Πώς και γιατί συνδυάστηκαν οι πρόωρες εκλογές με τις δολοφονικές φωτιές

Έπρεπε να ολοκληρωθούν και τα δύο φαινόμενα για να μπορέ-σουμε να τα συνδέσουμε. Μιλάμε για τις πρόωρες εκλογές και για τις δολοφονικές φωτιές. Είχαμε από την πρώτη στιγμή μια εξήγηση για τους εμπρησμούς και μια εξήγηση για τις πρόωρες εκλογές. Από τις φωτιές κιόλας της Πάρνηθας με το κεντρικό μας άρθρο στη Νέα Ανατολή εξηγούσαμε πώς οι φωτιές βοηθούσαν μεγάλες αλλαγές στην κυβέρνηση, όπως αυτές θα γίνονταν με έναν ανασχηματισμό (όπως εμείς περιμέναμε) ή με πρόωρες εκλογές, όπως έγινε τελικά. Όμως δεν μπορούσαμε από την αρχή να έχουμε μια ολοκληρωμένη εξήγηση πώς συνδέονταν μεταξύ τους οι πυρκαγιές και οι πρόωρες εκλογές, και μάλιστα οι τόσο πρόωρες και αιφνιδιαστικές αυτές εκλογές.
Η χρήση των πυρκαγιών σε πρώτο επίπεδο

Ξέραμε από τον ίδιο τον εχθρό ότι οι πυρκαγιές τον συμφέρανε, γιατί φρόντισε ο ίδιος να κατεβάσει τον κόσμο στο δρόμο μετά την «εναρκτήρια» πυρκαγιά της Πάρνηθας, με σύνθημα το «όχι στην αναθεώρηση του άρθρου 24». Ξέραμε δηλαδή ότι οι σαμποταριστές κάθε σύγχρονης και μεγάλης κλίμακας δυτικής επένδυσης, δηλαδή ο ΣΥΝ, το ψευτοΚΚΕ και η λαλιωτική ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, ψάχνανε να βρουν τρόπους να ματαιώσουν την αναθεώρηση μιας συνταγματικής διάταξης που χρησιμοποιήθηκε για πολλά χρόνια για να δεσμεύει τεράστιο μέρος της οικοδομήσιμης γης στην Ελλάδα.
Αυτό το άρθρο του Συντάγματος, από το 1975 ονόμαζε «δασική έκταση» τα πιο άγονα ξεροβούνια και εκτάσεις της χώρας και στα ηπειρωτικά και στα νησιά, εκτάσεις που βρίσκονταν έξω από δάση σε περιοχές μεγάλης τουριστικής αξίας, ακόμα και εκτάσεις που εδώ και χρόνια έχουν μπει στο σχέδιο πόλης. Το άρθρο 24 αποτελεί ένα διαρκές έγκλημα κατά της ανάπτυξης της χώρας, ένα πρόσχημα για να «κολλάνε» όλες οι μεγάλες επενδύσεις στα δασαρχεία και στο 5ο τμήμα του Συμβούλιου της Επικρατείας. Δεν ήταν δύσκολο να καταλάβουμε γιατί οι σαμποταριστές της ανάπτυξης έριξαν στους οικοπεδοφάγους την ευθύνη των πυρκαγιών. Είπαν δηλαδή και συνεχίζουν να λένε ότι οι οικοπεδοφάγοι, στην πραγματικότητα οι τουριστικοί επενδυτές, κάψανε τάχα τη γη για να την αγοράσουν μετά φτηνά, επειδή ξέρανε ότι θα γίνει οικοδομήσιμη, ή την κάψανε επειδή με τη φωτιά θα εξαφανίζονταν τα όρια του δάσους. Το σύνθημα λοιπόν των σαμποταριστών μετά τις πυρκαγιές και εξαιτίας των πυρκαγιών ήταν, και είναι, να μην αναθεωρηθεί το άρθρο 24, ακριβώς για να μη γίνει η γη οικοδομήσιμη, δηλαδή να μην περάσει στους εμπρηστές.
Βέβαια, κάθε λογικός άνθρωπος, αν σκεφτεί λίγο, θα συμπεράνει ακριβώς το αντίθετο. Μια περιοχή δίπλα ή μέσα σε ένα δάσος μεγάλης ομορφιάς που καίγεται δεν έχει καμιά αξία. Οι τουριστικοί επενδυτές δεν έχουν κανένα λόγο να κάψουν τα δάση που θέλουν να αξιοποιήσουν καπιταλιστικά, ακριβώς όπως ένας προαγωγός δεν παραμορφώνει μια γυναίκα που θέλει να εκμεταλλευτεί. Αυτό μπορεί να το κάνει ένας οποιοσδήποτε εκμεταλλευτής μόνο αν θέλει να καταστρέψει το αντικείμενο της εκμετάλλευσης ενός ανταγωνιστή του. Πραγματικά, μόνο ανταγωνιστές μπορούσαν να κάψουν το χώρο αξιοποίησης του δυτικού κεφαλαίου. Και αυτοί οι ανταγωνιστές υπάρχουν: είναι το ανατολικό κεφάλαιο, δηλαδή ο ανατολικός ιμπεριαλισμός, με τον οποίο όλη αυτή η ψευτοαριστερά και η ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ τόσο αδιατάρακτες και δουλικές σχέσεις έχουν. Μάλιστα με τη συγκεκριμένη μέθοδο της πυρκαγιάς οι εμπρηστές δεν κατάφεραν μόνο να καταργήσουν την όποια ομορφιά της γης, αλλά κατάφεραν να την κάνουν και νομικά μη οικοδομήσιμη, δηλαδή νομικά νεκρή από καπιταλιστική άποψη, καθώς ο νόμος απαγορεύει να χτιστεί οποιαδήποτε έκταση καίγεται, όταν αυτή έχει χαρακτηριστεί δασική. Ακόμα και αν ισχυριστεί κανείς ότι μια έκταση που καίγεται μπορεί κάποτε να αποχαρακτηριστεί, πρέπει να παραδεχτεί ότι κάθε μεγάλη επένδυση σε αυτήν την έκταση σε ένα μεσοπρόθεσμο μέλλον είναι νομικοπολιτικά ακυρωμένη. Και είναι ακυρωμένη όταν η πυρκαγιά είναι δολοφονική και ιστορική και όλα τα μάτια είναι στραμμένα πάνω στη δοσμένη έκταση. Για να αποκλείσει μάλιστα το ενδεχόμενο παρανόησης ο ίδιος ο ρωσόδουλος πρωθυπουργός, δήλωσε ότι κάθε καμένη δασική έκταση δε θα οικοδομηθεί ποτέ.
