Mε τη ρώσικη εισβολή στη Γεωργία η ανθρωπότητα μπαίνει σε μια νέα περίοδο, περίοδο πυρετώδικης κίνησης προς ένα νέο παγκόσμιο πόλεμο. Μπαίνει σε αυτήν όχι μόνο γιατί ο νεοχιτλερικός εισβολέας έχει πια σε μεγάλο βαθμό περικυκλώσει τις ευρωπαϊκές χώρες που είναι ο βασικός στόχος της επίθεσής του, αλλά κυρίως γιατί έχει οργανωμένες απέναντί του μόνο σαπισμένες αστικές τάξεις και όχι οργανωμένους λαούς και λαϊκά αντιφασιστικά κινήματα. Αυτή είναι η μεγάλη αρνητική διαφορά με τη χιτλερική εποχή.
Αυτό δεν σημαίνει ότι ο πόλεμος είναι αναπόφευκτος. Και τούτο γιατί την ίδια στιγμή λειτουργούν αντίρροπα στα μεγάλα πλεονεκτήματα των νεοχιτλερικών δύο θετικές διαφορές σε σχέση με τη χιτλερική εποχή: Η μία είναι ότι οι ευρωπαϊκοί λαοί έχουν ζήσει για περισσότερο από μισό αιώνα στις συνθήκες προωθημένου πολιτικού δημοκρατισμού και μεγάλων ταξικών καταχτήσεων σε επίπεδο κοινωνικών δικαιωμάτων μέσα σε μια αστική κοινωνία οπότε θα πολεμήσουν λυσσαλέα για να μην πέσουν στην κατάσταση της αποικιοποίησης που ετοιμάζει γι αυτούς το ρώσικο νεοχιτλερικό μονοπώλιο. Η άλλη είναι τα έθνη του κόσμου είναι πια ώριμα και συγκροτημένα σε κράτη που υπερασπίζουν σθεναρά την ανεξαρτησία τους και αρνούνται να δεχτούν την αποικιακή πολιτική των προσαρτήσεων που προωθούν οι νέοι Χίτλερ. Αυτή η δεύτερη πλευρά αντιστάσεων, αντίθετα από την πρώτη, ήδη έχει εκδηλωθεί καθώς καμιά χώρα του κόσμου με εξαίρεση τη Νικαράγουα δεν έχει ακόμα αναγνωρίσει την «ανεξαρτησία»-προσάρτηση των δύο περιοχών της Γεωργίας. Εννοείται ότι δεν μετράνε σαν χώρες το Ναγκόρνο-Καραμπάχ και η Υπερδνειστερία ούτε βέβαια η επίσης εθνοδιασπαστική και πρακτόρικη Χαμάς που αναγνώρισαν την «ανεξαρτησία»-προσάρτηση των δύο εδαφών της Γεωργίας.

Η έλλειψη ουσιαστικής αντίστασης στους εισβολείς της Γεωργίας επιταχύνει τον πόλεμο

Παρόλες τις υπαρκτές αντιστάσεις το κύριο και άμεσο γεγονός σε αυτή τη φάση της νεοχιτλερικής επέλασης είναι η ανυπαρξία μιας έμπρακτης καταδίκης των εισβολέων, πράγμα που τους αποθρασύνει. Θυμόμαστε ότι το 1939 η άρνηση των τότε δυτικών δημοκρατιών να εναντιωθούν στην προσάρτηση της Τσεχοσλοβακίας έδωσε μια τρομακτική πολιτική ώθηση στην πιο φιλοπόλεμη ομάδα των γερμανικών μονοπωλίων. Αυτή πετυχαίνοντας τόσο εύκολα και ανώδυνα την προσάρτηση αυτή, ενθουσίασε και συσπείρωσε τόσο πολύ γύρω της τις ταπεινωμένες από τις Βερσαλλίες γερμανικές μάζες ώστε μπόρεσε να εξαπολύσει το γενικό αποικιακό και ρατσιστικό πόλεμο προσάρτησης όλης της Ευρώπης.
Το ίδιο επαναλαμβάνεται σήμερα με τους ρώσους κρατικο-μονοπωλιστές που επειδή δεν συνάντησαν ουσιαστική αντίδραση από τις υπόλοιπες χώρες του κόσμου μετά την εισβολή στη Γεωργία κομπάζουν, χλευάζουν τις ευρωπαϊκές χώρες και ηλεκτρίζουν και μεθάνε με μια πλαστή αίσθηση ισχύος τις παραδομένες στα αποκλειστικά κρατικά ΜΜΕ ρώσικες μάζες που οι ίδιοι είχαν φροντίσει όλα αυτά τα χρόνια να ταπεινώνουν αλλά ταυτόχρονα να τις κάνουν να πιστεύουν ότι ο υπεύθυνος αυτής της ταπείνωσης είναι η Δύση.

Αλλά δεν είναι μόνο η αποθράσυνση των νεοχιτλερικών του Κρεμλίνου που φέρνει πιο κοντά τον πόλεμο. Από την ώρα που μπήκαν στη Γεωργία τους είναι αδύνατο να σταματήσουν να επιτίθενται χωρίς να κινδυνέψει ολόκληρη η επιθετική τους στρατηγική. Γιατί αν το έκαναν θα έδιναν στα υποψήφια θύματά τους, καθώς και στην ανταγωνίστρια τους υπερδύναμη που είναι οι ΗΠΑ, τον χρόνο να ανασυνταχθούν και να την αντιμετωπίσουν. Οι νεοχιτλερικοί του Κρεμλίνου δεν ξεκίνησαν την καταβρόχθιση της Γεωργίας για να σταματήσουν εκεί, αλλά ξεκίνησαν για να δυναμώσουν το ρυθμό της προέλασής τους ώστε να αποθαρρύνουν τα μελλοντικά θύματά τους και, κυρίως, να τα διασπούν. Αυτός είναι ο λόγος που λίγο μετά την εισβολή και κατοχή προχώρησαν στην αναγνώριση της «ανεξαρτησίας» των εδαφών που κατέλαβαν, δηλαδή και στη ντεγιούρε προσάρτησή τους. Και δεν αρκέστηκαν μόνο στην προσάρτηση της Ν. Οσσετίας και της Αμπχαζίας αλλά κατέλαβαν και κάποιες θέσεις μέσα στο κεντρικό γεωργιανό έδαφος για να μπορούν να απειλούν την διασπασμένη Ευρώπη λέγοντας της: «Αν μου επιβάλετε οποιαδήποτε κύρωση θα μπορώ να σας κλείσω όποτε θέλω τον αγωγό Μπακού-Τσεϊχάν, δηλαδή τη μόνη ανεξάρτητη από μένα ενεργειακή καρωτίδα που απέμεινε στο λεπτό σας λαιμό προς την Κεντρική Ασία». Αλλά η Ρωσία δεν αρκέστηκε στη δικιά της επίδειξη ισχύος. Παρουσίασε ταυτόχρονα στα ταραγμένα θύματά της και τους μεγάλους στρατηγικούς συμμάχους της, δηλαδή την Κίνα και το Ιράν, που ουσιαστικά τη στήριξαν πάνω στην εισβολή -αν και όχι ως την αναγνώριση της προσάρτησης που όπως είπαμε θα έβαζε σε αμφισβήτηση και τα δικά τους σύνορα- καθώς και μια σειρά υποτελείς χώρες και κυβερνήσεις που αυτός είχε εξασφαλίσει σε όλες τις ηπείρους, όπως είναι οι κεντρασιατικές πρώην χώρες της ΕΣΣΔ, η Λευκορωσία, η Βενεζουέλα και η Συρία. Κυρίως η Ρωσία επιδεικνύει αυτή τη στιγμή τη συμπεριφορά της ισλαμοφασιστικής κυβέρνησης της Τουρκίας που οι δυτικοί απαίτησαν να μην τη θέσουν εκτός νόμου οι πολύ πιο οξυδερκείς από τους ίδιους κεμαλιστές. Πάνω στην εισβολή λοιπόν ο Ερντογάν προώθησε τις σχέσεις του όχι με τη Γεωργία αλλά με τη ρωσόφιλη Αρμενία προσπαθώντας να αντικαταστήσει με το δικό της έδαφος το γεωργιανό έδαφος από όπου σήμερα περνάει ο αγωγός Μπακού-Τσεϊχάν, δηλαδή να μετατρέψει και αυτόν τον αγωγό σε ρώσικο. Την ίδια στιγμή οι νεοχιτλερικοί χτύπησαν από τα μέσα το επόμενο θύμα τους που είναι η Ουκρανία αποσύροντας τη φιλική τους πρωθυπουργό Τιμοσένκο από την κυβέρνηση που αυτή είχε σχηματίσει μαζί με το κόμμα του πατριώτη πρωθυπουργού Γιούσενκο επειδή ο τελευταίος τόλμησε μαζί με την Πολωνία και τις Βαλτικές έμπρακτα να καταγγείλει την εισβολή και να στηρίξει την κυβέρνηση της Γεωργίας.
Το αποτέλεσμα αυτής της συντονισμένης κλιμάκωσης της ρώσικης επίθεσης ήταν ότι πολλές χώρες της ΕΕ, που στην αρχή συζητούσαν κυρώσεις εναντίον των εισβολέων, έφτασαν στο σημείο να μην επιβάλουν καμία ουσιαστική κύρωση, ούτε καν να ματαιώσουν τις συνομιλίες για το συνεταιρισμό με τη Ρωσία. Με λίγα λόγια συμπεριφέρθηκαν όπως θα περίμενε η Ρωσία ότι θα συμπεριφερθούν.
