Η τραμπούκικη επίθεση του ΣΥΝ στην ηγεσία της ΓΣΕΕ και της ΠΑΣΚΕ τη πρωτομαγιά αποτελεί μια πράξη μεγάλης πολιτικής σημασίας. Αποτελεί ένα από τα πιο επικίνδυνα συμπτώματα της γενικότερης επίθεσης του σοσιαλφασισμού στη χώρα και κάθε δημοκρατικός άνθρωπος πρέπει αποφασιστικά να την καταδικάσει.

Η επίθεση αυτή δεν είναι μεμονωμένη. Έρχεται σα συνέχεια της δολοφονικής επίθεσης των σοσιαλφασιστών τραμπούκων πριν δύο χρόνια στον προηγούμενο πρόεδρο της ΓΣΕΕ Πολυζωγόπουλο και συνδυάζεται με ανάλογες επιθέσεις και εκλογικούς τραμπουκισμούς από το ψευτοΚΚΕ σε σωματεία, όπως μερικά στο Εργατικό Κέντρο Πειραιά. Η εξήγηση αυτών των επιθέσεων βρίσκεται στό ότι η σημερινή ηγετική ομάδα της ΠΑΣΚΕ είναι ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια του σοσιαλφασισμού για να αναλάβει την εξουσία και μέσα στο ΠΑΣΟΚ και μέσα στη ΓΣΕΕ. Είναι χαρακτηριστικό πόσο πολύ το βρωμερό λαλιωτικό και πιο ανοιχτά ρωσόδουλο έντυπο της χώρας, «η Αυριανή», λυσσομανάει ενάντια στους συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ ακόμα πιο έντονα από όσο το ψευτοΚΚΕ. Η επίθεση αυτή γίνεται τη στιγμή που η πουτινική Ρωσία δείχνει ανοιχτά ότι θέλει να ηγεμονεύσει σε όλα τα επίπεδα, διπλωματικό, στρατιωτικό, οικονομικό σε αυτή τη χώρα και που ο πρωθυπουργός της τελευταίας κάνει την αποκάλυψη του διεθνούς προσανατολισμού του μπροστά σε όλη την έκπληκτη Δύση. Εκείνο που ενοχλεί το ηγετικό μπλοκ εξουσίας στην ΠΑΣΚΕ δεν είναι βέβαια ο ανύπαρκτος προλεταριακός χαρακτήρας της, αλλά το γεγονός ότι ελέγχει τις ΔΕΚΟ και μια σειρά μεγάλα εργοστασιακά σωματεία του ιδιωτικού τομέα. Αυτές ειδικά τις ΔΕΚΟ θέλουν να τις καταλάβουν οι ρωσόδουλοι, είτε άμεσα σαν ιδιοκτήτες, είτε έμμεσα σαν προμηθευτές.

 Η επίθεση του σοσιαλφασισμού στην ΠΑΣΚΕ, όπως κάθε άλλη επίθεση του γίνεται στο όνομα του λαού και της εργατικής τάξης. Δεν υπάρχει πραγματικά πιο εύκολο πράγμα από τα να κατηγορήσει κανείς σήμερα την ηγεσία της ΓΣΕΕ και πιο ειδικά τα στελέχη της ΠΑΣΚΕ που ηγούνται σε αυτήν ότι όχι μόνο δεν εκπροσωπούν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, αλλά ότι και τώρα και στο παρελθόν έχουν προδώσει αυτά τα συμφέροντα. Η σημερινή ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ και της ΠΑΣΚΕ εκπροσωπεί σε γενικές γραμμές τα συμφέροντα της αστικής τάξης και πιο ειδικά τα συμφέροντα ενός νέου κομματιού αυτής της τάξης, της ντόπιας γραφειοκρατικής αστικής τάξης που οικοδομήθηκε επί εξουσίας ΠΑΣΟΚ σε ορισμένες μεγάλες ΔΕΚΟ, στα περισσότερα συνδικάτα του δημόσιου τομέα και του ευρύτερου δημόσιου τομέα, καθώς και σε μια σειρά μεγάλες επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα.