Πραγματικά, οι μεγάλες πυρκαγιές στην Ηλεία, και σε μικρότερο βαθμό και εκείνη της Πάρνηθας, εκτός από την αναθεώρηση του άρθρου 24 σαμπόταραν εντελώς συγκεκριμένα τις πιο μεγάλες τουριστικές επενδύσεις από αυτές που ετοιμάζονταν. Όχι τυχαία οι πυρκαγιές της Ηλείας μπήκαν ακριβώς σε σημεία που ήταν χαρακτηρισμένα δασικές εκτάσεις και στα οποία ετοιμάζονταν τεράστιες δυτικές τουριστικές επενδύσεις εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ. Μια τέτοια επένδυση μικρής κλίμακας, αλλά χαρακτηριστική πολιτικά, θα γινόταν στην Πάρνηθα από την πολυεθνική εταιρία Hyatt, που ελέγχει το εκεί καζίνο. Αλλά οι πιο γιγαντιαίες επενδύσεις θα γίνονταν στην Ηλεία, στη λίμνη Καϊάφα και στην Ολυμπία. Για τον Καϊάφα 30 εταιρείες είχαν καταθέσει προσφορές και για την Ολυμπία ενδιαφερόταν ένας από τους διεθνείς γίγαντες του οικοδομικού και τουριστικού κεφαλαίου, η αμερικάνικη WTC, η εταιρεία που ξαναχτίζει τους δίδυμους πύργους. Αυτή η τελευταία επένδυση περιλάμβανε επίσης κατασκευή σύγχρονου λιμανιού, μαρίνας και εγκαταστάσεων πλούσιου τουρισμού στο εγκαταλελειμμένο σήμερα Κατάκωλο. Επίσης επρόκειτο να παραχωρηθούν από το υπουργείο Οικονομικών μεγάλες εκτάσεις για αξιοποίηση στην κοινότητα της Ζαχάρως. Αυτή η κοινότητα υπέγραψε με το υπουργείο Οικονομικών τη σύμβαση παραχώρησης, αλλά μπόρεσε και την υπέγραψε μόνο αφού μπήκαν οι φωτιές, οπότε οι σαμποταριστές ξεσπάθωσαν γι’ αυτήν την «ιεροσυλία» και κάθε αλλαγή χρήσης γης στη Ζαχάρω, δηλαδή κάθε πιθανή μελλοντική επένδυση, ακυρώθηκε. Η επίθεση στη σύμβαση της Ζαχάρως έκαψε δεύτερη φορά τα καμένα.
Ήταν λοιπόν φανερό σε μας από την πρώτη στιγμή ότι οι πυρκαγιές ματαίωσαν επενδύσεις και χτύπησαν στην καρδιά την αναθεώρηση του άρθρου 24.

Η χρήση των πρόωρων εκλογών σε πρώτο επίπεδο

Από την άλλη μάς ήταν επίσης φανερό από την πρώτη στιγμή, όπως είπαμε παραπάνω, ότι οι πρόωρες εκλογές θα πετύχαιναν αυτό που δε θα μπορούσε να πετύχει κανένας ανασχηματισμός. Θα πετύχαιναν μια σαρωτική καθαίρεση όλων των υπουργών και υφυπουργών που έχουν δυσαρεστήσει τους σαμποταριστές και γενικότερα τους ρωσόδουλους των ψευτοΚΚΕ, ΣΥΝ και της ηγετικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ και την αντικατάστασή τους με λιγότερο ενοχλητικούς ή ακόμα και ρωσόδουλους. Ήταν επίσης αδιαμφισβήτητο ότι οι πυρκαγιές βοήθησαν αυτόν το σαρωτικό ανασχηματισμό της κυβέρνησης τουλάχιστον στην περίπτωση δύο υπουργών, του επικεφαλής σε ένα υπουργείο κλειδί Πολύδωρα και του ευρωπαιόφιλου υπουργού Γεωργίας Μπασιάκου.
