ΟΧΙ ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ ΣΤΗ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΑ

Για να εξουδετερώσει τους ανταγωνιστές της COSCO ο Καραμανλής καταστρέφει τον Πειραιά
Να μην πέσουν οι λιμενεργάτες στην παγίδα-προβοκάτσια

Η κυβέρνηση Καραμανλή έχει αποφασίσει εδώ και καιρό να παραδώσει το λιμάνι του Πειραιά στον κινεζικό κρατικό γίγαντα που λέγεται COSCO. Μέχρι στιγμής καμιά ευρωπαϊκή χώρα δεν έχει δεχτεί να μεταβιβάσει στη φασιστική αυτή νέα υπερδύναμη κανένα λιμάνι της. Αυτό το δέχεται μόνο η Ελλάδα καθώς οι ηγεσίες των 4 κομμάτων εξουσίας έχουν προσδέσει τη χώρα μας στο νεοναζιστικό άξονα Ρωσίας-Κίνας-Ιράν.
Αρχικά ο Καραμανλής προσπάθησε να κάνει αυτή τη μεταβίβαση απευθείας στην COSCO, αλλά η Ευρωπαϊκή Επιτροπή τον υποχρέωσε να κάνει διεθνή διαγωνισμό. Όμως σε έναν καθαρό διαγωνισμό οι δυνατότητες της COSCO να υπερισχύσει είναι ελάχιστες γιατί ο κινέζικος καπιταλισμός στηρίζεται βασικά στα χαμηλά μεροκάματα, οπότε η COSCO, με δεδομένα τα σημερινά επίπεδα αμοιβών των εργαζομένων στον ΟΛΠ δεν θα μπορούσε να σταθεί απέναντι στους δυτικούς ανταγωνιστές της.
Έτσι ο Καραμανλής μέσω του Κεφαλογιάννη κάνει δύο πράγματα: Πρώτο, σπρώχνει με τρόπο τους δυτικούς ανταγωνιστές της COSCO να αποχωρήσουν από το διαγωνισμό. Μάλιστα, θέλει να διώξει εντελώς από τον Πειραιά τον πιο ισχυρό από αυτούς, την ΜSC. Αυτή είναι ταυτόχρονα και ο μεγαλύτερος πελάτης του λιμανιού για τη μεταφορά των εμπορευματοκιβωτίων, και ο μεγαλύτερος πελάτης της Επισκευαστικής Ζώνης. Η COSCO δεν μπαίνει στο διαγωνισμό αν δεν φύγει εντελώς η MSC που έχει συμβόλαιο με τον ΟΛΠ ως το 2012 (Ελευθεροτυπία, 10/12).
Δεύτερο, ετοιμάζει την πολιτική απομόνωση των λιμενεργατών μέσα στο λαό ώστε την κατάλληλη στιγμή να τους υποχρεώσει σε μια προδοτική και διασπαστική «λύση» τύπου ΟΤΕ (ο οποίος αντίστοιχα προορίζεται για τη ρώσικη SISTEMA) δηλαδή με μια δωροδοκία, όπως πχ με μια πρόωρη συνταξιοδότηση στους παλιούς εργαζόμενους ώστε αυτοί να δεχτούν έναν κινέζικου τύπου μισθολογικό μεσαίωνα για τους νεοπροσλαμβανόμενους.
Για να πετύχει αυτό το διπλό στόχο ο Καραμανλής χρησιμοποιεί προβοκατόρικες μεθόδους αξιοποιώντας τις δίκαιες αντιστάσεις των λιμενεργατών. Έτσι ενώ από τη μια αποφασίζει με πραξικοπηματικές διαδικασίες το διεθνή διαγωνισμό, από την άλλη τον αφήνει να αιωρείται για κάποιο απροσδιόριστο μέλλον. Επίσης, ενώ από τη μια δέχεται να παγώσει την ιδιωτικοποίηση για να συζητήσει με τα συνδικάτα, από την άλλη παρατείνει το αδιέξοδο παίζοντας κρυφτό με το χρόνο του παγώματος. Έτσι, θα προκαλεί μια μόνιμη κατάσταση απεργιακής έντασης, ακόμα και αν η απεργία προσωρινά αναστέλλεται.
Ο στόχος αυτής της πολιτικής είναι πρώτα να εξαντληθούν και να φύγουν οι ανταγωνιστές της COSCO και μετά να γίνει ο διαγωνισμός.
