Το τερατώδες με την απόφαση της 27/3 δεν βρίσκεται στο ότι βρέθηκαν κάποιοι δικαστές σε κάποια μεμονωμένη σύνθεση δικαστηρίου για να ποδοπατήσουν ομόφωνα (με μία μόνο εξαίρεση σε ένα σκέλος της κατηγορίας) τον αντιρατσιστικό νόμο και τη διεθνή αντιρατσιστική σύμβαση που έχει υπογράψει η χώρα μας, ή για να ποδοπατήσουν τις στοιχειώδεις δημοκρατικές αρχές και κάθε έννοια δικαιοσύνης που ο στοιχειώδης λόγος της ύπαρξής της είναι να προστατεύει τους ανθρώπους από τη βαρβαρότητα. Το τερατώδες βρίσκεται στο ότι οι δικαστές αυτοί είχαν σχεδόν ομόφωνη πολιτική, κοινοβουλευτική κι εξωκοινοβουλευτική κάλυψη στην απόφασή τους. Δηλαδή αυτή η απόφαση δεν συνάντησε καμιά απολύτως καταγγελία από οποιοδήποτε πολιτικό κόμμα και πολιτικό ρεύμα της χώρας (με την εξαίρεση ως τώρα της ΟΑΚΚΕ), από οποιαδήποτε μεγάλη συνδικαλιστική οργάνωση και παράταξη, από οποιαδήποτε οργάνωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αυτή η κάλυψη δεν υπήρξε μόνο μετά την έκδοση της απόφασης αλλά την προετοίμασε, καθώς όλοι οι παραπάνω στη διάρκεια του 1,5 χρόνου που κράτησε η πρωτόδικη και δευτερόδικη δικαστική διαδικασία συνεργάστηκαν για τον πλήρη αποκλεισμό του κοινού από την ενημέρωση γι αυτή τη δίκη αφού δεν επετράπη ούτε η είδηση της δίκης να φτάσει στις τηλεοράσεις ενώ τα συγκλονιστικά που διαμείφθηκαν σε αυτήν πνίγηκαν και στις περισσότερες εφημερίδες. Μιλάμε για ένα συντονισμένο πολιτικό αποκλεισμό γιατί στη χώρα μας, όπου όλα τα κόμματα έχουν δικαίωμα ασταμάτητης παρέμβασης στις τηλεοράσεις, μόνο κάτω από μια διακομματική συμφωνία θα ήταν δυνατό να αποκρυφτεί μια τέτοια τρομαχτικής σημασίας δίκη. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο συγκλονιστικό από μια δίκη στην οποία ο ναζιστής κατηγορούμενος είναι ιδρυτικό μέλος ενός κοινοβουλευτικού κόμματος (του ΛΑΟΣ), όπου και υπερασπιστής του κατηγορούμενου είναι ο πιο προβεβλημένος κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος αυτού του κόμματος (Θ. Πλεύρης) ο οποίος δεν κουραζόταν να επαναλαμβάνει ότι είναι δημοκρατικό δικαίωμα του καθένα να προπαγανδίζει την εξόντωση ενός λαού και να επιδιώκει την επαναλειτουργία του Άουσβιτς (!!!). Ούτε υπάρχει τίποτα πιο συγκλονιστικό από το ότι μια σειρά δικαστές υπεράσπιζαν με πάθος στο διάστημα αυτό είτε τον επιστημονικό χαρακτήρα του βιβλίου και τη δυνατότητα των χιτλερικών δικαστηρίων να αποδίδουν δικαιοσύνη (εισαγγελέας Λαζαράκος), είτε προβάλανε την ιστορική αξιοπιστία της χιτλερικής αντισημιτικής βίβλου που είναι το τσαρικό πλαστογράφημα με το όνομα «πρωτόκολλα των σοφών της Σιών» (πρωτοδίκης Παγουτέλη**), είτε προετοίμασαν την αθώωση περνώντας από πειθαρχικό και αποδοκιμάζοντας τον εισαγγελέα Μουζακίτη επειδή παρέπεμψε με τάχα αστήρικτες κατηγορίες το ναζιστή στη δικαιοσύνη (Εισαγγελέας Ματζούνης). Αυτοί όλοι προετοίμασαν απλά από δικαστική άποψη μια απόφαση που όλα δείχνουν ότι είχε ήδη ληφθεί σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο.