Θα μπορούσε κανείς εδώ να αντιτείνει ότι δεν ήταν σίγουρο ότι οι εκλογές θα βγάζανε ξανά κυβέρνηση Καραμανλή. Η απάντησή μας είναι ότι οι εκλογές αυτές ήταν σχεδιασμένες για να ξαναβγάλουν Καραμανλή και όχι ΠΑΣΟΚ, και μάλιστα Καραμανλή αυτοδύναμο, χωρίς συνεργασία με ένα από τα τρία μικρά ρωσόδουλα κόμματα. Η Ρωσία ήθελε Καραμανλή γιατί μόνο μια κυβέρνηση της κλασικής και δυτικόφιλης -κατά τεκμήριο- αστικής τάξης θα έκανε τόσο εύκολα ανατολική πολιτική χωρίς η Δύση να ενοχλείται. Το απέδειξε αυτό η πρώτη τριετία Καραμανλή, στη διάρκεια της οποίας αυτός πρόσφερε στο ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό όσα δεν μπόρεσαν να του δώσουν επί 20 χρόνια οι ρωσόδουλες ως προς τους ηγέτες τους κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Αυτός είναι και ο λόγος που ο Καραμανλής δεσμεύτηκε ότι, αν δεν έβγαινε αυτοδύναμος, θα ξανάκανε εκλογές. Οι εκλογές όχι μόνο έγιναν σε μια στιγμή που οι δημοσκοπήσεις έδιναν σταθερό προβάδισμα στη ΝΔ, αλλά έγιναν μέσα σε συνθήκες στις οποίες όλοι έβαλλαν κατά των προς εκκαθάριση υπουργών, αλλά κανείς κατά του Καραμανλή. Άλλωστε αυτό το φρόντιζε και ο ίδιος με το τάχα μεγαλόθυμο στιλ του, που συνίσταται στο να μην απαντάει σε καμιά κατηγορία της αντιπολίτευσης κατά των υπουργών του, δηλαδή να τους αφήνει ακάλυπτους όσο η αντιπολίτευση καλύπτει τον ίδιο. Έτσι μπόρεσε να υιοθετήσει την πιο αβανταδόρικη γραμμή σε στιγμή φυσικών καταστροφών, τη γραμμή της εθνικής ενότητας κατά του κοινού κακού. Το καθεστώς άφησε στο Γιωργάκη το άχαρο και αντιπαθητικό καθήκον να κάνει τον εκμεταλλευτή της δυστυχίας των πυρόπληκτων και έτσι να σιγουρέψει την ήττα του ΠΑΣΟΚ. Έτσι λοιπόν, χωρίς καν να χρειαστούν δεύτερες εκλογές, ο Καραμανλής εξασφάλισε την αυτοδυναμία, και μάλιστα αναδείχτηκε σε μάγο και σοφό της παράταξης, αφού της έδωσε για δεύτερη συνεχόμενη φορά την κρατική εξουσία, για να ξεδιψάσει για τα καλά.
Όντας τόσο ισχυρός στο κόμμα του και άτρωτος από την αντιπολίτευση, ο Καραμανλής είχε την άνεση να είναι για πρώτη φορά τόσο ξεδιάντροπα πρωθυπουργός του ψευτοΚΚΕ, του ΣΥΝ και του ΠΑΣΟΚ και τόσο πολύ υπονομευτής του κόμματός του. Αυτός λοιπόν που επί 3 χρόνια πούλησε όλους τους υπουργούς του που πήγαν κάτι να μεταρρυθμίσουν και που λίγο-πολύ αντιστάθηκαν στη φαιοκόκκινη επίθεση, αυτός που ποτέ δεν υποστήριξε ούτε τόσο δα την πολιτική τους, τώρα τους καθαίρεσε ωμά και έδωσε το κεφάλι τους στους εχθρούς της κυβέρνησής του. Τη Γιαννάκου, που τόλμησε ένα χτύπημα στην κνιτο-συνασπισμική γραφειοκρατία των ΑΕΙ, την άφησε τόσο ανοχύρωτη, που τη γκρέμισε και από τη βουλευτική έδρα. Τον Πολύδωρα, τον άνθρωπο που άλλαξε εκ βάθρων την αντιτρομοκρατική αστυνομία του καθεστώτος και τόλμησε να πει την προφανή αλήθεια ότι ο ΣΥΝ είναι ο πολιτικός προστάτης των κουκουλοφόρων, τον αποκεφάλισε επίσης με τα ίδια του τα χέρια. Το ίδιο έκανε και με το Γιακουμάτο, που έψαχνε να βρει τρόπους να κρατάει στη ζωή τα χρεωκοπημένα εργοστάσια και όχι να τα κλείνει με πρόσχημα τα πακέτα αποκατάστασης, όπως ήθελαν το ψευτοΚΚΕ και ο ΣΥΝ. Αυτός έπρεπε να αποκεφαλιστεί, γιατί έκανε το έγκλημα καθοσιώσεως να δηλώσει ωμά ότι το ψευτοΚΚΕ κλείνει τα εργοστάσια. Τέλος, ο Καραμανλής αποκεφάλισε και τον Παπαληγούρα, που καταγγέλθηκε από τους ρωσόδουλους του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ στην πραγματικότητα γιατί δεν έκανε τις εκκαθαρίσεις μέσα στο δικαστικό σώμα και μέσα στην κοινωνία που αυτοί θέλανε, ενώ έκανε άλλες που δε θέλανε.
