ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟ ΝΕΟΝΑΖΙΣΤΗ ΚΑΡΑΤΖΙΤΣ

Πρέπει να ξεσκεπάσουμε τους υποστηρικτές του στην Ελλάδα

Μόνο αγαλλίαση προκαλεί στους δημοκράτες και αντι-ιμπεριαλιστές το χαρμόσυνο νέο της σύλληψης του ανθρωπόμορφου κτήνους, του σφαγέα του βοσνιακού λαού και φορέα της ρώσικης ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας στα Βαλκάνια, Ράντοβαν Κάρατζιτς. Επιτέλους οι εκατοντάδες χιλιάδες εκτοπισμένοι Βόσνιοι, οι συγγενείς των δολοφονημένων και ακρωτηριασμένων, όσοι έζησαν τη φρίκη μέσα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα θύματα βιασμού και εξευτελισμού από τα σερβικά νεοναζιστικά καθάρματα μπορούν πλέον να δουν τον άμεσα υπεύθυνο αυτής της κτηνωδίας να τίθεται υπό κράτηση από τις σερβικές αρχές για να οδηγηθεί στη συνέχεια στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης όπου και θα λογοδοτήσει για τα εγκλήματά του. Το ιδιαίτερα βαρύ κατηγορητήριο (5 κατηγορίες για εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας, 3 για παραβιάσεις της πολεμικής νομοθεσίας, μία για παραβιάσεις των Συνθηκών της Γενεύης και παράνομη  εκτόπιση πολιτών λόγω θρησκευτικής ή εθνικής ταυτότητας) καθιστά τη θέση του χασάπη της Βοσνίας εξαιρετικά δύσκολη. Ακόμα και στη φιλοσέρβικη Ελλάδα όσο θα βγαίνουν στο φως τα εγκλήματά του, θα δυσκολεύει από μια άποψη η θέση όλων αυτών που είχαν δημιουργήσει και συντηρήσει για χρόνια το μύθο του «ήρωα» Κάρατζιτς εξαπατώντας το λαό μας και εθίζοντάς τον στον κανιβαλισμό.

Γιατί μπορεί ο ρωσόδουλος Γ. Παπανδρέου και η Ντ. Μπακογιάννη να χαιρετίζουν σήμερα τη σύλληψη του δολοφόνου, αλλά δύσκολα θα ξεχάσουμε την τιμητική υποδοχή που του επεφύλαξαν όλες ανεξαίρετα οι πολιτικές δυνάμεις των 4 τότε κοινοβουλευτικών κομμάτων και οι αντίστοιχοι υποταγμένοι σε αυτά φορείς (κόμματα, συνδικάτα, εκκλησία κτλ.) τον Ιούνη του ’93 στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, αποθεώνοντάς τον με συνθήματα λατρείας και με ροδοπέταλα. Στο Στάδιο παρευρίσκονταν τότε στελέχη όλων των κομμάτων, μεταξύ άλλων και ο σημερινός πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής. Την ίδια στιγμή σύντροφοί μας οδηγούνταν στο αυτόφωρο επειδή έγραφαν συνθήματα (μόνο η ΟΑΚΚΕ είχε αντιδράσει τότε με κάποιον πολιτικό τρόπο) ενάντια στην επίσκεψη του σφαγέα. Πώς μπορούμε να ξεχάσουμε την ιδιαίτερη συνάντηση που είχε μαζί με τον Κάρατζιτς τόσο ο τότε πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης όσο και ο Α. Παπανδρέου, ο οποίος μάλιστα τον αποκάλεσε και «αγωνιστή της ειρήνης»; Για όλο αυτό το αίσχος κανένα κόμμα δεν αισθάνθηκε ποτέ την ανάγκη να κάνει μία στοιχειώδη αυτοκριτική. Αυτό που έκαναν προχθές ήταν να βγάλουν μία ανακοίνωση που είτε συσκότιζε τη στάση τους (ΛΑΟΣ), είτε διαμοίραζε σε όλες τις πλευρές τις ευθύνες του πολέμου (ο ΣΥΝ), είτε έπαιρνε ανοιχτά και απροκάλυπτα το μέρος των ναζί. Αυτό έγινε με το ψευτοΚΚΕ που με αυτήν του και μόνη την ανακοίνωση αναδεικνύεται σήμερα στο πιο ανοιχτά φασιστικό, για την ακρίβεια νεοναζιστικό, κόμμα στην Ελλάδα.

