ζήτημα του Τριανταφυλλόπουλου, αλλά από μια εντελώς δευτερεύουσα σκανδαλοθηρική πρακτική του γενικά θετικού δημοσιογράφου Μπαξεβάνη στο κανάλι αυτό. Εννοείται ότι καθόλου το ΕΣΡ και το υπόλοιπο αντιΜΜΕ μέτωπο δεν ενοχλήθηκαν που χάρη στην αποκάλυψη του Μπαξεβάνη εκκαθαρίστηκε ελεεινά και στο λεπτό ο υποδιοικητής του ΙΚΑ, Ν. Γερασίμου. Ταυτόχρονα το ΕΣΡ πάλι εκτός θέματος ασχολήθηκε με το νομικό και οικονομικό έλεγχο του ΑΛΦΑ και του ΠΟΛΙΣ (καναλιού του επίσης μη ελεγχόμενου από το βαθύ καθεστώς Ευαγγελάτου). Για το πρώτο ανακάλυψε ότι ένας βασικός του μέτοχος, υποθέτουμε ο Κοντομηνάς, κατέχει πάνω από το 25% πράγμα που απαγορεύεται και σύμφωνα με τον Χαραλάμπη του ΕΣΡ, αν αυτό «εντοπιστεί από τη νομική υπηρεσία, πρέπει ο συγκεκριμένος μέτοχος να μεταβιβάσει το επιπλέον ποσοστό μέσα σε εύλογο χρονικό διάστημα» (Ελευθεροτυπία, 24 Νοέμβρη). Έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι αν ο Κοντομηνάς υποχρεωθεί να παραχωρήσει ένα κομμάτι από τις μετοχές του στον ΑΛΦΑ, ένας καθεστωτικός ολιγάρχης, και το πιθανότερο ο «σύμμαχος» Μπόμπολας θα τις πάρει.
Σε ότι αφορά την ίδια τη δικαστική κάθαρση είναι χαρακτηριστική η απόφαση μιας κοινής συνεδρίασης των ΔΣ της ΕΣΗΕΑ και του ΔΣΑ (Ελευθεροτυπία, 24/11) τα οποία πριν καταγγείλουν τις εκπομπές του Τριανταφυλλόπουλου στηλιτεύοντας «τη συστηματική χρήση αθέμιτων μεθόδων δημοσιογραφικής έρευνας, τη χρήση προϊόντων υποκλοπής, τις κρυφές κάμερες, τη περιφρόνηση του τεκμηρίου της αθωότητας και τη μετατροπή τηλεοπτικών εκπομπών σε πεδία διασυρμού και ηθικού προπηλακισμού πολιτών», δίνουν την βασική τους έμφαση στη δικαστική κάθαρση και δηλώνουν ομόφωνα ότι «1. εμμένουν στην ανάγκη ολοκλήρωσης της διαδικασίας έρευνας της Δικαιοσύνης για τα παραδικαστικά κυκλώματα, την οποία με μεγάλο ενδιαφέρον καθημερινά παρακολουθούν, και στηρίζουν αυτούς που έχουν τη θεσμική αρμοδιότητα να την φέρουν εις πέρας και 2. Καταδικάζουν κάθε παρέμβαση θεσμικά αναρμόδιων παραγόντων στη διαδικασία έρευνας των παραδικαστικών κυκλωμάτων, καθώς και κάθε είδους άλλων υποθέσεων που παρουσιάζονται ως σκάνδαλα, είτε αυτή αποσκοπεί στον επηρεασμό είτε στην οικειοποίησή της, καθώς και τη διαρροή του ανακριτικού υλικού με διαπόμπευση δικαστών και πολιτών που δεν σχετίζονται με τα παραδικαστικά κυκλώματα ή τα όποια άλλα «σκάνδαλα».