Η ανάγκη να γίνουν αυτές οι εκκαθαρίσεις εξηγεί μόνο εν μέρει το γιατί οι πυρκαγιές και οι πρόωρες εκλογές όφειλαν να συμπέσουν. Πραγματικά, με τις φωτιές έγινε δυνατό στον Καραμανλή να χρησιμοποιήσει τις πρόωρες εκλογές, ώστε να καθαιρέσει έναν υπουργό-κλειδί, τον Πολύδωρα, και δευτερευόντως τον Μπασιάκο. Για τον δεύτερο ο Καραμανλής δεν είχε ούτε ένα σκάνδαλο σαν και αυτά που ξετρυπώνει ο επίσημος ωτακουστής του βαθιού καθεστώτος, ο Τριανταφυλλόπουλος, ούτε είχε στη διάθεσή του κάποιο κίνημα αγροτών που θα μπορούσε να εκθέσει τον υπουργό του. Οι φωτιές και μετά η κατηγορία ότι αυτός έφταιξε για την κακή προστασία των δασών ήταν μια καλή λύση. Όμως το βασικό ήταν η καθαίρεση του Πολύδωρα. Αυτή δεν μπορούσε να περιμένει, γιατί οι άνθρωποί του στην αστυνομία είχαν απομακρύνει από την αντιτρομοκρατική τα παλιά παπανδρεϊκά στελέχη, είχαν παραμερίσει τον Σύρο, το σκοτεινό «πακεταριστή» της 17Ν, και ετοίμαζαν μια νέα δομή και ένα νέο σχέδιο που στόχο είχε να αντιμετωπίσει τη νέα πιο «ελαφριά» τρομοκρατία του «Επαναστατικού Αγώνα» και των γκαζάκηδων ως συγγενική της 17νοεμβρίτικης. Ενάντια στον Πολύδωρα ο Καραμανλής είχε μόνο την πολιτική εκστρατεία που είχαν κάνει εναντίον του οι ΣΥΝ-ψευτοΚΚΕ-Παπανδρέου πάνω στο «κίνημα παιδείας», αλλά αυτή η εκστρατεία δεν είχε πείσει το τηλεοπτικό κοινό. Όταν κουκουλοφόροι επιτίθενται σε ακίνητους μπάτσους για να προκαλέσουν τη βίαιη αντεπίθεσή τους, αυτό βγαίνει στις κάμερες και όλοι βλέπουν με τα μάτια τους ποιος είναι ο προβοκάτορας. Από αυτή την άποψη ο Πολύδωρας ήταν πολιτικά πιο ισχυρός από τον ΣΥΝ και από το ψευτοΚΚΕ και στη βάση της ΝΔ και στην κοινωνία ειδικότερα. Αυτός είναι άλλωστε ο λόγος που εκλέχτηκε, καθώς, αντίθετα με τη Γιαννάκου, που εγκατέλειψε τα πιο βασικά στοιχεία του νόμου της, ο Πολύδωρας είχε τολμήσει να καταγγείλει τον ΣΥΝ για την προβοκατόρικη βία. Χωρίς τις πρόωρες εκλογές δεν μπορούσε ο Καραμανλής να ισχυροποιηθεί πολιτικά τόσο πολύ, ώστε να κάνει έναν τόσο μεγάλο ανασχηματισμό μέσα στον οποίο θα μπορούσε να καλύψει την αποπομπή του Πολύδωρα. Από την άλλη χωρίς τις φωτιές δεν μπορούσε αυτός ο διπρόσωπος να βρει ένα κατάλληλο πρόσχημα για την αποπομπή του υπουργού της αστυνομίας. Αν αυτή η αποπομπή γινόταν απροσχημάτιστα, θα αποκάλυπτε τις ένοχες σχέσεις του Καραμανλή με τον ΣΥΝ, το ψευτοΚΚΕ και την ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ. Είναι πολύ χαρακτηριστικό, και το επισημάναμε στην αφίσα μας για τις δολοφονικές φωτιές, πως ο πρωθυπουργός αρνήθηκε να επισκεφτεί στη διάρκεια των πυρκαγιών το πολιτικό και διοικητικό κέντρο της κατάσβεσης των πυρκαγιών, για να μην έρθει σε επαφή με τον επικεφαλής του υπουργό και τους άλλους υπό καθαίρεση προϊσταμένους του (Κόη, Φούρλα κτλ.). Σε όλη τη διάρκεια των πυρκαγιών ο Καραμανλής έκανε ένα πράγμα: εκθείαζε τους πυροσβέστες και άφηνε τους πάντες να κατηγορούν την πολιτική και επιχειρησιακή ηγεσία τους.
Οι πρόωρες εκλογές έπρεπε λοιπόν να συνδυαστούν με τις φωτιές για να είναι αποτελεσματικές ως προς τις βαθιές εκκαθαρίσεις μέσα στην κυβέρνηση. Όμως σε ό,τι αφορούσε το άρθρο 24 αυτές οι υπερδολοφονικές φωτιές μπορούσαν να είναι χρήσιμες ενάντια στην αναθεώρησή του, ακόμα και αν οι εκλογές γίνονταν το Μάρτη του 2008. Γιατί λοιπόν έπρεπε αυτές οι τελευταίες να επιταχυνθούν τόσο πολύ; Και μάλιστα γιατί πριν το Σεπτέμβρη;

Το Εθνικό Χωροταξικό Σχέδιο, κλειδί για την εξήγηση της σύμπτωσης των εμπρησμών με τις πρόωρες εκλογές

Η εξήγηση βρίσκεται σε κάτι που σχετίζεται στενά με το άρθρο 24, αλλά δεν είναι το ίδιο το άρθρο 24. Πρόκειται για το Εθνικό Χωροταξικό Σχέδιο, ένα νομοσχέδιο που έχει εκπονήσει ο Σουφλιάς ως ΥΠΕΧΩΔΕ και το οποίο αποτελείται από ένα Γενικό Πλαίσιο Χωροταξικού Σχεδιασμού και από μια σειρά άλλα ειδικά νομοσχέδια που το εξειδικεύουν σχετικά με τη βιομηχανία, τη γεωργία και τον τουρισμό. Αυτό το πλέγμα νόμων θα ξεμπλόκαρε μια σειρά πολύ μεγάλων βιομηχανικών και κυρίως τουριστικών επενδύσεων σε όλη την Ελλάδα. Το πιο σημαντικό πολιτικά από αυτά τα νομοσχέδια είναι το Ειδικό πλαίσιο Χωροταξικού Σχεδιασμού για τον Τουρισμό. Τη βαρύτητά του τη διαπιστώσαμε μετά τις πυρκαγιές.
