Ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης που είχε προαναγγείλει ο Καραμανλής από το Πεκίνο (!) είχε τρεις βασικές αλλαγές: Η πρώτη ήταν η αλλαγή στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης, δηλαδή η πτώση του Βουλγαράκη που από καιρό είχαμε προβλέψει, αφού είχε απαιτηθεί από το ψευτοΚΚΕ και τον ΣΥΝ, δηλαδή από το κέντρο του καθεστώτος. Η δεύτερη είναι η αλλαγή στο υπουργείο Εξωτερικών, η υπουργοποίηση της Ντόρας Μπακογιάννη. Η τρίτη ήταν η αλλαγή στο υπουργείο Άμυνας από το οποίο μετακινήθηκε ο Σπηλιωτόπουλος που ήρθε σε σύγκρουση με τους Ρώσους για την υπόθεση των TOR για να μετακομίσει εκεί περνώντας από το κόμμα στην κυβέρνηση ο Μεϊμαράκης.

Τόσο το ψευτοΚΚΕ όσο και ο ΣΥΝ με δηλώσεις τους για τον ανασχηματισμό άφησαν αιχμές μόνο, χωρίς να περάσουν σε ανοιχτή επίθεση, για φιλοαμερικάνικη μετακίνηση της εξωτερικής πολιτικής με την τοποθέτηση της Μπακογιάννη στο Εξωτερικών. Επίσης, ανήσυχοι εμφανίστηκαν οι σοβινιστές της Κύπρου. Φαίνεται ότι η Μπακογιάννη ήρθε στο υπουργείο Εξωτερικών για να αποτελέσει τη δυτική πρόσοψη μίας ρώσικης πολιτικής, κυρίως σε ότι αφορά την ελληνοτουρκική φιλία και την επίλυση του κυπριακού με ρώσικους όρους. Η Μπακογιάννη σα δυτικόφιλη θα εισπράξει όλο το μένος των εθνικιστών που ποτέ δεν θα είναι ευχαριστημένοι για παράδειγμα με ένα νέο ρώσικο σχέδιο Ανάν για την Κύπρο στο οποίο ενδεχόμενα θα συναινέσει. Εννοείται ότι η Μπακογιάννη δεν είχε ποτέ εκφράσει τη διαφωνία της για τη φιλορώσικη πολιτική Καραμανλή, ούτε είχε κάποια αρνητική τοποθέτηση για τις πρόσφατες επισκέψεις του αφεντικού της Γκάζπρομ Μίλερ, και του υπουργού Εξωτερικών Λαβρόφ στη χώρα (2/2 και 6/2 αντίστοιχα). Είναι το ιδανικό πρόσωπο για ενδιάμεσες εποχές: δυτικόφιλη και εθνικίστρια αλλά και πάντα φιλική προς τη Ρωσία είναι κατάλληλη για να κάνει τη βασική ανατολική βρωμοδουλειά για το καθεστώς καθησυχάζοντας ταυτόχρονα τη Δύση.
Άλλωστε η Ρωσία από την πρώτη στιγμή τη θεώρησε κοντινό της πρόσωπο. Το Πρώτο Θέμα (19/2) του ανθρώπου του Κόκκαλη Τριανταφυλλόπουλου αναφέρει σε σχετικό άρθρο: «Η ρώσικη διπλωματία εκτιμά: «Ο ρεαλισμός που χαρακτηρίζει τη Ντόρα Μπακογιάννη επιτρέπει αισιόδοξη πρόβλεψη. Η συνεργασία στον τομέα της ενέργειας βρίσκεται ήδη σε πολύ καλό επίπεδο και η ανάδειξη της Ελλάδας σε κόμβο μεταφοράς ρώσικου πετρελαίου και φυσικού αερίου προς τη Δύση είναι προφανώς προς το συμφέρον και των δύο πλευρών. Όσο για τους εξοπλισμούς, με δεδομένες και κατανοητές τις …συμμαχικές δεσμεύσεις της Αθήνας, τα πράγματα μπορεί να πάνε τουλάχιστον όπως και μέχρι σήμερα». Οι «αναλύσεις» του Τριανταφυλλόπουλου δεν άργησαν να επιβεβαιωθούν. Τη μεθεπόμενη σε άρθρο της Ελευθεροτυπίας (21/2) αναφέρεται ότι: «Ο πρέσβης της Ρωσίας στην Αθήνα Α. Βντόβιν συναντήθηκε χθες με την υπουργό Εξωτερικών Μ. Μπακογιάννη και της επέδωσε συγχαρητήρια επιστολή του υπουργού Εξωτερικών της Ρωσίας, Σ. Λαβρόφ. Στην επιστολή του, μεταξύ άλλων, ο κ. Λαβρόφ αναφέρεται «στη συνεχή και καρποφόρα συνεργασία με την Ελληνίδα υπουργό Εξωτερικών, η οποία είναι γνωστή στη Ρωσία ως μία πολιτικός κύρους, που έχει κάνει πολλά για την ανάπτυξη των φιλικών σχέσεων Ρωσίας και Ελλάδας και για τη συνεργασία μεταξύ των Δήμων Αθήνας και Μόσχας». Επίσης, ο κ. Λαβρόφ προσκαλεί την κ. Μπακογιάννη να επισκεφθεί τη Μόσχα σε χρόνο που θα καθοριστεί διά της διπλωματικής οδού. Κλείνοντας, ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών αναφέρει ότι «η Ρωσία θα συνεχίσει να βλέπει στην Ελλάδα έναν αξιόπιστο εταίρο με τον οποίο επιθυμεί την περαιτέρω ανάπτυξη σχέσεων φιλίας, αμοιβαίας εκτίμησης και συμπάθειας που από παλαιά συνδέουν τους λαούς Ρωσίας και Ελλάδας».
