ΡΩΣΙΑ: ΕΚΛΟΓΕΣ ΧΙΤΛΕΡΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ

Η σαρωτική νίκη του Πούτιν και της διακομματικής συμμορίας του στις ρωσικές βουλευτικές εκλογές της 2ας Δεκέμβρη εγκωμιάστηκε από σεβαστή μερίδα των μέσων ενημέρωσης στην Ελλάδα. Τα δελτία ειδήσεων διαρκώς εκθείαζαν τα «επιτεύγματα» της διακυβέρνησης του ρώσου ηγέτη και ελάχιστα έθιξαν το ουσιαστικό σ’ αυτές τις εκλογές, που ήταν η πρωτοφανής νοθεία και η βία που σημειώθηκε.
Είναι αλήθεια ότι ο Πούτιν έχει μια δημοφιλία στη Ρωσία, αλλά αυτή οφείλεται: Πρώτον, στο υπεράφθονο χρήμα που εισέρευσε στα κρατικά ταμεία τα τελευταία χρόνια από τη γαιοπρόσοδο των υδρογονανθράκων, με το οποίο το καθεστώς Πούτιν έχει αγοράσει για κάποιο χρόνο τη συμπάθεια της φτωχολογιάς, που είχε δεινοπαθήσει στην ψευτοφιλελεύθερη εποχή Γέλτσιν. Δεύτερο, στο πιο βασικό μέτρο επηρεασμού των συνειδήσεων και στην πιο ουσιαστική προϋπόθεση κάθε πολιτικής δικτατορίας: τον απόλυτο έλεγχο των τηλεοπτικών καναλιών από τον ίδιο. Τρίτο, σε μια σειρά τρομοκρατικών ενεργειών του Κρεμλίνου, που περιλάμβαναν μεταξύ άλλων πολιτικές δολοφονίες και φυλακίσεις αντιφρονούντων, οικονομική ασφυξία στις ανεξάρτητες από το Κρεμλίνο μη κυβερνητικές οργανώσεις, κατάργηση της εκλογής των περιφερειακών κυβερνητών και διορισμός τους από το Κρεμλίνο.
Όμως αυτή η σχετική δημοφιλία του Πούτιν, η καταχτημένη με μαζική δωροδοκία, ψέμα και βία, που θα έδινε στο νέο καθεστώς την πλειοψηφία μέσα στη Δούμα, δεν ήταν αρκετή στο νέο καθεστώς. Αυτό αποδείχτηκε πως είναι χιτλερικού τύπου και σαν τέτοιο θέλει την απόλυτη εξουσία. Δε θέλει λοιπόν αντιπολίτευση στη Δούμα. Θέλει μια Δούμα πιο πειθήνια και από ένα Σοβιέτ υπαρκτού Σοσιαλισμού. Θέλει αποτελέσματα που κάνουν τον Πούτιν Χίτλερ και όχι έναν απλό αυταρχικό μισοδικτατορίσκο τριτοκοσμικού τύπου. Έτσι χρειάστηκε η νοθεία και η βία. Στην πραγματικότητα οι εκλογές της 2ας Δεκέμβρη ήταν οι πρώτες εκλογές του νέου ναζισμού στη Ρωσία και διεξήχθησαν με τέτοιο τρόπο, ώστε να δώσουν στη στενή καγκεμπίτικη κλίκα των σοσιαλιμπεριαλιστών το ανοιχτό πολιτικό μονοπώλιο της κρατικής εξουσίας.
Έτσι, για πρώτη φορά μετά από χρόνια παρατηρήθηκαν στις ρωσικές βουλευτικές εκλογές τόσο μαζικά και οργανωμένα φαινόμενα βίας και νοθείας, όπως για παράδειγμα η διανομή πλαστών ψηφοδελτίων, οι εκβιασμοί στους δημοσίους υπαλλήλους από τους προϊσταμένους τους, η εξαγορά των ψηφοφόρων με χρήματα και άλλες παροχές, το στήσιμο καλπών σε χώρους εργασίας υπό την επίβλεψη των ανωτέρων, η έντονη αστυνομική παρουσία στα εκλογικά τμήματα, οι ατασθαλίες στον έλεγχο της ηλεκτρονικής ψήφου, οι συλλήψεις των παρατηρητών μη κυβερνητικών οργανώσεων κτλ.
Όμως ούτε το σύστημα των εκλογών ήταν καλύτερο. Για πρώτη φορά στα εκλογικά χρονικά της Ρωσίας οι ρώσοι ψηφοφόροι έδειξαν την προτίμησή τους σε κόμματα και όχι πλέον σε υποψήφιους για το αξίωμα του βουλευτή. Το κατώτατο ποσοστό για την είσοδο ενός κόμματος στη βουλή τώρα έχει ανέβει στα 7% από 5%, ενώ για να αναγνωριστεί ένα κόμμα ως τέτοιο από τις Αρχές θα πρέπει να αποδείξει ότι διαθέτει πάνω από 50.000 μέλη (μέχρι τώρα χρειαζόταν 10.000). Επιπλέον τα αναγνωρισμένα κόμματα δεν μπορούν να συνάψουν συμμαχίες που θα τους επέτρεπαν να ξεπεράσουν το όριο κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης. Επίσης 225 μονοεδρικές περιφέρειες που έβγαζαν αρκετούς ανεξάρτητους ή προσκείμενους στα μικρά κόμματα αντιπροσώπους της 450μελούς Δούμας καταργούνται. Με αυτό τον τρόπο αποκλείονται αμέσως-αμέσως όλα τα αντιπολιτευτικά κόμματα, αλλά και οι εκπρόσωποί τους, σε περίπτωση που θα ήθελαν να κατέβουν ως ανεξάρτητοι, και απομένουν στις εκλογές οι κατεξοχήν φαιοκόκκινες δυνάμεις: δηλαδή το κυβερνών κόμμα «Ενιαία Ρωσία» του Πούτιν, το «Κ»ΚΡΟ του Ζιουγκάνοφ, το Φιλελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα του Ζιρινόφσκι και το «κεντροαριστερό» «Δίκαιη Ρωσία» του Μιρόνοφ. Τα δύο τελευταία κόμματα είναι επίσης νεοναζιστικά κόμματα πολιτικά ταυτισμένα με εκείνο του Πούτιν. Κύριος στόχος αυτής της μεθόδευσης είναι να φανεί ότι υπάρχει κάποια δημοκρατία, ενώ κατοχυρώνεται η φίμωση του κύριου πολιτικού αντιπάλου του Κρεμλίνου, που δεν είναι άλλος από το δημοκρατικό συνδυασμό του Γκάρι Κασπάροφ «Άλλη Ρωσία». Όχι μόνο δεν επιτράπηκε στο κόμμα αυτό να λάβει μέρος στην εκλογική διαδικασία, αλλά ο ηγέτης του –όπως και άλλα στελέχη του– συνελήφθη σε μια συγκέντρωση στη Μόσχα και φυλακίστηκε για πέντε 24ωρα.
