Η τοποθέτηση της ΟΑΚΚΕ στο συνέδριο της «Φιλελεύθερης Συμμαχίας» και το Αντιφασιστικό Μέτωπο

Στις 28 του Απρίλη αντιπροσωπεία της ΟΑΚΚΕ παραβρέθηκε στην εναρκτήρια διαδικασία του ιδρυτικού συνέδριου της “Φιλελεύθερης Συμμαχίας” μετά από πρόσκληση της. Στο συνέδριο απηύθυνε χαιρετισμό ο γραμματέας της ΚΕ της ΟΑΚΚΕ Ηλίας Ζαφειρόπουλος.
Η ΟΑΚΚΕ αποφάσισε να ανταποκριθεί στην πρόσκληση του νέου αυτού κόμματος και να κάνει μια τοποθέτηση κατ αρχήν στήριξης του παρά τις βαθιές στρατηγικές ιδεολογικές και πολιτικές αντιθέσεις που τη χωρίζουν από αυτό. Πρόκειται για ένα πρακτικό πολιτικό βήμα στη γραμμή του αντισοσιαλφασιστικού μετώπου. Σήμερα ακόμα περισσότερο από κάθε άλλη φορά πρέπει να επιδιωχθεί η αντιφασιστική ενότητα καθώς η χώρα βαδίζει προς μια μορφή φαιοκόκκινης δικτατορίας με όλο και πιο γοργά βήματα. Ήδη τόσο από το χώρο της επαναστατικής διανόησης όσο και από την πλευρά του αστικού δημοκρατισμού μας έρχονται μηνύματα ότι οι θέσεις της ΟΑΚΚΕ ενάντια στο φαιοκόκκινο μέτωπο κερδίζουν διαρκώς έδαφος. Ο βασικός υπεύθυνος γι αυτό είναι ο ίδιος ο σοσιαλφασισμός που για κάθε το βήμα του προς την εξουσία κάνει δυο βήματα εναντίον του λαού και της προόδου.
Οι πολιτικές και ιδεολογικές θέσεις της Φ.Σ (Φιλελεύθερης Συμμαχίας) και η πολιτική κατατομή μερικών βασικών ιδρυτικών στελεχών της μας δίνουν την ελπίδα ότι αυτή μπορεί να αποτελέσει μια συνιστώσα του αντισοσιαλφασιστικού μετώπου. Από ταξική άποψη, ανεξάρτητα από την ατομική κοινωνική-οικονομική θέση των μελών του, αλλά ακόμα και ανεξάρτητα από τις ίδιες τις ιδεολογικές αναφορές του, το συγκεκριμένο κόμμα αποτελεί αντικειμενικά πολιτική έκφραση του πιο δημοκρατικού κομματιού της ελληνικής αστικής τάξης και ενός μέρους της προοδευτικής διανόησης.
Στο χαιρετισμό της προς το συνέδριο της ΦΣ η ΟΑΚΚΕ ξεκαθάρισε τις σχέσεις της με αυτήν, αλλά και με τον πολιτικό και οικονομικό φιλελευθερισμό γενικότερα με ένα τρόπο αρχειακό και σαφή.
Έτσι από την αρχή της ομιλίας του ο σύντροφός μας τοποθέτησε τη στρατηγική διάσταση ανάμεσα στις δύο γραμμές στην πολιτική και στην οικονομία και στη συνέχεια τοποθέτησε τα δύο βασικά στοιχεία του προγράμματος της ΦΣ που δίνουν τη δυνατότητα για συνεργασίες στα πλαίσια του αντιφασιστικού μετώπου: Το πρώτο και το βασικότερο στοιχείο είναι τα καίρια δημοκρατικά σημεία του προγράμματος της ΦΣ που περιέχουν και τη μεγάλης πολιτικής σημασίας καταγγελία του φαιοκόκκινου μετώπου. Το δεύτερο στοιχείο είναι τα μέτρα εκείνα του οικονομικού φιλελευθερισμού που βοηθάνε στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων δηλαδή εκείνα που αντικειμενικά στρέφονται ενάντια στο παραγωγικό σαμποτάζ και στον παρασιτισμό του κρατικοφασιστικού μονοπώλιου.
Από την άλλη μεριά πάλι με σαφήνεια η ΟΑΚΚΕ καθόρισε σαν το πιο βασικό στοιχείο των διαφωνιών ανάμεσα στα δύο κόμματα και σαν εμπόδιο γενικότερα στον αντιφασιστικό αγώνα τον οικονομικό φιλελευθερισμό στα ζητήματα της διαβίωσης και των κοινωνικών δικαιωμάτων του λαού.
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι ο σοσιαλφασισμός θα επιχειρήσει να συκοφαντήσει την ΟΑΚΚΕ ότι με αυτή της τη στάση απέναντι στη ΦΣ στηρίζει γενικά τον οικονομικό φιλελευθερισμό και κατά συνέπεια συμπλέει με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό.
Η ΟΑΚΚΕ σαν προλεταριακή αντιιμπεριαλιστική οργάνωση είναι από στρατηγική άποψη ενάντια και στο ρώσικο και στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Αλλά δεν είναι οππορτουνιστική ώστε να κρύβει πίσω από ένα γενικευμένο αντιιμπεριαλισμό του τύπου: ούτε Αμερική-ούτε Ρωσία, το γεγονός ότι θεωρεί έναν από αυτούς, το ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό σαν τον κύριο εχθρό των λαών σήμερα. Μάλιστα αν ποτέ αυτός εξαπολύσει τον μεγάλο του υποδουλωτικό πόλεμο ενάντια στην Ευρώπη και αν οι ΗΠΑ παραταχθούν με την τελευταία τότε και αυτές θα μετατραπούν, για όσο θα διαρκεί αυτός ο πόλεμος, σε έναν τακτικό σύμμαχο για τους λαούς. Όμως η ΟΑΚΚΕ στέκεται σήμερα και από τακτική άποψη κύρια ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό επειδή αυτός στην κύρια πλευρά του είτε συνεργάζεται με το σοσιαλιμπεριαλισμό, είτε επιτίθεται και επεμβαίνει άδικα σε μια σειρά χώρες του τρίτου κόσμου προκαλώντας παντού φιλορώσικες αντι-συσπειρώσεις, την ώρα μάλιστα που οι χώρες αυτές αποτελούσαν και βασικό ανάχωμα στο σοσιαλιμπεριαλισμό (Αφγανιστάν, Ιράκ).
