Στην πραγματικότητα η εκλογική μάχη που είναι σε εξέλιξη, όπως ολάκερη η πολιτική ζωή τα τελευταία χρόνια, δεν έχει να κάνει τόσο με την αντιπαράθεση ανάμεσα στα δύο μεγάλα κόμματα, όσο με την εσωτερική αντιπαράθεση των τάσεων και με τις εκκαθαρίσεις που γίνονται κάθε τόσο μέσα σ’ αυτά. Αυτή η αντιπαράθεση και αυτές οι εκκαθαρίσεις δυναμώνουν διαρκώς και εξαρτώνται εδώ και πολλά χρόνια από κάτι που για τον πολύ κόσμο μένει κρυφό: Από τις σχέσεις των εκκαθαριζομένων με τα δύο μικρότερα κοινοβουλευτικά κόμματα ψευτοΚΚΕ και ΣΥΝ. Αυτά τα δύο κόμματα λυσσαλέα επιδιώκουν να παίξουν το ρόλο του ρυθμιστή και να ανέβουν στην κυβέρνηση: το ένα, το ψευτοΚΚΕ, σε συμμαχία με τη ΝΔ, και το άλλο, ο ΣΥΝ, σε συμμαχία με το ΠΑΣΟΚ. Όποιος αντιπαρατεθεί σ’ αυτά ή στην πολιτική τους μέσα στη ΝΔ ή στο ΠΑΣΟΚ πέφτει σε δυσμένεια από τις δύο ηγεσίες και αργά ή γρήγορα εκκαθαρίζεται. Αυτό οφείλεται στο ότι οι δύο ηγεσίες Καραμανλή και Παπανδρέου έχουν την ίδια μακροπρόθεσμη εθνική και διεθνή στρατηγική γραμμή με τα δύο αυτά μικρά κόμματα, που θέλουν ένα πράγμα: την πρόσδεση της χώρας στα ρώσικα γεωπολιτικά σχέδια και ευρύτερα σ’ εκείνα του νεοναζιστικού άξονα Ρωσίας-Κίνας-Ιράν. Ο ρώσικος σοσιαλιμπεριαλισμός επιχειρεί να παίξει ηγεμονικό ρόλο στην Ελλάδα εκτοπίζοντας με τη βία από την πολιτική εξουσία τα φιλοευρωπαϊκά κομμάτια της αστικής τάξης, που εκφράζονται κύρια μέσα από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Έχοντας κατακτήσει την ηγεσία αυτών των κομμάτων, η Ρωσία του Πούτιν προσπαθεί να τα αλώσει σε βάθος με στελέχη που συχνά έχουν φιλικές σχέσεις ή συχνά προέρχονται από το ψευτοΚΚΕ και από τον ΣΥΝ. Στελεχικό υλικό αυτών των δύο κομμάτων έχει μπει τελευταία και στο φασιστικό ΛΑΟΣ, για να κάνει πολιτικοοργανωτική δουλειά μέσα στην κλασική χουντική, ακόμα και ναζιστική ακροδεξιά. Αυτός ο εισοδισμός έγινε δυνατός από την ώρα που ο αρχηγός του ΛΑΟΣ έγινε ο πιο ανοιχτά ρωσόφιλος πολιτικός αρχηγός στη χώρα. Από τότε το ΛΑΟΣ σπρώχνεται από τα 4 άλλα κόμματα για να μπει στη Βουλή. Είναι κι αυτό πια ένα από τα πέντε κόμματα εξουσίας.

Η εθνική γραμμή των 5 κομμάτων είναι η γραμμή του Κρεμλίνου

Η ουσιαστική ενότητα κορυφής των 5 κομμάτων εξουσίας εμφανίζεται στο περιεχόμενο των αντιπαραθέσεών τους.