Όμως σήμερα δεν εξεγείρεται ενάντια σε αυτήν την γραφειοκρατία το προδομένο προλεταριάτο στον δημόσιο τομέα και πιο πολύ εκείνο στον ιδιωτικό, το οποίο έχει θαφτεί συνδικαλιστικά εδώ και πολλά χρόνια και βυθίζεται χωρίς οργάνωση και χωρίς προστασία στην πιο άγρια εκμετάλλευση. Αυτός που εξεγείρεται είναι ένα άλλο κομμάτι της νέας γραφειοκρατικής αστικής τάξης: το κομμάτι που εκπροσωπεί τα συμφέροντα ενός φασιστικού ιμπεριαλισμού, του ρώσικου, και των νέων ολιγαρχών κομπραδόρων του, ένα κομμάτι που είναι ο γραφειοκράτης κομπραδόρος αυτού του ιμπεριαλισμού μέσα στον δημόσιο και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Αυτό το κομμάτι εκπροσωπείται πολιτικά από τα ψευτοΚΚΕ και ΣΥΝ.

Αυτή η κομπραδόρικη γραφειοκρατία έχει πουλήσει τους εργαζόμενους όχι μόνο όσο η ΠΑΣΚΕ, αλλά ακόμα περισσότερο και μάλιστα πολύ πιο βαθιά. Έτσι α) έχει κλείσει δεκάδες μεγάλα εργοστάσια και έχει ματαιώσει εκατοντάδες και χιλιάδες επενδύσεις με την αντιναπτυξιακή της γραμμή και τα σαμποταριστικά της ψευτοταξικά δήθεν οικολογικά αντικαπιταλιστικά  κινήματα. Έτσι έχει αποδυναμώσει στρατηγικά την ραχοκοκαλιά της εργατικής τάξης, το συγκεντρωμένο βιομηχανικό προλεταριάτο, που μόνο αυτό μπορεί να ηγηθεί όλης της εργατικής τάξης για καλύτερες αμοιβές και συνθήκες δουλειάς, β) έχει υπονομεύσει βαθιά κάθε πρακτική δυνατότητα ενιαίου ταξικού συνδικαλισμού από την ώρα που πρωτοστάτησε και συνεχίζει να πρωτοστατεί σε κάθε σπάσιμο του μεροκάματου σε κάθε χώρο δουλειάς. Αυτό το κάνει μέσα από την προώθηση της μαύρης εργασίας στο όνομα της δήθεν «διεθνιστικής» αλληλεγγύης με τους μετανάστες που τη θέση τους ωστόσο υποβιβάζει διαρκώς επιτρέποντας όπου μπορεί την είσοδο νέων ακόμα φτηνότερων μεταναστών αν και αρνείται απόδοση πολιτικών δικαιωμάτων σε αυτούς. Οι μετανάστες είναι το μόνο σημείο όπου ειδικά οι σοσιαλφασίστες του ψευτοΚΚΕ εμφανίζονται σαν διεθνιστές ενώ σε όλα τα άλλα εμφανίζονται σαν εθνικιστές, γ) έχει διευκολύνει κάθε καταπάτηση των εργατικών δικαιωμάτων σε ότι αφορά συνθήκες δουλειάς και αμοιβές με το να εκπροσωπεί παντού πολιτικά και να προστατεύει τις κρατικές γραφειοκρατίες οπότε και τις επιθεωρήσεις εργασίας.