Όμως η στάση των φιλελεύθερων στις χώρες που βρίσκονται κάτω από ανατολικού τύπου δικτατορία ή είναι πιασμένες στα δίχτυα του σοσιαλιμπεριαλισμού έχει αντικειμενικά άλλο πολιτικό περιεχόμενο από εκείνο που έχει στις δυτικές ιμπεριαλιστικές χώρες. Στις τελευταίες ο σύγχρονος πολιτικός και οικονομικός φιλελευθερισμός αποτελεί μια από τις κυρίαρχες μορφές της ιδεολογίας της δυτικής μονοπωλιακής αστικής τάξης οπότε ένα εργαλείο επίθεσης στο προλεταριάτο και στους μικρούς παραγωγούς στη χώρα της και ένα εργαλείο οικονομικής κυριαρχίας στον γ΄ κόσμο. Όμως είναι άλλο πράγμα να είναι κανείς φιλελεύθερος στις ΗΠΑ και στην Αγγλία και εντελώς άλλο να είναι φιλελεύθερος στη Ρωσία, στη Συρία, στην Κούβα, στην Κίνα, στο Ιράν, αλλά και στην Ελλάδα. Όχι τυχαία το κεντρικό σύνθημα των δήθεν κόκκινων και στις τελευταίες χώρες είναι ο «αντινεοφιλελευθερισμός» και όχι ο αντιφασισμός όπως συνέβαινε πάντα με τους επαναστάτες μαρξιστές από την ώρα που εμφανίστηκαν οι φασιστικές δικτατορίες. Αυτό συμβαίνει γιατί στις χώρες αυτές ο φιλελευθερισμός είναι η αστική δημοκρατική απάντηση στην πολιτική δικτατορία και στην αρπαγή της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας από το σοσιαλφασισμό. Μάλιστα εκείνο που μετράει πιο πολύ σε αυτές τις περιπτώσεις είναι το δημοκρατικό πολιτικό πρόγραμμα του φιλελεύθερου και όχι το οικονομικό του. Αυτός είναι ο λόγος που στη Δύση ο φιλελεύθερος μπορεί να είναι ο πρωθυπουργός των πιο κυρίαρχων μονοπωλίων, ενώ στην Ανατολή είναι ένας τολμηρός δημοκράτης που είτε θα βρίσκεται στη φυλακή σαν κατάσκοπος, είτε με μια σφαίρα στο κεφάλι σα «θύμα της μαφίας». Κι αυτό ανεξάρτητα από το πόσο στενές ή χαλαρές πολιτικές σχέσεις έχει με τη Δύση και τη δυτική μονοπωλιακή πολιτική. Στην Ελλάδα ο αστοφιλελεύθερος μπορεί να δεχτεί μια σφαίρα μόνο αν είναι μεγαλοαστός, αλλά ο σοσιαλφασισμός δεν μπορεί ακόμα να τον φυλακίσει (με εξαίρεση το επιλεκτικό σκάνδαλο). Και δεν τον φυλακίζει γιατί φοβάται την ευρωπαϊκή επέμβαση και την αποκάλυψή του που θα του στερήσει το πλεονέκτημα να κάνει εισοδισμό στην ΕΕ για λογαριασμό της Ρωσίας και επίσης θα του στερήσει τα κεφάλαια για να θρέψει τον ψηφοφορικό του στρατό. Εκείνο λοιπόν που κάνει ο σοσιαλφασισμός στο συνεπή φιλελεύθερο στην Ελλάδα είναι να τον απομονώνει πολιτικά. Είναι χαρακτηριστικό το πως απομόνωσε τους παλιούς φιλελεύθερους πολιτικούς, όταν επεχείρησαν να αυτονομηθούν από την καραμανλική ΝΔ. Όλοι τους ξεκίνησαν με κάπως καλά ποσοστά υποστήριξης στην κοινή γνώμη, μετά έμειναν στο 2% και μετά διέλυσαν τα κόμματά τους γιατί είδαν ότι δεν μπορούν να παίξουν σε επίπεδο κρατικής εξουσίας. Τελικά είτε γύρισαν στην ΝΔ (Αβραμόπουλος) ή οι κάπως πιο ριζοσπάστες από αυτούς πήγαν στο ΠΑΣΟΚ (Μάνος, Ανδριανόπουλος) όπου έτρεφαν αυταπάτες για τον Παπανδρέου. Το αποτέλεσμα ήταν να εκτεθούν πολιτικά και να φέρουν σύγχυση στο παλιό τους στρατόπεδο, αν και στη συνέχεια κάπως αυτονομήθηκαν. Το πολιτικό πρόγραμμα εκείνων των σχηματισμών ήταν διαποτισμένο από την προσπάθεια τους για οικονομική και πολιτική συμφιλίωση με το κυρίαρχο πολιτικό μπλοκ εξουσίας και έκφρασαν το συμφιλιωτικό πνεύμα της σύγχρονης μεγάλης και μεσαίας, δυτικού τύπου επιχείρησης απέναντι στο κράτος του νέου μπλοκ εξουσίας. Η ΦΣ είναι από ότι φαίνεται η απόπειρα των πιο ριζοσπαστών αστοδημοκρατών, που εκφράζουν κοινωνικά περισσότερο τα μεσαία σύγχρονα στρώματα παρά τη μεσαία και μεγάλη αστική τάξη, να πάνε ως την άκρη το φιλελεύθερο πρόγραμμα τους πηγαίνοντας σε ρήξη με την κρατικίστικη σοσιαλφασιστική γραμμή και στο οικονομικό αλλά κυρίως στο πολιτικό επίπεδο. Ήδη αυτό το είχαμε διαπιστώσει στην πράξη όταν σημερινά ηγετικά στελέχη της ΦΣ, όπως ο Τ. Αβραντίνης και ο Θ. Παπανδρόπουλος είχαν σταθεί δίπλα μας, ο πρώτος ως το τέλος σα μάρτυρας υπεράσπισης στη Δίκη της ΟΑΚΚΕ για το μακεδονικό όταν όλοι σχεδόν οι «αριστεροί διεθνιστές» μας είχαν εγκαταλείψει, και ο δεύτερος όταν κάθησε δίπλα μας σε πάνελ στον Ακάδημο το 1999 με άλλους δημοκράτες για να καταδικάσει τη φιλοσέρβικη γκεμπελίστική προπαγάνδα των ΜΜΕ σχετικά με την εθνοκάθαρση στο Κόσσοβο.
