Ο κρατικός προϋπολογισμός έχει τιναχτεί στον αέρα. Η κυβέρνηση προσπαθεί να αντιμετωπίσει την κατάρρευση των δημόσιων οικονομικών με ρυθμίσεις των χρεών και κυρίως με μια πρωτοφανή φοροεπιδρομή ειδικά στους φτωχούς εργαζόμενους.
Τη μεγαλύτερη βία την ασκεί πάνω σε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες φτωχούς ελεύθερους επαγγελματίες από το σύνολο των 1.615.000 επιχειρήσεων. Ειδικά σ’ αυτούς καταργεί το μέχρι σήμερα αφορολόγητο όριο των 10.500 ευρώ και επιβάλλει μέχρι το ποσό αυτό φόρο 10% και προκαταβολή φόρου 80%. Ένας τέτοιος επαγγελματίας με πραγματικό εισόδημα σαν παράδειγμα 10.000 ευρώ, που δεν πλήρωνε μέχρι σήμερα φόρο εισοδήματος, σύμφωνα με τα νέα μέτρα θα πληρώνει 1000 ευρώ συν 80% προκαταβολή φόρου την πρώτη χρονιά που ισούται με 800 ευρώ. Σύνολο 1800 ευρώ φόρος για την επόμενη χρονιά.
Έτσι η κυβέρνηση συντρίβει αυτούς τους επαγγελματίες και τους παραδίδει χωρίς καμία εκπροσώπηση και οργάνωση βυθισμένους στην απόγνωση και στην απογοήτευση στη δημαγωγική προπαγάνδα του φασισμού και του σοσιαλφασισμού. Το υπέραντιδραστικό περιεχόμενο αυτού του μέτρου προσπαθεί να το συγκαλύψει η κυβέρνηση με το θόρυβο που κάνει στα κρατικά κανάλια για τη διατήρηση του αφορολόγητου κάποιων κατηγοριών ανάμεσα σε όσους δουλεύουν με μπλοκ υπηρεσιών. Μεταξύ αυτών είναι και οι τρίτεκνοι. Και αυτό προβάλλεται από τα δελτία ειδήσεων σαν παροχή! Η αύξηση των τελών κυκλοφορίας, η φορολόγηση κάθε κατοικίας ακόμα και του τελευταίου χαμόσπιτου, η επαναφορά των τεκμηρίων και οι αυξήσεις των τιμολογίων της ΔΕΗ και των υπηρεσιών των ΔΕΚΟ μαζί με την ακρίβεια συντρίβουν τα εισοδήματα όλων των εργαζομένων.
Αλλά η συντριβή αυτή είναι αναπόφευκτη από την ώρα που αυτή η κυβέρνηση και ακόμα πιο πολύ αυτή η αντιπολίτευση από κοινού σαμποτάρουν τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας, ιδιαίτερα τη μεγάλη βιομηχανία, την έρευνα και την τεχνική εκπαίδευση και επί πλέον φορτώνουν τη χώρα, ιδιαίτερα τον εργαζόμενο λαό με την υποχρέωση να θρέψει μια απέραντη, τεμπέλικη και διεφθαρμένη γραφειοκρατία και μια αρπακτική κρατικοδίαιτη ολιγαρχία. Το αποτέλεσμα είναι ότι όσο περισσότερο βυθίζεται σχετικά με τις άλλες χώρες ο παραγωγικός τομέας της οικονομίας τόσο πιο πολύ βυθίζεται ο κρατικός προϋπολογισμός και τόσο πιο πολύ φορτώνονται με φόρους εκείνοι ακριβώς που παράγουν περισσότερο και φοροδιαφεύγουν λιγότερο και έτσι τόσο περισσότερο μειώνεται και η παραγωγή και η κατανάλωση των μαζών.