Η θέση των τριών μικρών κομμάτων είναι στην πολιτική ουσία της και εν μέρει στη μορφή της εναρμονισμένη με τις φιλικές προς τον Κάρατζιτς αντιδράσεις της ρωσικής κυβέρνησης, η οποία χαρακτήρισε την έκδοση του Κάρατζιτς «εσωτερική υπόθεση της Σερβίας», απαιτώντας μια δίκαιη δίκη και καταγγέλλοντας τη «μεροληπτική στάση που έχει επιδείξει συχνά» το ΔΠΔ. Η Ρωσία υποστήριξε ότι το διεθνές δικαστήριο θα πρέπει να καταργηθεί και οι υποθέσεις του να μεταφερθούν στα αρμόδια δικαστήρια των κρατών της πρώην Γιουγκοσλαβίας, ανάγοντας έτσι την αναβίωση της χιτλερικής βαρβαρότητας στην Ευρώπη σε εμφύλια σύρραξη ή έστω σε μια απλή εδαφική διαμάχη ανάμεσα σε δύο ή περισσότερες χώρες του τρίτου κόσμου. Μάλιστα, ο εκπρόσωπός της στο ΝΑΤΟ, Ντ. Ρογκόζιν, δε δίστασε να δηλώσει ότι εάν δικαστεί ο Κάρατζιτς πρέπει να δικαστούν και οι Δυτικοί για τους βομβαρδισμούς του 1999 στην πρώην Γιουγκοσλαβία (βλ. Ελευθεροτυπία, 23/7).

Η θέση αυτή συμπίπτει χοντρικά με την ανακοίνωση του ΣΥΝ, που αντί να καταδικάσει τα εγκλήματα του σερβικού μεγαλοϊδεατισμού και των ρώσων προστατών του, χρησιμοποιεί τη συνηθισμένη του ύπουλη τακτική του αντιπερισπασμού και της άνισης σύγκρισης και αντιρρόπισης. Αυτό το κάνει  ο ΣΥΝ μιλώντας για τις «τεράστιες ευθύνες των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων και των ΗΠΑ που επιδίδονται σε "ανθρωπιστικούς" και "προληπτικούς" πολέμους, νομιμοποιούν βασανιστήρια και Γκουαντάναμο αλλά και μιας διεθνούς κοινότητας με δύο μέτρα και δύο σταθμά». Η ανακοίνωση του ΣΥΝ καταλήγει στο ότι «Ιμπεριαλισμός και εθνικισμός είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος» εξισώνοντας με τον πιο έντεχνο τρόπο το δίκαιο εθνικό αγώνα του βοσνιακού λαού για την ύπαρξή του με τα εγκλήματα του σέρβικου ναζιστικού τύπου επεκτατισμού, όπως εξισώνει και τις άδικες στρατιωτικές επεμβάσεις της ιμπεριαλιστικής Δύσης στις εσωτερικές διενέξεις του τρίτου κόσμου  με τα γενοκτονικά χιτλερικού τύπου εγκλήματα της σοσιαλιμπεριαλιστικής Ανατολής στην Τσετσενία, στη Βοσνία και στο Νταρφούρ. Επίσης ειδικά στην περίπτωση του πολέμου του Αφγανιστάν, που μια πλευρά του είναι και το Γκουαντανάμο, ο πόλεμος ήταν άδικος και από τις δύο πλευρές.  Αν ο ΣΥΝ κράτησε αυτήν την ύπουλα φιλο-Κάρατζιτς στάση είναι από τη μια γιατί μέσα του έχει ενσωματώσει και μια «συνιστώσα» οππορτουνιστών αντιεθνικιστών όπως είναι το «Δίκτυο». Αυτοί στα λόγια ήταν ενάντια στην εθνοκάθαρση στη Βοσνία, αλλά στην πράξη ήταν και ενάντια στη βοσνιακή αντίσταση επειδή αυτή συμμαχούσε και μάλιστα αναγκαστικά με τη Δύση. Από την άλλη, και νομίζουμε αυτό είναι το πιο καθοριστικό, ο ΣΥΝ δεν θέλει να έχει μια αντίθετη θέση από εκείνη του ΠΑΣΟΚ που με τη σειρά του δεν θέλει να αποκαλυφθεί σαν φιλοΚαράτζιτς στην ΕΕ, στις ΗΠΑ και στη «Σοσιαλιστική» Διεθνή.

