ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΗΣ ΜΠΕΝΑΖΙΡ ΜΠΟΥΤΟ

Δυστυχώς αυτή τη στιγμή θα έχουμε μόνο ένα μικρό σημείωμα για τη δολοφονία της Μπεναζίρ Μπούτο. Στην πραγματικότητα θα χρειαζόταν ένα μεγάλο άρθρο που θα πρέπει να κάνει μια ευρύτερη ανάλυση της πολιτικής κατάστασης στο Πακιστάν. Γιατί το Πακιστάν από διεθνή γεωστρατηγική άποψη δεν είναι μια απλά εύφλεκτη χώρα. Είναι η χώρα κλειδί για τις παγκόσμιες εξελίξεις. Από αυτή εξαρτάται το εάν και το πότε θα ξεκινήσει ένας τρίτος παγκόσμιος πόλεμος. Πιο συγκεκριμένα το Πακιστάν είναι ο ευαίσθητος όσο και αναγκαίος κρίκος για το απευθείας κατέβασμα των νεοχιτλερικών του Κρεμλίνου στις θερμές θάλασσες, δηλαδή το κατέβασμα με χερσαίες δυνάμεις και όχι μόνο με ναυτικές στον ινδικό ωκεανό. Χωρίς ένα τέτοιο κατέβασμα οι νεοχιτλερικοί δεν θα μπορούν να εξουδετερώσουν τη στρατηγική ναυτική υπεροχή των ΗΠΑ στη νότια Ασία παρά τον υπερεξοπλισμό της Κίνας.
Ήδη ο σοσιαλιμπεριαλισμός έχει κάνει ένα μεγάλο βήμα προς το νότο εγκαθιστώντας για πρώτη φορά χωρίς πόλεμο μια φιλική του και αντιπακιστανική κυβέρνηση στο Αφγανιστάν, την κυβέρνηση Καρζάι. Από εκεί έχει μια βάση προς το Πακιστάν. Από την άλλη μόνο αν πάρει το Πακιστάν θα μπορεί να εξουδετερώσει μια αποτελεσματική πατριωτική αντίσταση στο Αφγανιστάν και να ανοίξει όλο το διάδρομο προς τον ινδικό.
Η πορεία των νεοχιτλερικών προς την εξουσία στο Πακιστάν περνάει μέσα από τον ισλαμοφασισμό. Αυτός προσπαθεί να συσπειρώσει γύρω του όλες τις αντιδυτικές πολιτικές δυνάμεις, ενώ η ρώσικη διπλωματία χρησιμοποιεί σα μαχητικό και προβοκατόρικο εργαλείο στο πλευρό αυτού του μετώπου το καγκεμπίτικο έκτρωμα που λέγεται Αλ Κάιντα.
Το ισλαμοφασιστικό μέτωπο έχει επικεφαλής του σήμερα δύο πρόσωπα, τον Ναβάζ Σαρίφ τον πρώην πρωθυπουργό, πολιτικό παιδί του Ζία Ουλ Χάκ, που ανέτρεψε ο Μουσάραφ και τον επίσης ισλαμοφασίστα, και επίσης καθαιρεμένο από τον Μουσάραφ αρχιδικαστή Ιφτικάρ Μοχάμαντ Σοντρύ επικεφαλής του αντιδραστικού «κινήματος των δικηγόρων». Και οι δύο εμφανίζονται σαν καταπιεσμένοι δημοκράτες όπως πάντα κάνουν οι φασίστες πριν έρθουν στη εξουσία.
Από την άλλη μεριά υπάρχει το αντι-ισλαμοφασιστικό και αντικειμενικά αντισοσιαλιμπεριαλιστικό μπλοκ της αστικής τάξης που εκπροσωπείται από τη στρατιωτική ηγεσία, που έχει αντίστοιχα εθνικιστικά χαρακτηριστικά με την κεμαλική στην Τουρκία, με πολιτικό εκπρόσωπο τον Μουσάραφ, και από την άλλη το κόμμα της Μπούτο, το Λαϊκό Κόμμα του Πακιστάν που εκφράζει τη συμμαχία της αστοτσιφλικάδικης αριστοκρατίας με τη δυτικόφιλη αστική τάξη.