Ας δούμε λοιπόν την πραγματική κατάσταση του προϋπολογισμού:
Το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης, σύμφωνα με τα δελτία του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, διαμορφώθηκε σε 251,946 δισ. ευρώ τον Ιούνιο του 2008 από 239,658 δισ. ευρώ που ήταν τον Δεκέμβριο του 2007. Σ’ αυτό το εξάμηνο το χρέος αυξήθηκε επομένως κατά 12,288 δις ευρώ όταν η κυβέρνηση είχε προγραμματίσει το χρέος για όλο το 2008 να ανέλθει κατά 10 δις Ευρώ και να φτάσει στο ποσό των 250,2 δις ευρώ. Επίσης το πρώτο εξάμηνο του 2008 η κυβέρνηση δανείστηκε 34 δις ευρώ όταν το συνολικό ποσό του δανεισμού που είχε προγραμματίσει για όλο το 2008 ήταν 38 δις ευρώ! Τα ταμειακά διαθέσιμα του Δημοσίου από 4,96 δισ. Ευρώ που ήταν τον Μάρτιο του 2008 μειώθηκαν στα 961,2 (!) εκατ. ευρώ τον Ιούνιο. Οι κρατικές εγγυήσεις για δάνεια σε επιχειρήσεις και δημόσιους οργανισμούς έφτασαν τον Ιούνιο του 2008 τα 20,3 δισ. ευρώ από 19,9 δισ. ευρώ που ήταν στο τέλος Μαρτίου.
Η κατάρρευση αυτή των δημόσιων οικονομικών δεν οφείλεται ούτε στις αυξήσεις που δόθηκαν στους στρατιωτικούς, αστυνομικούς, και πανεπιστημιακούς ούτε και στις συντάξεις του ΟΓΑ και του δημοσίου. Ένας παράγοντας αύξησης οπωσδήποτε του δημόσιου χρέους είναι η παγκόσμια άνοδος των επιτοκίων που για το ελληνικό κράτος είναι ακόμα πιο δυσβάσταχτη αφού αυτό δανείζεται με υψηλότερα επιτόκια λόγω του υψηλού δημοσίου χρέους του και της αυξανόμενης τον τελευταίο καιρό αφερεγγυότητάς του στη ντόπια και παγκόσμια αγορά κεφαλαίων. Οι προηγούμενοι παράγοντες όμως δεν εξηγούν το φαινόμενο της κατάρρευσης των δημόσιων οικονομικών. Αυτή οφείλεται κυρίως και συντριπτικά στο συνεχιζόμενο και αυξανόμενο μάλιστα παραγωγικό σαμποτάζ που έχει σαν αποτέλεσμα το μικρό όγκο της παραγόμενης αξίας στην οικονομία και στα τεράστια έξοδα του διακομματικού παρασιτικού στρατού που συντηρείται από τα κρατικά ταμεία. Ένα παράδειγμα ή μάλλον υπόδειγμα σαμποτάζ είναι η ΔΕΗ που βγάζει όλο και λιγότερο από τον άφθονο φτηνό λιγνίτη που διαθέτει γιατί το βαθύ καθεστώς στέλνει διάφορα χωριά να κάνουν μακρόχρονες καταλήψεις και να κλείνουν τους ταινιοδρόμους στην Πτολεμαΐδα για να αναγκαστεί τελικά η ΔΕΗ να δουλεύει μόνο με φυσικό αέριο. Ένας άλλος τρόπος για να μην χρησιμοποιεί λιγνίτη η ΔΕΗ είναι να τις ρίχνει το κράτος τεράστια πρόστιμα για ξεπέρασμα των ορίων που έχει για εκπομπές ρυπαντών, την ώρα που η Ελλάδα συνολικά έχει μεγάλα περιθώρια ρύπανσης σύμφωνα με τους όρους του Κιότο. Από την άλλη η ΔΕΗ συμφώνησε να πουλάει ηλεκτρικό στην Πεσινέ στο Μυτιληναίο πιο φτηνά από όσο θα αγοράζει από αυτόν όταν θα παράγει ρεύμα. Ή ότι οι κρατικοί ψευτο-οικολόγοι του ΣΥΝ υποχρέωσαν παντού όλα τα εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρικού να μην λειτουργήσουν με τον επίσης αρκετά φτηνό εισαγόμενο λιθάνθρακα αλλά, αν λειτουργήσουν, να το κάνουν με το ακριβό φυσικό αέριο συμπεριλαμβανόμενης και της μονάδας του δικού τους Μυτιληναίου. Ταυτόχρονα έχει σαμποταριστεί η κατασκευή μιας σειράς μεγάλων σταθμών της ΔΕΗ για να μπορούν να τις κατασκευάσουν τελικά οι φιλικοί στο καθεστώς εργολάβοι. Έτσι η ΔΕΗ αγοράζει όλο και μεγαλύτερες ποσότητες ρεύματος και όλο πιο ακριβά από το εξωτερικό. Απότελεσμα όλων αυτών. Η ΔΕΗ από ισχυρά κερδοφόρα έγινε ισχυρά παθητική, πουλάει το ρεύμα πολύ πιο ακριβά στους καταναλωτές και στις αιχμές δεν έχει ρεύμα και το διακόπτει. Αλλά θόρυβος δεν γίνεται γιατί ο νέος διευθυντής της είναι ένας σαμποταριστής σιχαμερό τσιράκι των ρωσόδουλων.