Ενώ φαίνεται ότι διαφωνούν, συμφωνούν σε όλα τα ουσιαστικά ζητήματα επιλογής στρατοπέδου σε όλες τις διεθνείς και τοπικές συγκρούσεις, από το Μακεδονικό και το Κόσοβο και από την Τουρκία ως το Παλαιστινιακό. Θέλουν όλοι να αλλάξουν λίγο ή πολύ το όνομα της γειτονικής χώρας, είναι όλοι με τους σέρβους νεοναζί εθνοεκκαθαριστές, είναι όλοι με τον Ερντογάν ενάντια στους κεμαλιστές, είναι όλοι ανοιχτά ή καλυμμένα με τους ισλαμοναζήδες τύπου Ιράν και Χεζμπολάχ ενάντια στο Ισραήλ και -το κυριότερο- είναι πάντα με τη Ρωσία σε όποιον και αν αυτή αντιπαρατεθεί. Την υποστηρίζουν λοιπόν ανοιχτά ή στην πράξη όταν αυτή κατασφάζει την Τσετσενία, όταν ποδοπατεί τις χώρες του Καυκάσου, όταν απειλεί τις πρώην χώρες του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Ακόμα περισσότερο την υποστηρίζουν όποτε συγκρούεται με την ΕΕ και, βέβαια, όταν συγκρούεται με τη μόνη υπερδύναμη που έχουν μάθει αυτό το λαό να μισεί, την σε πτώση πια αμερικάνικη (την εποχή της αμερικάνικης ηγεμονίας όλα τα φασιστοειδή ήταν μαζί της, τώρα είναι με τη Ρωσία εναντίον της). Είναι χαρακτηριστικό που κανείς από αυτούς δε διαμαρτυρήθηκε, όταν ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Παπούλιας, αυτός ο ρωσόδουλος από την εποχή της ΕΣΣΔ, βρισκόταν στο πλευρό του Πούτιν όταν αυτός απείλησε όλη την Ευρώπη με πυρηνικό πλήγμα, αν δεν υποχρέωνε την Τσεχία και την Πολωνία να μην εγκαταστήσουν στο έδαφός τους το αντιπυραυλικό σύστημα. Μαζί με τη Ρωσία όλο αυτό το πεντακομματικό καθεστώς υπερασπίζεται και τις δύο άλλες χώρες του πολεμικού νεοναζιστικού άξονα τον οποίο αυτή οικοδομεί μαζί με την Κίνα και το Ιράν. Επίσης υπερασπίζεται, όπου μπορεί και όσο μπορεί, όλους τους τριτοκοσμικούς δικτάτορες με τους οποίους αυτό το μέτωπο είναι ενωμένο: από τον Κάστρο και τον Τσάβες της Βενεζουέλας ως τον Άσαντ και τον Μπασίρ στο Σουδάν. Αυτή η απόλυτη ταύτιση είναι ο βασικός λόγος που τα 5 κόμματα έχουν λίγο πολύ βγάλει από την προεκλογική ατζέντα την αντιπαράθεση στα διεθνή ζητήματα.

Η αιτία της ξεχωριστής εξαθλίωσης στην Ελλάδα βρίσκεται στο ζήτημα της παραγωγής του πλούτου και όχι της διανομής του. Ο ρώσικος σοσιαλιμπεριαλισμός σαμποτάρει τις παραγωγικές δυνάμεις

Αλλά και στο εσωτερικό συμφωνούν στα βασικά, με πρώτο το βασικό πρόβλημα που απασχολεί τις μάζες, το πρόβλημα της πραγματικής αυξανόμενης οικονομικής τους εξαθλίωσης. Η απάντηση των πέντε κομμάτων είναι ότι αυτό είναι πρόβλημα κακής πολιτικής διαχείρισης και κακής διανομής του κοινωνικού πλούτου. Τα δύο μεγάλα αστικά κόμματα, ιδιαίτερα η ΝΔ, επιμένουν κυρίως στο πρώτο ζήτημα, ότι δηλαδή το κράτος πρέπει να αυξήσει τα λεφτά για την ανάπτυξη περιορίζοντας σπατάλες, εύνοιες σε διάφορες κατηγορίες πολιτών και κλεψιές, ενώ τα δύο μικρά, που παριστάνουν τα κόμματα του λαού, επιμένουν στο δεύτερο, δηλαδή λένε ότι η εξαθλίωση θα σταματήσει αν το κράτος πάρει χρήματα από τους πλούσιους και τα δώσει στους φτωχούς.
Πρόκειται για συνειδητή εξαπάτηση. Ιδιαίτερα η δεύτερη θέση, που φαίνεται επαναστατική, είναι η πιο βρώμικη και απατεωνίστικη. Η αλήθεια είναι ότι στη χώρα μας το κεντρικό ειδικό πρόβλημα βρίσκεται στο επίπεδο της παραγωγής του υλικού πλούτου και όχι στο επίπεδο της διαχείρισης και διανομής του.
