Η ΑΘΩΩΣΗ ΤΟΥ Μ. ΒΑΣΙΛΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΟΥ

Μία εξαιρετικά σημαντική δικαστική απόφαση δικαίωσε το Μανώλη Βασιλάκη οκτώ ολόκληρα χρόνια αφού οι διώκτες του από το σοβινοφασιστικό Δίκτυο 21 έχοντας την κάλυψη του καθεστώτος ξεκίνησαν μία τρομακτική επιχείρηση οικονομικής και επαγγελματικής εξόντωσης του επειδή τόλμησε να καταγγείλει την ανάμειξη του Δ 21 στο κρύψιμο του Οτσαλάν στην Ελλάδα το 1999. Η δικαίωση αυτή ήρθε από τη Ευρώπη. Με ομόφωνη απόφασή του στις 17.1.2008, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου καταδίκασε την Ελλάδα για παραβίαση του δικαιώματος στην ελευθερία της έκφρασης και του δικαιώματός για πρόσβαση στη Δικαιοσύνη. Δυστυχώς μόλις σήμερα ύστερα από αρκετούς μήνες αφότου μάθαμε για αυτήν την απόφαση γράφουμε γι’ αυτό το μεγάλο ζήτημα. Είναι και αυτό μαζί με άλλα ένα σύμπτωμα κακής λειτουργίας της συντακτικής μας. Είναι λίγοι οι σύντροφοι μας αρθρογράφοι και έχουν πολλή βιοποριστική και κομματική δουλειά. Αλλά για τέτοιες ελλείψεις δεν υπάρχει πραγματική δικαιολογία. Είναι μία σοβαρή παράλειψή μας. Ας μας συγχωρήσουν οι φίλοι και οι αναγνώστες μας.
Θυμίζουμε λοιπόν ότι ο Μ Βασιλάκης είχε δεχτεί σειρά αγωγών από μέλη του Δικτύου 21. Η υπόθεση που απασχόλησε το Δικαστήριο αφορούσε το περιεχόμενο μιας αναφοράς που είχε συντάξει ο Μ. Βασιλάκης προς το Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών (ΔΣΑ), παραπονούμενος για τη συμπεριφορά των δικηγόρων και στελεχών του Δ 21, Δ. Καραχάλιου και Φαήλου Κρανιδιώτη, που είχαν υπογράψει πολλές πανομοιότυπες αγωγές εναντίον του τόσο δικές τους όσο και για λογαριασμό άλλων μελών του Δικτύου 21. Την αναφορά απέρριψε ο ΔΣΑ και ο Δ. Καραχάλιος άσκησε νέα αγωγή, ισχυριζόμενος ότι δυσφημίστηκε από αυτήν. Τα ελληνικά Δικαστήρια δέχτηκαν ότι το περιεχόμενό της ήταν δυσφημιστικό και επεδίκασαν στον Μ. Βασιλάκη αποζημίωση προς τον δικηγόρο. Ο Άρειος Πάγος αρνήθηκε να εξετάσει την υπόθεση στην ουσία της και το Δικαστήριο έκρινε ότι η άρνηση αυτή παραβίασε το δικαίωμα του κ. Βασιλάκη τόσο στην πρόσβαση στη Δικαιοσύνη, όσο και στην ελεύθερη έκφραση.
Η απόφαση αυτή η οποία δημοσιεύεται ολόκληρη στην ιστοσελίδα του Μ. Βασιλάκη (http://mvasilakis.blogspot. com) έχει ευρύτερη σημασία για την προστασία της ελευθερίας της έκφρασης στη χώρα αφού ανατρέπει μία νομολογία που έχει βασιστεί στον τυποκτόνο νόμο 1178/81, ο οποίος με την τροποποίηση Βενιζέλου το 1995, δημιούργησε το κλίμα για μία βιομηχανία αγωγών εναντίον του Τύπου. Σύμφωνα με το νόμο αυτό μπορεί να ζητήσει ένας πολιτικός αποζημίωση από εφημερίδα, τηλεοπτικό κανάλι, ραδιοφωνικό σταθμό αν του αποδίδει κάποιον πολιτικό (!) χαρακτηρισμό με τον οποίο διαφωνεί. Ο νόμος θεσπίζει την αρχή του πολιτικού «αυτοπροσδιορισμού» και ερμηνεύεται με έναν τρόπο ώστε οποιοσδήποτε άλλος χαρακτηρισμός ο οποίος θεωρεί ο πολιτικός ότι τον θίγει του δίνει το δικαίωμα να ζητήσει αποζημίωση και επανορθωτική δήλωση για την αποκατάσταση της τιμής του.
