Ο ΣΟΣΙΑΛΦΑΣΙΣΜΟΣ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΕΣ ΣΦΑΓΕΣ ΣΤΗΝ ΚΕΝΥΑ

Οι σφοδρές αιματηρές συγκρούσεις που ξέσπασαν μετά την ανακοίνωση των εκλογικών αποτελεσμάτων στην Κένυα έχουν πάρει διαστάσεις εθνοκάθαρσης. Μία από τις πολλές εθνότητες της χώρας, οι υποβαθμισμένοι κοινωνικά Λούο, στράφηκaν βίαια ενάντια στους «προνομιούχους» Κικούγιου. Η βία των Λούο ενάντια στους Κικούγιου εκδηλώθηκε με μαζικές δολοφονίες, καταστροφές περιουσιών και εκτοπισμό όλων όσων ανήκουν σ’ αυτή την εθνότητα. Κορυφαία στιγμή αυτής της βίας ήταν η πυρπόληση και μαζική θανάτωση δεκάδων άοπλων και γυναικόπαιδων Κικούγιου, που είχαν βρει καταφύγιο μέσα σε ένα χριστιανικό ναό.
Οι παραπάνω εξελίξεις δεν είναι καθόλου άσχετες με την παγκόσμια άνοδο που σημειώνει στις μέρες μας ο ρωσοκινεζικός νεοναζιστικός άξονας, που καταφέρνει να ανεβαίνει και να πετυχαίνει μια νέα προς όφελός του αναδιανομή της εξουσίας πατώντας κύρια πάνω στις διάφορες –υπαρκτές ή μη– εθνικές, φυλετικές, θρησκευτικές κτλ. αντιθέσεις των προς «φάγωμα» χωρών και οξύνοντας τις αντιθέσεις αυτές μέχρι την υστερία.
Στην προκειμένη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με μία αρκετά πρόσφατη, τεχνητή και πρωτοφανή όξυνση των εθνοτικών αντιθέσεων που άφησε στην Κένυα η αποικιοκρατία. Θέλοντας να διαιωνίσουν τον έλεγχό τους πάνω στην χώρα όλοι οι αποικιοκράτες σε όλη την Αφρκή στηρίχθηκαν σε κάποιες φυλές περισσότερο από τις άλλες, γενικά τις πιο προωθημένες παραγωγικά και πολιτιστικά στη δοσμένη ιστορική φάση, και τις προσεταιρίστηκαν για να εξουσιάσουν μέσα από αυτές το σύνολο του πληθυσμού. Αυτό έκαναν οι εγγλέζοι και με τους Κικούγιου στην Κένυα, που απετέλεσαν μετά την ανεξαρτησία την διοικητικά και οικονομικά πιο ηγεμονική μερίδα της μετααποικιακής αστικής τάξης. Αυτό έγινε πολύ λιγότερο με τις υπόλοιπες φυλές, που αφέθηκαν να ζουν μέσα στη χειρότερη καθυστέρηση και υπανάπτυξη. Οι Άγγλοι, για να στηρίξουν την εξουσία τους στον υπάρχοντα φυλετικό διαχωρισμό της Κένυας, εισήγαγαν στην πολιτική ζωή της χώρας την έννοια του «ματζίμπο», που σημαίνει αποκέντρωση των εξουσιών και αναδιάρθρωσή τους σε εθνοτοπική βάση. Το ματζίμπο συνδέθηκε με την εθνοκάθαρση και προωθήθηκε και από ορισμένες μετααποικιακές καθεστωτικές πολιτικές δυνάμεις σε ορισμένες περίοδες. Όμως σε γενικές γραμμές το πρώτο μετααποικιακό καθεστώς του Κικούγιου ηγέτη Κενυάτα φρόντισε να παλέψει πολιτικά ενάντια σε αυτούς τους επικίνδυνους φυλετικούς διαχωρισμούς. Ήταν ο ίδιος ο αντιαποικιακός αγώνας που ένωσε τα πιο φωτισμένα ηγετικά στοιχεία από όλες τις φυλές και στο μεγαλύτερο βαθμό.