Την κυβέρνηση Μουσάραφ την οδήγησε σε πολιτική απομόνωση η αμερικάνικη ιμπεριαλιστική επέμβαση στη χώρα επειδή από τη μια υποχρέωσε τον πακιστανικό στρατό και τον Μουσάραφ να συνταχθούν με την αμερικάνικη εισβολή στο Αφγανιστάν και από την άλλη να συμπλακούν χωρίς λόγο με τους αγροτικούς πληθυσμούς του Πακιστάν που ζουν στα σύνορα με το Αφγανιστάν στο όνομα του κυνηγιού των προβοκατόρων της Αλ Κάιντα. Τον ισλαμοφασισμό στο Πακιστάν τον δυναμώνει πάνω απ όλα η αμερικάνικη επέμβαση.
Από την ώρα που η κυβέρνηση Μουσάραφ βρέθηκε σε απομόνωση κάτω από τα συνδυασμένα χτυπήματα των ισλαμοφασιστών και των αμερικάνων φιλελεύθερων ιμπεριαλιστών, που πρακτικά ζητούσαν από τον πρώτο να έρθει σε συμβιβασμό με τους δεύτερους, η μόνη μισοδημοκρατική λύση που μπορούσε να ξεπροβάλει σε αυτήν τη φάση για το Πακιστάν ήταν η πρωθυπουργία της Μπούτο. Αυτή θα μπορούσε να έχει τη σχετική υποστήριξη του στρατού. Στο σημείο αυτό οι φονιάδες της Αλ Κάιντα σκότωσαν την Μπούτο και έλυσαν σε μεγάλο βαθμό το πολιτικό πρόβλημα του ισλαμοφασισμού λίγο πριν από τις εκλογές που θα έφερναν την πρώτη στην εξουσία. Η Μπούτο είχε προσφερθεί πολιτικά στους δολοφόνους της γιατί είχε προκαταβολικά κάνει το εγκληματικό λάθος να δηλώσει ότι σε περίπτωση δολοφονίας της την ευθύνη θα την είχανε τμήματα των μυστικών υπηρεσιών που δρουν μέσα στο στρατόπεδο του Μουσάραφ. Αυτό οφείλεται στο ότι ενώ η Μπούτο είχε ξεκαθαρίσει με την Αλ Κάιντα δεν είχε ξεκαθαρίσει τη σχέση της με τους πολιτικούς ισλαμοφασίστες και βασικά με τον Σοντρύ.
Έτσι μετά τη δολοφονία όχι μόνο το κόμμα της Μπούτο βρέθηκε αποκεφαλισμένο με αρχηγό τον όχι πολύ δημοφιλή άντρα της, αλλά και οι αρχηγοί του ισλαμοφασιστικού μετώπου Σαρίφ και Σοντρύ βγήκανε ενισχυμένοι αφού εμφανίστηκαν σαν σύμμαχοι της δολοφονημένης και επίσης σαν πολιτικά δικαιωμένοι όταν κατήγγειλαν τον ίδιο το Μουσάραφ σαν ηθικό αυτουργό της δολοφονίας. Σε αυτήν την πολιτική σκηνή βαδίζουμε στις εκλογές που αναβλήθηκαν για να πραγματοποιηθούν τον επόμενο μήνα. Το μόνο καλό σε αυτήν ιστορία είναι ότι οι σοσιαλιμπεριαλιστές δεν μπόρεσαν να πετύχουν έναν άλλο κρυμμένο και μεγάλο στόχο της δολοφονίας, να ορίσουν τον πιο φιλικό τους παράγοντα στο κόμμα της Μπούτο, τον Αϊζάν Ασάν σα διάδοχο της. Αυτός στήριξε τον Σοντρύ και συμμετείχε πρωταγωνιστικά στο κίνημά του ενάντια στον Μουσάραφ. Το πόσο γρήγορα θα προχωρήσουν οι ισλαμοφασίστες στην αποσταθεροποίηση του Πακιστάν θα φανεί στις εκλογές που έρχονται.