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο ξεκαθαρίζει ότι : «όρια της αποδεκτής κριτικής ως προς έναν πολιτικό, στον οποίο γίνεται αναφορά με την ιδιότητα αυτή, είναι ευρύτερα από εκείνα έναντι ενός απλού ιδιώτη: αντίθετα με τον δεύτερο, ο πρώτος εκτίθεται αναπόφευκτα και ενσυνείδητα σε έναν προσεκτικό έλεγχο των πράξεων και των χειρονομιών του, τόσο από τους δημοσιογράφους όσο και από το σύνολο των πολιτών. Αυτός πρέπει συνεπώς να επιδεικνύει μεγαλύτερη ανοχή. Η αρχή αυτή δεν εφαρμόζεται μόνον στην περίπτωση του πολιτικού, αλλά επεκτείνεται σε οποιοδήποτε πρόσωπο που μπορεί να χαρακτηριστεί ως δημόσιο πρόσωπο, δηλαδή σε οποιοδήποτε άτομο, το οποίο, με τις πράξεις του υπάγεται στην δημόσια σφαίρα».
Κάτω από αυτό το πρίσμα στιγματίζει την πρακτική των ελληνικών δικαστηρίων επειδή : «ουδόλως διέκριναν μεταξύ «πραγματικών περιστατικών» και «αξιολογικών κρίσεων», αλλά διερεύνησαν μόνον αν οι εκφράσεις που χρησιμοποιήθηκαν από τον προσφεύγοντα (σσ. Μ. Βασιλάκη) ήταν ικανές να θίξουν την προσωπικότητα και την επαγγελματική και προσωπική υπόληψη του ενάγοντος. Στην πράξη, προκειμένου να αξιολογήσουν την πρόθεση του προσφεύγοντος, δεν τοποθέτησαν τις επίδικες εκφράσεις μέσα στο πλαίσιο της υπόθεσης».
Το δικαστήριο κρίνει ότι εκφράσεις όπως «παρακράτος», «φωνασκούντες κακούργοι του Τύπου» και «νευροπαθείς ψευδοπατριώτες» είναι αξιολογικές κρίσεις που δεν εμπίπτουν στην κατηγορία γεγονότων τα οποία πρέπει να αποδειχθούν. Επισημαίνει ότι είναι άρνηση δικαστικής προστασίας η πρακτική του Αρείου Πάγου να απορρίπτει προσφυγές πολιτών με το πρόσχημα ότι δεν αναφέρονται σε αυτές με πληρότητα και σαφήνεια τα πραγματικά περιστατικά, ενώ συνήθως αυτά προκύπτουν από τη δικογραφία.
Η απόφαση αυτή του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου έρχεται σε συνέχεια άλλης μίας απόφασής του, πέρσι το καλοκαίρι (5.7.07), με την οποία έκρινε ότι υπήρξε πάλι η ίδια παραβίαση της ελευθερίας της έκφρασης. Και σε εκείνη την περίπτωση, αν και ο προσφεύγων ήταν ο Νικήτας Λιοναράκης, τις επίδικες εκφράσεις τις είχε διατυπώσει πάλι ο Μ. Βασιλάκης, καλεσμένος στη ραδιοφωνική εκπομπή του πρώτου στο κρατικό ραδιόφωνο στις 24-3-1999. Τότε ο Φ. Κρανιδιώτης υπέβαλε αγωγή κατά του Ν. Λιοναράκη, η οποία έφτασε μέχρι τον Άρειο Πάγο, και τελικά υποχρεώθηκε ο εναγόμενος δημοσιογράφος να πληρώσει 41.000 ευρώ. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο διέταξε το ελληνικό κράτος να καταβάλει στον κ. Λιοναράκη 42.000 ευρώ και τα έξοδά του. Δυστυχώς ο Ν. Λιοναράκης δεν πρόλαβε να χαρεί αυτή τη δικαίωση. Έφυγε πρόωρα από οξύ καρδιακό επεισόδιο τρεις μήνες μετά την έκδοση της απόφασης.
Οι αποφάσεις αυτές του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου παρά τη σημασία τους γνώρισαν μικρή δημοσιότητα στον τύπο. Στη χώρα που ο σοσιαλφασισμός δυναμώνει κάθε μέρα, οι ευρωπαϊκές αποφάσεις που αφορούν τα δημοκρατικά δικαιώματα δεν αποτελούν γεγονός, ιδιαίτερα όταν οι πρωταγωνιστές τους έχουν στραφεί εναντίον του σοσιαλφασιστικού καθεστώτος και το έχουν πληγώσει στην καρδιά όπως έχει κάνει ο Μ. Βασιλάκης. Έχει ενδιαφέρον εδώ να κάνουμε μία αναδρομή στις διώξεις εναντίον του από το Δ 21, και κυρίως στην αιφνίδια αλλαγή της στάσης των δημοσιογραφικών οργάνων που έπρεπε κατεξοχήν να συμπαρασταθούν στο διωχθέντα, της ΕΣΗΕΑ και της ΠΟΕΣΥ από στάση συμπαράστασης το 1999 σε κατά μέτωπο επίθεση το 2002. Τότε ο Μ. Βασιλάκης έθιξε τα «ιερά και τα όσια» σύσσωμου του έθνους, όταν στράφηκε ενάντια στον αντιδραστικό αντιαμερικανισμό του με το βιβλίο του – καταγγελία για την επιδοκιμασία στην Ελλάδα της σφαγής αμάχων της 11ης Σεπτεμβρίου με τίτλο «Καλά να πάθουν».
Το κρύψιμο του Οτσαλάν στην Ελλάδα το 1999 και η στήριξη που έδινε αυτή η πράξη στους σοσιαλφασίστες του ΡΚΚ όξυνε τις σχέσεις της Ελλάδας με την Τουρκία και την Ευρώπη, και βόλευε πολύ τη Ρωσία εκείνη την περίοδο που ήθελε να ξεφορτωθεί τον Οτσαλάν και το ΡΚΚ για να ανοίξει το δρόμο στην εποχή Ερντογάν της «ελληνοτουρκικής φιλίας». Όμως δεν ήθελε να εκτεθεί η ίδια αλλά η Ελλάδα. Πρόθυμοι λοιπόν να συνεργαστούν για τη φυγάδευση και τη χορήγηση «ασύλου» στον Οτσαλάν ήταν οι τουρκοφάγοι σοβινιστές. Έτσι και έγινε, μόνο που για τους σοβινιστές η επιχείρηση στέφθηκε με αποτυχία αφού καρφώθηκαν καταλλήλως και τελικά ο Οτσαλάν παραδόθηκε στην Τουρκία. Όμως οι σοβινοφασίστες είναι χρήσιμοι στρατηγικά για τους ρωσόφιλους γι’ αυτό είχαν την κάλυψη του ρωσόδουλου πολιτικού καθεστώτος. Τούτο έγινε σαφές στη συνέχεια όταν όλα σχεδόν τα εμπλεκόμενα πολιτικά στελέχη απαλλάχτηκαν από οποιαδήποτε ευθύνη ενώ οι εμπλεκόμενοι συνεργάτες τους όπως ο αρχιπλοίαρχος εν αποστρατεία Α. Ναξάκης, νυν στελεχος του ΛΑΟΣ και υπερασπιστής του ναζιστή Πλεύρη, δεν είχαν επιπτώσεις σε ποινικό επίπεδο. Συγκεκριμένα και οι 12 που έφτασαν κατηγορούμενοι στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Αθηνών για την υπόθεση της παράνομης άφιξης και παραμονής του Αμπντουλάχ Οτσαλάν στην Ελλάδα, κηρύχθηκαν πανηγυρικά αθώοι το 2003...
Τα στελέχη του Δ 21 στις ευρωεκλογές του 1999 και εν μέσω σκανδάλου Οτσαλάν είχαν περίοπτες θέσεις στα ψηφοδέλτια όλων των κομμάτων με πρώτο και καλύτερο το Ζουράρι σε αυτό του ψευτοΚΚΕ.