ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΙΣ ΗΠΑ

Το ζήτημα είναι να χάσει η Κλίντον
Όλα τα άλλα είναι απλές λεπτομέρειες

Ένας θανάσιμος κίνδυνος φαίνεται να απομακρύνεται για τον κόσμο. Πρόκειται για την πιθανότητα εκλογής της Χίλαρυ Κλίντον στην προεδρία των ΗΠΑ. Αν γίνει αυτή η εκλογή, τότε η ανθρωπότητα θα πλησιάσει πολύ στο ενδεχόμενο να ξεσπάσει ένας παγκόσμιος πόλεμος από την πλευρά του ρωσοκινεζικού νεοναζιστικού άξονα.
Από την άποψη της διεθνούς στρατηγικής μια προεδρία της Κλίντον θα σήμαινε μια νέα οκταετία Μπιλ Κλίντον στην προεδρία των ΗΠΑ. Στην προηγούμενη προεδρική οκταετία αυτού του υποκείμενου, που υπήρξε μακράν ο πιο πολύτιμος άνθρωπος του Κρεμλίνου μέσα στις δυτικές καγκελαρίες, ο ρώσικος σοσιαλιμπεριαλισμός, χρωστάει πελώριες στρατηγικές νίκες και πολύτιμες θέσεις σε όλο τον πλανήτη. Είναι ο Κλίντον που φρόντισε για το διαμελισμό της Βοσνίας υπέρ της φασιστικής Σερβίας. Αυτός είναι που βοήθησε στην άνοδο της σοσιαλφασιστικής επεκτατικής συμμορίας του Φάτος Νάνο στη εξουσία, και ο ίδιος που ευθύνεται βασικά για την απόσχιση του Κόσοβου με την προβοκατόρικη επίθεση στη Σερβία το 1999. Είναι επίσης ο ίδιος που έβαλε τις βάσεις για την εισβολή των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν με το να απομονώσει διπλωματικά το πιο αντι-σοσιαλιμπεριαλιστικό καθεστώς του κόσμου, εκείνο των Ταλιμπάν και να το σπρώξει στα νύχια του καγκεμπίτη προβοκάτορα Μπιν Λάντεν. Είναι ακόμα ο Κλίντον εκείνος που μαζί με τη γυναίκα του πάλεψαν μετά την προεδρία για να περάσουν στο δημοκρατικό κόμμα τη θέση υπέρ της εισβολής των ΗΠΑ στο Ιράκ, εισβολή που είχε σαν αναπόφευκτο αποτέλεσμα την παράδοση της πολιτικής εξουσίας αυτής της χώρας στους ισλαμοναζήδες του Ιράν. Αλλά και σε ένα γενικότερο γεωστρατηγικό επίπεδο ο Κλίντον διευκόλυνε τον άξονα με το να προωθήσει μια τέτοια συμφωνία του Κυότο που να διευκολύνει οικονομικά το δυνάμωμα του μεγαλύτερου ρυπαντή του πλανήτη, της σοσιαλφασιστικής Κίνας σε βάρος της δυτικοευρωπαϊκής και της αμερικάνικης βιομηχανίας και υπέρ των μονοπωλίων που εξάγουν το παραγωγικό κεφάλαιο τους στην πρώτη.