Το παράξενο φαινόμενο στην υπόθεση της χρεωκοπίας των δημόσιων οικονομικών - που το επικαλείται ο σαμποταριστής Αλογοσκούφης για να καθησυχάζει το λαό και τις αγορές - είναι ότι συμβαδίζει με την ταυτόχρονη αύξηση του ΑΕΠ κατά 3.5%, όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση, δηλαδή την υψηλότερη στην ΕΕ! Σε αυτή την αύξηση του ΑΕΠ αντιστοιχεί επίσης και μια ποσοστιαία αύξηση του όγκου της φορολογίας και των καθαρών κρατικών εσόδων που παρουσιάζουν αύξηση σύμφωνα με το γενικό λογιστήριο ίση επίσης με 3,5%. Πως γίνεται λοιπόν με αυξανόμενο το ΑΕΠ και τον όγκο των εσόδων χωρίς ταυτόχρονα την ύπαρξη έκτακτων εξόδων του κράτους να έχουμε παράλληλα και την κατάρρευση των δημόσιων οικονομικών; Κανονικά όλα αυτά δεν μπορούν να συμβαίνουν ταυτόχρονα.
Δεν ξέρουμε αν αυτό το 3,5% είναι πραγματικό καθώς η ελληνική κρατική λογιστική έχει γίνει πανευρωπαϊκό ανέκδοτο πλαστογραφίας στοιχείων. Αλλά και αν η λογιστική ανάπτυξη του εισοδήματος είναι 3.5% αυτό δεν αντανακλάει κατά κανένα τρόπο και την αύξηση της παραγωγής καθώς για παράδειγμα στο ΑΕΠ συμπεριλαμβάνεται σαν εισόδημα και ο εξωτερικός και ο εσωτερικός δανεισμός, κρατικός και ιδιωτικός, που διαρκώς ξεπερνάνε σε ρυθμό αύξησης και σε όγκο το ρυθμό αύξησης και τον όγκο των αποπληρωμών των δανείων. Αυτός ο συνηθισμένος αστικός και στενά λογιστικός τρόπος υπολογισμού του ΑΕΠ ευνοεί προσωρινά την πλασματική εικόνα ανάπτυξης που δίνει η κυβέρνηση ως ότου μια πραγματική συνολική οικονομική κρίση ξεσκεπάσει τη διαστρεβλωμένη εικόνα καθώς τότε οι στεγνοί και ξεκομμένοι μεταξύ τους αριθμοί δεν θα μπορούν να κρύβουν την άθλια παραγωγική πραγματικότητα. Η αύξηση του ΑΕΠ θα απεικόνιζε χονδρικά την πραγματική ανάπτυξη αν αυτή διαμορφωνόταν στο μεγαλύτερο μέρος της από την αύξηση της βιομηχανικής και της αγροτικής παραγωγής, από την αύξηση του όγκου των υπηρεσιών που αντιστοιχούν στην αύξηση αυτής της παραγωγής, από την ανάπτυξη της έρευνας και της τεχνολογίας, από την υψηλότερη τεχνική και τεχνολογική σύνθεση του κεφαλαίου και από την αύξηση των δεξιοτήτων του εργατικού και επιστημονικού δυναμικού γεγονός που οφείλει να αποτυπώνεται στην εκπαίδευση αλλά και στην εκπαίδευση των εργαζομένων μέσα στην παραγωγή. Τίποτα από όλα αυτά δεν συμβαίνει και δεν μπορεί να συμβεί όταν τη χώρα την κυβερνούν σαμποταριστές της οικονομίας, της εκπαίδευσης και της έρευνας, που εμποδίζουν κάθε σύγχρονη ανάπτυξη για να μην μπορεί να υπάρξει ούτε μια σχετικά ισχυρή και ανεξάρτητη αστική τάξη, ούτε ακόμα περισσότερο ένα πολυάριθμο, οργανωμένο και συνειδητό προλεταριάτο. Γιατί ο στόχος των σαμποταριστών με επικεφαλής την αντιβιομηχανική και αντεργατική ψευτο-αριστερά είναι να