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο εκπρόσωπος, κατά κάποιο τρόπο, της φυλής των Λούο, που τώρα χρησιμοποιείται από τον Ραϊλα Οντίγκα για ρατσιστική διάσπαση, ήταν ο πατέρας του Τζαμαρόγκι Ογκίνγκα Οντίγκα, ο οποίος υποστήριξε στη μετααποικιοκρατική εποχή ως πρόεδρο της χώρας τον Γιόμο Κενυάτα, επονομαζόμενο για τον ενωτικό του ρόλο «πατέρα του έθνους», που ήταν Κικούγιου. Ο πρώτος που αναβίωσε το φυλετικό διαχωρισμό ως εργαλείο πολιτικής εξουσίας ήταν ο προηγούμενος πρόεδρος ΄Αραπ Μόι, ένας Καλέντζιν, από φυλετική άποψη, που μέσα στην παρακμή της διεφθαρμένης εξουσίας του πολύχρονου μισοδικτατορικού καθεστώτος που εκπροσωπούσε προσπάθησε να στηριχθεί στη δική του φυλή, αλλά και να διαιτητεύσει στους ανταγωνισμούς Κικούγιου και Λούο, που επίσης όξυνε. Ο μισοδικτάτορας Μόι έπεσε στα 2002, μόλις υποχρεώθηκε κύρια απέξω και όχι από μέσα σε ελεύθερες εκλογές. Σε αυτές ήρθε στην εξουσία μια κυβέρνηση Κιμπακί-Οντίγκα. Επρόκειτο για μια εξουσία που στηρίχθηκε σε μοιρασιά της εξουσίας από τους Κικούγιου και τους Λούο, με τους πρώτους να εκπροσωπούνται από το σημερινό Κιμπάκι και τους δεύτερους από τον Οντίνγκα. Αυτή η φυλετικά οργανωμένη ισορροπία κάποια στιγμή κατέρρευσε.
Και ήταν φυσικό. Οι δημοκρατικές στη μορφή τους εκλογές από μόνες τους δε μειώνουν, αλλά οξύνουν τις ισχυρές εθνοφυλετικές αντιθέσεις. Αν δεν τελειώσουν και δεν τσακιστούν με τα λόγια και με τη βία μιας δημοκρατικής διαφυλετικής κοινωνικής τάξης οι εθνοφυλετικοί εμπρηστές και οι ιδέες τους, δεν υπάρχει ούτε σαν ανέκδοτο η όποια αστική μισοδημοκρατία. Γιατί ο φυλετικός διαχωρισμός είναι από τη φύση του ο βαθύτερος αντιδημοκρατισμός, είναι φασισμός. Από αυτήν την άποψη οι συνήθως στρατοκρατικές δικτατορίες της αντιαποικιακής εθνικής αστικής τάξης έκαναν ιστορικά λιγότερη ζημιά από τις δημοκρατικοφανείς φιλελεύθερες συνταγές που επιβλήθηκαν από την ευρωαμερικανική επέμβαση στις αφρικανικές χώρες, ενώ ήταν άλυτο ακόμα σε αυτές το φυλετικό ζήτημα. Οι τέτοιες εκλογές δυνάμωσαν τον εθνοφυλετικό ρατσισμό, γιατί ξαφνικά η φυλετική αντίθεση μετατράπηκε στο κύριο πολιτικό επιχείρημα των διασπασμένων αστών. Αυτό γίνεται σήμερα και στο Ιράκ, όπου, ακόμα και αν φύγουν οι Αμερικάνοι, ο όποιος φορμαλίστικος εκλογικός δημοκρατισμός θα μετατρέψει αναγκαστικά τη χώρα σε ένα χώρο γενικού εθνοφυλετικού εμφύλιου. Ο κύριος ιστορικός λόγος για τον