Πως έχουν δουλευτεί οι μάζες για να ανέχονται το δολοφονικό αντισημιτισμό.
Μια μακρόχρονη διεργασία πίσω από την επαίσχυντη απόφαση του Εφετείου της Αθήνας

Στην πραγματικότητα το πολιτικό υπόβαθρο αυτής της απόφασης βρίσκεται πολύ πιο βαθιά από την πολιτική συγκυρία. Γιατί ο δολοφονικός, ναζιστικού τύπου αντισημιτισμός έχει αρχίσει να δηλητηριάζει με σύστημα τις πλατιές μάζες εδώ και δεκαετίες. Το δηλητήριο άρχισε να χύνεται από την παπανδρεϊκή ηγεσία μέσω μικροαστικών αντιδραστικών στελεχών στις τοπικές οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ και αργότερα της λαλιωτικής Αυριανής. Για χρόνια και σε πολλά σημεία μπορούσε να ακούσει κανείς τον ψίθυρο: «Το κακό με τον Χίτλερ είναι ότι δεν τέλειωσε τη δουλειά». Αργότερα αλλά πιο καλυμμένα άνοιξαν οι κάνουλες του αντισημιτισμού στις κομματικές οργανώσεις του ψευτοΚΚΕ, στα μέτωπα του ΣΥΡΙΖΑ και στο χώρο του «αντιεξουσιασμού» των ροπαλοφόρων.
Αυτός ο νέος αντισημιτισμός ξεκίνησε με τα αντι-ιμπεριαλιστικά χρώματα της πάλης ενάντια στις ΗΠΑ που κινούσε (και αυτό συνέβαινε για μια εποχή αλλά και τότε σε ένα βαθμό) το Ισραήλ εναντίον των Παλαιστινίων, και κατέληξε στην πάλη ενάντια στο σιωνιστικό Ισραήλ που τάχα μέσω του εβραϊκού λόμπυ στις ΗΠΑ και σε όλες τις πλούσιες χώρες κινεί το παγκόσμιο χρηματιστικό κεφάλαιο ενάντια σε όλους τους λαούς και τις χώρες του πλανήτη. Αυτός είναι ο νεο-αντισημιτισμός της «αριστεράς» που εμφανίστηκε σαν αντισιωνισμός για να μην εκτεθεί σαν χιτλερισμός. Αυτός ο νεο-αντισημιτισμός ενώθηκε με την αθάνατη φλέβα του εκκλησιαστικού ορθόδοξου αντισημιτισμού και με το κλασικό μίσος της σοβινιστικής δεξιάς ενάντια στον «απάτριδα εβραίο». Αυτή η ένωση ήταν πολύ εύκολη. Γιατί αφού δηλητηριάστηκε η δημοκρατική παράταξη και η αριστερά με αυτόν τίποτα δεν ήταν πιο εύκολο από το να περάσει ανεμπόδιστα μέσω της εκκλησίας του Χριστόδουλου στις πιο καθυστερημένες πολιτικά μάζες ο «ορθόδοξος» ρώσικου τσαρικού τύπου αντισημιτισμός, ο κολοκοτρωνέικος γενοκτονικός.