Οι λιμενεργάτες έχουν δίκιο να μη θέλουν την ιδιωτικοποίηση του λιμανιού κάτω από αυτές τις σκοτεινές συνθήκες, όμως η μέθοδος πάλης που προωθεί η ηγεσία τους, που είναι «ούτε διακοπή της λειτουργίας του λιμανιού, ούτε κανονική λειτουργία του», σε συνδυασμό με το αναβλητικό αίτημα για «πάγωμα» βοηθάνε την προβοκάτσια Καραμανλή-Κεφαλογιάννη: Γιατί καθώς η αντιπαράθεση δεν ξεκαθαρίζεται, η παραγωγική λειτουργία του λιμανιού αιωρείται και αυτό αρχίζει να χτυπιέται στρατηγικά. Ήδη η MSC ανακοίνωσε την πρόθεσή της να φύγει από τον Πειραιά. Ταυτόχρονα εξαιτίας των συνεπειών της απεργίας μια μάζα μικρομεσαίων επιχειρήσεων έχει υποστεί μεγάλες ζημίες και έχει στραφεί ενάντια στους λιμενεργάτες. Αν λοιπόν κάποια στιγμή μείνει μόνη της η CΟSCΟ στο διαγωνισμό (πιθανά με κάποιον σύμμαχο κάλυψης) οι απεργοί θα βρουν απέναντί τους την κοινή γνώμη, την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ που τώρα τους κάνει το φίλο, και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Την ίδια στιγμή θα μαχαιρώνονται πισώπλατα από τις συνδικαλιστικές παρατάξεις των ΣΥΝ και ψευτοΚΚΕ που θα είναι υπέρ του «αδιάλλακτου αγώνα» για όσο χρειάζεται να φύγουν από τη μέση οι ανταγωνιστές της COSCO. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτές οι παρατάξεις δεν δίνουν ειδική έμφαση στην COSCO, ούτε είναι τυχαίο ότι συζητάνε την «ατζέντα Κεφαλογιάννη» που αυτή τη στιγμή σημαίνει εξαγορά των παλιών εργαζομένων για να πουληθούν οι μελλοντικοί.
Εφόσον παίζεται αυτό το βρώμικο παιχνίδι εναντίον τους και εναντίον της χώρας, οι λιμενεργάτες θα πρέπει να εκτιμήσουν την πραγματική κατάσταση και να διεξάγουν τον αγώνα τους με τρόπο που θα εξασφαλίσει και τα άμεσα και τα στρατηγικά τους συμφέροντα. Αυτό που πρέπει να ενδιαφέρει τη συνειδητή εργατική τάξη στις σημερινές συνθήκες είναι να διατηρηθούν οι δημοκρατικές και οικονομικές κατακτήσεις της και κυρίως να υπάρχει μια ανεπτυγμένη παραγωγική βάση για τη μελλοντική πολιτική εξουσία της. Έτσι το αν θα υπάρχουν ιδιωτικές επενδύσεις και ιδιωτικό μάνατζμεντ ή κρατικό μάνατζμεντ και κρατικές επενδύσεις στο λιμάνι, αυτό δεν είναι ζήτημα ζωτικό για την εργατική τάξη. Η θεωρία που λέει ότι το κρατικό λιμάνι δεν είναι καπιταλιστικό αλλά είναι του λαού και γι αυτό δεν πρέπει τάχα να υπάρχουν τμήματά του σε χέρια ιδιωτών είναι θεωρία της γραφειοκρατικής αστικής τάξης, ιδιαίτερα της πιο διεφθαρμένης, και όχι της εργατικής. Αυτό που είναι ζωτικό για τους εργαζόμενους σε αυτή τη φάση είναι: 1ο- Να υπάρχει ένας αστοδημοκρατικός κρατικός έλεγχος πάνω στη λειτουργία του στρατηγικού λιμανιού της χώρας και όχι έλεγχος από ένα φασιστικό ξένο κράτος και από μια διεφθαρμένη και δουλοχτητική αστική τάξη που θα δηλητηριάσει όλη την πόλη. 2ο- Να υπάρχει ένα ισχυρό συνδικάτο λιμενεργάτων με ενιαία συμφέροντα, δηλαδή όχι μισθολογικά διασπασμένο οπότε και όργανο της οποιασδήποτε εργοδοσίας, και 3ο- Να μη χτυπηθούν οι σημερινές παραγωγικές δυνάμεις του λιμανιού με την υπονόμευση της μεταφορικής του αλλά και της επισκευαστικής του ικανότητας και αξιοπιστίας.

Το πιο πάνω κείμενο αποτελεί το κείμενο αφίσας της ΟΑΚΚΕ που κολήθηκε στον Πειραιά.