Δημοσιεύουμε παρακάτω την προκήρυξη του ΕΡΓΑΣ για το ατύχημα-δολοφονία στη Ζώνη. Πρόκειται για μια ολοκληρωμένη πρόταση για να σταματήσει αυτό το επαναλαμβανόμενο μακελειό. Αυτή την πρόταση τη βρήκαν πολύ σωστή οι εργαζόμενοι της Ζώνης, όπως βρήκαν σωστή και την κριτική στην ηγεσία του Σωματείου για τις ευθύνες της. Ένας από τους εργαζόμενους μάλιστα είπε ότι αυτή η προκήρυξη δεν μπορεί να απαντηθεί από αυτούς και μέχρι σήμερα δεν απαντήθηκε.

ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ ΤΟΥ ΕΡΓΑΣ

Nα τιμωρηθούν πραγματικά οι υπεύθυνοι της σφαγής

Συνάδελφοι,

Ο θάνατος των 8 συναδέλφων μας είναι ένα όριο. Είμαστε όλοι συγκλονισμένοι γιατί χάσαμε ξαφνικά τόσους αγαπημένους συναδέλφους και τόσους φίλους ενώ εμείς του ΕΡΓΑΣ χάσαμε και έναν πολύ αγαπημένο και πολύτιμο συναγωνιστή μας. Σε τέτοιες στιγμές το τελευταίο πράγμα που έχει κανείς όρεξη να κάνει είναι απολογισμούς και προγράμματα. Όμως αγαπητοί συνάδελφοι αυτό ακριβώς πρέπει να κάνουμε. Γιατί αυτό δεν ήταν ατύχημα. Ήταν πολεμική ενέδρα. Συμμετέχουμε τόσα χρόνια σε έναν ακήρυκτο πόλεμο, αλλά κάθε μέρα πάμε σ’ αυτόν σαν να πηγαίνουμε απλά στη δουλειά μας. Στα τελευταία 10 χρόνια έχουμε στη Ζώνη 30 νεκρούς. Στατιστικά αυτό σημαίνει 3 νεκρούς το χρόνo. Με αυτό το ρυθμό θανάτων σε 35 χρόνια θα σκοτωθούν 115 από μας. Αν υποθέσουμε ότι κατά μέσο όρο (δηλαδή σε εποχές ανεργίας και σε εποχές δουλειάς) δουλεύουν στη Ζώνη περίπου 2500 άνθρωποι τότε όποιος από μας δουλέψει σε αυτήν 35 χρόνια έχει πιθανότητες 115/2500 να σκοτωθεί. Που σημαίνει ο ένας στους 21! Αν αυτές δεν είναι απώλειες πολέμου τότε τι είναι;