Αυτές οι πρώτες ενδείξεις προφανώς δεν μας οδηγούν σε «αμερικάνικη στροφή της εξωτερικής πολιτικής» με την έλευση της Μπακογιάννη στο υπουργείο.
Μαζί με τον Μολυβιάτη έφυγε ένα στέλεχος που προώθησε τη ρώσικη πολιτική στα εκκλησιαστικά θέματα της Μέσης Ανατολής και στον Εύξεινο, ο Σκανδαλάκης. Αυτό δεν μπορούμε με τα στοιχεία που έχουμε να το εξηγήσουμε εκτός με την υπόθεση να ήταν αυτή μια απαίτηση της Μπακογιάννη. Είμαστε πάντως σίγουροι ότι ένας τέτοιος τύπος δε χάνεται.

Σε ότι αφορά τη διαδοχή στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης, εδώ έγινε η αντικατάσταση του ευρωπαιόφιλου Βουλγαράκη, με έναν από τους εκπροσώπους της παλαιάς δεξιάς ο οποίος είχε μάλιστα και πολύ καλές σχέσεις με τους ναζιστές στο παρελθόν, τον Πολύδωρα. Ήδη από τότε που ξεκίνησε το επεισόδιο με τους Πακιστανούς (που βεβαίως ξεχάστηκαν μόλις ανέκυψαν οι υποκλοπές που θα έριχναν σε χρόνο μηδέν τον Βουλγαράκη, και πήγαν χαμένοι όλοι οι συγκινητικοί λόγοι περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων στους οποίους γυμνάζονται κατά καιρούς τα στελέχη του ΣΥΝ), είχαμε εκτιμήσει ότι το ψευτοΚΚΕ και ο ΣΥΝ δεν θα ησυχάσουν αν δεν έχουν το κεφάλι του Βουλγαράκη. Και το πήραν. Γιατί τι άλλο από αποκεφαλισμός είναι για έναν υπουργό να χάνει τον έλεγχο της εσωτερικής κρατικής βίας και να του ανατίθεται ο έλεγχος των θεάτρων και των μουσείων; Στην πραγματικότητα αυτή ήταν απαίτηση της ίδιας της Ρωσίας που εξοργίστηκε τόσο πολύ μαζί του για τις αντιτρομοκρατικές του σχέσεις με την ΕΕ και τις ΗΠΑ ώστε να ακυρώσει αιφνιδιαστικά μια προγραμματισμένη επίσκεψη του στο Κρεμλίνο τον Οκτώβρη. Είχαμε εκτιμήσει επίσης ότι εναντίον του Βουλγαράκη, μέτρησε και η σταθερή στάση του στην απαγόρευση του φεστιβάλ των ναζιστών. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο διάδοχος του Πολύδωρας είναι ένας άνθρωπος που αποκάλεσε τον φυλακισμένο σήμερα φιλοχιτλερικό Ίρβινγκ «μύστη της αλήθειας», τον Απρίλη του 2003, σε εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου του σε χώρο του πολεμικού μουσείου, σε μια αίθουσα γεμάτη ναζιστές. Ο Πολύδωρας βέβαια δεν είναι ο ιδανικός υπουργός γα το καθεστώς, δεν είναι ένας γνήσιος ρωσόδουλος σαν τον Χρυσοχοίδη. Βασικά είναι ένας σοβινιστής-λαϊκιστής και οπωσδήποτε έχει μικρότερο κύρος και κομματική ισχύ από όσο είχε ο Βουλγαράκης. Πρόκειται για μία μεταβατική επιλογή, αλλά τον χρόνο για να κάνει την αστυνομία ακόμα πιο τραμπούκικη θα τον έχει ο αντισημίτης Πολύδωρας.