Η βαθιά κοινή ιδεολογική και πολιτική ρίζα αυτών των δύο αντισημιτισμών, η ρίζα που ενώνει την παλιά φασιστική αντίδραση με την ψευτο-επανάσταση των ροπαλοφόρων είναι ο αντικαπιταλισμός των μικροαστών και του λούμπεν, ενώ πάνω από αυτόν, σαν ιδεολογικός καθοδηγητής του και σαν πολιτικός ηγεμόνας του στέκεται ο αντικαπιταλισμός-αντιφιλελευθερισμός του κρατικοφασιστικού μονοπώλιου. Στον β΄ παγκόσμιο πόλεμο ήταν το γερμανικό κρατικοφασιστικό μονοπώλιο που χρειάστηκε τον αντισημιτισμό για να υποδείξει στους λαούς της γης ένα σαφή, κατανοητό και κοινό για όλους εχθρό που φταίει για όλο το πόνο τους. Διακήρυττε ότι ήθελε να ενώσει πίσω του όλους τους λαούς και όλες τις χώρες για να αντιμετωπίσουν τάχα αυτόν τον εχθρό. Στην πραγματικότητα με πρόσχημα αυτόν τον εχθρό το ίδιο αυτό μονοπώλιο συνωμοτούσε για να εξαπολύσει μια επίθεση που είχε στόχο να υποδουλώσει όλους τους λαούς και να εξοντώσει όλους τους αντιστεκόμενους δημοκράτες. Αυτός ο κατασκευασμένος εχθρός, ο «συνομώτης Εβραίος» είχε τη διπλή μορφή του αρχηγού των μπολσεβίκων στην επαναστατική Ανατολή και τη μορφή του αρχηγού των φιλελεύθερων αστών στην καπιταλιστική Δύση. Αυτός ήταν ο «διπρόσωπος Εβραίος», ο ταυτόχρονα εβραιομπολσεβίκος στην ΕΣΣΔ και ο εβραιοκαπιταλιστής στη Δύση που υπηρετούσε σαν κατασκευή τις ανάγκες του γερμανικού χιτλερικού διμέτωπου στον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο. Η λύση για την απελευθέρωση των λαών ήταν απλή. Αρκεί να πάψει να υπάρχει σαν φυσική ύπαρξη κάθε εβραίος για να μην εμφανιστεί ξανά ο θανάσιμος κίνδυνος που αυτός αντιπροσώπευε.
Ο νέος παγκόσμιος πόλεμος που βρίσκεται στη φάση της γενικής προετοιμασίας του έχει σαν πηγή του το ρώσικο κρατικοφασιστικό νομοπώλιο. Αυτό το μονοπώλιο δίνει -σε αυτή τουλάχιστον τη φάση- ένα μονομέτωπο αγώνα, έναν αγώνα ενάντια στο δυτικό χρηματιστικό κεφάλαιο, δηλαδή κύρια ενάντια στον «εβραιοκαπιταλιστή» καθώς ο στόχος του είναι να καταβροχθίσει με πόλεμο τις καπιταλιστικές χώρες της Ευρώπης και μετά να αντιμετωπίσει από θέση ισχύος τις ΗΠΑ. Σε αυτή τη φάση δηλαδή δεν υπάρχει σαν κύριος εχθρός το επαναστατικό προλεταριάτο αφού δεν είναι συγκροτημένο σαν τάξη και ακόμα περισσότερο σε καμιά χώρα δεν έχει την εξουσία. Έτσι σήμερα δεν μπορεί ο κύριος εχθρός να είναι ο «εβραιομπολσεβικισμός». Το αποτέλεσμα είναι ότι οι δεξιοί και «αριστεροί» αντισημίτες «αντικαπιταλιστές» δεν έχουν σήμερα απολύτως τίποτα να χωρίσουν μεταξύ τους, τίποτα που να τους μπερδεύει στρατηγικά. Αυτή είναι η πρώτη διαφορά ανάμεσα στο γερμανικό χιτλερικό και στο ρώσικο πουτινικό ναζισμό.
Η άλλη διαφορά είναι ότι για το γερμανικό ναζισμό ήταν η εβραϊκή διασπορά, ήταν ο εβραίος σε κάθε ώρα που ενωνόταν με τους άλλους εβραίους μέσω των υπερεθνικών δεσμών του για να διεκπεραιώσει την «παγκόσμια συνομωσία του». Σήμερα ο «διεθνής εβραίος» έχει αποκτήσει μια κρατική βάση, δηλαδή ένα κράτος που μέσω των εβραίων στις άλλες χώρες υποτίθεται ότι καθοδηγεί όλους τους φιλελελεύθερους μονοπωλιστές και τους δυτικούς ιμπεριαλιστές σε έναν υποδουλωτικό πόλεμο ενάντια σε όλα τα άλλα κράτη και σε όλη την ανθρωπότητα. Δηλαδή το Ισραήλ είναι για τους νεο-χιτλερικούς αντισημίτες ένα ειδικό κράτος, ένα κράτος των κρατών, μικρό στον όγκο αλλά πελώριο στην κρυφή συνωμοτική του επιτελική κεφαλαιοκρατική και ιμπεριαλιστική δύναμη. Γι αυτό ο αντισημίτης