Το ψευτοΚΚΕ, το πιο στρατηγικό πρακτορείο του σοσιαλιμπεριαλισμού, δεν έχει τέτοιες υποχρεώσεις. Έτσι  βγήκε εντελώς απροκάλυπτα για να υποστηρίξει τον βασανιστή και σφαγέα ενός ολόκληρου έθνους. Έβγαλε λοιπόν μία κατάπτυστη ανακοίνωση με την οποία χαρακτηρίζει «παράνομο και ανυπόληπτο» το δικαστήριο της Χάγης, που ευθύνεται «για τον εγκλεισμό και θάνατο του πρώην προέδρου της Γιουγκοσλαβίας, Μιλόσεβιτς, επειδή τόλμησε να αντισταθεί στον πόλεμο του ΝΑΤΟ κατά της χώρας του». «Στο εδώλιο του κατηγορούμενου θα έπρεπε να ήταν ο τότε ΓΓ του ΝΑΤΟ και οι τότε πρωθυπουργοί της ατλαντικής συμμαχίας, για τα μαζικά εγκλήματα σε βάρος των λαών της Γιουγκοσλαβίας, για την απόσχιση του Κοσόβου και την έξαρση του εθνικισμού και των απειλών για την ειρήνη που ζούμε σήμερα στη περιοχή». Και η ανακοίνωση καταλήγει στο εξής ανατριχιαστικό: «Κανένα μέτρο τρομοκρατίας δεν μπορεί να σταματήσει την πάλη των λαών»! Το ψευτοΚΚΕ δεν αναγνωρίζει την ανεξαρτησία καμιάς Βοσνίας και καμιάς Κροατίας. Για το κόμμα αυτό η εντελώς απρόκλητη σφαγή 8.000 άοπλων Βόσνιων στη Σρεμπρένιτσα μέσα σε λίγες ώρες από τους σέρβους καταχτητές και ο πολύχρονος ανηλεής βομβαρδισμός του Σεράγεβο ήταν – αν όχι μία καλοστημένη δυτική προβοκάτσια (!) – τμήμα της πάλης του «σερβοβοσνιακού λαού» ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και η σύλληψη του υπευθύνου αυτών των εγκλημάτων ένα μέτρο που πήρε ο τελευταίος για να «τρομοκρατήσει» τον «υπέροχο» αυτό λαό! Συνεπές με τη φαιοκόκκινη ιδεολογία του το ψευτοΚΚΕ τιμά μ’ αυτό τον τρόπο τη συνάντηση που είχε κατ ιδίαν η Α. Παπαρήγα στα 1993 με τον «σύντροφο» (όπως τον είχε αποκαλέσει) Κάρατζιτς, και που έβγαλε στη φόρα την ιδεολογικο-πολιτική συγγένεια ανάμεσα στο κόμμα του Περισσού και τον γενοκτόνο.