Βέβαια και εδώ, όπως παντού στον κόσμο, η αιτία της μεγάλης ανισότητας στον πλούτο, αλλά και η τελική αιτία κάθε εξαθλίωσης, είναι η οικονομική εκμετάλλευση των προλετάριων από τους κατόχους των μέσων παραγωγής. Επίσης είναι αλήθεια ότι στη χώρα μας, πολύ περισσότερο απ’ ό,τι στις άλλες ανεπτυγμένες χώρες, το φαινόμενο της αρπαγής του κρατικού χρήματος από ορισμένα κομμάτια της αστικής τάξης, καθώς και το φαινόμενο της γενικευμένης γραφειοκρατικής διαφθοράς, είναι βαθύτερο. Αλλά αυτό που είναι ειδικά ελληνικό φαινόμενο και φαινόμενο των τελευταίων δεκαετιών, αυτό που αποτελεί την αιτία της ξεχωριστής εξαθλίωσης του ελληνικού προλεταριάτου και αυτό που επιτείνει στον υπέρτατο βαθμό όλες τις προηγούμενες αιτίες είναι ότι εδώ υπάρχει μια δραματική υποβάθμιση της παραγωγικής μηχανής σε όλα τα επίπεδα. Η αιτία αυτής της υποβάθμισης είναι πολιτική, και μάλιστα πρέπει να αναζητηθεί στη σφαίρα του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού. Κυρίως πρόκειται για την προσπάθεια του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού και των φιλικών του αστικών δυνάμεων στην Ελλάδα να καταχτήσει την πολιτική εξουσία. Επειδή αυτός ο ιμπεριαλισμός είναι αδύναμος οικονομικά σε σχέση με τους δυτικούς ανταγωνιστές του, ο μόνος τρόπος να αποσπάσει την ηγεμονία σε μια χώρα -και μάλιστα σχετικά ανεπτυγμένη- είναι να υπονομεύσει με εξωοικονομικά μέσα, δηλαδή με πολιτικά μέσα, ακόμα και με τη βία, την παραγωγική-οικονομική θέση των αντιπάλων του τμημάτων της αστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού. Τέτοια είναι κυρίως η ντόπια μεγάλη αστική τάξη και κατά δεύτερο λόγο οι δυτικοί ιμπεριαλιστές μονοπωλιστές.
Αυτός είναι ο λόγος που στενοί ηγετικοί κύκλοι του ΠΑΣΟΚ, ο Καραμανλής ο νεότερος και πάνω απ’ όλους οι ηγεσίες του ψευτοΚΚΕ και του ΣΥΝ σαμποτάρουν συνειδητά και συντονισμένα εδώ και πολλά χρόνια με περιβαλλοντικά και αντικαπιταλιστικά προσχήματα τη σύγχρονη μεγάλη βιομηχανία (και τη μεγάλη τουριστική επιχείρηση), την έρευνα και την εκπαίδευση. Είναι κυρίως αυτοί οι τομείς που από τη φύση τους ισχυροποιούν παραγωγικά τη χώρα και τη φέρνουν και οικονομικά και πολιτικά πιο κοντά στις τεχνολογικά ανεπτυγμένες ευρωπαϊκές χώρες. Για τον ίδιο λόγο και ακριβώς αντίστροφα το ίδιο πολιτικό μπλοκ δυναμώνει τους ανατολικού τύπου κρατικο-γραφειοκρατικούς παρασιτικούς στρατούς του στο Δημόσιο, ιδιαίτερα στην εκπαίδευση, ενώ την ίδια ώρα θρέφει παράνομα με κρατικό χρήμα μια νέα ρωσόδουλη κομπραδόρικη ολιγαρχία (Μπόμπολας, Κόκκαλης, Μυτιληναίος, Γερμανός) και την έχει ήδη κάνει οικονομικά κυρίαρχη. Τέλος, και το κυριότερο, αυτό το μπλοκ χρησιμοποιεί το πιο ισχυρό οικονομικό και πολιτικό χαρτί του ρώσικου σοσιαλιμπεραλισμού, την ενεργειακή του ισχύ, για να την κάνει γεωπολιτική βάση και ταυτόχρονα ενεργειακό όμηρο του κρατικοφασιστικού αφεντικού του.
Η μακρόχρονη αυτή υπονόμευση του υλικού και πνευματικού πλούτου της χώρας έχει σαν αποτέλεσμα να είναι η Ελλάδα, μαζί με την επίσης ρωσόφιλη Κύπρο, οι δύο πιο ελλειμματικές χώρες της ΕΕ από την άποψη της σχέσης εξαγωγών προς εισαγωγές (1 προς 3 στην Ελλάδα, 0,6 προς 3 στην Κύπρο, ενώ παντού αλλού η σχέση είναι από 2 προς 3 έως 5 προς 3), και μάλιστα πολύ πιο μακριά απ’ όλες τις άλλες. Αυτό είναι φυσικό, αφού η οικονομία που επιτρέπουν οι σαμποταριστές στηρίζεται εσωτερικά στην καθυστερημένη μικρή και μεσαία παραγωγή. Αυτή η οικονομία μπορεί να υπάρξει μόνο με πολύ χαμηλά μεροκάματα, τα οποία τα 4 κόμματα εξασφαλίζουν με τη μαύρη εργασία και με την εισαγωγή διαρκώς καινούριας κακοπληρωμένης και δίχως πολιτικά δικαιώματα εργατικής δύναμης. Έτσι, δίπλα στην αποβιομηχάνιση και την επιστημονικοτεχνική υποανάπτυξη δυναμώνει ο βαθμός εκμετάλλευσης της μισθωτής εργασίας μέχρι εξόντωσης, αλλά -το χειρότερο- δυναμώνει η πιο πλατιά και αυθόρμητη βάση ενός μελλοντικού, αλλά όλο και πιο κοντινού φασισμού, το εθνικιστικό, ξενόφοβο και ρατσιστικό μίσος των ντόπιων εργατών προς τους μετανάστες.