Αλλά ο Κλίντον δεν φρόντιζε μόνο να περνάει πολιτικές υπέρ του άξονα, φρόντιζε να οργανώνει και προβοκάτσιες μεγάλης κλίμακας μέσω της προώθησης ανθρώπων του σε νευραλγικές θέσεις στις ΗΠΑ και τα διεθνή όργανα. Είναι αυτός λοιπόν που ευθύνεται αφενός για την επιλογή και μακροημέρευση του ρωσόφιλου Κόφι Ανάν στον ΟΗΕ και πάνω απ όλα για την τοποθέτηση στην ηγεσία της ΣΙΑ του ελληνοαμερικάνου προβοκάτορα Τζωρτζ Τένετ ο οποίος φρόντισε να διευκολύνει τις πιο καίριες στρατηγικές επεμβάσεις της αμερικάνικης υπερδύναμης υπέρ του νεοναζιστικού άξονα. Αυτός κατασκεύασε την κατηγορία κατά του Σαντάμ ότι ετοιμάζει όπλα μαζικής παραγωγής ώστε να σπρώξει την αμερικάνικη αστική τάξη στη μοιραία εισβολή στο Ιράκ, αυτός έπαιξε τον πιο άμεσο και αποφασιστικό ρόλο για την πτώση του Μπερίσα και την άνοδο του Φάτος Νάνο στη Αλβανία, αυτός έδωσε δήθεν «κατά λάθος» την εντολή στην αμερικανική αεροπορία να βομβαρδίσει την κινέζικη πρεσβεία στο Βελιγράδι το 99 διευκολύνοντας την κινέζικη διπλωματία να σταθεί από τότε ανοιχτά στο πλευρό της ρωσοσερβικής συμμαχίας.
Ο κατάλογος της στρατηγικής προσφοράς του Κλίντον στη Μόσχα σε κάθε γωνιά του πλανήτη, και στην Ελλάδα, είναι ανεξάντλητος. Ο κόσμος της στρατηγικής υπεροχής του νεοναζιστικού άξονα που την διαπιστώνουμε σήμερα και θα την διαπιστώνουμε όλο και περισσότερο αύριο δεν θα υπήρχε δίχως την πολιτική Κλίντον. Είναι πολύ χαρακτηριστικοί οι πολιτικοί προσανατολισμοί αυτού του μοιραίου ζευγαριού στα δύο πιο κρίσιμα σημεία της γεωστρατηγικής επίθεσης του σοσιαλιμπεριαλισμού, δηλαδή στον Κόλπο και στο Πακιστάν. Το ζεύγος Κλίντον θέλει να κάνει εκεί ότι δεν πρέπει, δηλαδή από τη μια να οξύνει τις σχέσεις των ΗΠΑ με τη Σαουδική Αραβία στο όνομα της επέμβασης για τον εκδημοκρατισμό της και ταυτόχρονα να κυνηγήσει την Αλ Κάιντα μέσα στο Πακιστάν, δηλαδή να προβοκάρει τις ανεξαρτησιακές δυνάμεις μέσα σε αυτό.
Ο βρώμικος χαρακτήρας της πολιτικής της ίδιας της Κλίντον αποκαλύπτεται ιδιαίτερα από τη στάση της στο Ιράκ. Ενώ υποστήριξε με πάθος την αμερικάνικη εισβολή το 2003, τώρα πάλι με ανάλογο πάθος υπερασπίζει την απόσυρση των ΗΠΑ. Την εισβολή την ήθελαν οι Κλίντον το 2003 για να πέσει ο Σαντάμ και να έρθουν οι φιλο-ιρανικές πολιτικές δυνάμεις του Ιράκ στην εξουσία. Τώρα θέλουν την απόσυρση για να σταθεροποιηθούν αυτές οι δυνάμεις και να μπορέσουν να ασκήσουν την ανεμπόδιστη δολοφονική δικτατορία τους, τύπου Αλ Κάιντα, στις πλειοψηφικές εθνοανεξαρτησιακές τάσεις της ιρακινής αστικής τάξης. Αυτές οι τελευταίες, ακόμα και αυτές που ως χθες κάνανε αντάρτικο ενάντια στις ΗΠΑ, εδώ και ένα χρόνο περίπου θεωρούν ότι ο κύριος εχθρός τους είναι το Ιράν και πιο ειδικά η Αλ Κάιντα, οπότε δεν διστάζουν να πραγματοποιούν τακτικές συμμαχίες με τις ΗΠΑ όπου το χρειάζονται.