προσδέσουν τη χώρα υπανάπτυκτη και καχεκτική όσο πιο σφιχτά μπορούν στο νεοχιτλερικό άξονα του πολέμου. Αυτός είναι ο λόγος που στη χώρα μας επιτρέπονται τρία είδη ιδιοκτησίας των παραγωγικών μέσων: η νέα ανατολικού τύπου κρατικοδίαιτη ολιγαρχική, η κρατική πάλι ανατολικού τύπου παρασιτική γραφειοκρατική και η πολυδιασπασμένη της μικρής και καθυστερημένης μικρής παραγωγής που είναι συνήθως δεμένη με τις διάφορες μορφές της γαιοκτησίας (αγροτική παραγωγή, τουρισμός, οικοδομή).
Το ότι πίσω από αυτό το σαμποτάρισμα και πίσω από την ιστορικής σημασίας σχετική υποανάπτυξη που προκαλεί κρύβεται σύσσωμο το πολιτικό καθεστώς, δηλαδή και τα πέντε κόμματα αποδεικνύεται από το ότι ο Καραμανλής δεν υφίσταται στην πραγματικότητα καμιά έντονη κριτική για τα φορολογικά μέτρα που πήρε, και κυρίως δεν κριτικάρεται για την αυξανόμενη αποβιομηχάνιση στην οποία δραστήρια συμμετέχει. Αντίθετα, ειδικά το ψευτοΚΚΕ, ο ΣΥΝ και το ΛΑΟΣ, τα πιο συνειδητά φιλορώσικα κόμματα καλύπτουν την πολιτική του σαμποτάζ εξηγώντας τις φοροεπιδρομές, όπως και το χτύπημα των βαριών και ανθυγιεινών, όπως και την ήδη παγιωμένη ασφαλιστική αντιμεταρρύθμιση με το μόνιμο ψέμα ότι δεν υπάρχει καμιά κρίση της πραγματικής παραγωγής στην Ελλάδα, αλλά υπάρχει αύξηση παραγωγής και ακόμα πιο μεγάλη αύξηση των κερδών και ότι όλα αυτά τα μέτρα παίρνονται για να ληστευτεί ο λαός και να δοθούν ακόμα πιο πολλά λεφτά στο κεφάλαιο. Εκείνο που κάνει με τις μπούκες του στα υπουργεία ειδικά το «κόμμα της εργατιάς», (που στην πραγματικότητα είναι πια ένα κόμμα των εκτός παραγωγής, των μικροαστών, των κρατικών υπαλλήλων και των πιο λουφαδόρων συνδικαλιστών), είναι να μετατρέπει την όποια εργατική τάξη σε μια μάζα ανοργάνωτη, σε έναν όχλο ικέτη επιδομάτων έξω από το εργοστάσιο που θα φέρει το δήθεν εργατικό κόμμα στην εξουσία μέσα από την ισχύ του στο κράτος και όχι ενάντια σε αυτό. Με αυτόν τον τρόπο αυτό το κόμμα διαλύει τη συνδικαλιστική και πολιτική συγκρότηση της τάξης που έτσι μένει ανοχύρωτη μπροστά και στην όλο και πιο αντεργατική (λόγω της ανεργίας είναι ισχυρή διαπραγματευτικά) εργοδοσία και στο μεγάλο αντιδραστικό κίνημα της αποβιομηχάνισης που γίνεται πάλι από την ψευτοαριστερά. Σε αυτό ειδικεύεται βασικά ο ΣΥΝ με αντικαπιταλιστικά συνθήματα, δηλαδή τάχα για την προστασία του περιβάλλοντος, των αρχαιοτήτων και της αναψυχής του λαού από το κεφάλαιο. Λες και οι άνεργοι ή οι εξαθλιωμένοι εργάτες μπορούν να χαρούν το καθαρό περιβάλλον, τις αρχαιότητες και τις παραλίες ή λες και υπάρχει ταξική πάλη, υπάρχει προλεταριάτο, υπάρχει σοσιαλισμός και σοσιαλιστική επανάσταση χωρίς σύγχρονη μεγάλη βιομηχανία και σύγχρονο μαζικό και οργανωμένο βιομηχανικό προλεταριάτο.

