ΑΠΑΓΩΓΗ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ

ΠΙΟ ΠΙΘΑΝΟΣ ΕΝΟΧΟΣ Ο ΣΟΣΙΑΛΦΑΣΙΣΤΙΚΟΣ ΛΗΣΤΟ-ΣΥΜΜΟΡΙΤΙΣΜΟΣ

Η χώρα μας έχει, εδώ και καιρό, εισέλθει σε μια περίοδο έντονης πολιτικής ανωμαλίας. Παρακρατικές συμμορίες – που βαδίζουν δίπλα σε πραγματικά εξεγερμένους μικροαστούς οι οποίοι ζουν με κρατική ιδεολογική ενθάρρυνση και με αρκετή σωματική ασφάλεια το επαναστατικό τους όνειρο - καίνε το κέντρο της πρωτεύουσας, σπάνε και λεηλατούν καταστήματα, τραμπουκίζουν σε βάρος των εργαζομένων και των περαστικών, κάνουν μπούκες σε δημόσια κτίρια, επιτίθενται σε δημοσιογράφους ενώ πέρσι το καλοκαίρι δε δίστασαν να κάψουν ζωντανούς 70 ανθρώπους. Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια πιθανολογούμε πως εντάσσεται και η αναβίωση του φαινομένου των απαγωγών σε βάρος επιχειρηματιών, με τελευταίο κρούσμα την απαγωγή του εφοπλιστή Περικλή Παναγόπουλου.
Το ότι οι δράστες της απαγωγής είχαν μάλλον βαθύτερα κίνητρα απ’ το να ιδιοποιηθούν απλά τα χρήματα της ληστείας τους το συνάγουμε και από το υπέρογκο ποσό των λύτρων που ζήτησαν να καταβάλει η οικογένεια του θύματος – 40 εκατομμύρια ευρώ, ένα ποσό πρωτοφανές στα ελληνικά χρονικά! Πρόκειται για ένα σοβαρό πλήγμα στο κεφάλαιο που αντιπροσωπεύει ο συγκεκριμένος επιχειρηματίας. Παρόμοια πρέπει να ήταν και τα κίνητρα των δραστών της περσινής απαγωγής του Γιώργου Μυλωνά, προέδρου του Συνδέσμου Βιομηχανιών Βόρειας Ελλάδας και ιδιοκτήτη της «Αλουμύλ». Τότε τα λύτρα είχαν ανέλθει στο αναλογικά εξίσου εξωφρενικό ποσό των 10 εκατομμυρίων Ευρώ.
Σε αυτές τις περιπτώσεις το πιθανότερο είναι να έχουμε να κάνουμε με μια βία που ασκεί ένα συγκεκριμένο μπλοκ εξουσίας κεφάλαιο σε βάρος ενός ορισμένου τμήματος του κεφάλαιου και υπέρ ενός άλλου όπως είναι το κρατικο-φασιστικό φιλορώσικο κεφάλαιο των Βγενόπουλου, Κόκκαλή, Μπόμπολα κλπ που χάρη στις απευθείας αναθέσεις και τους στημένους διαγωνισμούς έχει εκτοπίσει γρήγορα τους ανταγωνιστές του και τείνει να γίνει ο μεγαλύτερος ιδιοκτήτης του παραγωγικού πλούτου της χώρας.