Στο βάθος εκείνο που συνδέει την ελληνική πολιτική ηγεσία με τον Κάρατζιτς είναι η αφοσίωσή τους στο ίδιο αφεντικό: στη νεοχιτλερική ρωσική υπερδύναμη. Αυτός είναι και ο λόγος που ο χασάπης μετατράπηκε τότε σε ήρωα από την ελληνική καθεστωτική προπαγανδιστική μηχανή. Πολύ περισσότερο από τον σοβινιστή Μιλόσεβιτς, ο Κάρατζιτς υπηρέτησε στη Σερβία εντελώς δουλικά τη ρώσικη γραμμή. Αυτή σε διπλωματικό επίπεδο ήταν η γραμμή της δημιουργίας του «ορθόδοξου τόξου», του πολιτικού εκείνου μπλοκ που ένωνε Αθήνα, Βελιγράδι και Μόσχα υπό την ηγεσία της τελευταίας. Έχοντας παίξει τον αντιδραστικό του ρόλο στη Βοσνία σαν αρχηγός των σέρβων διαμελιστών, αυτό το υποκείμενο αποσύρθηκε από την ενεργό πολιτική και παρέμεινε κρυμμένο για αρκετά χρόνια και καλά προστατευμένο από το ρωσόδουλο νέο σέρβικο βαθύ καθεστώς. Στο μεταξύ ο σοβινιστής Μιλόσεβιτς είχε πέσει και η Ρωσία ηγεμόνευε πλέον στην πολιτική ζωή της Σερβίας, αρχικά με τον Κοστούνιτσα και στη συνέχεια με τους Τάντιτς και Ντάτσιτς. Ζήτημα πρώτης γραμμής για τους Ρώσους είναι τώρα η Σερβία να ενταχθεί στην ΕΕ και να συμβάλει κι αυτή στην πολιτική διάβρωση της τελευταίας από τα μέσα σε συμμαχία με την Ελλάδα και την Κύπρο. Το αντάλλαγμα που έπρεπε να δοθεί στην ΕΕ ήταν η παράδοση του αρχιναζιστή στη δικαιοσύνη, κάτι για το οποίο το Κρεμλίνο έδωσε τελικά το πράσινο φως θυσιάζοντας το υπάκουο πλην όμως γέρικο άλογό του.

Η δίκη του Κάρατζιτς θα είναι κάποια ευκαιρία για να μάθει ο ελληνικός λαός κάτι παραπάνω από όσα ξέρει για το τι πραγματικά συνέβη στη Βοσνία και την Κροατία στα 1991-1995 και έτσι να νιώσει αποστροφή για κείνους που του έκρυψαν την αλήθεια, που ουσιαστικά τον έβαλαν να επευφημεί τα νέα Ες-Ες στα Βαλκάνια.

Μιλάμε για «κάποια» ευκαιρία και για «κάτι παραπάνω» σχετικά με το τι πραγματικά συνέβη και όχι για μια μεγάλη ευκαιρία και για όλη την αλήθεια γιατί το καθεστώς στην Ελλάδα δεν έχει αλλάξει, όπως δεν έχει αλλάξει ούτε στη Σερβία. Ήδη η ελληνική τηλεόραση που ελέγχεται από τους ρωσόδουλους μεταδίδει στο ελληνικό κοινό τις αντιδράσεις του «σέρβικου λαού» για τη σύλληψη του Κάρατζιτς που δεν είναι στην πραγματικότητα  παρά οι αντιδράσεις του σέρβικου φασισμού.  Η μέθοδος είναι γνωστή. Τα δύο μεγάλα κόμματα πετάνε μια καταδίκη του Κάρατζιτς με την άκρη των χειλιών τους και ο αληθινός διαμορφωτής της κοινής γνώμης, το τηλεοπτικό δελτίο των 8, σε αλλεπάλληλες εκδόσεις μαθαίνει στα ανοχύρωτα πλήθη ότι ο Κάρατζιτς είναι ένας ανυπότακτος πατριώτης, ένας ήρωας που τον κυνηγάνε οι πραγματικοί εχθροί των εθνών, οι αμερικάνοι και οι απάτριδες κεφαλαιοκράτες των Βρυξελλών. Με αυτήν τη διπλή τακτική μέθοδο οι ελληνικές κυβερνήσεις καθησυχάζουν την Δύση ενώ την ίδια στιγμή συνεχίζουν να δηλητηριάζουν όλο το έθνος και να το συσπειρώνουν ακόμα πιο στενά πίσω από τη ρώσικη στρατηγική. Το ίδιο συμβαίνει και στη Σερβία. Θα τη χώσουν με κάποιο τρόπο μέσα ή πολύ κοντά στην ΕΕ αλλά μέσα της θα καίει η ρώσικη φωτιά, η αντιευρωπαϊκή φωτιά που θα ζητάει εκδίκηση για την ταπείνωση του έθνους που υποτίθεται είναι η σύλληψη του Κάρατζιτς.