οποίο η αμερικάνικη εισβολή στο Ιράκ (αλλά και στο Αφγανιστάν) ήταν εγκληματική ήταν ότι αντικατέστησε την πολυεθνοτική ενότητα που εξασφαλιζόταν από το φρικτό χέρι του δικτάτορα Σαντάμ από μια πολυεθνοτική κανιβαλική διάσπαση με δημοκρατικό φορμαλιστικό μανδύα. Αν δε γινόταν αυτή ή εισβολή–επέμβαση στα εσωτερικά του Ιράκ, αργά ή γρήγορα θα γινόταν εκεί μια μεγάλη αντιφασιστική αντι-μπααθική επανάσταση, που θα είχε ως αναγκαία προϋπόθεση, για να νικήσει, την εθελοντική πολυεθνοτική λαϊκή ενότητα του ίδιου του ιρακινού λαού και γενικά την ενότητα των εσωτερικών προοδευτικών του ταξικών δυνάμεων. Μόνο μια πολυεθνοτική αντιφασιστική ή μια λαϊκή δημοκρατική επανάσταση θα μπορούσε να ενώσει όλο τον ιρακινό λαό και να φέρει μια εξουσία που θα εμποδίσει τον κανιβαλικό εθνοτικό πόλεμο με όπλο και με πρόσχημα τον εκλογικό δημοκρατικό φορμαλισμό. Γι’ αυτό το λόγο οι λαοί πρέπει να απελευθερώνονται και να οργανώνουν δημοκρατικά τη ζωή τους στηριγμένοι κύρια στις δικές τους δυνάμεις και όχι σε επεμβάσεις προστατών.
Να λοιπόν πώς βρισκόμαστε μπροστά στον ξαφνικό και ανεξήγητο για τους ιμπεριαλιστές φιλελεύθερους φυλετικό φασιστικό εμφύλιο της ήσυχης ως χθες Κένυας. Είναι ο πράκτορας του Κρεμλίνου Κλίντον, που πρωτοστάτησε στον προβοκατόρικο ψευτοδημοκρατισμό του και στις φυλετικές εξισορροπήσεις του, ο κύριος υπεύθυνος για τις σημερινές εξελίξεις στη Κένυα. Αυτό το σπόρο της ψευτοδημοκρατίας με ταυτόχρονη αναβίωση των φυλετικών αντιθέσεων τον έχει ρίξει σε όλη την Αφρική και παντού όπου μπορεί στον Τρίτο Κόσμο αυτός ο τρομερός προβοκάτορας. Με λίγα λόγια, παντού έχει πέσει ο σπόρος για να δουλέψουν άνετα οι κλασικοί φυλετιστές, οι νεοαναζί σοσιαλφασίστες, που εισάγουν στο ιστορικό προσκήνιο δίπλα στον κλασικό λευκό το μαύρο ρατσισμό, και γενικά τον τριτοκοσμικού μετααποικιακού τύπου ρατσισμό με αντιιμπεριαλιστική και αντικαπιταλιστική προβιά. Αλλά ένας πράκτορας δεν κάνει ό,τι θέλει. Είναι οι άθλιοι ιμπεριαλιστές φιλελεύθεροι που καλύπτουν σύσσωμοι την επεμβατική γραμμή της «εξαγωγής της δημοκρατίας» των ΗΠΑ.
Εκεί πατάει ο ρατσισμός του κάθε Οντίγκα. Γιατί δεν είναι ίδιοι όλοι και δεν ευθύνονται όλες οι τάσεις της κενυάτικης αστικής τάξης το ίδιο για τον εμφύλιο στην Κένυα. Εκείνος που έφερε ξανά στο προσκήνιο την κανιβαλική φυλετική διάσπαση είναι ο Οντίνγκα, ως ηγέτης του αντιπολιτευόμενου «Πορτοκαλί Δημοκρατικού Κινήματος» (ODM), δίνοντάς νέο ναζιστικό περιεχόμενο σε ένα σύμβολο δημοκρατικών αντισοσιαλφασιστικών εξεγέρσεων.