Προϋπόθεση της πολιτικής του χαμηλού μεροκάματου είναι η διάλυση των συνδικάτων και η υποταγή των εργατών στην όποια εργοδοσία. Αυτήν την υποταγή την εξασφαλίζουν οι κομματικοί συνδικαλιστικοί στρατοί, που έχουν επικεφαλής τους εκείνους της ψευτοαριστεράς. Οι κομματικοί στρατοί φροντίζουν να περνάνε καλά τα μέλη τους στους διάφορους χώρους δουλειάς και όχι η μάζα των εργαζομένων, την οποία επίτηδες παραδίδουν εθνοτικά διασπασμένη, οπότε και ανοχύρωτη, στα νύχια μιας όλο και πιο ασύδοτης εργοδοσίας. Ενώ φωνάζουν υποκριτικά το σύνθημα «έλληνες και ξένοι εργάτες ενωμένοι», επέτρεψαν ή και προώθησαν σε όλους τους κλάδους και χώρους δουλειάς το σπασμένο και το μαύρο μεροκάματο και όχι το «ίσο κατοχυρωμένο μεροκάματο για ίση δουλειά», όπως όφειλαν, πράγμα που έχει οξύνει τον ενδοταξικό και μάλιστα τον εθνοτικό ανταγωνισμό ανάμεσα στους εργαζόμενους. Τέλος, και το σημαντικότερο, οι ίδιοι αυτοί στρατοί συχνά ντύνονται τη στολή του ανήσυχου οικολόγου, του φίλου των αρχαιοτήτων ή του υπερασπιστή της βιώσιμης ανάπτυξης και στήνουν κάθε λογής κινήσεις πολιτών ή αποσπάνε σφραγίδες τοπικών συλλόγων, για να σαμποτάρουν τις μεγάλες παραγωγικές επενδύσεις, ιδιαίτερα τις βιομηχανικές και τις τουριστικές. Έτσι γίνονται οι κύριοι υπεύθυνοι της παραγωγής ενός όλο και μεγαλύτερου εφεδρικού στρατού ανέργων, ντόπιων και μεταναστών, που πέφτει με πελώριο βάρος πάνω στις όλο και λιγότερες θέσεις εργασίας που αμείβονται κάπως καλά. Το αποτέλεσμα είναι ότι βυθίζεται όλο και περισσότερο παντού και σε εξευτελιστικό βαθμό το μεροκάματο. Τέλος, οι ίδιοι κομματικοί-συνδικαλιστικοί στρατοί έχουν εξασφαλίσει τον έλεγχο της κρατικής γραφειοκρατίας, τα χειρότερα τμήματα της οποίας τα στρέφουν ενάντια σε κάθε πρόοδο στο δημόσιο τομέα, ιδιαίτερα στην εκπαίδευση.
Aυτό έγινε με την τελευταία προσπάθεια της κάπως προοδευτικής αστικής τάξης για μια μεταρρύθμιση των όλο και πιο σαπισμένων ΑΕΙ. Αυτή η μεταρρύθμιση απέβλεπε σε ένα πράγμα: να αξιολογηθεί το επιστημονικό και διδακτικό έργο του πανεπιστημιακού εκπαιδευτικού προσωπικού. Η απόπειρα αυτή στην κύρια πλευρά απέτυχε, γιατί η πιο σάπια, η πιο ανίκανη και η πιο τεμπέλικη εκπαιδευτική γραφειοκρατία, αυτή που βρίσκεται κυρίως στο ψευτοΚΚΕ και τον ΣΥΝ, δεν ήθελε την αξιολόγηση. Τα δύο αυτά κόμματα, σε συμμαχία με το ΠΑΣΟΚ, κατάφεραν με τις φοιτητικές παρατάξεις που ελέγχουν να ξεσηκώσουν ένα αντιδραστικό φοιτητικό κίνημα ενάντια στη μεταρρύθμιση. Σ’ αυτό συνυπήρχε η άγνοια που καλλιέργησε η μαύρη προπαγάνδα και ο μικροαστικός τυφλός αντικαπιταλισμός, που περνάει τον εαυτό του για επαναστατικό. Έτσι τα νέα αστικά φοιτητικά στρώματα που θέλουν μια δουλειά μέσα από το κανάλι του κομματικού-γραφειοκρατικού μηχανισμού, καθώς και το φοιτητικό λούμπεν, έσυραν πίσω τους ένα μέρος από τους φοιτητές που δε βλέπουν κανένα μέλλον από τις σπουδές τους λόγω ανεργίας και απλά θέλουν να τελειώνουν όπως-όπως μ’ αυτές. Ο Καραμανλής δεν υπερασπίστηκε τη μεταρρύθμιση και τελικά η υπουργός του, χτυπημένη από παντού, εγκατέλειψε το πιο βασικό κομμάτι της αξιολόγησης, την ατομική αξιολόγηση των πανεπιστημιακών.