Τα θύματα των απαγωγών μπορεί κάλλιστα να αποτέλεσαν πολιτικό στόχο του ανατολικού μπλοκ εξουσίας. Ο Παναγόπουλος απήχθη σε μια στιγμή που ο ανταγωνισμός ΑΝΕΚ Βαρδινογιάννη (φιλοδυτικό κεφάλαιο)- ΑΤΤΙCΑ Βγενόπουλου (φιλορώσικο κεφάλαιο μέσω Κύπρου) για τον έλεγχο των ακτοπλοϊκών γραμμών της χώρας έχει οξυνθεί πολύ. Η έκβαση αυτού του πολέμου θα κριθεί από το ποιο κεφάλαιο θα καταφέρει να ελέγξει τελικά την Hellenic SeaWays (HSW), από την οποία θέλει να απεμπλακεί η ιταλική πλέον ΜΙΝΟΑΝ. Ο Βγενόπουλος χρησιμοποίησε κάθε μέσο για να επικρατήσει έναντι της ΑΝΕΚ του Βαρδινογιάννη που κατέχει ήδη ένα μεγάλο ποσοστό της HSW. Αρχικά αγόρασε από τον Παναγόπουλο την ATTICA δίνοντάς του τη διαβεβαίωση ότι θα του παραχωρήσει τη θέση του προέδρου της εταιρίας (βλ. Το Βήμα, 7/10/07). Στη συνέχεια όμως τον πέταξε από κει κι εγκατέστησε δικό του Δ.Σ. Aυτό το ίδιο είχε κάνει προηγούμενα ο φιλόδοξος αυτός κομπραδόρος εξαπατώντας τον με τον Δασκαλόπουλο της Δέλτα. Με το χρηματικό του κεφάλαιο από την εξαγορά της ΑΤΤΙCA που διέθετε ακόμη ο Παναγόπουλος θα μπορούσε να επηρεάσει την εξέλιξη της υπόθεσης σε βάρος της ATTICA και προς όφελος της ΑΝΕΚ. Εκτιμούμε ότι αυτός ίσως ήταν ο πιο πιθανός λόγος για τον οποίο ο Παναγόπουλος δέχτηκε τη μαφιόζικη επίθεση.
Ο Μυλωνάς δραστηριοποιούταν ήδη με την «Αλουμύλ» σε πολλές ανατολικοευρωπαϊκές χώρες, σαν πρόεδρος του Συνδέσμου Βιομηχάνων Βορείου Ελλάδας είχε υπογράψει μνημόνιο συνεργασίας με το εμποροβιομηχανικό επιμελητήριο Μόσχας το Δεκέμβρη του 2007, και είχε συνεργασία με μία ρώσικη εταιρεία κατασκευών την Konstructa. Φαίνεται ότι οι συμφωνίες συνεργασίας δεν εξελίχτηκαν καλά και ότι κάποια στιγμή άρχισε να δυσαρεστεί τους ρώσους, αφού είχε πραγματοποιήσει ανεξάρτητα επιχειρηματικά ανοίγματα στην Αμερική και σχεδίαζε εκεί την έναρξη παραγωγής «φασόν». Όπως διαβάζουμε σε σχετικό ρεπορτάζ από συνέντευξη του επιχειρηματία στη Ναυτεμπορική (4/9/08): «Ειδικότερα για τις ΗΠΑ τονίσθηκε ότι πολλή δουλειά γίνεται από την Alumil N.A., (σ.σ. ιδρύθηκε μόλις στα 2007) η οποία έχει θέσει στο στόχαστρο μεγάλα projects υψηλών τεχνικών προδιαγραφών, για τα οποία προχώρησε στην παραγωγή ειδικών προϊόντων, σε νέες πιστοποιήσεις αλλά και σε συμφωνίες με εξειδικευμένα συνεργεία. Υπενθυμίζεται ότι σε όλη αυτή την προσπάθεια, έχει ενταχθεί και η δημιουργία show room στο Long Island, το οποίο λειτουργεί από μηνών». Επίσης ο Γ. Μυλωνάς, σαν εκπρόσωπος των βιομηχανιών της Β. Ελλάδας, υπήρξε ιδιαίτερα επικριτικός για την πολιτική της κυβέρνησης Καραμανλή και των υπόλοιπων κομμάτων σε σχέση με την ανάπτυξη της βιομηχανίας.