Αυτή η ριζοσπαστικοποίηση και η ιδεολογικοπολιτική αυτονόμηση του πολιτικού φιλελευθερισμού στην Ελλάδα ήταν αναπόφευκτη από την ώρα που ο σοσιαλφασισμός επιτίθεται σε όλη τη γραμμή και σταδιακά σαρώνει και ενσωματώνει μέσα του όλο τον παλιό πολιτικό κόσμο. Άλλωστε σήμερα ακόμα και για πολλούς λαϊκούς ανθρώπους ο αστικός δημοκρατισμός είναι μια πρακτική διέξοδος για να ξεφύγουν από τις δαγκάνες του σοσιαλφασισμού. Είναι χαρακτηριστικό ότι υπάρχουν μέσα στους κόλπους της ΦΣ και άνθρωποι με αριστερές ιδεολογικές καταβολές. Δεν είναι δηλαδή μόνο άλλο πράγμα να είναι κανείς ριζοσπάστης φιλελεύθερος στην Αμερική και άλλο στην Ελλάδα, αλλά είναι άλλο να είναι κανείς φιλελεύθερος στα 1970 και άλλο στα 2007.
Αυτός είναι ο λόγος που κι όλας στο ιδρυτικό της συνέδριο η ΦΣ δοκίμασε την απόλυτη απομόνωση από τα τηλεοπτικά ΜΜΕ και το μποϋκοτάζ σχεδόν από όλους τους φιλελεύθερους βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που είχε καλέσει. (Μόνο οι Μάνος και Ανδριανόπουλος στείλανε πολύ φιλικούς γραπτούς χαιρετισμούς). Ο μόνος που ήρθε ήταν ο μεταμφιεσμένος κνίτης Μπίστης από το ΠΑΣΟΚ, που επέπληξε τους συνέδρους για τον ακραίο οικονομικό φιλελευθερισμό τους και τους κάλεσε να μπουν στο τρίτο κατά σειρά κόμμα του. Έτσι οι μόνοι ζωντανοί φιλικοί χαιρετισμοί που έγιναν στο συνέδριο ήταν από το Παρατηρητήριο του Ελσίνκι, από την ΟΛΚΕ (ομοφυλόφιλοι), από το Ουράνιο Τόξο και από την ΟΑΚΚΕ. Ειδικά το κάλεσμα στις δυο τελευταίες οργανώσεις - η πρώτη εξοβελισμένη σαν κόκκινο πανί για όλο τον ελληνικό εθνικισμό αλλά και αντιπαθής στον «επαναστατικό» σοσιαλφασισμό επειδή είναι ευρωπαιόφιλη και η δεύτερη ο πιο μισητός σχηματισμός για όλο το φαιοκοκκινο μπλοκ εξουσίας - είναι η πιο έμπρακτη απόδειξη του δημοκρατισμού της ΦΣ.
Αυτή η απομόνωση δεν θα υπήρχε αν η ΦΣ ήταν μια πραγματική συνιστώσα του μπλοκ εξουσίας.
Είναι φανερό ότι ο στόχος του ρωσόδουλου τετρακομματικού συντονιστικού κορυφής (Λαλιώτης, Καραμανλής, Παπαρήγα, Αλαβάνος) είναι να σπείρει την απογοήτευση, να διασπάσει και να διαλύσει στη γέννησή του αυτό το νέο κόμμα ή να το σπρώξει σε υποχωρήσεις που θα αλλοιώσουν το χαρακτήρα του. Αυτός είναι ο λόγος που στο τέλος της ομιλίας του ο σ. Ζαφειρόπουλος ανέλυσε τους λόγους για τους οποίους δεν πρέπει να περιμένουν μια γρήγορη ανάπτυξη, αλλά να ετοιμάζονται για έναν δρόμο αντοχής.