Το νομοσχέδιο αυτό μπορούσε να λειτουργήσει πολιτικά μέσα στο πλαίσιο της αναθεώρησης του άρθρου 24, και μάλιστα μπορούσε να δώσει ώθηση στην αναθεώρηση αυτή, όπως θα δούμε παρακάτω.
Το Ειδικό Χωροταξικό Πλαίσιο για τον Τουρισμό μπορούσε να προετοιμάσει σε ορισμένες περιπτώσεις τον αποχαρακτηρισμό δασικών εκτάσεων. Συγκεκριμένα, η πρόταση αναθεώρησης του άρθρου 24 προβλέπει ότι μπορεί να αλλάξει η χρήση δασικών εκτάσεων (όχι δασών) «σε περιπτώσεις χωροταξικού και πολεοδομικού σχεδιασμού της Χώρας που προβλέπονται στην παρ. 2 του άρθρου 24, ώστε σε όλες αυτές τις περιπτώσεις να θεωρείται δεδομένη η συνδρομή δημοσίου συμφέροντος και να επιτρέπεται η μεταβολή του προορισμού των δασικών εκτάσεων» (η σημείωση δική μας). Όπου το Εθνικό Χωροταξικό προσδιόριζε νέες χρήσεις γης αυτές δε θα μπορούσε πια να εμποδιστούν, αν περνούσε το αναθεωρημένο 24. Δηλαδή πολλές μεγάλες βιομηχανικές και τουριστικές επενδύσεις δε θα είχαν πια τις χειροπέδες του παλιού άρθρου 24, από τις οποίες πιανόταν το βιομηχανοκτόνο Ε΄ τμήμα του ΣτΕ για να τις ακυρώσει. Επίσης, πέρα από τις δασικές εκτάσεις, το Εθνικό Χωροταξικό θα μπορούσε να προσφέρει για παραγωγική χρήση μια σειρά περιοχές, τις οποίες οι σοσιαλφασίστες έχουν εξαιρέσει από κάθε ανάπτυξη προκαλώντας οι ίδιοι επεμβάσεις από την ΕΕ, που τις χαρακτήρισε προστατευόμενες περιοχές (NATURA ή περιοχές της συνθήκης RAMSAR). Τέλος, και ίσως αυτό ήταν το πιο απειλητικό για τους σαμποταριστές, αυτό το νομοσχέδιο πρόβλεπε αλλαγή όρων δόμησης, που θα επέτρεπαν τη δημιουργία τουριστικών χωριών, πράγμα που εδώ και δεκαετίες εμποδίζει με λύσσα ο σοσιαλφασισμός στην Ελλάδα. Ο σοσιαλφασισμός με κεντρικό του σύνθημα το «όχι στην τσιμεντοποίηση» δεν επιτρέπει να χτίζονται νέα χωριά και νέοι οικισμοί στην Ελλάδα, ούτε να επεκτείνονται με νέο πολεοδομικό σχέδιο τα παλιά χωριά και οι πόλεις. Αντίθετα, για να αυξήσει την αξία της γης για κάθε οικοδόμημα το πολύ που επιτρέπει είναι να χτίζεται αυτό μέσα σε μια δυσανάλογα μεγάλη έκταση. Αυτό είναι το σημερινό σύστημα οικοδόμησης «μια κουτσουλιά σε κάθε 4 ή 8 ή 15 στρέμματα», όταν τα δασαρχεία δεν εμποδίζουν και αυτή τη λύση βγάζοντας την έκταση δασική. Το σημερινό σύστημα κατακερματίζει και περιορίζει την αγροτική, τη βιομηχανική και πάνω απ’ όλα την τουριστική γη υπέρ της περιαστικής κατοικίας, που κι αυτή γίνεται πανάκριβη. Από την άλλη, αυτό το σύστημα καταστρέφει το παρθένο τοπίο, γιατί αυτό χάνει τη συνέχειά του και την αισθητική του αναπνοή. Ειδικά για την τουριστική δόμηση είναι φανερό ότι αυτή όχι μόνο από αισθητική, αλλά και από λειτουργική και από καθαρά οικονομική άποψη, πρέπει να είναι συγκεντρωμένη σε πυρήνες μεγάλου συντελεστή δόμησης, δηλαδή κατά οικιστικά συγκροτήματα που θα έχουν τη μορφή χωριού, όπως γίνεται σε όλο τον κόσμο. Αυτός ήταν ένας όρος για να πραγματοποιηθούν μπλοκαρισμένες επενδύσεις, ιδιαίτερα από εφοπλιστικά κεφάλαια, που κατά την εκτίμηση των υπουργείων ΠΕΧΩΔΕ και Τουρισμού ανέρχονταν στο μισό ΑΕΠ της χώρας, δηλαδή περίπου 100 δις ευρώ (Ελευθεροτυπία, 14 Σεπτέμβρη). Παράλληλα, σε συνεργασία με το ΥΠΕΧΩΔΕ και το Υπουργείο Τουρισμού, με επικεφαλής την Πετραλιά, ετοίμαζε ένα νομοσχέδιο για την τακτοποίηση του καθεστώτος λειτουργίας και το χαρακτηρισμό των τουριστικών μονάδων. Δεν αποκλείεται αυτή να πλήρωσε τη συνεργασία της με το ΥΠΕΧΩΔΕ στο χωροταξικό για τον τουρισμό.