είναι τώρα αντισιωνιστής αλλά με μια ειδική έννοια. Δεν είναι αντισιωνιστής όπως θα ήταν ένας διεθνιστής, ή ένας μη εθνικιστής εβραίος, ούτε όπως θα ήταν ένας παλαιστίνιος που δίνει εθνικο-ανεξαρτησιακό αγώνα ενάντια στη δεξιά πτέρυγα του σιωνισμού, ούτε καν όπως θα ήταν ένας σύριος ή ένας λιβανέζος εθνικιστής που έχει υποστεί και αυτός πλήγματα από το Ισραήλ πέρα από τον επιθετισμό και αντισημιτισμό της δικιάς του αστικής τάξης. Ο αντισιωνιστής που είναι αντισημίτης (όπως είναι ο κνίτης, ο συνασπισμαίος και ο τραμπούκος «αντιεξουσιαστής») διακρίνεται από τον τοπικό μεσανατολικό αντισιωνιστή από το ότι θεωρεί τον σιωνισμό παγκόσμιο εχθρό. Γι αυτό θέλει να καταργήσει το κράτος του Ισραήλ, δηλαδή να το εξαφανίσει από το χάρτη σαν τέτοιο. (Για αυτό η Χαμάς και η Χεζμπολάχ είναι νεοναζιστικές οργανώσεις αντίθετα με την εθνικιστική Φατάχ). Έτσι ενώ η ιδεολογική σημαία του πρώτου ναζιστικού παγκόσμιου πολέμου ήταν η εξόντωση των Εβραίων γενικά, η ιδεολογική σημαία και πιστεύουμε και η πολιτική σημαία του νεοναζιστικού παγκόσμιου πολέμου που ετοιμάζεται από τον άξονα Μόσχας-Πεκίνου-Τεχεράνης είναι η εξαφάνιση του κράτους του Ισραήλ. Για τους αντισιωνιστές αντισημίτες του άξονα αυτού δεν πρέπει μόνο να εξαφανιστεί το Ισραήλ και οι εβραίοι κάτοικοί του, αλλά πρέπει επίσης να εξοντωθούν και οι εβραίοι εκτός του Ισραήλ γιατί είναι υποστηριχτές της ύπαρξης αυτού του κράτους, δηλαδή συνωμότες σιωνιστές.
Αλλά εκτός από τους εβραίους που υποστηρίζουν μοιραία ένα κράτος καταφύγιο από τις σφαγές του τύπου του προηγούμενου αιώνα, ποιος δημοκρατικός άνθρωπος μπορεί να ζητάει την εξαφάνιση ενός σύγχρονου κράτους όσο και να διαφωνεί και πρέπει να διαφωνεί με τις σοβινο-φασιστικές πλευρές της πολιτικής του; Έτσι όλοι οι πραγματικοί δημοκράτες στον κόσμο και όλοι οι μη κανιβαλοποιημένοι άνθρωποι που δεν θα ζητήσουν ποτέ την εξαφάνιση ενός σύγχρονου κράτους κάποια στιγμή θα κατηγορηθούν και ήδη αρχίζουν να κατηγορούνται σαν σιωνιστές!!!
Πάνω σε αυτή την παγκόσμια «αντισιωνιστική» γραμμή δουλεύεται πολιτικά και ιδεολογικά εδώ και χρόνια και ο ελληνικός αντισημιτισμός από το ρωσόφιλο πεντακομματικό καθεστώς κορυφής και από τα εξωκοινοβουλευτικά τσιράκια του της ναζιστικής ακροδεξιάς και της ψευτοεπαναστατικής αριστεράς. Αυτός είναι ο λόγος που σύσσωμο το καθεστώς και τα κανάλια του δουλεύουν με τόση επιμονή την εικόνα του δολοφονικού Ισραήλ στη Γάζα σήμερα και στο Λίβανο χθες χωρίς να αποκαλύπτουν στο κοινό τους ότι απέναντί του το Ισραήλ και στις δύο αυτές συγκρούσεις είχε όχι τους Παλαιστίνιους γενικά και τους Λιβανέζους γενικά αλλά τους ισλαμοναζήδες ηγέτες της Χαμάς και της Χεζμπολάχ αντίστοιχα που προβόκαραν το Ισραήλ και βάλανε μπροστά τους αμάχους τους για να βρουν οι ίδιοι και τα διεθνή αφεντικά τους του άξονα νέα επιχειρήματα για την ανάγκη της παγκόσμιας συσπείρωσης κρατών και λαών ενάντια στο «απόλυτα εγκληματικό εκ γενετής κράτος» του Ισραήλ. Αυτός είναι ο λόγος που οι χιλιάδες και δεκάδες χιλιάδες νεκροί άμαχοι των γενοκτονικών πολέμων των χωρών του νεοχιτλερικού άξονα στη Βοσνία, στην Τσετσενία και στο Νταρφούρ καθώς και τα εκατοντάδες χιλιάδες θύματα των βασανιστηρίων και των βιασμών δεν αναφέρθηκαν ποτέ στις ελληνικές τηλεοράσεις αλλά πάντα σχολαστικά προβάλλονται και σχολιάζονται ξανά και ξανά τα εκατοντάδες άμαχα θύματα στη Γάζα και στο Λίβανο.