Κάποιοι λένε ότι δεν υπάρχει κανένας πόλεμος, αλλά ότι αυτοί οι θάνατοι είναι το τίμημα που πληρώνουμε γιατί έτσι δουλεύει η Ζώνη, δηλαδή φτηνά και γρήγορα. Λένε ότι αν δεν δουλέψει έτσι, θα κλείσει και ότι αν κλείσει θα πεθάνουμε από την πείνα πιο γρήγορα από όσο θα πεθάνουμε από ατύχημα. Αυτή είναι μια θεωρία της εργοδοσίας.
Άλλοι πάλι μας λένε ότι όσο θα υπάρχει κέρδος, εφοπλιστές και εργολάβοι και όσο το κράτος θα ανήκει σε αυτούς εμείς επίσης θα πεθαίνουμε. Αυτή είναι η θεωρία του κόμματος που ελέγχει τη Διοίκηση του Σωματείου. Αυτό σαν «προστάτης» μας έχει γίνει ένα νέο αφεντικό της Ζώνης δίπλα στα πολλά μικρά αφεντικά και από πολλές απόψεις πάνω από αυτά.
Οι παραπάνω δυνάμεις θέλουν να μας συμφιλιώσουν με τη μοίρα μας γιατί θέλουν να μείνει η κατάσταση στη Ζώνη όπως έχει ώστε να συνεχίσουν να κυριαρχούν. Εμείς για να σώσουμε τις ζωές μας πρέπει επειγόντως να αλλάξουμε τη σημερινή κατάσταση. Για να το κάνουμε αυτό πρέπει πρώτα να βρούμε τι φταίει και για να βρούμε τι φταίει πρέπει να κοιτάξουμε εκεί όπου γίνονται επισκευές αλλά δεν υπάρχουν τόσοι νεκροί. Ατυχήματα πάντα θα υπάρχουν και πιο πολλά όσο το κέρδος θα είναι ο νόμος της παραγωγής, οπότε θα υπάρχει τσιγγουνιά στα μέσα ασφάλειας, εντατικοποίηση κλπ. Γι αυτό θα υπάρχει πάντα άμυνα των εργατών απέναντι στην εργοδοσία και στα ζητήματα της ασφάλειας.
Όμως γιατί στο Σκαραμαγκά και στην Ελευσίνα τα ατυχήματα είναι ένα σε δεκάδες χρόνια και εδώ δεκάδες σε μια δεκαετία; Γιατί γίνεται αυτό ενώ και αυτά τα διοικούν κυνηγοί του κέρδους, και δουλεύουν εκεί οι ίδιοι εργολάβοι και συχνά εμείς οι ίδιοι σαν εργάτες; Συμβαίνει γιατί εκεί τηρούνται σε αρκετό βαθμό οι κανόνες ασφάλειας που εδώ δεν τηρούνται καθόλου. Κυρίως εκεί υπάρχει ένας κεντρικός, πολυπληθής και ειδικευμένος μηχανισμός που οργανώνει την ασφάλεια. Αυτός ο μηχανισμός τοποθετεί ειδικευμένα άτομα, βασικά της πυρασφάλειας σε κάθε βαπόρι τα οποία είναι διαρκώς από πάνω στις εργασίες, ιδιαίτερα στις πιο επικίνδυνες και έχει στη διάθεσή του σύγχρονα τεχνικά μέσα. Αυτό το μηχανισμό τον ελέγχει και τον πληρώνει το ναυπηγείο παρόλο που υπάρχουν εκεί πολλά βαπόρια πολλών εφοπλιστών και πολλοί διαφορετικοί εργολάβοι. Σε αυτό τον οργανισμό υποτάσσεται στα ζητήματα της ασφάλειας κάθε εφοπλιστής και κάθε εργολάβος.

Αυτά τα μέτρα δεν τα παίρνουν οι ιδιοκτήτες των ναυπηγείων επειδή είναι πιο φιλεύσπλαχνοι. Απλά στα μεγάλα ναυπηγεία κάθε θάνατος σημαίνει τεράστια πολιτική ζημιά για τον ιδιοκτήτη τους μέσα στη χώρα, απώλεια κύρους της ποιότητας του ναυπηγείου στην παγκόσμια αγορά και πολύ πιο μεγάλες αποζημιώσεις. Αντίθετα στο Πέραμα το πολύ να τραβηχτεί κάπως μετά το φόνο ο εργολάβος και τα τσιράκια του εφοπλιστή, αλλά η ίδια η Ζώνη, η πλειοψηφία των εργολάβων της και οι εφοπλιστές τελικά δεν παθαίνουν τίποτα. Από την άλλη μεριά στο οργανωμένο ναυπηγείο τα έξοδα για το ίδιο επίπεδο ασφάλειας είναι πιο μικρά από ότι είναι για το ίδιο είδος δουλειάς στη Ζώνη. Γιατί στο σύγχρονο ναυπηγείο είναι πιο σύγχρονα και πιο αποδοτικά τα τεχνικά μέσα και είναι πιο καλά οργανωμένη η δουλειά. Ένα παράδειγμα: Ίσως ο πιο βασικός λόγος για τους πολλούς θανάτους στο αεράδικο της σφαγής ήταν ότι δεν ανοίχτηκαν θυρίδες διαφυγής. Αυτό γίνεται σωστά και φτηνά μόνο όταν το καράβι μπει σε δεξαμενή. Οι δεξαμενές όμως στο Πέραμα είναι ελάχιστες οπότε το άνοιγμα των θυρίδων κοστίζει εκεί και περισσότερο χρόνο και περισσότερο χρήμα. Με λίγα λόγια τα μεγαλύτερα έξοδά του για την ασφάλεια το ναυπηγείο τα αντισταθμίζει με τη μεγαλύτερη παραγωγικότητα της εργασίας του.