Να γιατί η ψευτοαριστερά αλλά και τα άλλα κόμματα δεν παραδέχονται στην πραγματικότητα ότι υπάρχει κρίση και μάλιστα μια χρόνια κρίση της ελληνικής παραγωγής. Αν το δέχονταν αυτό θα έπρεπε να αποκαλύψουν στο λαό τις αιτίες αυτής της κρίσης ή έστω θα τον έσπρωχναν να τις αναζητήσει ο ίδιος. Κι όμως και ο πιο άσχετος γνωρίζει ότι η χρόνια κρίση των δημόσιων οικονομικών σημαίνει κρίση της παραγωγής, ιδιαίτερα σε μια οικονομία σαν την ελληνική όπου το κράτος συμμετέχει στο ΑΕΠ με ποσοστό που ξεπερνά το 60%. Τώρα με τη φοροεπιδρομή του Καραμανλή όλοι τους ξέχασαν τις δύο αγαπημένες «αντικαπιταλιστικές» θεωρίες τους:
α) τη θεωρία τους ότι για το έλλειμμα του ελληνικού προϋπολογισμού φταίει ειδικά η φοροδιαφυγή του μεγάλου κεφάλαιου. Ότι το κεφάλαιο στη χώρα μας φοροδιαφεύγει σε μεγάλη έκταση είναι γνωστό, όμως ότι από τη φύση της λογιστικής του οργάνωσης φοροδιαφεύγει τόσο λιγότερο όσο περισσότερο ανεπτυγμένο είναι. Επίσης το μεγάλο και μεσαίο ντόπιο κεφάλαιο παρά το ότι φοροδιαφεύγει περισσότερο από τα κεφάλαια των άλλων χωρών της ΕΕ στο τέλος πληρώνει περισσότερους φόρους από ότι αυτά τα κεφάλαια. Το τεράστιο κρατικό έλλειμμα δεν οφείλεται στη φοροδιαφυγή γιατί όχι μόνο το κεφάλαιο αλλά και οι πολίτες αυτής της χώρας πληρώνουν, με κορμό τους εργαζόμενους, τους περισσότερους φόρους στην ΕΕ σε σχέση με την παροχή υπηρεσιών σ’ αυτούς από το κράτος, και
β) τη φασιστικής έμπνευσης θεωρία «των καρτέλ» δηλαδή της δήθεν συνομωσίας που οργανώνουν μόνιμα οι πιο ανταγωνιστικοί μεταξύ τους και γενικά οι πιο σύγχρονοι κλάδοι του κεφάλαιου για να αυξάνουν στημένα τις τιμές σε βάρος των κατανωλωτών. Ενώ σε αυτή τη συνομωσία αποδίδουν κυρίως τα 5 κόμματα τη φτώχια του λαού η μεγαλύτερη αύξηση των τιμών γίνεται: 1ον από τα κρατικά μονοπώλια που καταρρέουν από το σαμποτάζ ή που λεηλατούνται από τους κρατικούς προμηθευτές, 2ον από τους μικροπαραγωγούς των οπωροκηπευτικών που στενάζουν κάτω από το βάρος της χαμηλής οργανικής σύνθεσης του κεφάλαιού τους, και την έλλειψη κρατικής βοήθειας στις τεχνικές παραγωγής και στην οργάνωση της αγοράς τους και 3ον από το διεθνή ενεργειακό εκβιασμό των σοσιαλφασιστών ραντιέρηδων των υδρογονανθράκων.