Έτσι λοιπόν δουλεύτηκε και δουλεύεται η μεγάλη πλειοψηφία του λαού και έτσι σταδιακά κανιβαλοποιείται από τους ρωσόφιλους φαιοκόκκινους καθώς μαθαίνει να μισεί από φόβο. Με τους εβραίους ο φόβος και η κανιβαλοποίηση φτάνουν στην πιο ακραία και πιο εμβληματική μορφή τους, αλλά πριν μισηθούν οι εβραίοι ένα μεγάλο μέρος του λαού μας έχει μάθει να μισεί ρατσιστικά μια σειρά άλλους λαούς, έθνη και εθνότητες έξω και μέσα στη χώρα. Έχει μάθει για παράδειγμα να μισεί τις ΗΠΑ όχι αντιιμπεριαλιστικά όπως όταν υπήρχε η πραγματική αριστερά που βασανιζόταν από τους ανθρώπους των ΗΠΑ, αλλά ρατσιστικά αφού τώρα που οι αρχιεπίσκοποι και οι πρόεδροι της Δημοκρατίας είναι αντιαμερικάνοι, το έθνος αντιμετωπίζει με αρκετή συμπάθεια τη σφαγή των χιλιάδων αμερικάνων αμάχων των δίδυμων πύργων. Έχει επίσης μάθει να μισεί τα «Σκόπια» και τους «φιλοσκοπιανούς» της μειονότητας που ο ρωσόφιλος φασισμός κατηγορεί άλλοτε ότι θέλουν να κλέψουν την αρχαιοελληνική ψυχή του και άλλοτε ότι θέλουν να κλέψουν τα εδάφη του και τους πιέζει να αλλάξουν το κρατικό και εθνικό όνομα που διάλεξαν και που τους το αναγνωρίζει όλος ο πλανήτης. Ακόμα έχει να μάθει να φοβάται και να μισεί τον τούρκο μειονοτικό, και πάνω απ όλα έχει μάθει να φοβάται και να μισεί το μετανάστη που δεν θέλει να του δώσει ούτε ένα πολιτικό δικαίωμα, ούτε καν να αναγνωρίσει τα παιδιά του που γεννήθηκαν εδώ σαν πολίτες της χώρας. Προηγούμενα οι ρωσόδουλοι προβοκάρανε τον ελληνικό λαό εισάγοντας μια πελώρια μάζα μεταναστών για να σπάσουν παντού τα μεροκάματα και να εξαθλιώσουν και να διασπάσουν εθνοτικά και να κανιβαλοποιήσουν το ελληνικό προλεταριάτο. Άμεσος στόχος αυτής της ιστορικής προβοκάτσιας τους ήταν να αντιρροπήσουν την καταστροφή της βιομηχανίας με μια γενική πτώση του μισθού και υποβάθμιση των συνθηκών δουλειάς για όλο το προλεταριάτο.