Είναι σίγουρο ότι στο μέλλον πολλοί δημοκρατικοί άνθρωποι θα κινούνται προς τον αστικό δημοκρατισμό μόνο και μόνο επειδή όλο και περισσότερο στον κόσμο η ψεύτικη κόκκινη σημαία θα γίνεται συνώνυμο της αντιλαϊκής βίας και θα προβοκάρει βαθιά την πραγματική κόκκινη σημαία. Αυτό ήδη το βλέπουμε παντού στις σοσιαλφασιστικές χώρες. Ακόμα και δω μπροστά μας είδαμε για παράδειγμα πως στις τελευταίες φοιτητικές εκλογές αρκετοί φοιτητές κινήθηκαν προς τις όλο και πιο δεξιές ΔΑΠ και ΠΑΣΠ μόνο και μόνο για να αποδοκιμάσουν εκείνους που τους κράτησαν ομήρους, συνειδητά ή όχι, προκειμένου να διατηρήσουν στα Πανεπιστήμια την εξουσία της ΠΟΣΔΕΠ, του ψευτοΚΚΕ και του ΣΥΝ. Είναι πολύ μεγάλης, είναι ζωτικής στρατηγικής σημασίας για την επανάσταση οι πραγματικοί κόκκινοι να είναι πρωτοπόροι στον δημοκρατικό αγώνα όπως το έκαναν πάντα, ιδιαίτερα στις αρχές του μαρξισμού. Γιατί ο επαναστατικός κομμουνισμός, είτε θα αποδειχτεί στις μάζες από τώρα ότι είναι ο βαθύτερος δημοκρατισμός, είτε αυτές θα τον θάψουν μαζί με το σοσιαλφασισμό σαν ασυνεπή ή σαν ανίκανο να διαχωριστεί από αυτόν. Δεν υπάρχει λοιπόν μέλλον για τους μαρξιστές-λενινιστές-μαοϊστές αν δεν σταθούν δίπλα στις μάζες -που ένα μέρος τους θα σηκώνει για καιρό και την αστοδημοκρατική σημαία - και δεν σηκώσουν κι αυτοί δίπλα τους τη δικιά τους, την αληθινή κόκκινη σημαία. Και αυτό πρέπει να το κάνουν χωρίς ποτέ να εγκαταλείπουν την πολιτική και οργανωτική αυτονομία τους, δηλαδή χωρίς ποτέ να πάψουν να κάνουν διαρκώς και έμπρακτα το διαχωρισμό τους και με το σοσιαλφασισμό και με τη δυτικού τύπου αστική ιδεολογία, δηλαδή να υπερασπίζονται την τακτική και τη στρατηγική τους για τη δικτατορία του προλεταριάτου και για τον κομμουνισμό. Η ιδιομορφία της εποχής που ζούμε είναι ότι όλα τα αντισοσιαλφασιστικά κινήματα της Ανατολής βρίσκονται κάτω από την ιδεολογική ηγεμονία της δυτικόφιλης αστικής τάξης ενώ τα περισσότερα εργατικά κινήματα της Δύσης βρίσκονται κάτω από την ιδεολογική ηγεμονία του σοσιαλφασισμού. Αυτό που κάνει η ΟΑΚΚΕ σαν εργατικό απόσπασμα στην μισοευρωπαϊκή και μισοανατολική ακόμα Ελλάδα είναι να φέρνει μέσα στον εργατικό αγώνα της Δύσης την αληθινή κόκκινη γραμμή και μέσα στα εθνικοανεξαρτησιακά και δημοκρατικά κινήματα της Ανατολής τη συκοφαντημένη κόκκινη σημαία. Αυτός είναι ο βαθύτερος, ο στρατηγικότερος λόγος πέρα από την ανάγκη συγκρότησης του αντιφασιστικού μετώπου για τον οποίο η ΟΑΚΚΕ στην ομιλία της διαχώριζε διαρκώς τον επαναστατικό μαρξισμό και από το σοσιαλφασισμό, και, με έναν άλλο τρόπο, από τον αστικό δημοκρατισμό. Πιστεύουμε ότι η ορθότητα και η συνέπεια αυτής της στάσης θα αποδειχτούν ακόμα πιο καθαρά στο μέλλον.

Η ομιλία του σ. Ηλία Ζαφειρόπουλου εκ μέρους της ΚΕ της ΟΑΚΚΕ προς τους συνέδρους του ιδρυτικού Συνέδριου της Φιλελεύθερης Συμμαχίας

Αγαπητοί φίλοι,
Κατ αρχήν θέλω εκ μέρους των συντρόφων μου να σας ευχαριστήσω για την πρόσκληση που μας απευθύνατε να παρακολουθήσουμε τη συνεδριακή σας διαδικασία. Εκτός από τιμητικό αυτό το βρίσκουμε και πολιτικά τολμηρό εκ μέρους σας.
Επιτρέψτε μου να αρχίσω τη σύντομη τοποθέτησή μου θέτοντας εξ αρχής το διπλό ερώτημα που θα ερχόταν στα χείλη κάθε πολιτικά σκεπτόμενου παρατηρητή σχετικά με την παρουσία μας στο βήμα αυτό, δηλαδή: πρώτον, πως γίνεται πολιτικά και οικονομικά φιλελεύθεροι να καλούν στο συνέδριο τους και μάλιστα στο ιδρυτικό τους συνέδριο οπαδούς του επαναστατικού μαρξισμού, δηλαδή ανθρώπους που επιδιώκουν την προλεταριακή εξουσία και την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και δεύτερον, πως γίνεται αυτοί οι τελευταίοι να ανταποκρίνονται στην πρόσκληση των φιλελεύθερων και να τους απευθύνουν χαιρετισμό.
Τι συμβαίνει; Υπάρχει κάποια πλευρά από τις δύο που εγκατέλειψε τις αρχές της; ή μήπως βρισκόμαστε μπροστά σε αφελείς φιλελεύθερους ή σε εκκεντρικούς μαρξιστές;
Ασφαλώς η στοιχειώδης λεπτότητα θα απαιτούσε να απαντήσουν πρώτα οι οικοδεσπότες μας, για το σκέλος που τους αφορά αλλά από τη φύση της διαδικασίας νομίζω ότι μας επιτρέπεται να δώσουμε τώρα τη δικιά μας εκδοχή και για τα δυο ερωτήματα.