Στην πραγματικότητα η Δύση όχι μόνο βρίσκεται σε εξαιρετικά αδύναμη θέση σε σχέση με τους επιθετιστές, αλλά δεν ξέρει ακόμα σε πόσο αδύναμη. Η Ράις για παράδειγμα δήλωσε ότι δεν βρισκόμαστε στη εποχή της εισβολής της ΕΣΣΔ στην Τσεχοσλοβακία το 1968 εννοώντας ότι η Ρωσία δεν έχει τη δύναμη που είχε τότε η ΕΣΣΔ. Η πραγματικότητα είναι ότι η σημερινή Ρωσία βρίσκεται σε πολλαπλάσια καλύτερη θέση από εκείνη στην οποία βρισκόταν τότε ολόκληρη η ΕΣΣΔ ενώ αντίστοιχα οι ΗΠΑ και ακόμα περισσότερο η Ευρώπη βρίσκονται σε πολλαπλάσια χειρότερη θέση και μάλιστα σε όλα τα επίπεδα, δηλαδή και στο πολιτικοστρατιωτικό και στο οικονομικό. Και βρίσκονται σε αυτή τη θέση γιατί η σοσιαλιμπεριαλιστική Ρωσία έχει σχεδιάσει για δεκαετίες την περικύκλωση των εχθρών της, έχει βαδίσει «στα νύχια» και έχει δουλέψει «νύχτα και με γάντια» για να τους υπονομεύσει. Όταν οι νεοχιτλερικοί ξεδιπλώσουν ολόκληρη τη γκάμα της επίθεσής τους και τη γκάμα των κρυμμένων δυνάμεών τους οι δυτικοί και όλος σχεδόν ο πλανήτης θα εκπλαγούν με τον παγκόσμιο πολιτικό χάρτη που θα αντικρύσουν* (Δες το σχετικό σημείωμα άρθρο στο φύλλο αυτό με τίτλο: Η περικύκλωση της Ευρώπης από τους νεοχιτλερικούς).
Αυτό συμβαίνει γιατί, αντίθετα με το χιτλερικό γερμανικό ιμπεριαλισμό που δούλεψε ετοιμάζοντας σε ελάχιστα χρόνια μια αιφνιδιαστική επίθεση σε Δύση και Ανατολή, οι ρώσοι Χίτλερ μαθημένοι από τα παθήματα του δασκάλου τους δουλέψανε υπομονετικά για να περικυκλώσουν, να διαβρώσουν εσωτερικά και να διασπάσουν το θύμα τους πριν του επιτεθούν. Μπροστά στους στρατηγικούς σχεδιασμούς των ρώσων σοσιαλιμπεριαλιστών εκείνοι των χιτλερικών γερμανών ιμπεριαλιστών θα μοιάζουν με παιδαριώδεις ερασιτεχνισμούς και αυθορμητισμούς.
Η εξήγηση για την αδυναμία των ευρωπαϊκών χωρών να αντιμετωπίσουν τους νεοχιτλερικούς και κυρίως να διδαχτούν από την ιστορία έχει να κάνει σε τελική ανάλυση με την ταξική φύση αυτών των δυνάμεων. Είναι τα άμεσα ταξικά συμφέροντα των δυτικών ιμπεριαλιστών που και τους τυφλώνουν για να μην βλέπουν την προέλαση του εχθρού τους εδώ και χρόνια και για να μην τον ανακόπτουν τώρα που μόλις ξεκινάει την ωμή του επίθεση.
Γι αυτό κατά τη γνώμη μας ο βαθύτερος παράγοντας της ανυπαρξίας μιας ουσιαστικής αντίστασης σε σχέση με την εποχή της εισβολής του Χίτλερ στην Τσεχοσλοβακία είναι ότι δεν υπάρχει τώρα ο παράγοντας σοσιαλιστική ΕΣΣΔ, ο παράγοντας αντιφασιστική αριστερά και ο παράγοντας κομμουνιστές για να εναντιώνεται σκληρά σε κάθε χώρα στον Πούτιν-Χίτλερ και να πιέζει τις δυτικές αστικές και ιμπεριαλιστικές τάξεις να δείξουν συνέπεια αλλά και για να τις διαφωτίζει. Αντίθετα μάλιστα ό,τι σήμερα εμφανίζεται σαν κομμουνισμός, αντιφασισμός, αριστερά είναι τώρα καθαρά ή έμμεσα στη μεγάλη του πλειοψηφία με το Χίτλερ. Τώρα όχι μόνο δεν υπάρχει ΕΣΣΔ αλλά ο ίδιος ο εισβολέας καμαρώνει σαν συνεχιστής εκείνης της αντικαπιταλιστικής και αντιιμπεριαλιστικής ΕΣΣΔ.
Αυτός ο τελευταίος λόγος είναι ο πιο βασικός για τον οποίο είναι στο βάθος τόσο ευνοϊκοί οι σημερινοί τακτικοί διεθνείς και ευρωπαϊκοί συσχετισμοί δύναμης υπέρ των εισβολέων.

Η διάλυση και η αντιστροφή των αριστερών δυνάμεων είναι το βασικό όπλο των νεοχιτλερικών

Η νεοχιτλερική Ρωσία δουλεύει για χρόνια πολιτικά μέσα σε κάθε χώρα. Αυτό το κάνει αξιοποιώντας τη διπλή εμπειρία του τσαρισμού και του τροτσκισμού για να κάνει εισοδισμό σε όλα τα κόμματα και τις κυβερνήσεις. Κάποια στιγμή αφού καταχτήσει την κοινή γνώμη, παίρνει την πολιτική εξουσία μέσω πρακτόρων και φίλων και στη συνέχεια ασκεί ανοιχτή πολιτική δικτατορία στη χώρα στόχο. Μόνο όταν αποτυχαίνει σε αυτό μπορεί να εξαπολύσει ανοιχτή στρατιωτική βία, όπως έκανε με την Τσεχοσλοβακία και το Αφγανιστάν σαν ΕΣΣΔ και τώρα με τη Γεωργία σαν Ρωσία.
Σε αυτή την τακτική της διάβρωσης ο σοσιαλιμπεριαλισμός είναι ασυναγώνιστος για έναν κυρίως λόγο: Γιατί η νέα ρώσικη μονοπωλιακή αστική τάξη είναι η μόνη εκτός από την κινέζικη που έχει καταχτήσει την πολιτική και οικονομική εξουσία αποσπώντας την από τα μέσα από μια εχθρική τάξη όπως ήταν γι’ αυτήν η εργατική τάξη της ΕΣΣΔ. Για να το πετύχει αυτό δούλεψε για χρόνια πολιτικά μέσα στους κόλπους αυτής της τάξης πριν σφετεριστεί πρώτα την πολιτική και μετά την οικονομική της εξουσία που σημαίνει πριν σφετεριστεί σαν αστική τάξη όλο τον κοινωνικό πλούτο μιας χώρας στην οποία προηγούμενα δεν είχε καμιά ιδιοκτησία. Γι αυτό ξέρει να ελίσσεται, να υποκρίνεται, και κυρίως να αξιοποιεί τους πόθους των καταπιεσμένων μαζών αλλά και των κρατών και όσο της είναι δυνατό να τους μετατρέπει σε δύναμη κρούσης ενάντια στους αντιπάλους της. Κυρίως έχει μάθει από την αντιστροφή της μαρξιστικής εμπειρίας της να ανακαλύπτει, να οξύνει και να χρησιμοποιεί για λογαριασμό της τις τέσσερις μεγάλες αντιθέσεις του σύγχρονου κόσμου: α) την αντίθεση του ιμπεριαλισμού με τις μη ιμπεριαλιστικές χώρες και τους λαούς αυτών των χωρών, β) την αντίθεση ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές χώρες, γ) την αντίθεση κεφάλαιου - εργασίας στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, και τέλος δ) την αντίθεση ανάμεσα στο καπιταλιστικό και στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο που δεν υπάρχει πια σαν ζωντανή αντίθεση, αλλά χρησιμοποιείται στο ιδεολογικό-ιστορικό επίπεδο στα πλαίσια των υπόλοιπων τριών αντιθέσεων.
Όταν λέμε ότι ο σοσιαλιμπεριαλισμός -και εννοούμε όχι μόνο το ρώσικο αλλά και τον κινέζικο- χρησιμοποιεί και οξύνει τις 4 μεγάλες αντιθέσεις εννοούμε ότι το κάνει από την πλευρά των καταπιεσμένων πόλων. Έτσι εμφανίζεται σαν υπερασπιστής των λαών και των κρατών του γ΄ κόσμου απέναντι στις δυτικές ιμπεριαλιστικές χώρες (μέρος της πρώτης αντίθεσης), σαν υπερασπιστής των δεύτερης σειράς ιμπεριαλιστών της Ευρώπης, της Ιαπωνίας, του Καναδά και της Αυστραλίας απέναντι στις ΗΠΑ (μέρος της δεύτερης αντίθεσης), σαν υπερασπιστής του προλεταριάτου και γενικά της φτωχολογιάς απέναντι στην αστική τάξη των ανεπτυγμένων δυτικών χωρών (μέρος της τρίτης αντίθεσης), και τέλος σαν νοσταλγός, δηλαδή σαν δήθεν ιδεολογικός συνεχιστής του σοσιαλιστικού στρατοπέδου (τέταρτη αντίθεση).
Αυτή η πρακτική αξιοποίηση όλων αυτών των αντιθέσεων και μάλιστα στο όνομα των καταπιεσμένων πόλων σε κάθε αντίθεση είναι ο λόγος για τον οποίο μιλάμε και σήμερα για ρώσικο και για κινέζικο σοσιαλ-ιμπεριαλισμό και όχι απλά για ιμπεριαλισμό.
Εδώ χρειάζεται να δώσουμε μια εξήγηση για ποιο λόγο αυτές οι δύο χώρες μπορούν παρά τη φανερή πλέον καπιταλιστικοποίησή τους να ξεγελάνε τους λαούς και να εμφανίζονται ακόμα στα μάτια τους σαν αντι-ιμπεριαλιστικές και αντικαπιταλιστικές δυνάμεις.
Η βασική αιτία γι αυτό είναι ότι κυρίως ο ρώσικος σοσιαλιμπεριαλισμός, που ηγήθηκε της διαδικασίας της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στις σοσιαλιστικές χώρες, δηλητηρίασε και τελικά διέλυσε την παγκόσμια επαναστατική αριστερά, δηλαδή όχι μόνο το προλεταριάτο και την επαναστατική αριστερά των σοβιετικών χωρών, αλλά και το προλεταριάτο και την επαναστατική αριστερά των καπιταλιστικών κρατών καθώς και το προλεταριάτο και την επαναστατική αριστερά των χωρών του τρίτου κόσμου. Η παλινόρθωση του καπιταλισμού στην ΕΣΣΔ από τους Χρουστσόφ-Μπρέζνιεφ σήμαινε στην πραγματικότητα όχι απλά τη διάλυση αλλά και την ιδεολογική αντιστροφή του ΚΚΣΕ, και την ιδεολογική αντιστροφή των δυτικών ΚΚ, και την ιδεολογική αντιστροφή των ΚΚ του Τρίτου κόσμου και τελικά την ιδεολογική αντιστροφή των περισσότερων ριζοσπαστικών αντι-ιμπεριαλιστικών και ταξικών κινημάτων ώστε σταδιακά αυτά να μετατραπούν από πρωτοπορίες του αντι-ιμπεριαλισμού και του αντικαπιταλισμού σε όργανα ή συμμάχους του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού και καπιταλισμού. Σε επίπεδο θεωρίας αυτή η αντιστροφή σήμαινε την μετατροπή του μαρξισμού σε ρεβιζιονισμό. Αρχικά το κινέζικο επαναστατικό προλεταριάτο και ΚΚΚίνας με επικεφαλής το Μάο αντιστάθηκαν και σε κάποιο βαθμό κατάφεραν να ανακόψουν αυτή τη διαδικασία, όμως από την ώρα που και το κινέζικο προλεταριακό οχυρό έπεσε κάτω από την δραστήρια επέλαση των κινέζων νέων αστών δεν υπήρχε ούτε ένας ισχυρός οργανωμένος προλεταριακός στρατός στον κόσμο που να καταγγείλει και να ανακόψει αυτήν την κίνηση. Το πολύ να έμειναν μικρά επαναστατικά αποσπάσματα που να αντιστάθηκαν.

Δεν είναι η ώρα να αναλύσουμε το πώς έγινε δυνατή μια τέτοια σαρωτική και κοσμοϊστορικής σημασίας αντιστροφή ώστε τα κέντρα του διαφωτισμού παγκόσμια και σε κάθε χώρα να μετατραπούν σε κέντρα σκοταδισμού. Το μόνο που αξίζει να τονίσουμε εδώ είναι ότι το βασικό θεωρητικό εργαλείο αυτής της αντιστροφής είναι ο κρατικοφασιστικός αντικαπιταλισμός και ο εθνορατσιστικός αντιιμπεριαλισμός. Αυτά τα ιδεολογικά εργαλεία σε ένα βαθμό τα χρησιμοποίησε προηγούμενα το κρατικοφασιστικό γερμανικό μονοπώλιο για να σύρει πίσω του τις μικροαστικές μάζες και το πολιτικά μη συνειδητό προλεταριάτο ενάντια στους δυτικούς χρηματιστικού τύπου μονοπωλιστές. Γιατί οι μάζες στις περισσότερες χώρες του πλανήτη υποφέρουν άμεσα οικονομικά από αυτούς και μοιραία αυτούς βλέπουν σαν κύριους εχθρούς. Για τις μάζες αυτές ο καπιταλισμός βρίσκεται μόνο στις σχέσεις ιδιοκτησίας και μάλιστα μόνο στην ατομική τους η στην πολυμετοχική μορφή της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής και όχι στις σχέσεις παραγωγής. Ειδικά η μικροαστική τάξη περιμένει την σωτηρία της από το κράτος που το θεωρεί σαν τον μόνο ηθικό και νόμιμο ιδιοκτήτη για τις μεγάλης κλίμακας παραγωγικές δυνάμεις καθώς πιστεύει ότι αυτό είναι κράτος του λαού και όχι της αστικής τάξης. Η ίδια αυτή μικροαστική τάξη θεωρεί από την άλλη μεριά θετικό ακόμα και το ιδιωτικό μονοπώλιο όταν αυτό είναι τάχα «εθνικό», δηλαδή είναι δεμένο με την κρατική οικονομία και την κρατική άμυνα και δεν είναι «διαβρωμένο» από το διεθνές δηλαδή το «απάτριδο» δυτικό ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο.
Έτσι οι ρώσοι κρατικοφασίστες μονοπωλιστές παρουσιάζουν σήμερα εύκολα σαν τον κύριο και βασικό εχθρό των λαών και των κρατών το οικονομικά ηγεμονικό δυτικό οικονομικό μονοπώλιο, τον οικονομικό εμπορικό ανταγωνισμό με τον οποίο είναι δεμένο αυτό το μονοπώλιο και την σχετική πολιτική δημοκρατία που είναι δεμένη με αυτόν τον ανταγωνισμό. Αντίθετα τον δικό τους πολεμικό καπιταλισμό τον εμφανίζουν σαν εθνικό, σαν αμυντικό και κυρίως σαν αντίβαρο στον δυτικό καπιταλισμό. Το ίδιο κάνουν και οι κινέζοι κρατικοφασίστες που κατηγορούν σαν εκμεταλλευτικά τα δυτικά μονοπώλια που επενδύουν στη χώρα τους αλλά όχι τις μίζες που παίρνουν από αυτά οι κομματικοί ολιγάρχες, ούτε τα δικά τους κινέζικα κρατικά και μισοκρατικά «εθνικά» μονοπώλια. Αυτοί οι σοσιαλφασίστες για να ξεγελάσουν την αριστερά στηρίζονται σε εκείνη την καθυστερημένη και αντιμαρξιστική αντίληψη που βλέπει την ιμπεριαλιστική ηγεμονία μόνο με όρους οικονομικής και όχι πολιτικής ή στρατιωτικής ισχύος. Αυτή η αντίληψη είναι ο οικονομισμός.
Σε τελική ανάλυση οι σοσιαλιμπεριαλιστές συγκεντρώνουν όλους τους οικονομικούς ιμπεριαλιστές και μονοπωλιστές εχθρούς τους σε έναν έσχατο απλό και κατανοητό σε όλους υπερ-εχθρό, τις ΗΠΑ, που είναι απλά η μεγαλύτερη ιμπεριαλιστική δύναμη που υπάρχει απέναντί τους αν και ακόμα δεν έχει στραφεί εναντίον τους. Άπαξ και αυτός ο ιμπεριαλισμός αναδειχθεί σαν κύριος και απόλυτος εχθρός οι ίδιοι οι ανατολικοί κρατικο-φασίστες μονοπωλιστές παρουσιάζουν τον εαυτό τους σαν το αναγκαίο αντίβαρο του και μάλιστα σαν το κέντρο της παγκόσμιας αντίστασης σε αυτόν. Η δουλειά τους διευκολύνεται εξαιρετικά από το ότι ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός παρόλο που είναι πια σε πτώση και σε αυξανόμενη απομόνωση έχει βιωθεί από τους λαούς σαν μια επώδυνη εμπειρία χάρη στις πολύχρονες, ανοιχτές και αλαζονικές πολιτικές, στρατιωτικές και οικονομικές του επεμβάσεις στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, οι οποίες και συνεχίζονται. Αντίθετα οι κρατικοφασίστες μονοπωλιστές της Ανατολής, ειδικά οι Ρώσοι είναι σχετικά καινούργιοι στο τραπέζι της μοιρασιάς του κόσμου και σχετικά άγνωστοι σαν ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο. Κυρίως όμως κινούνται αθόρυβα και «διακριτικά» και με πράκτορες μέσα σε όλες τις εθνικές και ταξικές αντιστάσεις στον δυτικό ιμπεριαλισμό ως την στιγμή που θα εξαπολύσουν την μεγάλη τους επίθεση. Έτσι δεν ενοχοποιούνται εξ ίσου εύκολα σαν ιμπεριαλιστές παρόλη την τερατώδη κακοποίηση από την πλευρά τους των λίγων σχετικά χωρών που είχαν την ατυχία να πέσουν στα χέρια τους ή τα χέρια των φίλων τους σοσιαλφασιστών. Ακόμα και σε χώρες στις οποίες έχουν διεισδύσει σοβαρά πολιτικά (πχ στην Ελλάδα), αλλά που δεν τις ελέγχουν ακόμα οικονομικά δεν ενοχοποιούνται σαν οι κατ εξοχήν καπιταλιστές γιατί το μεγάλο κεφάλαιο δεν είναι ακόμα στα χέρια τους. Γι αυτό άλλωστε θα κάνουν τον πόλεμο τους. Η πραγματική ισχύς τους βρίσκεται στον κάθε πολεμικό καπιταλισμό που συνεργάζεται μαζί τους, στον κάθε κρατικο-πετρελαϊκό ραντιέρικο φασισμό, στην κάθε κρατική ή κρατικοδίαιτη ολιγαρχία, στην κάθε παρασιτική και ληστρική γραφειοκρατία, μικρή και μεγάλη. Δηλαδή ο καπιταλισμός τους είναι περισσότερο δεμένος με τον καπιταλισμό της λείας και της γαιοπροσόδου και λιγότερο με τον καπιταλισμό της εμπορευματοπαραγωγής. Αυτό γιατί σε τελική ανάλυση η δική τους καπιταλιστική συσσώρευση είναι αφιερωμένη στην συσσώρευση πολεμικών μέσων και διπλωματικών θέσεων μέσα από την οποία περιμένουν να γίνουν το οικονομικά κυρίαρχο μονοπώλιο στη θέση του οικονομικά κυρίαρχου σήμερα χρηματιστικού.
Όταν αυτές τις υπεραντιδραστικές αντιπρολεταριακές μορφές του αντικαπιταλισμού και του αντιιμπεριαλισμού τις χρησιμοποιούσε με πολύ πιο χοντροκομμένο τρόπο ο γερμανικός εθνικοσοσιαλισμός είχε απέναντί του το μαρξιστικό προλεταριάτο και τα πραγματικά κομμουνιστικά κόμματα που αποκάλυπταν την απάτη. Δηλαδή αποκάλυπταν ότι άλλο πράγμα ο εργατικός αντικαπιταλισμός και η δικτατορία του προλεταριάτου και άλλο πράγμα ο αντικαπιταλισμός του κρατικοφασιστικού μονοπώλιου και η φασιστική δικτατορία αυτού του μονοπώλιου. Με αυτό τον τρόπο τα κομμουνιστικά κόμματα της Τρίτης Διεθνούς πρωτοστατούσαν στη δημιουργία των αντιφασιστικών μετώπων μέσα στην εργατική τάξη. Σήμερα όμως τα ανεστραμμένα ψευτοκομμουνιστικά κόμματα, η ανεστραμμένη «αριστερά», τα ανεστραμμένα εθνοαπελευθερωτικά κινήματα, ακόμα και ο ανεστραμμένος αναρχισμός δεν έχουν -ακόμα – ισχυρά απέναντί τους τα γνήσια αντίθετα τους και έτσι εκείνο που εμφανίζεται συνήθως σαν κομμουνισμός, αριστερά και αναρχισμός στις περισσότερες περιπτώσεις αποτελεί μέρος, συχνά και τον πυρήνα της νεοχιτλερικής αντίδρασης. Μάλιστα τις περισσότερες φορές ό,τι εμφανίζεται σαν πιο ριζοσπαστικό και πιο επαναστατικό είναι και ό,τι το πιο φασιστικό. Το αποτέλεσμα είναι ότι σήμερα όχι μόνο δεν υπάρχει μια επαναστατική αριστερά που να είναι το πρώτο αντίσωμα και ο συσπειρωτής όλης της υπόλοιπης δημοκρατίας και όλης της κοινωνίας ενάντια στο φασισμό, αλλά αυτό το αντίσωμα έχει μετατραπεί στον μεγαλύτερο εχθρό του οργανισμού. Ο σοσιαλφασισμός είναι ο ιός του έιτζ και ο βάκιλος της φυματίωσης στην ίδια συσκευασία.

Ο «Νεο-Ευρασιατισμός» το βασικό ιδεολόγημα της νεοναζιστικής επίθεσης στην Ευρώπη

Αυτός ο θανάσιμος συνδυασμός έχει γίνει ακόμα πιο επικίνδυνος από τότε που οι ρώσοι αλλά και οι κινέζοι σοσιαλφασίστες βγάλανε τον στενό κορσέ του επαναστατικού μαρξισμού, ιδιαίτερα του διεθνισμού, που φορούσανε ως την εποχή της ΕΣΣΔ. Με αυτήν την απέκδυση οι σοσιαλφασίστες ενώ δεν χάσανε την ήδη διεφθαρμένη από αυτούς ψευτοαριστερά κερδίσανε νέες και τεράστιες συμπάθειες στην παλιά πολιτική εθνοφασιστική αντίδραση.
Τώρα η βαθύτερη θεωρία τους είναι ο εθνικο-μπολσεβικισμός που αποτελεί μια τροποποιημένη μορφή του εθικο-σοσιαλισμού ενώ η πιο μετωπική τους και ημιεπίσημη πλέον κρατική τους γραμμή είναι ο «Νέο-Ευρασιατισμός» που αναφέρεται πια και σαν σκέτος «Ευρασιατισμός», αν και δεν ταυτίζεται καθόλου με το αρχικό δόγμα του «Ευρασιατισμού» των αρχών του 20 αιώνα.

Ο «Νέο- Ευρασιατισμός» έχει μια αρχή: Η Ασία και η Ευρώπη αποτελούν ένα γεωπολιτικό και πολιτιστικό υπερ-έθνος δηλαδή ένα υπερεθνικό όλο που έχει ενιαία συμφέροντα και που γι αυτό πρέπει να ενωθεί στο εσωτερικό του πέρα από ξεχωριστά έθνη και κράτη για να αντιμετωπίσει και να συντρίψει τον ένα μεγάλο και κοινό εχθρό του που είναι οι ΗΠΑ. Επικεφαλής και καρδιά αυτής της Ευρασίας είναι η Ρωσία, που όμως συνεργάζεται ισότιμα με τους άλλους ισχυρούς πόλους της Ευρασίας που είναι η Κίνα, η Ινδία, το Ιράν και τελευταία η ισλαμοφασίζουσα Τουρκία. Σύμφωνα με τη «θεωρία» αυτή για να νικήσει την Αμερική η Ευρασία πρέπει πρώτα να συντρίψει μέσα της ότι είναι φιλικό προς τις ΗΠΑ. Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή φιλικά προς τις ΗΠΑ εκτός από κάποια κράτη, κυβερνήσεις, κόμματα και πολιτικές είναι ο ίδιος ο πολιτικός και οικονομικός φιλελευθερισμός, η παγκοσμιοποίηση, ο αστικοδημοκρατισμός και ο πολιτιστικός εκδυτικισμός στον οποίο περιλαμβάνεται η προσπάθεια για την υλική ανάπτυξη των ατομικών καταναλωτικών μέσων, ο αθεϊσμός και η δυτικού τύπου ατομικότητα. Όλα αυτά συνιστούν τον Ατλαντικισμό. Οι νέο-ευρασιατιστές σηκώνουν ταυτόχρονα το σταυρό της ορθοδοξίας και το σφυροδρέπανο, ιδιαίτερα τη σημαία του Τσάρου και του Στάλιν, διαλέγοντας σαν αρχή τους ό,τι αποτέλεσε λάθος στον δεύτερο ή ότι αποτελεί αστική συκοφαντία σε βάρος του. Το βασικό σύνθημα του ιδρυτή της «θεωρίας» του Νέο-Ευρασιατισμού, του Αλεξάντρ Ντούγκιν, είναι η «αντι-καπιταλιστική, αντιαμερικάνικη επανάσταση». Ο Ντούγκιν, γιος ψηλού στελέχους της στρατιωτικής αντικατασκοπίας της ΕΣΣΔ, ξεκίνησε σαν υπάλληλος της ΚαΓκεΜπε, θήτευσε στις πανσλαβιστικές φασιστικές οργανώσεις και στα 1990 διακήρυξε τον θαυμασμό του στα SS πριν γίνει μέντορας του εθνικο-μπολσεβικισμού και μετά προπαγανδιστής του «Νέο-Ευρασιατισμού».
Ο «Νεο-Ευρασιατισμός» είναι μια επανάληψη στις νέες συνθήκες του ριζοσπαστικού αντιαγγλισμού και του αντικαπιταλισμού του ναζισμού. Και εκείνος όταν κατήγγειλε τους άγγλους ιμπεριαλιστές ήταν για να συσπειρώσει του λαούς που υπέφεραν από τις αποικιοκρατικές επεμβάσεις τους, ενώ όταν κατήγγειλε τον καπιταλισμό ήταν για να υπερασπίσει την κρατικοφασιστική κυριαρχία πάνω στους ντόπιους και ξένους φιλελεύθερους αστούς. Βεβαίως υπάρχει η διαφορά ότι ο ναζισμός ήταν και αβυσσαλέα αντικομμουνιστικός, αλλά αυτό συνέβαινε επειδή τότε ο αληθινός κομμουνισμός ήταν ο κύριος παγκόσμιος και εσωτερικός εχθρός του γερμανικού κρατικοφασιστικού μονοπώλιου. Αντίθετα αφού ο σημερινός ανεστραμμένος κομμουνισμός-ρεβιζιονισμός βρίσκεται στον πυρήνα της ιδεολογίας του ρώσικου κρατικοφασιστικού μονοπώλιου αυτό εκφράζεται φιλο-«κομμουνιστικά». Αυτή άλλωστε είναι η φύση του εθνο-μπολσεβικισμού. Αν κάπου, οπουδήποτε, ακουστεί μια άλλη πραγματικά επαναστατική αριστερή και αντισοσιαλφασιστική φωνή κατηγορείται από τους εθνικο-μπολσεβίκους και τους ευρασιατιστές σαν «νατοϊκή αριστερά», δηλαδή αριστερά προς εξόντωση.
Η ναζιστική ουσία του «Νεο-Ευρασιατισμού» βρίσκεται στη θέση ότι πρέπει να συντριβεί μέσα στην Ευρασία οτιδήποτε αντιστέκεται στον νεοναζιστικό άξονα Ρωσίας-Κίνας-Ιράν που σημαίνει ότι ο ηγέτης της Ευρασίας, η νέα αυτοκρατορική Ρωσία, οφείλει να συντρίψει με τη βία κάθε δημοκρατισμό και κάθε πολιτιστική πρόοδο που εκδηλώνεται μέσα στο «υπερ-έθνος» της Ευρασίας. Πάνω απ όλα σημαίνει ότι η Ρωσία έχει δικαίωμα και υποχρέωση να «ενώσει» την δημοκρατική Ευρώπη με μια υπό ρωσοκινέζικη φασιστική κυριαρχία Ασία, πράγμα βεβαίως που μόνο με πόλεμο μπορεί να επιτευχθεί. Ακριβώς ανάλογα την ενότητα όλης της Ευρώπης μέσο ενός πολέμου διακήρυσσε ότι είχε ιστορικό καθήκον να εξασφαλίσει το γερμανικό Ράιχ σαν επικεφαλής της Άριας Φυλής (που σημειωτέον περιελάμβανε όλους τους βορειοευρωπαϊκούς λαούς, φράγκους, αγγλοσάξωνες, σκανδιναυούς κλπ). Ο «Νέο-Ευρασιατισμός» είναι η θεωρία της Άριας Φυλής στις σύγχρονες ιστορικές συνθήκες, δηλαδή σε μια εποχή όπου κάθε ανοιχτός φυλετικός ρατσισμός έχει χρεοκοπήσει. Απλά στη θέση των άριων κανίβαλων που περιφρονούσαν έθνη, κράτη και κρατικές ακεραιότητες τώρα έρχονται οι κανίβαλοι ευρασιάτες για να κάνουν το ίδιο ονομάζοντάς ότι τους αντιστέκεται φιλοαμερικάνικο και ατλαντιστικό.
Στην πραγματικότητα αυτού του είδους ο αντιαμερικανισμός είναι σήμερα κυρίως ένα πρόσχημα για τους ρώσους νεοχιτλερικούς να ασκούν τη δικτατορία τους στο εσωτερικό και να εισβάλλουν στο εξωτερικό. Ασφαλώς όπως διαπίστωνε και ο Μάο Τσετουνγκ ο τελικός στόχος τους, δηλαδή το διαβατήριό τους για την παγκόσμια ηγεμονία είναι η συντριβή των ΗΠΑ, όμως το μεγάλο τους άμεσο και κεντρικό στρατηγικό βήμα για να πετύχουν αυτό το μακρινό στόχο είναι η στρατιωτική επίθεση και κατοχή της Ευρώπης. Ότι κάνουν σε αυτή τη φάση είναι για την κατάκτηση πολιτικοστρατιωτικών και οικονομικών θέσεων στον Τρίτο Κόσμο ώστε να μπορούν να περικυκλώσουν την Ευρώπη και να της επιτεθούν αλλά και να εμποδίσουν τις ΗΠΑ να επέμβει υπέρ της. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι μεγάλες ρώσικες επεμβάσεις και εισβολές ακόμα και από την εποχή της ΕΣΣΔ δεν ήταν ενάντια στις ΗΠΑ και σε άμεσους δορυφόρους τους, αλλά ενάντια σε χώρες της Ευρώπης και του Τρίτου κόσμου, όπως στην Τσεχοσλοβακία το 1968 και στο Αφγανιστάν το 1980. Το ίδιο ακριβώς κάνουν τώρα με την Γεωργία που βεβαίως δεν προσπάθησε να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ για να περικυκλώσει τη Ρωσία- όπως ισχυρίζεται η ίδια - αλλά για να σωθεί από αυτήν. Ακόμα περισσότερο η υποκριτική, προσχηματική φύση του ρώσικου αντιαμερικανισμού αποδεικνύεται εκεί που η Ρωσία συνεργάζεται με τις ΗΠΑ στις επιθέσεις της ενάντια στην Ευρώπη και στον Τρίτο κόσμο και μάλιστα τη σπρώχνει σε αυτές. Αυτές τις συνεργασίες με τις ΗΠΑ η Ρωσία και τα τσιράκια της σε όλο τον κόσμο τις κρύβουν με επιμέλεια από τους λαούς.
Κι όμως αυτό έγινε στο Αφγανιστάν. Εδώ η Ρωσία του τάχα απόλυτου «αντιαμερικάνου» Πούτιν εξασφάλισε για τις ΗΠΑ την στήριξη της υποτακτικής στη Μόσχα Βόρειας Συμμαχίας για να συντρίψουν από κοινού την μόνη αντιρώσικη (και μάλιστα πολύ οξυδερκή διπλωματικά) ως τότε κυβέρνηση του κόσμου, που ήταν εκείνη των Ταλιμπάν. Ταυτόχρονα ο Πούτιν διέθετε στις ΗΠΑ τις στρατιωτικές βάσεις των εξαρτημένων από τη Ρωσία χωρών της Κεντρικής Ασίας. Το αποτέλεσμα αυτού του πολέμου είναι ότι ο σημερινός πρωθυπουργός του Αφγανιστάν δηλώνει ανοιχτά ότι ο μεγαλύτερος φίλος της χώρας του είναι το Ιράν. Να πόσο χρήσιμη υπήρξε για τη Μόσχα η σφαγή των Δίδυμων Πύργων που την πραγματοποίησε το καγκεμπίτικο προβοκατόρικο δημιούργημα που λέγεται Αλ Κάιντα για να προκαλέσει την ιμπεριαλιστική εισβολή των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν. Τώρα οι ίδιοι αυτοί προβοκάτορες χρησιμοποιούνται από την ΚαΓκεΜπε για να προκαλέσουν αμερικάνικη εισβολή στο Πακιστάν και να ρίξουν και αυτήν την χώρα κλειδί σε ένα δικαιολογημένο αντιαμερικάνικο μένος ώστε να την σύρουν στο «ευρασιατικό» άρμα.
Το ίδιο έγινε και στο Ιράκ. Όλοι έχουν μάθει από την καγκεμπίτικη προπαγάνδα ότι η Ρωσία ήταν αντίθετη με την αμερικάνικη εισβολή στο Ιράκ. Όμως σχεδόν κανείς δεν έμαθε ποτέ ότι η Ρωσία του «ευρασιάτη» Πούτιν υπέγραψε την απόφαση 1472 που αναγνώριζε την κατοχή του Ιράκ από τον στρατό των ΗΠΑ αμέσως μετά την εισβολή ούτε έμαθε κανείς ότι αυτός ο διπρόσωπος δήλωνε τότε: «Για πολιτικούς και οικονομικούς λόγους η Ρωσία δεν έχει συμφέρον από μια αποτυχία των ΗΠΑ στο Ιράκ» (Μοντ, 5 Απρίλη 2003). Το αποτέλεσμα αυτής της υποστήριξης εξηγεί εκείνη την απόφαση της Μόσχας. Σήμερα η κυβέρνηση Μαλίκι στο Ιράκ είναι μια κυβέρνηση σιιτών που τις πιο στενές και αδελφικές τους σχέσεις τις έχουν με την κυβέρνηση του Ιράν ενώ ταυτόχρονα απαιτούν μέσα σε δύο χρόνια να αποχωρήσουν τα αμερικανικά στρατεύματα που έκαναν για λογαριασμό τους όλη τη πολύτιμη βρωμοδουλειά της ανατροπής του αντι-ιρανικού καθεστώτος Σαντάμ. Να γιατί ο άνθρωπος του νέου Πάλμερστον, του Κλίντον, ο αρχηγός τότε της ΣΙΑ ελληνοαμερικάνος Τζωρτζ Τένετ, διαβεβαίωνε πριν την εισβολή με ψεύτικα στοιχεία την αμερικάνικη αστική τάξη ότι ο Σαντάμ, ο άλλος μεγάλος αντίπαλος της Ρωσίας στην «Ευρασία», διέθετε όπλα μαζικής καταστροφής.
Αλλά το ίδιο έγινε και στο Κόσοβο. Όλος ο κόσμος ξέρει ότι η Ρωσία ήταν φανατικά αντίθετη στην αμερικάνικη εισβολή στο Κόσσοβο αλλά ποτέ τα παπαγαλάκια της ρώσικης προπαγάνδας δεν είπαν στο κοινό τους ότι η Ρωσία αναγνώρισε τα αποτελέσματα αυτής της εισβολής υπογράφοντας την απόφαση 1244 του Συμβούλιου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Χάρη σε αυτήν ο ρώσικος στρατός πέρασε μέσα από την Σερβία για να εγκατασταθεί από τότε στο πιο στρατηγικό σημείο του Κόσοβου, στο αεροδρόμιο της Πρίστινα. Αυτόν τον άθλο, δηλαδή το να βρεθεί με στρατιωτική δύναμη στο κέντρο των Βαλκανίων η Ρωσία τον κατάφερε σε συνεργασία με τον Κλίντον και αφού πρώτα είχε σπρώξει τον σέρβικο σοβινισμό να συγκρουστεί με όλο τον κόσμο διαμελίζοντας, σφάζοντας και εθνοκαθαρίζοντας τη δημοκρατική Βοσνία. Έτσι σήμερα η Μόσχα διοικεί την κάποτε αδέσμευτη και αντι-υπερδυναμική Σερβία αφού παραμέρισε τους σέρβους σοβινιστές με επικεφαλής το Μιλόσεβιτς και έφερε στην εξουσία τους δικούς της ανθρώπους Κοστουνίτσα, Ντράσκοβιτς, Τάντιτς (τον ψευτοφιλοευρωπαίο) κλπ.
Μα ακόμα και τώρα μετά την εισβολή στη Γεωργία και ενώ οι αμερικανορωσικές σχέσεις βρίσκονται στην μεγαλύτερη οξύτητά τους η Ρωσία συνεχίζει να θέλει να είναι επίσημος εταίρος του ΝΑΤΟ και το κυριότερο δηλώνει ότι δεν θα διακόψει τη συνεργασία με τις ΗΠΑ στο Αφγανιστάν, δηλαδή ότι δεν θα κλείσει τις βάσεις της στο στρατιωτικά κατεχόμενο από τη Ρωσία Τατζικιστάν. Αλλά αυτά δεν τα λένε οι ρωσόδουλοι στους λαούς, ούτε βέβαια έχουν κανένα λόγο να τα αποδοκιμάζουν οι δυτικοί ιμπεριαλιστές, ιδιαίτερα οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ που αισθάνονται ευγνωμοσύνη στον Πούτιν που τουλάχιστον τους επιτρέπει να συνεχίζουν την επίθεσή τους στο Αφγανιστάν.
Αυτή θα είναι ως το τέλος της μάχης για την υποδούλωση της Ευρώπης η ρώσικη τακτική απέναντι στις ΗΠΑ όπως ήταν και εκείνη του Χίτλερ απέναντι στην Αγγλία. Ο τελευταίος ως το τέλος του αντι-ευρωπαϊκού υποδουλωτικού του πολέμου απηύθυνε προτάσεις συνεργασίας, δηλαδή νέας μοιρασιάς του κόσμου, στον αγγλικό ιμπεριαλισμό παρ όλο που η Αγγλία συμμετείχε και μάλιστα σθεναρά στην αντι-χιτλερική συμμαχία. Στην πραγματικότητα δεν μπορεί η Ρωσία να κερδίσει θέσεις σε μια σειρά ενδιάμεσες χώρες κλειδιά, βασικά τριτοκοσμικές, χωρίς να συνεταιριστεί με τους δυτικούς ιμπεριαλιστές ή, ακόμα καλύτερα, χωρίς να τους βάλει μπροστά για να δώσουν αυτοί το πιο μεγάλο και αντιπαθητικό χτύπημα.
Η παραπάνω διπλή και προβοκατόρικη τακτική αποτελεί απόδειξη του ότι για να αντισταθεί κανείς αποτελεσματικά στο ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό πρέπει να έχει επίσης μια αρχειακή στάση αντίστασης και στους δυτικούς ιμπεριαλιστές που του ανοίγουν το δρόμο, αλλά και στους εκμεταλλευτές αστούς γενικά που σπρώχνουν τη φτωχολογιά προς αυτούς . Αυτός είναι ο βαθύτερος λόγος για τον οποίο μόνο μια πραγματική λαϊκή και δημοκρατική αριστερά, παγκόσμια και διεθνιστική στη γραμμή της, και αν είναι δυνατό και στην οργάνωσή της, μπορεί να αποτελέσει σήμερα ένα ουσιαστικό κέντρο αντίστασης στο σοσιαλφασισμό. Αυτός είναι και ο λόγος που οι νεοχιτλερικοί κανίβαλοι πάνω απ όλα μισούν τον επαναστατικό μαρξισμό. Οι κρατικοφασίστες μπορούν να εξαπατούν τους αστούς και τους μικροαστούς σαν αντικαπιταλιστές και αντι-ιμπεριαλιστές αλλά όχι τους μαρξιστές που δίνουν την πιο σθεναρή μάχη για την ανατροπή του καπιταλισμού κάθε μορφής και είναι οι πιο ασυμβίβαστοι υπερασπιστές της πιο βασικής αντι-ιμπεριαλιστικής αρχής ότι οι λαοί, τα έθνη και τα κράτη πρέπει να απελευθερώνονται μόνα τους και όχι από προστάτες-σωτήρες. Για αυτό άλλωστε ο μαρξισμός είναι ο πιο ασυμβίβαστος εχθρός και του δυτικού φιλελεύθερου ιμπεριαλισμού, όχι βέβαια από τα δεξιά όπως είναι ο σοσιαλφασισμός και ο νέο-ευρασιατισμός, αλλά από τα αριστερά.

Το παγκόσμιο φαιοκκόκινο μέτωπο και ο νεο-αντισημιτισμός

Με τον εθνικο-μπολσεβικισμό και κυρίως με τον νέο- ευρασιατισμό οι νεοχιτλερικοί του Κρεμλίνου μοιράζονται πια τις ίδιες αρχές και αξίες αλλά και την ανάλογη πολιτική γραμμή με τους κλασσικούς φασίστες και μάλιστα με τους ναζιστές γι αυτό και παντού στον κόσμο οι όποιοι «αριστεροί» ρωσόφιλοι συμμαχούν με αυτούς σχηματίζοντας το παγκόσμιο φαιοκόκκινο μέτωπο. Δεν είναι τυχαίο ότι ο νέο-ναζιστής Ντούγκιν υπήρξε διαμορφωτής της πλατφόρμας του «Κομμουνιστικού Κόμματος της Ρώσικης Ομοσπονδίας» του Ζιουγκάνοφ (δες Βικιπίντια) και είναι τώρα σύμβουλος του Πούτιν που ανοιχτά πια έχει ξεσπαθώσει υπέρ του Ευρασιατισμού. Με αυτήν την υποστήριξη ο Ντούγκιν έχει φτιάξει και κόμμα, το «Ευρασιατικό Κίνημα» με οπαδούς ψηλά στελέχη σε όλο το πλέγμα της νέας ρώσικης εξουσίας. Αξίζει να δούμε ένα απόσπασμα από μια ομιλία του Πούτιν το 2004 στο Πανεπιστήμιο Λέβ Γκουμίλεφ (του ιδρυτή του Νέο-Ευρασιατισμού) στην πρωτεύουσα του Καζακστάν Αστάνα κι ενώπιον των περισσότερων ηγετών των πρώην σοβιετικών δημοκρατιών, για να καταλάβουμε πόσο κυρίαρχος είναι σήμερα ο νέο-ευρασιατισμός στο Κρεμλίνο: “Οι ιδέες του Γκουμίλεφ που είχε πρώτος διατυπώσει την αρχή του νεο-Ευρασιατισμού”, είχε τονίσει ο Πούτιν, “και που αποβλέπουν στην ένωση των κρατών της Ευρασίας ενάντια στην υπερ-Ατλαντική Δύση κινητοποιούν σήμερα πια τις μάζες των χωρών μας”. “Η προστασία από εξωγενείς απειλές κι από τον αυξανόμενο παγκόσμιο ανταγωνισμό μπορεί να πραγματοποιηθεί μοναχά μέσα από κινήσεις ενωτικές κι αποφασιστικές... Η Ευρασία είναι ο μοχλός για την επίτευξη των στόχων αυτών. Και η Ρωσία αποτελεί την καρδιά της Ευρασίας... Οι επιμέρους εθνικισμοί και οι ανόητες προσωπικές φιλοδοξίες μπορούν μοναχά να αποτρέψουν την προσπάθειά μας. Αλλά δεν είμαστε ανόητοι”. Και κλείνοντας αναφώνησε: “Έξυπνοι λαοί του κόσμου ενωθείτε!” (Το παραπάνω απόσπασμα δημοσιεύεται σε άρθρο του Α. Ανδριανόπουλου που είναι πλέον σύμβουλος της ρώσικης κυβέρνησης σε θέματα ανταγωνισμού!!!).
Τα πράγματα είναι καθαρά λοιπόν για τον αρχηγό του «Νέο-Ευρασιατισμού»: Οι επί μέρους εθνικισμοί των «χαζών λαών» πρέπει να πεθάνουν και οι «οι έξυπνοι λαοί», δηλαδή οι νέοι Άριοι λαοί που θα ακολουθήσουν τη Ρωσία προορίζονται να γίνουν οι κυρίαρχοι του κόσμου.
Το βασικό στοιχείο της ιδεολογικο-πολιτικής ενότητας του ναζισμού και του νεο-ευρασιατισμού, της ακροδεξιάς και της ψευτοαριστεράς, του χιτλερικού αντιαγγλισμού και του νεοχιτλερικού αντιαμερικάνικου, το πιο αδιάψευστο σημάδι του ρατσιστικού κανιβαλισμού που τους ενώνει είναι ο αντισημιτισμός. Μόνο που επειδή ο κλασικός αντισημιτισμός έχει χρεωκοπήσει μετά τον β παγκόσμιο πόλεμο, ιδιαίτερα στη συνείδηση του ρώσικου λαού, τη θέση του έχει πάρει τώρα ο νέο-αντισημιτισμός που εμφανίζεται σαν αντισιωνισμός. Ο σιωνισμός στον οποίο αναφέρονται οι σύγχρονοι αντισιωνιστές δεν είναι ο σιωνισμός σαν μια κυρίαρχη μορφή του εβραϊκού εθνικισμού αλλά η πιο σύγχρονη μορφή της «παγκόσμιας εβραϊκής συνομωσίας» η οποία αποτελεί την καρδιά του κλασσικού αντισημιτισμού.
Ο αντισημιτισμός είναι απαραίτητος στο κρατικοφασιστικό μονοπώλιο. Αυτό χρειάζεται τη θεωρία μιας υπερφυσικής, έξω από τη λογική και από τους πραγματικούς ταξικούς συσχετισμούς δύναμης, παγκόσμιας συνομωσίας για να αιτιολογεί σαν προληπτικά τα εντελώς έξω από το δίκαιο και τη λογική χτυπήματα που δίνει το ίδιο στις χώρες που του αντιστέκονται. Στην πραγματικότητα μόνο μια πολύ συγκεντρωμένη εξουσία όπως αυτή του κρατικοφασιστικού μονοπώλιου μπορεί να σχεδιάζει και να πραγματοποιεί συνομωτικές επιθέσεις μεγάλης κλίμακας. Τέτοιες σχεδίαζε παλιότερα σε μικρότερη κλίμακα η τσαρική, αργότερα σε μεγαλύτερη η γερμανική ναζιστική και τώρα σε πελώρια κλίμακα η ρώσικη νέο-χιτλερική μηχανή (αν και ποτέ η συνομωτική πλευρά της δράσης της δεν παίζει τον αποφασιστικό ρόλο αλλά λειτουργεί ενισχυτικά στην ανοιχτή δράση της μέσα στα πλαίσια των ανοιχτών και πραγματικών παγκόσμιων πολιτικών και οικονομικών αντιπαραθέσεων). Αντίθετα το υπερδιασπασμένο σήμερα δυτικού τύπου χρηματιστικό μονοπώλιο δεν μπορεί να ασκήσει σαν τέτοιο μια ενιαία παγκόσμια πολιτική με συνομωτικά χαρακτηριστικά. Το ρώσικο κρατικοφασιστικό μονοπώλιο το ξέρει αυτό. Ξέρει δηλαδή ότι δεν μπορεί να πείσει τους λαούς ότι είναι σε θέση οι δυτικοί φιλελεύθεροι ιμπεριαλιστές και μονοπωλιστές, που ολοφάνερα και κάθε στιγμή συγκρούονται μεταξύ τους, να δράσουν βάσει ενός ενιαίου συνωμοτικού, δηλαδή κρυφού από τους αντιπάλους τους στρατηγικού σχεδίου. Δεν μπορούν καν να πείσουν ότι αυτό μπορούν να το κάνουν ακόμα και μόνοι τους οι μονοπωλιστές των ΗΠΑ αφού και αυτοί συγκρούονται ανελέητα μεταξύ τους οικονομικά και πολιτικά. Έτσι το κρατικοφασιστικό μονοπώλιο εφευρίσκει μια απτή και συγκεκριμένη συλλογική οντότητα διαμοιρασμένη σε όλους τους ιμπεριαλισμούς, σε όλους τους μεγάλους καπιταλιστικούς ομίλους, σε όλα τα μονοπώλια και σε όλες τις χώρες που ενοποιεί όλους αυτούς τους παράγοντες σε ένα ιδεατό ενιαίο συνομωτικό σχέδιο που είναι στην πραγματικότητα η υπερδιογκωμένη αντίστροφη εικόνα του πραγματικού δικού της σχέδιου για την παγκόσμια κυριαρχία. Αυτή η υπερεθνική, υπερ-ιμπεριαλιστική, η πάνω από κάθε κεφαλαιοκρατικό ανταγωνισμό σατανική ενότητα είναι δυνατή λογικά μόνο όταν υπάρχει από πίσω της μια φυσική ενότητα, δηλαδή μία πάνω από τα επί μέρους ατομικά συμφέροντα των μελών της φυλετική ενότητα όπως είναι οι Εβραίοι. Ο σύγχρονος αντισημιτισμός είναι ο αντιιμπεριαλισμός και ο αντικαπιταλισμός του κρατικοφασιστικού μονοπώλιου που είναι ειδικά ζωγραφισμένος για τις πολιτικά καθυστερημένες μάζες. Αυτές αναζητούν μια συνεκτική και απλή εξήγηση της σύγχρονης άθλιας κατάστασής τους και έναν εχθρό που να μπορούν να κατανοήσουν και να μισήσουν. Ο Εβραίος είναι παραδοσιακά η προσωπική μορφή που παίρνει το εμπορικό και χρηματιστικό κεφάλαιο για την φεουδαρχική, αργότερα για τη μικροαστική και πρόσφατα για την κρατικοφασιστική αντίδραση. Έτσι μπορεί να μισηθεί από τις μάζες σαν ενσάρκωση του «διεθνούς εβραϊσμού» χωρίς να μισηθεί κάθε μορφής κεφάλαιο και χωρίς καν να γίνουν κατανοητές οι ίδιες οι καπιταλιστικές παραγωγικές σχέσεις που θριαμβεύουν στην πιο ακραία τους μορφή στην κρατικοφασιστική δικτατορία του μονοπώλιου.
Αλλά επειδή δεν μπορεί σήμερα να είναι κανείς κατά των εβραίων φυλετικά, ο ρώσικος νεοχιτλερισμός προσποιείται ότι είναι κατά των εβραίων μόνο ιδεολογικά και πολιτικά. Με τον αντισιωνισμό ισχυρίζεται λοιπόν ότι δεν είναι κατά όλων των εβραίων (δηλαδή φυλετικά) αλλά μόνο των σιωνιστών. Όμως οι εβραίοι είναι κατά κανόνα φίλοι του κράτους του Ισραήλ, (αν και όχι της κάθε πολιτικής του), επειδή το θεωρούν καταφύγιό τους από τους αντισημιτικούς γενοκτονικούς διωγμούς του προηγούμενου αιώνα. Έτσι ο νέο-αντισημιτισμός τους καταγγέλλει εύκολα και συλλήβδην σαν φιλο-σιωνιστές. Και αυτή είναι μια τρομερή κατηγορία γιατί οι νέο-αντισημίτες έχουν «ανακαλύψει» ότι το κράτος του Ισραήλ όντας στα χέρια των σιωνιστών επιδιώκει την παγκόσμια ηγεμονία σαν ηγέτης και καθοδηγητής της παγκόσμιας εβραϊκής διασποράς που κάθε τμήμα της σε κάθε χώρα λειτουργεί σαν διεκπεραιωτής του παγκόσμιου σιωνιστικού σχεδίου. Ιδιαίτερα η διασπορά στις ΗΠΑ κατηγορείται ότι μέσο του λεγόμενου εβραϊκού λόμπυ διοικεί τις ΗΠΑ, και έτσι μέσω αυτής ο σιωνισμός ήδη σε μεγάλο βαθμό κυριαρχεί στον κόσμο. Πρέπει να έχουμε υπ όψη μας ότι ο αντισημιτισμός αντισιωνιστικού τύπου άρχισε να παράγεται και αυτός στα υπόγεια του Κρεμλίνου από τους αντισημίτες Σουσλόφ και Χρουστσόφ κιόλας στα τελευταία χρόνια της προλεταριακής ΕΣΣΔ. Τώρα τα ίδια αυτά δραστήρια υπόγεια της ΚαΓκεΜπε (FSB) μπολιάζουν με τον ρατσισμό του νέο-αντισημιτισμού το έκτρωμα του νέο-ευρασιατισμού και ευρύτερα του νέου αντιδραστικού αντιαμερικανισμού.

Να λοιπόν πως από δω και μπρος θα εξηγούνται όλες οι εισβολές, όλες οι καταβροχθίσεις χωρών, όλα τα στρατιωτικά πραξικοπήματα, όλες οι δολοφονίες πολιτικών αντιπάλων από τους νεοχιτλερικούς και τους φαιοκόκκινους πράκτορές τους. Θα αποδίδεται σε αυτούς όχι μόνο ότι εμπόδισαν την ενότητα της Ευρασίας αλλά ότι αυτό το ρόλο τους τον ανέθεσαν οι ατλαντιστές και πίσω από αυτούς και τελικά οι σιωνιστές. Έτσι ο ηγέτης και φύλακας-άγγελος της Ευρασίας, η μεγάλη Ρωσία, το παγκόσμιο κέντρο του αντι-σιωνισμού, ήταν υποχρεωμένη να σηκώσει εναντίον τους την πύρινη ρομφαία της και να τους συντρίψει.
Αλλά μήπως στην ουσία αυτό δεν συμβαίνει και τώρα και δεν έχει συμβεί τόσες φορές με άλλη λιγότερο «λαϊκή» και κατανοητή μορφή; Με μια τέτοια συνωμοτική, δηλαδή ολότελα αναπόδεικτη συλλογιστική δεν εξηγεί εδώ και τόσες δεκαετίες η σοσιαλφασιστική ψευτοαριστερά την επίθεση της ΕΣΣΔ στην Τσεχοσλοβακία και στο Αφγανιστάν και τώρα την προσάρτηση της Γεωργίας; Για τους σοσιαλφασίστες, δηλαδή για το ψευτοΚΚΕ, τον ΣΥΝ, και την μικροαστική ουρά τους (πχ την ΚΟΕ, το ΝΑΡ, το ΣΕΚ και την «Ανασύνταξη», που έβγαλε την πιο εμετικά φιλοναζιστική ανακοίνωση), και βέβαια για τους φασίστες της Χρυσής Αυγής και του ΛΑΟΣ δεν υπάρχει μια ανεξάρτητη χώρα που λέγεται Γεωργία την οποία δεν έχει κανείς δικαίωμα να καταλάβει. Εκείνο που υπάρχει τώρα γι αυτούς είναι μόνο μια πρακτόρικη κυβέρνηση της Γεωργίας που έχει κάνει όλη αυτή τη χώρα ένα απλό όργανο των ΗΠΑ. Έτσι εισβάλλοντας η Ρωσία δεν συγκρούεται με αυτή τη χώρα αλλά με τις ΗΠΑ. Στην καλύτερη περίπτωση στην Γεωργία συγκρούονται οι ΗΠΑ με τη Ρωσία για τον έλεγχο των αγωγών. Στην χειρότερη και στην πιο συνηθισμένη για τους δήθεν «αριστερούς» περίπτωση εισβάλλοντας στην Γεωργία η Ρωσία σπάει την «περικύκλωση» των ΗΠΑ. Αυτό είναι ακριβώς το ίδιο σαν να λέει κανείς ότι η Ρωσία μπήκε στην Γεωργία στα πλαίσια της εκστρατείας της για την απελευθέρωση του Ευρασίας από τους Ατλαντιστές. Αυτήν την κατάργηση του έθνους από τα δεξιά, δηλαδή αυτήν την καταγγελία του εθνικισμού όταν αντιστέκεται στη Ρωσία, δηλαδή την καταγγελία του έθνους από την ναζιστική άποψη, ήδη την προπαγανδίζουν εδώ και χρόνια δραστήρια σαν γνήσιο διεθνισμό πολλοί σοσιαλφασίστες ψευτο-αντιεξουσιαστές. Όχι τυχαία πολλοί από αυτούς εκτός από αντιαμερικάνοι φασιστικού τύπου είναι και νέο-αντισημίτες και με αυτό το σκεπτικό πήραν είτε ανοιχτά, είτε έμμεσα θέση υπέρ της αθώωσης του ναζιστή Πλεύρη.
Ο ιδεολογικός δεσμός της ψευτοαριστεράς με τον νεοχιτλερικού τύπου αντιαμερικανισμό και αντισιωνισμό έχει ήδη πραγματοποιηθεί στο ιδεολογικό και πολιτικό επίπεδο με τις υπερ-ιμπεριαλιστικές ρεβιζιονιστικές θεωρίες περί μιας δήθεν Αμερικάνικης Αυτοκρατορίας που διοικεί όλο τον κόσμο για λογαριασμό όλου του χρηματιστικού κεφάλαιου ή του κεφάλαιου γενικά, και η οποία διαχειρίζεται για λογαριασμό του παντού στον κόσμο την γι αυτούς μοναδική μεγάλη αντίθεση, την αντίθεση κεφάλαιου-εργασίας. Η θεωρία της Αυτοκρατορίας, που πιο ανώδυνες εκφράσεις της είναι οι θεωρίες περί μονοπολικού κόσμου, ή περί ενός κόσμου της μοναδικής υπερδύναμης (τις τελευταίες τις πιστεύει ως τώρα και ο ίδιος ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός στην γεροντική σαπίλα, την κατρακύλα του και την δεμένη με αυτές βλακώδη έπαρση του), προετοίμασε τις αριστερές συνειδήσεις για κάθε σημερινή θεωρία μιας θετικής Αντι-Αυτοκρατορίας. Αυτή είναι που τώρα παίρνει σάρκα και οστά με τον «Νέο-Ευρασιατισμό» ή με κάθε άλλο σκοταδιστικό σχήμα που θα προκύψει ή θα επινοηθεί για να δικαιολογήσει τον πόλεμο που οργανώνει ο άξονας.

Μια νέα αριστερά είναι αναγκαία και θα αναδυθεί μέσα από τον αντι-σοσιαλφασιστικό αγώνα

Η ρώσικη εισβολή στη μικρή Γεωργία πιστεύουμε ότι θα γκρεμίσει κάθε αυταπάτη ότι υπάρχει μια μοναδική αμερικανική Αυτοκρατορία, ή μια μοναδική Υπερδύναμη, ή ένας Μονοπολικός κόσμος. Αυτό θα υποχρεώσει τους ιδεολογικά αριστερούς και προοδευτικούς ανθρώπους να τοποθετηθούν στο αν χρειάζεται μια Αντι-Αυτοκρατορία η έστω ένας Πολυπολικός κόσμος για να αντιρροπήσουν με μια δικιά τους φασιστική εξουσία μια αμερικάνικη Αυτοκρατορία που στην πραγματικότητα δεν υπάρχει σαν τέτοια. Οι προοδευτικοί άνθρωποι -και αυτοί είναι οι περισσότεροι -ξέρουν ότι ο κόσμος δεν χρειάζεται ούτε αμερικάνικες Αυτοκρατορίες, ούτε ρώσικες Αντι-Αυτοκρατορίες, ούτε αντίρροπους ιμπεριαλιστικούς Πόλους. Χρειάζεται ένα ισχυρό παγκόσμιο δημοκρατικό αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο που να κάνει σεβαστό το δικαίωμα κάθε χώρας, και της πιο μικρής, να αποφασίζει για το εσωτερικό της, για τη διεθνή της πολιτική και για τους συμμάχους της αρκεί να μην τραμπουκίζει σε βάρος άλλων, να μην αλλάζει με τη βία τα σύνορά τους και να μην επεμβαίνει με βία στα εσωτερικά της. Όσο υπάρχει μια χώρα, η Γεωργία, που χωρίς να προκαλέσει με κανέναν από τους παραπάνω τρόπους τον μεγάλο γείτονά της δέχτηκε επίθεση και προσάρτηση μέρους του εδάφους της από αυτόν, οι προοδευτικοί άνθρωποι θα είναι υποχρεωμένοι να πάρουν θέση υπέρ της. Και πραγματική θέση υπέρ της σημαίνει πρώτα και κύρια θέση ενάντια στον φασίστα εισβολέα και στην πολιτική του και ταυτόχρονα θέση ενάντια σε κάθε ιμπεριαλιστική εισβολή και επέμβαση. Χρειαζόμαστε σήμερα ένα αντι-σοσιαλφασιστικό μέτωπο που στο περιεχόμενο της πολιτικής του να είναι δημοκρατικό και αντιιμπεριαλιστικό. Αυτό θα μπορεί να συσπειρώσει τους λαούς αν τους αποδείξει στην πράξη ότι δεν τους καλεί να αντισταθούν στον νέο-χιτλερισμό για να γίνουν υποτακτικοί στην συνέχεια των δυτικών φιλελεύθερων ιμπεριαλιστών, αλλά για να απελευθερωθούν μια και καλή από αυτούς και, σε βάθος χρόνου, από κάθε καπιταλιστική καταπιεστική σχέση στην παραγωγή, στην πολιτική και στην ιδεολογία. Αυτό προϋποθέτει ότι η νέα οργανωμένη επαναστατική αριστερά σαν πρωτοπόρα δύναμη του αντισοσιαλ-φασιστικού μετώπου θα εξασφαλίσει μέσα σε αυτό την πολιτικο-ιδεολογική και οργανωτική της αυτονομία. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να μείνει ανεξάρτητη πολιτικά από τους όποιους φιλελεύθερους αστούς αντι-σοσιαλφασίστες γενικούς τακτικούς συμμάχους της.
Ο δρόμος του αντι-σοσιαλφασιστικού μετώπου είναι υποχρεωτικός για την αντιφασιστική νίκη αλλά έχει σαν αναγκαία προϋπόθεση το να αποκτούν οι λαοί σταδιακά και μέσα από την δικιά τους πείρα τη γνώση της φύσης των νέων Χίτλερ και μέσα από αυτήν να αισθανθούν την ανάγκη να οικοδομήσουν τα νέα λαϊκά κινήματα και μέτωπα, την νέα αριστερά και τα νέα κομμουνιστικά κόμματα. Τελικά αυτές οι νέες συλλογικές οντότητες θα οικοδομηθούν γιατί μόνο αυτές θα μπορέσουν να αντισταθούν βαθιά και ως το τέλος στον επελαύνοντα νέο-φασιστικό άξονα. Αν σήμερα η άρχουσα στην Ευρώπη μονοπωλιακή αστική τάξη δεν θέλει να δει αυτόν τον εχθρό κατάματα και να αντισταθεί σε αυτόν είναι γιατί αν το έκανε θα έπρεπε να θυσιάσει ένα τεράστιο κομμάτι από τις διεθνείς χρηματιστηριακές, εμπορικές και βιομηχανικές λειτουργίες της που διαπλέκονται στενά με τις νέο-χιτλερικές κυβερνήσεις και είναι όμηροι τους. Αν για παράδειγμα η Ευρώπη αποφάσιζε μια ανεξάρτητη ενεργειακή πολιτική, που μόνη αυτή θα την έκανε πολιτικά ανεξάρτητη από το Κρεμλίνο, θα έπρεπε να στηριχθεί μεταβατικά στο κάρβουνο της ωσότου θα ήταν σε θέση να χτίσει και να λειτουργήσει τους νέους πυρηνικούς αντιδραστήρες που της στέρησαν τα καθοδηγημένα από τους σοσιαλφασίστες υπερ-αντιδραστικά κινήματα κατά της πυρηνικής ενέργειας. Αλλά μια τέτοια πολιτική θα συγκρουστεί με τα γιγαντιαία πετρελαϊκά μονοπώλια της Δύσης που ένα πολύ μεγάλο μέρος της παραγωγικής τους δραστηριότητας ξετυλίγεται σε χώρες και σε διόδους που ελέγχονται από το σοσιαλφασισμό ενώ τα ίδια πλουτίζουν σήμερα από την θηριώδη τιμή των υδρογονανθράκων που οφείλεται σε μεγάλο μέρος σε αυτόν τον ενεργειακό αποκλεισμό. Αλλά πέρα από τέτοιες άμεσες οικονομικές απώλειες μια ρήξη Δύσης-Ρωσίας θα σήμαινε ευρύτερα ότι τα δυτικά χρηματιστικά μονοπώλια θα έπρεπε να αναδιπλωθούν από χώρες και περιοχές του κόσμου στις οποίες κινούνται και πλουτίζουν με τη βοήθεια της Ρωσίας και των σοσιαλφασιστών συμμάχων της και πρώτα-πρώτα της Κίνας. Να γιατί η αντίσταση στον νεοχιτλερικό άξονα είναι πρώτα απ όλα μια ταξική υπόθεση.
Ασφαλώς δεν θα πρέπει να έχουμε αυταπάτες ότι ξαφνικά μετά τη Γεωργία οι ιδεολογικά αριστεροί άνθρωποι και οι συνεπείς δημοκράτες θα έρθουν μαζί μας στο αντι-σοσιαλφασιστικό μέτωπο καθώς εξηγήσαμε τι σημαίνει ειδική, μακρόπνοη διαβρωτική δουλειάς του σοσιαλφασισμού μέσα στην αριστερά και στις καταπιεσμένες μάζες γενικότερα. Ειδικά μια γρήγορη συσπείρωση είναι πολύ δύσκολη στην Ελλάδα όπου δεν υπάρχει ούτε ένα κάπως μαζικό κομμάτι της άρχουσας τάξης που να τολμάει να εναντιωθεί ανοιχτά στο ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό και έτσι να ενημερώσει το λαό μέσα από την τηλεόραση για τη φύση της δράσης του σε χώρες σαν την Τσετσενία, τη Βοσνία, το Σουδάν, τη Ζιμπάμπουε ή τώρα τη Γεωργία. Όμως όσο ο καιρός περνάει και στην υπόλοιπη Ευρώπη και στην Ελλάδα θα δυναμώνουν οι αριστερές και δημοκρατικές αντιστάσεις σε αυτήν την ιστορικά νέα μορφή της αντίδρασης. Γιατί ο φασισμός όσο αναθαρρεί, όσο προχωράει, όσο αισθάνεται ότι μπορεί να νικήσει, τόσο πιο πολύ αποκαλύπτει το πρόγραμμα και τις ιδέες του και τόσο πιο βίαιος και πιο μισητός γίνεται. Ειδικά σε αστοδημοκρατικές χώρες σαν τις ευρωπαϊκές, δηλαδή με λαούς με πολύ οδυνηρές και ηρωικές και μαζικές αντιφασιστικές εμπειρίες το μίσος που θα ξεσπάσει ενάντια στους νέους Χίτλερ και τα τσιράκια τους μόλις γίνει κατανοητή η φύση τους θα είναι πρωτοφανές σε δύναμη και εύρος. Γενικά τέτοιοι κανίβαλοι εκπαιδεύουν πολύ γρήγορα τις μάζες και τις σπρώχνουν στο αντίθετο τους, δηλαδή τις οδηγούν στην πάλη για την πλήρη πολιτική και κοινωνική τους απελευθέρωση. Κάποτε ο Μάο Τσετουνγκ είχε πει στο ιαπωνικό σοσιαλιστικό κόμμα, που είχε ζητήσει συγγνώμη εκ μέρους του ιαπωνικού λαού για την κτηνώδη κατοχή της Κίνας από την Ιαπωνία, ότι δεν χρειάζεται να απολογούνται γιατί χάρη σε αυτήν την κατοχή, δηλαδή χάρη στον επαναστατικό πόλεμο ενάντια της η Κίνα έγινε σοσιαλιστική.
Ασφαλώς δεν θα ευχαριστήσουμε ποτέ τους φαιοκόκκινους για τα εγκλήματα που έχουν διαπράξει και τα πολύ περισσότερα που θα διαπράξουν στο μέλλον. Όμως αν τελικά ξεσπάσει ο παγκόσμιος πόλεμος αυτό θα σημάνει όχι μόνο την ήττα και το τέλος του φασιστικού ιμπεριαλιστικού μπλοκ που τον εξαπέλυσε αλλά και την αρχή του τέλους κάθε ιμπεριαλισμού και κάθε αστισμού. Αυτό για δύο λόγους: Πρώτον γιατί και πριν και στη διάρκεια αυτού του πολέμου θα αποδειχτούν σάπιοι, σιχαμεροί και ανίκανοι στα μάτια των μαζών οι δυτικοί χρηματιστικοί ιμπεριαλισμοί φιλελεύθερου τύπου καθώς είτε θα έχουν συνεργαστεί με τους επιθετιστές, είτε θα τους έχουν ανοίξει το δρόμο ή θα έχουν αργήσει πολύ να τους αντισταθούν. Δεύτερο, και το σημαντικότερο, γιατί για να νικηθεί ο φασιστικός ιμπεριαλισμός θα έχει προηγούμενα αποκαλυφθεί, μισηθεί από τους λαούς και συντριβεί σαν τέτοια η ψευτοαριστερά που μαζί με τους κλασσικούς φασίστες και τους νέο-ναζήδες θα είναι η καρδιά του, χώρια που θα επανδρώσει το απέραντο δίχτυ των συνεργατών και των χαφιέδων του. Αλλά αν κάθε ψευτοαριστερά νικηθεί τότε κανείς ιμπεριαλισμός και κανείς αστισμός που πάντα στηρίζεται στην ψευτοαριστερά, σοσιαλφασιστική η σοσιαλδημοκρατική, δεν θα μπορεί να σταθεί για πολύ.
Δυστυχώς κάθε μεγάλη επαναστατική μαθητεία των μαζών πονάει πολύ αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μέχρι τώρα οι δύο μεγάλες προλεταριακές εξουσίες, η ρώσικη και η κινέζικη ήρθαν η πρώτη μέσα από τις οδύνες του πρώτου και του δεύτερου παγκόσμιου πόλεμου αντίστοιχα. Αν τελικά οι νεοχιτλερικοί καταφέρουν να εξαπολύσουν τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο θα φέρουν πολύ περισσότερο θάνατο από κάθε άλλη φορά και ο πόλεμος θα κρατήσει αρκετά περισσότερο, αλλά το τελικό αποτέλεσμα θα είναι να κάνουν τον πλανήτη πολύ περισσότερο και πολύ βαθύτερα κόκκινο από τις δύο προηγούμενες φορές.