Αυτό είναι το γενικό πολιτικό και ιδεολογικό υπόβαθρο μέσα στο οποίο έγινε δυνατή η μοιραία φιλοναζιστική απόφαση της 27 του Μάρτη. Είναι χαρακτηριστικό ότι η υπεράσπιση του ναζιστή Πλεύρη έριξε σε όλη τη διάρκεια της δίκης την έμφαση της στο να αποδείξει ότι οι μάρτυρες κατηγορίας της Αντιναζιστικής Πρωτοβουλίας ήταν φιλο-ισραηλινοί και μειωμένης εθνικής συνείδησης για να διευκολύνει το δικαστήριο στην απόφασή του. Είναι χαρακτηριστικό ότι ούτε το δικαστήριο ούτε μια εφημερίδα δεν βγήκαν να καυτηριάσουν έστω και λίγο αυτό το θράσος, δηλαδή ότι ένας υμνητής του Γ΄ Ράιχ και των SS δηλαδή ένας άνθρωπος που εξυμνεί εκείνους που κατέλαβαν, βασάνισαν, εξαθλίωσαν και σκότωσαν εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες της χώρας του εμφανίστηκε σαν πατριώτης και άρχισε να κατηγορεί σαν εθνοπροδότες αυτούς που σαν ιστορικό ρεύμα αλλά και σήμερα υπερασπίζουν το λαό και τη χώρα τους. Μόνο ένα εντελώς ξενόδουλο καθεστώς θα επέτρεπε αυτήν την αντιστροφή. Δηλαδή μόνο ένα καθεστώς που ονομάζει πατριωτισμό αυτό που συμφέρει τη ρώσικη υπερδύναμη, όπως το να εκβιάζεται μια γειτονική χώρα για να αλλάξει το όνομά της και να κινδυνεύει με αποσύνθεση μόνο και μόνο για να μην μπει στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ ή που ονομάζει πατριωτισμό το να υποστηρίζονται οι ρωσόφιλοι σέρβοι γενοκτόνοι και διαμελιστές μιας ανεξάρτητης χώρας όπως η Βοσνία ή το να υποστηρίζονται ωμά οι ρώσοι διαμελιστές και κατακτητές μιας άλλης ανεξάρτητης χώρας της Γεωργίας.

Η τερατώδης απόφαση θα αφυπνίσει τη δημοκρατική Ευρώπη και τους έλληνες δημοκράτες

Δεν υπάρχει πάντως αμφιβολία ότι το καθεστώς σκέφτηκε πολύ πριν πάρει την απόφαση αυτή. Ο αληθινός του φόβος και ο πραγματικός κίνδυνος προερχόταν και προέρχεται ακόμα από τις εξωτερικές δημοκρατικές αντιδράσεις, γιατί στο εσωτερικό το καθεστώς έχει εξασφαλίσει σε αρκετό βαθμό τον έλεγχο των αντιδράσεων χάρη στους σοσιαλφασίστες της ψευτοαριστεράς και του ΠΑΣΟΚ. Γι αυτό το λόγο στην αρχική τους απόφαση, την πρωτόδικη, τα δικαστήρια καταδίκασαν τον Πλεύρη σε 14 μήνες φυλάκιση. Είχαμε τότε υποστηρίξει τη θέση ότι αυτή η καταδίκη έγινε αποκλειστικά για να καθησυχαστεί η διεθνής κοινή γνώμη που είχε ανησυχήσει από την έξωση της πολιτικής αγωγής και από την πρωτοφανή συμπεριφορά των δικαστών κατά των μαρτύρων κατηγορίας και υπέρ του Πλεύρη (ιδιαίτερα στην πρώτη σύνθεση της δίκης) οπότε αρκετοί φορείς της είχαν διαμαρτυρηθεί έντονα στον Καραμανλή για το ενδεχόμενο μιας αθώωσης του ναζιστή. Είχαμε τότε θεωρήσει χαρακτηριστικό στοιχείο για το ότι η κύρια αιτία της καταδίκης βρισκόταν στο διπλωματικό επίπεδο το γεγονός ότι η καταδικαστική απόφασή όπως και η ίδια η δίκη κρύφτηκε συστηματικά και αρκετά εύκολα από τον ελληνικό λαό από τα ΜΜΕ οπότε υπήρξαν ελάχιστές εσωτερικές αντιδράσεις κατά του ναζιστή και υπέρ της καταδίκης, ενώ διάφοροι επίσημοι «φορείς ανθρωπίνων δικαιωμάτων» όπως η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (Παπαϊωάννου) υποστήριζαν από τότε ανοιχτά την αθώωση ενώ έμμεσα την υποστήριζαν όλα τα κόμματα.