Τα πιο καθαρά πολιτικά στοιχεία, ωστόσο, των πιο πάνω εκτιμήσεων μας τα δίνει η συμπεριφορά του πολιτικού κόσμου στην απαγωγή Μυλωνά, κι αυτό γιατί το σχέδιο των απαγωγέων απέτυχε και οι δράστες συνελήφθησαν. Μόνο τότε μπόρεσαν να έρθουν στο φως οι δεσμοί της συμμορίας που διεύθυνε ο Β. Παλαιοκώστας με τον ψευτοαναρχικό/ αντιεξουσιαστικό χώρο και την ψευτοαριστερά. Υπήρξαν ψευτοαναρχικοί μέλη της συμμορίας κι όμως κανείς δεν το έκανε αυτό ζήτημα. Η συμπαράσταση στο ληστή από αυτό το χώρο υπήρξε αξιοσημείωτη και εκδηλώθηκε το καλοκαίρι με βίαιες επιθέσεις, όπως ήταν εκείνη κατά αστυνομικού τμήματος στη Θεσσαλονίκη το Σεπτέμβρη. Εδώ φαίνεται ότι έχει σχηματιστεί ένα ψευτοαριστερό πολιτικό μπλοκ το οποίο έχει ανάγει τη ληστεία και το πλιάτσικο σε πράξη «αντικαπιταλιστικής» αντίστασης. Βεβαίως η μεγάλη διαφορά του πλιάτσικου του κοινού ποινικού δικαίου από κάθε επαναστατική απαλλοτρίωση είναι ότι η δεύτερη πραγματοποιείται σε εξαιρετικές περίοδες εμφύλιου από τον λαό που είναι οργανωμένος σε έναν μαζικό επαναστατικό στρατό και ο οποίος παραδίνει κάθε δεκάρα από τον όποιο απαλλοτριωμένο πλούτο στη λαϊκή εξουσία για να γίνει τμήμα της λαϊκής περιουσίας. Αντίθετα το ποινικό πλιάτσικο που ντύνεται σαν επανάσταση παραδίνει τον απαλλοτριωμένο πλούτο στην ατομική κατανάλωση της κάθε μικρής ομάδας «απαλλοτριωτών-ληστών» που για να έχει επαναστατικό άλλοθι και λαϊκή υποστήριξη μοιράζει και λίγα από τα κλοπιμαία σε μια ειδικά και προσωπικά επιλεγμένη φτωχολογιά που αποτελεί την πολιτική σωματοφυλακή και το άλλοθι της. Αυτή είναι η μέθοδος με την οποία εξασφαλίζει την πολιτική του εξουσία το εγκληματικό παρακράτος των εμπόρων της κοκαΐνης στη λατινική Αμερική, το Αφγανιστάν και αλλού.
Η «πολιτική οικονομία» των πλιατσικολόγων και ληστών είναι η θεωρία του ψευτοΚΚΕ και του ΣΥΝ ότι το κεφάλαιο σημειώνει τόσο αμύθητα κέρδη ώστε από αυτά μπορεί να τραφεί όλος ο πληθυσμός της χώρας και για πολύ καιρό. Το πρόβλημα της φτώχειας, λένε στα μέλη τους, θα λυθεί με μία επίθεση του λαού στα σεντούκια των καπιταλιστών. Αλλά αφού ο λαός είναι σύμφωνα με όλους αυτούς αλλοτριωμένος από την αστική ιδεολογία και δεν κινείται σε αυτήν την κατεύθυνση, κινείται υποχρεωτικά η οποιαδήποτε αυτοανακηρυγμένη πρωτοπορία για το καλό της επανάστασης. Αυτή θα επιλέξει τον κατάλληλο αστό, θα απαλλοτριώσει την περιουσία του στο κατάλληλο ύψος, και θα μοιράσει τα κλοπιμαία στον εαυτό της και στο λαό κατά τον δικό της κατάλληλο τρόπο και με τα δικά της κριτήρια. Η θεωρία αυτή προσφέρει την ιδεολογική «νομιμοποίηση» όχι μόνο των απαγωγών, αλλά και των ληστειών σε σούπερ-μάρκετ για διανομή «των κλεμμένων» στους φτωχούς, του ιστορικού και γιγαντιαίου πλιάτσικου του «επαναστατικού» Δεκέμβρη-φάρσας, ακόμα και των δολοφονιών της 17Ν.