Μετά την προβλεπόμενη «νίκη» τους κι αφού οι ψηφοφόροι αποκλείστηκαν απ’ αυτό το δικαίωμα, οι επιτελείς της KGB θα μπορούν να υποδείξουν τους αντιπροσώπους της Βουλής, ενώ εκτός μένουν βουλευτές όπως ο Βλαντίμιρ Ποχμέλκιν –που χτυπούσε τη διαφθορά στην αστυνομία– ή ο Ανατόλι Γερμόλιν –στέλεχος της KGB, που όμως αντιτίθεται στην ιμπεριαλιστική εξωτερική πολιτική του Κρεμλίνου. Αντίθετα, ο καγκεμπίτης Λουγκαβόι, ο βασικός ύποπτος για τη δολοφονία του Α. Λιτβινένκο στο Λονδίνο και καταζητούμενος από τις βρετανικές αρχές, εκλέγεται βουλευτής με το κόμμα του Ζιρινόφσκι και κάθε δίωξη εναντίον του σταματάει λόγω βουλευτικής ασυλίας. Ένας βασικός βουλευτής που δεν επανεκλέγεται είναι ο φιλελεύθερος Βλαντίμιρ Ριζκόφ, του οποίου το κόμμα (Ρεπουμπλικανικό Κόμμα) αποκλείστηκε από τις εκλογές εντελώς αυθαίρετα. Ο Β. Ριζκόφ είπε για την εκλογική διαδικασία ότι «Είναι η πρώτη φορά στη μετασοβιετική ιστορία όπου μόνο το Κρεμλίνο αποφασίζει για το ποιος μπορεί να συμμετέχει και ποιος όχι». «Το Κρεμλίνο αποφασίζει ποιο κόμμα μπορεί να υπάρχει και ποιο όχι. Για πρώτη φορά στη μετασοβιετική ιστορία, ένα μεγάλο φάσμα πολιτικών δυνάμεων δεν μπορεί να συμμετάσχει σ’ αυτές τις εκλογές. Αυτό το ονομάζω διαλογή πριν την εκλογή» (Νιου Γιορκ Τάιμς, 14/10).
Το πιο χαρακτηριστικό σημάδι για την αναξιοπιστία αυτών των εκλογών ήταν το ποσοστό του κόμματος του Πούτιν στην Τσετσενία, δηλαδή στην περιοχή της Ρωσίας που ο πληθυσμός της μισεί τον Πούτιν πιο πολύ από κάθε άλλη. Αυτό το ποσοστό έφτασε στο 99,4%, ενώ στην ίδια περιοχή η αποχή έφτασε στο 0,01%!
Για να αποφύγουν την επικείμενη κατακραυγή από τις ωμές εκλογικές νοθευτικές πρακτικές, οι άνθρωποι του Πούτιν εξαπέλυσαν μεγάλη διπλωματική εκστρατεία με στόχο τη μείωση της ικανότητας παρέμβασης των παρατηρητών του ΟΑΣΕ, πράγμα που οδήγησε στο μποϊκοτάρισμα της εκλογικής διαδικασίας από το βασικό αυτό ελεγκτικό όργανο της Ευρώπης. Όλες οι εθνικές αντιπροσωπείες των ευρωπαίων παρατηρητών καταδίκασαν αυτές τις εκλογικές πρακτικές στον ΟΑΣΕ, πλην της ελληνικής, που δε βρήκε τίποτα επιλήψιμο σε αυτές, αποδεικνύοντας για πρώτη φορά τόσο ωμά ότι η Ελλάδα είναι πραγματικά ένα τσιράκι του ρώσικου ιμπεριαλισμού μέσα στην ΕΕ.
Χάρη σε αυτές τις τεχνικές η Δούμα έχει ήδη μετατραπεί σε ένα καθαρά συμβουλευτικό όργανο του αυτοκράτορα πασών των Ρωσιών, όπως ήταν και την εποχή των Τσάρων. Τώρα ο Πούτιν, αυτό το τρομακτικό υβρίδιο Τσάρου και Χίτλερ, ψάχνει να βρει νομικές δικλείδες που θα του επιτρέψουν να παρακάμψει το Σύνταγμα –που απαγορεύει την ανάληψη της προεδρίας για τρίτη συνεχή θητεία– και να γίνει ισόβιος δικτάτορας και δήμιος της Ρωσίας.Εννοείται ότι ο κόσμος δεν θα μείνει για καιρό άναυδος να παρακολουθεί αυτήν την εξέλιξη.