Πιστεύουμε ότι το καθεστώς αποφάσισε να κάνει το μεγάλο του βήμα για τη μοιραία αυτή απόφαση για τη νομιμοποποίηση του δολοφονικού αντισημιτισμού, για την ουσιαστική κατάργηση του αντιρατσιστικού νόμου, οπότε και για την ουσιαστική προαναγγελία του φασισμού όταν άλλαξε το διεθνές διπλωματικό περιβάλλον τους τελευταίους μήνες σε τρία βασικά μέτωπα, όταν δηλαδή:
1ον Το καλοκαίρι του 2008 το μεγάλο αφεντικό της χώρας, η πουτινική Ρωσία με το διαμελισμό και τη μισοκατοχή της Γεωργίας έκανε το αντίστοιχο μεγάλο βήμα που έκανε η χιτλερική Γερμανία με το διαμελισμό και μισοκατοχή της Τσεχοσλοβακίας αλλά συνάντησε επίσης όπως και εκείνη ένα πνεύμα Μονάχου από τους χοντρόπετσους και πολιτικά τυφλούς δυτικούς μονοπωλιστές, οπότε συνέχισε να πιέζει με νέους ενεργειακούς και στρατιωτικούς εκβιασμούς την Ευρώπη. Λίγο μετά το ίδιο αφεντικό άρχισε την ανοιχτή αναμέτρησή του με το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που όλο και περισσότερο με περιφρόνηση αντιμετωπίζει και η χώρα μας.
2ο Μετά τη διπλωματική ήττα του Ισραήλ στη Γάζα, μετά την εκλογή Ομπάμα και ιδιαίτερα μετά την άνοδο της ρωσόφιλης Κλίντον στο αμερικανικό ΥΠΕΞ ξεκίνησε η μεγάλη πορεία των οικονομικά και διπλωματικά κλονισμένων ΗΠΑ για την προσέγγιση και τον κατευνασμό της ίδιας της Ρωσίας αλλά και του πιο ανοιχτού κέντρου νεοναζιστικού αντισημιτισμού στον κόσμο (γιατί το καλυμμένο κέντρο είναι η ίδια η Ρωσία) που είναι το Ιράν. Αυτή είναι η μόνη χώρα που έχει κύριο και ομολογημένο στρατηγικό στόχο την καταστροφή του κράτους του Ισραήλ.
3ον Η πολιτική ένωση της Ευρώπης άρχισε να κλονίζεται σοβαρά από το βάθαιμα της οικονομικής κρίσης που αποσταθεροποιεί τη μόνη κάπως προωθημένη αλλά αρκετά επιφανειακή ενότητα της ΕΕ που είναι η οικονομική-νομισματική. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες οι ευρωπαίοι σοσιαλφασίστες επίσης σηκώνουν κεφάλι οπότε και ο δικός μας μικρός βαλκάνιος τραμπούκος μπορεί να ρίχνει τις «χωστές» του μαχαιριές μέσα στο αρκετά περιφραγμένο του εθνικό στρατόπεδο. Νομίζουμε ότι δεν είναι τυχαίο ότι αυτή τη φορά η δικαστική έδρα - που πήρε τελικά μια τόσο τερατώδη απόφαση ενώ ο κατηγορούμενος είχε νομικά κατατροπωθεί από τους στερημένους από την πολιτική αγωγή μάρτυρες κατηγορίας - εμφανίστηκε από την αρχή της διαδικασίας με ένα είδος δημοκρατικής αμεροληψίας. Αντικειμενικά με αυτόν τον τρόπο καθησύχασε για μήνες την πολιτική αγωγή. Έτσι δεν ανησύχησαν ούτε οι ντόπιοι ούτε οι δημοκράτες στην ΕΕ πριν από αυτήν την απόφαση και κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε στον πρωθυπουργό οπότε αυτός να μπορεί τώρα να ισχυριστεί ότι η απόφαση τον αιφνιδίασε. Αυτό ήταν ένα μάθημα για το καθεστώς από τις «ατζαμοσύνες» της πρώτης δίκης.