Στο σημείο αυτό της κάθαρσης βρίσκεται η αδυναμία, η χαρακτηριστική αντίφαση της αντιΜΜΕ εκστρατείας των ΕΣΗΕΑ, ΔΣΑ και ΕΣΡ. Ενώ καταγγέλουν τις «αθέμιτες» μέθοδες που «συστηματικά» χρησιμοποιεί ο Τριανταφυλλόπουλος, πάνω από κάθε τι άλλο ζητούν να προστατευτεί το προϊόν αυτών των αθέμιτων μεθόδων, που είναι οι πειθαρχικές και ποινικές διώξεις κατά των δικαστών και των «παραδικαστικών κυκλωμάτων». Αυτή είναι και η μεγάλη αντίφαση της ίδιας της «Ε» που ήδη της την έχουν επισημάνει και οι «δικοί της» τηλεδικαστές. Δεν μπορεί κανείς να καταγγέλλει τα τηλεδικαστήρια και την ηθική ενοχοποίηση των θυμάτων από αυτά και μετά να αποδέχεται την πολιτική ή ποινική ή διοικητική δίωξη και κάθε άλλη δίωξη που προέκυψε από αυτήν την ενοχοποίηση. Είναι σα να καταδικάζει κανείς μια κλοπή αλλά να οικειοποιείται το προϊόν της.
Αυτό που δεν καταλαβαίνουν ή έστω αποφεύγουν να θίξουν πολλοί υπερασπιστές της «Ε» και η ίδια είναι ότι δεν μπορεί να διαχωριστούν τα τηλεδικεία από την κάθαρση γενικά. Γιατί οι καταδικαστικές αποφάσεις των δημοσιογραφικών τηλεδικείων δεν μπορούν να αποκτήσουν ισχύ δίκης αν το θύμα δεν καταδικαστεί και πρακτικά. Το τηλεδικείο απλά απογυμνώνει ηθικά το θύμα, ενώ προετοιμάζει ηθικά και το κοινό για την πρακτική εξόντωση του θύματος. Αλλά αυτή η εξόντωση είναι πράξη πολιτική και μετά διοικητική ή και ποινική. Ο Τριανταφυλλόπουλος εξοντώνει ηθικά τον Ρεγκούζα αλλά αυτή η εξόντωση γίνεται πολιτική πράξη, δηλαδή έχει πρακτικό αποτέλεσμα, όταν σύσσωμα τα τέσσερα κόμματα και μαζί τους ο τύπος ζητήσουν την αποπομπή του. Ο τελικός δικαστής και δήμιος θα είναι ο πρωθυπουργός που θα τον αποκεφαλίσει. Χωρίς τον πρωθυπουργό της κάθαρσης, χωρίς τα τέσσερα κόμματα της κάθαρσης και χωρίς τον τύπο της κάθαρσης, δεν μπορεί ο Τριανταφυλλόπουλος να λειτουργήσει σαν αποτελεσματικός τηλεοπτικός δικαστής του Ρεγκούζα. Ακόμα λιγότερο μπορεί να λειτουργήσει σα δικαστής των δικαστών. Χωρίς τον Παπαληγούρα να απαιτεί από τους αεροπαγίτες δικαστές την εκπαραθύρωση του έντιμου σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις αντιπρόεδρου του Αρείου Πάγου και πρώην Πρόεδρου της Ένωσης δικαστών και εισαγγελέων Αχ. Ζήση, δεν μπορεί να είναι αποτελεσματική η τηλεδίκη του από τον Τριανταφυλλόπουλο και η οργιώδης συκοφάντηση του από τον Κουρή. Ούτε μπορούν να παραπεμφθούν ποινικά μια σειρά άλλοι συνάδελφοί του που υπόστηκαν την ηθική εκμηδένιση του Τρ. και στη βάση αυτής της εκμηδένισης την πολιτική δίωξη τους από το Υπουργείο Δικαιοσύνης, και τελικά τη διοικητική και ποινική δίωξη τους από τους πολιτικά διορισμένους ηγέτες του Άρειου Πάγου, στο ανεπηρέαστο των οποίων δεν έχουμε απολύτως καμιά μα καμιά εμπιστοσύνη.