Αφού όμως τα αντιπολιτευτικά κόμματα τα πιστεύουν όλα αυτά γιατί δεν χτυπάνε τώρα τον Καραμανλή που τα έβαλε με τους φτωχούς και τους μικρομεσαίους και δεν τους κατεβάζουν στο δρόμο την ώρα που κυριαρχούν στα περισσότερα επαγγελματικά σωματεία; Και μάλιστα γιατί δεν τους κατεβάζουν ταυτόχρονα με τους εργαζόμενους στα βαριά και ανθυγιεινά για να γεμίσουν με οργή τους δρόμους και να πνίξουν την κυβέρνηση Καραμανλή σε χρόνο μηδέν; Δεν το κάνουν γιατί ο Καραμανλής, ο αρχηγός του κλασσικού κόμματος του κεφάλαιου, ο γόνος αυτός της πιο ευυπόληπτης φιλοδυτικής δυναστείας, είναι κόκκαλο ρωσόδουλος και γι αυτό εντελώς πολύτιμος στα αφεντικά του σε αυτή τη λεπτή μεταβατική φάση για τις σχέσεις της Ελλάδας με τη Δύση. Να γιατί το ψευτοΚΚΕ στα δελτία ειδήσεων όλων των καναλιών βγήκε με την παρακάτω αόριστη δήλωση στο ζήτημα της φορολογίας ώστε και να καλυφθεί και να στηρίξει τον Καραμανλή που επίσης στις πλάτες του θέλει να αναρριχηθεί στην εξουσία: « Όσο μεγαλώνει η εκμετάλλευση άλλο τόσο μεγαλώνει η κοροϊδία. Καμιά ανοχή στην πολιτική που στηρίζει τα κέρδη του κεφαλαίου και δίνει επιδόματα εξαθλίωσης στους εργαζόμενους». Γενικά δεν υπήρξε από κανένα από τα δήθεν «κόμματα του λαού» έμφαση στη φοροεπιδρομή σε κανένα από τα δελτία ειδήσεων που τα παρακολουθούν εκατομμύρια.
Ο καθένας ξέρει ότι καμιά οικονομία δεν στήνεται και δεν αναπτύσσεται πάνω στη φορολογία και ούτε η οικονομία σε ειρηνικές περιόδους χρεοκοπεί εξαιτίας της. Η φοροδιαφυγή βέβαια είναι κυρίως πρόβλημα των ιδιοκτητών του κράτους και αυτό που ενδιαφέρει το προλεταριάτο και όλους τους εργαζόμενους δεν είναι πως θα τα βγάλει πέρα με τα οικονομικά του το κράτος που τους ασκεί πιο βαριά καταπίεση από τον κάθε ξεχωριστό καπιταλιστή, αλλά η πάλη τους για τη μικρότερη συμμετοχή στα έξοδα λειτουργίας του καταπιεστή τους. Και αυτό είναι ζήτημα συσχετισμού ταξικών δυνάμεων.