Το Εθνικό Χωροταξικό νομοσχέδιο το είχε καταστρώσει ο Σουφλιάς από τις αρχές του χρόνου, αλλά το καθυστερούσε ο σοσιαλφασισμός με ασταμάτητες επιθέσεις μέσα από τα όργανα που έλεγχε, το ανύπαρκτο κατά τα άλλα Εθνικό Συμβούλιο Χωροταξίας, το ΤΕΕ και, βέβαια, τις άφθονες δικές του οικολογικές οργανώσεις, ιδιαίτερα την Greenpeace και το ελληνικό τμήμα της WWF. Παρά τις λυσσαλέες αυτές αντιστάσεις ο Σουφλιάς ήταν αποφασισμένος να προχωρήσει το Εθνικό Χωροταξικό για ψήφιση μέσα στο φθινόπωρο και το είχε προαναγγείλει. Ο Καραμανλής δεν μπορούσε να τον εμποδίσει, παρά μόνο αν ερχόταν σε σύγκρουση με όλα αυτά τα κεφάλαια, που περίμεναν να επενδύσουν και τα οποία ήδη διέρρεαν τη δυσφορία τους στο διεθνή Τύπο μιλώντας για μια «Λέσχη απογοητευμένων επενδυτών» στην Ελλάδα (στο ίδιο τεύχος της “Ε”). Αν δε γίνονταν οι πρόωρες εκλογές και μάλιστα αν δε γίνονταν πριν το Σεπτέμβρη, τότε το νομοσχέδιο θα πέρναγε. Από την άλλη, αν δεν υπήρχαν οι πυρκαγιές, πάλι το νομοσχέδιο θα πέρναγε μετά τις εκλογές. Αν όμως το νομοσχέδιο πέρναγε, πέρα από τα υπόλοιπα θετικά στοιχεία του που αναφέραμε θα ετοιμαζόταν πολιτικά και το έδαφος για την αναθεώρηση του άρθρου 24. Γιατί το Εθνικό Χωροταξικό θα απελευθέρωνε ένα μέρος της δεσμευμένης γη με τον όρο, όπως είπαμε, ότι θα γινόταν κάποια στιγμή η αναθεώρηση του 24, αλλιώς πολλές επενδύσεις θα ήταν στο έλεος των προσφυγών των σοσιαλφασιστών στο ελεγχόμενο από αυτούς Ε΄ τμήμα του ΣτΕ. (Για χρόνια πρόεδρος αυτού του τμήματος ήταν ο περίφημος Δεκλερής, ένας άνθρωπος του ψευτοΚΚΕ, παλιότερα άνθρωπος της χούντας. Πριν από λίγα χρόνια έφυγε από εκεί όταν συνταξιοδοτήθηκε και σκάρωσε ένα Επιμελητήριο Περιβάλλοντος και Βιωσιμότητας που συνεχίζει το σαμποτάζ σε πολιτικό επίπεδο. Επίσης, πριν φύγει πρόλαβε και άφησε τα αυγά του και στο ΣτΕ). Αν το Χωροταξικό ψηφιζόταν το φθινόπωρο, θα μπαίνανε μπροστά μια σειρά στρατηγικές τουριστικές επενδύσεις, οπότε θα δυνάμωναν οι πολιτικές πιέσεις από ιδιοκτήτες γης, από επενδυτές, αλλά και από τοπικές κοινωνίες για την ψήφιση της αναθεώρησης του άρθρου 24.
Οι πρόωρες εκλογές σε συνδυασμό με τις φωτιές θα έκαναν αδύνατη μια επιστροφή του σημερινού Χωροταξικού. Έπρεπε δηλαδή πρόωρες εκλογές και πυρκαγιές να συνδυαστούν και να κατασκευάσουν ένα αδιαπέραστο τείχος απαγόρευσης της αναθεώρησης του 24 και ματαίωσης ενός Χωροταξικού που βοηθούσε την αναθεώρηση αυτή και βοηθιόταν από αυτήν. Μάλιστα όφειλε αυτό το τείχος να έχει διεθνή πολιτική κάλυψη, έτσι ώστε να μην τολμήσει κανένα δυτικό μονοπωλιακό κεφάλαιο να κατηγορήσει τον Καραμανλή για υπονομευτή των επενδύσεων στην Ελλάδα. Έπρεπε λοιπόν οι πυρκαγιές όχι μόνο να ακυρώσουν τις συγκεκριμένες τουριστικές επενδύσεις κατακαίγοντας τον κατεξοχήν χώρο πραγματοποίησής τους, που ήταν η Ηλεία και η Πάρνηθα, αλλά και να ενοχοποιήσουν διεθνώς τους επενδυτές για να ακυρώσουν με διεθνή κάλυψη τις επενδύσεις. Αλλά μόνο ως θανατηφόρες θα μπορούσαν να γίνουν διεθνές ζήτημα και να στιγματίσουν στην ΕΕ όποιον τολμούσε να υποστηρίξει την αναθεώρηση του άρθρου 24 και τις επενδύσεις σε οτιδήποτε έχει χαρακτηριστεί δασική έκταση. Ότι οι εμπρηστές θέλανε πολλούς νεκρούς αποδείχτηκε από το ότι συνεχίζανε με πολλαπλάσια ορμή τους εμπρησμούς παρά τις δεκάδες νεκρούς της νύχτας της 21 Αυγούστου. Ότι οι σοσιαλφασίστες ήταν έτοιμοι να αξιοποιήσουν αυτούς τους νεκρούς αποδείχτηκε από την καταπληκτική σπουδή με την οποία ο ΣΥΝ, με τις φωτιές στο φόρτε τους και πάνω στα καρβουνισμένα πτώματα, στις 24 του Αυγούστου υπέβαλε με τον ευρωβουλευτή του Παπαδημούλη πρόταση για έκτακτη συνεδρίαση του Ευρωκοινοβούλιου με αυτό το θέμα! Η συνεδρίαση αυτή έγινε και εξέδωσε ένα ψήφισμα, με το οποίο «ευρωαριστερά», πράσινοι και ΠΑΣΟΚ έσυραν την ευρωσοσιαλιστική ομάδα σε μια κατάπτυστη απόφαση, με την οποία απαγορευόταν να χτιστεί οποιαδήποτε καμένη έκταση που είχε χαρακτηριστεί δασική, να μην υπάρξει οποιαδήποτε αλλαγή χρήσης γης και να μην υπάρξει «μείωση της προστασίας των δασών μέσω αναθεώρησης του άρθρου 24». Τέλος, αυτό το ψήφισμα απέρριπτε κάθε θεωρία περί ασύμμετρης απειλής, δηλαδή κάλυπτε και προστάτευε τους δολοφόνους εμπρηστές. Το μόνο σημείο του ψηφίσματος στο οποίο εναντιώθηκαν αρχικά οι βουλευτές της ΝΔ, και μαζί τους οι ευρωβουλευτές του Λαϊκού κόμματος, ήταν το σημείο που αφορούσε την αναθεώρηση του άρθρου 24. Αλλά και αυτή η άρνηση δεν ήταν ισχυρή. Για μια ακόμα φορά ο πρωθυπουργός του ψευτοΚΚΕ-ΣΥΝ-ΠΑΣΟΚ είχε πουλήσει την κυβέρνησή του για να σταματήσει τις επενδύσεις.