Ο Κιμπακί μπορεί να έκανε εκλογική νοθεία, αλλά δεν έκανε φυλετικό κάλεσμα για να πάρει την εξουσία. Από την άλλη, ο αντίπαλός του, που επίσης έκανε όση νοθεία μπορούσε, στηρίχθηκε κύρια στο φυλετικό κάλεσμα για να ανεβεί στην εξουσία.
Ήταν ο Οντίνγκα που έκανε το αποικιακό «ματζίμπο» σημαία της προεκλογικής του εκστρατείας. Μάλιστα, επειδή οι Λούο είναι όπως όλες οι φυλές μειοψηφία, προσπάθησε να πάρει με το μέρος του όλες τις καταπιεσμένες εθνότητες της χώρας και να τις στρέψει ενάντια στους Κικούγιου, τους οποίους περιέγραψε ως την «αιτία της φτώχειας στην Κένυα». Σ’ αυτό το μέτωπο ενέταξε και τους μουσουλμάνους καταγγέλλοντας την ξεπουλημένη στη Δύση ηγεσία της χώρας. Σαν νέου τύπου ναζί δηλαδή, ο ηγέτης του ODM υπέδειξε μία μειονοτική εθνοτική ομάδα (22%) σαν τη ρίζα της κακοδαιμονίας που πλήττει το έθνος, όπως οι κλασικοί ναζί υπέδειξαν τους Εβραίους. Σύμφωνα με αυτό το σκεπτικό, οι Κικούγιου, αφού είναι οι πλούσιοι Κενυάτες που πίνουν το αίμα των υπολοίπων εθνοτήτων, πρέπει να τιμωρηθούν γι’ αυτό και να εκτοπιστούν από κάθε πολιτική και οικονομική εξουσία, οπότε οι φτωχοί θα έχουν μια δυνατότητα να ζήσουν σαν άνθρωποι. Κι έτσι έγινε μετά τις εκλογές. Οι νεκροί έφτασαν τους χίλιους και οι πρόσφυγες τους 250.000. Ο αδιαμφισβήτητος πλέον αρχηγός της εθνότητας των Λούο Οντίνγκα ήταν ο πραγματικός υποκινητής του πογκρόμ που ακολούθησε τη μη αναγνώριση των εκλογικών αποτελεσμάτων και τη μονομερή ανακήρυξή του ως «προέδρου του λαού».
Όμως οι λαοί κάνουν επαναστάσεις και όχι ναζιστικά πογκρόμ. Πογκρόμ εθνοτήτων εξαπολύουν οι ιμπεριαλιστές, ιδιαίτερα εκείνοι που έρχονται τελευταίοι στη μοιρασιά του πλανήτη και επιδιώκουν τη βίαιη ανατροπή του status quo. Τέτοιοι ιμπεριαλισμοί με παγκόσμιες βλέψεις είναι σήμερα ο ρωσικός και ο κινέζικος σοσιαλιμπεριαλισμός, ιδιαίτερα ο πολύ πιο έμπειρος πρώτος από αυτούς. Η ρατσιστική βία που συνοδεύεται από αντικαπιταλιστικά επιχειρήματα (π.χ. “οι Κικούγιου μας πίνουν το αίμα”) αποτελεί μία πολύ χαρακτηριστική γι’ αυτόν μέθοδο κυριαρχίας. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο Ριζοσπάστης υποστηρίζει ανοιχτά τη ναζιστική εθνοκάθαρση των Κικούγιου συνοδεύοντας φωτογραφίες που δείχνουν το μαινόμενο όχλο των Λούο με λεζάντες του στιλ: «Ο φτωχός κόσμος της Κένυας αντιδρά προσπαθώντας να βρει λύση στα τεράστια κοινωνικά προβλήματα» (5/1). Αυτού του τύπου είναι η αντιισραηλινή βία της Χαμάς, η βία των Χούτου ενάντια στους Τούτσι στη Ρουάντα, η σοσιαλφασιστική βία του Μουγκάμπε κατά των λευκών στη Ζιμπάμπουε, η εξύμνηση της ανωτερότητας των μαύρων και η προπαγάνδα κατά των λευκών από τον Αριστίντ στην Αϊτή.