Η κυβέρνηση χρησιμοποιεί το καλλιεργημένο έδαφος της σοσιαλφασιστικής «θεωρίας» της υπερ-φοροδιαφυγής του μεγάλου κεφάλαιου σαν πρόσχημα της φοροεπιδρομής. Όμως κατηγορεί τώρα για φοροδιαφυγή και κυνηγάει όλους τους πολίτες και ειδικά όσους είναι η ευκολότερη λεία για τη βίαιη αρπαγή των νέων φόρων από το κράτος των 5 κομμάτων, δηλαδή κυρίως τους μισθωτούς που είναι ανοργάνωτοι και διασπασμένοι και από τους πιο φτωχούς ελεύθερους επαγγελματίες που στην ουσία δεν έχουν καμιά δική τους συνδικαλιστική και επαγγελματική εκπροσώπηση. Στην ουσία και στη σημερινή φοροεπιδρομή οι εργαζόμενοι και η εργατική τάξη έχουν απέναντί τους τα 5 κόμματα, ιδιαίτερα τα δύο ψευτοαριστερά. Αυτά τα κόμματα έχουν διασπάσει τους εργαζόμενους πάνω στο μεροκάματο τους και τους έχουν πετάξει έξω από τα συνδικάτα. Ο κύριος όγκος του πολιτικού στρατού που το κάνει αυτό είναι η κομματική δημόσια υπαλληλία, η κομματική υπαλληλία των ΔΕΚΟ και η γραφειοκρατία των συνδικάτων που χρηματοδοτείται από το κρατικό χρήμα, δηλαδή στον κύριο όγκο του το χρήμα των άγρια φορολογουμένων. Για να τραφεί αυτός ο διακομματικός στρατός της παρασιτικής γραφειοκρατίας με τους αδούλευτους παχυλούς μισθούς και τη μίζα απαιτούνται πολλά δις ευρώ. Για να συγκροτηθούν και να συντηρηθούν οι διακομματικοί πολιτικοί στρατοί των συνδικαλιστών και των κομματικών μέσα και έξω από το κράτος ή στις παρυφές του απαιτείται μια απέραντη σπατάλη κρατικών πόρων και ακόμα μεγαλύτερη μίζα και διαφθορά στην ανάθεση των έργων, των προμηθειών, των ρουσφετιών στα πολεοδομικά γραφεία, στους Δήμους και σε όλες γενικά τις υπηρεσίες. Αυτά τα ποσά τα πληρώνουν κυρίως οι εργαζόμενοι και δευτερευόντως το κεφάλαιο και είναι πολύ μεγαλύτερα από αυτά που λείπουν σήμερα από τα κρατικά ταμεία. Όμως δεν είναι μόνο η σπατάλη του κρατικού χρήματος από τα παράσιτα που ρουφούν το αίμα της παραγωγής και απομυζούν ένα τεράστιο μέρος της υπεραξίας στη μορφή του δωρεάν μισθού ή της μίζας. Αυτός ο παρασιτικός στρατός που τρέφεται από το κρατικό χρήμα συμμετέχει πρωτοπόρα στο σαμποτάρισμα της παραγωγής, της βιομηχανίας, της αγροτικής παραγωγής, των υπηρεσιών, της έρευνας και της εκπαίδευσης, ιδιαίτερα της τεχνικής και εμποδίζει έτσι όποια συσσώρευση πλούτου στην κοινωνία και στα κρατικά ταμεία. Απόδειξη ότι δεκάδες δις ευρώ είναι το εμπορικό έλλειμμα που σημαίνει ότι δεκάδες δις ευρώ είναι το έλλειμμα παραγωγής. Πρόκειται για μια αξία που λείπει από την οικονομία και που θα μπορούσε χωρίς το παραγωγικό σαμποτάζ να πραγματοποιηθεί σε μισθούς και σε προϊόντα εύκολα σ’ αυτή τη χώρα αν δεν υπήρχε η εξάρτηση από τον ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό. Τμήμα αυτής της αξίας που λείπει από την οικονομία θα ήταν και τα αυξημένα φορολογικά έσοδα του κράτους σαν ποσοστό επί του συνόλου της αξίας της παραγωγής. Σήμερα όμως λείπουν δεκάδες δις από τα κρατικά ταμεία για να μπορέσει κάποτε να φτάσει στο πολύ χαμηλό για την Ελλάδα και ψηλό για άλλες χώρες χρέος στο 60% του ΑΕΠ του συμφώνου της σταθερότητας.
Η φοροεπιδρομή με τους σημερινούς συσχετισμούς δυνάμεων ανάμεσα στην εργασία και στο κεφάλαιο θα συνεχιστεί νομοτελειακά όσο συνεχίζεται η ίδια πολιτική αντι-ανάπτυξης.

Συμπερασματικά: Η χρεοκοπία του κράτους και της οικονομίας δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με τη φορολογία γιατί το πρόβλημα δεν είναι τα φορολογικά έσοδα που δεν είναι καθόλου μικρότερα σαν ποσοστό από τα έσοδα των άλλων χωρών της ΕΕ, αλλά ο μικρός όγκος της παραγωγής και το πλιάτσικο με την ηγεσία του σοσιαλφασισμού στο κράτος.