Η πυρασφαλής επένδυση της Μεσσηνίας

Όμως όχι όλες τις επενδύσεις. Ο μοιραίος αυτός πράκτορας είχε φροντίσει αρκετούς μήνες πριν από τις εκλογές και πριν από τους εμπρησμούς να δώσει άδεια σε μία και μόνο σε μία μεγάλη τουριστική επένδυση στην Ελλάδα από εκείνες που έμεναν μπλοκαρισμένες. Πρόκειται για μια επένδυση σε 3.000 ξενοδοχειακές κλίνες σε πρώτη φάση και εκατοντάδες μισθωμένες εξοχικές κατοικίες στη Μεσσηνία, σε τρεις τοποθεσίες, από την εταιρία TEMES SA του εφοπλιστή Κωσταντακόπουλου. Ο Κωσταντακόπουλος πάλευε γι’ αυτήν την επένδυση εδώ και 15 χρόνια, αλλά είχε σκαλώσει στα «γραφειοκρατικά εμπόδια», όπως συνηθίζουν να ονομάζουν το σαμποτάζ οι δυτικοί επενδυτές, για να μην ενοχλούν τις κυβερνήσεις. Τα εμπόδια αυτά εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας όταν ο Κωσταντακόπουλος έγινε πρόσφατα ο άνθρωπος της Κίνας μέσα στον ελληνικό εφοπλισμό και ο οδηγός της για να διεισδύσει αυτή στο λιμάνι του Πειραιά και να αποσπάσει τον έλεγχό του. Τελευταία ο Κωσταντακόπουλος άρχισε να βάζει τα νεόκτιστα πλοία του στην υπηρεσία του κινεζικού κρατικού μεταφορικού γίγαντα που λέγεται COSCO. Ένα από αυτά, που το ονόμασε χαρακτηριστικά COSCO Hellas, το εγκαινίασε τον Αύγουστο ο ίδιος ο Καραμανλής σε μια διαφημισμένη τελετή στο Ικόνιο Περάματος. Στη διάρκεια της τελετής ο πρωθυπουργός προανήγγειλε την είσοδο των κινεζικών εφοπλιστικών οίκων στο νέο λιμάνι που κατασκευάζεται στη Δραπετσώνα και στους Οργανισμούς Λιμένος Πειραιά και Θεσσαλονίκης, παρουσιάζοντας την Κίνα ως πολύτιμο στρατηγικό εταίρο, «λόγω της δυναμικής της ανάπτυξης της κινεζικής οικονομίας και της τεχνογνωσίας που διαθέτει», ενώ ανέφερε χαρακτηριστικά: «Με βήματα σταθερά και αποφασιστικά προχωράμε στην ενίσχυση της ελληνοκινεζικής οικονομικής συνεργασίας, βέβαιοι ότι η συνεργασία αυτή θα αποφέρει σημαντικά και αμοιβαία αποτελέσματα και στις δύο πλευρές» (Ελευθεροτυπία, 28 Αυγούστου). Όταν αυτός ο πράκτορας μιλάει για δυο πλευρές, δεν εννοεί την Κίνα και την Ελλάδα, αλλά την Κίνα και τη Ρωσία. Πραγματικά, ναι μεν ο Κωσταντακόπουλος πήρε τη δουλειά στη Μεσσηνία, αλλά την πήρε με ένα πολύ σοβαρό αντάλλαγμα που αυτό το νέοκοπο μέλος του καθεστωτικού μπλοκ είχε δώσει προηγούμενα στο ρώσικο νέο-ολιγαρχικό κεφάλαιο. Λίγες μέρες πριν την τελετή ο νεοσύλλεκτος Κωνσταντακόπουλος είχε αναθέσει στον Μπόμπολα, την «παλιοσειρά» του κρατικο-ολιγαρχικού λόχου, να χτίσει όλα τα οικοδομήματα και να κατασκευάσει όλες τις υποδομές της υπερεπένδυσής του στη Μεσσηνία με μια σύμβαση συνολικού ύψους 325 εκατομμυρίων ευρώ! (Ημερησία, 7 Αυγούστου). Αλλά να μη φανταστεί κανείς ότι ο εφοπλιστής ανέλαβε να πληρώσει ένα τέτοιο τίμημα στον ολιγάρχη από τα κεφάλαιά του. Όχι. Όποιος είναι καλός με τη συμμορία βρίσκει καλοσύνη από αυτήν. Τα περισσότερα κεφάλαια της επένδυσης δεν τα πληρώνει ούτε ο Κωνσταντακόπουλος ούτε ο Μπόμπολας, ούτε η Κίνα ούτε η Ρωσία. Τα πληρώνει ο τρίτος ενδιαφερόμενος, η Ελλάδα: Κατόπιν «προσωπικού ενδιαφέροντος του πρωθυπουργού, προωθήθηκε νομοθετική ρύθμιση (υπογράφηκε από Αλογοσκούφη, Σιούφα, Πετραλιά) ειδικά γι’ αυτόν (τον Κωνσταντακόπουλο), που προβλέπει επιχορήγηση μέχρι 146 εκατ. ευρώ από τον κρατικό κορβανά -με ίδια συμμετοχή μόλις 81,2 εκατ. ευρώ- για τη μεγαλεπήβολη επένδυση της ΠΟΤΑ Μεσσηνίας, συνολικού προϋπολογισμού 325 εκατ. Ευρώ» (Ελευθεροτυπία, 14 Σεπτέμβρη).