Ο ίδιος ο Βουλγαράκης που φρόντισε πριν την πτώση του να στραφεί εναντίον των Αμερικάνων, περιγράφοντας ως τόπο εγκατάστασης των «κινητών σκιών» το τρίγωνο όπου βρίσκεται η αμερικάνικη πρεσβεία, θα είναι υποθέτουμε πεισμένος ότι τον γκρέμισαν οι Αμερικάνοι (με την ίδια πεποίθηση άλλωστε έπεσε και ο υφυπουργός του Μαρκογιαννάκης).
Στο υπουργείο παραγκώνισε τον Αβραμόπουλο που πέταξε ο Καραμανλής στο υπουργείο Υγείας για να τον ξεκόψει από τον τουρισμό, αφού ο Αβραμόπουλος είχε κάνει το ασυγχώρητο έγκλημα να τον βάλει σε πορεία ανάπτυξης, την ώρα που όλοι οι άλλοι τομείς της παραγωγής είναι σε συρρίκνωση.

Ένα άλλο βασικό υπουργείο που άλλαξε χέρι ήταν το υπουργείο Εθνικής Άμυνας όπου ο Σπηλιωτόπουλος πλήρωσε τις κακές του σχέσεις με τους Ρώσους στο θέμα των εξοπλισμών, ιδιαίτερα την καταγγελτική στάση του για το σκάνδαλο της προμήθειας των άχρηστων ρώσικων αντιαεροπορικών πυραύλων TOR M1. Σε άρθρο μας για αυτό το θέμα στο φύλλο 397-398 (28-2-2005) σχολιάζαμε σχετικά: «Μπορούμε να δούμε ότι η στάση του υπουργού Άμυνας στην όλη υπόθεση (όπως και του Ζορμπά) ήταν αποκαλυπτική για το είδος των σχέσεων του ελληνικού κράτους με την σοσιαλιμπεριαλιστική Ρωσία. Ο Σπηλιωτόπουλος αποκάλυψε στη διάρκεια της κατάθεσής του στην Εξεταστική πως χωρίς να υπάρχουν εγγυήσεις για τη λειτουργία των TOR και χωρίς να υπάρχει συμφωνία για τα αντισταθμιστικά, συνεχίστηκαν να αγοράζονται ρώσικοι πύραυλοι. Το μεγαλύτερο του “έγκλημα” ωστόσο είναι ότι έκανε πράξη τη θέση του και αρνήθηκε να παραλάβει μια φουρνιά ανταλλακτικών των ΤΟR που μένουν στα αζήτητα του τελωνείου παρά τις προσπάθειες του Πούτιν και του Καραμανλή. Η στάση του Σπηλιωτόπουλου εξόργισε το ρωσόδουλο μπλοκ το οποίο ετοιμάζεται να τον κατασπαράξει. “Aπό την πλευρά του ο συντονιστής του ΠAΣOK στην Eξεταστική, κ. A. Λοβέρδος γνωστοποίησε στους δημοσιογράφους ότι μετά τη λήξη των εργασιών της Eπιτροπής, ο αρμόδιος κοινοβουλευτικός τομέας εργασίας του ΠAΣOK θα ασχοληθεί με τα πεπραγμένα του υπουργού Eθνικής Aμύνης, καθώς και του γ.γ. του υπουργείου κ. Γ. Ζορμπά, θεωρώντας ότι έχουν υποπέσει σε σωρεία παραπτωμάτων (Καθημερινή, 18-1)... Δύσκολα μπορεί κανείς να επιζήσει όταν τα βάλει με το ρωσόδουλο καθεστώς, ιδιαίτερα όταν δεν έχει υποστήριξη ούτε από το λαό, ούτε από την αστική τάξη». Τελικά, στον πρώτο ανασχηματισμό του Καραμανλή αποδείχτηκε ότι είχε έρθει η ώρα του Σπηλιωτόπουλου να φύγει. Η εγκατάσταση στο υπουργείο αυτό του Μεϊμαράκη είχε κυρίως στόχο να τον πάρει από τον κομματικό μηχανισμό όπου τοποθετήθηκε ένας πιο έμπιστος στον Καραμανλή, ο Ζαγορίτης, που δεν έχει τη κομματική δύναμη και την σχετική ανεξαρτησία του Μεϊμαράκη και ο χειρισμός του από τον Καραμανλή θα είναι πολύ πιο εύκολος. Ήδη στη διαδικασία της εκλογής του ο Καραμανλής τον άφησε να αμφισβητηθεί και να φθαρεί. Η απομάκρυνση του Μεϊμαράκη από τη γραμματεία της ΝΔ νομίζουμε ότι είναι το πιο μεγάλο χτύπημα που καταφέρνει ο Καραμανλής με αυτόν τον ανασχηματισμό στις δυνάμεις που αντιστέκονται στη δόλια και υπονομευτική, στην κνίτικη πολιτική του μέσα στη ΝΔ.