Αποδεικνύεται έτσι ότι δεν είναι από συνεπή δημοκρατισμό αλλά από αυτοσυντήρηση που τα έβαλε με τα τηλεδικεία η «Ε». Το καλό είναι ότι αυτό το έκανε με συνέπεια και με σθένος από την ώρα που το ξεκίνησε και αρκετά βαθιά, ενώ μέχρι στιγμής τουλάχιστον έριξε την αιχμή της στον Τριανταφυλλόπουλο και στα τηλεδικεία και όχι στον ΑΛΦΑ και στα τηλεοπτικά ΜΜΕ γενικά. Αυτή είναι και η διαφορά της από το αντιΜΜΕ μέτωπο των ΕΣΡ, ΕΣΗΕΑ, ΔΣΑ. Ενώ αυτοί ρίχνουν τα πολιτικά και πρακτικά τους πυρά στους καναλάρχες και στα τηλεοπτικά ΜΜΕ, βασικά στον ΑΛΦΑ, αποφεύγουν να καταδικάσουν ανοιχτά τον Τρ. αφού η βασική τους αιχμή δεν είναι σε αυτόν αλλά στην «κάθαρση». Είναι φυσικό γιατί ο Τρ. είναι ένα σοβαρό πολιτικό χαρτί για το σοσιαλφασισμό και τα τηλεδικεία μια εξαιρετικά πολύτιμη και αποτελεσματική μέθοδος εκκαθαρίσεων που το καθεστώς δεν θέλει να καταστρέψει για τα καλά. Αυτός είναι ο λόγος που η ΕΣΗΕΑ επιδεικτικά αρνείται να καταδικάσει ονομαστικά τον Τρ. και να πάρει ακόμα και ένα συμβολικό πειθαρχικό μέτρο εναντίον του όσο διαρκεί η βρωμερή του επίθεση στην «Ε».
Πραγματικά το βαθύ ζήτημα είναι η «κάθαρση». Από αυτή την άποψη η ΟΑΚΚΕ υπεράσπισε την «Ε» και την υπεράσπισε αποφασιστικά. Για την ΟΑΚΚΕ ότι είναι φασισμός και μάλιστα φασισμός χιτλερικού τύπου, όπως είναι ο σοσιαλφασισμός πρέπει να χτυπιέται και ότι είναι θύμα αυτού του φασισμού πρέπει να υποστηρίζεται. Ιδιαίτερα είμαστε δίπλα σε οποιονδήποτε χτυπιέται από τις εμετικές, γκεμπελίστικες, βασανιστικές για τα θύματα και κανιβαλικές εκπομπές του Τριανταφυλλόπουλου. Ότι ελάττωμα και αν έχει η «Ε» δεν χτυπήθηκε γι αυτό από τον Τρ. και δεν εγκαταλείφθηκε γι αυτό από το τετρακομματικό σύστημα. Χτυπήθηκε για τα θετικά της, για τις αντιστάσεις της σε αυτό το σύστημα, για τις υπαρκτές δημοκρατικές της πλευρές. Χτυπήθηκε στα πλαίσια της εκκαθάρισης των εχθρών του φασισμού. Άλλωστε είναι γεγονός ότι το βαθύ καθεστώς δεν κατάφερε να βρει κάτι ουσιαστικά «διαπλεκόμενο» στην εφημερίδα αυτή. Δεν μπόρεσε δηλαδή να αποδείξει ότι είχε συσσωρεύσει κεφάλαιο εξ αιτίας της σχέσης της με το κράτος και μάλιστα κύρια σε σχέση με το κράτος. Γιατί το ζήτημα της διαπλοκής των ΜΜΕ με την κρατική οικονομία, σε όσο βαθμό είναι βασικό ζήτημα, (γιατί για μας το βασικό ζήτημα είναι η σχέση του κεφάλαιου με το κράτος ανεξάρτητα αν το πρώτο διαθέτει ή όχι ΜΜΕ), δεν είναι αν οι ιδιοκτήτες ΜΜΕ παίρνουν κρατικές εργολαβίες, αλλά αν τη βασική τους κεφαλαιική συσσώρευση τη χρωστάνε στην κρατική οικονομία ή στα ΜΜΕ. Οι εκπομπές του Τρ. αποδείξανε ότι το κεφάλαιο της «Ε» μόνο ερασιτεχνικά και ασήμαντα ασχολήθηκε με την κρατική οικονομία και καθόλου δεν στηρίχθηκε σε αυτή για τη διαδικασία συσσώρευσης του, αλλά στηρίχθηκε στην αγορά του τύπου . Άλλωστε γι αυτό τόλμησε και θέλησε να σταθεί πολιτικά απέναντι στους κρατικοφασίστες γκέμπελς.