Στη Ζώνη επικρατεί ο θάνατος γιατί η παραγωγή είναι διασπασμένη σε εκατοντάδες μικρομεσαίους καπιταλιστές που έχουν στη διάθεσή τους ελάχιστα τεχνικά μέσα και κυρίως δεξαμενές και πιο πολύ γιατί εδώ δεν υπάρχει κανένας κεντρικός μηχανισμός για την ασφάλεια που να είναι από πάνω σε κάθε δουλειά και στον οποίο να υποτάσσονται εφοπλιστές κι εργολάβοι.

Αντίθετα εδώ οι πολλοί εργολάβοι φαγώνονται μεταξύ τους ποιος θα πάρει τη δουλειά από τον εφοπλιστή. Αυτός καθορίζει το πιο χαμηλό επίπεδο ασφάλειας γιατί δίνει συνήθως τη δουλειά σε αυτόν που έδωσε την πιο φτηνή τιμή. Όμως στη Ζώνη η πιο φτηνή τιμή δεν οφείλεται στα πιο ανεπτυγμένα τεχνικά μέσα και στην τεχνολογία, όπως γίνεται στα ναυπηγεία, αλλά αποκλειστικά στην υπερωρία, στην εντατικοποίηση και στη χαμηλή ασφάλεια της μισθωτής εργασίας.
Αυτή η παντελής έλλειψη κεντρικού μηχανισμού ασφάλειας γεννάει στη Ζώνη κάθε στιγμή το θάνατο των εργατών. Τι υπάρχει στη θέση του; Υπάρχουν μόνο διάφοροι επιθεωρητές που περνάνε αραιά και που πάνω και από τα πιο επικίνδυνα πλοία. Αυτοί είναι οι επιθεωρητές του εφοπλιστή (τεχνικοί ασφάλειας, καπετάνιοι, μηχανικοί), οι επιθεωρητές του κράτους (Πενταμελής) και οι επιθεωρητές του Σωματείου (πάλι Πενταμελής). Οι πρώτοι εξασφαλίζουν την ανασφάλεια, οι δεύτεροι κατάφεραν να είναι ποινικά ανεύθυνοι όπως απέδειξε η δίκη του Σέηλορ, οι τρίτοι χρησιμοποιούν την Πενταμελή για να εκβιάζουν τους εργολάβους ώστε να γίνει το κόμμα τους αφεντικό των μικροαφεντικών και τελικά όλης της Ζώνης.
Αυτές είναι οι βασικές αιτίες των μαζικών φόνων. Ερώτημα: Τι πρέπει να κάνουμε για να τους σταματήσουμε;
Εκείνο που πρέπει να κάνουμε είναι να απαιτήσουμε να δημιουργηθεί τώρα τη Ζώνη ένας Κεντρικός μηχανισμός Υγειεινής και Ασφάλειας, βασικά Πυρασφάλειας ΠΟΥ ΝΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΔΙΑΡΚΩΣ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΣΕ ΚΑΘΕ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΠΟΥ ΝΑ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΓΙΕΙΝΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΚΑΡΑΒΙ. Σήμερα οι πολιτικές δυνάμεις δεν επιτρέπουν να υπάρξει ένας σύγχρονος καπιταλιστής ιδιοκτήτης της Ζώνης που να την κάνει ναυπηγείο και να στήσει έναν τέτοιο μηχανισμό. Ένα σύγχρονο ναυπηγείο δεν το θέλει πάνω απ’ όλους το ψευτοΚΚΕ ακριβώς για να παραμείνει το πολιτικό αφεντικό της Ζώνης. Από την άλλη οι μικρομεσαίοι εργολάβοι της Ζώνης δίχως μια ισχυρή εξωτερική επέμβαση είναι εντελώς ανίκανοι να ενωθούν σε μια ενιαία σύγχρονη ναυπηγική επιχείρηση. Γι αυτό πιστεύουμε ότι σε αυτή τη φάση πρέπει αυτόν τον κεντρικό μηχανισμό ασφάλειας να τον φτιάξει το κράτος. Τα έσοδα για τη λειτουργία αυτού του μηχανισμού θα τα εξασφαλίζει το κράτος από κάθε καράβι που θα επισκευάζεται στη Ζώνη ανάλογα με την επικινδυνότητά του