Όπου εκπροσωπεί εργάτες και εργαζόμενους είτε στον κρατικό, είτε ακόμα περισσότερο στον ιδιωτικό τομέα αυτή η ψευτοαριστερή γραφειοκρατία πουλάει όσο και η ΠΑΣΚΕ, συχνά και περισσότερο τα εργατικά συμφέροντα για να αποσπάσει το ρόλο του έμπιστου της εργοδοσίας, του λουφαδόρου και όσο μπορεί του άτυπου προσωπάρχη για να χώνει τους δικούς της ανθρώπους μέσα στις επιχειρήσεις. Όπου η εργοδοσία αντιδρά και στήνει κάποια «ταξική αντίσταση» είναι μόνο όταν η αντίστοιχη εργοδοσία αρχίζει να «αυθαδιάζει» στην ίδια ή στα αφεντικά της.   Αν προσέξει κανείς τα βασικά «ταξικά» κινήματα αυτής της γραφειοκρατίας θα διαπιστώσει ότι δεν είναι ενάντια στη συγκριμένη εργοδοσία, ούτε ενάντια στην εργοδοσία γενικά, αλλά είναι ενάντια στο κράτος. Παντού το ψευτοΚΚΕ και ο ΣΥΝ ηγούνται σε κινήματα που έχουν ένα αίτημα με πολλές μορφές: «Περισσότερα λεφτά από το κράτος». Αλλά αυτά τα κινήματα έχουν απλά σαν δέλεαρ τα οικονομικά αιτήματα. Μέσα από αυτά ο σοσιαλφασισμός συγκροτεί διεκδικητικούς στρατούς υπαλλήλων ή εργαζομένων που πιέζουν κεντρικά πολιτικά τις κυβερνήσεις για να κερδίσει ο σοσιαλφασισμός πολιτικές θέσεις είτε αρνητικά, όπως γίνεται με την εξόντωση των αντίπαλων υπουργών, είτε θετικά με  θεσμικές κρατικές θέσεις. Έτσι πετυχαίνεται η εκπροσώπηση ή ακόμα και η κυριαρχία σε κρατικά διοικητικά όργανα (της ΟΛΜΕ, της ΠΟΣΔΕΠ, των ταμείων κλπ) των ανθρώπων του ψευτοΚΚΕ και του ΣΥΝ. Εννοείται ότι αφού επιτευχθεί αυτός ο στόχος σχεδόν πάντα τα οικονομικά αιτήματα του κάθε διεκδικητικού αγώνα πουλιούνται.

Πως λοιπόν μπορεί να παίρνει κανείς στα σοβαρά τους «ταξικούς» κεραυνούς και τελικά τις γροθιές των ψευτοΚΚΕ και του ΣΥΝ ενάντια στη ΓΣΕΕ, και ενάντια στην ΠΑΣΚΕ; (Την ΔΑΚΕ γενικά δεν την χτυπάνε πολύ από τη μια επειδή τους χρησιμεύει βασικά σαν αντίβαρο στην ΠΑΣΚΕ, δηλαδή δεν είναι τόσο ισχυρή στο δημόσιο ώστε να αποτελεί τον κύριο εχθρό τους, και από την άλλη επειδή αυτήν την ελέγχει πολύ περισσότερο ο ισχυρότερος στην ΝΔ Καραμανλής από όσο ελέγχει τη ΠΑΣΚΕ ο αμφισβητούμενος από τους πάντες στο ΠΑΣΟΚ Παπανδρέου ).