Με τη νέα σύνθεση ο Καραμανλής φρόντισε να βαθύνει τη διάσπαση στη ΝΔ και να σπείρει νέες διχόνοιες. Έτσι κατάληξε ο Παναγιωτόπουλος, το πιο ισχυρό στέλεχος της τάσης της «λαϊκής δεξιάς» στη ΝΔ να κατηγορεί τον Ρουσόπουλο για την καθαίρεσή του. Όμως ο Ρουσόπουλος ποτέ δεν είχε τέτοια δύναμη. Απλά, το καθεστώς εκτίμησε ότι ένας Παναγιωτόπουλος που έχει την τάση να διατυπώνει τις επιφυλάξεις του σε νομοσχέδια τύπου ΔΕΚΟ, δεν είναι πολύ χρήσιμος στο υπουργείο Εργασίας την περίοδο που θα χτυπιούνται όλο και περισσότερο τα εργασιακά δικαιώματα. Λίγο πριν την αποχώρησή του ο Παναγιωτόπουλος έδωσε συνέντευξη στη «Χώρα της Κυριακής» (5/5) όπου κατάγγειλε την επίθεση στον Πολυζωγόπουλο ζητώντας «να τιμωρηθούν πραγματικά» οι δράστες, «ανεξάρτητα από τα ιδεολογικά και πολιτικά άλλοθι που θα επιχειρήσουν πιθανότατα να προβάλουν», και έριξε ευθύνες στη διακομματική ανοχή όλου του πολιτικού κόσμου για τα φαινόμενα της φασιστικής βίας του δεκαεφτανοεμβριτισμού των Εξαρχείων.
Στη θέση του Παναγιωτόπουλου ήρθε ο αποπεμφθείς λόγω ανύπαρκτου σκανδάλου πρώην υπουργός Γεωργίας Τσιτουρίδης, ο οποίος φαίνεται ότι συνεργάζεται καλύτερα με τον Αλογοσκούφη στα εργασιακά, και οπωσδήποτε δεν ανήκει στη «λαϊκή δεξιά». Μετά την αλλαγή Παναγιωτόπουλου, με τον Τσιτουρίδη υπουργό, το μέλλον του Γιακουμάτου που έχει καταγγείλει δημόσια το ψευτοΚΚΕ για παραγωγικό σαμποτάζ είναι πολύ αμφίβολο.
Άλλη μια αλλαγή που αξίζει σχολιασμού είναι αυτή του υφυπουργού Ανάπτυξης Σαλαγκούδη ο οποίος είχε συγκρουστεί με τους ρωσόφιλους για τα πετρέλαια της Καβάλας και είχε δεχτεί γι αυτό επίθεση από τον Τριανταφυλλόπουλο. Ακόμα χειρότερα γι αυτόν είχε πάρει και καλή στάση στα ζητήματα της ΔΕΗ στο πλευρό του Παλαιοκρασσά. Αυτά τα «εγκλήματα» είχαν σαν αποτέλεσμα να ξεχαστούν οι καλές υπηρεσίες που είχε προσφέρει ο Σαλαγκούδης στο καθεστώς διευκολύνοντας την αρπαγή των μεταλλείων της TVX από τον Μπομπολα.

Συμπυκνώνοντας μπορούμε να πούμε ότι πρόκειται για έναν ανασχηματισμό που συμβαδίζει με τις επιταγές της ρώσικης πολιτικής, και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς όσο ασκεί την εξουσία στη χώρα το ρωσόδουλο τετρακομματικό καθεστώς με πρωθυπουργό τον Καραμανλή, ένα άξιο στέλεχος του.