Πιστεύουμε ότι σε αυτήν εδώ τη συνάντηση δεν υπάρχει κανενός είδους αφέλεια ούτε παραξενιά ούτε, πάνω απ όλα, ασυνέπεια. Ίσα-ίσα αυτή η συνάντηση είναι προϊόν της συνέπειάς και των δύο πλευρών στις αρχές τους κάτω από το βάρος μιας σημερινής αδήριτης αναγκαιότητας. Η αναγκαιότητα αυτή είναι η αντιμετώπιση ενός άμεσου κοινού εχθρού και αυτός ο εχθρός είναι ο φασισμός. Στη χώρα μας αυτός φαίνεται λίγο αλλά υφέρποντας έχει διαβρώσει τα πάντα. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο φασισμός φέρνει κοντά τους φιλελεύθερους με τους επαναστάτες μαρξιστές. Εμείς δεν ξεχνάμε ποτέ ότι ο ναζισμός με την ίδια περίπου λύσσα που κατηγορούσε τον επαναστατικό μαρξισμό σαν εβραιομπολσεβικισμό στην Ανατολή κατηγορούσε και τους φιλελεύθερους σαν εβραιοκαπιταλιστές στη Δύση. Τότε μόνο ασυνεπείς μαρξιστές και ασυνεπείς φιλελεύθεροι δεν αναζήτησαν την αντιφασιστική ενότητα σε όσο βαθμό αυτή ήταν δυνατή.
Λέμε όσο ήταν δυνατή γιατί μεγάλης κλίμακας ταχτικές ενότητες σαν την αντιφασιστική διαπερνιούνται σε μικρό ή σε μεγάλο βαθμό από τις στρατηγικής φύσης αντιθέσεις των πολιτικών ρευμάτων σκέψης και πράξης που τις συγκροτούν.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση διαπερνάει διαφορετικά τη δικιά σας και τη δικιά μας καθημερινή πολιτική πρακτική ο διαφορετικός τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε φιλοσοφικά και πολιτικά τη σχέση ανάμεσα στο ατομικό και στο συλλογικό δικαίωμα. Για σας για παράδειγμα η διασφάλιση των ατομικών δικαιωμάτων είναι η πιο ουσιαστική προϋπόθεση της ανθρώπινης ελευθερίας. Και για μας αυτή η διασφάλιση είναι ιστορικός όρος για την απελευθέρωση των ανθρώπων από κάθε είδους κοινωνικό προνόμιο και από κάθε πολιτική δουλεία, σήμερα από το φασισμό. Αλλά τα άτομα δεν μπορούν να απελευθερωθούν πραγματικά αν δεν ενωθούν κοινωνικά με τα άλλα, αν δηλαδή δεν υποτάξουν αυτόβουλα την ατομική στην κοινωνική τους δράση οπότε και το ατομικό στο συλλογικό δικαίωμα. Αν δεν κάνουμε λάθος σύμφωνα με σας η ανθρώπινη ελευθερία και η ευημερία μπορεί να επιτευχθεί μέσα από την πολιτική δημοκρατία συν την εξασφάλιση του ελεύθερου καπιταλιστικού ανταγωνισμού. Αλλά για μας και ο πιο ελεύθερος οικονομικός ανταγωνισμός ακόμα και σε συνδυασμό με τον πιο πλήρη σεβασμό των ανθρώπινων δικαιωμάτων θα οδηγεί μοιραία στην υλική και πνευματική χειροτέρευση της θέσης των άμεσων παραγωγών και τελικά στο οικονομικό μονοπώλιο και στον πολιτικό αυταρχισμό που το συνοδεύει. Για μας οι άμεσοι παραγωγοί μπορούν να βελτιώνουν τη θέση τους κύρια μέσα από την οργανωμένη οικονομική και πολιτική τους πάλη και όχι μέσα από τη γενική ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Η άμεση πολιτική συνέπεια αυτής της θέσης μας είναι ότι κανένας πολιτικός δημοκρατισμός δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το φασισμό αν δεν συμπεριλάβει μέσα του τις πιο βασικές δίκαιες συλλογικές διεκδικήσεις των εργαζομένων. Όπως επίσης δεν μπορεί να νικήσει παγκόσμια αν δεν συμπεριλάβει εντός του την πάλη των καταπιεσμένων κρατών για ανεξαρτησία, των υπόδουλων εθνών για απελευθέρωση, των λαών για επανάσταση που σημαίνει αν δεν αντισταθεί στον οικονομικό και στρατιωτικό ιμπεριαλισμό που κυριαρχούν σε Δύση και Ανατολή
Παρ όλες αυτές τις διαφωνίες μας στη δοσμένη περίσταση θεωρούμε πιο σημαντικές τις συμφωνίες μαζί σας. Δεν έχουμε ακόμα στη διάθεσή μας τις ολοκληρωμένες πολιτικές θέσεις σας στα μεγάλα εσωτερικά και κυρίως στα λεγόμενα εθνικά και στα διεθνή ζητήματα. Όμως μπορούμε να έχουμε μια άποψη για τη γενική κατεύθυνση και τις προθέσεις της Φιλελεύθερης Συμμαχίας μέσα από την ιδρυτική της διακήρυξη ενώ έχουμε επίσης μια πολύ θετική εμπειρία από τη συνεργασία μας στα χρόνια που πέρασαν με ορισμένα από τα στελέχη της στην κοινή πάλη μας ενάντια στον επιθετικό ελληνικό εθνικισμό, ιδιαίτερα στο μακεδονικό και στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Βρισκόμαστε σε μια εποχή που η πράξη και οι άνθρωποι μετράνε πολύ περισσότερο από τις όποιες κομματικές διακηρύξεις.