 ως λοιπόν ένας δημοκρατικός άνθρωπος και ένας εργαζόμενος να δεχτεί ότι τώρα δα αυτοί εξεγείρονται ειλικρινά ενάντια στην τωρινή εθνική συλλογική σύμβαση; Πότε ήταν ουσιαστικά καλύτερη η συλλογική σύμβασή; Τα τελευταία χρόνια μάλιστα ήταν και χειρότερη και σε αυτό έχουν δίκιο οι πασκίτες. Τώρα ανακαλύψανε οι ψευτοαριστεροί ότι αυτές οι αυξήσεις είναι ένα κουλούρι τη μέρα για να κάνουν πιο παραστατικό το μέγεθός τους; Ποτέ δεν ήταν περισσότερα τα κουλούρια που δίνανε οι ασήμαντες αυξήσεις τις τελευταίες δεκαετίες. Αλλά και να ήταν δύο τα κουλούρια κάθε μέρα αυτή θα ήταν μια ικανοποιητική άυξηση; Όχι βέβαια. Γι αυτό οι αδίστακτοι αυτοί δημαγωγοί φτάνουν να μιλάνε για 1200 και για 1400 Ευρω ελάχιστο μισθό, δηλαδή για μισθούς και μεροκάματα που θα ήταν εντελώς αδύνατο να δώσει κάτω από τις δοσμένες παραγωγικές συνθήκες ακόμα και η πιο νικηφόρα δικτατορία του προλεταριάτου. Στην ουσία κρύβουν το γεγονός ότι το ύψος των μισθών διαμορφώνεται κύρια από τους οικονομικούς συσχετισμούς στην αγορά εργασίας και πολύ λιγότερο από τους ταξικούς πολιτικούς συσχετισμούς που τελικά μετατρέπονται στις γνωστές κρατικές αποφάσεις για το ελάχιστο μεροκάματο. Η ταξική πολιτική πάλη μπορεί να απαλύνει τις συνέπειες μιας πτώσης του μεροκάματου που οφείλεται σε οικονομικούς λόγους αλλά δεν μπορεί να ανατρέψει ουσιαστικά αυτήν την οικονομική πραγματικότητα. Πόσο να ανεβάσει η ταξική πάλη τους μισθούς όταν η μεγάλη και σύγχρονη παραγωγή και η μεγάλη και σύγχρονη έρευνα και η εκπαίδευση σαμποτάρονται διαρκώς από τους σοσιαλφασίστες, οπότε από τη μια μειώνεται διαρκώς η ζήτηση για εργασία, ιδιαίτερα για ειδικευμένη,  και από τη άλλη αυξάνεται διαρκώς η προσφορά εργασίας με την πρόσθεση νέων στρατιών ανέργων και της διαρκούς εισαγωγής νέων πιο εξαθλιωμένων φουρνιών μεταναστών; Από την άλλη τι νόημα έχει ο προσδιορισμός ενός κατώτατου μεροκάματου όταν ο σοσιαλφασισμός δεν περιφρουρεί πουθενά το νόμιμο αυτό μεροκάματο και έτσι αυτό αντικατασταίνεται διαρκώς και αυτόματα από το πολύ χαμηλότερο μαύρο μεροκάματο;

Είναι χαρακτηριστικό το τρομερό ξεπούλημα των εργαζομένων στο εργοστάσιο Παπαστράτου (τώρα της Φίλιπ Μόρις) όπου ο ΣΥΝ έχει την προεδρία στο σωματείο. Εκεί ο ΣΥΝ στηρίζει μια συλλογική σύμβαση που χειροτερεύει από κάθε άποψη την κατάσταση των εργατών, στηρίζει τις απολύσεις, στηρίζει την  τρομερή εντατικοποίηση της δουλειάς και ήρθε στην εξουσία του σωματείου ακριβώς επειδή στήριξε με πάθος τους εκβιασμούς της εταιρείας ότι αν δεν γίνει δεκτή η συλλογική σύμβαση το εργοστάσιο θα κλείσει.

 Κι όμως αυτός ο ΣΥΝ κάνει τώρα την τραμπούκικη επίθεσή του στην ΠΑΣΚΕ και στη ΓΣΕΕ στο όνομα της εργατικής τάξης. Βέβαια για να μην χαλάσει τις σχέσεις του με την ΠΑΣΚΕ και το ΠΑΣΟΚ, γιατί με την πρώτη μοιράζεται την ηγεσία της ΓΣΕΕ και με το δεύτερο σκοπεύει να ανεβεί στην εξουσία, ο ΣΥΝ ανέθεσε σε μια την «συνιστώσα» του Σύριζα, στην ΚΟΕ να κάνει τη βρωμοδουλειά. Η μικροαστική ΚΟΕ, που δεν είχε ως τώρα τη φήμη τραμπούκου, ανέλαβε ευχαρίστως την εργολαβία για να αποδείξει στη γενικά αριστερή βάση της ότι δεν πρόδωσε τον «μαοίσμό» της όταν καβάλησε ένα διεφθαρμένο αστικό κρατικό κόμμα προκειμένου να δοκιμάσει και αυτή λίγα γραμμάρια εξουσίας. Από την άλλη μεριά πρόθυμοι να παίξουν το αντιΠΑΣΚΕ παιχνίδι του ψευτοΚΚΕ και του ΣΥΝ ήταν οι αναρχικοί. Αυτοί δεν διέπραξαν χειροδικία αλλά διοργάνωσαν μια αντισυγκέντρωση μέσα στην συγκέντρωση της ΓΣΕΕ πράγμα που διευκόλυνε πολιτικά την ΚΟΕ και την χειρότερη πλευρά του αναρχισμού να ασκήσουν τη βία τους.

Το ότι ο ΣΥΝ ήταν συνεννοημένος με την ΚΟΕ αποδείχτηκε από το ότι αρνήθηκε να καταδικάσει τον τραμπουκισμό παρά το κάλεσμα της ΓΣΕΕ και της ΠΑΣΚΕ να το κάνει. Όμως ούτε και επιδοκίμασε την πράξη της ΚΟΕ σύμφωνε με την πάντα διπρόσωπη τακτική της, και βέβαια η ΚΟΕ δεν κάλεσε την αδελφή «συνιστώσα» να πάρει μια καθαρή θέση και να την καλύψει πολιτικά στο λαό σαν Σύριζα. Οι «συνιστώσες» είναι μια μοναδική ανακάλυψη του πολιτικού οππορτουνισμού: Κοινωνικοποίηση των δημοφιλών ενεργειών, ατομική ιδιοποίηση των αντιδημοφιλών ενεργειών (η δημοφιλών σε ειδικούς κύκλους).

Αλλά δεν ήταν συνεννοημένος ο ΣΥΝ μόνο με την ΚΟΕ, ήταν συνεννοημένος και με την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ γιατί η τελευταία άφησε εντελώς μόνη της και πολιτικά ακάλυπτη την συνδικαλιστική του παράταξη. Ο εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ καταδίκασε τις επιθέσεις κατά της ΠΑΣΚΕ όχι για άλλο λόγο, αλλά «γιατί διασπούν τον κοινό αγώνα κατά της κυβέρνησης»!!!. Με λίγα λόγια το ΠΑΣΟΚ δεν θα είχε κανένα απολύτως πρόβλημα αν ο ΣΥΝ τραμπούκιζε στους ΔΑΚίτες. Αυτήν την αισχρή κομματική στάση την ολοκλήρωσε η υπεύθυνη για τα κοινωνικά του ΠΑΣΟΚ εισοδίστρια Δαμανάκη που δήλωσε ότι έχουν ευθύνες και οι δύο πλευρές και τα επεισόδια πρέπει να θεωρηθούν μια μικρή «παρένθεση» στις καλές σχέσεις των δύο κομμάτων. Χαρακτηριστικά για το πόσο ήθελε η συμμορία Παπανδρέου-Λαλιώτη να πνίξει το θέμα είναι ότι η ανακοίνωση της ΠΑΣΚΕ κατά του ΣΥΝ και της ΚΟΕ, όπως και η εξ αιτίας των τραμπουκισμών απόφαση της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ να αποχωρήσουν από την πορεία που ακολούθησε δεν καταχωρήθηκαν στην ιστοσελίδα της ΓΣΕΕ, ούτε σε αυτήν της ΠΑΣΚΕ.