Αλλά επειδή ο φασισμός δεν είναι μόνο ο Τριανταφυλλόπουλος πρέπει να στεκόμαστε απέναντι σε κάθε απόπειρα «κάθαρσης». Αυτό σημαίνει απέναντι και στην απόπειρα «κάθαρσης» του ίδιου του ΑΛΦΑ με φασιστικές μεθόδους.

Η ΣΥΝΘΕΤΗ ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΛΦΑ

Το ότι ο ΑΛΦΑ φιλοξενεί και στηρίζει μια ναζιστική εκπομπή είναι λόγος για να του απαγορευτεί η ύπαρξη σε μια δημοκρατική χώρα. Αλλά η αποκάλυψη των εκπομπών του Τριανταφυλλόπουλου σα ναζιστικών είναι μια υπόθεση που δεν έχει κλείσει ούτε για το λαό, ούτε για την αστική τάξη στη χώρα μας. Σε μαζική κλίμακα η πάλη για την αποκάλυψη του χαρακτήρα αυτών των εκπομπών μόλις τώρα ξεκίνησε και αυτό είναι το σημαντικό στην εκστρατεία της «Ε». Είναι επίσης φανερό ότι καμιά ποινή δεν μπορεί να επιβάλλεται στον ΑΛΦΑ έξω από το ζήτημα Τριανταφυλλόπουλου, και να μην έχει σαν κύριο στόχο τον ίδιο τον Τριανταφυλλόπουλο στοχεύοντας τελικά στην απαγόρευση των εκπομπών του. Δεν μπορεί δηλαδή να γίνεται ούτε για τον Μπαξεβάνη, ούτε για το ζήτημα της οικονομικής κατάστασης του καναλιού, γιατί κάτι τέτοιο σημαίνει απλά επιβίωση του Τριανταφυλλόπουλου χωρίς τον ΑΛΦΑ και τελικά επιβίωση του ΑΛΦΑ κάτω από τον έλεγχο κάποιου από τους ολιγάρχες που βρίσκονται πίσω από τον Τριανταφυλλόπουλο.
Αυτή δεν είναι μια απλή υπόθεση εργασίας. Ο ΑΛΦΑ είναι στόχος του γκεμπελισμού πολύ πριν γίνει στόχος η «Ε» και μάλιστα με πολύ πιο βίαιο τρόπο. Ο σοσιαλφασισμός δεν δέχεται να υπάρχει ένα τηλεοπτικό κανάλι στα χέρια του Κοντομηνά γιατί κι αυτός εκπροσωπεί ένα κεφάλαιο που έχει τη βάση του μέσα στη Ελλάδα και στηρίζεται στην αγορά και όχι στην κρατική οικονομία και στην κρατική πολιτική προστασία. Έτσι αυτό μπορεί να είναι αρκετά ανεξάρτητο πολιτικά από το τετρακομματικό καθεστώς. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Κοντομηνάς προσέλαβε σαν ηγετικά στελέχη του καναλιού του τον Χατζηνικολάου και τον Ευαγγελάτο, δύο εθνικιστές που πάμπολλες φορές συγκρούστηκαν με τη γραμμή του ψευτοΚΚΕ και του ΣΥΝ καθώς και απευθείας με αυτά τα κόμματα, και που γι αυτό το λόγο τα απέπεμψε το βαθύ καθεστώς από το ΜΕΓΚΑ και το ΑΛΤΕΡ αντίστοιχα. Για όλους αυτούς τους λόγους ο Κοντομηνάς έγινε στόχος του πατριάρχη όλων των ΜΜΕ – λασπολόγων, του Γ. Κουρή, που έχει ολοκληρώσει την Αυριανή σαν ένα αντισημιτικό έντυπο και εδώ και καιρό το έχει θέσει πολιτικά στην υπηρεσία του Λαλιώτη. Η επίθεση της Αυριανής στον Κοντομηνά, που άρχισε μόλις αυτός πήρε τον ΑΛΦΑ, είναι 100% τύπου Ζούγκλας: Προγραφή του θύματος και συκοφάντηση του για οικονομικές ατασθαλίες πριν υπάρξουν στοιχεία, μάζεμα των πρώτων καταγγελιών από ανθρώπους που έχουν αντιθέσεις κάθε είδους με το θύμα και μαθαίνουν από τα πρωτοσέλιδα ότι αυτό είναι διαθέσιμο για χτυπήματα. Τέλος, αφού μαζευτούν τα πρώτα στοιχεία, κάλεσμα στο κράτος να επέμβει με τις δικαστικές και οικονομικές υπηρεσίες του και να κάνει έλεγχο του θύματος. Εννοείται ότι σε όλο αυτό το διάστημα οι δικαστικές αρχές δεν επεμβαίνουν ενάντια στον κραυγαλέα παράνομο λασπολόγο, αλλά περιμένουν τα πρώτα στοιχεία για να επιτεθούν στο θύμα.
Στη διάρκεια αυτής της εκστρατείας είναι που ο Κοντομηνάς, πολύ απομονωμένος πολιτικά πιάνεται παθιασμένα, από το «παιδί του λαού», τον «τιμωρό των πλούσιων» Τριανταφυλλόπουλο. Αυτό το κάνει με το συνηθισμένο αχρείο κυνισμό, την έλλειψη αρχών και δημοκρατισμού και την πολιτική τύφλα του νεόπλουτου μεγαλοαστού. Έτσι ο «τιμωρός» γίνεται ηγεμόνας στο κανάλι του αφεντικού του, όσο περισσότερο το χτυπάει ο Κουρής, και χτυπώντας την «Ε» προκαλεί όλα τα δυνατά χτυπήματα ενάντια στο αφεντικό του από την αστική τάξη. Κάνει σε μικροσκοπική κλίμακα ότι κάνει ο ομοϊδεάτης του Μπιν Λάντεν, αυτός ο προβοκάτορας του ρωσο-ιρανικού μετώπου, όταν εγκαθίσταται το 1998 στην αυλή του Ομάρ των απομονωμένων Ταλιμπάν για να προκαλέσει την πτώση τους όχι από την εχθρική τους Ρωσία και το Ιράν, αλλά από τη φιλική τους Αμερική. Όταν ο σοσιαλφασισμός καίει το κτίριο του καναλιού, κανένας δεν φαντάζεται ότι ήταν ο ΑΛΦΑ και ο Κοντομηνάς ο στόχος των εμπρηστών, παρόλο που αυτοί έχασαν τα λεφτά τους, αλλά ο Τριανταφυλλόπουλος που έχασε μόνο τον παπαγάλο του. Αλλά και ίδιος ο Κοντομηνάς πιστεύει πως ότι παθαίνει από τον Κουρή οφείλεται στο ότι του πήρε τον Τριανταφυλλόπουλο από τον ΑΛΤΕΡ.