Η τακτική του εισοδισμού των ρωσόφιλων μέσα στη δυτική και τη δυτικόφιλη αστική τάξη

Γενικότερα, η ελληνική μεγαλοαστική τάξη που εκπροσωπείται πολιτικά από τον κύριο όγκο των στελεχών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, αλλά και οι δυτικοί μονοπωλιστές στο σύνολό τους συνεργάζονται ή και υποκύπτουν στις ρωσόδουλες κομματικές ηγεσίες ακριβώς επειδή εξασφαλίζουν από αυτές χαμηλά μεροκάματα, κέρδη και διεξόδους για τις αγορές τους, ενώ ειδικά οι ΗΠΑ εξασφαλίζουν τις στρατιωτικές τους βάσεις. Οι δυο ηγεσίες Καραμανλή και Παπανδρέου θέλουν να εμφανίζονται στα μάτια των δυτικών ως δυτικόφιλες, για να μην εμποδίζει η Δύση τη ρώσικη διείσδυση στη χώρα, ως ότου έρθει η ώρα να προχωρήσουν σε ρήξη μ’ αυτήν. Αυτή την τακτική ακολουθούν οι ρωσόφιλες ηγεσίες και σε άλλες γενικά δυτικόφιλες χώρες, όπως στην Τουρκία του ισλαμοφασίστα Ερντογάν, τη Βραζιλία του Λούλα, την Αργεντινή του Κίρχνερ, τη Νότια Αφρική του σοσιαλφασίστα Μπέκι κτλ.
Όμως η Ρωσία και οι πράκτορές της θέλουν τελικά όλη την κρατική εξουσία για τον εαυτό τους. Έτσι, από τη μια διαμορφώνουν στο λαό συνείδηση υπέρ του ρωσοκινεζικού φασιστικού άξονα και του νεοναζιστικού Ιράν σε όλα τα διεθνή και τοπικά ζητήματα, ενώ από την άλλη εκκαθαρίζουν διαρκώς το κράτος και τα δύο μεγάλα κόμματα από τα δυτικόφιλα ή εθνοανεξαρτησιακά στελέχη τους υπακούοντας στις εκκλήσεις του ψευτοΚΚΕ και του ΣΥΝ.
Αυτό το πετυχαίνουν με πολιτικές εκκαθαρίσεις μέσα από επιλεκτικά σκάνδαλα, μέσα από τρομοκρατικές παρακρατικές συμμορίες, μέσα από την πίεση ταγμάτων εφόδου που τα εμφανίζουν ως επαναστατικές πρωτοπορίες και μέσα από προβοκάτσιες όπως εμπρησμούς δασών, υποκλοπές κτλ., μέσα από τις οποίες ενοχοποιούν τους αντιπάλους τους, ιδιαίτερα τους υπουργούς Δημόσιας Τάξης, ως ανίκανους να διοικήσουν.
Για το διαρκή πολιτικό τους πραξικοπηματισμό χρησιμοποιούν έναν πολυπρόσωπο πολιτικό στρατό, που ανοιχτά ή κρυφά ενώνει τους κλασικούς φασίστες με τη νέα ψευτοαριστερή αντίδραση. Το ιδεολογικό τσιμέντο αυτού του στρατού είναι ο κρατικομονοπωλιακός αντικαπιταλισμός που παίρνει τη μορφή του οικονομικού αντιφιλελευθερισμού, του ρατσιστικού αντιαμερικανισμού και κυρίως του αντισημιτισμού, που εμφανίζεται ως αντισιωνισμός. Αυτός ο αντισημιτισμός είναι που πάνω απ’ όλα ενώνει σήμερα παντού στον κόσμο το σταυρό, ακόμα και τη σβάστικα, με το σφυροδρέπανο. Αυτός πάνω απ’ όλα ενώνει το ψευτοΚΚΕ με το φασιστικό, γεμάτο αντισημιτισμό και φιλοναζιστές, ΛΑΟΣ.