Τα στοιχεία που διαθέτουμε από την προσεχτικότερη μελέτη της πολιτικής φυσιογνωμίας του τελευταίου μας δείχνουν ότι ο Οντίγκα είναι ένας τυπικός και αρκετά προωθημένος σοσιαλφασίστας, δεμένος με την πολιτική του σοσιαλιμπεριαλισμού. Είναι ένα είδος Τσάβες και Μοράλες, χώρια από το ρατσισμό του.
Το πολιτικό του πρόγραμμα (που μπορεί κανείς να το βρει στην ιστοσελίδα του www.raila2007.com) συνδυάζει το λαϊκισμό με την κοινωνική συντήρηση, την αποκέντρωση των εξουσιών με τον κρατικό παρεμβατισμό και τον κοσμοπολιτισμό του κεφαλαίου. Ο ίδιος προσδιορίζεται πολιτικά ως οπαδός του Τρίτου Δρόμου («ούτε σοσιαλισμός ούτε καπιταλισμός»), για να μπερδεύει τους δυτικούς μονοπωλιστές. Στην πραγματικότητα η κοινωνική βάση του κόμματός του είναι η κομπραδόρικη αστική τάξη νέου τύπου που προήλθε μέσα από τον κρατικό μηχανισμό ή διατηρεί στενούς δεσμούς με αυτόν. Είναι η τάξη που έχει κάνει τρόπο ζωής της τη διαφθορά, την αδιαφάνεια και τη ληστεία του κράτους. Γι’ αυτό και στο πρόγραμμά του ο Οντίνγκα κηρύσσει, όπως και εδώ οι σοσιαλφασίστες πριν αποσπάσουν την κεντρική εξουσία, την πλήρη αποκέντρωση του κράτους και την αποδέσμευση ατέλειωτων κονδυλίων για οποιοδήποτε ζήτημα, μικρό ή μεγάλο, που απασχολεί την κοινωνία. Ζητά τη χρηματοδότηση των κομμάτων, τη χρηματοδότηση των νοσοκομείων, τη χρηματοδότηση των κοινοτήτων και υπόσχεται θέσεις στο δημόσιο. Σύμφωνα με το πρόγραμμά του, τίποτα δε θα μπορεί να κινηθεί στη χώρα, εάν δε λάβει πρώτα πίστωση από το κρατικό ταμείο. Θέλοντας να δυναμώσει την αστική τάξη νέου τύπου και να διαφθείρει τις μάζες, ο Οντίνγκα κηρύσσει τη δραστική μείωση της φορολογίας των κρατικών υπαλλήλων. Η μεγάλη εγκληματικότητα που αντιμετωπίζει η Κένυα κατ’ αυτόν είναι δικαιολογημένη, απ’ τη στιγμή που ο κόσμος είναι φτωχός και το κράτος δεν προσλαμβάνει κι άλλους αστυνομικούς, ενώ και η διαφθορά των αστυνομικών οργάνων οφείλεται στο ότι «είναι κακοπληρωμένα και παρατημένα». Υποστηρίζει επίσης ότι οι αστυνομικοί θα πρέπει να υπηρετούν κοντά στα σπίτια τους και όχι σε απομακρυσμένες περιοχές (ακριβώς ό,τι λένε και κάνουν οι σοσιαλφασίστες εδώ). Με αυτά ο Οντίγκα θέλει να πείσει τον κόσμο για τις καλές του προθέσεις! Στο ζήτημα της ανάπτυξης δηλώνει υπέρμαχος των ξένων επενδύσεων –προφανώς για να κατευνάσει τα δυτικά μονοπώλια ώσπου να γραπωθεί στην εξουσία–, ενώ ταυτόχρονα, για