ΓΙΑΤΙ ΠΑΕΙ ΚΑΛΑ Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ ΙΡΑΚΙΝΟΥ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ
Στο ρημαγμένο από τον πόλεμο Ιράκ, όπου η υποδομή παραμένει
σε μεγάλο βαθμό διαλυμένη και η κυβέρνηση είναι απρόθυμη να συμβάλει στην ανοικοδόμηση
της χώρας, ο μόνος τομέας που φαίνεται να σημειώνει κάποια πρόοδο είναι ο ενεργειακός.
Κάθε άλλος τομέας είναι υπό διαρκή οικονομική υπονόμευση ή στρατιωτική δολιοφθορά.
Ο υπουργός ηλεκτρικής ενέργειας Καρίμ Βαχίντ είναι το μοναδικό μέλος της κυβέρνησης
που δέχεται τα εύσημα του πολιτικού κόσμου για την ικανότητά του να ξοδεύει
«αποτελεσματικά» τα κονδύλια που προορίζονται για την ανοικοδόμηση. Όλες οι
άλλες προσπάθειες προσέλκυσης κεφαλαίων είτε προσκρούουν στην απροθυμία, τη
διαφθορά και την ανικανότητα των κρατικών αξιωματούχων, είτε στην έλλειψη ασφάλειας
που προκαλεί ο συνεχιζόμενος πόλεμος.
Στον τομέα του ηλεκτρισμού όμως όλα δουλεύουν ρολόι. Η εξήγηση είναι απλή. Σύμφωνα
με δημοσίευμα των Νιου Γιορκ Τάιμς (18/10), η ιρακινή κυβέρνηση έχει τελευταία
υπογράψει συμβόλαιο με την κινεζική εταιρία Shanghai Heavy Industry για την
κατασκευή ενός τεράστιου εργοστασίου παραγωγής ενέργειας στην πόλη Βασίτ, αξίας
940 εκ. δολαρίων. Το εργοστάσιο πρόκειται να ενισχύσει το ηλεκτρικό δίκτυο της
χώρας (ισχύος 5.000 MW) με άλλα 1.300 MW. Έχει επίσης κλείσει συμφωνία με τους
Ιρανούς για την κατασκευή ενός άλλου εργοστασίου στο σιιτικό νότο αξίας 200
με 300 εκ. δολαρίων, καθώς και την παροχή εκεί φτηνής ενέργειας από το ιρανικό
ενεργειακό δίκτυο. Τέλος, η ιρανική εταιρεία Sunir αναλαμβάνει να κατασκευάσει
εγκαταστάσεις στη Σαντρ Σίτυ, που θα περιλαμβάνουν κι ένα μικρό διυλιστήριο.
Μέχρι πρότινος το ενεργειακό δίκτυο του Ιράκ ήταν έργο των Αμερικανών και η
κατασκευή του τους είχε στοιχίσει περί τα 5 δις δολάρια. Τώρα η κυβέρνηση Μαλίκι
δίνει αυτή τη δουλειά στους ανταγωνιστές των πρώτων, και μάλιστα αναλαμβάνει
η ίδια να χρηματοδοτήσει τα έργα καταβάλλοντας το ποσό των 1,1 δισεκατομμυρίων
δολ!
Η είδηση, σε μια στιγμή που οι αμερικανικές δυνάμεις βρίσκονται ήδη σε δεινή
θέση, μας δείχνει πόσο γρήγορα προωθείται ο πολιτικο-ενεργειακός έλεγχος του
Ιράκ από τις δυνάμεις του παγκόσμιου νεοναζιστικού άξονα με τη Ρωσία επικεφαλής.
Δυστυχώς επιβεβαιώνεται σκανδαλωδώς η ανάλυσή μας πριν 4 χρόνια ότι η αμερικανική
εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ θα πρόσφερε στο πιάτο τη χώρα αυτή στον νεοναζιστικό
άξονα Ρωσίας-Κίνας-Ιράν, ενώ προηγούμενα αποτελούσε τον κύριο παράγοντα αντίστασης
στον άξονα αυτό.
Όταν πρόκειται να εξυπηρετήσεις τα συμφέροντα του σοσιαλιμπεριαλισμού σήμερα
στο Ιράκ, δε χρειάζεται να καταβάλεις ιδιαίτερη προσπάθεια. Το μόνο που έκανε
ο υπουργός Ηλεκτρισμού ήταν να ζητήσει από την κυβέρνηση Μαλίκι να εγγυηθεί
για την ασφάλεια των εργαζομένων και των εγκαταστάσεων. Το μήνυμά του προς την
κυβέρνηση ήταν σαφές: «Μη με ενοχλήσετε! Αφήστε με να κάνω τη δουλειά μου!»
(στο ίδιο). Και η κυβέρνηση στην περίπτωση αυτή του έδωσε το ΟΚ. Το ίδιο ακριβώς
γίνεται και στην Ελλάδα. Όποιος κάνει δουλειές με τη Ρωσία και την Κίνα, είτε
ανοιχτά, είτε κρυφά, δεν κινδυνεύει ούτε από σκάνδαλα, ούτε από δίκες, ούτε
από τρομοκρατία, ούτε από ΣΔΟΕ, ούτε από τίποτα.
Ο μόνος παράγοντας που μπορεί να μεταβάλει τα πράγματα στο Ιράκ είναι ο ίδιος
ο ιρακινός λαός. Ήδη ο λαός αυτός δίνει την πάλη ενάντια στην πιο ειδεχθή μορφή
της νεοναζιστικής επέμβασης στο Ιράκ, που είναι η Αλ Κάιντα στην Μεσοποταμία.
Αυτοί οι γενοκτόνοι προβοκάτορες, αυτοί οι τρομεροί σφαγείς αμάχων έχουν υποστεί
μια στρατηγική ήττα. Έγιναν τόσο μισητοί στον σουνίτικο πληθυσμό, και μάλιστα
στη σουνίτικη αντιαμερικάνικη αντίσταση που υποτίθεται ότι εκπροσωπούσαν, ώστε
μεγάλα κομμάτια αυτής της τελευταίας πέρασαν σε τακτική συμμαχία με τις ΗΠΑ
για να τους πολεμήσουν και να τους εξοντώσουν. Από την άλλη, και η σιιτική πλειοψηφία
έχει απομονώσει το φιλο-ιρανικό φασιστικό κόμμα του Σαντρ, που τρομοκρατούσε
τη Βαγδάτη και το Νότο αξιοποιώντας τις προβοκάτσιες της Αλ Κάιντα. Σταδιακά
το ιρακινό έθνος συγκροτείται σε νέα βάση ενάντια στο νεοναζισμό, ενώ από την
άλλη ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός παίζει όλο και μικρότερο πολιτικό ρόλο στη
χώρα. Ο ιρακινός λαός θέλει να ξεκουμπιστούν τα στρατεύματα εισβολής, αν και
οι τρεις μεγάλες κοινότητες (Σουνίτες, Σιίτες, Κούρδοι) προτιμούν να γίνει αυτό
αφού πάψουν να τρομοκρατούν τον πληθυσμό οι φιλο-ιρανικές συμμορίες.