 Δεν πρόκειται λοιπόν για παρένθεση, αλλά για μια εκστρατεία που θα τελειώσει μόνο αν η ΠΑΣΚΕ υποταχθεί πολιτικά και οργανωτικά στον σοσιαλφασισμό και πιο ειδικά στο διαταγμένο για εισοδισμό μέσα στο ΠΑΣΟΚ τμήμα του, τον ΣΥΝ.  Άλλωστε αυτός είναι και ο λόγος που το ψευτοΚΚΕ ακολουθεί αυτήν την διπλή γραμμή διασπώντας από τη μια την ΓΣΕΕ και από την άλλη μένοντας μέσα της. Γιατί και αυτός θέλει μια εγχείρηση μέσα στην ΠΑΣΚΕ ή την συντριβή της. Το βαθύτερο νόημα του διαρκούς ακήρυκτου πολέμου του ψευτοΚΚΕ και του ΣΥΝ ενάντια στην ΠΑΣΚΕ είναι η προσπάθεια των κομπραδόρων συνδικαλιστών-γραφειοκρατών της Μόσχας να εκτοπίσουν ή τουλάχιστον να υποτάξουν στην πολιτική των αφεντικών τους συνδικαλιστές της κατά κάποιο τρόπο  «εθνικής» γραφειοκρατίας του ΠΑΣΟΚ. Αν οι πρώτοι μισούν ιδιαίτερα τους δεύτερους είναι επειδή αρκετοί από αυτούς έγιναν ήδη άρχουσα τάξη, ενώ οι περισσότεροι από εκείνους παραμένουν ακόμα μικροαστοί. Αλλά το βασικό στην επίθεση είναι ότι το νέο πεντακομματικό συντονιστικό κορυφής θέλει να κινηθεί γρήγορα. Πρέπει για παράδειγμα η ΔΕΗ να περάσει στους ανατολικούς ολιγάρχες, να απαλλαχθεί από τον «εθνικό» λιγνίτη και να υποδουλωθεί στο φυσικό αέριο πριν οργανωθεί μπροστά σε αυτήν την επίθεσή και ανανεωθεί η ισχυρή  συνδικαλιστική πασοκική γραφειοκρατία της ΓΕΝΟΠ.

 Κάτω από αυτό το γενικό πρίσμα πρέπει να δούμε την επίθεση. Όμως ο συγκεκριμένος πολιτικός της στόχος ήταν να μην μπορεί από εδώ και πέρα να σταθεί η ΠΑΣΚΕ σαν ηγεσία της ΓΣΕΕ και μάλιστα οργανωτικά αυτόνομη.  Αυτό που έκανε στο βάθος ο σοσιαλφασισμός την Πρωτομαγιά ήταν να εκμεταλλευτεί την εξής αντίφαση της ΠΑΣΚΕ: να εκπροσωπεί μια τεράστια μάζα ψηφοφόρων και ταυτόχρονα να είναι εντελώς άμαζη οργανωτικά. Αυτήν την αντίφαση ο σοσιαλφασισμός την αποδίδει στον αστικό χαρακτήρα της ΠΑΣΚΕ και στον λαίκό του ΣΥΝ, του ψευτοΚΚΕ, των εξωκοινοβουλευτικών κλπ που τάχα κινητοποιούν και την ίδια τη μάζα. Με αυτό το επιχείρημα κανένα από τα λεγόμενα αντικαπιταλιστικά ρεύματα δεν καταδίκασε αυτήν την βία. Αλλωστε δεν θα μπορούσαν και από γενικότερη «θέση αρχής» να την καταδικάσουν, γιατί η λογική τους είναι: «αφού η ΠΑΣΚΕ και η ηγεσία της ΓΣΕΕ πουλάνε τους εργάτες είναι καλό να τρώνε ξύλο». Άλλωστε όλοι αυτοί όταν έχουν αντιρρήσεις με την σοσιαλφασιστική βία είναι όταν αυτή είναι ατομική όχι όταν είναι «συλλογική» και «κινηματική» όπως αυτή της Πρωτομαγιάς. Για μας όμως η συγκεκριμένη βία πέρα από το ότι πολιτικά ήταν εγκληματικά λαθεμένη γιατί διευκολύνει πολιτικά τους ρωσόδουλους σοσιαλφασίστες, είναι και φασιστική από άποψη αρχής. Γιατί μπορεί η ΠΑΣΚΕ να είναι ότι θέλει ταξικά και να μην κινεί συνδικαλιστικό στρατό, όμως την ψηφίζει, που σημαίνει την αποδέχεται σαν εκπρόσωπο της, μια τεράστια μάζα εργαζομένων πολύ μεγαλύτερη  από εκείνη που ψηφίζει τον ΣΥΝ και οποιαδήποτε άλλη παράταξη. Χώρια από αυτό δεν υπήρξε κανένα μαζικό κίνημα καταγγελιών ενάντια στην ΠΑΣΚΕ και την ΓΣΕΕ από την βάση τους, ούτε από τα στελέχη της για την συλλογική σύμβαση που υπέγραψε. Ούτε ακόμα περισσότερο υπήρξε τέτοιο κίνημα βάσης κατά της ΔΑΚΕ που επίσης υπέγραψε αυτή τη σύμβαση. Επίσης ούτε η ΠΑΣΚΕ ούτε η ΔΑΚΕ τραμπουκίζουν, ενώ τραμπουκίζει ασύστολα το ψευτοΚΚΕ και τραμπουκίζει  με «συστολή» και όπου τον παίρνει ο ΣΥΝ.