να πάρει μαζί του τη συντήρηση, υποστηρίζει τη λεγόμενη «επιστροφή στις ρίζες» και πλέκει το εγκώμιο στην αντιδραστική ακτιβίστρια και βραβευμένη με βραβείο Νόμπελ Βανγκαρί Μαατάι, «που αγωνίστηκε ολομόναχη ενάντια στη δίψα της κυβέρνησης Μόι για αρπαγή γης» (οι επιτροπές των βραβείων Νόμπελ ανθρωπιστικού τύπου είναι απόλυτα διαβρωμένες εδώ και πολλά χρόνια από το σοσιαλιμπεριαλισμό). Προωθεί μάλιστα ένα πρόγραμμα χτυπήματος της βιομηχανίας με οικολογικά προσχήματα. Το πρόγραμμά του περιλαμβάνει επίσης τη σκλήρυνση της περιβαλλοντικής νομοθεσίας, τη διενέργεια περιβαλλοντικών ελέγχων στα μεγάλα έργα και την επιβολή οικολογικού φόρου στις επιχειρήσεις κτλ. Αφού παραλύσει το δυτικόφιλο κεφάλαιο και προωθήσει τις θέσεις της μέσα στο κράτος, η αστική τάξη νέου τύπου θα ελέγχει όλη την οικονομία της Κένυας. «Η πρόσβαση στις δυνάμεις παραγωγής», εξηγεί σε συνέντευξή του, «που περιλαμβάνουν τη γη, το κεφάλαιο και την τεχνολογία, είναι αναγκαία για την ανοδική κοινωνική κινητοποίηση του λαού». Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι ο Οντίγκα έχει δώσει στα δύο από τα τέσσερα παιδιά του τα ονόματα Φιντέλ και Γουίνι (έτσι ονομάζεται η αποδειγμένα πια εγκληματίας γυναίκα του Μαντέλα) (Daily Nation, 2/6/01).
Αυτός θα είναι όχι απλά σοσιαλισμός τύπου Τσάβες, αλλά καθαρός εθνικοσιαλισμός.
Μια τέτοια πλατφόρμα δεν μπορεί να τη σκαρώνει μόνος του κάποιος κενυάτης και να είναι τόσο φτυστή με τη σοσιαλφασιστική πλατφόρμα στην Ελλάδα. Πρόκειται για μια παγκόσμια πλατφόρμα, οι εμπνευστές και συντονιστές της οποίας βρίσκονται στο Κρεμλίνο. Είναι οι ρώσοι σοσιαλιμπεριαλιστές, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, οι κύριοι υπεύθυνοι για όσα τραγικά συμβαίνουν στην Κένυα. Με τη σφαγή των Κικούγιου πέτυχαν αφενός να διασπάσουν μία παραδοσιακά δυτικόφιλη και οικονομικά ισχυρή χώρα, όπως είναι η Κένυα, και να προλειάνουν το έδαφος για την αναρρίχησή τους στα ανώτερα κλιμάκια της πολιτικής εξουσίας. Αφετέρου κατάφεραν να αποσταθεροποιήσουν την ευρύτερη κεντρική Αφρική, να αποκλείσουν οικονομικά την Ουγκάντα (αφού κόπηκαν όλοι οι δρόμοι επικοινωνίας της με την ακτή) και να διευρύνουν την επιρροή τους στην ανατολική Αφρική λίγους μήνες μετά την κατάκτηση της Σομαλίας με τη βοήθεια των ρωσικών τανκς της Αιθιοπίας. Μετά τη Σομαλία ο νέος αδύνατος κρίκος της Αφρικής είναι η Κένυα.