Έτσι, αργά αλλά σταθερά τα τρία μικρά φαιοκόκκινα κόμματα και οι δυο ηγεσίες σπρώχνουν τη χώρα στο φασισμό και το λαό στην εξαθλίωση, στην οποία θα απαντούν οι ίδιοι προσφέροντάς του περισσότερο κρατικοφασισμό και γραφειοκρατία, περισσότερο αντιδυτική ψευτοεθνικιστική φρασεολογία και, τελικά, ακόμα μεγαλύτερη υποταγή στην κρατικοφασιστική, τάχα «αντικαπιταλιστική» και «αντιιμπεριαλιστική» Ρωσία.
Ο λαός και οι δημοκράτες δεν πρέπει να περιμένουν την ανακούφισή τους από το ρώσικο βρόγχο από τη μεγαλοαστική τάξη της Ελλάδας και από τους μονοπωλιστές της ΕΕ και των ΗΠΑ. Αυτοί, πέρα από τα δικά τους άμεσα οικονομικά συμφέροντα, που τους φέρνουν διαρκώς σε σύγκρουση με τους λαούς, στην κύρια πλευρά συνεργάζονται με την πουτινική Ρωσία και την Κίνα για πρώτες ύλες, για φτηνή εργατική δύναμη και -στην περίπτωση των ελλήνων εφοπλιστών- για μεταφορές. Επίσης η Δύση, ειδικά οι ΗΠΑ, όταν αντιδρούν στους φιλοανατολικούς φασισμούς το κάνουν από τη δικιά τους ιμπεριαλιστική πλευρά, οπότε επεμβαίνουν τραμπούκικα και αναμειγνύονται στα εσωτερικά των χωρών που δέχονται τη ρώσικη διείσδυση ποδοπατώντας την ανεξαρτησία τους και προβοκάροντας τα αντιφασιστικά κινήματα. Αυτό έκαναν στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, τα οποία με τις ιμπεριαλιστικές, αλλά και βλακώδεις επεμβάσεις τους έχουν σχεδόν παραδώσει στους ιρανούς μουλάδες. Ασφαλώς οι δημοκράτες οφείλουν να αξιοποιήσουν τις όποιες αντιστάσεις της αστικής τάξης των χωρών τους, αλλά και τις όποιες των δυτικών ιμπεριαλιστικών χωρών στο νεοναζιστικό άξονα. Όμως δεν πρέπει να στηριχθούν σ’ αυτούς, αλλά στο λαό της χώρας τους και στους λαούς και τα δημοκρατικά κινήματα των Βαλκανίων και της Ευρώπης.
Στήριξη στις δυνάμεις του λαού σημαίνει πάνω απ’ όλα την αυτοοργάνωσή του σε συνδικάτα και συλλόγους, που σήμερα καπελώνονται πολιτικά και ιδεολογικά από το σοσιαλφασισμό και γι’ αυτό απομαζικοποιούνται και καταντάνε σφραγίδες για χρήση πολιτικών πραξικοπημάτων και προπαγάνδας. Έχει πια αποδειχτεί ότι η αληθινή αυτοοργάνωση μπορεί να γίνει δυνατή μόνο πάνω σε μια δημοκρατική πολιτική γραμμή, δηλαδή μόνο πάνω σε μια γραμμή που θα έρχεται σε αντιπαράθεση σε όλα τα ζητήματα με την κυρίαρχη σήμερα στρατηγική και τακτική του φαιοκόκκινου μετώπου, όπως την εκθέσαμε συμπυκνωμένα παραπάνω. Μόνο μια πρώτη λαϊκή, δημοκρατική συσπείρωση, ένας πρώτος δημοκρατικός πυρήνας σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε σύλλογο, σε κάθε σωματείο μπορεί να δώσει τις βάσεις για την πιο πλατιά ενότητα του κόσμου σ’ αυτά τα τσακισμένα όργανα. Αυτοί οι πυρήνες και αυτά τα όργανα μπορούν στη συνέχεια να γίνουν η βάση για ένα γενικότερο αντισοσιαλφασιστικό μέτωπο.