Βέβαια το ρωσόφιλο καθεστώς δεν παύει να έχει αναλάβει σοβαρά ρίσκα. Η απόφαση της 27/3 ήδη έχει αφυπνίσει σε μεγάλο βαθμό τη μεγάλη μάζα των ελλήνων Εβραίων που βρίσκονταν ως τώρα αρκετά μακριά από αυτή τη δίκη ιδιαίτερα μετά την καταδικαστική πρωτόδικη απόφαση και τώρα νιώθουν συγκλονισμένοι και με την ανησυχία ότι βρίσκονται μπροστά σε μια νέα αντισημιτική και ίσως δολοφονική εποχή. Αλλά η απόφαση έχει αφυπνίσει ακόμα πιο πολλούς δημοκράτες που δεν πίστευαν ως τώρα ότι είναι δυνατό να αθωωθεί ο άνθρωπος ορισμός του ρατσισμού και το βιβλίο του που είναι ο ορισμός της εφαρμογής του αντιρατσιστικού νόμου. Αλλά πολύ πιο έντονα αρχίζουν να αντιδρούν σε αυτή τη φάση οι πολλοί συνειδητοί αντίπαλοι του κανιβαλικού αντισημιτισμού στην Ευρώπη γιατί εκεί ο αντισημιτισμός αυτός όχι μόνο δεν έχει αποκτήσει μαζικά χαρακτηριστικά, αλλά σε γενικές γραμμές είναι κατάπτυστος. Ήδη έρχονται η μία μετά την άλλη αρκετές καταγγελίες για την ελληνική δικαστική απόφαση από μεγάλα δημοσιογραφικά όργανα και από δημοκρατικές προσωπικότητες της Ευρώπης. Αυτό το ρεύμα μέσα και έξω από τη χώρα πιστεύουμε ότι θα δυναμώνει όσο περνάει ο καιρός οπότε κάποια στιγμή είναι πολύ πιθανό να σπάσει την προστατευτική περίφραξη που έχει σχηματίσει για χρόνια το φαιοκόκκινο κάθεστώς γύρω από το νεοναζισμό και τον κανιβαλικό αντισημιτισμό. Από αυτή τη δίοδο νομίζουμε ότι θα μπορέσει και ο ελληνικός λαός να έχει ένα ισχυρό ερέθισμα για να μάθει το τι συνέβη σε αυτή τη δίκη και για το τι κρύβεται πολιτικά από πίσω της δηλαδή να μάθει για το ΛΑΟΣ και το πολιτικό σύστημα που το προστατεύει. Αν αυτή την εικόνα αρχίσει να την αποκτάει ο λαός μας πιστεύουμε ότι θα αρχίσει να αντιδράει στο φαιοκόκκινο φασισμό με πρώτους τους σε πολιτικό αποκλεισμό αυθόρμητους δημοκράτες.
Η ΟΑΚΚΕ και η Αντιναζιστική Πρωτοβουλία έχουν να παίξουν έναν καίριο ρόλο σε αυτή τη διαδικασία. Όσο τα πράγματα φαίνονται ήρεμα τόσο πιο μεγάλο είναι το ενδεχόμενο για μια έκρηξη. Άλλωστε τι σημαίνει στο βάθος το γεγονός ότι το καθεστώς έκρυψε την ιστορική αυτή δίκη και έκρυψε όσο μπορούσε και την καταδικαστική και την αθωωτική απόφαση; Σημαίνει ότι φοβάται πως ο λαός αυτός που τόσο έχει υποφέρει από το χιτλερισμό και που ποτέ του δεν υποστήριξε μαζικά καμιά πολιτική δικτατορία, δεν θα υποστηρίξει ούτε τώρα το νέο φασισμό, ούτε ακόμα περισσότερο τον κανιβαλικό αντισημιτισμό. Ο λαός αυτός τόσο για τους Χίτλερ όσο και για τους Τσάρους παλιότερα αποτέλεσε μια δυσάρεστη έκπληξη. Οι σκοτεινοί άνθρωποι που διοικούν αυτή τη χώρα έχουν πραγματικά κάθε λόγο να ανησυχούν και εμείς έχουμε πολλές δυνατότητες για τη συγκρότηση ενός μαζικού αντιφασιστικού μετώπου εναντίον τους.

**Σημείωση: Στην έντυπη ΄’έκδοση της Νέας Ανατολής έχει γραφτεί εκ παραδρομής ότι αυτό το είπε η εφέτης Παγουτέλη πράγμα που δεν ισχύει. Αυτό θα επανορθωθεί στο επόμενο έντυπο φύλλο της Νέας Ανατολής. Η Παγουτέλη έχει ωστόσο κάνει άλλες αντισημιτικές τοποθετήσεις.