Καταλαβαίνει κανείς πολύ καλά γιατί ύστερα από τόσες φροντίδες οι δολοφονικές φωτιές που έκαψαν την Ηλεία και ένα κομμάτι της Μεσσηνίας απαγορευόταν να κάψουν έστω και ένα στρέμμα πουρνάρια της πελώριας έκτασης στην ιδιοκτησίας Κωνσταντακόπουλου. Να γιατί θα βρει κανείς μια πλούσια αρθρογραφία και οικολογικά «κινήματα» ενάντια στις ανύπαρκτες και καμένες επενδύσεις της Ηλείας, και ελάχιστα από αυτά ή καθόλου ενάντια στη μόνη υπαρκτή και «πυρασφαλή» επένδυση της Μεσσηνίας.
Πράγματι εμπρηστές, κόμματα, «κινήματα» και ΜΜΕ έχουν μια καταπληκτική ευστοχία στα συνδυασμένα πυρά τους.
Το μόνο που μένει να εξηγηθεί ύστερα από αυτά είναι γιατί στην προπαγάνδα τους που αξιοποιούσε τις πυρκαγιές οι σοσιαλφασίστες δεν πρόβαλαν σε πρώτο πλάνο την ακύρωση του Εθνικού Χωροταξικού, όπως θα περίμενε κανείς, αλλά την ακύρωση της αναθεώρησης του άρθρου 24. Μία σίγουρη αιτία γι’ αυτό -και συνάγεται απ’ όλα τα παραπάνω- είναι ότι η αναθεώρηση είναι το βαθύ και στρατηγικό ζήτημα, ενώ το χωροταξικό είναι το άμεσο τακτικό. Αλλά μπορούμε να κάνουμε δυο ακόμα υποθέσεις. Η μία είναι ότι οι σαμποταριστές θέλουν να ματαιώσουν το σημερινό χωροταξικό, αλλά είναι πιθανό να επιχειρήσουν να το τροποποιήσουν, για να φτιάξουν ένα καινούριο που θα διευκολύνει τις επενδύσεις των ανατολικών ολιγαρχών. Είναι χαρακτηριστικό ότι μόλις τώρα η ρώσικη Mirax Group, που έκανε πρόσφατα επένδυση 350 εκ. ευρώ στην Τουρκία, δηλώνει ενδιαφέρον για επενδύσεις στην Ελλάδα (Ναυτεμπορική, 21 Σεπτέμβρη). Είναι επίσης πολύ πιθανό οι ρωσόδουλοι να μη θέλουν μια μετωπική σύγκρουση με το Σουφλιά, επειδή αυτός δεξί του χέρι έχει το γενικό γραμματέα του ΥΠΕΧΩΔΕ, τον πρώην πρύτανη του ΕΜΠ Ξανθόπουλο, έναν άνθρωπο των ψευτοΚΚΕ-ΣΥΝ. Αυτός δεν μπορεί να είναι άμοιρος των αναθέσεων μεγάλων έργων που έχουν πέσει βροχή στον Μπόμπολα ή των «περιβαλλοντικών» προστίμων που επίσης πέφτουν βροχή στις βιομηχανίες, όπως στη ΔΕΗ, με στόχο να την υποχρεώσουν να μειώσει το λιγνίτη και να αγοράσει ρώσικο φυσικό αέριο.
Αλλά αυτά τα τελευταία είναι δευτερεύοντα ερωτήματα και ενδιαφέρουν περισσότερο την πολιτική πρωτοπορία που θέλει να καταλάβει τις κινήσεις και τα σχέδια του εχθρού. Το μεγάλο ζήτημα για τον πολύ κόσμο είναι πώς θα συλλάβει το σάπιο, επικίνδυνο και προβοκατόρικο παιχνίδι που παίζουν ο ΣΥΝ, το ψευτοΚΚΕ και η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ με τις φωτιές και τις μαζικές δολοφονίες. Δηλαδή πώς θα καταλάβει σε πρώτη φάση ότι αυτά τα κόμματα καλύπτουν πολιτικά τους εμπρηστές και σε δεύτερη φάση ότι εμφανίζουν τα θύματα ως θύτες, για να προωθήσουν τα δικά τους σκοτεινά και τερατώδη σχέδια.