Με την επίθεση του στην «Ε» ο Τρ. με ένα σμπάρο πετυχαίνει δύο τρυγόνια: αδυνατίζει την «Ε», αλλά αδυνατίζει και τον ΑΛΦΑ. Το βαθύ καθεστώς κινείται σε δύο αλληλοσυμπληρούμενες, φαινομενικά αντίθετες κατευθύνσεις όπως συνηθίζει όταν κατανέμει ρόλους. Από τη μια με τον Μπόμπολα παίρνει το μέρος του ΑΛΦΑ και επιτίθεται στην Ελευθεροτυπία. Από την άλλη με το ΕΣΡ παίρνει το μέρος της Ελευθεροτυπίας και επιτίθεται στον ΑΛΦΑ. Με αφάνταστη βία το βαθύ καθεστώς ρίχνει τον ένα εχθρό του ενάντια στον άλλο. Και όχι απλά τον Κοντομηνά ενάντια στον Τεγόπουλο και αντίστροφα, αλλά σε μικρότερο βαθμό και τον επίσης ευρωπαιόφιλο Λαμπράκη ενάντια στον Τεγόπουλο. Πρόκειται για μια στρατηγική διάσπαση που θα διευκολύνει το σοσιαλφασισμό να συντρίψει όλους τους αντιπάλους του έναν –έναν. Όταν λέμε βαθύ καθεστώς πρέπει να σκεφτόμαστε βασικά το ψευτοΚΚΕ και τον ΣΥΝ. Είναι ακριβώς αυτά τα δυο κόμματα που μπαίνουν και στα δυο μέτωπα χωρίς να είναι με κανένα. Είναι αυτά που ρίχνουν τη γραμμή: αφήστε τους αστούς μεγαλοεκδότες να αλληλοεξοντωθούν, ενώ βρίσκουν τρόπο να στηρίξουν στην πράξη το μόνο σημαντικό γι αυτούς που είναι ο εργολάβος τους Μπόμπολας και ο εκκαθαριστής τους Τριανταφυλλόπουλος. Αυτή είναι και η γραμμή της ψευτοεπαναστατικής εξωκοινοβουλευτικής ουράς τους. Τι κι αν η «Ε» φιλοξένησε για χρόνια όλους αυτούς πλουσιοπάροχα στις στήλες και στη γραμμή της. Την κρίσιμη στιγμή τη μαχαιρώνουν. Στο Ιντυμίντια το λένε καθαρά: «αυτός ο αγώνας» (της Ελευθεροτυπίας κατά του Τρ.) δεν είναι ο δικός μας. Αυτό είναι το πνεύμα όλου του μικροαστικού και δίχως χαρακτήρα «χώρου», το πνεύμα «και με τους αστούς όταν τους χρειαζόμαστε και ενάντιά τους όταν τα αφεντικά μας τους πυροβολούν».

ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΠΟΥΛΟ ΜΕ ΤΟΝ ΑΛΦΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΚΟΥΡΗ

Η επίθεση στην Ελευθεροτυπία σε βάθος χρόνου είναι πιο καίρια από εκείνη στον ΑΛΦΑ γιατί το κλείσιμο ή, το πιο πιθανό, η ουσιαστική άλωση της Ελευθεροτυπίας από το σοσιαλφασισμό θα είναι και το τσάκισμα όλου του χώρου του πολυτεχνειακού αριστερού δημοκρατισμού. Αυτός ο χώρος, όσο και να τον αποπροσανατόλισε και να τον υπονόμευσε η ίδια η «Ε» με τον δεξιό αντικαπιταλισμό και αντιαμερικανισμό της και πιο πολύ με την ευνοϊκή της στάση απέναντι στο 17νοεμβριτισμό συγκροτείται ακόμα σε μεγάλο βαθμό ιδεολογικά και πολιτικά γύρω από αυτήν την εφημερίδα και τροφοδοτείται από αυτήν. Και συμβαίνει οι άνθρωποι αυτού του χώρου να είναι εκείνοι που μπορούν να μπουν πιο πολύ εμπόδιο στην εκδήλωση ενός ανοιχτού φασισμού από το βαθύ καθεστώς. Γι αυτό η «Ε» είναι μισητή στους φαιοκόκκινους.