Η ΟΑΚΚΕ είναι μια πολιτική οργάνωση του επαναστατικού προλεταριάτου και παλεύει για την επαναστατική σοσιαλιστική εξουσία και για την αταξική κομμουνιστική κοινωνία. Αυτή η πάλη σήμερα, που οι σοσιαλιστικές επαναστάσεις έχουν υπονομευτεί από τα μέσα και συκοφαντηθεί στα μάτια των λαών, περνάει μέσα από την πάλη για την αποτροπή του φασισμού, που τώρα έχει κυρίως τη μορφή του σοσιαλφασισμού, δηλαδή του σοσιαλισμού στα λόγια και του φασισμού στην πράξη. Ο σοσιαλφασισμός είναι στη βάση του η δικτατορία και η επιδίωξη για παγκόσμια ηγεμονία εκείνων των εκμεταλλευτών που ανέτρεψαν από τα μέσα τις λαϊκές και εργατικές εξουσίες και σφετερίστηκαν το δημόσιο πλούτο για να γίνουν οι επιθετικότεροι κρατικομονοπωλιστές στην Ιστορία. Αυτό έγινε με τους σοσιαλφασίστες της ΕΣΣΔ και της Κίνας, που πήραν από τα μέσα την πολιτική εξουσία τη δεκαετία του 1950 και 1970, αντίστοιχα, και παλινόρθωσαν τον πιο καταπιεστικό και αρπακτικό καπιταλισμό και ιμπεριαλισμό στην Ιστορία. Αν η επαναστατική πρωτοπορία της νέας εποχής δεν αποδείξει ξανά στις μάζες, και μάλιστα στην πράξη, την αφοσίωσή της στον πιο βαθύ, στον πιο συνεπή δημοκρατισμό σε όλα τα ζητήματα μέσα στην αστική κοινωνία, που σημαίνει και στα ζητήματα της οικονομικής δημοκρατίας και επιβίωσης, δε θα τις πείσει να την ακολουθήσουν στην πάλη για τη νέα επαναστατική εξουσία, που στην πραγματικότητα είναι ο πιο συνεπής και ακραίος πολιτικός και κοινωνικός δημοκρατισμός. Οι μάζες ξέρουν ότι πρέπει και θα είναι διατειθειμένες στο μέλλον να αντιμετωπίσουν με βία τη βία των εκμεταλλευτών, αλλά δε θέλουν να ξαναζήσουν μια δικτατορία πάνω στο προλεταριάτο και πάνω στο λαό στο όνομα του προλεταριάτου και της επανάστασης.
Από την ιδεολογία της, την πραχτική της πάλη και τις θέσεις της σε όλα τα ζητήματα η ΟΑΚΚΕ μπορεί να αποτελέσει έναν πρωτοπόρο παράγοντα, έναν καταλύτη του ευρύτερου δημοκρατικού μετώπου που θα παλέψει για την αποτροπή του φασισμού. Η ΟΑΚΚΕ είναι ακόμα μικρή οργανωτικά, αλλά το κύρος της διαρκώς δυναμώνει μέσα στη δημοκρατική και επαναστατική πρωτοπορία παρά την πολύχρονη λυσσασμένη προσπάθεια του σοσιαλφασισμού να πνίξει τη φωνή της, να τη χλευάσει και να την απομονώσει. Όσο μεγαλύτερη είναι αυτή η απομόνωση, τόσο μεγαλύτερη είναι η ακτινοβολία της πολιτικής της ανάλυσης, που διαρκώς επιβεβαιώνεται από τις εξελίξεις, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια.
Η ΟΑΚΚΕ κατεβαίνει σ’ αυτές τις εκλογές με δύο στόχους: Πρώτο, για να ακουστεί πολύ πλατιά η δημοκρατική και αντιιμπεριαλιστική φωνή της, μια φωνή που έρχεται σε σύγκρουση με τις κυρίαρχες πολιτικές απόψεις, που φωτίζει τα γεγονότα με ένα καινούριο τρόπο και προκαλεί ζυμώσεις όχι μόνο μέσα στο λαό, αλλά σε όλες τις μη φασιστικές τάξεις και πολιτικές δυνάμεις. Δεύτερο, για να ενθαρρύνει όλες εκείνες τις δυνάμεις που θέλουν να αντισταθούν στην καταστροφή της χώρας και στο φαιοκόκκινο φασισμό και, ακόμα περισσότερο, εκείνες τις διορατικές λαϊκές μειοψηφίες που αναζητούν μια νέα πολιτική και ιδεολογική βάση για την ανασυγκρότηση της τσακισμένης, αλλά πάντα ανήσυχης επαναστατικής και προλεταριακής αριστεράς.