και τον όγκο της επισκευής. Όμως για να είναι ασφαλής η εργασία και για να μην αυξηθεί υπέρμετρα το κόστος της δουλειάς θα πρέπει παράλληλα να γίνουν στη Ζώνη δεξαμενές και να φτιαχτούν οι υποδομές. Ιδιοκτήτης αυτών των δεξαμενών θα είναι όποιος χρηματοδοτήσει την κατασκευή τους ενώ την εποπτεία τους θα την έχει επίσης το κράτος (πχ ο ΟΛΠ). Είναι πάλι το κόμμα-αφεντικό της Ζώνης που εμποδίζει τις δεξαμενές με το επιχείρημα ότι αυτές πρέπει να είναι κρατικές.
Με έναν τέτοιο κεντρικό μηχανισμό για την ασφάλεια θα είμαστε τόσο ασφαλείς όσο σε ένα σύγχρονο ναυπηγείο; Όχι, γιατί αυτός ο μηχανισμός θα έχει τα κακά της κρατικής αδιαφορίας και της διαφθοράς. Όμως θα είμαστε χιλιάδες φορές καλύτερα από όσο σήμερα όπου δεν υπάρχει κανένας μηχανισμός ασφάλειας παρά μόνο επιθεωρητές. Επίσης θα βάλουμε δίπλα σε αυτό το μηχανισμό τους δικούς μας επιθεωρητές που θα τους εκλέξουμε για να ελέγχουν αυτό το μηχανισμό μαζί με κάθε εργάτη στη Ζώνη. Αν γίνει ατύχημα θα ξέρουμε και εμείς και όλη η κοινωνία ποιος πρέπει να πληρώσει όχι όπως τώρα που φταίνε όλοι από λίγο και τελικά κανένας.
Ένα ερώτημα είναι τι θα κάνουμε ωσότου γίνει αυτός ο μηχανισμός γιατί γι’ αυτό χρειάζεται μεγάλη συνδικαλιστική πάλη. Καταρχήν πρέπει τη δημιουργία αυτού του μηχανισμού να τη διεκδικήσει το Σωματείο. Όμως το Σωματείο θέλει την παλιά κατάσταση για το λόγο που είπαμε. Όχι τυχαία τα αιτήματα που βάζει μετά το ατύχημα είναι τα ίδια που έβαζε και πριν όπως δεύτερο γκας φρι, λίστα τεχνικών ασφάλειας, πλήρεις Πενταμελείς κλπ. Αυτά είναι όλα μέτρα επιθεώρησης και μάλιστα γραφειοκρατικά και όχι μέτρα διαρκούς οργάνωσης της ασφάλειας πάνω σε κάθε δουλειά.
Από την άλλη ώσπου να γίνει αυτός ο μηχανισμός χρειάζονται κάποια άμεσα μέτρα για να μειωθεί ο κίνδυνος στη Ζώνη. Δεν επιτρέπεται ούτε μια στιγμή ακόμα να συνεχίσουμε να δουλεύουμε όπως πριν.
Καταρχήν πρέπει να απαιτήσουμε να τιμωρηθούν για πρώτη φορά πραγματικά και όχι με χάδια αυτοί που άμεσα και αναμφισβήτητα φταίνε για τη σφαγή: Κι αυτοί είναι οι εργολάβοι, ο τεχνικός ασφάλειας, και οι άνθρωποι του εφοπλιστή μηχανικός και καπετάνιος του καραβιού. Τα ερωτήματα είναι αδυσώπητα: Πως όλοι αυτοί επέτρεψαν σε ένα τόσο επικίνδυνο πλοίο, όπως το αεράδικο, δουλειά στα διπύθμενα χωρίς θυρίδες διαφυγής, δουλειά με φλόγα όταν υπήρχε η πολύ εύφλεκτη πολυουρεθάνη, και τελικά δουλειά σε όχι καλοκαθαρισμένα πετρέλαια; Αυτά τα λέμε με όσα στοιχεία έχουν έρθει σε γνώση όλης της Ζώνης και αφορούν σοβαρές παραβάσεις στην τήρηση των κανονισμών. Κανονικά πρέπει να πληρώνει ποινικά και ο ίδιος ο εφοπλιστής παρόλο που η νομοθεσία έχει βρει τρόπους να τον γλιτώνει. Όμως τουλάχιστον πρέπει να τιμωρηθεί βαριά οικονομικά. Ήξερε τι έπρεπε να κάνει και δεν το έκανε. Πρέπει να αποζημιώσει με εκατομμύρια Ευρώ τις οικογένειες των νεκρών.