Θεωρούμε λοιπόν πολύ έντιμες και συνεπείς τις γενικότερες θέσεις σας για την πολιτική δημοκρατία ιδιαίτερα για τον αυτοπροσδιορισμό των εθνικών μειονοτήτων, και ενάντια στον αντισημιτισμό, ενώ πιο καίρια και πιο σημαντική από την άποψη της αντιφασιστικής ενότητας θεωρούμε τη θέση σας για το φαιοκόκκινο μέτωπο στο οποίο τοποθετείτε Χριστόδουλο, ακροδεξιά και το λεγόμενο ΚΚΕ. Εμείς σε αυτό το μέτωπο κατατάσσουμε και την ηγεσία του ΣΥΝ και δύο πολύ στενούς ηγετικούς πυρήνες κυρίως μέσα στο ΠΑΣΟΚ αλλά και μέσα στη ΝΔ οι οποίοι λειτουργούν σαν πολιτικοί εντολοδόχοι του λεγόμενου ΚΚΕ και του ΣΥΝ συντρίβοντας με συντονισμένες προβοκάτσιες και συκοφαντίες κάθε προοδευτική τάση μέσα σε αυτά τα κόμματα. Συμφωνούμε επίσης μαζί σας στο ότι έχει διαμορφωθεί στη χώρα μας μια κοινωνική αντίδραση από παρασιτικές ομάδες και από ιδιώτες δεμένους με το κράτος που εμποδίζουν κάθε εκδημοκρατισμό και κάθε παραγωγικό εκσυγχρονισμό αυτής της χώρας. Είμαστε της άποψης ότι αυτές οι δυνάμεις στηρίζουν αυτό το φαιοκόκκινο μέτωπο και σε μεγάλο βαθμό έχουν δημιουργηθεί από αυτό. Κυρίως πιστεύουμε ότι υπάρχει ένα ισχυρό διεθνές κέντρο που στηρίζει τη φαιοκόκκινη πολιτική και κοινωνική αντίδραση όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε κάθε άλλη χώρα. Αυτό το κέντρο είναι ο πολεμικός νεοναζιστικός άξονας Ρωσίας-Κίνας-Ιράν με ηγέτη την πρώτη. Ονομάζουμε σοσιαλφασισμό ακριβώς αυτή τη φαιοκόκκινη συμπόρευση σε διεθνή κλίμακα και ενάντια σε αυτήν προτείνουμε την ενότητα με κάθε δημοκράτη και κάθε δημοκρατικό πολιτικό και κοινωνικό ρεύμα, όποια και αν είναι η ιδεολογική και πολιτική του αφετηρία.
Μιλώντας για φαιοκόκκινο μέτωπο δεν εννοούμε κυρίως ότι ο ακροδεξιός ενώθηκε με τον δήθεν αριστερό αλλά ότι ένας δήθεν αριστερός έχει γίνει στην πραγματικότητα ακροδεξιός και φασίστας. Και πραγματικά αν προσέξει κανείς θα δει ότι είναι ο ψευτοαριστερός που έχει την ηγεμονία σε κάθε φαιοκόκκινο μέτωπο και όχι ο κλασσικός ακροδεξιός. Ο φορέας της «γραμμής» είναι πάντα ένας φαιός που εμφανίζεται σαν κόκκινος. Πως γίνεται αυτό;
Αγαπητοί φίλοι. Δεν είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που το πιο μισητό περιεχόμενο κρύβεται κάτω από την πιο δημοφιλή μορφή. Το κόκκινο του φαιοκόκκινου στο περιεχόμενό του είναι ότι πιο φαιό υπάρχει ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που οι μεγαλύτεροι παλιάνθρωποι είναι εκείνοι που ανέβηκαν εξαπατώντας τους φίλους τους. Τι είναι οι φαιοί-κόκκινοι; Είναι καιροσκόποι που καβαλάνε επαναστάσεις, δημοκρατικά κινήματα και λαϊκούς πόθους για να πάρουν την πολιτική εξουσία. Στο δρόμο ενώνονται και συγκροτούνται σε μια αστική τάξη νέου τύπου. Αυτή διαφέρει από την αστική τάξη κλασσικού τύπου στο εξής: Η κλασσική αστική τάξη παίρνει ιστορικά την πολιτική εξουσία αφού πρώτα γίνει ισχυρή οικονομικά. Αντίθετα η αστική τάξη νέου τύπου παίρνει την οικονομική εξουσία αφού πρώτα καταλάβει την πολιτική, δηλαδή την κρατική εξουσία. Ύστερα μονοπωλώντας τη κρατική εξουσία σφετερίζεται συλλογικά όλο το δημόσιο πλούτο. Μόλις τον σφετεριστεί γίνεται οπαδός της ιδιωτικοποίησης. Γι αυτό κάθε σοσιαλ-φασισμός ξεκινάει με την κρατικοποίηση και τελειώνει με την ολιγαρχική ιδιωτικοποίηση. Η φύση της αστικής τάξης νέου τύπου είναι το πραξικόπημα, η αρπαγή, η λαϊκίστικη υποκρισία και η πολιτική δικτατορία στο εσωτερικό, ο πόλεμος γενοκτονικού και υποδουλωτικού τύπου στο εξωτερικό.