Νομίζουμε ωστόσο ότι σε αυτή τη φάση η «Ε» κυρίως πριονίζεται και τραυματίζεται ενώ ο ΑΛΦΑ προορίζεται να συντριβεί ή να αλλάξει χέρια όχι για να νικηθεί ο τριανταφυλλοπουλισμός αλλά για να θριαμβεύσει. Γιατί μόνο η αυριανική επίθεση στον ΑΛΦΑ είναι στο στάδιο της «κάθαρσης» δηλαδή έχει μετατραπεί ήδη σε διοικητική, οικονομική και ποινική δίωξη. Αντίθετα η επίθεση στην «Ε» είναι ακόμα μόνο στο ηθικό επίπεδο, δηλαδή η «Ε» δεν απειλείται άμεσα από οικονομική και ποινική δίωξη αν και ο Τριανταφυλλόπουλος απειλεί πλέον και σε αυτό το επίπεδο τον Τεγόπουλο. Αλλά από πουθενά δεν φαίνεται να διαθέτει στοιχεία που να μπορούν να χρησιμοποιηθούν εναντίον του διοικητικά ή ποινικά. Το ζήτημα λοιπόν είναι ότι δεν πρέπει με τίποτα να βρεθεί κανείς στο ίδιο μέτωπο με τον Κουρή και τις βρωμερές του μεθοδεύσεις και να τις υπερασπίσει ενάντια στον ΑΛΦΑ, όπως δυστυχώς διαπιστώνεται σε τελευταία σχόλια της Ελευθεροτυπίας (1η Δεκέμβρη σχόλια του Χ.Τ). Πρόκειται για μια αλλαγή της ως τώρα στάσης της εφημερίδας αυτής που διαχώριζε συστηματικά τον ΑΛΦΑ από τον Τρ. αν και σωστά καλούσε τον σταθμό να διαχωριστεί από αυτόν. Αν η «Ε» συμπαραταχθεί τελικά με αυτόν τον άλλο Τριανταφυλλόπουλο, τον Κουρή, τότε, εκτός από το ότι θα σκάβει τον δικό της τάφο για το μέλλον, θα έχει μετατραπεί στο αντίστροφο είδωλο του ΑΛΦΑ και θα έχει χάσει το πελώριο κύρος και την πολιτική ανεξαρτησία που κέρδισε με τη μάχη αυτή. Γιατί όπως ο Κοντομηνάς χρησιμοποιεί για την επιβίωση του από τον Κουρή και φιλοξενεί στο κανάλι του ένα εγκληματικό στοιχείο, το ίδιο και χειρότερο θα ισχύει και για την «Ε».

Λέμε χειρότερο γιατί δεν είναι ο ΑΛΦΑ, αλλά η «Ε» εκείνος ο παράγοντας που ανέλαβε να δώσει μια πάλη ενάντια στη δημοσιογραφία της λάσπης και του κανιβαλισμού.
Αυτός είναι ο κίνδυνος που ονομάσαμε παραπάνω άλωση της «Ε», ο κίνδυνος δηλαδή κάτω από την πίεση των συκοφαντών της, να δεθεί στενά με μια άλλη όψη του πολιτικού και δημοσιογραφικού φασισμού ο οποίος εκφράζεται από τα θεσμικά και εξωθεσμικά, πολιτικά και μη πολιτικά εργαλεία της βρώμικης, παράνομης και τελικά φασιστικής «κάθαρσης».
Αν αυτός ο φασισμός θα μπορέσει να διαιτητεύσει στην περίπλοκη φάση που έρχεται τότε δεν θα μείνει τίποτα όρθιο από τον έστω και τυπικό αστικοδημοκρατισμό που διαθέτουμε ακόμα σαν ανάχωμα μιας σοσιαλφασιστικής εκτροπής.
Από την πλευρά μας εμείς σαν επαναστάτες επειδή θέλουμε με τη στάση μας να δίνουμε μαθήματα δημοκρατισμού μέσα και σ αυτήν την αστική κοινωνία για να προετοιμάζουμε το προλεταριάτο για τη δικιά του δημοκρατική εξουσία, θα είμαστε ως το τέλος εχθροί του τηλεοπτικού και έντυπου φασισμού και συμπαραστάτες των θυμάτων τους, όποια και αν είναι αυτά και ενάντια σε όσους τα προκαλούν.