Αγαπημένε μας Ηλία,
Θα ήθελα να πω εδώ λίγα λόγια από τη μεριά των συντρόφων σου της ΟΑΚΚΕ
Είμαστε συγκλονισμένοι.
Είναι μερικοί άνθρωποι που δεν μπορείς να πιστέψεις ότι μπορεί να λείψουν. Ένας τόσο αγαπητός άνθρωπος τόσο ζωντανός, τόσο εκφραστικός, αισιόδοξος και γενναίος, ένας τόσο ζεστός άνθρωπος δεν μπορεί να λείψει έτσι από τη μια στιγμή στην άλλη. Γιατί είναι ο ίδιος ένα μέρος από την αόρατη ατμόσφαιρα της ζωής μας. Ακόμα κι αν δεν τον ζούμε την κάθε μέρα ξέρουμε ότι κάπου εκεί είναι η εικόνα του και η σκιά του και γι’ αυτό τον νιώθουμε πάντα δίπλα μας. Το ρόλο που έπαιζε στη ζωή μας ένας τέτοιος άνθρωπος τον καταλαβαίνουμε μόλις τον χάσουμε για πάντα.
Είμαστε συγκλονισμένοι Ηλία όχι μόνο που έφυγες από δίπλα μας τόσο ξαφνικά
Αλλά με τον τρόπο που έφυγες. Σε τι ξαφνική σφαγή χάθηκες. Σε τι μαζική σφαγή και σε τι θάνατο.
Μέσα μας παλεύει η λύπη με το θυμό. Για σένα αλλά και για τους άλλους μαχητές της ζωής που πέθαναν δίπλα σου απ’ το ίδιο ψυχρό μαχαίρι.
Είσαι ο τελευταίος άνθρωπος που θα δίψαγε για εκδίκηση. Δεν είχες εμπάθειες. Ούτε προσωπικά μίση. Γι αυτό σε αγαπούσε όλος ο κόσμος στη Ζώνη.
Όμως ήσουνα πάντα ο άνθρωπος του δίκιου. Ο περήφανος άνθρωπος που ποτέ δεν υπέκυψε σε κανένα, που πάντα και απέναντι στους πάντες έλεγε τη γνώμη του, όσο πικρή κι αν ήταν για τους φίλους και όσο επικίνδυνη και αν ήταν για τους εχθρούς. Ποτέ δεν πήγες με τις άδικες πλειοψηφίες για να έχεις την ησυχία σου. Ποτέ ούτε στην εποχή της ανεργίας δεν έγλειψες εκείνους που έφτυνες για ένα κομμάτι ψωμί. Ακολουθούσες πάντα την πικρή μοίρα όλης της Ζώνης, δίπλα σε όλους τους απλούς συναδέλφους που γι αυτό σε αγάπησαν.
Έτσι έζησες. Ένας πολύ έξυπνος άνθρωπος ένας εξαιρετικός μάστορας που θα μπορούσε να ζήσει μόνο για τον εαυτό του και για την οικογένεια του. Όμως εσύ ενδιαφερόσουν και για τη μοίρα όλης της κοινωνίας. Διάβαζες και μάθαινες παρά την κούραση αυτής της δουλειάς και παρά τον κίνδυνό της και συμμετείχες στην πολιτική, βέβαια στην ευγενική πολιτική για τους πολλούς και όχι σε εκείνη για το κόμμα που θα βολέψει εμάς τους ίδιους σε βάρος των πολλών. Ήσουνα πάντα με την πιο δύσκολη πλευρά.
Έτσι έζησες σε όλα. Στο συνδικάτο στήριζες τη μικρή παράταξη του δίκιου κόντρα στο συνδικαλιστικό καθεστώς της μεγάλης δύναμης. Στην πολιτική πάλευες πάλι για το μικρό ακόμα κόμμα μας, κόντρα στο ρεύμα της εποχής και τους ισχυρούς. Και στο τέλος επειδή ήσουνα ανυπότακτος και αρνήθηκες τα μικρά προνόμια ακόμα και στη κόλαση αυτής της δουλειάς πέθανες στριμωγμένος στα 52 σου και παγιδευμένος στο πιο βαθύ και στο πιο επικίνδυνο αμπάρι του πιο επικίνδυνου πλοίου.
Ο καθένας έχει το θάνατο που αντιστοιχεί στη ζωή του. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που στην πραγματικότητα γράφουν την ιστορία, οι χιλιάδες και εκατομμύρια εκείνοι άνθρωποι της διπλανής πόρτας που κρατάνε στις πλάτες τους στον κάθε χώρο μόνο με το παράδειγμά τους μια κοινωνία που σαπίζει επειδή τη διοικούν οι εκμεταλλευτές, οι ψεύτες και οι τεμπέληδες, δηλαδή όλοι αυτοί που λάμπουν χωρίς ουσία. Οι άνθρωποι σαν τον Ηλία μας είναι οι αληθινοί ήρωες, εκείνοι του σημερινού κάτω κόσμου, που όμως είναι εκείνος που κάποτε θα έρθει στην επιφάνεια. Οι ήρωες αυτοί δεν είναι τέλειοι αφού κι αυτοί ζουν σ αυτήν τη σάπια κοινωνία, αλλά είναι τίμιοι με τον εαυτό τους και τολμάνε διαρκώς να τον καλυτερεύουν αντιπαλεύοντας και νικώντας κάθε αδυναμία τους.