Η ώρα για να μάθουν την αλήθεια δεν έχει έρθει ακόμα ούτε για τον σέρβικο, ούτε για τον ελληνικό λαό. Από την ώρα αυτή μας χωρίζει από γενική άποψη το πιθανότερο ένας παγκόσμιος πόλεμος που θα επιχειρήσει ο άξονας για να συντριβεί τελικά, είτε το λιγότερο πιθανό, μια λαϊκή δημοκρατική επανάσταση στη Ρωσία ή στην Κίνα. Από ειδική άποψη μας χωρίζει από αυτήν την ώρα, είτε η συμμετοχή της Ελλάδας και της Σερβίας στον πόλεμο αυτό στο πλευρό του άξονα που θα τελειώσει με μια συντριβή τους, είτε μια λαϊκή δημοκρατική επανάσταση στην Ελλάδα και στην Σερβία. Όσο δηλαδή ο ανατολικός νεοναζισμός και οι βάσεις στήριξής του δεν συντρίβονται με πόλεμο ή με επανάσταση, στρατηγικά θα δυναμώνουν.

Έτσι λοιπόν η δίκη του Κάρατζιτς θα ενθαρρύνει αρχικά αρκετές φωνές σε ότι έχει απομείνει από δημοκρατία στον γραπτό τύπο και στο Ίντερνετ και οι πιο δημοκρατικοί πολιτικά ανήσυχοι άνθρωποι θα μάθουν πολλά και θα εξοργιστούν. Όμως το μεγάλο καθεστωτικό σφυρί των ανατολικών, η τηλεόραση, θα «ισιώνει» κάθε μέρα, και κάθε στιγμή τα κεφάλια των ανθρώπων μέσα στο σαλόνι του σπιτιού τους. Έτσι η πολύ μεγάλη πλειοψηφία θα συνεχίσει να δηλητηριάζεται. Θέλει πολλή δουλειά για να μάθει ο λαός ότι κάποιοι του έχουν φορέσει ένα νέο χιτλερικό σφυροδρέπανο και τον κάνουν να ακολουθεί τα νέα Ες-Ες.

Ανεξάρτητα πάντως από τον αστικό τύπο και από τηλεοράσεις εμείς πρέπει να κάνουμε τη δικιά μας προπαγανδιστική δουλειά για τα εθνικά και τα διεθνή ζητήματα. Όμως δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι το βασικό σημείο ισχύος μας είναι η πείρα του λαού μας για τις εσωτερικές εξελίξεις στη χώρα που είναι πολύ πιο άμεση από όσο η πείρα του για τα «εθνικά» και τα διεθνή που είναι έμμεση. Από εκεί πρέπει να ξεκινήσουμε, ιδιαίτερα από τους υλικούς όρους της ζωής του λαού, αλλά και από τα εσωτερικά πλήγματα που δίνονται ασταμάτητα στην πολιτική δημοκρατία για να οργανώσουμε την προλεταριακή του πρωτοπορία και την επαναστατική του διανόηση. Στη συνέχεια θα μπορούμε να μιλάμε με μεγαλύτερη φωνή και μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα. Δεν πρέπει να έχουμε καμιά αυταπάτη ότι είναι σε θέση να αντισταθεί σοβαρά στο επερχόμενο ναζιστικού «λαϊκού» τύπου πραξικόπημα η ελληνική αστική τάξη. Από τη γέννα και τη διαδρομή της δεν υπήρξε ποτέ στο μεγάλο όγκο της ούτε εθνική ούτε και δημοκρατική.