Είναι όμως αυτή η βρώμικη πολιτική των Κλίντον που μπορεί να κοστίσει στην Χίλαρυ την προεδρία. Γιατί αυτή η πολιτική στα μάτια του αμερικάνικου λαού φάνηκε οπορτουνιστική και σε ένα λαό με μακριά δημοκρατική παράδοση ο οπορτουνισμός στοιχίζει. Όσο βρώμικοι και αν είναι οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές δεν έχουν δικαίωμα να λένε και να ξελένε όπως κάνουν οι δικοί μας λεβαντίνοι και βαλκάνιοι πολιτικάντηδες. Οι ρεπουμπλικάνοι που υποστήριξαν την εισβολή, υποστηρίζουν τώρα και την παραμονή για αρκετό καιρό ακόμα στο Ιράκ του αμερικάνικου στρατού. Οι λίγοι συνεπείς δημοκρατικοί και ανάμεσά τους ο Ομπάμα που ήταν κατά της εισβολής θέλουν τώρα την απόσυρση. Η επίθεση της τάσης Ομπάμα και των κινημάτων ειρήνης στην Κλίντον για την οπορτουνιστική στάση της και ιδιαίτερα για το ότι δεν παραδέχτηκε ποτέ καθαρά ότι ήταν λανθασμένη η αρχική της θέση, ήταν το πρώτο στοιχείο που την έκανε πολιτικά αναξιόπιστη και ήταν η αρχή της σχετικά πτωτικής της πορείας στη διεκδίκηση του χρίσματος του δημοκρατικού κόμματος.
Αν τελικά η Κλίντον αποτύχει αυτό θα είναι μια έκπληξη για τους αμερικανούς αναλυτές. Γιατί το ζεύγος αυτό των έμπειρων πολιτικών δολοπλόκων και χειριστών ανθρώπινων ψυχών ξεκίνησε την εκστρατεία για τη διεκδίκηση του χρίσματος πρώτον έχοντας στο πλευρό του το μεγαλύτερο μέρος του κομματικού μηχανισμού και του πιο ψηλού στελεχικού δυναμικού του δημοκρατικού κόμματος, δεύτερον έχοντας εξασφαλίσει τη συμμαχία με το μεγαλύτερο μέρος του μονοπωλιακού κεφάλαιου που θέλει παντού στον κόσμο την επεμβατική πολιτική στην οποία πρωταγωνίστησε ο προβοκάτορας Μπιλ ενώ το ίδιο κεφάλαιο τον εμπιστεύεται και για την κεντρίστικη φιλομονοπωλιακή οικονομική του πολιτική στο εσωτερικό, τρίτον έχοντας εξασφαλίσει τη συμμαχία με τα μεγαλύτερα εργατικά συνδικάτα. Ειδικά η Κλίντον ακολουθώντας την αλάνθαστη παγκόσμια συνταγή του σοσιαλφασισμού έπαιξε χοντρά από παλιά αλλά και τώρα στην προεκλογική της εκστρατεία με τον εργατίστικο αντικαπιταλισμό και την φιλομεταναστευτική δημαγωγία υπέρ των ισπανόφωνων. Και όμως ενώ αρχικά είχε μαζί της τη φτωχολογιά και τις γυναίκες τώρα χάνει στους πρώτους και μειώνει σχετικά τη δύναμη της στις γυναίκες. Μάλιστα ο άντρας της σαν γνήσιος σοσιαλφασίστας προσπάθησε να κεντρίσει με τρόπο τα ρατσιστικά κατάλοιπα του έθνους για να πλήξει τον Ομπάμα αξιοποιώντας το μαύρο του χρώμα και τη συντριπτική υποστήριξη που του δίνουν οι μαύροι αμερικανοί. Αλλά το αποτέλεσμα ήταν να γίνει αντιληπτός και να εξαφανιστεί από την προεκλογική καμπάνια.
Η ατυχία για το αμαρτωλό ζευγάρι ήταν ότι βρήκε μπροστά του ένα δημαγωγό πολύ ευφυέστερο, πολύ πιο εύγλωττο και πολύ πιο αυθεντικό σαν τύπο από τους ίδιους και γενικότερα από ότι έχει δει ως τώρα η Αμερική. Δεν πρόκειται πάντως για σοσιαλφασίστα γιατί το πρόγραμμά του δεν είναι ο λαϊκίστικος πατερναλιστικός κρατικός παρεμβατισμός ακόμα και τώρα που έχει ξεκινήσει μια βαθιά οικονομική ύφεση στις ΗΠΑ που ίσως εξελιχθεί σε αμερικάνικη και σε παγκόσμια οικονομική κρίση. Ο Ομπάμα απευθύνεται περισσότερα στα σύγχρονα μεσοστρώματα και στην προοδευτική νεολαία που έχει βαρεθεί τους οδυνηρούς πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς και τον κοινωνικό συντηρητισμό των ρεπουμπλικάνων από τη μια μεριά και την ξύλινη γλώσσα της φιλελεύθερης και κομματικής γραφειοκρατίας των σαπισμένων δημοκρατών από την άλλη.
Αλλά πουθενά δεν έχουμε μια εικόνα για έναν Ομπάμα πραγματικό αστοδημοκράτη, ένα είδος Ρούσβελτ ή κάτι τέτοιο. Ο άνθρωπος είναι έτσι κι αλλιώς ένας αγαπημένος των αμερικάνικων μονοπωλίων και φανταζόμαστε ότι πρέπει να συμβούν τρομερά πράγματα στο διεθνές επίπεδο ή μια γερή οικονομική κρίση στο εσωτερικό για να αναγκαστούν αυτά να κάνουν μια πολιτική συμμαχίας με τα λαϊκά στρώματα στο εσωτερικό και μια μη ωμή επεμβατική ιμπεριαλιστική πολιτική στο εξωτερικό. Αλλά ο Ομπάμα δεν έχει προκύψει από μια τέτοια αναγκαιότητα. Μένουμε ωστόσο στην εκτίμηση ότι όσα κακά και αν αποδειχτεί ότι έχει πάνω του, έτσι και αναδειχθεί υποψήφιος του δημοκρατικού κόμματος, θα έχει την ιστορική τιμή να έχει εμποδίσει ένα ζεύγος εγκληματιών και προβοκατόρων να ρίξουν τον κόσμο στο αίμα μια δεκαετία αρχύτερα. Γιατί κατά τη γνώμη μας αν δεν υπήρχε ο Ομπάμα, η Κλίντον θα εκλεγόταν στην προεδρία εφόσον θα είχε σαν αντίπαλο τον Κέην. Αυτός είναι ένας πιο έντιμος αστός από τους δημοκρατικούς αντιπάλους του και είναι επίσης ένας από τους λίγους κάπως οξυδερκείς αντι-σοσιαλιμπεριαλιστές όσο αντιδραστικό και αν είναι το κόμμα του. Όμως αν κάτι το απρόσμενο δεν μεσολαβήσει είναι προορισμένος να πληρώσει στις επερχόμενες προεδρικές εκλογές όλες τις αμαρτίες και όλες τις αποτυχίες των ρεπουμπλικανών, ιδιαίτερα εκείνες στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν.
Αλλά το αν θα εκλεγεί πρόεδρος ο Κέην ή ο Ομπάμα είναι μια ασήμαντη λεπτομέρεια σε σχέση με το τι θα σημαίνει μια εκλογή Κλίντον. Αυτό το ξέρει πολύ καλά η τελευταία που δίνει μια λυσσασμένη πάλη ως την τελευταία στιγμή για το χρίσμα και έτσι κάνει πραγματικά αμφίρροπη μια μάχη που για κάθε άλλον ίσως είχε χαθεί. Οι μεγάλοι αντιδραστικοί όπως και οι μεγάλοι επαναστάτες έχουν πάντα την αίσθηση μιας ιστορικής αποστολής. Η διαφορά είναι ότι οι πρώτοι πεθαίνουν μαζί με την κάθε φορά περιορισμένη αποστολή τους, ενώ οι δεύτεροι είναι αθάνατοι επειδή η αποστολή τους είναι απέραντη και θα ακτινοβολεί για πάντα σαν τέτοια.