Αυτοί κάποια μέρα θα αλλάξουν τα πάντα επικεφαλής όλων των καταπιεσμένων παραμερίζοντας τους δημαγωγούς που σηκώνουν ψεύτικα επαναστατικά λάβαρα.
Τέτοιοι σημαντικοί και γενναιόδωροι άνθρωποι δεν είναι ποτέ προσωπικά εκδικητικοί.
Αλλά σαν άνθρωποι του δίκιου δεν μπορούν να δεχτούν την αδικία. Δηλαδή αυτοί να ζουν στον κίνδυνο και οι άλλοι να πλουτίζουν ξεδιάντροπα από το θάνατό τους, ή άλλοι να εκμεταλλεύονται αυτόν τον θάνατο σαν τάχα φίλοι του λαού ενώ έχουν και αυτοί ευθύνες γι αυτόν.
Τέτοιος ήσουνα και συ σύντροφε και συναγωνιστή Ηλία. Πάντα πάλευες με τα αφεντικά στη Ζώνη για να αλλάξουν οι άθλιες συνθήκες δουλειάς σ’ αυτό το κάτεργο της ντροπής. Και πάντα τάβαζες με όλους, με τους άπληστους εργολάβους και τους ανθρώπους των εφοπλιστών, με την ψυχρή και διεφθαρμένη κρατική υπαλληλία που υποτίθεται ότι έλεγχε τα μέτρα ασφάλειάς μας αλλά και με εκείνους στο συνδικάτο που επίσης είχαν αναλάβει την περιφρούρηση της ασφάλειας μας και που αποδείχτηκε ότι ποτέ δεν το έκαναν.
Σου δίνουμε λοιπόν Ηλία το λόγο μας εδώ ότι θα συνεχίσουμε. Σου δίνουμε όρκο τιμής ότι δεν θα αφήσουμε το θάνατό σου και των άλλων ταξικών αδελφών σου που χάθηκαν μαζί σου να περάσει έτσι. Όλοι όσοι είναι υπεύθυνοι θα πληρώσουν γι αυτήν τη μαζική δολοφονία ώστε να φοβηθούν οι όμοιοί τους στο μέλλον. Αλλά πιο πολύ θα παλέψουμε για να αλλάξουν οι συνθήκες της ασφάλειας από δω και μπρος. Θα παλέψουμε αγαπημένε σύντροφε και συναγωνιστή και προς τιμή σε σένα ώστε να είσαι εσύ και οι άλλοι συνάδελφοί σου που πέθαναν μαζί σου να είστε οι τελευταίοι δολοφονημένοι εργάτες στη Ζώνη. Δεν είμαστε ουτοπιστές. Ξέρουμε ότι ατυχήματα θα υπάρχουν πάντα, ιδιαίτερα όσο το κυνήγι του κέρδους θα είναι ο νόμος της παραγωγής. Αλλά άλλο ατυχήματα και άλλο δολοφονίες. Άλλο σύγχρονο ναυπηγείο με μια αυστηρή νομοθεσία που να εφαρμόζεται, δηλαδή με μέτρα ασφάλειας σε κάθε βήμα και σε κάθε επίπεδο και άλλο Ζώνη της εγκληματικής ασυδοσίας και της αρπακόλας, δηλαδή της δουλειάς στα διπύθμενα χωρίς θυρίδες διαφυγής, χωρίς αέρα, χωρίς πυροσβεστικά, χωρίς ειδικούς της πυρασφάλειας σε κάθε χώρο, με ουσιαστικά ατιμώρητους και πουλημένους τεχνικούς ασφαλείας, χημικούς, λιμενικούς και επιθεωρητές κάθε είδους.
Στο ορκιζόμαστε Ηλία.
Για σένα. Για όλους τους εργαζόμενους της Ζώνης και της χώρας. Για τα αγαπημένα σου παιδιά που τους στέρησαν τον πατέρα. Για τη μνήμη της καλής σου Ασπασίας. Για όλους όσους αγάπησες και σε αγάπησαν. Για τα κοινά μας όνειρα.
Σ’ αυτόν τον αγώνα που είναι ένα μέρος του αγώνα για τη συνολική κοινωνική ανατροπή θα σε νιώθουμε πάντα δίπλα μας. Οι τίμιοι άνθρωποι και οι πραγματικοί αγωνιστές του λαού δεν πεθαίνουν ποτέ.
Αγαπημένε μας Ηλία. Θα ζεις για πάντα μέσα στις καρδιές μας. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει.