ΤΕΧΝΗΤΗ ΕΝΤΑΣΗ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ ΠΡΟΣ ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για δραματική αύξηση των παραβιάσεων και των παραβάσεων του FIR Αθηνών από τούρκικα αεροπλάνα, καθώς και για αύξηση των υπερπτήσεων αυτών των αεροπλάνων σε Φαρμακονήσι και Αγαθονήσι, που αποτελούν ελληνικά εδάφη. Κοντολογίς για «αύξηση της τουρκικής προκλητικότητας και επιθετικότητας», όπως συγκεκριμένα αναφέρουν Τύπος και κανάλια. Πώς έχει όμως η πραγματικότητα και μέσα σε ποιο κλίμα πραγματοποιούνται αυτές οι υπερπτήσεις;

ΜΙΑ ΠΑΛΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ

Σε άρθρο της Ελευθεροτυπίας (12 Γενάρη) αναφέρεται ότι «ανώτατη πηγή του υπουργείου Εξωτερικών επιχείρησε να υποβαθμίσει πλήρως τις πρόσφατες τουρκικές ενέργειες, παρατηρώντας ότι οι Τούρκοι “παρενοχλούν το Αγαθονήσι και το Φαρμακονήσι” τα τελευταία 16 χρόνια χωρίς να υπάρχει αντίδραση». Σε άλλο άρθρο της ίδιας εφημερίδας αναφέρεται ότι «ο πρωθυπουργός και τα μέλη του ΚΥΣΕΑ θα ενημερωθούν (…) για όσα συνέβησαν τις τελευταίες ημέρες στο Αιγαίο, τα οποία όμως κατά την άποψη των κύκλων του υπουργείου Άμυνας δεν ενέχουν ιδιαίτερη ανησυχία».
Επομένως, τα δύο πιο αρμόδια υπουργεία για την υπόθεση είναι φανερό ότι δεν ανεβάζουν τους τόνους και δε θεωρούν το ζήτημα κάτι το εξαιρετικό.
Σε άρθρο, επίσης, της Ελευθεροτυπίας την επόμενη μέρα αναφέρεται ότι, στη διάρκεια της συνεδρίασης του ΚΥΣΕΑ, «τόσο η Ντόρα Μπακογιάννη όσο και ο Β. Μεϊμαράκης επισήμαναν στον κ. Καραμανλή ότι διπλωματικά και στρατιωτικά δεν υπάρχουν στοιχεία και ενδείξεις για προσπάθεια κλιμάκωσης της έντασης στο Αιγαίο από την πλευρά της Τουρκίας. Ο κ. Μεϊμαράκης ανέφερε ότι αριθμητικά οι παραβάσεις, παραβιάσεις και υπερπτήσεις που καταγράφονται αυτές τις ημέρες δεν είναι περισσότερες από όσες γίνονταν τα τελευταία χρόνια, ενώ δεν υπάρχουν πληροφορίες ούτε για μετακινήσεις τουρκικών στρατευμάτων ούτε για προκλητικές ενέργειες στη θάλασσα».
Στη συζήτηση που έγινε στις 13 Γενάρη στο Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής (διακομματικό όργανο), το οποίο συγκλήθηκε μετά από σχετικό αίτημα που διατύπωσαν με επιστολή τους ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Γ. Μπανιάς και ο υπεύθυνος του τμήματος εξωτερικής πολιτικής του ΣΥΝ Π. Τριγάζης, η Μπακογιάννη «άφησε να εννοηθεί ότι υπάρχει ποιοτική αναβάθμιση της τουρκικής προκλητικότητας, με την Άγκυρα να αμφισβητεί πλέον το Αγαθονήσι και το Φαρμακονήσι» (Ελ., 14 Γενάρη).
Επίσης, σε σχετικό άρθρο του Γ. Τσακίρη στην Ελευθεροτυπία (16 Γενάρη), με τον τίτλο Δεν βλέπουν κρίση οι στρατηγοί, επισημαίνονται τα εξής ενδιαφέροντα:
«Κρίση “γιοκ” για τους στρατιωτικούς (…) κρίση δεν υπάρχει, μας λένε οι πηγές του υπουργείου Άμυνας και αιτιολογούν: “Στρατιωτική κρίση σημαίνει διαφοροποίηση των δεδομένων από χθες, πριν από μια εβδομάδα, αλλά και πέρσι και πρόπερσι. Σημαίνει στρατιωτικές κινήσεις παραπλάνησης, μετακινήσεις δυνάμεων, ενισχύσεις μονάδων, ασκήσεις εκτός συνηθισμένων τακτικών και κυρίως αρχή κλιμάκωσης και, τέλος, στοιχεία που σήμερα τουλάχιστον δεν προκύπτουν” (…) οι στρατηγοί επέμεναν ότι κρίση υπάρχει μόνο λεκτικά και κυρίως σε επίπεδο διαρροών προς τα ελληνικά ΜΜΕ, καθώς τα αντίστοιχα στην Τουρκία όλο αυτό το διάστημα δεν έχουν ασχοληθεί ούτε με μια αράδα στα όσα συμβαίνουν στο Αιγαίο». Παρακάτω διαβάζουμε ότι οι ένστολοι υποστήριξαν πως οι πληροφορίες δεν είναι αποκυήματα της φαντασίας των δημοσιογράφων, αλλά πληροφορίες «που κάποιοι άφησαν να διαρρεύσουν. (…) Απαντώντας στο ερώτημα, γιατί δημιουργούνται εντυπώσεις έντασης στο Αιγαίο από τις πληροφορίες που αφήνονται να διαρρεύσουν, οι αξιωματικοί απέφυγαν να απαντήσουν. Κάποιοι μόνο είπαν ότι “θα πρέπει να συναξιολογηθεί η χρονική στιγμή που η κρίση βρέθηκε στις πρώτες σελίδες των εφημερίδων”».
Αυτό το τελευταίο για τη χρονική στιγμή κρατήστε το, αγαπητοί αναγνώστες, γιατί έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον (πρόκειται για το γνωστό timing, αγγλιστί) και θα μας απασχολήσει παρακάτω.
Στο ίδιο άρθρο κατατίθενται ενδιαφέροντα στατιστικά στοιχεία του ελληνικού υπουργείου Άμυνας, από τα οποία προκύπτει σαφώς ότι η πτητική δραστηριότητα της τουρκικής πολεμικής αεροπορίας το 2008 όχι μόνο δεν κλιμακώθηκε αλλά ακριβώς αντίθετα ήταν μειωμένη σε σχέση με το 2007! Δύο μόνο περιπτώσεις, για να μην κουράσουμε: α) Το 2007 είχαν καταγραφεί 48 υπερπτήσεις πάνω από ελληνικά νησιά, ενώ το 2008 μόλις 25. β) Το 2007 είχαμε 868 παραβάσεις έναντι 688 του 2008… Τέλος, ούτε οι ασκήσεις του τουρκικού στόλου δημιουργούν ένταση, αφού «είναι προγραμματισμένες χωρίς κάτι το διαφορετικό που θα μπορούσε να προβληματίσει» (στο ίδιο).
Τέλος, ο Σταύρος Λυγερός σε άρθρο του στην Καθημερινή (4 Γενάρη) εκτιμά κι αυτός ότι «δεν είναι πρωτόγνωρες ούτε οι πρόσφατες τουρκικές προκλήσεις στο Αγαθονήσι και στο Φαρμακονήσι (…) Υπενθυμίζουμε ότι στις 29-1-1996 τα είχε ονομαστικά συμπεριλάβει (μαζί με την Ψέριμο και τους Φούρνους) στην ίδια κατηγορία με τα Ίμια».
Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται είναι γιατί τόση φασαρία από τα ελληνικά ΜΜΕ για κάτι που έτσι κι αλλιώς συμβαίνει εδώ και 13, τουλάχιστον, χρόνια και, κυρίως, τι ήθελαν να πετύχουν αυτή τη χρονική στιγμή αυτοί που άφησαν να διαρρεύσουν πληροφορίες για «αύξηση της τουρκικής προκλητικότητας».
Τα προβλήματα στις σχέσεις μας με την Τουρκία πηγάζουν πρωτίστως από το γεγονός ότι η χώρα μας εδώ και δεκαετίες θεωρεί το Αιγαίο ελληνική λίμνη και συμπεριφέρεται ανάλογα απέναντι στο γείτονα, προσπαθώντας άλλοτε de jure και άλλοτε de facto να κατοχυρώσει αυτά που θεωρεί «αδιαπραγμάτευτα εθνικά συμφέροντα» (για να θυμηθούμε την αγαπημένη διατύπωση του ρώσου αρχιπράκτορα Ανδρέα Παπανδρέου, η οποία έντεχνα και σταδιακά επιβλήθηκε σε όλο το πολιτικό φάσμα, σε βαθμό που σήμερα να θεωρείται αδιανόητη μια διαφορετική αντίληψη των «εθνικών συμφερόντων»).
Ας πάρουμε για παράδειγμα αυτό που θεωρήθηκε «επιθετική διείσδυση τουρκικών μαχητικών στο πεδίο βολής της Άνδρου κατά τη διάρκεια ελληνικής άσκησης» (Λυγερός, στο ίδιο). Έτσι όπως γίνεται η διατύπωση, ο καθένας θα νόμιζε πως οι Τούρκοι έφτασαν λίγο έξω από την Άνδρο, άρα αυτό είναι κάτι απαράδεκτο. Όπως όμως ο ίδιος ο αρθρογράφος αναφέρει, πέρα από το ότι κάτι τέτοιο δεν ήταν καινούριο και «είχε επαναληφθεί στο παρελθόν», «η Άγκυρα εδώ και χρόνια απαιτεί την κατάργηση των ελληνικών μόνιμων πεδίων βολής στην Άνδρο και στη Σιθωνία». Παράλογη απαίτηση, θα μπορούσε να ισχυριστεί ένας καλόπιστος άνθρωπος. Να όμως που δεν είναι έτσι: «Το επιχείρημά της είναι ότι σύμφωνα με τον ICAO (Διεθνής Οργανισμός Πολιτικής Αεροπορίας) μόνιμα πεδία βολής σε διεθνή εναέριο χώρο μπορεί να υπάρχουν μόνο εάν έχουν συμφωνήσει όλες οι χώρες της περιοχής» (στο ίδιο).
Ποιος λοιπόν προσπάθησε στη συγκεκριμένη περίπτωση να προκαλέσει τετελεσμένα γεγονότα παραβιάζοντας το Διεθνές Δίκαιο; Νομίζουμε πως είναι φανερή η απάντηση.

ΒΡΑΧΟΝΗΣΙΔΕΣ ΚΑΙ ΥΦΑΛΟΚΡΗΠΙΔΑ

Το δεύτερο και κυριότερο ζήτημα έχει να κάνει με τις λεγόμενες βραχονησίδες. Ας δώσουμε πρώτα τον ορισμό:
Βραχονησίδα είναι ένα μικρό, ακατοίκητο νησί χωρίς καμία οικονομική δραστηριότητα. Κριτήριο για το χαρακτηρισμό ενός νησιού ως βραχονησίδας είναι δηλαδή το αν μπορεί ή όχι να διατηρηθεί σ’ αυτό ανθρώπινος πληθυσμός και να αναπτυχθεί αυτόνομη οικονομική ζωή.
Οι βραχονησίδες, ως γη, έχουν, με βάση το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, αιγιαλίτιδα ζώνη (χωρικά ύδατα). Μέχρι εδώ καλά. Μπορούν όμως να οριοθετήσουν γύρω τους υφαλοκρηπίδα και αποκλειστική οικονομική ζώνη μόνο αν μπορούν να διατηρήσουν ανθρώπινο πληθυσμό ή αυτόνομη οικονομική ζωή, αν πάψουν δηλαδή να είναι βραχονησίδες (άρθρο 121 της Σύμβασης του ΟΗΕ του 1982 για το Δίκαιο της Θάλασσας).
Το Αιγαίο είναι μια θάλασσα διάσπαρτη από τέτοιες βραχονησίδες και νησάκια (υπολογίζονται γύρω στις 3.500). Αν λοιπόν μια παράκτια χώρα, όπως είναι η Ελλάδα, έχει στην κατοχή της τέτοιες βραχονησίδες, έχει και μεγάλη έκταση χωρικών υδάτων, με βάση το Διεθνές Δίκαιο. Όμως δεν έχει υφαλοκρηπίδα. Τι κάνει η Ελλάδα για να έχουν και οι βραχονησίδες υφαλοκρηπίδα: Τι κανει ώστε με μια βραχονησίδα στο κέντρο του Αιγαίου να ελέγχει οικονομικά όλο το Αιγαίο; Κάνει το εξής: Στήνει λίγους ανθρώπους πάνω στην βραχονησίδα, κατά προτίμηση συνταξιούχους, και την μετατρέπει σε νησί! Πολύ απλό και πολύ έξυπνο ελληνικό οικοπεδοφαγικό!
Δεν είναι αυτό «προκλητική πολιτική» απέναντι στο γείτονα, που τον αποκλείει σχεδόν εντελώς από το να έχει κι αυτός μια λογική έκταση υφαλοκρηπίδας και αποκλειστικής οικονομικής ζώνης στο Αιγαίο;
Αυτά τα λέμε γιατί παρόμοια ήταν και η περίπτωση με τα Ίμια το Γενάρη του 1996, αφού κι αυτή είχε προκληθεί από ανάλογες παρασκηνιακές ενέργειες της τότε ελληνικής κυβέρνησης. Είχε θεσπιστεί δηλαδή από τον τότε υπουργό Εσωτερικών Σκανδαλίδη ένα σχετικό νομοθετικό πλαίσιο που εκβίαζε τη μετατροπή ορισμένων βραχονησίδων σε νησίδες με το γνωστό απώτερο σκοπό, προκαλώντας έτσι την απάντηση των Τούρκων που αμφισβήτησαν, ενώ δεν είχαν δικαίωμα την ελληνική κυριαρχία στην Ίμια. Δηλαδή άδικη απάντηση σε μια προβοκάτσια.
Τι έχει γίνει από τότε μέχρι σήμερα;
Πρώτον, έχει θεσπιστεί νέο νομοθετικό πλαίσιο, που βάζει και την Ευρωπαϊκή Ένωση στο παιχνίδι, αφού εμφανίζει αυτές τις βραχονησίδες ως περιοχές «ιδιαίτερου φυσικού κάλλους», προσπαθώντας έτσι να τις εντάξει στα ευρωπαϊκά προγράμματα Natura και να βάλει την Ευρώπη να τσακώνεται με την Τουρκία για ένα καθαρά ελληνοτουρκικό πρόβλημα που το έχουν προκαλέσει οι ελληνικές κυβερνήσεις. Πρόκειται για υπουργικές αποφάσεις του τότε υπουργού Αιγαίου Νίκου Σηφουνάκη με ημερομηνία 11 Σεπτεμβρίου 2000 οι οποίες έχουν δημοσιευτεί στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, τεύχος 2ο, αριθμός φύλλου 1176 (22 Σεπτεμβρίου 2000). Με τις αποφάσεις αυτές χαρακτηρίζονται «ιδιαιτέρου φυσικού κάλλους» ένα σωρό νησίδες και βραχονησίδες των νομών Λέσβου (αριθμ. ΔΠΑ/9379), Σάμου (αριθμ. ΔΠΑ/9381), Χίου (αριθμ. ΔΠΑ/9383), Κυκλάδων (αριθμ. ΔΠΑ/9385 και 9389) και Δωδεκανήσου (αριθμ. ΔΠΑ/9387). Στις υπουργικές αυτές αποφάσεις, που έχουν ισχύ νόμου, αναφέρεται ότι στις περιοχές αυτές επιτρέπεται: «α) Η άσκηση των παραδοσιακών ασχολιών αγροτικού χαρακτήρα (αλιεία, μελισσοκομία, γεωργία, κτηνοτροφία». β) Η αναστήλωση, επισκευή, αποκατάσταση υφισταμένων κτισμάτων και υπαρχουσών υποδομών (καλντερίμια, κελιά, μάντρες). γ) Επιτρέπεται η κατασκευή νέων κτισμάτων προσαρμοσμένων στο περιβάλλον μόνο για την εξυπηρέτηση αναγκών εθνικής άμυνας, αρχαιολογίας, επιστημονικής έρευνας και για λόγους προστασίας και διαχείρισης του φυσικού περιβάλλοντος και μετά από σύμφωνη γνώμη της αρμόδιας ΕΠΑΕ».
Μετατρέπεται ή όχι μ’ αυτόν τον τρόπο μια βραχονησίδα σε νησί; Ηλίου φαεινότερον. Γιατί, αν κάποιος μπορεί να ασκεί τέτοιου είδους ασχολίες στη βραχονησίδα και να μένει εκεί, τότε να η «αυτόνομη οικονομική ζωή», αφού το ίδιο το νησί θα προσφέρει τα ψάρια ή τις μέλισσες ή κάποιο χωράφι ή τη βοσκή μερικών κατσικιών!
Μήπως όμως αυτά έμειναν στα λόγια; Όχι βέβαια. Για παράδειγμα, σε μια τέτοια βραχονησίδα των Δωδεκανήσων, στην Πλάτη, ζει εδώ και χρόνια με κρατική υποστήριξη ένα ζευγάρι, ο Μιχάλης Λαμπρόπουλος και η σύζυγός του Αντονέλλα. Τον πρώτο μάλιστα τον είχαν πρόσφατα (μέσα στο Γενάρη) προσκεκλημένο στην εκπομπή τους «Mega Σαββατοκύριακο» ένα πρωινό Σαββάτου ο Ιορδάνης Χασαπόπουλος και ο Μανόλης Αναγνωστάκης. Σε μία παρόμοια εκπομπή λίγο καιρό πιο πριν ο Λαμπρόπουλος είχε συσχετίσει ευθέως την παραμονή τους εκεί με το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας! Στην Ελευθεροτυπία (2 Ιούνη 2005) διαβάζουμε ότι στο ζεύγος δόθηκε ταχύπλοο σκάφος ανθεκτικό στα μποφόρ για τις μετακινήσεις τους από την Πλάτη στην Κάλυμνο: «Με εντολή του πρωθυπουργού ο διευθυντής του γραφείου Τύπου Γιάννης Ανδριανός ήρθε σε συνεννόηση με τους αρμόδιους προκειμένου να διατεθεί από τα Ολυμπιακά Ακίνητα το σκάφος, το οποίο και παραδόθηκε την Κυριακή από τον Χαράλαμπο Κόκκινο, γενικό γραμματέα Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου, στο ζευγάρι και έγινε η πρώτη δοκιμή».
Να πώς μετατρέπεις μια βραχονησίδα σε νησίδα! Γνήσια ελληνική πατέντα…

ΦΑΟΥΛ ΚΑΙ ΣΤΟ FIR

Το 1952 ο ICAO (Διεθνής Οργανισμός Αεροναυτιλίας) καθόρισε, ως αποκλειστικά αρμόδιος φορέας, τα ανατολικά όρια του FIR Αθηνών από τη συντεταγμένη 4045Ν-2110Ε (δηλαδή από το σημείο των χερσαίων ελληνοτουρκικών συνόρων στον Έβρο), ακολουθώντας τη γραμμή των βορειοδυτικών συνόρων της Τουρκίας, με επόμενη συντεταγμένη αυτή του Καστελόριζου (3333Ν-3000Ε), μέχρι το πολυμερές σημείο συνάντησης των FIR Αθηνών-Λευκωσίας και Άγκυρας στην ανατ. Μεσόγειο (τα στοιχεία τα πήραμε από την Ελευθεροτυπία, 19 Γενάρη). Η πολυτεθλασμένη αυτή γραμμή του FIR Αθηνών αναγνωρίζεται και ακολουθείται ανελλιπώς από το 1952 και καμιά τροποποίηση δεν μπορεί να γίνει σ’ αυτήν χωρίς σχετική απόφαση του ICAO και χωρίς τη σύμφωνη γνώμη των εμπλεκόμενων μερών, δηλαδή και της Τουρκίας, στην περίπτωσή μας. Με άλλα λόγια, καμιά κυβέρνηση της περιοχής που εφάπτεται του FIR Αθηνών δεν έχει το δικαίωμα να αλλάξει μονομερώς τα όρια του FIR.
Προσέξτε τώρα τι τετελεσμένα προσπάθησαν να επιφέρουν οι κυβερνήσεις Ελλάδας-Κύπρου σε συνεργασία μεταξύ τους.
Στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχει δημιουργηθεί ο Ενιαίος Ευρωπαϊκός Ουρανός, που προωθεί τη στενή συνεργασία ανάμεσα στα FIR των κρατών-μελών, με στόχο τη δημιουργία Κοινών Διαλειτουργικών Εναέριων Τμημάτων (FAB), ώστε να διευκολύνεται η διεθνής εναέρια κυκλοφορία και να μειώνεται το κόστος των αεροπορικών εταιρειών (πληρώνουν τέλη διέλευσης από κάθε FIR).
Ένα τέτοιο FAB με την ονομασία BLUE MED FAB προσπάθησαν να δημιουργήσουν οι κυβερνήσεις Ελλάδας και Κύπρου, χωρίς όμως να ζητήσουν τη γνώμη της Τουρκίας, όπως είχαν τη νομική υποχρέωση. Στις τουρκικές αντιρρήσεις προς τον ICAO η ελληνική πλευρά αντέταξε το επιχείρημα ότι, σύμφωνα με τον Κανονισμό του 2004 για τον Ενιαίο Ευρωπαϊκό Ουρανό δεν προβλέπεται περιοχική συμφωνία, όπως θέλει ο ICAO, αλλά μόνο κοινή συμφωνία μεταξύ των ενδιαφερομένων κρατών. Αυτό όμως (βλ. Ελευθεροτυπία, 27 Δεκέμβρη 2008) «ισχύει μόνο για τον εθνικό εναέριο χώρο και όχι για διεθνή εναέριο χώρο, όπως είναι η περίπτωση με το FAB Ελλάδας-Κύπρου. Εξάλλου η Σύμβαση για τον Ενιαίο Ευρωπαϊκό Ουρανό προβλέπει ότι οι ενέργειες για τη δημιουργία FAB θα διέπονται από τη Σύμβαση του Σικάγου του ICAO και η υλοποίησή τους από το Γιουροκοντρόλ, η σύμβαση του οποίου προβλέπει ότι θα εφαρμόζονται οι αποφάσεις του ICAO».
Αυτό ήταν το πρώτο φάουλ και το πιο ήπιο.
Δυστυχώς ακολουθεί και δεύτερο, πολύ χειρότερο από το πρώτο, γιατί εδώ έχουμε να κάνουμε με τα θαλάσσια σύνορα Ελλάδας-Τουρκίας.
Όπως μας πληροφορεί η Ελευθεροτυπία (21, 22 και 23 Γενάρη, βλ. σχετικά άρθρα της Κύρας Αδάμ), «δεν έχουν χαραχθεί ποτέ κοινά θαλάσσια ελληνοτουρκικά σύνορα, πλην της περιπτώσεως της Δωδεκανήσου».
Το 2002 προέκυψε η απαίτηση, στα πλαίσια ΕΕ και ΝΑΤΟ, να δημιουργηθεί ψηφιακός χάρτης όλων των κρατών. Στις συσκέψεις που έγιναν στην Αθήνα εκείνη την περίοδο για το θέμα ο εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών πρότεινε τρεις εναλλακτικές μεθόδους ψηφιακής απεικόνισης των συνόρων, από τις οποίες η πρώτη ήταν η ταύτιση συνόρων-FIR Αθηνών! Βέβαια, ο εκπρόσωπος του ΥΠΕΞ έσπευσε να παρατηρήσει ότι αυτή η μέθοδος δεν ήταν ορθή από νομική άποψη, «αφού περιλαμβάνει περιοχές με διεθνή ύδατα». Όμως, αν αποφασιζόταν εκείνη η μέθοδος, τότε η Ελλάδα θα είχε υπό την κυριαρχία της το σύνολο του Αιγαίου, καθιστώντας το έτσι ντε φάκτο κλειστή θάλασσα, κάτι που υποστήριζε κατά κόρον το ΠΑΣΟΚ επί εποχής Ανδρέα Παπανδρέου ταυτίζοντας και συγχέοντας τα όρια του FIR Αθηνών με τα όρια του εθνικού εναέριου χώρου. Ας σημειώσουμε εδώ ότι FIR και εθνικός εναέριος χώρος είναι πολύ διαφορετικά πράγματα. Το πρώτο σημαίνει απλά ποιος πύργος ελέγχου αναλαμβάνει να καθοδηγήσει τα αεροπλάνα που κινούνται σ’ έναν προκαθορισμένο χώρο πολύ μεγαλύτερο από τον εθνικό εναέριο χώρο, ενώ ο τελευταίος σημαίνει ως πού εκτείνονται τα κυριαρχικά δικαιώματα μιας χώρας στον αέρα. Επομένως, το FIR δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση κυριαρχικό δικαίωμα.
Έτσι, το 2002 λόγω αντίδρασης του ΓΕΝ και του ΓΕΑ η χάραξη των θαλάσσιων συνόρων εγκαταλείφθηκε, προσωρινά τουλάχιστον.
Το θέμα όμως επανήλθε πιεστικά από το Μάη του 2008, οπότε σε νέα σύσκεψη αρμόδιων παραγόντων στο ΥΠΕΞ (φθινόπωρο του 2008) αποφασίστηκε «να παραχθεί ένας εκσυγχρονισμένος αεροναυτικός χάρτης αποτύπωσης του FIR Αθηνών και συνακόλουθα της ελληνικής περιοχής αρμοδιότητας για έρευνα και διάσωση». Και συνεχίζει (προσέξτε το άλλο φάουλ): «Ο εν λόγω χάρτης, άπαξ και παραχθεί, θα είναι κατ’ αρχάς εθνικής εσωτερικής χρήσης από τις αρμόδιες ελληνικές υπηρεσίες. Η σκοπιμότητα διεθνούς προβολής και χρήσης του εν λόγω αεροναυτικού χάρτη θα εξεταστεί στη συνέχεια, δεδομένου ότι αναγνωρίζεται η ανάγκη να λάβει διεθνή υπόσταση».
Από πού κι ως πού το ζήτημα του FIR Αθηνών είναι ζήτημα «εθνικής εσωτερικής χρήσης»; Και το κυριότερο: Με ποια από τις μεθόδους που προαναφέρθηκαν θα σχηματιστεί τελικά αυτός ο ψηφιακός χάρτης;
Τα πράγματα τα έμπλεξε ακόμη περισσότερο μια ανακοίνωση του ΥΠΕΞ στις 21 Γενάρη, η οποία αναφερόταν στο δημοσιευμένο στην Ελευθεροτυπία Πρακτικό και έλεγε τα εξής: «Στο πρακτικό αναφέρεται ρητά ότι θα ακολουθηθεί η συμφωνηθείσα στο πλαίσιο του ICAO γραμμή και ότι θα ληφθεί ειδική μέριμνα προκειμένου να συμπέσει η ψηφιακή απεικόνιση με τα θαλάσσια ελληνοτουρκικά σύνορα. Δεν μετακινείται τίποτα», τόνισε ο κ. Κουμουτσάκος.
Για την ιδιαίτερα βαρύνουσα σημασία αυτής της ανακοίνωσης αφήνουμε να μιλήσει η ίδια η αρθρογράφος Κύρα Αδάμ, η οποία στο τέλος-τέλος μόνο για το φιλοτουρκισμό της δε φημίζεται: «Το υπουργείο Εξωτερικών με τη σχετική ανακοίνωσή του περί υπάρξεως κοινών ελληνοτουρκικών συνόρων α) εμφανίζεται να τα έχει χαράξει αυθαιρέτως (…) Το σοβαρότερο εξ όλων όμως είναι ότι με τη χθεσινή ανακοίνωση εμφανίζεται η ελληνική κυβέρνηση να θεωρεί ότι τα ελληνικά θαλάσσια σύνορα είναι τα ανατολικά σύνορα του FIR Αθηνών, ότι δηλαδή η Ελλάδα θεωρεί αποκλειστικώς δικό της το σύνολο και του διεθνούς εναέριου χώρου και της διεθνούς θάλασσας στο Αιγαίο. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, η έστω και „φραστική” χάραξη θαλάσσιων ελληνοτουρκικών συνόρων δίνει πλέον το δικαίωμα στην Τουρκία να ισχυρίζεται ότι η Ελλάδα προσπαθεί να μετατρέψει το σύνολο του Αιγαίου σε „κλειστή ελληνική θάλασσα” με ελληνική κυριαρχία στο Αιγαίο και στη διεθνή θάλασσα και στον διεθνή εναέριο χώρο. Η ενέργεια αυτή, έστω „και στο χαρτί”, είναι παράνομη».

Ο ΠΑΠΟΥΛΙΑΣ ΣΤΗΡΙΖΕΙ ΤΟΝ ΕΡΝΤΟΓΑΝ

Εμείς δε χρειάζεται να πούμε τίποτε περισσότερο. Ας ψάξει μετά όποιος θέλει να βρει γιατί οι Τούρκοι σοβινιστές, που επίσης περιφρονούν τις πολιτικές διπλωματικές μεθόδους, αποσπούν για τον εαυτό τους το δικαίωμα να απαντούν στις προβοκάτσιες με προβοκάτσιες, δηλαδή να κάνουν πτήσεις πάνω από ελληνικά νησιά, να αμφισβητούν ελληνικές βραχονησίδες κοκ.
Κάτι τελευταίο μόνο. Μέσα στο σκόπιμα, όπως είδαμε, καλλιεργημένο κλίμα της έντασης ο Παπούλιας επισκέφθηκε το Αγαθονήσι ανήμερα της γιορτής των Φώτων, στις 6 Γενάρη. Και για να μην αναρωτιέστε τι δουλειά έχει η ρώσικη αλεπού στο παζάρι, ιδού η εξήγηση. Αφού κατήγγειλε τη θεωρία των «γκρίζων ζωνών» και τις υπερπτήσεις, είπε τη μεγάλη κουβέντα: «Ο πυρήνας του προβλήματος των ελληνοτουρκικών σχέσεων βρίσκεται στον καθοριστικό ρόλο του τουρκικού στρατού στην πολιτική ζωή της γειτονικής χώρας».
Πέρα από το ολοφάνερο ότι μια τέτοια δήλωση αποτελεί ευθεία και απαράδεκτη ανάμιξη στα εσωτερικά της Τουρκίας, ας προσέξει κανείς το χρόνο που έγινε αυτή η βαρυσήμαντη δήλωση (η Μπακογιάννη, πάντως, φρόντισε με σκόπιμες διαρροές στον Τύπο να πάρει αποστάσεις από την επίσκεψη αυτή): Είναι η στιγμή που ο ρωσόδουλος Ερντογάν, με πρόσχημα την υπόθεση Εργκενεκόν, συλλαμβάνει, εκθέτει και διασύρει στα μάτια του τουρκικού λαού το τελευταίο μεγάλο ανάχωμα που έχει απομείνει στη γείτονα μπροστά στη ρωσόδουλη ισλαμοφασιστική επέλαση, τον κεμαλικό κοσμικό μέτωπο. Σε αυτό παίζουν ισχυρό ρόλο οι στρατιωτικοί που είναι γενικά κεμαλιστές, αλλά και δικαστές και τούρκοι εθνικούς αστοί και περιέχει και δημοκρατικές αλλά και συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις. Όλοι αυτοί κατηγορούνται συλλήβδην από τον δήθεν μετριοπαθή ισλαμικό φονταμενταλισμό, σαν «κεμαλικό κατεστημένο». Είναι η στιγμή που ο Ερντογάν, ενώ η Ευρώπη ξεπαγιάζει από το κλείσιμο της στρόφιγγας του φυσικού αερίου από τον Πούτιν, απειλεί την Ευρωπαϊκή Ένωση ότι θα αναθεωρήσει τη στήριξή του για την κατασκευή του αγωγού φυσικού αερίου «Ναμπούκο» (πρόκειται για τον αγωγό που, αν και όταν κατασκευαστεί, θα απαγκιστρώσει την Ευρώπη από την ασφυκτική μονομέρεια του ρώσικου φυσικού αερίου). Είναι, τέλος, η στιγμή που ο Ερντογάν, συμπεριφερόμενος ως εν δυνάμει εκπρόσωπος όλου του ισλαμικού κόσμου δηλαδή σε πνεύμα διπλωματίας του 17ου αιώνα, καταφέρεται με ωμότητα κατά του δικαιώματος του Ισραήλ να υπερασπιστεί τον εαυτό του απέναντι στις απρόκλητες επιθέσεις της ισλαμοναζιστικής Χαμάς. Την ίδια ώρα μέσα στο 2008 μόνο έχει δεχθεί «επισκέψεις 22 αρχηγών κρατών ή κυβερνήσεων, μεταξύ των οποίων και κάποιων από τη λίστα των „απείθαρχων χωρών”». Παράδειγμα, ο αρχηγός του πολιτικού γραφείου της Χαμάς Χάλεντ Μασαάλ και ο ιρανός πρόεδρος Αχμαντινετζάντ, οι επισκέψεις των οποίων πυροδότησαν σχόλια ότι η Τουρκία ολισθαίνει εκτός δυτικού κόσμου» (Ελευθεροτυπία, 18 Γενάρη, στο άρθρο του Αχιλλέα Φακατσέλη με τον εύγλωττο τίτλο Ισλαμικό σεργιάνι). Επίσης Την ίδια ώρα, διόλου τυχαία, την πρώτη φορά που πρόεδρος της Κύπρου και τουρκοκύπριος ηγέτης προβαίνουν σε κοινή δήλωση επί διεθνούς θέματος (Χριστόφιας-Ταλάτ) είναι για να καταδικάσουν «την επίθεση του Ισραήλ στη Γάζα» (6 Γενάρη, την ίδια μέρα της επίσκεψης Παπούλια στο Αγαθονήσι). Αποδεικνύεται ότι δεν σπούδαζαν τζάμπα μαζί στη Μόσχα.