Οι φαιοί κόκκινοι είναι η άρνηση των πραγματικών κόκκινων γιατί αυτών εδώ το σοσιαλιστικό κράτος πρώτα κατέλαβαν και σφετερίστηκαν μετά τον β΄ παγκόσμιο πριν δοκιμάσουν την παγκόσμια κυριαρχία τους. Θεωρούμε σοσιαλιστικά και αντιφασιστικά αυτά τα καθεστώτα όσα πυρά και αν δέχεται αυτή η θέση μας από πολλούς δημοκράτες αλλά και από τις ιδρυτικές σας θέσεις. Επιτρέψτε μου εδώ δυο λόγια σχετικά με τις σοσιαλιστικές επαναστάσεις στη Ρωσία και στην Κίνα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτοί που κατοχύρωσαν τα ατομικά δικαιώματα στη Γαλλία και στις ΗΠΑ τα επέβαλαν με τη βία των αστικών επαναστάσεων, δηλαδή τα αναίρεσαν για μια ολόκληρη περίοδο στους εχθρούς αυτών των επαναστάσεων για να επιβληθούν αυτά στη συνέχεια. Αυτό έγινε ιδιαίτερα στη Γαλλία όπου η δημοκρατία έπρεπε να αντιμετωπίσει τη φεουδαρχία. Αν στις ΗΠΑ οι δημοκράτες ήταν πιο συνεπείς στα ατομικά δικαιώματα αυτό οφείλεται στο ότι εκεί δεν είχαν να αντιμετωπίσουν ένα προηγούμενο φεουδαρχικό καθεστώς. Θα σας παρακαλούσα μόνο να σκεφθείτε πόση βία θα χρειαζόταν σε σοσιαλιστικές επαναστάσεις, που γίνανε σε χώρες σαν την Κίνα και τη Ρωσία που ήταν σχετικά πολύ πιο καθυστερημένες σε σχέση με αυτό εκπροσωπούσαν η Γαλλία και η Αμερική στην εποχή των δικών τους αστικών επαναστάσεων. Σκεφτείτε πόσος χρόνος θα χρειαζόταν για να σταθεροποιηθούν οι νέες εξουσίες στην Ρωσία και την Κίνα. Ας έχετε τέλος υπ όψιν σας ότι η μελέτη της ιστορίας αυτών των εξουσιών επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις.
Η βασική διαφορά σήμερα ενός φαιο-κόκκινου με τον μαρξιστή-λενινιστή-μαοϊστή όπως εμείς, είναι η εξής: ο πρώτος κινείται πραξικοπηματικά χωρίς την έγκριση των μαζών για να χωθεί μέσα στο κράτος συμμαχώντας με το ένα ή με το άλλο κόμμα εξουσίας μέχρι να καταλάβει με έφοδο την κρατική μηχανή. Ο δεύτερος θέλει σε κάθε του βήμα να εκφράζει τις διαθέσεις των μαζών και θεωρεί το κράτος τον πιο συμπυκνωμένο και αυταρχικό καπιταλιστή. Είναι έξω από τη λογική του να το καταλάβει. Θα το αφήνει στη θέση του ως ότου μπορέσει να το γκρεμίσει με μια επανάσταση. Αυτός είναι ο λόγος που σε σχέση με το κράτος ο μαρξιστής βρίσκεται λιγότερο μακρυά από τον συνεπή φιλελεύθερο από όσο από τον φαιοκόκκινο.
Το νόημα της αντι-νεοφιλελεύθερης γραμμής τους είναι η συσπείρωση των προλετάριων και της άνεργης σπουδαγμένης νεολαίας ενάντια στο δυτικόφιλο κεφάλαιο για το σφετερισμό αυτού του κεφάλαιου από τους ίδιους και όχι βέβαια για την καλυτέρευση της θέσης των φτωχών όπως ισχυρίζονται
Εκείνο που θέλουμε να τονίσουμε ιδιαίτερα εδώ σήμερα είναι το εξής: Ότι οι φαιοί-κόκκινοι στηρίζουν την πολιτική τους ισχύ σε ένα στρατηγικό τέχνασμα δεμένο με τη φύση τους: Εμφανίζονται σαν εκπρόσωποι των φτωχών. Έτσι παίρνουν παντού την εξουσία, από τη Βενεζουέλα και την Κολομβία ως το Ιράν και το Σουδάν. (Περιλαμβάνουμε και τις ισλαμοφασιστικές χώρες στις φαιοκόκκινες. Εκεί υπάρχει μόνο αλλαγή χρώματος. Το φαιοκόκκινο έγινε απλά φαιοπράσινο. Ο σύγχρονος μουλάς είναι ένας αντικαπιταλιστής με τουρμπάνι). Το νόημα της αντι-νεοφιλελεύθερης γραμμής τους είναι η συσπείρωση των προλετάριων και της άνεργης σπουδαγμένης νεολαίας ενάντια στο δυτικόφιλο κεφάλαιο για το σφετερισμό αυτού του κεφάλαιου από τους ίδιους και όχι βέβαια για την καλυτέρευση της θέσης των φτωχών όπως ισχυρίζονται. Αυτό κάνουν συστηματικά και στην Ελλάδα με πιο χαρακτηριστική περίπτωση τον σφετερισμό των ορυχείων Χαλκιδικής από τον δικό τους Μπόμπολα μετά την δολοφονία του Αθανασιάδη και την έξωση της ΤVX. Πάντα καλούν τους πάντες αγρότες, εργάτες, υπαλλήλους, φοιτητές, κατοίκους σε αλλεπάλληλα, συνήθως αποτυχημένα γιουρούσια στο κράτος δηλαδή για επιδοτήσεις, για επιδόματα, για πτυχία χωρίς αξία, για κλείσιμο εργοστασίων. Πάντα συγκροτούν στρατούς με τα πιο συντηρητικά στοιχεία του λαού για να συντρίβουν τους εχθρούς τους και για να παίρνουν οι ίδιοι πολιτική και οικονομική εξουσία. Αυτούς τους στρατούς τελικά τους προδίνουν αλλά ο μηχανισμός τους μένει. Επί πλέον δίπλα σε αυτούς τους πολιτικούς στρατούς οι φαιοκόκκινοι έχουν στη διάθεσή τους και τους καθαρούς στρατούς βίας: τη “17Ν”, τα φοιτητικά τάγματα εφόδου, την ψευτοαναρχική αντίδραση, το ποδοσφαιρικό λούμπεν και τελευταία το καθαρά ποινικό λούμπεν. Με αυτά τα εργαλεία έχουν συντριβεί όλες οι απόπειρες μεταρρύθμισης, πολιτικής και οικονομικής, από την παλιά δυτικόφιλη αστική τάξη. Ειδικά οι φασιστικές πολιτικές εκκαθαρίσεις μέσω ανύπαρκτων ή επιλεκτικών σκανδάλων στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ στηρίζονται ιδεολογικά στον λαϊκίστικο αντικαπιταλισμό της μικροαστικής τάξης και του λούμπεν.