Ακόμα θα έπρεπε να τιμωρούνται και τα μέλη της Πενταμελούς. Ίσως το σημερινό νομικό πλαίσιο να τους επιτρέπει να γλιτώνουν, όπως έγινε στο Σέηλορ. Το ποινικό ζήτημα της Πενταμελούς πρέπει να διερευνηθεί παραπέρα, όμως για τον ΕΡΓΑΣ υπάρχει ένα πολύ μεγάλο ηθικό ζήτημα, που αφορά πρακτικά τη ζωή και το μέλλον μας. Γιατί ακόμα και αν φτιαχτεί πραγματικός μηχανισμός ασφάλειας στη Ζώνη τι νόημα θα έχουν οι οποιοιδήποτε δικοί μας επιθεωρητές αν δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους;
Ρωτάμε λοιπόν: Επιτρέπεται να είναι ακόμα μέλη της Πενταμελούς σαν δικοί μας εκπρόσωποι συνάδελφοι που δεν έκαναν τα στοιχειώδη για να μας προστατεύσουν; Το ζήτημα αυτό δεν αφορά αποκλειστικά αυτούς τους ίδιους. Αφορά όλη τη σημερινή Διοίκηση που ως τώρα με τη στάση της τους καλύπτει ηθικά όπως κάλυψε ηθικά και τους αντίστοιχους στο Σέηλορ. Τα ερωτήματα είναι κι εδώ αδυσώπητα: Οι δύο εκπρόσωποι του Σωματείου δεν ξέρανε τίποτα για θυρίδες διαφυγής, πολυουρεθάνες, πετρέλαια στα διπύθμενα, δηλαδή τα στοιχειώδη στην ασφάλεια; Αν δεν τα ξέρανε αυτά γιατί τους τοποθέτησε σε αυτό το ζωτικό πόστο η Διοίκηση; Και αν πάλι ξέρανε γιατί επέτρεψαν στην Πενταμελή να εμφανιστεί σ’ ένα τόσο επικίνδυνο πλοίο μόνο 16 μέρες πριν την έκρηξη και μετά επίσημα να μην ξαναεμφανιστεί; Για μας αυτά τα δύο μέλη της Πενταμελούς από το Σωματείο πρέπει αμέσως να παραιτηθούν.
Αλλά η Διοίκηση δεν έβγαλε ως τώρα στη Ζώνη ούτε καν μια ανακοίνωση που να μιλάει συγκεκριμένα για το μεγάλο αυτό φονικό. Απλά πέταξε ένα χαρτί στα μούτρα μας με γενικά συνθήματα και στάνταρ αιτήματα. Ανεπίσημα βέβαια η Διοίκηση υπερασπίζει σθεναρά τον εαυτό της και τους εκπροσώπους της στην Πενταμελή λέγοντας ότι φταίει το γεγονός ότι η Πενταμελής δεν είναι πλήρης και μάλιστα λείπουν και οι πιο ειδικοί από αυτήν. Λέει ακόμα ότι γενικά οι Πενταμελείς είναι λίγες για τόσα πολλά καράβια που έχουν πέσει τελευταία στη Ζώνη. Και εμείς ρωτάμε την Διοίκηση: Αφού δεν είναι πλήρεις οι Πενταμελείς τόσο καιρό και αφού δεν προλαβαίνουν να κάνουν σωστά τη δουλειά τους, τότε γιατί δεν χάλασε τον κόσμο; Γιατί δηλαδή η πλειοψηφία του ΔΣ δεν μας τα ανέφερε αυτά στις Γενικές Συνελεύσεις; Γιατί δεν μας οδήγησε σε μαζικές κινητοποιήσεις αποκλειστικά με το αίτημα των πλήρων και πολλών Πενταμελών αντί μαζί με το κόμμα της να δημαγωγεί κατόπιν εορτής σε όλα τα κανάλια υπέρ τάχα των εργατών ή αντί να μας ρίχνει σε απεργίες που έκλειναν όλη τη Ζώνη όπως για το ζήτημα του συνδικαλιστικού ελέγχου του ΒΙΠΑΣ ή για τις 24ωρες του ΠΑΜΕ; Γιατί δεν μας ειδοποίησε ότι δεν μπορούσε να κάνει τη δουλειά της ώστε από κει και πέρα να αναλάβουμε εμείς οι ίδιοι να φυλαχτούμε για τη ζωή μας;