Το δυνάμωμα της ΟΑΚΚΕ σ’ αυτές τις εκλογές αναμφισβήτητα θα βοηθήσει και τον ένα και τον άλλο στόχο. Και, γενικά, μόνο μια δυνατή ΟΑΚΚΕ θα μπορέσει να αποτρέψει τον επερχόμενο φασισμό. Λέμε επερχόμενο, γιατί η σαπίλα των δύο μεγάλων κομμάτων, οι ίντριγκες, οι παλινωδίες, η κούφια γλώσσα, ο αμοραλισμός και η διαφθορά τους ανοίγει το δρόμο προς την εξουσία στα τρία μικρά κόμματα του ανερχόμενου φαιοκόκκινου φασισμού, τα κόμματα της καγκεμπίτικης Ρωσίας του Πούτιν, τα κόμματα της καταστροφής, της πείνας, της δικτατορίας και του πολέμου. Αυτά τα τρία μικρά κόμματα είναι μεν αντιπαθητικά στους δημοκράτες, όμως οι ταξικίστικες δημαγωγικές απάτες τους είναι ισχυρές ιδεολογικά μέσα στις μάζες της φτωχολογιάς, που με ολοένα ταχύτερους ρυθμούς εξαθλιώνεται, αλλά και μέσα στα διαρκώς συντριβόμενα μεσοστρώματα. Οι δύο ηγεσίες Καραμανλή και Παπανδρέου προστατεύουν σαν κόρη οφθαλμού αυτά τα τρία μικρά τέρατα και δεν αφήνουν τους βουλευτές τους να απαντήσουν στα τρομερά τους ψέματα για το παρόν και το παρελθόν. Αυτό το έχουν πετύχει με το να έχουν ανακηρύξει τα δύο ψευτοαριστερά κόμματα σε αναγκαίους πολιτικούς συμμάχους του ΠΑΣΟΚ ενάντια στη ΝΔ και της ΝΔ ενάντια στο ΠΑΣΟΚ. Είναι χαρακτηριστικό πως και τα 4 κόμματα ενισχύουν το φασιστικό ΛΑΟΣ. Είναι χαρακτηριστικό ότι το ψευτοΚΚΕ και ο ΣΥΝ δηλώνουν ότι θέλουν το ΛΑΟΣ στη Βουλή, ενώ όλοι τους το προστατεύουν με το να πνίγουν τη δίκη της 5 του Σεπτέμβρη του ναζιστή Πλεύρη, για να μην έρθουν στην επιφάνεια οι δεσμοί του με το ΛΑΟΣ. Αυτό που άμεσα θέλει το μέτωπο των ρωσόδουλων είναι να εκλέξει στην πρωθυπουργία τον Καραμανλή, που, ως επικεφαλής του πιο κλασικού αστικού δυτικόφιλου κόμματος, εκείνου της ΝΔ, έκανε σε λίγα χρόνια υπέρ της Ρωσίας αυτά που δεν μπόρεσε να κάνει επί δεκαετίες ο ύποπτος στα μάτια της Δύσης Παπανδρέου επικεφαλής του ταξικού αχταρμά που λέγεται ΠΑΣΟΚ. Όμως το βαθύ καθεστώς θέλει τη συμμετοχή στην εξουσία και κάποιου ή κάποιων από τα τρία μικρά τέρατα, για να γίνουν οι ρυθμιστές σε κυβερνήσεις συνεργασίας και τελικά να τις σέρνουν όπου αυτά θέλουν. Αυτή θα είναι η αρχή του ανοιχτού εκφασισμού της χώρας. Αυτό πρέπει να το αποτρέψουμε.
Καλούμε όλους τους φίλους μας να σταθούν στο πλευρό μας έμπρακτα, να έρθουν δίπλα μας, να διακινήσουν το προεκλογικό υλικό μας και τελικά το ψηφοδέλτιό της στις 16 του Σεπτέμβρη. Είναι μια στιγμή που ο λαός θέλει να ακούσει κάθε έναν που έχει κάτι να πει, γιατί εναγώνια αναζητεί το καινούριο. Είναι μια στιγμή που τα πιο ανήσυχα και προοδευτικά κομμάτια του λαού είναι έτοιμα να ενισχύσουν εκείνο το κόμμα που θα μιλήσει την αλήθεια μέσα από τα γεγονότα και από τις εμπειρίες τους. Οι θέσεις της ΟΑΚΚΕ έχουν επιβεβαιωθεί σε όσους τις έχουν ακούσει στο παρελθόν. Πρέπει πια να περάσουμε από την εποχή της διαφώτισης στην εποχή της ενεργής επέμβασης στα γεγονότα, η ώρα να αλλάξουμε τα πράγματα.

Όχι στην εξαθλίωση του λαού, που τη φέρνει η καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων

Όχι στην υποταγή της χώρας στο ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό-νεοναζισμό

Δυναμώστε το κόμμα της δημοκρατικής αντίστασης,
της ανάπτυξης και της επανάστασης

Ψηφίστε, δυναμώστε την ΟΑΚΚΕ

*Αυτό το κείμενο έχει γραφτεί πριν από τις δολοφονικές φωτιές της Πελοποννήσου. Όμως αυτά που περιλαμβάνει μπορούν να δώσουν στον προσεκτικό αναγνώστη και μια εξήγηση για την πολιτική φύση αυτών των εμπρησμών. Πάντως, υπάρχουν στη διάθεση των αναγνωστών πιο διεξοδικές αναλύσεις της ΟΑΚΚΕ για τις πυρκαγιές στο www.oakke.gr και σε λίγο θα υπάρχουν και σε έντυπη μορφή