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πιστεύουμε ότι δεν μπορεί σήμερα να υπάρχει νικηφόρα αντιφασιστική πολιτική χωρίς την κοινωνική συμμαχία οποιασδήποτε δημοκρατικής πολιτικής και κοινωνικής δύναμης με τους εργαζόμενους και με τα φτωχά και μεσαία στρώματα της πόλης και του χωριού. Στο πρόγραμμά σας βάζετε ζήτημα ανάπτυξης μέσα από μια σειρά δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις για το χτύπημα του παραγωγικού παρασιτισμού και ενάντια στην υπονόμευση της ανάπτυξης. Αυτά τα μέτρα είναι καλά και θα ανακουφίσουν μακροπρόθεσμα υλικά το λαό. Αλλά το πρόβλημα είναι ότι καμιά πολιτική και οικονομική μεταρρύθμιση τέτοιου είδους δεν είναι δυνατή σε συνθήκες σοσιαλφασιστικής δημαγωγίας αν δεν την αγκαλιάσει πρώτα η μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού που υποφέρει και είναι πεταγμένη στο πολιτικό και κοινωνικό περιθώριο. Αν αυτόν τον κόσμο δεν τον κερδίσουν οι αντιφασίστες με μια συγκεκριμένη πολιτική και συγκεκριμένα κοινωνικά μέτρα θα τον κερδίσει ο φασισμός.
Αυτά δεν τα λέμε για να περάσουμε θέσεις μας που είναι ξένες σε ένα άλλο ιδεολογικό ρεύμα. Τα λέμε επειδή ξέρουμε από πείρα ένα πράγμα ότι οι φαιοκόκκινοι, δηλαδή το βαθύ καθεστώς, ή αλλιώς το νέο παρακράτος, στήνουν πάντα μια χαλύβδινη υγειονομική ζώνη γύρω από κάθε ρεύμα που δεν μπορούν να ελέγξουν ώστε να το ξεκόψουν από τον υπόλοιπο πληθυσμό, να το αφυδατώσουν από νέες δυνάμεις και να το απογοητεύσουν. Νομίζουμε ότι τέτοιο ρεύμα είναι και το δικό σας. Αυτό που κατά τη γνώμη μας είναι επικίνδυνο για τους φαιοκόκκινους με τη «Φιλελεύθερη Συμμαχία» δεν είναι απλά ότι βγήκε έξω από το ελεγχόμενο από αυτούς δίπολο ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Αυτό το δοκίμασαν πριν και άλλοι φιλελεύθεροι. Αυτό που τους ανησυχεί είναι ότι προβάλει μια πλατφόρμα ρήξης με τον επιφανειακό προσχηματικό φιλελευθερισμό με τον οποίο οι ηγεσίες αυτών των δύο κομμάτων εξαπατάνε τα μορφωμένα μεσοστρώματα, τη δυτικόφιλη αστική τάξη και κυρίως την ΕΕ από την οποία παίρνουν αδιάπτωτη πολιτική στήριξη και λεφτά για να συντηρούν τους ανατολικής νοοτροπίας παρασιτικούς στρατούς τους κάθε είδους. Το ότι μπορεί το φαιοκόκκινο μέτωπο και γενικότερα η ανατολικού τύπου πολιτική αντίδραση στη χώρα μας να επιβάλει μια τέτοια υγειονομική ζώνη αποδεικνύει ότι είναι πολύ πιο ισχυρή σε επίπεδο εξουσίας από όσο φαίνεται εξωτερικά. Ειδικά είναι τεράστια η δύναμή της στα ΜΜΕ όταν συντονίζεται διακομματικά. Από την άλλη αυτή η ίδια η λύσσα της να ελέγχει τα πάντα δείχνει τον τρόμο της και την δικιά της πολιτική και ιδεολογική απομόνωση μπροστά στα πολύ πλατεία τμήματα του πληθυσμού που όλο και λιγότερο μπορεί να πείθει και να προσελκύει.
Γι αυτούς τους λόγους νομίζουμε ότι κανένα μη ελεγχόμενο δημοκρατικό ρεύμα δεν πρέπει να απογοητεύεται όταν βάζει και ενδεχόμενα δεν πετυχαίνει στόχους γρήγορης ανάπτυξης. Ο αγώνας για την πολιτική δημοκρατία και ενάντια στον επερχόμενο φασισμό στη χώρα μας είναι ακόμα αγώνας αντοχής.
Αγαπητοί φίλοι σας ευχόμαστε να πάτε καλά στις εργασίες του συνεδρίου σας. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι οι θέσεις που θα προκύψουν και το πνεύμα που θα επικρατήσει στο συνέδριό σας θα δυναμώσουν την ενότητα και την αποφασιστικότητά σας και θα προσφέρουν παραπέρα δυνατότητες για πλατύτερες δημοκρατικές συνεργασίες. Έτσι κι αλλιώς είμαστε στο πλευρό σας για να σπάσει ο αποκλεισμός σας από αυτό το όλο και πιο επικίνδυνο όλο και πιο σάπιο κυρίαρχο πολιτικό μπλοκ.
Σας ευχαριστώ.