Πρέπει λοιπόν σε σχέση με τις Πενταμελείς να επιβάλουμε τα εξής τρία άμεσα μέτρα:
1ον Αφού παραιτηθούν αμέσως οι δύο της Πενταμελούς να εκλέξουν οι εργαζόμενοι της Ζώνης και μόνοι αυτοί τους εκπροσώπους τους στην Πενταμελή όπως γινόταν στην αρχή και να μην τους διορίζει όπως θέλει η Διοίκηση με τα δικά της κομματικά κριτήρια. Αυτοί οι εκπρόσωποι πρέπει να είναι άμεσα ανακλητοί.
2ον Να ξεκινήσουμε αμέσως διαμαρτυρίες στα υπουργεία και ότι άλλο χρειαστεί για να είναι πλήρεις οι Πενταμελείς και για να αυξηθεί ο αριθμός τους. Να καταγγελθεί στον τύπο και την τηλεόραση όποιο υπουργείο αλλά και το ΤΕΕ, αν οι Πενταμελείς δεν είναι πλήρεις.
3ο Από δω και μπρος πρέπει παντού οι συνάδελφοι να οργανώνονται για την αυτοπροστασία τους, ιδιαίτερα στα πλοία υψηλού κινδύνου. Να τολμάνε να απαιτούν από την εργοδοσία να πάρει όλα τα αναγκαία μέτρα για την ασφάλειά τους και να απαιτούν παντού από την Πενταμελή να αναλαβαίνει τις ευθύνες της.
Όμως συνάδελφοι θα είμαστε πάντα σε άσχημη θέση με μια συνδικαλιστική ηγεσία που πνίγει τη φωνή μας, που μας εκβιάζει με κάθε τρόπο για να την ακολουθούμε και που στην πράξη σαμποτάρει τον παραγωγικό εκσυγχρονισμό της Ζώνης. Με αυτήν στο τιμόνι θα πληρώνουμε πάντα με υπερκόπωση, ανεργία και άφθονο αίμα. Το χειρότερο είναι ότι σταδιακά θα χάσουμε και κάθε αξιοπρέπεια. Αυτό συμβαίνει όταν αυτή η ηγεσία κλείνει την πύλη της Ζώνης για να μην μπορούμε να βγούμε έξω ώστε να υποχρεωθούμε να ακούμε την ομιλία της γραμματέα του κόμματός της ή όταν λίγο μετά την κλείνει μαζί με τα ΜΑΤ για να μην έρθουμε σε επαφή με τους εκατοντάδες νεολαίους του αναρχικού χώρου που ήρθαν να μας συμπαρασταθούν ειρηνικά. Το τι θα κάνουμε εμείς με τα διάφορα πολιτικά ρεύματα και κόμματα είναι δική μας υπόθεση και κανενός αυτόκλητου προστάτη.
Ας μην έχουμε αυταπάτες. Δεν θα πετύχουμε ούτε ασφάλεια, ούτε ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς, ούτε μεροκάματα αν δεν πάρουμε στα χέρια μας το Σωματείο μας. Όπου δεν υπάρχει πολιτική και συνδικαλιστική δημοκρατία, υπάρχει εξαθλίωση και ταπείνωση. Στο όνομα των δεκάδων νεκρών συναδέλφων μας, στο όνομα του συναγωνιστή μας Ηλία Ρουσσάκη, δηλώνουμε πως αυτό δεν θα το επιτρέψουμε να συνεχιστεί.

Πέραμα, 6 Αυγούστου 2008