Από την άλλη δεν είναι μόνο οι αριστεροί που κινούν τις μάζες. Από τα 1920 και πέρα είναι και οι φασίστες κάθε λογής που κινούν τις μάζες. Η διαφορά του φασισμού από την επανάσταση είναι ότι ο πρώτος ασκεί τη βία του και χωρίς να την αποδέχεται ο λαός, ενώ η δεύτερη δεν ασκεί βία όταν αυτή δεν εκφράζει τη θέληση της πλειοψηφίας του λαού. Η πλειοψηφία του λαού αποδέχεται την πολιτική βία και την ασκεί για να απαντήσει στην πολιτική βία που ασκούν οι εχθροί του, τόσο ώστε να προκαλεί την βαθιά οργή και το μίσος του. Κάθε άλλη πολιτική βία είναι βία της πολιτικής και της κοινωνικής αντίδρασης. Εδώ πρόκειται για βία ενός νέου φαιοκόκκινου φασισμού.

Αυτή τη βία βλέπουμε λοιπόν να δυναμώνει με τέτοιες ενέργειες και ανησυχούμε σοβαρά ότι σε κάποιο κοντινό μέλλον αυτή μπορεί να εκδηλωθεί με απίστευτη ωμότητα πάνω στο λαό, ενώ προς το παρόν ασκείται κυρίως πάνω στην αστική τάξη. Από την βία της 17Ν, τη βία των πολιτικών εκκαθαρίσεων με κατευθυνομένα υπαρκτά ή ανύπαρκτα σκάνδαλα και την βία των απεργιακών ομηριών του πληθυσμού, δεν θα αργήσουμε να περάσουμε στην ωμή πολιτική βία πάνω σε όλους όσους αντιστέκονται στα νέα αφεντικά της χώρας, στους καγκεμπίτες ολιγάρχες του Κρεμλίνου. Αν δεν ξεκαθαρίσουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται  τι είναι και τι δεν είναι ταξική πάλη σε λίγα χρόνια τα εργατικά κέντρα θα τα διοικούν με το κνούτο οι κνίτες, οι ναζιστές του ΛΑΟΣ και ο ΣΥΝ που κρύβει πολύ  μεσαίωνα πίσω από τους σύγχρονους τρόπους του.