Ο Σρέντερ ψάχνει για συνομιλητές του δημοκρατικού αφεντικού του…

Ο Σρέντερ, ελεύθερος από τις δεσμεύσεις που του επέβαλε η θέση του καγκελάριου της Γερμανίας και ως διοικητικό στέλεχος σήμερα της Γκάζπρομ, μιλάει πια ανεπιφύλακτα και χωρίς αναστολές υπέρ των αφεντικών του. Ένας τέτοιος πράκτορας δε θα μπορούσε παρά να κάνει ένα σταθμό στην Αθήνα, για να διαφημίσει το νέο του βιβλίο «Κρίσιμες Αποφάσεις – Η Ζωή μου στην Πολιτική» και να προπαγανδίσει τις αρετές της ρώσικης υπερδύναμης.
Μιλώντας στους δημοσιογράφους κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του, ο Σρέντερ, που στη Γερμανία πολλοί τον κατηγορούν για κατασκοπία υπέρ της Μόσχας, έκφρασε την ικανοποίησή του για το επίπεδο των ελληνορωσικών σχέσεων: «Η θέση των ΗΠΑ για τοποθέτηση αντιπυραυλικού συστήματος στην καρδιά της Ευρώπης ναι μεν δε συνιστά αρχή ψυχρού πολέμου, αλλά μπορεί να πλήξει τις ευρωρωσικές σχέσεις, οι οποίες πρέπει να είναι στενότατες. Η Ελλάδα φαίνεται να το έχει κατανοήσει πλήρως αυτό».
Αναφερόμενος στο ζήτημα της ενεργειακής συνεργασίας ΕΕ-Ρωσίας, τόνισε ότι η χώρα του Βλαντιμίρ Πούτιν «είναι η πλέον αξιόπιστη για την προμήθεια ενέργειας». Και τεκμηρίωσε αυτή τη δήλωση, που έρχεται σε πλήρη διάσταση με τις αγωνιώδες προσπάθειες της Ευρώπης να διασφαλίσει ενεργειακή αυτονομία από τη Ρωσία, ως εξής: «Είναι δηλαδή ασφαλέστερες για τέτοια συνεργασία χώρες όπως π.χ. η Λιβύη, η Αλγερία, το Ιράν;» (Κόσμος του Επενδυτή, 2-3/6/2007). Ο διευθυντής της Γκάζπρομ δεν έλαβε βέβαια από κανένα την απάντηση ότι, πρώτον, καμία από αυτές τις χώρες που ανέφερε δεν έκλεισε τις στρόφιγγες, όπως έχει κάνει η Ρωσία, και, δεύτερον, εκτός από αυτές τις χώρες-τραμπούκους που ανέφερε υπάρχουν και άλλες χώρες που παράγουν πετρέλαιο, σαν το Αζερμπαϊτζάν, το Καζακστάν, τη Σ. Αραβία κτλ., που δεν είναι διεθνείς ή περιφερειακοί τραμπούκοι. Χώρια από αυτά, υπάρχει και η πυρηνική ενέργεια, ακόμα και το κάρβουνο, προκειμένου να μην είναι κάποια χώρα δούλη μιας υπερδύναμης.
Επιπλέον ο Σρέντερ κατηγόρησε τα νέα κράτη–μέλη της ανατολικής Ευρώπης που κάνουν αντιρώσικη εξωτερική πολιτική, και ιδιαίτερα την Πολωνία, που στήριξε την αντιπυραυλική ασπίδα, για «εθνικιστική πολιτική» (!) που στηρίζεται από τις ΗΠΑ και γιατί πλήττουν την ενότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της οποίας η λογική είναι αντιεθνικιστική!!! Ενώ, αν έμπαιναν στη Αυλή των υποτακτικών της νεοτσαρικής υπερδύναμης, που ισοπέδωσε σε μία εντελώς «αντιεθνικιστική» βάση την Τσετσενία, που υπόθαλψε και στήριξε το σέρβικο σοβινισμό και τα βάρβαρα εγκλήματά του, τότε θα προωθούσαν το ευρωπαϊκό ιδεώδες!
Αυτά είπε ο Σρέντερ, ο άνθρωπος που δε δίστασε να αποκαλέσει τον Πούτιν «καθαρό δημοκράτη». Όταν οι δημοσιογράφοι σε συνέντευξη Τύπου ρώτησαν τον Πούτιν αν στέκει αυτός ο χαρακτηρισμός, εκείνος απάντησε: «Φυσικά και είμαι απόλυτος και καθαρός δημοκράτης. Αλλά ξέρετε ποιο είναι το κακό; Πραγματική τραγωδία. Είμαι μόνος μου, άλλους τέτοιους στον κόσμο δεν έχει... Υπήρχε μια ελπίδα στα παιδιά στην Ουκρανία, αλλά αυτοδυσφημίστηκαν πλήρως, τα πράγματα οδηγούνται σε κανονική τυραννία. Πλήρης παραβίαση του Συντάγματος, των νόμων. Μετά το θάνατο του Μαχάτμα Γκάντι δεν έχεις με ποιον να συζητήσεις…»
Δίκιο έχει ο Πούτιν. Πάει να συζητήσει ο άνθρωπος με το Γιούσενκο σε «γεύμα εργασίας» (μέσω ενός εκπροσώπου του βέβαια, στελέχους της KGB), και ο Γιούσενκο έγινε χαλκοπράσινος. Πάει μετά να συζητήσει με το Λιτβινένκο (πάλι μέσω του εκπροσώπου του κου Λουγκοβόι), και αυτός πεθαίνει από ραδιενέργεια. Τι θα κάνει αυτό το άτυχο μοναχικό δημοκρατικό αφεντικό, πώς θα ικανοποιήσει τις βαθιές κοινωνικές του ανάγκες, αν δε βγει στο σεργιάνι ο αφοσιωμένος υπάλληλός του, ο Σρέντερ, για να του βρει συνομιλητές; (Ελευθεροτυπία, 5/6/2007)