Και το κερασάκι στην τούρτα: Στις 31 Γενάρη μαθαίνουμε από τον ελληνικό Τύπο ότι αμερικάνικο πολεμικό πλοίο εξανάγκασε πλοίο ρωσικών συμφερόντων υπό κυπριακή σημαία (θαυμάστε τη διαπλοκή!) να αγκυροβολήσει ανοιχτά της Λεμεσού, προκειμένου να γίνει νηοψία, γιατί το πλοίο αυτό είχε αποπλεύσει από το Ιράν με προορισμό τη Συρία (επισήμως τουλάχιστον…) και μετέφερε όπλα για τη Χαμάς!
Άξιος λοιπόν ο μισθός σας, κύριε πρόεδρε της Ελληνικής Δημοκρατίας που βρήκατε τη καλύτερη στιγμή για να αβαντάρετε τον ισλαμοφασίστα Ερντογάν χτυπώντας σαν υπεύθυνο της έντασης στο Αιγαίο - μιας έντασης που εσείς υποδαυλίσατε στο συγκεκριμένο διάστημα - την πιο προοδευτική τάση της τούρκικης πολιτικής !

Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΟΑΚΚΕ ΓΙΑ ΤΑ ΝΗΣΙΑ ΤΙΣ ΒΡΑΧΟΝΗΣΙΔΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΔΩΔΕΚΑ ΜΙΛΙΑ

Η δική μας θέση στο ζήτημα των νησίδων και βραχονησίδων είχε εκφραστεί ρητά το Γενάρη του 1996, όταν είχε προκύψει το ζήτημα με την Ίμια. Έκτοτε η θέση αυτή δεν έχει αλλάξει σε τίποτα: Αρνούμαστε κατηγορηματικά την προβοκάτσια της μετατροπής των βραχονησίδων σε κατοικημένες νησίδες, αφού κάτι τέτοιο αλλάζει βίαια και με απάτη το status quo στο Αιγαίο.
Όσο για την κυριαρχία στα μικρά νησιά, όπου αυτά αναφέρονται ρητά σε διεθνείς συνθήκες ότι ανήκουν στην Ελλάδα ή, ακόμη και αν δεν αναφέρονται ρητά, ασκούνταν σ’ αυτά κυριαρχία έστω και από άλλα κράτη πριν από την Ελλάδα, όπως από την Ιταλία στα Δωδεκάνησα, αυτά συνεχίζουν να ανήκουν στην Ελλάδα με την ιδιότητά της ως διαδόχου κράτους. Στο ζήτημα αυτό πρέπει να χτυπήσουμε την τουρκική θέση, όπως πρέπει να την χτυπήσουμε και στο ζήτημα των 12 μιλίων. Η Ελλάδα έχει το δικαίωμα και πρέπει κατά τη γνώμη μας κάποια στιγμή να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια και η Τουρκία δεν έχει κανένα δικαίωμα να την απειλεί με πόλεμο γι αυτό. Από την άλλη η Ελλάδα δεν έχει δικαίωμα να κάνει κατάχρηση αυτού του δικαιώματος φράζοντας εντελώς την έξοδο της Τουρκίας προς την Ανατολική Μεσόγειο μέσο Αιγαίου. Έτσι σε περίπτωση επέκτασης των χωρικών της υδάτων σε 12 μίλια πρέπει η Ελλάδα ταυτόχρονα να κρατήσει το εύρος των χωρικών υδάτων σε 6 μίλια σε λίγα σημεία –όπως άλλωστε πολλές χώρες το κάνουν από καλή θέληση για να διευκολύνουν την ναυσιπλοΐα - ώστε να μπορούν και τα τουρκικά πλοία να επικοινωνούν ελεύθερα με τις ανοιχτές θάλασσες και τα νότια παράλια της Τουρκίας. Αυτή η ρύθμιση του εύρους των χωρικών υδάτων μπορεί να γίνει με τέτοιο τρόπο ώστε να μην μπορούν να μπαινοβγαίνουν ασύδοτα στο Αιγαίο μόνο τα πολεμικά πλοία των δύο υπερδυνάμεων.

Τέλος, για τα θαλάσσια ελληνοτουρκικά θαλάσσια σύνορα, όπου αυτά δεν έχουν ήδη καθορισθεί επακριβώς με διεθνείς συνθήκες, όπως αυτή του 1932 ανάμεσα σε Τουρκία και Ιταλία, θα πρέπει άμεσα οι δύο χώρες (Ελλάδα και Τουρκία) να συζητήσουν και να καταλήξουν σε ακριβή καθορισμό τους, ώστε να μην υπάρξουν στο μέλλον αγκάθια που δηλητηριάζουν τις σχέσεις των δύο χωρών και να μην μπορεί ανά πάσα στιγμή (μια κρύο-μια ζέστη) να εκμεταλλεύεται τις ελληνοτουρκικές διαφορές η ρώσικη αρκούδα, για να μπορεί να παίζει και με τις δύο χώρες.