Ο ΣΥΝ που η ηγεσία του είναι φιλορώσικη αλλά συσπειρώνει και πολλούς ριζοσπάστες μικροαστούς είναι το κόμμα που προβάλλει εντονότερα αυτή τη «θεωρία». Είναι επίσης το ίδιο κόμμα που βρίσκεται πίσω από κάθε ματαίωση μεγάλης επένδυσης και το σαμποτάρισμα της βιομηχανικής παραγωγικής βάσης της χώρας. Δεν είναι καθόλου τυχαία η εμπλοκή του γιου ενός ηγετικού στελέχους του ΣΥΝ σε παρόμοια ληστεία πριν ενάμιση χρόνο, ούτε είναι τυχαία η ποινική αβρότητα και η ηθική προστασία με την οποία τον μεταχειρίστηκε σύσσωμο το πολιτικό καθεστώς. Γι αυτήν την αβρότητα και την προστασία τον ονομάσαμε καθεστωτικό ληστή. Η κοινωνική βάση των θεωριών αυτής της επιλεκτικής και απόλυτα ιδιοτελούς «επαναστατικής απαλλοτρίωσης» είναι το κοινό εγκληματικό λούμπεν, η διεφθαρμένη κομματικο-υπαλληλική βδέλλα του δημοσίου και η κρατικοδίαιτη ανατολική ολιγαρχία (την οποία φυσικά οι «επαναστάτες» μας αποφεύγουν πάντα να εντάξουν έμπρακτα στο προς απαλλοτρίωση «κεφάλαιο»). Αυτή είναι η αριστερά τύπου Παλαιοκώστα που όντας καθεστωτική δραπετεύει με ελικόπτερο και όχι από λαγούμια, και βέβαια όποτε θέλει.
Στην απέναντι πλευρά του ίδιου πολιτικού μπλοκ της αρπαχτής, το ΛΑΟΣ προπαγανδίζει την βάση της θεωρίας του λαϊκού πλιάτσικου όταν καταριέται τις τράπεζες και την «εβραϊκή» απάτριδα, παγκοσμιοποιητική τοκογλυφία τους σαν τις αληθινές υπεύθυνες της οικονομικής κρίσης. Αν το ΛΑΟΣ τα βάζει με τη ριζοσπαστική ψευτοαριστερά είναι για να συσπειρώσει γύρω του τη μικροαστική συντήρηση και όχι από αντίθεση ουσίας. Άλλωστε ο Καρατζαφέρης έχει παραδεχτεί ότι είναι αντίθετος με τη βία της 17Ν αλλά συμφωνεί με την πολιτική της πλατφόρμα, που στην ουσία της είναι η πλατφόρμα του ΣΥΝ και του ψευτοΚΚΕ.
Όλες αυτές οι δυνάμεις αποτελούν ένα διακομματικό καθεστώς που ληστεύει με τους ανθρώπους του ή καταστρέφει τη χώρα. Ληστεύουν τον εθνικό πλούτο γιγαντώνοντας την κρατικο-κομματική γραφειοκρατία και τη νέα ολιγαρχία, οδηγούν το κράτος σε χρεοκοπία και παραδίδουν τη χώρα στα νύχια του ρωσικού σοσιαλιμπεριαλισμού σαμποτάροντας την παραγωγή, την παιδεία και την έρευνα. Ταυτόχρονα φέρνουν διαρκώς νέες φουρνιές μεταναστευτικής απλήρωτης εργατικής δύναμης για να κατεβάσουν κι άλλο τους μισθούς των παλαιότερων μεταναστών και ντόπιων εργατών και φωνάζοντας «θάνατος στο ρατσισμό» ρίχνουν νέο κάρβουνο στη μεγάλη φωτιά του ρατσισμού που έχουν ανάψει.
Ζούμε σε μια κρίσιμη εποχή. Οι δολοφονίες, τα καψίματα και οι απαγωγές δείχνουν ότι η βία του καθεστώτος έχει πλέον περάσει σε ανώτερο στάδιο. Οδηγούμαστε αν δεν αντιδράσουμε έγκαιρα σε μια δικτατορία χιτλερικού και μουσολινικού τύπου που σε πρώτη φάση θα είναι μια κοινοβουλευτική δικτατορία ταγμάτων εφόδου και μελανοχιτώνων. Αυτά πολύ πριν φανεί το αληθινό αφεντικό, δηλαδή πολύ πριν απλωθούν πάνω στα τραπεζάκια των Εξαρχείων μερικά ζευγάρια από βαριεστημένες ρώσικες αρβύλες.