Εννοείται ότι μπροστά σε μια τέτοια προώθηση του αληθινού κύριου εχθρού της η παχύδερμη και τυφλή Δύση θα κάνει, ως συνήθως, ό,τι τον συμφέρει. Όλοι οι δυτικοί, ιδιαίτερα οι Ευρωπαίοι, μίλησαν για παρατυπίες στην εκλογική διαδικασία και πίεσαν τον πρόεδρο Κιμπάκι να συνδιαλλαγεί με το ναζιστή και να δεχτεί κυβέρνηση συνασπισμού. Αυτοί αφενός επιθυμούν ηρεμία πάση θυσία παντού στον κόσμο, για να μπορούν να διακινούν ελεύθερα τα κεφάλαια και τα εμπορεύματά τους, αφετέρου, ως μεγάλοι εκμεταλλευτές και παλιοί αποικιοκράτες, δε συγκλονίζονται δα από τις ναζιστικές «παραξενιές» όσων δηλώνουν συνεργασία μαζί τους. Ησυχία γι’ αυτούς σημαίνει συνεργασία με τους ντόπιους και τους διεθνείς ναζιστές. Αυτό είναι το νόημα της επιμονής τους να μιλάνε για κυβέρνηση συνεργασίας και να πιέζουν με χίλιους τρόπους γι’ αυτό την κυβέρνηση Κιμπάκι. Οι εκλογικές παρανομίες της κυβέρνησης αυτής είναι για τους δυτικούς μόνο ένα πρόσχημα, για να υποτάξουν τους δημοκράτες και μισοδημοκράτες στους εθνικοσοσιαλιστές. Οι τελευταίοι έχουν ένα ισχυρό περιφερειακό στήριγμα στη σύγκρουσή τους με την κυβέρνηση Κιμπακί. Έχουν στο πλευρό τους την Αφρικανική Ένωση, που βρίσκεται κάτω από την κυριαρχία της Νοτιοφρικανικής Ένωσης, που με τη σειρά της ελέγχεται από μια φιλορώσικη πολιτική ηγεσία.
Η δημοκρατικότητα μιας κοινωνίας δεν κρίνεται από τον τυπικό, αλλά από τον ουσιαστικό δημοκρατισμό της. Κανονικά δεν πρέπει να επιτρέπεται να κατεβαίνουν στις εκλογές κόμματα με ανοιχτό ή καλυμμένο ρατσιστικό πρόγραμμα και -ακόμα περισσότερο- να παίρνουν την εξουσία. Σε αυτά τα κόμματα πρέπει να ασκείται εξ ορισμού και εκ των προτέρων δημοκρατική δικτατορία. Αν αυτό σημαίνει εμφύλιο πόλεμο, οι δημοκράτες πρέπει να διαλέγουν εμφύλιο πόλεμο. Αυτό κάνανε πριν 15 χρόνια στην Αλγερία οι δημοκράτες ακόμα και σε συμμαχία με τους αυταρχικούς εθνικιστές του στρατού, για να εμποδίσουν την άνοδο των ισλαμοναζιστών στην εξουσία, και κάνανε καλά. Ευτυχώς που δεν άκουσαν τις εκκλήσεις των δυτικών φιλελεύθερων. Άλλωστε, στις δυτικές αστικές δημοκρατίες –όπως είναι εκείνες που πέρασαν μέσα από την πάλη με το χιτλερισμό– υπάρχει μία αντιφασιστική νομοθεσία που απαγορεύει τη λειτουργία και δράση ναζιστικών κομμάτων και τιμωρεί τη ναζιστική προπαγάνδα. Απαγορεύεται δηλαδή να ακούγονται απόψεις μέσα στο κοινοβούλιο που να λένε ότι η τάδε εθνότητα είναι μία «βρωμερή κοινότητα με ξεχειλωμένα στομάχια, κόκκινα δόντια και ψωμωμένα πόδια» και ότι «ότι εξαιτίας της αλαζονείας τους θα μειωθούν σε μέγεθος», όπως κάνουν εδώ στελέχη του ODM (βλ. The Nation, 15/4/99). Ένα τέτοιο κόμμα δε θα το δεχόταν καμιά ευρωπαϊκή χώρα στις εκλογές της. Για την Κένυα όμως το θέλουν και το απαιτούν. Έτσι αφήνουν το αντίπαλο Κόμμα Εθνικής Ενότητας (PNU) να χάνει διαρκώς έδαφος και τους Κικούγιου να τρομοκρατούνται.
Κανονικά λοιπόν δε θα έπρεπε το κυβερνητικό αυτό κόμμα να δεχτεί εκλογές. Αλλά, αφού η κενυάτικη αστική τάξη πιέζεται από τους δυτικούς και τους νοτιοαφρικανούς σοσιαλφασίστες, που ηγεμονεύουν την Αφρικανική ΄Ενωση, να κάνει εκλογές, κάνει εκλογές. Και αφού δεν έχει το χαρακτήρα και τη συνέπεια να συγκρουστεί ανοιχτά με όσους την πιέζουν, κάνει νοθεία (ενώ νοθεία κάνανε, όπως είπαμε, όπου μπορούσαν και οι ναζιστές). Αυτός είναι ο δρόμος που διαλέγει η αστική τάξη για να αντισταθεί στους ναζί χωρίς να έρθει σε μετωπική σύγκρουση με τη Δύση. Τι να ζητάμε άλλωστε από τους αστούς μισοδημοκράτες, όταν παντού στον κόσμο οι περισσότεροι αριστεροί δημοκράτες έχουν ναρκωθεί μέσα στις αγκαλιές της σοσιαλφασιστικής αράχνης;
Εάν οι ναζί του Οντίνγκα αφεθούν να μπουν στην κυβέρνηση, τότε θα αρχίσουν σιγά-σιγά με την αντικαπιταλιστική δημαγωγία τους να την εκκαθαρίζουν από τους υπουργούς του δυτικόφιλου PNU, του προέδρου Μουάι Κιμπάκι, μέχρι να κερδίσουν το μονοπώλιο εξουσίας. Κι αυτό σε συμμαχία με μία μερίδα του PNU που υπηρετεί τα ίδια μ’ αυτούς συμφέροντα. Ο ηγέτης του ODM είναι πολύ ειλικρινής στις προθέσεις του, όταν ζητά μείωση των αρμοδιοτήτων του προέδρου και καλεί τους υπουργούς που κατηγορούνται για διαφθορά «να έχουν το σθένος να υπερασπιστούν οι ίδιοι τον εαυτό τους αντί να λένε ότι η κυβέρνηση βρίσκεται υπό πολιορκία και ότι κάποιοι θέλουν να ρίξουν την κυβέρνηση».
Μένει να δούμε τι αντιστάσεις θα εμφανιστούν μέσα στο κόμμα του Κιμπάκι και πώς θα αντιδράσουν οι λαϊκές μάζες στο αιματηρό πραξικόπημα-πογκρόμ του Οντίνγκα. Την επέλαση του σοσιαλφασισμού στην Κένυα και οπουδήποτε αλλού στον πλανήτη δεν μπορεί με τίποτα να ανακόψει η συμβιβαστική τακτική που ακολουθεί κατά κανόνα ο δυτικός ιμπεριαλισμός και οι ντόπιες αστικές τάξεις. Η κατάσταση θα αλλάξει όταν οι λαοί θα αρχίσουν να στηρίζονται περισσότερο στις δυνάμεις τους στην αντιφασιστική πάλη. Έτσι θα εμποδίσουν το χιτλερισμό να δυναμώνει και να καταπίνει τη μία χώρα μετά την άλλη.